Pop in ieder
Japans huis
Textieletiket
in opmars
Keuken
stiefkind
van onze
woning
Uw ervaringen als
U 65 wordt
ZATERDAG 21 AUGUSTUS 1965
ZWICHT bij ons oud en
jong voor het speldjes-
verzamelen, in Japan heb
ben volwassenen nog een
zwak plekje voor hun jeugd
en zij leggen derhalve vaak
een poppenverzameling aan.
Er is misschien geen land ter
wereld waar poppen een zo
belangrijke plaats innemen.
Het zijn vaak ware meester
stukjes van handenarbeid,
ja, soms échte kunstvoor
werpen. Bedrijft in ons land
een enkeling de poppenkunst,
in Japan is poppentheater
een belangrijke kunstvorm.
Hoe speels de Japanner is.
moge blijken uit de poppen-
kunst. Het poppenthe.ater óf
Bunraku heeft model gestaan
voor stukken die later door
de menselijke Kabuki-^c'eurs
werden vertolkt.
Di? voorstellingen in het Kabuki
plegen van 's morgens elf uur tot
's avonds half acht plaats te heb
ben. De meest lieflijke vrouwenrol
len worden gespeeld door... man
nelijke acteurs. Het Kabuki-toneel
dat dateert uit 1600 is bij de Japan
ners enorm populair. Het poppen
theater concurreert reeds lang met
succes dit "Kabuki-toneel.
Geen wonder! In ieder Japans huis
is wel een pop te vinden. Meestal
horen ze tot het kinderspeelgoed,
dikwijls dienen ze tot verfraaiing
van het interieur. Natuurlijk heb
ben. net als bij ons. de meisjes
de meeste belangstelling voor haar
poppenkinderen. Maar de jongens
Op „meisjesdag", drie tnaart,
en „jongensdag"vijf mei, stal
len de kinderen hun verzameling
poppen, waarvan de exemplaren
soms vele generaties oud zijn,
thuis op een speciale tafel uit.
Of zij op die dag een nieuwe
pop aan hun verzameling toe
voegen is geen vraag. Japanse
jongelui die in het huwelijks
bootje stappen krijgen vaak.
twee poppen ten geschenke.
kun je de mooiste poppen bewon
deren: de isho ningyo in kleurige
kimono's gestoken; schattige gosho
ningyo, babypopjes; houten kokeshi-
poppen die we overigens bij ons in
de warenhuizen ook al zagen, voor
een krats te koop
Handwerk
Eigen pop
Het is niet moeilijk om poppen in
allerlei soorten te verzamelen. Bij
na iedere Japanse streek kent zijn
eigen pop. Ze variëren van grap
pige. sprookjesachtige wezentjes tot
prachtige geklede vrouwen poppen.
Japanners bevaren van oudsher de
zee. ze brachten dan ook souvenirs
mee die als werkelijk representa
tief voor de bezochte streken of lan
den konden gelden. Er zijn in
Japan zelfs winkels die zich specia
liseren in de verkoop van poppen
uit de verschillende streken. Zó po
pulair is de poppen-verzamel-woe
de.
De
Het maken van poppen is daar
een eeuwenoud handwerk. In de
literatuur wordt in de achtste of
negende eeuw voor het eerst
melding gemaakt van poppen.
Ook dan al het jaarlijkse feest
waarbij poppen ten geschenke
worden gegeven en tentoonge
steld. Niets nieuws onder de
Japanse zon!
De bloeitijd van de poppenindus-
trie viel in het Edo-tijdperk (1603
1867). De achttiende en het begin
van de negentiende eeuw gaven
hoogtepunten van bloei. Er heerste
in die tijd vrede, de economie ont
plooide zich en de levensomstan-
digheden werden aanzienlijk beter.
In die tijd had bijna iedere streek
in Japan een eigen VTPPenindustrie.
In meer dan honderd districten
werden aardewerken poppen ge-
gemaakt. Ze waren bij de grote
massa zeer in trek, want ze zouden
ziekte en rampspoed voorkomen,
geluk brengen en rijke oogsten
bewerkstelligen.
