usachtige lieve vrienden
Aparte ijskast,
speciale auto
en slagersmes
genegenheid
Familie Schrama in Sassenheim
krijgt internationale roem met
kindervrienden-Sint-Bernhards
OAR VON SAULIAMT EN HELGA VON HUTWILL:
NIEUWE LEIDSE COÜRATST
ZATERDAG 19 FEBRUARI Ï966
Oar en zijn
pleegzusje Helga
zijn goedhartige,
lieve honden.
(Eigen foto)
(Van een onzer redacteuren)
SASSENHEIM - „Ik koop en ik kook voor ze,
■"(zou je kunnen zeggen, 's Morgens geef ik ze een
heel brood met veel melk en vier eieren. In die VOOC „llOllCISe
nm.pap doe ik dan twee eetlepels kalk, twee eetlepels
"'^levertraan en 16 AD-druppels (vitaminen). Des
"Siavonds krijgen ze zo'n zes a zeven kilo vlees;
koeiepens of schapevlees, soms paardevlees; daar
hebben we een aparte ijskast voor gekocht. En
dan een paar handen hondebrood. Ze eten heel
wat. Het zijn echte hongerleeuwen".
Mevrouw B. J. Schrama-De Wit
jveni Jaat haar diëtistisch betoog vol
gen door een puar tevreden
hoofdknikjes. Als je de honden
goed in conditie wilt houdenmoet
je se goed te eten geven, vind
ik". En daarmee denkt zij pre
cies eender over haar man en
vijf kinderen als over de twee
reuzen van huisdieren Oar t
Helga.
Dat verzorgen kan men best
aan haar overlaten. „Je mag een
hond natuurlijk nooit wassen
met zeep of zo. Dan gaat hun
vetlaag eraan. Ik borstel ze elke
dag, ik kam ze en ik wrijf ze
goed in met droogschuimende
shampoo. Oh, als ze een goeie
beurt hebben gehad zien ze er
schitterend uit".
EKSTEROGEN
JJAAR OGEN schitteren. „Ik zal ze
even in de gang laten", zegt ze,
opstaand en verdwijnend naar de ach
tertuin van Vrouwenpolderstraat 9.
Even later klinkt gestamp in de gang,
de deur zwaait open en dan is de toch
wel ruime kamer voor een zeer be
langrijk deel gevuld met duwende
zachte hondeneuzen, lange natte ton
gen en grote bruine ogen, bijna schuil
gaand in de veelheid zacht, glanzend
oranjebruin en wit haar. Machtige
staarten kwispelen met onverschillig
enthousiasme. Onwillekeurig kruipen
onze voeten onder de stoel als de ruige
armdikke onderdanen van de meter-
hoge hondelijven dichterbij komen.
Denk om de eksterogen
EDEL METAAL
Berouwvolle dief
zonder diefstal
LEIDEN Vannacht omstreeks
2 uur meldde zich een 22-jarige
bouwvakker uit Leiden aan het poli
tiebureau Zonneveldstraat met de
mededeling dat hij zojuist een dief
stal had gepleegd.
Uit een achterop een bromfiets ge
bonden tas had hij een militair vest
gestolen; de tas had hij aan het wa
ter van de Oude Rijn toevertrouwd,
aldus zijn bekentenis.
Politiemannen, uitgestuurd om het
verhaal te controleren, troffen op de
aangegeven plaats geen bromfiets.
Vanmorgen is evenmin aangifte ge
daan van diefstal. En daarom, be
sloot men de bouwvakker vanmiddag
maar op straat te zetten.
Dubbel ongeluk van
Leidse timmerman
LEIDEN De 22-jarige Leidse
timmerman J. Vineourt raakte tij
dens het werk met de rechterhand in
een. fraismachine. Toen een oollega
de snijwonden aan duim en wijsvin
ger verbond, viel hij flauw, waarbij
hij met zijn hoofd op een betonnen
vloer viel. Met een hersenschudding
bracht de EHD hem naar een zieken
huis.
