EENS?
Burgemeestersvrouw gaf leiding
aan zes
miljoen
vrouwen
Happy-dress
HOEVEEL
STOF?
EVEN
TIPPEN
Maak combinatie
met restanten
Kaiser-
schmarren
ZATERDAG 9 OKTOBER 196!
„Mijn vrouw vraagt u? Die is vanmid
dag gearriveerd!" zegt burgemeester
R. J. van Beekhoff van het Betuwse
Kerk-Avezaath. Mevrouw G(erda) J. van
Beekhoff-van Selms is nog maar nauwe
lijks op adem gekomen als ze ons vrien
delijk te woord staat. „Wel grappig. Nu
ik de voorzittershamer heb overgedragen vraagt een
krant een interview. Er is nog nooit in de pers aandacht
aan mij besteed." Wonderlijk, dachten we. Begrijpelijk,
later. Want mannen maken de krant. Mannen knopen
buitenlandse betrekkingen aan, zowel in de handel als
de politiek. Met grote koppen vermelden zij „hun" nieuws
en bouwen met elkaar een hecht huis voor de toekomst,
waarbij grenzen al meer vervagen en internationale be
trekkingen meer dan ooit van belang zijn. Maar wie maakt
een huis bewoonbaar? Wie maakt er dat er in geleefd en
geliefd kan worden? De vrouw. Was het Henriëtte Roland
Holst-v. d. Schalk niet, die gewaagde van de zachte krach
ten die ten leste overwinnen?
„De bond is een soort paraplu
organisatie" legde mevrouw Beek
hoff uit, „die de verschillende
vrouwenorganisaties bij elkaar
brengt. Er worden contacten ge
legd, onderling begrip gewekt, en
zo komt men tot verdere samen
werking." Er was voedsel voor
geest en hart, zo waren de dames
van mening.
Geen frase
Dat dit geen holle frase is,
blijkt uit de projecten die de
welvaartslanden in de minder-
ontwikkelde gebieden uitvoeren.
Gerda van Beekhoff was zes jaar
lang de presidente van de Wereld
bond van Plattelandsvrouwen. Deze
bond omvat vrouwen uit 46 landen
en hun gezamenlijk ledental is zes
miljoen. Van 10 tot 25 september
hielden de Plattelandsvrouwen van
overal ter wereld hun drie jaar
lijkse conferentie. Drie jaar geleden
werd het congres in Australië ge
houden. nu was Ierland aan de
beurt om als gastvrouw te fun
geren. De stad Dublin wemelde
yan vrouwen die wilden werken
aan een onverdeelde wereld. In de
Royal Dublin Society gaf mevrouw
Van Beekhoff leiding. Er was een
groet van de Valera, de Ierse Pre
sident; de paus stuurde een tele
gram. de protestantse aartsbisschop
zat op het podium naast een rooms-
k^tholieke priester. Het was het
elfde congres.
Verbondenheid
India en Pakistan staan tegenover elkaar. Terwijl de wereld
toeziet op het werk van Oe Thant, komen in Ierland Indiase en
Pakistaanse vrouwen hyeen en zy gewagen van de vooruitgang van
hun landen en het deel dat de vrouw er in heeft.
Er is een Nederlandse burgemeestersvrouw, die rustig kon schit
teren naast haar man, lintjes open knippen, aubades afnemen, re
cepties bezoeken. Zy bedankt voor de eer en zoekt zich een eigen
werkterrein. Zes jaar lang stond Nederland mevrouw G. J van
Beekhoffvan Selms af als presidente voor de Wereldbond van
Plattelandsvrouwen. Zij was veel op reis voor het internationale
werk en kwam deze week thuis, nadat ze de voorzittershamer had
overgedragen in handen van Mrs Dutt uit Bengalen. Want de we
reld van morgen vraagt vrouwen die elkaar nu de hand reiken.
Hoeveel stof heb ïk nodig?
Een veel voorkomende vraag
voor wie zelf naait. U kunt
van te voren, de patroondelen
op een stuk papier aftekenen
gelijk aan de breedte van de
aan te schaffen stof. Dit kunt
u dan tegelijk gebruiken als
schabloon.