Er zijn nog veel van die Edo-
poppen over in de diverse verza
melingen, maar of de tegenwoor
dige Japanner ook die krachten
aan het speelgoed toeschrijft, valt
zeer te betwijfelen In Kyoto staat
zelfs een tempel, die de bijnaam
..poppentempel" kreeg. (ningyo
dera). Er worden namelijk heel
veel poppen uit het Edo-tijdperk
bewaard en natuurlijk bezichtigd.
In Edo, Osaka en Kyoto zijn
centra voor poppen-toneel.
Ook feest
De poppen van de meisjes,
hina ningyo, zowel als de pop
pen van de jongens stellen dik
wijls beroemde historische figu
ren voor, die gekleed zijn in de
kleding van hun tijd. Op jon
gensdag en meisjesdag worden
de poppen niet alleen uitgestald,
er is ook een feest aan verbon
den. Er worden spelletjes ge
daan en de tentoonstelling
van de poppen duurt zelfs een
eeuwen duurde inspireerde het ge
hele land tot het instellen van al
maar meer feestdagen. Tijdens de
tempelplechtigheden werden pop
pen in optocht-door de straten ge
voerd. soms op praalwagens. Die
feesten zijn nog niet uitgestorven.
In Kyoto viert de bevolking drie
grote jaarfeesten. Eén
van die drie is zo'n
poppen-praal-feest: het
Gion-feest.
Het kan niet anders
of er zijn verschillen
de soorten stijlen en
variëteiten in poppen
land. Japan heeft twee
hoofdgroepen. Poppen
met stijve ledematen,
zij worden hoofdzake
lijk vanuit artistiek
oogpunt beoordeeld.
Dan zijn er de poppen
die armen en benen
kunnen bewegen, die
echt als speelgoed die
nen. De kunstafdeling
telt in haar groep isho-
gosho- en kyodo-pop-
pen. De bekendste
speelgoedpop is de
Yamato ningyo-pop.
Isho-pop
Hebt u wel eens zo'n
schattig Japans popje
in een fleurige kimo
no bewonderd? Het
was waarschijnlijk de
isho-pop. Het zijn wa
re kunststukjes. Men
vindt ze meestal in
aparte kleine glazen
kastjes. Lichaam en
ledematen zijn stijf,
meestal van hout ge- Poppentoneel
alleen een lendedoekje
Tere kleuren
speciale glinstering
JANE
A voorpand lx knippen aan de stofvouw.
B zijdeel voorpand 1 x knippen dubbele stof
C voorrok 1 x knippen aan de stofvouw.
D rug 1 x knippen dubbele stof.
E achterrok 1 x knippen aan de stofvouw.
M.V. roesje aan rimpelen (zie tekening)
Te gebruiken delen A 2. 3, 71. 60. 65. B. 61.
63. 67. C- 58. D. 11. 13. 14. 15. 16. 68. 69. 70.
BU onze kantoren «yn verkrijgbaar:
Een patroncnset vijfbladig In de
maten 36 t/m 48 2.50
Dit behoeft u slechts éénmaal aan
te schiften'
Een mapje met visuele voorllch
ting, rokken, pantalons en avond
kleding. Handig als u het schuiven
met patroondelen niet snapt 2.26
S 50.
J Een supplement met elk 35 mo
dellen prettig als u veel naait en
behoefte hebt aan mcér modellen
dan wy iedere veertien dagen als
service brengen. De
3 en 4 kosten per sl
Vergeet niet uv maat op te gt
Ontvangst na storting of betaling van
benodigde bedrag bij het bureau
dit blad.
Overleg
Japanse kinderen zijn, zoals
overal ter wereld, dol op poppen.
In Japan houdt dit echter niet op
bij de kinderleeftijd: jongge
huwden krijgen niet zelden twee
poppen ten geschenke!
Boekbespreking
Barend de Beer bij de kapper rn
Barend de Beer tn Snffie. Ult-
ga\ e Agon Elsevier, Amsterdam.