De 81-jarige mevrouw R. Meijer-
Schoor. op bezoek bij haar dochter
in de Lanigestraat, struikelde^ gister
middag over een drempel. Zij kwam
met haar hoofd op de etensbak van
de poes terecht, waardoor zij een
diepe wond opliep. De EHD bradht
haar naar een ziekenhuis.
Vola teil 339 leden
LEIDEN Onder voorzitterschap van
de heer C. L. de Bree werd donder
dagavond in de zaal van het Gere
formeerde Jeugdhuis de jaarvergadering
gehouden van de „Vereniging van oud
leerlingen der ambachtsschool". Op 31
december telde de vereniging 339 le
den en 57 donateurs. Er is een
tig saldo van f778.8.
In verband met het 40-jarig bestaan
in 1968 werd een feestcommissie
mengesteld met de heer A. Gerritsen
als voorzitter.
Aan het einde van de avond hield
zijn wereldreis met de Willem Ruy
d« heer D. Scheer een praatje ove
oudste zoon Aad P. Schrama (34. on
derhoudsmonteur bij de Hanab. onge
trouwd 'vader' van beide Sint-Bern-
hards): „Ze zijn allebei internationaal
kampioen. Kijk (wijst op een kast aan
riuur, waarin achter glas een col
lectie gegraveerd edel metaal hangt),
die prijzen hebben ze al gewonnen. En
daar dat bord (ook aan de muur), en
een keer een geweer. Hier heb ik een
album vol internationale certificaten."
Hij bladert wat en toont de bewijs
stukken, uitgegeven door de Fédéra-
tion Cynologique Internationale. Ze
vermelden namen van Gent, Brussel,
-Hertogenbosch, Lille (Fr.), Charle-
oi. Osnabrück, Groningen. Internatio
naal kampioen, beste van het ras, de
finitief Belgisch kampioen. Alleen een
vierde plaats in Groningen. „Oar was
toen zwaar ziek," zegt Aad. „In veer
tien dagen wel twintig pond afgeval
len. We zijn toch gegaan. Inschrijven
en niet komen is onsportief, vind ik."
FRAAI STEL
DEN fraai stel die twee. Beroemde loten
aan een beroemde stamboom van een
beroemd ras. Tweeduizend jaar geleden
beschermden Sint-Bernhards de voor-
raadkampen langs de heirbanen, die het
madhtige Romeinse rijk doorkruisten.
Drie eeuwen geleden deden (vooral de
kortharige) Sint-Bernhards hun intrede
in het klooster bij de Grote Sint-Bern-
hardpas in Zwitserland. Daar betoonden
zij zich trouwe mensenredders met een
feilloos instinct voor opsporing van in
gesneeuwde lawineslachtoffers, nooit een
misstap begaand in de blindmakende
sneeuwjachten.
Oar, de gladharige reu van 165 pond.
heet volgens zijn stamboomcertificaat uit
Zwitserland: Oar von Sauliamt. Acht
maaden na zijn geboorte (18-6-'62> kwam
hij voor het eerst op een internationale
show: internationaal jeugdkampioen.
He.lga, de iangharige teef van 155 pond.
heet volgens haar stamboomcertificaat
uit Zwitserland: Helga von Hutwill. Zij
kwam voor het eerst op een show in
Brussel, vorig jaar toen zij drie jaar oud
was <15-9-'62): internationaal kampioeo
en beste van het ras.
WANDELEN
TRADER P. C. Schrama (61, af werker
bij aardewerkfabriek Velsen) heeft
alle data en feiten in het hoofd. „Wii
hadden jaren geleden een vuilnisbakken-
rasje. Toen een Keeshond. Daarna een
Herder". Aad vult aan: „Die sprong dooi
de voorruit als de postbode langskwam
Wy wilden daarna een minder agressieve
hond hebben, maar een rashond.
Wij kwamen in contact met Sint-
Bernha.rdskermer C. A. Koninigs in de
Reigerstraat in Roosendaal. Die heeft
ons aan de 6 weken oude Oar gehol
pen. Hij is hem zelf uit Zwitserland
gaan halen voor ons. Helga heb i;k la
ter zelf uitgezocht, maar meneer Ko-
nin'gs heeft bij haar aankoop in Zwit
serland weer bemiddeld".
