JThsi
A-dam en Eva en De Stad
Bijbelschool groeit
uit haar jas...
Jaar in dienst van de Heer
Bruiloft-
uitgesteld
WAT
NBI gaat ook predikanten
voor Suriname opleiden
AMERIKAANSE POËZIE
VAN DE 20e EEUW
ZATERDAG 9 JULI 1966
(Van onze kerkredactie)
bezielt ja, alt je vlak voor je trouwen ttaat an ja ttalt ja huwe
lijk uit om een jaar te gaan werken in Afrika?
Vrijicilligers voor
Roeanda gevraagd
AMERSFOORT - BAARS Het
Zendxngscentrvm b* Baan van ie Ge
reformeerde Kerken cr het Centrum
voor Gereformeerd Jeugdwerk
Amttrifootf hebben een oproep ge
plaatst coor jofpo martJKlijke rrijtclUi-
ffsre, die bereis rijn een jaar mee te
perken aan een boöujprojflcf in Kigali
tn Roeanda.
Het liefst worden reacties vernacht
van Hmmermannga, U-ere o.f hte-ers.
Het bouwproject in Kipatl omvat
een kark met kostemrontnp. een lec
tuurcentrum. eon gebouw voor het ren-
dingsjeugdwerk en enkele tooningen
voor Ten&ngsarbeiders.
Jan Ryfkemc ra eijn assistent Joh.
de Smalen zijn hier ai els botnckvndi.
gen werkzaam.
(Van onze kerkredactie)
HET Nederlands Bijbelin
stituut in Doorn groeit.
Dit jaar meldden zich even
veel nieuwe studenten als de
school in totaal tot nu toe kon
huisvesten in het gebouw De
Koppel, prachtig gelegen in
de Doornse bossen. Een bij-
zonderheid was dat de Broe- studentengemeenschap
dergemeente in Suriname de tot nu toe uit Ambor
school verzocht haar aan- komen daar ook Surinaamse
staande predikanten en evan- ger?i!>iu,
gelisten op te leiden. Vijf bergen-'
jonge, negers hadden al een Smit,
Drie Zuidhollandse jongens gaan voor een jaar
helpen in Rwanda. Arie Lock (22; Naaldwijk), Wou
ter Monster (26; 's-Gravendeel) en Teake Visser
(24; Den Haag) zijn uit ruim tachtig kandidaten
gekozen om de Nederlander Jan Hylkema in
Rwanda's hoofdstad Kigali te gaan assisteren bij
de bouw van een groot zendingscomplex.
Wouter, Teake en Arie na een
vooropleiding van drie maanden
te Baarn, waarin ze zoveel moge
lijk leren van land, volk en reli
gie van Rwanda en natuurlijk
Frans.
heid bij te brengen, maar hen nen op giro 510630 van het NBI
ook te leren als christenen te te Zeist.
leven. Bijna een kwart van de Er is nog meer nodigt ook ora
bestond de inrichting te kunnen aanschaf-
toe uit Ambonnezen. Nu fen, maar het bestuur, dat geleid
,e. wordt door de Rotterdamse jour-
- nalist Jan J. van Capelleveen, is
„Ik kan acht nieuwe studenten er van overtuigd dat ook dat
kon de directeur F. gejd nog binnen zal komen,
os gereformeerd zende-
vooropleiding gevolgd als ling en hoofd van een kweek- Het NBI is een eenling in het
Soemoa, het be- Nederlandse theologische onder-
Arie lezen de Nieuwe Haagse voorbereiding voor de drie- school
Courant, Wouter het Dordts Dagblad. Boven
staand bericht op pagina Kenmerk in onze
bladen van 16 februari was de aanleiding om reeds het opleidingsinstituut
zich aan te melden. voor de toekomstige predi-
jarige Nederlandse opleiding. Jaai
En deze school is bovendien den aangemeld en waren toen op
„Ik kon er nog niets van, maar
als ik maar zo'n zevenhonderd.
