„IK BEN DE
OMSLAGER
Loslaten
Dick Bruna: goed
voor een miljoen
kinderboeken
BLAD ZIJ
99
Fuchsia niet meer
de „bellenplant" 1 sceptisch
Legio mogelijkheden
voor bij-verwarming
dialoog dialoog dialo
ZATERDAG 3 SEPTEMBER 1966
om, trap op, gang hoekje om en dan een kantoorruimte. Een kleine, vriende
lijke man een jongensachtig open'gezicht: „Dick Bruna". Weer een trap op en
achter de laatste deur zijn atelier: hoog, ruim, licht door een enorm raam. Op de
schildersezel staat Ivanhoe, langs de wanden ontwerpen voor affiches, de prenten
voor de kinderkamer, omslagen. Nee, het ging niet allemaal zo vanzelf" zegt
Dick Bruna. „Oorspronkelijk zou ik in de uitgeverij. Weet je, niemand in de familie
tekent en die familie vond het dan ook maar moeilijk dat ik liever tekende dan
de zakelijke richting uitging". Tóch drukt hij nu een zeer eigen stempel op de
oude familiezaak door de omslagen van de pockets en de kinderboekjes. Als je
iets van hem ziet weet je onmiddellijk: dat is Dick Bruna.
De prent op het station, de re
clame in het spoorboekje, de fol
der van het Groene Kruis of van
Veilig Verkeer, zij dragen alle
maal die eenvoudige lijnen en
primaire kleuren waar Dick Bru
na dol op is.
„Ik ging na het gymnasium
eerst naar Londen en Parijs om
de talen en het uitgeversvak te
leren. Het is allemaal anders gelo
pen en ik vind dat natuurlijk
heel fijn. Ik zit als omslager in
de uitgeverij; dat is mijn dage
lijks werk, hier op het atelier.
Mijn taak? Het ontwerpen voor
Zwarte Beertjes, (hij maakte al
meer dan duizend boekomslagen)
voor affiches en andere dingen".
Dick Bruna is ook samensteller
van meer dan twintig kinderboe
ken. Zij worden uitgegeven in
Nederland, Amerika, Engeland,
Duitsland, Italië en Japan en zul
len binnenkort ook door
Zweedse, Finse, Noorse en
Deense kinderen verslonden wor
den. „Poesjenel" en „Kerstmis"
behoorden tot de vijftig beste
boeken van het jaar.
Iets vrolijks
Illustraties uit het Kerstboekje, simpele en blije voorstellingen.
„Waarin hebt t» het meeste pje- r
zier?" vroegen we hem. „Nou ja, Een ontwerp begin ik meestal in-
hè, ik vind het ontwerpen én het gewikkeld, dan laat ik veel weg
maken van kinderboeken allebei om het zo simpel mogelijk te krij-
fijn. Bij de omslagen probeer ik gen. Natuurlijk niet té veel, de
zo mogelijk iets vrolijks te ma- spanning wordt er in gehouden,
ken, met niet te veel figuren, de sfeer van het boekje weergege-
VAN BLOEM'EN PLANT
Als je op reis gaat, kom je
altijd wel ergens iets van Dick
Bruna tegen, met in de hoek het
kleine duidelijke signet: Dick. „Is
het niet gek om steeds je eigen
werk tegen te komen?". „Dat
klinkt misschien snobistisch,
maar ik zie het onmiddellijk als
er iets van mezelf in de buurt is"
lacht Dick Bruna. „Alsof je een
stukje van jezelf tegenkomt?"
Hij laat die vraag open en zegt:
„Meestal denk ik: dat had ik ook
wel beter kunnen maken: vooral
bij oud werk".
IJ ET ZAL WEL
zelden zijn
voorgekomen dat
een club van
plantenliefhebbers
reeds in het twee
de jaar van zijn
bestaan met een
tentoonstelling
naar buiten
treedt! De Neder
landse Kring van
Fuchsia vrienden
heeft dit echter
aangedurfd en
kwam met een
fuchsiashow voor
de dag die klonk
als een klok. Het
afgelopen week
end was de oran
jerie van de Leid-
se Hortus botani
cus met de mooi
ste fuchsia's getooid. En wie
ooit smalend heeft gesproken
over die ouderwetse „bellen-
plant" zal verbijsterd heb
ben gestaan over zo'n uiteen
lopende collectie in vorm en
Engeland heeft enorm veel
gedaan om het sortiment fuch
sia's door kruisingen uit te brei
den en ze op naam te brengen.