Aad en zijn vijf jaar jongere broer
Piet (slager van beroep), die allebei
zijn op honden, zijn geen fnk-
Ze houden van de honden, hun
huisvrienden, hun hobby. Moeder
kookt en koopt voor de dieren. „En
ik mag met ze wandelen", zegt vader.
Dl RE HOBBY
IJEHALVE de speciale grote ijskast
voor het dagelijks vlees zijn er
nog wat speciale attributen vóór Oar
en Helga. Een hal vernet erlang sla
gersmes om de brokken af te snijden.
En dan de Volkswagenbus. waarmee de
familie geheel of gedeeltelijk Oar en
Helga naar en van de internationale
shows rijdt, soms vele honderden ki
lometers ver.
Het is een dure hobby. Onlangs
maakten Aad en zijn moeder een
..hobbyreis" naar Londen in het ab
solute honden-Niirwana Engeland. De
huisvrienden gaan daar nooit naar toe.
want elk dier dat voet op Albions bo
dem zet gaat een half jaar in quaran
taine (ƒ200 per maand per stuk). Er
is voor hondehouders wel heel wat te
Andere kosten zijn inschrijfgeld voor
shows (in Duitsland is dat we! 45 DM
per stuk), hokkengeld en belasting.
Dan staan beide dieren regelmatig
onder controle van Sa«enheims ó:e-
renarts G Costermans. Aanschaf (hon
derden guldens) en onderhoud zijn dus
zeer kostbaar.
GENEGENHEID
Bern hards, daar nu voor terug Het
klinkt misschien wat sentimenteel:
genegenheid van de kalfsgrote honden.
„Voor mij is het belangrijkste dat onze
internationale kampioenen gek zijn op
kinderen. En omgekeerd. Onze honden
hebben een zacht karakter.
„Van 't voorjaar willen we van Helga
een nest jongen hebben. In Zwitserland
en Duitsland heb ik gezocht naar een
waardige, goedaardige partner. Uitgere
kend in Holland heb ik de juiste-gevon-
Je moet zo voorzichtig zijn met die
dingen, dat ben je aan hun stamboom en
hun kampioenschappen verplicht. In
Zwitserland betalen ze voor de top-pubs
wel een paar duizend gulden. Zo gaat dat
bij ons niet.
In overeg met dokter Costermans heb
ik besloten van het nest dat kunnen
er wel 12 of 13 zijn hooguit zes pubs
aan te houden. Dan doe je noch de moe
der noch de jongen iets tekort wat. voe
ding en verzorging betreft.
ADVIES VRAGEN
WIJ er financieel wijzer van wor-
den betwijfel ik. Het kan me trou
wens niet schelen ook. Je krijgt verlos
kundige- en dokterskosten (inentingen
bijvoorbeeld! je moet stamboomcertifica
ten laten maken en na veertien dagen krij
gen ze al bijvoeding, wat heel kostbaar
is want dat zijn dan liflafjes. De meeste
pubs zijn op papier al ondergebracht. Dat
is een hele uitzoekerij, want ik verkoop
AAD SCHRAMA (34) stoeit
•zA met de gladharige, 165
pond wegende reu Oar voor de
ouderlijke woning aan de
Vrouwenpolder straat.
(Eigen foto)
DE kinderen uit de buurt
zijn bijzonder gesteld op
Oar (links) en Helga (rechts),
hun machtig vriendelijke vier
voetige vrienden, die interna
tionale bekendheid hebben ge
geven aan Sassenheim.