De goedmoedige Barend de Beer
met zijn bromstem is in korte tijd
enorm populair geworden bij de
kleuters, die elke avond om zeven
uur in pyjama voor het televisie
scherm zitten om te kijken naar
nieuwe belevenissen van Dikbeer,
Klaasje en Pimpernel. Over de
avonturen van Barend en zijn
vriendjes zijn twee prachtige boe
ken verschenen. De tekst is een
voudig en de gekleurde tekeningen
zijn uitgesproken „kijkplaten", die
de kleuters steeds opnieuw zullen
boeien. Als Barend binnenkort
voorgoed van bet scherm verdwijnt,
zullen beide boeken de herinnering
aan hem levend houden (elk 24 blz
5.95)
Een Nederlandse service,
waarvoor huisvrouwen ge
vochten hebben, wordt in het
buitenland bijzonder op prijs
gesteld. Wie weet tegen
woordig nog hoe je tricel,
draion, terlenka, trevira
moet wassen; mag het ge
streken worden, en kan che
misch reinigen soms kwaad?
Op deze vragen weet uw
dochter van de huishoud
school misschien perfecte
antwoorden te geven. U ook?
Dat is dan te danken aan de
Vereniging Textieletikette-
ring voor was- en strijkbe-
handeling die in Den Haag
zetelt aan de Scheveningse-
weg 62.
Die vereniging met de lange
naam weet tenminste zeker, dat
in 1964 gemiddeld per gezin zes
artikelen met ingenaaid waseti-
ket werden verkocht. De con
sumenten werden meer prijs- en
kwaliteit bewust en kochten
daardoor met meer aandacht.
Aandacht ook voor het kleine
etiket met de mysterieus lijkende
tekens in de kleuren van de ver
keerslichten. Groen betekent vei
lig, geel geoorloofd, rood ver
boden. Vindt u op een etiketje
dus een gele tobbe waarin 40
staat, een rode driehoek, een
geel strijkijzer en een gele letter
P dan weet u zeker met één
oogopslag dat uw kostbare jum-
pertje lauw gewassen mag wor
den (max. 40 gr. C.), niet ge
bleekt met bleekwater, niet heet
gestreken en het veilig naar de
chemische wasserij mag, want
het gebruik van perchlooraethy-
leen of benzine is geoorloofd.
vrouwenorganisatie deze winter
eens de film „Het wasverkeer vei
lig geregeld" aan te vragen. Het
aantal verwerkers van etiketten
met wassymbolen steeg met 40 pet.
zodat nu vierhonderd deelnemers
aan de textieletikettering geregis
treerd zijn. In elke branche van de
textielindustrie wordt het wasetiket
toegepast. Couture, tricotage, con
fectie. regenkledingfabriek en wol-
len-stoffenindustrie zijn dankbare
medewerkers ei> dat alles voor
het gemak van de huisvrouw. Ook
de textielwevers en drukkers na
men een belangrijk aandeel in de
verspreiding van het wasetiket. ge
combineerd met hun handelsmerk,
\'Oor hun rekening. Deze combina
tie-etiketten worden bij de stoffen
aan confectionairs geleverd en op
verzoek van buitenlandse afnemers
ook geëxporteerd! Een service die
daar zoals gezegd hogelijk wordt
gewaardeerd. Nu de zelfbediening
allerwegen een grotere rol gaat spe
len voorziet deze plezierige voor
lichting ook binnenslands in een
grote behoefte.
Problemen
Gestegen
Is deze wetenschap nog niet de
uwe. dan doet u goed de geplastifi
ceerde waskaart voor dertig cent
bij het adres van de vereniging te
bestellen of voor de leden van uw
Er sijn echter ook problemen.