Wij spraken vroeger over „de
rode met het paarse rokje" en
„de rode met het witte rokje"
Nu hebben we het over Hen-
riëtte Ernst, die de allerbeste
fuchsia is voor potcultuur en
over Tolling Bell, die als aller
mooiste fuchsia van de ten
toonstelling bekroond werd en
dan ook alle goede eigenschap
pen van een houdbare fuchsia
voor liefhebbers bezit
We horen dat Pink Galore,
een dubbelbloemige eenkleuri
ge oudrose hangfuchsia, zeer
rijkbloeiend en een der beste
hangende soorten is. Dat de ou
de vuurrode Marinka nog altijd
onverwoestbaar is en The Doc
tor een der allermooiste
trosfuchsia's blijkt te zijn met
zalmcrème bloemblaadjes en
oranje kroon en dat het goed
kweken van Texas Longnorn
Voor iedereen
Het leuke van fuchsia's is
tevens dat het planten zijn
voor iedereen, in tegenstel-
De bossig groeiende hangjuchsia
Marinka met karmijnrode kroon 1
en scharlakenrose kelk verlies
haar bloemen niet.
ling tot orchideeën, die nog
altijd tot de luxe planten be-
horen. Het plezier in fuchsia's
kweken rolt eigenlijk als een
sneeuwbal, want we geven
stekken weg en dan ontstaat
al de onderlinge rivaliteit
daaruit minstens even mooie i
planten te kweken als die van
de goede gever of liever nog i
betere.
Fuchsia's staan nu in volle
bloei in tuinen en op de bal
kons, neem er deze maand stek
van of koop eens een paar plan
tjes aan een bloemenstalletje.
In flesje
Stekken van 6 - 10 cm lengte
zonder bloemknop wortelen
goed in een flesje water voor
een zonnig raam. Een enkele
blijft gezond, maar vormt géén
wortels en in dat geval snijden
we er een stukje af, steken ze
in een potje met bladaarde en
scherp zand en trekken er een
plastic hoes overheen. Eenmaal
gewortelde stekken potten we
op in niet te grote potjes met
een stevig grondmengsel b.v.
verschijnt. Ja, het lijkt me fijn
om eens naar Japan te reizen en
in dat land eens te kunnen rond
kijken. Voor mijn werk hoef ik
niet op stap, alleen tekenen is
mijn werk, de rest doet de uitge-
Tien jaar geleden startte de uit
geverij W. A. Bruna Zoons
met een pocket-serie, oorspronke
lijk detectives. De opdracht voor
Dick luidde: er moet een vignet
komen en omslagen. Moet u we
ten dat in een oud familiewapen
een beer zat; trouwens, Dick
werd op school merkwaardiger
wijze altijd Bruintje Beer ge
noemd. Vanwege die detective
werd het ontwerp een zwart beer
tje en dat is het tot op heden, u
weet wel, lekker lui liggen lezen.
Niet ij del
Dick Bruna is geen ijdel mens.
Hoeveel kinderboeken er van
zijn hand verschenen zijn? Weet
ik niet! Wacht eens, de boek
houder bellen, die moet het we
ten uit de cijfers. Boekhouder De
Vries duikt in de boeken en
komt later stralend het atelier
binnen: „U bent miljonnair". Uit
bundig gelach, maar de cijfers
vertellen: verkoop 880.000; de af
rekening van Japan en Amerika
moet nog binnenkomen. Japan
zet per half jaar 65.000 boekjes
om, Amerika per jaar een zelfde
aantal, zodat om en nabij één
miljoen kinderboekjes van Dick
Bruna verkocht zijn.
tekst onder de teke
ning moest staan.