Wanneer de stof bij het knip
pen moet worden dubbel gevou
wen dan het schabloon op 70 cm
als de stof 140 cm breed is.
mannen wat de ontwikkeling van Hierdoor zult u niet te weinig of
de vrouwen betreft, minder. te veel stof aanschaffen, prettig
India, dat zoveel in het nieuws is
deze dagen, leverde de nieuwe pre
sidente voor de Wereldbond van
Plattelandsvrouwen. Uit handen
van de Nederlandse presidente ont
ving Mrs. Aroti Dutt uit Bengalen
de voorzittershamer. Zij sprak eer
lijk over de moeilijkheden in haar
land en wees op de onbeantwoorde
vraag naar vrouwelijke dokters,
maar voegde er aan toe: „Wij
leven als iemand in een donkere
kamer, voor wie de deur geopend
is en het licht binnenstroomt". Er
was een in zacht rose brocaten ge
waad gehulde liefelijke prinses uit
Sikkim aanwezig, evenals Mrs.
Shaukit, in een vlammend rode
Sari, uit Pakistan. Mevrouw Beek
hoff was de eerste Europese pre
sidente, zoals Mrs. Dutt de eerste
Aziatische is.
als het om kostbare stof gaat
U moet evenals bij het opspel-
den op de stof rekening houden By pun, 2 en 3 ka„ mct 30
met een eventuele vleug of klim st0f minder worden volstaan,
en val. als u een kort mouwtje neemt.
stof van stof van
90 cm breed 140 cm
1. Gladde rok 145 cm 0.75 cm
2. Blouse met mouw zonder kraag 200 cm 135 cm
3. Blouse met mouw met opgezette kraag 220 cm 155 cm
4. Gladde japon zonder kraag en mouwen 240 cm 130 cm
5. Gladde japon zonder kraag met mouwen
zonder taillenaad
6. Japon met wijde rok (rok 2 maal rokhoogte
van 90 cm en 1 maal rokhoogte van 130 cm)
met kraag en mouw340 cm
7. Pantalon 220 cm
8. Bruidsjapon met sleep 7%-10m
9. Bruidsjapon zonder sleep of avondjapon
(lang) 5% m
300 cm 185 cm
van de Verenigde Naties van een
verbondenheid die de vrouwen op
de meest praktische wijze tot uit
drukking willen brengen. Een der
de deel van de bezoeksters komt
uit de onderontwikkelde gebieden.
„Samenwerking" was het motto
van de Wereldbond-conferentie.
MESSMEBM'
De Canadese vrouwen werken
bijvoorbeeld voor de Indiaanse
en Eskimose. Mevrouw Haven
Smith, charmante Amerikaanse
presidente, ging op stap naar
Zuid Amerika waar nog geen
vrouwenorganisaties zijn. In ons
land is onlangs de Ned. Vereni
ging van Huisvrouwen toegetre
den als lid.
MET rasse schre
den nadert de
tijd dat we met
moeite nog wat in
de tuin kunnen
plukken. Vanuit
de verte is er nog
wel wat kleur te
bekennen, maar
voor onze vaasjes
wordt het steeds
moeilijker iets
leuks te combine
ren. In dat sta
dium beginnen
we meer en meer
te letten op de
coratieve zaaddo
zen en vruchten,
alsook typische
uitgebloeide bloei-
wijzen, om deze
restanten te ver
werken met wat
kleurigs, dat de
natuur ons in be
scheiden mate
nog gelaten heeft.
Zo wil het afge-
I beelde vaasje een
overgang vormen tussen
en droog materiaal, een trait
d'union tussen enkele verse
bloemen en vruchten en de
droogboeket, die binnenkort
f weer dienst gaat doen als win-
terversiering.
Hier werd het materiaal in
een dot Vodhtig sphagnum
(veenmos) gestoken, dat met
een pook van ijzerdraad om de
rand van het schaaltje werd
geklemd. De voorzijde werd af
gedekt met het fluwelige brons-
i groene kussentjesmos. In plaats
van sphagnum kan ook boet-
seerklei worden gebruikt, dat
vochtige staat aan de kant
van de schaal wordt gëdrukt.
Als stelen zich moeilijk in
mos of klei laten steken, ma
ken we vooraf gaten met eer.
grote spijker, puntig houtje of
potlood, waardoor dikwijls
knakken wordt voorkomen.