woorden ken, dan kan ik me in bilden ze het Mk leuki om wat
zou kunnen omschreven
wachtlijst geplaatst. Nam het worden als middelbare theolo-
bestuur de groep van vijf jonge gische school. De nadruk ligt op
Wantpn van dó Fvancrplicrh mensen uit Suriname aan, dan de praktijk van het pastorale en
«amen van ae rwdngeiiscn moesten wij weer afvallen. Ging evangelisatorisch werk. De
Molukse Kerk m ons lana. bet bestuur op het rijtje van aan- school gaat niet uit van een be-
Tot nu toe bood de school melding af, dan zou Suriname paalde kerkelijke richting, maar
Dat project omvat een lectuur- kundige Jan Hylkema met zijn
centrum, een kerk, een kosterswo- assistent Johan de Smalen kun
ning, een gebouw voor het zen
dingsjeugdwerk en enkele wonin
gen voor zendingsmensen. Bouw-
nen het niet meer alleen af. De
aankoop van materialen, het
de beginperiode tenminste red
den", zegt Arie.
Hoe denken ze over de vaak
gehoorde bewering, dat een
jaar veel te kort is om overzee te
gaan werken? Teake, die door
van de wereld te zien, wat wil
je?
allen intern waren, omdat het
Van Unks naar rechts: Wouter menieven gezien wordt als een
onderdeel van de studie.
plaats aan twintig studenten, die geschreven moeten worden, dat wordt geleid door een bestuur
- - - - - slechts enkele van de vijf negers waarin hervormden, gereformeer-
geplaatst konden worden. Hoe er den, christelijk-gereformeerden,
Het o°k geschoven en gerekend werd een vrij-evangelische, een doops-
niet slechts om Jonge altijd liet de uitslag
mensen wat theologische wijs-
tact met het gouvernement, de «aans het woord voert, aegt kort
Donderdag 14 juli hoopt de Haagse
schilderes H. M. (Ru) Paré haar ze
ventigste verjaardag te vieren.
Pjrke Koch, schilder van portretten
en kermi'taferclen, wordt 13 juli vijf
enzestig jaar.
hele organisatie als aannemer
vergt zoveel tijd, dat zij maar
amper de gelegenheid hebben om
persoonlijk bij de bouw aanwe
zig te zijn, zodat de eigenlijke
bouw thans in feite onder leiding
van voorlieden van Rwandese
bouwvakkers staat.
Beloofd was, dat het project
bondig: „Als driehonderd
het deden, konden ze
daar honderd jaar vooruit. Bo
vendien: wij kunnen direct de
eerste dag al aan de slag en. hoe
ven ons niet ten koste van de
nodige tijd in te werken."
Ze gaan trouwens niet naar
Rwanda om zending te bed rij-
volgend voorjaar klaar sou rijn ven' Natuurlijk, het drietal hoopt
na de teleurstellingen, die de op Eoede contacten mel de >rb""
Rwandese kerk van een vorige
bouwer heeft ondervonden, wil
Jan Hylkema daar koste wat het
ders op het project en als men
hen zal vragen, om bij voorbeeld
jeugdclub van de Rwandese
kost voor staan. Daarom heeft te gaan leiden, zullen re dat
hij assistentie uit Nederland ge- besllst niet a,slaan' maar dat is
vraagd.
Het drietal vrijwilligers wordt
uitgezonden door het Centrum
voor Gereformeerd Jeugdwerk
(de nieuwe overkoepelende orga
nisatie van de bond voor GJO
niet allereerst de bedoeling. Ons
zijn daar zal vooral een getuige
nis moeten zijn, zegt Teake.
Dat brengt ons op de vraag
naar het „waarom". Teake (die
mei had willen trouwen; de
de bond van GJVs). Alle drie bruidsjurk was al in de maak)
zitten ze bier ift Nederland in de z5et het als een diakonaal jaar.
bouw, maar ze verwachten wel, Eeh meisje geeft een jaar van
in Kigali met veel meer zaken haar leven door in een inrichting
geconfronteerd te worden, zoals te Saan werken. Je gaat een jaar
de aanleg van waterleidingen en 1" dienst van de Heer.
electriciteit
De andere twee (ook Arie is
Half september vertrekken verloofd) knikken. En natuurlijk
digende nasmaak na.