Ergens was ik er op
tegen om kinderen
alleen woord-beel
den te geven. Ik
ontdekte dat mjjn
elfjarige zoon, die
toch een moderne
school bezoekt, het
abc niet kende! Hoe
dikwyls heb je dat
in je leven niet no
dig. In een telefoon
boek, kaartsysteem,
muziek, enfin nu
heb ik een abc-
boek geschreven,
het komt in het na
jaar uit. „B is een
beer", witte omslag
met gele béér. Alléén de letters,
daarnaast een tekening en achter
in een spiekbriefje voor moeder.
Die tekst is niet voor de kleuter
bestemd al vermoeden wij dat
kleuter-lezertjes zich er wél over
zullen buigen. Vervolg - boekjes
op het kleuter - lees - systeem?
Tja, dat is wel een manco in ons
land, maar Dick Bruna meent
dat althans hij ze niet zal schrij
ven, hij heeft er eenvoudig niet
genoeg tijd voor. Er komen overi
gens wel aanbiedingen met tekst
voor die boekjes, maar deze geeft
Bruna niet uit. Brunaboekjes
zijn die van Dick alleen, geschre
ven en getekend.
Gordijn
Overleg
Iets dergelijks vindt hij ook
van zijn kinderboekjes waarvan
er ook enkele verbeterd werden
bij een nieuwe druk. De uitgeve
rij en de boekhandel stonden in
het begin zeer sceptisch tegeno
ver het werk van Dick Bruna.
„Dat gaat er nooit in" dachten ze
en aanvankelijk hadden de boek
jes dan ook een heel kleine op
laag. Achteraf, nu Dick Bruna op
het toppunt van zijn succes staat,
durven ze hem dat wel openlijk
bekennen.
Waarom die kinderboekjes, op
dracht? „Nee, gewoon omdat ik
vond dat de meeste kinderboek
jes zo vreselijk ingewikkeld
geschreven en getekend werden.
Ik had het gevoel dat ze zo
moesten zijn: zonder moeilijke
woorden, met tekeningen die de
kinderen haast zelf hadden kun
nen maken... Dat was ook fijn,
tekenen en daarbij rijmpjes ma
ken, op elkaar afstemmen, het is
nog steeds heel fijn werk." „De
appel" was het eerste kinderboek
je. Het kwam uit lang voordat
Dick Bruna zelf (drie) kinderen
had. Waarom op kinderen ge
oriënteerd? Weet ik niet, ik vind
het zomaar leuk," zegt Dick. In
Japan gaan zijn boekjes het
hardst, vooral de Nijntjesserie
is er erg geliefd. De hele serie
wordt daar in één kartonnen
doos verkocht. „Ik heb een heel
leuk contact met Japan, de uitge
ver schrijft steeds hoe het ermee
staat, wanneer er een herdruk
bladaarde met oude koemest,
wat klei en scherp zand en dan
maar verder licht en luchtig
kweken. Door de toppen tc nij
pen tijdens de groei kunnen we
ze laten vertakken en min of
meer het model bepalen.
Wie ze licht, zonnig en bij 10
gr. C. kan overwinteren zal ze
aan de groei kunnen houden,
maar wie er geen ruimte voor
heeft bewaart ze alleen maar
vorstvrij en droog, om ze dan
in februari in te snoeien en
opnieuw aan de groei te bren-
Op zijn Kerstboek kreeg Dick
Bruna goede reacties, zowel van
gereformeerde als rk zijde. „Het
kerstverhaal is moeilijk. Ik heb
er stapels bijbels voor doorgele
zen. Je mag niets weglaten en je
wilt het toch zo simpel mogelijk
schrijven. Ik kreeg heel fijne re
acties, ook uit andere landen be
halve Oostenrijk, dat is pal te
gen. Waarom? Ze vinden het
spotten, maar zo is het zéker
niet bedoeld, ik sta er zelf hele
maal achter en heb het heel se
rieus opgevat."