In dit overgangsstukje werd
zo ver mogelijk naar achteren
eerst een boomstronk vastgezet.
Echt dood hout hier voor kie
zen, anders is de stronk gauw
topzwaar. Loopt hij van onde
ren niet smal of puntig toe. dan
kunnen we er een of meer
spijkers in slaan, om hem be -
ter vast te kunnen zetten. Zo n
stronk wordt zuinig bewaard
om bij voorkomende gelegen
heden weer dienst te doen. een
1 natuurlijke garnering, juist als
de bloemen duur en schaars
worden.
i Door de drie lisdodden op
verschillende hoogte kreeg het
1 stukje hoogte en achtergrond.
De drie blauwe kogeldistels
met wat kleinere knoppen er
tussen in, werden er voor in
Een vorm- en kleurcontrast
vers en droog materiaal, symbo
lisch voor de overgang der jaar
getijden.
een liggende driehoek ge
plaatst.
In de tuin en by de bloemist 1
vinden we op 't ogenblik de
rode. tot zwart verkleurde bes
sen van de hypericum in een
krans van groene kelkblaadjes,
een Levend element, ook hier
weer in driehoeksvorm gesto
ken. De kort afgesneden bes
sen in het hart worden ge
flankeerd door twee platte zwa
velgele bloemschermen van
Achillea taygetea. Met vier
plukjes grasaren van de pen-
nisetum kreeg het stukje zyn
finishing touch en tevens wat
meer luchtigheid. Met uitge
bloeide weegbree .van de weg
berm bereiken we overigens
het zelfde effect.
Lisdodden zijn te koop in de
bloemwinkel, waar alle moge
lijke bestakjes, siergrassen en
distels in deze tijd van het jaar
ook meestal wel te vinden zijn.
Bij het gebruik van klei als
hulpmiddel is het aardig bijv.
een zaaddoos van de lotus, te
genwoordig bij de bloemist
najaar en winter een gewilde
versiering, in het hart te ste
ken. Of kunt u een proteabloem
bemachtigen, het ..suikerbos-
sie" van Zui'd1-Afrika, tegen
woordig ook hier te koop, dan
A. C. MULLER IDZERDA.
„Onze" vrouwen hebben ook een
eigen project: zij bieden grote hulp
aan Rhodesia, om de Afrikaanse
vrouwen de meest elementaire za
ken van voeding en opvoeding te
helpen bij brengen. „Het is een
bijzonder goed project" verzekert
de energieke mevrouw Beekhoff.
„Trouwens, wij bedoelen samen
werking op alle mogelijke gebie
den: sociaal, interkerkelijk, lokaal
en coöperatief. In de zes jaar dat
ik presidente was, mocht ik een
zekere vooruitgang meemaken. Er
is véél meer gemeenschappelijke
verantwoordelijkheid. Wij behoren
tot de hoogst ontwikelde groepen,
maar zitten met de meest eenvou
dige Afrikaanse vrouwen onder
één dak. Er worden veel hulpacties
georganiseerd. De woorden voe
ding, opvoeding, bestrijding van het
analphabetisme waren niet van de
lucht.
Begin
In India bijvoorbeeld is de
vooruitgang voor een groot deel
van de vrouwen afhankelijk.
Daar is het vestigen van een
vrouwenorganisatie het begin
van alles. Haar samenwerking,
strijden (in bestuursfuncties)
tegen slechte verbindingen en
wegen staan voorop. Maar er zijn
nog altijd meer scholen voor jon
gens dan voor meisjes, al wordt
de tegenstand van de Indiaanse
150 gr. bloem, zout, 3 eieren,
212 dl melk, lVz eetlepel poeder
suiker, 3 lepels rozijnen, 4 lepels
rum.
Week de rozijnen enkele uren
in de rum. Maak van bloem.
zout, eierdooiers, melk en de
helft van de poedersuiker een
dik, vloeibaar deeg.
Sla de eiwitten met de rest van
de poedersuiker zéér stijf en
meng deze voorzichtig door het
beslag. Laat 50 gr. roomboter
warm worden en giet het be
slag erin. Bak de koek goud
bruin en leg de geioeekte rozij
nen erop. Keer de koek en
scheur er met twee vorken stuk
jes van. Dien deze op een schaal,
dik met poedersuiker bestrooid,
op.