Plannen
i onbevre- gezinde en een lid van de Ver
gadering van Gelovigen zitting
hebben.
De school begon in 1949, toen
Ve „«We- het jeugdevangelisatiewerk de
Er zijn grosse plannen voor aandacht van velen trok. Youth
de toekomst Het was al emge for chris^ j en E en L j E
3aaen duidelijk dat de prachtige waren ;n opkomst. De evangelist
villa De Koppel te klem rouw- j. Kits toen net directeur van
den. Er moest uitgekeken worden het conferentieoord Het Brand-
naar een nieuw gebouw. Aan het punt, voeide de behoefte aan een
begin van dit jaar begon het interkerkelijke opleiding. De
licht aan de kim te gloren. De school begon als een twee-jarige
Koppel is eigendom van de heer cursuSt maar is reeds jaren ge_
i j ?es1sleT' zonder wiens leden omgezet in een drie-jarige
hulp de school nimmer had kun- opleiding, waarin grote aan-
nen bestaan. De heer Kessler, die dacht geschonken wordt aan de
in Peru gewerkt heeft als zende- studie van de bijbel, dogmati-
ling en nu bezig is aan zijn dis- sche vakken, zendings- en kerk-
sertatie over het kerkelijke leven geschiedenis en talen,
in dat land, had echter net
hun weg
vinden. In de
andere christelijke organisaties.
Bestuur
vlak bij het station gekocht
ToorTTotTn Praktijk moesten re de kerken
trum worden voor studenten,
heaerr Keiler'St geb"w ook' Jn- En dl^suHatn
rif» vprhurpn aan hpf NRT ver6eleken met de resultaten
Maar crW.1 55»" het co van dergelijke scholen in het bui-
Maar de school kan het ge-
opdracht gegeven het te laten l?*? °L'H mlerkerkellik'
verbouwen en het werk kan pas
begin volgend jaar beginnen in
verband met de bouwvergunnin
gen. Het zal zeker een jaar du- v__
ren eer het klaar is. dus pas in .11 5?
de cursus 68/69 kan de school J* d® «e«fonneerde zen-
ruimer gaan ademhalen. dingshoogleraar prof. dr H. Bcr-
gema voorzitter van het bestuur
Bar ah werd. Onder zijn leiding ver-
kreeg de school een positie, waar-
yF 7,j -fudenten opleidde
J !!t - a a - yoor het. werk in geloofszendln-
waarin achl jongens zouden kun- 5en, maar ook v00r d, k„kelljke
nen worden ondergebracht. Met zendingen. Tussen beide was in
nog wat achuiven en meten kon het verleden weinig contact, en
de studentengemeenschap dan al dal is nof eigenlijk niet. In
d't jaar uitgebreid worden tot „kere zin is het NBI een van de
dertig studenten. Vrienden van weinige scharnieren tussen beide
de school werden aangeschreven werelden,
binnen enkele weken was er
al ruim zesduizend gulden bin-
it***********#***'»»***»*********#*»**************»***#***#***************
De Poolse pianist Stefan Askenase,
die regelmatig in ons land optreedt,
hoopt 10 juli zijn zeventigste verjaar
dag t gedenken.
Zaterdag 16 juli is het zestig jaar
geleden, dat aan de achterzijde van
het Rijksmuseum een speciaal voor
„De Nachtwacht** gebouwde „Rem-
brandtzaul" werd geopend. Het „top
stuk" hing er slechts enkele jaren,
want dc zaal voldeed niet aan de ver
wachtingen.
TJET SCHEELT ENORM of men woont in een land met
een geschiedenis, of in een zonder. Natuurlijk heeft
ieder land zijn geologische geschiedenis, soms zelfs door
oervegetatie overwoekerde cultuurresten uit oude tij
den. Maar het woord geschiedenis in de zin waarin het
hier gebruikt wordt, houdt voortzetting, continuïteit in.