Veel overleg was er ook nodig
voor de Nederlandse bewerking
van Doman - Delacato - leesme
thode voor kleuters. „Heb samen
met Eva Margadant er veel ple
zier aan beleefd. Ik was gebon
den aan de vorm (mijn eigen
boekjes zijn vierkant, ook mijn
vorm is simpel) maar „Ik kan
lezen" is langwerpig, omdat de
Dit najaar komt ook nog een
sprookjesboek van hem uit. Zeer
binnenkort komt er zelfs een gor
dijn In de handel. „Nijntjc gor
dijntje" in opdracht van stoom
weverij De Nijverheid in Ensche
de. Er zijn drie ontwerpen in pri-
siaire kleuren. Nijntje, De Boer
derij en Sprookjes.
Dick Bruna ontving in 1958 en
in '60 de jaarlijkse Affiche prijs
en in 1960 de Benelux-prijs voor
een van zijn affiches. Hij is lid
van de Gebonden Kunstenaarsfe
deratie GKF, de Vereniging van
reclameontwerpers en illustrate--
ren VRI, de Art Directors Club
Nederland ADCN en The Autors
League of America Inc. en ook
nog directeur van A. W. Bruna
N.V. te Utrecht. Er zal daar op
het hoge atelier in de Brigit-
testraat in Utrecht nog genoeg
inspiratie gevonden worden. „Ik
hoop nog veel te doen" zegt Dick
Bruna eenvoudig. Zijn hele oeu
vre kunt u tot 12 september be
kijken in de Bols Taverne, Rozen
gracht 106 Amsterdam, waar dr.
L. Gans exposities verzorgt voor
Kunstenaars van nu. Affiches,
boekomslagen, kinderboeken, de
prenten en de gordijnen voor de
kinderkamer, ze zijn er allemaal.
Wilde u ook zo graag een gevel-kachel in uw koude
keuken en kreeg u zoals wij geen toestemming van
de huis-eigenaar om gaten in de gevel te maken?
Daarom niet getreurd, er zijn nog mogelijkheden tot
bij-verwarming, of zelfs centrale verwarming. Goede
verwarming van onze woningen is een elementaire
eis en het kopen van een bepaalde kachel of het
aanleggen van centrale verwarming een belangrijke
beslissing.
Expositie geeft
onpartijdige
antwoorden
Van elk van deze brandstoffen
wordt verteld wat het kost, waar
we rekening mee moeten houden
(bijvoorbeeld dat bij de „gezelli
ge" leef warmte van kolen het min-
der gezellige asla-legen hoort en
dat de „veilige" olie hoge eisen
stelt aan de trek van de
schoorsteen) Er zijn modellen, fo
to's, folders, brochures; een uitge
breide vergelijkende documentatie.
Boven dit alles een aantal deskun
digen die niet-commerciële en dus
objectieve voorlichting geven over
toepassingen en eigenschappen van
verwarmingssystemen in de wo-
Prognose
Rechts vindt u de afdeling cen
trale verwarming, links de lokale
verwarming Wat de prognose
voor de toekomst aangaande aard
gas is: onlangs werd aangekondigd
dat aardgas voor blokverwarming
1 cent per m3 duurder gaat wor
den, terwijl hetzelfde aardgas voor
wijkgas gelijk in prijs zal blijven.
Die éne cent betekent een verho
ging van 20 pet. hetgeen niet ge
ring is. Het is heel goed mogelijk
dat voor blokverwarming het ver
bruik van olie zal toenemen, of
dat men in de nieuwbouw weer op
wijk-verwarming zal overgaan om
prijs te kunnen consumeren. Een
tweede kachel is erg „in", terwijl
in 1965 ongeveer 30.000 bestaande
woningen van centrale verwar
ming werden voorzien met indivi
duele ;nstallatie. De toepassing
van centrale verwarming zal zich
in de etagebouw voortzetten.
Wat uw mogelijkheden zijn.
wordt u precies voorgerekend
Tijdens de Acccntmaand „Cen
trale en lokale verwarming"
krijgt u op alle vragen die met
verwarming te maken hebben,
antwoord in het Bouwcentrum
aan het Weena in Rotterdam. Tot
24 september vindt u daar een
speciaal ingerichte tentoonstel
ling met een groot aantal kachels
en verwarmingsapparaten voor
kolen, olie, gas, elektriciteit.
