1
900
I0HDKES
BLAD
Vast adres waar allen
altijd terecht kunnen
van
Tieners
Zeven
redenen
Diensten-centrum
met recorddrukte
ZATERDAG 21 JANUARI 1967
w9r' (Van een onzer redacteuren)
ARNHEM M'n beste man, u moet het bejaarden
probleem vooral niet te zeer als een geïsoleerde zaak zien.
Werkelijk: wij bejaarden willen nog helemaal deel uitma
ken van de samenleving. Zijn we er dan geen natuurlijk
onderdeel van? Tochtjes voor bejaarden, dit voor bejaarden,
dat voor bejaarden. Bah, het wóórd alleen begint al een ver
velende gevoelsinhoud te krijgen. Als we eens begonnen
met een andere aanduiding? Bijvoorbeeld: tieners van om
streeks 1900? Klinkt heel wat frisser, vindt u niet?
Tenslotte moest een eigen,
zelfstandige huisvesting worden
gevonden want de belangstelling
voor deze soos was groot. Het
werden, na de nodige besprekin
gen en overleggingen, eenN aantal
afgedankte noodtekenlokalen van
de gemeente, die met veel vrij
willige hulp konden worden om
getoverd in een vriendelijk, vro
lijk. eigen centrum.
Toen dat weg moest, enkele ja
ren geleden, kwam de huidige op
lossing uit de bus. Met vrijwilli
ge medewerking van vele zijden
en met steun van de gemeente
Subsidiëring is namelijk gebon
den aan bepaalde voorwaarden,
waarvan de voornaamste is, dat
zö'n centrum geleid dient te wor
den door een vakbekwame, dus
beroepskracht, bijvoorbeeld een
maatschappelijk werkster.
Twee kanten
Enerzijds kan men volkomen
begrip hebben voor het stand
punt van organisaties als UW in
Arnhem, die hun werk in de loop
der jaren, volledig zelfstandig en
vaak met veel moeite, ja ten
koste zelfs van offers, hebben on
gebouwd. De redenei'ing is dan:
moet men nu terwille van meer
geld de leiding maar geheel of
gedeeltelijk uit handen geven en
zich met een medewerkersrol te
vreden stellen?
Anderzijds is het even waar,
dat overheidsbijstand gebonden
moet zijn aan bepaalde normen,
waaraan nu eenmaal moet wor
den voldaan, normen, die boven
dien gericht zijn op integrale sa
menwerking van alle instanties
die zich met facetten van het
werk bezighouden.
Daar komt dan nog bij dat ten
gevolge van die samenwerking
tussen genoemde organisaties en
de overheid de gehele zorg^ als
het ware meer wordt geobjecti
veerd. hetgeen door degenen die
van deze zorg profiteren waar-
om zouden we niet zeggen dat ze
er récht op hebben? alleen
maar zal worden toegejuicht.
Men denke bij dat laatste
maar even terug aan de uitlating
van de bejaarde waarmee we de
ze pagina openden, die met zo
veel woorden eigenlijk zei liever
geen voorwerp van een soort lief
dadigheid te willen zijn. Overdre
ven misschien, die gedachte.
Maar toch. Dit kan men altijd
blijven stellen zo lang de zorg op
vrijwillige basis tot de ander
komt; als ze niet geobjectiveerd
Alle problemen
Juist dienstverleningscentra le
nen er zich zo prachtig toe om
die integrale zorg tot stand te
laten komen: een centrum in een
wijk, waar iedere bejaarde te
recht kan met niet een aantal,
maar al zijn problemen. Waar
derhalve niet alleen UW, zoals in
het Arnhemse geval, maar ook
andere dienstverlenende instan
ties, zoals gezinszorg, kruisver
enigingen, kerkelijke en parti
culiere organisaties van maat
schappelijk werk, in samenwer-
Alle faciliteiten voor de oudere
mens dus. Bijvoorbeeld dat ook
de dokter in het centrum spreek
uur houdt, dat men er verpleeg
hulp kan bekomen, dan wel para
medische hulp en dat men er ook
geestelijk hulp zou kunnen ver
krijgen, om nu maar een aantal
andere mogelijkheden op te som-
Kwam die cordiale samenwer
king tot stand het is de over
heid die met haar subsidiepoli
tiek wel degelijk in de goede
richting stuwt dan werkten
tal van instellingen ook niet
meer zo langs elkaar, waardoor
taken dubbel werden gedaan en
andere helemaal nog niet werden
aangevat.
Resultaten
De gevolgen van de over-
heidspolitiek zijn al merkbaar. In
kringen van bejaardenzorg gaat
men niet alleen hoe langer hoe
meer over goed opgezette dienst
verleningscentra spreken en den
ken, maar gaat men ze ook gestal
te geven. Reeds heeft ons land er
15. Statistisch bezien zullen er
250 nodig zijn.