Wie in Europa reist ziet barokpaleizen, renaissance-
kasteeltjes, middeleeuwse kerken. Namen als Keulen
en Aken, Marseille, Trier, Rome ontsluiten een historie
van vele eeuwen. Andere namen, zoals Waterloo, Ver
dun, Stalingrad, Bergen-Belsen enz., onheelbare litte
kens op het aangezicht van Europa, spreken eveneens
van wat er gebeurd is. Wij ademen het verleden in als
lucht. De historie heeft ons in veel sterkere mate ge
vormd dan wij wel beseffen of willen weten.
Honderdvijftig jaar geleden (op 6
juli) overleed de Rutsigche dichter
Gabriel Romannowicz Derzawin. In.
lematiomile bekendheid kreeg lig
door zijn lierdicht „Oda Bog" (Ode
aan God), dat in vele talen (o.a. in
bel Chinees) werd gepublireerd.
STRAKS
Van 12 tot 17 juli wordt te Brugge
in het kader van de internationale
muziekdagen een „week van de po
lyfonie" gehouden, bestaande uit
voordrachten, een tentoonftelling en
concerten (o.a. door het NCRV-Vo-
caal Ensemble).
Vrijdag 15 juli begint het Wereld-
muziekconcours van Kerkrade met
een concert door het Concertgebouw-
orke»t o.l.v. Bernard Ifaitink in de
op die dag te openen „Rhodahal".
In Münehen wordt van 16 juli lot
17 auguttus het „Operafestival 1966"
Cultureel gesproken het is
al vele malen herhaald zijn
wij, Europeanen, gevormd door
de oudheid, door het christen
dom, door de renaissance, door de
romantiek, door de Franse revo
lutie. Ons eigen Nederlandse
staatsbestel kan worden ge
noemd een (ongelukkig) huwe
lijk tussen gedesillusioneerd
humanisme en (onzeker) chris
tendom. Vandaar de moeilijk
heid van regeren, zodra het gaat
over de dingen van de geest,
tot literaire subsidies toe!
Maar eigenlijk loop ik hier
mee al op mijn verhaal vooruit.
Ik wil het beeld oproepen van
een bij alle verscheidenheid en
tegenstellingen toch tamelijk ho
mogeen cultuurgebied ..Europa",
dat sinds de eerste industriële
revolutie meer en meer in een
crisis is geraakt. Daarbij kwam
reeds in de vorige eeuw een ste
vig begin van ontkerstening. In
de twintigste eeuw kregen we
een wereldoorlog, een crisisperio
de, een tweede wereldoorlog:
even zovele mokerslagen op de
zekerheden van ons. mensen die
nu eenmaal in „het huis Euro
pa" (de term is van A. Roland
Holst) ook geestelijk wonen. En
nu zitten we midden in een
tweede industriële revolutie.
Amerika, dus hast es besser
Als unser Kontinent, das alte,
Hast keine verfallene
Schlösser
Und keine BataUe.
Dich störf nicht im Innem
Zu lebendiger Zeit
Unniitzes Erinnern
Und oergeblichtr Streit,
aldus schreef Goethe in zijn
laatste levensjaren, zo omstreeks
1830. „Amerika, jij hebt het be
ter dan ons oude Vasteland. Jij
hebt geen slotruïnes en geen ba-
zalt (zuilen). Als de tijd daar is
dat het leven zich in je roert,
word je innerlijk niet gestoord
door nutteloze herinneringen en
door (de herinnering aan) ver
geefse strijd." Het is begrijpelijk,
dat een oud denker moe wordt
van het eeuwig bezig zijn met
historie In dat hij het jonge Ame
rika benijdt vanwege de afwezig
heid daar van geschiedenis in de
hierboven omschreven betekenis.