L^EN van mijn briefvriendin-
nen klaagt dat ik de vorige
brief ook al met regen begon: kun
nen we alleen nog maar over het
weer praten? Deze lieve berisping
is terecht Het is dom, en het is je
mee laten drijven op een stem
ming, en het is vooral potsierlijk
voor de krant die met het stukje
verschijnt als het het prachtigste
herfstweer is, milde, zachte mid
dagzon, fijn boodschappendoen op
zaterdagmiddag, bloemetje mee.
Maar kan ik het helemaal laten?
Zit het ons op het laatst niet in de
botten? Die avond dat 'k de Open
Brief schreef het was al nacht,
tien voor twee was de brief klaar,
overviel het me, dat plenzen in de
tuin, dat gieten en lekken en bor
relen om een stil, kil en groot
huis.
LIET geluid hoorde bij „bak
ken" huiswerk van de kinde
ren, bij het uitlaten 's ochtends in
lakregenjassen en zuidwesters, en
dat armzalige pakje boterhammen
mee omdat je anders viermaal nat
wordt, bij alles wat ik een Jaar
lang haat er tracht te vergeten
door te werken. En dan kun je
niet beginnen met schrijven voor
je dat in twee woorden gezegd
hebt. Maar goed, excuus, het zal
voortaan niets dan zon zijn. Het is
bovendien allemaal weer wat ge
wend en over veertien dagen zul
len we gewoon niet anders meer
weten. Maar nu we het toch over
het weer hebben en briefvriendin
daarover ook doorbabbelt, wil ik
dit nog even zeggen: door die va
kanties die iedereen tegenwoordig
hebben moet en mag, door het
gesnor 1000, 2000 km ver, is onze
generatie er een die bepaald ken
merkend veel over het weer praat.
Vroeger hadden de mensen geen
vakantie, er zullen toch "<0-, 80-jari-
gen zijn die dat beamen. Dat was
natuurlijk ook niet goed, maar het
leven was over de maanden uit
gestreken ook veel minder jachtlgv
en beslist mooi weer hoefde het
dan een paar weken in het jaar
ook niet te zijn. Nu zie je tijden
uit naar dat stukje rust voor jou,
ik zal maar zeggen: niet voor je
collega Jan die in Juni gaat, maar
voor jou, van 2 tot 16 augustus of
wat ook. en dat moet goed zijp.
GA. je dan ook nog naar het
buitenland dan is het helemaal
groen wanneer het buitenland be-
woikt of regenachtig durft te zijn,
want waarom reed je anders zo
ver! Gelderland, de Friese meren,
Egmond aar. Zee kunnen het niet
helpen, maar de rest zal nota bene
noemt spreek; en een opmerking
maakt over het weer. Het weer?
Hé, hij had er niet op gelet, maar
inderdaad, er is wat bewolking
Wel lekker zo, en u zult zien over
een paar uur is het weer prachtig.
O regent het? Ja, zo'n dagje regen
is goed voor het land, trouwens
ook prettig om in te lopen, vindt u
niet? En morgen is het weer mooi,
dat zult u zien. En als het dan
„morgen" niet mooi is, krijg je het
zelfde vriendelijke gesprek met o
zien's en dan is het
A C. MULLER-IDZERDA
Deze week ontvingen wij
weer enorm veel brieven.
Allereerst de brief van
mevr. O. te G.: „Toen mijn
man voor zijn huwelijk z'n
laatste verjaardag thuis
vierde liep zijn moeder met
een bedrukt gezicht rond
en zei dat het voor haar
helemaal geen feestdag
was, want haar zoon ging
trouwen.