Offer
Wij stellen óns zo voor, dat Kerk
Avezaath zijn burgemeester maar
zelden vergezeld ziet van zijn echt
genote. Ook de enige zoon uit het
huwelijk stond moeder dikwijls af
voor het internationale werk. „Ik
heb getracht te doen wat ik kon"
zegt de ex-presidente eenvoudig.
„Dat was mogelijk omdat mijn
man en mijn zoon zoveel begrip
toonden en altijd volledig achter
me stonden." Daarmee herinnerde
ze ons meteen charmant aan haar
gezin, dat haar eindelijk weer eens
in het midden zag en haar die
eerste avond thuis al wéér af moest
staan. Daarom namen we haastig
afscheid.
Dank u wel, burgemeester!
Vroeger hield de a.s.
moeder zich de laatste maan
den van haar zwangerschap
wat op de achtergrond. Zij
bleef het liefst thuis. Een
familie-bezoekje kon er nog
wel af, maar bezoek aan con
cert of schouwburg was er
beslist niet bij. Dat die
laatste maanden dan extra
lang duurden valt licht te be
grijpen.
De a.s. moeder van tegenwoor
dig gaat wel dégelijk uit. Ook
vorstelijke personen verschijnen
in het openbaar. De reden hier
van is onder meer de zeer mo
dieuze kleding die er overal ver
krijgbaar is voor mama-in-spé,
zowel in speciaal-zaken als in de
grote warenhuizen.
Het tentachtig gewaad van
vroeger van een gedekte tint dat
naar de afschuwelijke naam „po
sitie-japon" luisterde, behoort
echt wel tot het verleden.
Nieuw
plezierige bescher
ming voor ons tafelbladeen on
derkleed van een laagje, rubber ge
hecht op textielwecfsel. Vochtwe
rend: er kan best een bekertje melk
vallen, geen stoten, krassen, butsen
inktvlekken meer, In gangbare ta-
feluiaten. Schoonhouden met een
Weg vleesschaaltjes Er zijn nu
vijf luchtdicht op elkaar passende
doosjes, in één hoek verbonden
door een vertikale spil. Het deksel
eraf en onafliankclijk van elkaar
zwaaien de doosjes in verschillende
richtingen. Dient de hygiëne: zonder
aanraken kan broodbeleg uit de koel
kast op tafel. De schaaltjesdoos heet
„Wu-Ka-Box", de schaaltjes bieden
ruimte aan fyim een. ons ltaas of
vleeswaren en zijn ook los te gebrui
ken. Uit leenite vervaardigd, wat
dat dan ook mag zijn voor kunststof.
De „happy-dress" van nu is mo
dern: er worden modestoffen ge
bruikt en de modetendensen wor
den erin verwerkt. Er zijn ook
cocktailjaponnen, pantalons,
aprés-skikleding. strandkleding, ja
zelfs lingeries, die op het groeien
van het figuur zijn berekend. Ca-
mouflage van de heuglijke toe- rekening te houden met de psyche py-dress"!
van de vrouw, die
een spiegel kijkt, geen verschijning
in een vormloze onpersoonlijke
jurk moet zien, maar een verschij
ning die goed en fris gekleed is.
Dat kan, ook mede dank zij het
feit dat de gewichtstoename van
de a.s. moeder tegenwoordig door
goede voeding, juiste voorlichting
en medische verzorging aanmerke-
niet lijk minder is dan vroeger.
stand staat tegenwoordig
meer op de voorgrond bij het
ken van de kleding. Men gaat bij bedragen uitgeven
het ontwerpen uit van een bepaal- kinderwagen
de anatomische basis, men tracht ook
niet alleen grote
i voor commode,
luieruitzet, maar
post apart voor de „hap-
Uw ervaringen met de
tegenwoordige jeugd
Dat onze rubriek nog
steeds de gretige aandacht
van vele lezers en lezeres
sen heeft blijkt ons telken
male. O.a. weer uit de
brief van mevr. P. te Z
„Iedere week lees ik met
veel plezier deze rubriek.