Deze worden veroorzaakt door
de invoer o.m. uit Duitsland
van etiketten die niet in over
eenstemming zijn met de inter
nationale voorschriften. De Ver
eniging met de lange naam ver
leent dan geen vergunning tot
invoer. Op internationaal niveau
blijft de Vereniging haar bijdra
ge leveren voor een zo ruim mo
gelijke toepassing van het was
etiket binnen de internationaal
gestelde normen. Verheugend Is
het, dat ons land daarbij zijn
buitenlandse partners België, Lu
xemburg, Duitsland, Frankrijk,
Zwitserland en Italië ver vooruit
is. Onderhandelingen zijn op dit
ogenblik gaande, om in de toe
komst de depotrechten op de
wassymbolen over te dragen aan
een internationaal orgaan. Uiter
aard zal de V.T.W.S. daarbij een
flinke vinger in de pap houden!
sel van zaagsel
stijfselpap. Een witte
kleurstof, gemaakt van
schelpen (gofun) dient om de krijgen. Ervaren vaklieden wordt
zichtbare delen van hoofd, hals en dit werkje toevertrouwd. De gosho-
ledematen te beschilderen. De ki- pop is meestal kruipend of zittend.
op het lichaam vast
geplakt, of erop genaaid. Misschien
zag u ze ook in bruids- of histori
sche costuums uitgedost, of zoals
de Japanse dansers in het Kabuki-
theater gekleed gaan. Zij geven een
beeld van het hoge ideaal van
schoophèid en élégance dat de Ja- zijn gebaseerd op oude volks-
pannérs koesteren. liederen. De meest stevige pop
De baby-poppen hebben een pa- de Kokeshi. Ze wordt gemoalct
relwitte huid en mollige lijfjes. Oor- een enkel stuk hout, en op
spronkelijk werden ze van steen een draaibank gedraaid. Het ge-
gemaakt. Later werd hout en ander zichtje wordt met de hand be-
materiaal gebruikt. Het polijsten schilderd. Natuurlijk vergaat die
van de gofun-laag is een speciale verf door het veelvuldig irj de
'Lr s^e. Penver' hand nemen, maar daar wordt
|H de pop maar dierbaarder door,
zoals bij ons de oude poppen-
lijzen. Zo'n Kokeshi gaat vaak
van moeder op dochter over.
De Yamato is wat minder sta
tisch; zij kan aan- en uitgekleed
worden en is dan ook geliefd speel
goed. Soms kan ze haar handje,
heup, zelfs pols en enkel bewegen
Het maken van poppen tenslotte
is een geliefkoosde Japanse hob
by. Menige buitenlander die in Ja-
"pan woont, neemt er les in. Er zijn
zelfs scholen voor, maar ook privé-
les is mogelijk.
In het buitenland bepaalt
de huisvrouw vaak zelf de
inrichting van de keuken.
Bij ons worden de huizen af
geleverd met keukens waar
over de huisvrouw praktisch
geen zeggenschap heeft.
De zogenaamde handige grapjes
en snufjes hebben vaak voor de
huisvrouw geen enkel nut met
een scherp keukenmesje kom je
een heel eind zei een der leden van
een voor onze krant gehouden fo
rum destijds terecht. Er wordt nu
al veertig jaar gepraat over de ide
ale keuken. Toch wordt er langs el
kaar heen gewerkt, ondanks het
gedegen rapport "Functionele
grondslagen van de woning." De
weerklank blijft blijkbaar uit. Jam
mer. want iedere vrouw brengt een
goed deel van haar tijd in de keu
ken door en wie wil er niet gezel
lige eetgelegenheid óók nog vin
den? Waar de één een gasfornuis
wenst, plaatst de ander een ijskast
en haar buurvrouw een centri
fuge. Van gezin tot gezin wisselen
de eisen.
Overleg tussen fabrikant en
huisvrouw is gewenst, beter is
het wanneer de architect er ook
bij betrokken wordt. In afwach
ting van de resultaten (en is er
wel ergens een volmaakte keu
ken te bedenken?) kunnen we
alvast gaan kijken naar „Keus
in keukenelementen"een expo
sitie in het Centrum voor In
dustriële Vormgeving aan hel
Damrak te Amsterdam. Tot be
gin september kunnen we er
terecht, elke dag (behalve 's zon
dags) van tien uur 's morgens
tot vijf uur 's middags.