Begrijpt u hoe ik me voel
de die dag? De schuldige, die
haar zoon wegpikte (de ver
houding tussen ons was en is
goed, dat was de oorzaak
niet). Ik was de oudste van
elf kinderen, dus thuis was er
geen treuren dat er een het
nest verliet. Mijn man had
nog een broer die het huis al
uit was, dus ik kon me wel in
mijn schoonmoeders gedach
ten gang verplaatsen, al was
het voor mij allesbehalve
leuk. Volgens mij is de oor
zaak dat zij zich teveel op de
kinderen geconcentreerd had
en de echtgenoot als voor
werp van liefde op de achter
grond was geraakt. Daarom
vind ik dat een goede verhou
ding in alle opzichten tussen
man en vrouw het loslaten
van de kinderen zal verge
makkelijken. Dat er een zeke
re weemoed zal zijn en een
traan om het onherroepelijke
van een voorbij tijdperk, kan
ik me heel goed indenken.
Maar laten we dan met die
andere traan onze man aan
blikken, in het besef dat we
elkaar nog zoveel liefde kun
nen geven, nu we de schade
die misschien wel eens
ontstaan door de drukte en
de zorg om de kinderen, heer
lijk kunnen inhalen: samen
Uitgeschakeld
„Het is moeilijk een kind los
te laten, vooral als de verhou
dingen moeder en kind heel
goed waren", schrijft mevr.
A.R. te R.
Je voelt je, als ze trouwen,
wat uitgeschakeld en dan
wordt het je wel eens te mach
tig, maar het is toch ook weer
de vreugde als de kinderen bij
je komen, of als je er zelf naar
toe gaat. Maar nu is anderhalf
iaar geleden mijn oudste ion-
grip voor en toch heb ik moe
ten vechten om zelfstandig tc
worden. Vaak een verkeerd
begrijpen van elkaar, kortom
een heleboel narigheid die
voorkomen had kunnen wor
den. Door mijn huwelijk voel
de moeder zich erg verlaten,
ja zelfs achteruitgcschoven!
Daarom aan alle moeders van
dochters: Geef ze de vrijheid
om zelfstandig tc kunnen
worden. Later zijn ze er u
dankbaar voor. Ook voor moe
der zelf een fijne herinnering
en een gevoel van grote dank
baarheid."
Aanpassen
gen overleden, vadei van een
groot gezin. Dat is het ergste
wat ouders kan overkomen, dit
is pas loslaten, want nu is het
of hij van ons afgescheurd is.
Geen dag gaat er voorbij of ik
denk aan mijn kind, want al
was hij veertig jaar: het blijft
je kind. Al hebben we een gro
te troost dat we weten mogen
dat onze jongen bij de Heere
is. het gemis is er all dagen èn
de zorg om zijn gezin. Dit
schreef ik u om mijn gedachten
eens uit te spreken."
Vechten
„Ik was nog maar een kind
toen vader stierf, ik had nog
drie broers boven mij. Het is
te begrijpen dat moeder zeer
bezorgd was" schrijft mevr
H. E. te dH. „Toen ik volwas-
«en werd h»d ik daar wel h-
„Er is in ieders leven sprake
van. loslaten, aanpassen en
overschakelen, hetgeen vaak
moeilijk is. Ik ben op latere
:eftijd getrouwd en we hebben
geen kinderen. Wat moesten
wij veel loslaten en ons aanpas
sen aan de verandering in ons
leven. Van een zelfstandig le
ven naar een band, die niet
hoeft te knellen, maar toch ge
voeld wordt. Ik had een druk
ke, verantwoordelijke positie.
Moest alles loslaten en me aan
passen aan een stil leven met
z'n beidjes. Mijn man had en
heeft het nog moeilijker dan
ik. Feitelijk duldt hij niemand
naast zich, alleen onder zich.
Nu zijn we pas verhuisd, maar
mijn man kan het oude niet
loslaten Zijn leus blijft dat he'
oude beter was. Ook kerkelijk,
wij zijn Gereformeerd: geen
nieuwe Bijbelvertaling, geen ge-
deugt niets. Dat is dunkt mij
ook niet kunnen loslaten. En
omdat ik wel met de tijd mee-
kan, en me in ons nieuwe huis
prettig voel, maakt dat voor
hem nog moeilijker."
„Mijn oudste dochter heeft
een vriend, ik voel hoe moei
lijk dit loslaten voor mij is"
schrijft mevr. G.V. te R. „Toen
ik achttien was had ik ook een
vriend, die is toen gestorven.