Nog tamelijk lang had Goethe
dit kunnen zeggen. Vooral omdat
dit ontbreken van een eigen
geschiedenis sterke afhankelijk
heid van de Europese cultuur be
tekende. Maar nog voordat de
Verenigde Staten hun isolement
opgaven door het deelnemen aan
twee wereldoorlogen, had in
Amerika Walt Whitman geleefd
(1819-1892). die met zijn Leaves
of Grass een begin maakte met
een specifiek Amerikaanse
poëzie. Zijn vader was een En
gelsman, zijn moeder afkomstig
van een Hollandse Quakerfami
lie. De Verenigde Staten waren
voor hem essentieel het grootste
gedicht. Hij wilde het beste van
de Amerikaanse geest tot uitdruk
king brengen in een soort gesecu
lariseerde psalmen, breed en vrij
uitstromend. Het is dan ook geen
wonder, dat Luc. Wenseleers in
zijn Inleiding tot de bundel Adam
Eva De Stad. Amerikaanse
poëzie van de 20e eeuw (Bert
Bakker'Daamen N.V., Den Haag,
239 blz., zijn spijt erover
betuigt, dat Whitman buiten de
lijst valt. Misschien nog mter zal
het de samensteller gespeten heb
ben. dat hij niets kon zeggen
over de geniaal-eigenzinnige
dichteres Emily Dickinson
(1830-1886), de grootste onder
haar sexegenoten. Maar de bun
del wil zich nu eenmaal tot de
twintigste eeuw beperken. Na
tuurlijk is er heel wat literatuur
over de Amerikaanse letterkun
de; een uitvoerige bloemlezing
vindt men b.v. in het 1328 bladzij
den tellende American Literatu
re, samengesteld door Geoffrey
Moore (uitg. Faber and Faber.
London, 1964).
Op het beetje historie, waarop
de Amerikaan kan bogen, is hij
trots en over het algemeen kent
hij zijn vaderlandse geschiedenis
dan ook terdege. Hoe meer Ame
rika zich met de mondiale
vraagstukken is gaan bemoeien,
hoe meer zijn invloed over de
wereld heen zich heeft doen gel
den, des te meer wordt het zich
zijn eigen, jonge cultuur bewust.
De industriële expansie, het bou-
Lang heeft Amerika cultuur
geïmporteerd; vandaag expor
teert het niet alleen industriële
producten, maar ook literatuur.
Hoe kon het ook anders. Een
enorm land met zoveel vitaliteit,
waar zoveel gebeurde, ging ge
beuren en zou kunnen gebeuren;
het land van de onbegrensde mo
gelijkheden! En nu bij ons het
oude Europese erfgoed, dat door
de scheiding waarin christendom
en humanisme liggen, aan nawer
king sterk heeft ingeboet, doet
via de Amerikaanse literatuur
het Amerikaanse mensbeeld op
geld. Het is niet meer de puri
tein, want puritanisme is „een
tot psychose verworden christen
dom" (blz. 9). De ontkenning van
het lichaam heeft als reac
tie geleid tot een religie, ja een
mystiek des vleses. Het predi
ken van het memento mori heeft
geleid tot een verheerlijking van
het leven.
En wat de techniek betreft, de
Puritan. Steden zijn ons tweede
lichaam. En met die steden zijn
gegeven alle verworvenheden
van de techniek, de techniek die
bezig is de natuur te verdringen.
Leest men de in de bundel op
genomen gedichten, met hun
soms twijfelachtige vertalingen
in meestal Vlaams gekleurd Ne
derlands (ik kom hierop straks
terug), dan ervaart men pas goed
hoeveel imitatie er in de Neder
landstalige poëzie van de jongere
generatie is.
Men krijgt werk voor zieh van
een kleine veertig Amerikaanse
dichters (waaronder maar enkele
dichteressen), geboren tussen
1868 cn 1936. Bio- en bibliogra
fische gegevens kan men vinden
achterin het handige boekje (een
dubbele Ooievaar, 211/212).