Stromen brieven komen
binnen! Dankbare brieven
met raadgevingen, brieven
die getuigen van een blij
moedige levensopvatting,
geworteld in geloof.
Kort maar krachtig was
de opvatting van de heer
P. (Jan Geluk) die als ant
woord op de vraag „Hoe
voel je je als je aan pen
sionering toebent" gaf:
Heerlijk, heerlijk en nog
eens heerlijk!
Mevr. A. te L. schrijft: „Ik ben
nu bijna tweeëntachtig, maar ik
weet wel dat ik mij op mijn
vijfenzestigste jaar jong van hart
voelde en niet dicht aan bejaard
zijn. Toen ik achtenzeventig
moest ik met mijn man Op
raden van de dokter naar
rusthuis, dat was een grote over
gang en we voelden ons toén pas
recht oud De heer S. te Sl. heeft
zich na zijn pensionering nog
geen ogenblik verveeld. ..Na
tuurlijk moet je bezigheid zoe
ken. ik doe wat administratie,
huishoudelijke bezigheden en ik
lees veel. Als gepensioneerde is
men in z'n laatste etappe en dit
is bij uitstek een tijd van bezin
ning. Bevrijd van de dagelijkse
jacht van het leven kan men
zich meer dan voorheen bezig
houden met de dingen der
eeuwigheid. Dan gaat meer voor
ons leven het woord* van de
Hebreeënbrief: „Wij hebben hier
geen blijvende stad. maar wij
zoeken de toekomende".
Huisvrouw
Hoe staat het met de pen
sionering van de huisvrouw?
vraagt mevr. P. te L. zich
af; „De huisvrouw wordt
niet gepensioneerd en die
wordt toch ook ouder en
gebrekkiger. Er wordt zelfs
nog meer van haar gevergd
als de man thuis is, met
verzorging enz. De man kan
zich wijden aan hobbies,
maar de vrouw kan op de
duur het werk niet meer
aan en hulp is er weinig, of
niet te betalen. WIJ blijven
zolang mogelijk op onszelf
wonen, liever niet in een
tehuis. Alleen vind ik het
een groot bezwaar van die
tehuizen, dat als je niet ge
zond bent je er niet meer
inkomt."
Aan de kant
..Hoe ik mij bevond na mijn
pensionering? Nu. in één woord
afschuwelijk:" begint Zr. J. P.
te K. Ik kreeg met mijn vijfen
vijftigste jaar pensioen, er was
geen tekort destijds aan wijk
verpleegsters Zodoende werden
we al vroeg aan de kant gezet
De ene dag stond je nog vooi
honderd procent in de maat
schappij. de andere dag met de
handen in het haar wat nu?
Gelukkig heb ik toen weer
bezigheden gevonden. Na mijn
vijfenzestigste jaar stond er weer
wat anders op 't program. Als
dit niet meer gaat, zal het be
jaardenhuis wel wachten Men is
daar misschien minder zelfstan
dig. anderzijds wordt er heerlijk
voor je gezorgd, en eenzaam hoef
je je niet te voelen. Als je je
geeft, zijn de meeste mensen wel
tot toenadering genegen!"
„Ik las in de krant een adver
tentie waarin een bank gepen
sioneerde krachten vroeg. Ik was
met vijfenvijftig jaar gepensio
neerd. en had nog wel zin in een
baantje, dus ging ik op die
advertentie in" aldus de heer B.
tc R. „Maar het was een teleur
stelling, Je werd gebruikt als
jongste bediende. Een groot
assurantiekantoor wilde mij wel
een baan geven, voor ruim zes
tig gulden. Ik dacht per week.
Het bleek per maand te zijn.
..Je hebt toch pensioen" werd er
gezegd. Laten allen, die na hun
pensioen nog langer kunnen
doorgaan met hun dagelijks
werk. dat ook doen. althans als
zij het financieel nodig hebben."
kachel zitten is er voor mij
Een trouwe (al vierenveertig
Jaar!) abonnée. mevr. A. B. te H.
schrijft: „We stonden al jaren
ingeschreven in diverse rusthui
zen, maar u Weet hoe dat' gaót.