Nu het gaat over de erva
ringen met de jeugd wil
ik er graag eens op inha
ken. Zelf heb ik drie kin
deren, waarvan de twee
oudsten zeventien en vijf
tien zijn. Zo nu en dan was
ik geneigd te denken dat
ze egoïstisch waren, maar
nu denk ik daar toch an
ders over.
In het voorjaar moest ik nl.
naar het ziekenhuis en daar
na heb ik nog veel moeten
rusten. We zaten er erg over
in, temeer daar onze oudste
dochter voor een examen zat.
Maar terwijl ze anders zo
moeilijk kan zijn heeft ze nu
zonder praatjes al haar pret
jes en pleziertjes aan de kant
gezet, en bij haar schoolwerk
het hele huishouden gedaan!
En dat zonder er ook maar
iets extra's voor te willen heb-
Liefde
„Negentien jaar vakan
tie-kinderwerk. brachten mij
vele soorten kinderen in de
leeftijd van vier tot vijftien
jaar. In die tijd heb ik geleerd
dat kinderen liefde vragen,
die velen helaas moeten mis
sen. Ik kreeg eens een nieuw
jongetje van zeven jaar, van
het type moeilijk opvoedbaar.
Vechten van de ochtend tot
de avond, soms zelfs gevaar
lijk; eens gooide hij een grote
steen naar een ander kind. Ik
moest de G.G.D. bellen: het
kind had een gapende hoofd
wond. En het was toch zo'n
leuk klein dik kereltje, onze
Jopie, al was hij dan nog zo
onhandelbaar. Op een keer
kwamen ze mij roepen omdat
Jopie met de meester (een
jeugdleider van negentien
jaar) vocht. Hij rolde met Jo
pie over de vloer, het jonge
tje schreeuwde en tierde. Ik
heb de vechtenden geschei
den, en Jopie naar een stil
plekje gebracht. Daar kreeg
ik onder tranen het verhaal
te horen. Hij was niet schul
dig, maar verdedigde zich. De
meester zag hem vechten,
nam zonder meer aan dat
Joop de schuldige wel zou
zijn. Gelukkig werd Jopie
daarna recht gedaan. Jaren
lang ging hij trouw iedere zo
mer mee, meestal nam ik
hem bij mij omdat ik bang
was dat hij door z'n drift een
ernstig ongeluk zou maken.
Trouw liep hij dan naast mij
en sjouwde mijn zware tas.
Op zekere dag zei hij: „Juf
ik ga volgend jaar niet meer
mee, ik ga van school af en
werken." Ik wenste hem het
allerbeste, en zo vertrok mijn
Na vier jaar
Vier jaar gaan voorbij, de
zomervakanties beginnen. Ik
kreeg weer veel ouders op be
zoek die hun kinderen opga
ven. Onder hen stond een flin
ke jongeman. Ik keek al
waar zijn kind was. toen ik
hem plots herkende: „Dag
Joop, jongen hoe is het met
je, wat ben je groot gewor
den." Een beetje verlegen
kwam het er tiit; de bouwvak
arbeiders hadden vakantie:
„Juf, mag ik die twee weken
met U mee?...."
Dat wil ik maar zeggen: als
je belangstelling en liefde
aan het kind geeft, dan komt
het echt wel goed!" aldus
Mevr. J. D. te dH.
Meegevallen
Doordat mijn beroep gezins
verzorgster is, kom ik in veel
gezinnen van verschillende
aard" begint mej. I.D. te S. Ik
kan u vertellen dat het ontzet
tend meevalt om met deze
jeugd om te gaan. Nu iets an
ders, ik had een aanrijding met
mijn fiets met een jeugdige
bromfietser, het was mijn
schuld. Wat denkt u, dat hij
ging schelden van „sufferd,
kijk uit je ogen" of iets derge
lijks? Niets van dit alles; wel
zei hij dat z'n remmen stuk
waren omdat hij zo vreselijk
hard moest remmen. „Laat het
maar maken, en stuur mij de
rekening" zei ik. Ik heb nóóit
een rekening gezien. Wat mij
ook bijzonder trof. was hetgeen
veel ouders het niet opbrengen
om offers te brengen voor hun
kinderen. Als de kinderen
klein zijn bv. kun je gemakke
lijk een avond weg als je oppas
hebt, maar zijn ze in de „moei
lijke leeftijd" laat ze dan liever
niet een hele avond alleen. Ik
vind het op straat lopen, zo 's
avonds, ook niet goed; ze wil
len vaak wel veel dingen die
wij niet verantwoord vinden.