wen van kleine, middelgrote en
reuzensteden in een enorm,
schaars bewoond gebied, geeft
een heel ander beeld te zien dan
het oude Europa met zijn dichte
bevolking, zijn verstedelijking,
zijn verkeersproblemen, zijn
schaars wordende ongerepte na
tuur.. „De geboorte en groei van
de grote Amerikaanse steden viel
ongeveer gelijktijdig met de op
komst van de grote industrieën,
de fabelachtige vooruitgang van
de wetenschap, de nieuwe demo
cratische opvattingen over de ge
lijkheid van alle mensen. Kon
de Europese dichter in een
maatschappelijke chaos steeds
voor zichzelf een uitweg blijven
zoeken in een hernieuwd contact
met de traditie, de bronnen van
zijn beschaving, voor de Ameri
kaanse dichter (zo hij niet werke
lijk uitweek naar de oude we
reld, zoals T. S. Eliot en Ezra
Pound b.v.) moest zulk een
vlucht naar het verleden irrele
vant voorkomen. Zijn streven
was volkomen gericht od de nieu
we. werkelijkheid die hij rondom
zich hielp verrijzen" (blz. 8).
Europeaan heeft moeite, nog
steeds, om die in zijn kunst in te
lijven. Vijftig jaar geleden ont
vluchtte de neo-romantiek de le
lijke werkelijkheid in de droom,
dat grote modewoord van de
destijdse poëzie. Nog leeft onze
grote dichter A. Roland Holst,
die aan de industrialisatie een
voudig de toegang tot zijn geeste
lijk domein weigert en er (met
verscheidene grote sociologen) de
alleen maar dreigende onder
gang in ziet. „In Amerika daar
entegen. zegt Auden, stond de
mens voor een reusachtig conti
nent waar de omstandigheden
noch het klimaat zulk een In
tieme geborgenheid bevorderen,
en waar de gelijkwaardig
heid van ieder mens geen
politiek of wettelijk dogma
was, maar een feit dat evident is
op zichzelf. In zulke omstandighe
den wordt vanzelfsprekend ook
de stad veel sterker aangevoeld
als een svmbool van het mense
lijk beschavingswerk' (blz. 9).
..Cities are a second bodv for the
human mind", zegt Geor®#» San-
tayana in zijn roman The last
bestaanswijze, de vreugden en
angsten van de twintigste
eeuwse mens in dit nieuwe le
vensmilieu dat hij voor zich
zelf uitbouwt: de stad" (blz. 8).
De dichters putten hun stof uit
het elementair, hartstochtelijk le
ven zelf (blz. 19). De totaalindruk
is die van frisheid, originaliteit,
kracht, meer dan die van diep-
eang. Het is heus niet zo, dat
Europa nu maar zijn eigen
poëzie aan de vuilnisman moet
meegeven. Maar wel kan ik me
'•oorstellen, dat een practiserend
dichter er niet buiten kan, van
dit werk grondig kennis te ne
men. Hij zal er nieuwe impulsen
aan danken, voorzover dat nog
nodig is. Een echt. levend dichter
leest immers alles wat hij aan
poëzie onder de ogen kan krij
gen. want ergens houden aïle
verschillen van tijd en plaats op.
Voor ik met een enkel vers de
ze bespreking besluit, iets over
enkele rare vertalingen. Oo blz.
148 staat een gedicht van Ogden
Nash op de vrouwen. Het gaat
daar o.a. over hun .devices', hun
vrouwelijke listen. Jan de Roek
vertaalt dit met „deviezen". Die
zelfde Jan de Roek vertaalt in
een gedicht van Wallace Stevens
.insatiable actor' met .ongenoeg
zaam acteur'. De intelligente Wil
lem M. Roggeman vertaalt in een
gedicht van Gregory Corso .five
nuns' met ,twee nonnen'. Waar
zijn de andere drie gebleven? Is
dit Vlaams anti-clericalisme? De
zelfde Willy Roggeman vertaalt
de regel „Another week and
Spring" met „Een andere week
en lente". Hij kent toch wel het
verschil tussen „another" en an
other"? Slordig vertalen, altijd
een zonde, is bij poëzie wel hele
maal ontoelaatbaar. Laat men
een voorbeeld aan Nljhoff ne
men, wiens vertalingen op een
goudschaaltje afgewogen zijn. Ik
blader even verder en vind in
een vertaling van Jo Stevens (Lo
ve Poem van John Frederick
Nims) .for your sake' weergege
ven met .voor jouw zaak' (zal ik
wrange muziek studeren). Is die
zaak misschien een restaurant?