(Eigen foto)
J<m TT if zorgde voor
Karolingische avond
LEIDEN In de studiezaal van
de universiteitsbibliotheek sprak gis
teravond op een voor iedereen toe
gankelijke vergadering van de Maat
schappij der Nederlandse letterkun
de de dichter-predikant Jan Wit. Zijn
betoog handelde over „De Karolin
gische tweelingen (poëzie en muziek
in hun ontwikkeling in West-Euro-
Jan Wit begon met de constatering
dat omstreeks de Karolingische tijd
het ontstaan van rijmpoëzie samen
viel met het ontstaan van meerstem
mige muziek. Vervolgens ging hij de
ontwikkeling van de poëzie ener
zijds en de muziek anderzijds -na.
arbij bleek dat die ontwikkeling
niet steeds parallel is gelopen. Er
zijn tussen poëzie en muziek, hoe
verwant aan elkaar ook. nogal wat
essentiële versdhollen bijvoorbeeld
dit dat poëzie in principe voor
iedereen toegankelijk is, terwijl mu
ziek altijd nog onderwezen moet wor-
De dichter Jan Wit toonde zidh
ook muzikaal bijzonder onderlegd, al
deed hij het plezierig genoeg gee.n
ogenblik voorkomen de wijsheid in
poëticis en op muziekgebied in pacht
te helbben.
De bijeenkomst, die weer onder lei
ding stond van Maatschappij-voorzit-
(en virend van Jan Wit) prof.
dr. K. Heeroma, werd besloten met
de gebruikelijke discussie tussen
spreker en (aandachtige) luisteraars.
Of je nu een Sint-Bernard of eet
dwergpinchertje koopt, je moet al
tijd goed weten of een hond bij je
past. Laten de mensen toch nooit
een hond kopen in een sentimentele
bui. Bij elke kynologenclub (Rijn
land, RoodenburgerstraM in Leiden)
geven ze advies. Als iedereen dat
advies ter harte neemt, komt er ook
niet zo'n schandalige verwaarlozing
voor. Dan hebben de mensen ook
meer plezier van hun huisdieren.
Net als wij".
LEIMUIDEN Terwijl ik door
het raadhuisloket stond te vertel
len, dat ik een afspraak had met
burgemeester B. Kammenga (65),
dromde achter mij de raadzaal
leeg. Dat duurde nog wel even
want er waren veel bruiloftsgas
ten. Maar ten slotte, na het
bruidspaar, kwam toch de in toga
gehulde ambtenaar van de bur
gerlijke stand naar buiten: bur
gemeester Kammenga, die hier
mee waarschijnlijk zijn laatste
huwelijksvoltrekking achter de
rug had.
Even later, in zijn kamer, ver
telde de scheidende burgemeester
me over dat pas voltrokken hu
welijk. dat hij het bruidspaar iets
had gezegd over de vele teleur -
gestelden en gedesillusioneerden,
die er op de wereld rondlopen.
Hij had nok de oorzaak genoemd:
er zijn veel mensen die meer van
't leven verwachten dan ze ervan
kunnen krijgen.
EEN meisje van de secretarie
bracht ons koffie en nam de
toga mee, die de burgemeester
zorgvuldig op een hangertje ach
ter zich aan de muur had opge
hangen. „Man", zei hij tot mij.
Kan je toch niet meer doen, over
mij schrijven, nu ik weg ga".
Voor degenen, die hem niet
kennen, moet ik eerst wel vertel
len, dat burgemeester Kammenga,
die komende week van zijn drie
gemeenten (Nieuwveen. Rijnsa-
terwoude en Leimuiden) afscheid
gaat nemen, een Fries is. wat on
der meer betekent, dat hij het
hart niet op de tong draagt. Dat
wil aan de andere kant nu weer
niet zeggen, dot hij geen aardige
en wijze dingen kan zeggen.
Geboren en opgeleid in Fries
land. kwam hij na verloop van
jaren op de secretarie van Kam
pen te werken om in 1925 naar
„het westen" te trekken en daar
de gelederen van de provinciale
griffie van Zuid-Holland te gaan
versterken. Tot augustus 1956
met een korte onderbreking in de
jaren 1952 en 1953 toen hij waar
nemend burgemeester werd van
Zevenhoven.