Zeg dan toch néé, maar (en dat
kost u uw vrije avond of het
lezen van dat mooie boek) stel
er iets tegenover. Praat veel
met hen, onze ondervinding is
dat je met een rustig gesprek
daadwerkelijke hulp (met opzij
zetten van wat je zelf eigenlijk
liever deed!) een vaste hand en
eigen mening de jeugd zéker
helpt om hen door de „moeilij-
Opener
1
ik van de zomer meemaakte tij
dens een concert in de Albert
Hall te Londen. In het midden
van de zaal hadden honderden
jongeren een staanplaats,
tweeënhalf uur 'min tien minu
ten pauze) hebben ze daar
staan luisteren naar klassieke
muziek. Niemand verroerde
zich of stond te draaien of te
praten. gewéldig in één
woord!"
Niet alleen
Een ervaren kleuterleid
ster, mej. P. v. d. B. te V.
schrijft: „De kleuters zijn o-
ver het algemeen opener dan
vroeger. Kinderen die een be
grafenis of een trouwerij za
gen, komen in de klas los o-
ver dat onderwerp. Het
wordt door ons bepaald niet
omzeild, vroeger was dat wel
zo. De kinderen van deze tijd
zien en beleven meer, zijn
daarom ook drukker.
T.V. kijken en buitenlandse
reizen moeten taboe zijn voor
de kleuter. Op het speelplein
reageren ze alle spanningen af:
spelen Robin Hood of zingen
t.v.-liedjes. Krijgen de kleuters
een broertje of een zusje, dan
wordt dat leuk door de ouders
opgevangen. Dat komt door de
vakbladen, waardoor de ouders
op verantwoorde wijze voorlich
ting krijgen. Doordat op kerke
lijk en op maatschappelijk ter
rein vele dingen ondersteboven
zijn gegooid, waardoor bij vele
ouderen een gevoel van onbeha
gen ontstaan is. kunnen we
vaak meer van een ouderpro
bleem spreken, dat de oorzaak
is van het jeugdprobleem!"
Volgende onderwerp: We
gaan bruiloft vieren. Leuke,
gekke, zinvolle ervaringen
als bruidje. Wie heeft geen
herinnering aan haar trouw
dag? Schrijf ze op en bij
plaatsing ontvangt u: de dok
ter zegt I, H, of Tip-parade,
al naar keuze.
HET GEBEURT wel eena
dat iemand een hele dag
bezig is met een brief aan
me en pas ophoudt met de
bekende zin: ik moet voor het eten
gaan zorgen voor man en kinde-
ren. De was ligt dan rog onuitge
zocht en ongestreken, de kamers
vertonen het lichte waas van een
dag niet-stoffen, de bedden zijn
met één ruk in fatsoen getrokken,
maar de brief is af. En wat meer
is: de grieven zijn er uit.
Ik vind dat een enorme prestatie.
En ik ben er ook wel eens jaloers
op. Als ik bedden, kamers en was
laat voor wat ze zijn, kan ik nog
niet aan één stuk doorschrijven. Ik
word eenvoudig niet met rust gela
ten. Bovendien duurt een grief van
mij geen brief lang. Ik zou onder
het schrijven van gedachten veran
deren, mijn grief zien oplossen als
mist voor de zon. Dat is mijn
natuur en soms vind ik dat jam-
Want als je goed kunt tieren en
razen, o, wat voel je je dan lekker
als je schrijft. Als een gesel zweept
je pen over het papier, striemt het
onderwerp naar de hoek waar de
slagen vallen, vindt nooit gezochte
woorden en knalt ze neer.
Aan twee van zulke brieven nu
kan ik mijn hart ophalen. En me
tevens afvragen: waar ben jij an
ders? Jij bent ook zo'n lieverdje
niet. Waarom klaag jij niet, als je
het eigenlijk in alles met brief
schrijfsters eens bent?