Allerwegen wordt het pa
rool: dienstverleningscentra,
ingebouwd in of bij com
plexen bejaarden woningen,
dan wel „losstaand" in een
wijk of stadsdeel, kunnen de
noodzakelijke samenwerking
brengen in de veelsoortige
activiteiten, waar bejaarden
recht op hebben.
DEN HAAG Met een diensten- of dienst-
'erleningscentrum als dat in Arnhem, dat ge-
neel door vrijwillige krachten wordt geleid,
kan de bejaardenzorg, zoals die in ons land
zo langzamerhand al beter gaat functioneren,
alleen maar gelukkig zijn. En uiteraard ook de
betrokkenen men behoeft steekproefsge
wijs maar een praatje met de vaste soosbezoe-
kers te maken om daarvan overtuigd te raken.
De vraag is echter: kan het nog béter?
Ja, dat kan. De overheid, dus het ministerie van
cultuur, recreatie en maatschappelijk Werk, wil
namelijk subsidiëren, terwijl ook de plaatselijke ge
meente voor financiële hulp openstaat. Het
Arnhemse dienstverleningscentrum waarvan wij
een korte schets gaven geniet echter géén subsidie,
omdat, zoals we in het vaktijdschrift Op Leeftijd,
uitgave van de Nederlandse Federatie voor Be
jaardenzorg, lazen, UW er de voorkeur aan geeft
„baas te blijven in eigen huis".
kon het domein waar we nu zit
ten worden gemoderniseerd en
betrokken. De „zaak" loopt dus
al aardig naar zijn zilveren jubi
leum toe.
Alles vragen
Wat vindt u er? Een grote
zaal, waar twee tot tweehonderd
vijftig mensen gezellig aan ta
feltjes kunnen zitten. Een fors
toneel voor de ontspanningsavon
den, een forse televisie, een in
formatiecel, het glazen huisje
van mevrouw A. E. Wormgoor
waar men „alles" kan vragen,
tot levenspartners toe... Een roy
ale keuken met balie, waar men
tegen minimum-tarief verversin
gen kan betrekken, of, in een
aantal gevallen, warme maaltij
den. Verder: de biljartzaal en bo
ven: diverse hobbyruimten
alsmede het kantoor voor de ad
ministratie.
Wie bedenkt dat dit hele „be
drijf" volledig door vrijwillige
krachten van UW wordt draai
ende gehouden concludeert on
middellijk dat er dan nogal wat
dames bij deze activiteit betrok
ken moeten zijn. Dat is ook zo:
ruim tweehonderd UW-sters
zijn daarvoor ingeschakeld.
Eenmaal per week houdt de pe
dicure zitting en binnenkort kan
men in het centrum ook dou
chen. Ook een maatschappelijk
werkster houdt regelmatig*1 "Zit
ting o'm de mensen die dat willijn
van advies te dienen dan wel be
middeling te verlenen bij bijvoor
beeld plaatsing in een tehuis
voor bejaarden.
Een belangrijk onderdeel
van het werk is ook het huis
bezoek, dat de UW-sters
bij de ouderen doen. Op die
manier kunnen ze weer aan
vullend hulp verlenen, bij
ziekte of anderszins. Al was
het alleen maar door de ge-
eigende diensten op de ge
vallen te attenderen. Terecht
zijn de UW-dames heel
trots op haar „drukst be
zochte dienstencentrum van
het land".
m
Mevrouw M. A. J. Willebrands-
Raat
gel toch geen hulp zal in
roepen, eerder herkend en
verholpen kunnen worden.
Het centrum kan huis
houdelijke hulp bieden,
waardoor de bejaarde lan
ger in de eigen woning kan
bleven.
Begrijpende adviseurs in
het centrum kunnen de
ouder wordende mens hel
pen bij het kiezen tussen
verzorgingstehuis en zelf
standige woning.
Het centrum geeft het
totale bejaardenwerk ge
stalte: men heeft een vast
adres waar men terecht
kan.
Dat wil overheid voor bejaarden:
Deze klacht en deze suggestie hoor
den we in Arnhem. In de overvolle
bejaarden, pardon: tieners-van-om-
streeks-1900-sociëteit (wel een hele
mond vol hoor!), door mensen die het
weten kunnen de drukste hm, hm-
sociëteit van heel Nederland genoemd.
Daar willen we u eens iets over vertellen,
waarbij dan de klacht van zoëven elders op
deze pagina ook nog wel even ter sprake
zal komen. Maar die soos dan, of liever dat
dienstencentrum in het hartje van de Gel
derse hoofdstad. (Want het gezellig bijeen
kunnen zijn van de senioren-tieners is in
derdaad maar één facet van hetgeen er aan
de Sonsbeeksingel 147 gebeurt. Ook al zitten
er vaak zo in de loop van de middag
wel tweehonderdvijftig dames en heren).