Het proza van de jonge Vlamin
gen staat dicht bij het A.B.,
maar het Nederlands van deze
vertalingen zit op vele plaatsen
niet lekker.
Ik eindig met het citeren van
het gedicht Nice day for a lyn
ching van Kenneth Patchen (geb.
1911). in de vertaling van Willem
M. Roggeman.
Een mooie dag om te lyn
chen
De bloedhonden lijken droe
vige oude rechters
In een vreemde rechtbank.
Zii richten hun neus
Naar de neger die spartelt in
de stevige lus;
Ziin voeten eespreid als een
kraai boven deze
Eerbiedwaardige heren die
lachen terwijl hij stikt.
Ik ken deze zwarte man niet.
Ik ken deze blake mannen
niet.
Maar ik weet dat een van
miin handen
Zwart is, en een wit. Ik weet
dat
Een deel van mij geworgd
wordt
Terwiil een ander deel vrese
lijk lacht.
Tot het verandert
Zal Ik steeds doden, en ge
dood worden.
Dr. C. RIJNSDORP
Toen hij om gezondheidsrede
nen het voorzitterschap neerleg
de hoopte het bestuur voor hem
een opvolger te vinden in prof.
dr. J. Verkuyl. Maar net toen hij
benoemd zou worden, kwam zijn
benoeming als buitengewoon
hoogleraar aan de Vrije Universi
teit. In het bestuur werd zijn
plaats ingenomen door ds. A. Rig-
ters, secretaris-binnenland van
de Nederlandse Zendingsraad en
voor twee jaar werd de journa
list Van Capelleveen gekozen als
voorzitter. Vice-Voorzitter werd
de christelijk-gereformeerd predi
kant van Kampen, ds. J. H. Car-
lier.
Zwaar jaar
Voor directeur F. Smit wordt
het een zwaar jaar. Zijn op
dracht luidt niet alleen te zorgen
dat alle lessen goed en op tijd
gegeven worden, maar ook om
uit jonge mensen met een zwar
te. een bruine en een blanke
tiuid werkelijk een gemeenschap
op te bouwen. Zij moeten niet
slechts samen studeren, maar
ook samen eten, samen spelen,
iamen werken, 'en dat terwijl in
de komende twee jaar de leszaal,
ie eetzaal eh ook de conversatie
zaal eigenlijk te klein zullen zijn.
Maar hij gaat blijmoedig en
rustig zijn gang. „Weet u", zegt
hij, „ze studeren hier niet alleen,
maar ze leren hier ook als
mensen en nog meer als christe
nen met elkaar te leven. Waar ze
later ook terecht zullen komen,
hier in Nederland of op een van
de zendingsvelden, dat zal een
les zijn die hen dan in staat zal
stellen vele moeilijkheden het
hoofd te bieden.
Verlof huis
Nog is het leeg op De Koppel.
De studenten zijn over Neder
land verspreid en doen allerlei
evangelisatiewerk onder toezicht
van predikanten of jeugdleiders.
In september begint pas de nieu
we cursus. Ondertussen moet de
barak geplaatst worden. „Was
het niet wat een te dure zaak om
die voor twee jaar te kopen?"
vroegen we. De heer Smit schud
de zijn hoofd. „Die barak gaat
straks mee naar Driebergen. Met
een kleine verbouwing kunnen
we er prachtig een huisje van
maken voor zendelingen die met
verlof terugkeren. U weet niet
hoe moeilijk het voor die mensen
vaak is om onderdak te vinden.
En ook als ze bij hun ouder wor
dende ouders terecht kunnen,
dan valt het nóg lang niet altiid
mee, omdat ze daar eieenliik
toch niet tot rust komen. Met die
barak zijn wij de komende twee
jaar prachtig geholpen, maar
straks zullen heel wat zendelin
gen er werkelijk de rust kunnen
vinden, die ze nodig hebben om
na hun verlof weer met nieuwe
kracht aan het werk te kunnen
gaan. En gelukkig, we weten nu
al dat we hem in Driebergen mo
gen plaatsen."