Ellenlange lijsten, en maar wach
ten. Nu zijn we in een Verpleeg
huis terechtgekomen. De verzor
ging? Och wat zal ik zeggen. Ik
weet wel. dat wat ik nu soms
meemaak nooit verwacht had.
En als ik dan naar mijn man
kijk en hij maar stilletjes voor
zich uit zit te staren, af en toe
een psalm of gezang neuriënd,
dan schiet ik wel eens vol! Ge
lukkig hebben wij drie dochters,
die alle drie getrouwd zijn. zodat
we wel eens een dag gehaald
worden. Dat zijn gloriedagen!
Zo ook de bezoeken van kerk
mensen. en aan de kerk. Ik zou
dit willen zeggen tegen de be
jaarden: Blijf toch zo lang moge
lijk in je eigen huis!"
Nog vitaal
Vrij
man
„Als ik 's morgens wakker
word, denk ik: Gelukkig, ik
ben vrij man" schrijft een op
gewekte heer C. te D.. „Ik kan
vandaag doen en laten wat ik
wil, wat geeft dat een prettig
gevoel! Toch kom ik nog tijd
Hier een cri-de-coeur van
de heer C. M. te D. „Tegen
over de oudere mensen is
men over het algemeen met
de beste bedoelingen be
zield. In bus of trein staat
men klaar om bij het bin
nenkomen van een bejaar
de een plaats aan te bieden,
en zo ervaart men gedurig
een tegemoetkomende hou
ding. Dat moet nu weer niet
overdreven worden; al is
iemand zeventig Jaar maar
nog vitaal, dan wordt hij
liever niet behandeld als
iemand die min of meer
hulpbehoevend is".
Treinreis
tekort, ik ben ouderling, doe
huisbezoek en houd de kerke
lijke administratie bij. Over
dag: zieken- en bejaarden-
bezoek. Ik probeer hen te hel
pen en te troosten: hoe meer
je met anderen bezig bent,
hoe minder tijd je hebt aan
eigen moeilijkheden te den-
Moeite gekost
..Het heeft me heel wat moeite
gekost aan het oud-worden te
mijn ..bejaardenvrees" af' schrijft
X. IJ. te Z. ..Ik voelde ook dat
het kleine huishoudinkje met
alles wat er in deze tijd van
gebrek aan hulp aan vastzit, mij
te zwaar werd en ben blij in een
modern ingericht bejaardencen
trum te zijn. Geen voorzieningen
voor de winter behoeven te tref
fen. niet meer over nootjes vier
of 20 30 anthraciet te peinzen
Nu kan ik mijn hart ophalen aan
lezen en handwerken, ik volg
zelfs nog een cursus aan de VIJ
te R. Nee. met een poesje en een
pruttelende koffiepot bij de
Elke leeftijdsverandering is in
wezen gelijk, ongeacht het jaar
tal, meent de heer W. te N. Ze
is als een treinreis, waarbij we
de meevoeringsbeweging niet
ervaren. Terwijl we onze weg
vervolgden, gingen schijnbaar de
dingen aan ons voorbij. Met dit
verschil dat het verwachtings
volle van de aanvèng langzaam
plaats maakt voor een meer ver
standelijk benaderen van de din
gen De bekoring van het on
bekende is ervaring geworden.