Het is volledig een zaak van de Unie
van Vrouwelijke Vrijwilligers van welke
organisatie twee dames zich hebben be
ijverd ons zo volledig mogelijk voor te
lichten.
Dit was voor ons wel het belang
rijkste pluspunt van dit trefcen
trum: willen we de veelbespro
ken eenzaamheid van menige ou
dere Nederlander effectief en af
doende doorbreken, dan zijn we
er niet met één soosmid.dagje in
de week, of misschien zelfs wel
twee. Neen, dan moet er een soos
zijn die praktisch continu geo
pend is. dat wil zeggen: 's mor
gens én 's middags.
Levendig
siëren, met kaartje leggen, met
biljarten, met lezen in de rusti
ger bibliotheekhoek of met het
alleen maar geïnteresseerd luiste
ren naar de een of andere voor
dracht, die in een van de bijloka
len van tijd tot tijd gehouden
wordt. Om van de maar dat is
meer van tijd tot tijd zangko
ren of de ontspanningsavonden
maar niet te spreken.
Van dit dienstencentrum kan
je zeggen dat het, los van welke
landelijke ontwikkeling ook, zijn
eigen specifiek plaatselijke groei
heeft gekend. Het punt waar we
nu gekomen zijn, aldus onze
UVV-informatrices, blijkt won
derwel in overeenstemming te
zijn met wat men landelijk als
het ideaal ziet en wil verwezenlij
ken.
Het ideaal: op allerlei punten
waar veel mensen wonen een ge
bouw te hebben, waar zelfstan
dig wonende bejaarden elkaar
kunnen ontmoeten. Een centrum,
waar ze onder meer de warme
maaltijd kunnen gebruiken, door
een pedicure kunnen worden ver
zorgd, gymnastiek kunnen doen.
kortom een vertrouwd adres
waar ze met veel vragen en prak
tische problemen terecht kunnen.
Zo langzamerhand is ons cen
trum dat geworden.
Hier in Arnhem begon het zo.
U weet, dat onze stad door het
oorlogsgeweld grotendeels, fs_vpr-
woest. Met de eerste diensten die-
weer hierheen trokken m 1945
om de zaak langzamerhand weer
wat bewoonbaar te krijgen ging
ook een contingent UVV-dames
mee. Ze maakten de kwartieren
bewoonbaar, zorgden voor eten,
deden alles wat nodig was om
haar (onontbeerlijk) vrouwelijk
aandeel aan dit pionierswerk
waar te maken.
Deze kern, deze eerste pio-
mersploeg, blies de stad lang
zaam maar zeker weer nieuw le
ven in. In die begintijd, toen al
meer mensen hun huizen begon
nen op te zoeken (voor zover ze
die nog hadden), zag ons vrouwe
lijk oog uiteraard lange tijd nog
heel veel dat niet in orde was.
Maar het schrijnendste van alles
vormden toch wel de ouderen,
die teruggekomen waren en van
wie velen, verstoken van
brandstof, in arren moede bij de
radiatoren van het postkantoor
hokten om wat warmte op te van
gen.
Eerste „soos"
Daar moeten we wat aan doen,
vonden de UVV-dames. In aller
ijl werd een vertrek van het (tij
delijke) UVV-huis als „ontvangst
zaal" ingericht. Het was niet alle
maal zo mooi geoutilleerd, maar
de mensen zaten warm, voelden
.er zich ook al gauw thuis.
Om een laijg verhaal kort te
-makeri telkens als1' UW weer
naar een ander (tijdelijk) pand
moest verhuizen verhuisden de
oudere Arnhemmers-van-de-soos
DEN HAAG Zeven redenen somt me
vrouw M. A. J. Willebrands-Raat, deskundige
van de Katholieke Gezinszorg in Den Haag
op, die voor het dienstencentrum pleiten.
Het biedt veel perspec
tieven voor bejaarden om
nieuwe relaties aan te kno
pen.
Alle hulpverleningsdien
sten in een wijk kunnen in
het centrum gecoördineerd
worden, waardoor efficiën
ter kan worden gewerkt en
meer bejaarden worden be
reikt.
Bejaarden zelf krijgen
een belangrijk aandeel in
het werk. Verschillende ta
ken kunnen ztf zelf uitvoe
ren. Zjj moeten in het over
leg betrokken worden, zo
dat het hulp wordt over
eenkomstig behoefte en
niet: hulp overeenkomstig
inzichten van organisato
ren.
Mogelijkheid van geria
trisch spreekuur, zodat be
paalde afwijkingen waar
van de bejaarde last heeft
maar waarvoor hij in de re-