Dit loslaten weegt veel zwaar
der, dan is daar het nooit weer
zien. Al het andere loslaten is
slechts het touw vieren: de
band is er nog."
Eigen benen
in him jonge leven iets los te
laten. En we ondervinden al
vroeg dat ze dat zelf ook !1-
len. Niet bij moeder blijven
klitten, maar ze lerer op eigen
benen te staan. Dit maakt ook
voor hen het afscheh makke
lijker. Hetzij met een trouw
dag, of als ze emigreren, maar
ook dat wij ouders weten dat
er een afscheid voor goed zal
komen."
Vorming
Loslaten komt in ieder le
ven voor, zowel van gehuw
den als ongehuwden. Losla
ten is een facet van mede
menselijkheid. Dit laatste
houdt in, dat nooit en te nim
mer de persoonlijke vrijheid
in gedrang mag komen. Voor
ouders hoort loslaten bij de
vorming van opgroeiende kin
deren. Voor mij en vele ande
ren is dit een onderdeel van
de opvang van mensen die be
grip en bijstand nodig heb
ben. Opvoeden, opvangen
enz. zijn in wezen begeleiden.
Dit begeleiden houdt immer
in zelfstandig te zijn en toch
te kunnen rekenen op hulp.
indien dit nodig mocht zijn.
Loslaten houdt in voor een
gelovige: de losgelatene door
gebed steeds weer bij God te
brengen" schrijft mei D. te
H
op een zomer van zon echt wel
een paar dagen motregen gebrui
ken kunnen Ze zien het lelijke
weer nauwelijks, het i6 immers zo
vaak mooi Terwijl wij - die lan
ge gezichten, dat geirriteerd-zijn
bij weersvoorspellingen, o wat zit
het ons hoog Er iets aan doen? Ja,
ik geloof allereerst niet zo hangen
aan wat vakantie heet. Niet zo al
les willen laten gebeuren in die
ene tijd in het Jaar. Niet zo hol
lands het onderste uit ie kan wil
len hebbel.. Ook op andere dagen
wat genieten als er 'e genieten
valt. In september is ei ook wel
eens zon oj. een terrasje. Gewoon
overal wat kleine vreugden leg
gen, niet alsmaar zwoegen. WIJ
zijn slecht in bet genieten, het is
net of het een soort zonde is om
een uur uit ie werk te stappen.
Laatst spiak ik een directeur van
een middelbare school, hij vertel
de dat ?en collega binnenkort 25
jaar aan df school verbonden zou
zijn Een feestje? vroeg lk waarop
hij wat bestraffend en tegelijk
heel tevredei kijkend tegen me
zei: wij hebben hier uiet zoveel
feestjes! Nietwaar, dat is iets om
trots op te zijn. Geen mens waagt
het zo .emand uit te lachen: wer
ken is so wie so al goed Het is net
aLs met de huisvrouw die haar
huis boent en schrobt .-n dan 's a-
vonds haai man en kinderen ver
biedt erin tc leven, een sigaartje
te roken, met blokken te spelen,
een paar stoelen te verslepen.
Vaak moeten de hulsgenoten ook
nog steil achterover slaan van moe
ders IJver en gezwoeg.
W7ERKEN is heerlijk. Maar
*V voor wie zich niet tijdig kan
ontspannen wordt het een vloek.
Vakantit it een weidaad Maai
wie zich elf maanden iver de kop
werkt om één maand zijn „schaT'
in te halen, wint niets dan ergernis.
Dogmatiek is geweldig, wat zich
om het waarheidsprobleem en dc
vragen omtrent God r-eweegt is
dikwijls adembenemend boeiend;
maar zonder de rust, de sjaloom,
zonder het weten van een klimaat
dat ons beloofd ls, waar wij heen
leven, is dogmatiseren een gruwel
zonder eind En zo maar door. Met
de beste voornemens gaan we ver
der. En uw ondergetekende met
het best- beentje voor Daarmea
zal ik nu trouwens even do briel
gaan posten: het is droog"