Veel tijdgenoten hebben de reis
al beëindigd. In het schijnbaar
voorbijgaan der dingen zit iets
van het niet meer herhaalbare:
het jongste kind dat het laatste
is. de afsluiting van de opbloei
van een gezin, afronding van een
periode We worden onze plaats
verandering bewust tegenover
een andere generatie. Zó is er
voorbereiding bij het uitstappen
van het 65e station. Wie nog niet
uitstapt, pakt toch zijn bagage
bij elkaar, wetend dat de reis
niet lang meer duurt. We leren
aanvaarden. Ook de dingen die
bij onze leeftijd horen. In meer
of mindere mate ervaren we wat
de Prediker zegt van de ouder
dom. Er is ervaring in ..dank
baarheid voor iedere dag ons
hier gegeven." Als man en
vrouw is er de her-ontdekking
van elkander. De ontspannig. dat
kinderen de verantwoording
voor hun opvoeding zélf gaan
dragen. De dingen worden vaak
glanzend door de mildheid waar
in we ze zien. Of het angstig is,
„hoe dichter ik nader"? Het be
langrijkste is niet. wat
varen. Dat hangt van zoveel
factoren af. Maar wat er staat
in psalm 1. Dat de vrucht i
is als we willen. Maar dat de
boom „ze geeft op zijn tijd". Met
deze reactie sluiten we deze
week. er valt echter nog heel
veel te zeggen over de ouder
dom door degenen die dit
den lijve ervaren: volgende week
verder! Tot dan
YLAK voor het weggaan kreeg
ik nog een paar brieven, stak
ze in mijn map (postpapier
ging mee) en lees ze nu op
verre afstand en bij ander
daglicht als het ware opnieuw Ze
zijn nog net zo. Mijn vriendin uit
Rijswijk praat nog even enthousiast
en warm. 20 of 2000 kilometers
maken geen verschil, haar stem
komt over. Ze zou op alle plaatsen
dezelfde zijn. snel ontroerd, tot ver
ontwaardiging toe bewogen. Ik
schaam me haast dat ik niet las wat
zij las: dat er aan de overkant van
de Open Brief, nu al weer even ge
leden. een verhaal stond over een
kerkschip dat geld nodig had. Brief
schrijfster leest de krant goed
(beter dan ik. ik lees hem nauwe
lijks) en denkt dan hardop: zouden
de abonné's van het kwartet nu niet
ieder b.v. ƒ2.50 kunnen sturen,
wekelijks, enige tijd achtereen?
Zodat zo'n groot bedrag dat nu nog
een muur lijkt waarover d? dominee
in kwestie niet eens kijken, laat
staan klimmen kan. niet meer zo
dreigend lijkt? Ik vind het naar.
schrijft ze. dat een dominee niet
voort kan met zijn werk. Dat is ook
zo En ik geloof direct dat velen
met u spontaan van wal gestoken
zijn Omdat zulke dingen echter
veelal in stilte gebeuren, via een
geruisloos girobiljet, lijkt het of
niemand iets doet. Maar verkijk u
In het algemeen niet op die stilte
Het is maar net hoe jezelf bent
ingesteld.
DIT trof mij dezer dagen weer
toen twee kennissen op door
tocht die op bijna dezelfde
plek waren geweest, op vrij
wel dezelfde tijd zij kenden
elkaar niet ons het relaas van
hun verblijf deden Volgens de eer
ste was er veel hinderlijke regen
gevallen, méér dan hij in het des
betreffende oord had verwacht. De
tweede zei: het was ideaal weer.
niet te heet, veel zon, alleen begon
het dikwijls om 4 uur te regenen,
maar, ja, dat wisten we dan hè. en
dan deden we een fijn slaapje of
gingen winkelen.... Het is dus
maar wat je ziet: de een ziet enkel
regen, de ander ziet veel zon. Zo
ook met bijdragen voor allerlei
broodnodigs: de een vindt dat nie
mand iets doet. de ander ziet mild*
gevers her en der.
EEN van mijn kinderen die met
70 jonge mensen uit 21 landen
tien dagen doorbracht, ver
telde dat een Zweeds meisj*
ontdekte dat zij bestolen was.
en flink ook. zó dat zij een week
lang geen kopje koffie en geen
postzegel zou kunnen kopen. Spon
taan gaven ze allemaal frs 3.dat
is ongeveer ƒ2.50, zodat zij méér
had dan menigeen voor komende
dagen. Dat is leuk en niet krenterig.