DE ZAAK waarom het
hier gaat in de brieven is
het kerkelijk leven van
vandaag, de verscheurd
heid, het beter weten van sommigo
professoren, dominees en vooraan-
zittende leken ik citeer nu: het
is de „doolhof" van het geloofsle
ven, het ridicule van o.a. religieuze
radio-uitzendingen die zo verschil
lende kanten van wat geloven heet
belichten dat je er van staat te
tollen (alsmaardoor de briefschrijf-
De zaak is dat we dure kerken
bouwen naast elkaar, en elkaar
nauwelijks spreken. De zaak is dat
we de wereld een troosteloze aan
gelegenheid noemen maar allang
een grauwe kerk hebben. Dat is
allemaal de zaak.
Om nu maar eens te beginnen:
wat moet ik daarvan zeggen? Ik
ben het practisch met alle? eens
Wat zowel de ene als de andere
briefschrijfster me zegt voor
zover er uit locale omstandigheden
mag worden gegeneraliseerd
maar waarom kan ik er nu niet zo
opgewonden over raken? Ben ik te
sloom of te slap, of durf ik niet, of
heb ik een dodend gevoel van rela
tiviteit, een gevoel dat nooit iets
scherp stelt?
Nee, dat niet, meen ik. Ik ben
fewoon verder. Ik ben maar kort
ij verontwaardiging, verdriet,
wrok en neerslachtigheid gebleven,
toen moest ik verder. Ik ontmoette
mensen die precies zo dachten
en, wel, als ik het dan eens zo
zeggen mag: ik amuseer me al
weer. Ik vind het al weer fijn in
de kerk omdat ik er mensen ont
moet die ook al die grieven had
den, en terecht, maar die gezegd
hebben tegen elkaar: laten we dit
alles toetsen aan wat God zegt,
laten we eens met elkaar gaan
praten, laten we wat gaan dóen
met elkaar, zodat de kerk, steeds
nog diezelfde kerk waarvan we lid
zijn, toont in deze wereld tegen
woordig te zijn. Laten we duide-
ZO ZIJN handen ineen ge
slagen. En bij dat ineen
slaan ging men merken dat
ook anderen, uit andere
kerken, van hetzelfde gevoelen wa
ren. Zo kwam er soms werk tot
stand waar de verscheurdheid weg
viel en één gelaat naar buiten
werd getoond: dat van een opgesta
ne Heer. En dat is overal, ik kan
me niet voorstellen dat een brief
schrijfster uit Noord- of Zuid-Hol
land daarvan nooit een ietsje heeft
gemerkt.
Het is er ook ondanks alles, ook
ondanks de opmerkingen over „be
perkte mogelijkheden" of „de tijd
is nog niet rijp". Weer ben ik het
met u eens dat op elk moment dat
we denken en handelen de tijd
rijp is. We mogen er ook naar
Al doende voelen we verbitte
ring en onvrede wegvallen. We
hebben er geen tijd voor. Geen tijd
voor tranen, heet een boek over de
mevrouw die duizenden joodse kin
deren wist los te kopen, het zou
ook hier op, op ons kerkelijk leven
kunnen slaan. Natuurlijk ontstaat
er wel iets pijnlijks, laten we eer
lijk zijn: enerzijds een oude garde
die het oude nog beleeft en lief
heeft, alle organisatie incluis; an
derzijds een nieuwe groep mensen
die de preek, het kerkgaan, de
omgang, het spreekuur van de do
minee en nog heel veel losse en
vaste zaken op de helling zet en
daarna iets, ja veel doét, nL niet
meer naar de preek gaat, niet meer
de dominee honoreert in zijn pasto
rale arbeid, maar uitzwerft, kennis
neemt van andere meningen in an
dere kerken, kortom: aan de studie
is geslagen met een flinke dosis
MAG DAT? Ik geloof dat
het moet. We moeten ho
pen en bidden dat ook dit
niet weer vervlakt, we
moeten wakend staan bij de heili
ge noodzaak, dag in dag uit, we
moeten letterlijk bij de dag leven,
maar is ons ooit iets anders voor
speld? Was het ooit de bedoeling
zo lekker en genoeglijk ieder op
zijn apartje bij elkaar te leven en
de wereld te tonen hoe rustig we
ons voelden bij verdeeldheid?
O nee, ik ben blij met onvrede,
met eerlijkheid. Maar als groeipro
ces. Niet blijven staan. Niet blijven
mopperen. Doorgaan.