TOEN veranderde er wat in de
belangstellingssfeer van de
heer Kammenga. ,^ch, ik heb in
't begin nooit geprakkizeerd over
een burgemeesterschap", ver
trouwde hij me met een wijze
glimlach toe. „Maar je voelt wel.
toen ik in Zevenhoven zat, kreeg
ik aspiraties. Ik vind het een
Burgemeester B. Kammenga
zoekt een huis, in de Achterhoek
bijvoorbeeld. Want komende
week gaat deze in Friesland ge
boren burgemeester afscheid ne
men van zijn drie gemeenten:
Leimuiden, Nieuwveen en Rijn-
saterwou.de.
zeldzaam mooi ambt maar 't is
natuurlijk te gek om er zo over
te praten als ik mijn leven nog
weer eens over kon doen, zou ik
toch weer net zo'n loopbaan kie
zen als ik nu heb gehad. Op de
provinciale griffie hadden we een
goede verhouding. Het was er
allergenoegelijkst. Je zag in 't
ambtelijke leven nog wel eens af
gunst en jaloezie maar dat was
er daar niet bij.
Toen hier de drievoudige bur
gemeestersvacature kwam, was ik
na m'n ervaringen in Zevenho
ven echter wel bereid te sollici
teren, al moest ik eerst wel even
over een drempel heen. Als je
daar jaren tussen de beschutten
de muren van de provinci'ble
griffie hebt gewerkt en je wordt
dan burgemeester, kijk, dan kom
je meer in de wind te staan. Je
kruipt in een glazen huisje en je
komt in de publiciteit. ALs je zelf
het idee hebt, dat je iets goed be
hartigt en je ziet dan bijvoorbeeld
op een gegeven ogenblik in uw
en mijn krant je eigen foto bij een
artikel over een pontbaas met
onder je foto Burgemeester
Kammenga - niets gedaan
Begrijpt u wat ik bedoel?
/K hecht ook als burgemeester
altijd veel waarde aan per
soonlijk contact. In de wereld
van vandaag is voor de enkeling
geen plek meer. De meeste men
sen leven tegenwoordig in een
grote gemeenschap waar niemand
meer iemand is. In kleinere ge
meenten zoals hier is dat nog an
ders en daarom voel ik me hier
dan ook als een vis in het water.
Trouwens, ik woon nog aan
het water ook, aan het Braasse-
mermeer. We kunnen hier alleen
niet blijven want het is een
ambtsbungalow, 't Valt tegen
woordig niet mee om een ander
huis te vinden. We zoeken iets in
't oosten van het land-, de Achter
hoek of zo. Dan wonen we ook
dicht bij twee van onze drie kin
deren.
We zullen van allerlei prettige
dingen afscheid moeten nemen.
Met alle instanties, waar ik mee
te maken had, was het contact
bijzonder prettig. Dat geldt ook
voor de burgemeesterskringen".
EEN vraag mijnerzijds of bur
gemeester Kammenga als
burgemeester nog profijt heeft
kunnen trekken van zijn provin
ciale relaties, wekt een lichte ver
ontwaardiging in de Fries: „Als
je er iets door wilt slepen dank
zij je goede relaties, zit er een
luchtje aan", zegt hij.
Een wat geijkte slotvraag heeft
een minder geijkt antwoord tot
gevolg. Hobby'sNee, eigenlijk
niet. Ik vind dat trouwens een
twijfelachtige zaak. Er zijn men
sen, die zeggen: ik verzamel post
zegels. Nou, ik wil ze na hun pen
sionering wel eens de hele dag
tussen hun postzegeltjes zien zit
ten. Dat doet toch niemand.
Het werk is me altijd lief ge
weest. Van een privéleven blijft
natuurlijk niets over als je bur
gemeester van drie gemeenten
bent. Je moet de bereidheid heb
ben te sjouwen. Als er van wie
dan ook een roep komt, ben ik er.
Je weet nu eenmaal dat dat van
je ivordt verwaclvt.
Ik hoop, dat m'n opvolger
droge voeten houdt in die ambts
bungalow. Zoals u misschien weet,
ligt die in een soort uiterwaard
langs het meer en loopt de boel
daar nogal eens onder water. We
gaan nu een dijkje leggen en ho-
penlijk profiteert opvolger
daarvan".