Bij een ander kind werd in het
kamp besloten, na een dagopening
en het daaropvolgend gesprek, dat
in de kantine voor snoep de dub
bele prijs zou worden gevraagd. Als
je snoept, zo was de conclusie, kim
je zeker evenveel voor de kerk
overhebben.
Resultaat: 's zondags kon één der
stafleden 12.50 extra in de collecte
geven. Veel is het niet, zul je zeg
gen. maar het is toch weer 50 rollen
zuurtjes of 250 stukjes Mars
DAT zijn allemaal spontane
dingen. Ik zou er niet aan
denken om mijn kinderen in
het dagelijks leven steeds voor
te houden dat snoepen je iet
wat schuldig stelt, ik bedoel dan
gewoon iets kopen, een rolletje drop
of zo, en snoepen in een kamp is
ook al weer anders, als je kampeert
heb je altijd honger, de hele dag
buitenlucht maar toch is het
hartverwarmend dan te horen dat
het ook heel geen schuldgevoel was
dat hen dreef naar een akelige
conclusie van: nou als jij zoveel
kunt versnoepen, kun je ook wel
eens aan de kerk denken nee.
maar dat het een heel logische ge
dachte werd naar aanleiding van
een stuk uit de Bijbel, 's morgens
vroeg. Zo van: we hebben het hier
zo heerlijk, wat kunnen we nu dóen:
God zorgt voor ons, wat zeggen wij
terug vandaag tegen Hem. Dat is
ook weer gewoon leuk. en dan
schijnt de zon weer al valt er regen.
EN iemand die ik ken en die
deze zomer heen en weer naar
Amerika ging. een bevriende
familie bezoeken en even naar
de wereldtentoonstelling, aar
dig als je zo je vacantie kunt vie
ren. gaf tweehonderd dollar aan een
man met wie hij in gesprek kwam
en die het (oud-Hollander) juist
erg hard te verduren had. Het lijkt
allemaal wat brokkelig, hier wat
en daar wat, nergens blijkt dan iets
groots, het is niet spectaculair, dat
is waar. maar wat is het niet waard
voor degenen die de spontaneïteit
ondergaan!
Een vriendin van me zat laatst te
eten met een meneer met wie zij
in een bestuur zit, de man zegt
altijd nadrukkelijk dat hij niet
christelijk is. Toen kwam er iemand
van het Leger des Heils aan het
tafeltje en vroeg of zij een Strijd
kreet wilden kopen. De meneer ïei:
ja. en pakte zijn portefeuille: kunt
u wisselen? Het was een tientje.
Maar de heilsoldaat kon niet wis
selen en gaf het tientje terug. Nou,
zei de meneer, dat moet dan zo zijn,
houd u het alstublieft, met de beste
Weet je wat zo treffend was, zei
mijn vriendin, beide mensen waren
helemaal zichzelf, de een bescheiden
en prettig, de ander altijd bewerend
dat hij „er" niets om gaf, maar zo
gevoelig van hart en zo spontaan
en zo weinig slaaf van zijn geld, dat
ik niet wist voor wie ik kiezen
moest, ik geloof dat ze er beiden
moeten zijn. Eens. F.? Ik wel.
EEN jongen die ik \hier ont
moette. heel strikt Opgevoed,
kind uit een geslacht predi
kanten en hoogleraren theolo
gie. en die zich heel eerlijk
het best thuis voelt bij jongelui die
net als hij twee maal 's zondags naar
de kerk gaan. allerlei kwesties
samen bespreken (hij is 17. gaat
naar de 6e gymnasium) zei me dat
hij van veel beoordelen terug
gekomen was door de vraag van de
moordenaar die naast Jezus hing
aan een kruis, die gekke, ver
keerde vraag, duidelijk tonend dat
de man bepaald geen theologisch
idee had en dat grootse ant
woord. dat raadsel van ontferming,
van Jezus' kant.
Wat een geluk, dat wij het niet te
bedisselen hebben. Hoe iemand met
zijn geld. met zijn impulsen te tverk
moet gaan. Dat Jezus dwnrs door
rijksdaalders heen ziet.
