met
man
twee
gezichten
Leer mij Triene
kennen
H. VAN LEEUWEN:
PARIJS „DOEN"
en het fotograferen
niet laten
Zwitserse bergweide
kent strenge regels
Happy end van een „beroepsbedelaar"
Door Berend Prins
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 14 AUGUSTUS 191
JA, men kan eigenlijk
geleden op 93-jarige leeftijd te maken.
overleed. Ook krijg je geen deurwaar-
Haar man een broer van der op je dak... en angstige
Henri's moeder bouwde als spanningen of dit of dat wel zal
bas-bariton een internationale lukken, bestaan ook niet, ter-
operacarrière op. In later jaren wijl je je nooit hoeft te haas-
was hij directeur van het Am- ten."
sterdams Lyrisch Toneel en van
de Vlaamse Opera te Antwer- DlOemlezing
^en' Eerst later kwam hij op de
gedachte zijn zwerversbestaan
Ontvoeren te boek te stellen en onlangs is
dan ook bij Contact te Amster-
„Mijn moeder had een zware dam zijn laatste werk versche-
warme alt en zong veel in ker- nen, dat een bloemlezing geeft
ken. Ze was doodsbang voor van zijn beste reeds onder
van het happy end
van een bedelaar spre
ken", glimlacht de Am
sterdammer Henri van
Leeuwen, die men de man
mét de twee gezichten
zou kunnen noemen,
jarenlang zwierf hij als
clochard door Parijs, Mar
seille en Marokko: een
schilderachtige deernis
wekkende verschijning
met een gelaat, dat met
de huidige .burger" Van zangeres, die nog niet zo lang ook nergens zorgen over hoeft
Leeuwen zo op het eerste -
oog niets meer gemeen
heeft.
Zijn bonte avonturen ge
ven hem thans reeds elf
jaar lang stof om als „beel
dend verteller" - zoals
hij zichzelf kwalificeert -
in alle hoeken des lands
op te treden. Dit seizoen
heeft hij juist zijn
1 nno M. L puDiieK en naa een groot opera- anaere t:
I UUUSte voorstelling at- zangeres kunnen worden. Ik verhalen,
gesloten en tevens voor
goed afscheid genomen
van zijn „heimwee" („Het
kwam menigmaal als een
soort koorts over me om
weer te gaan, maar ik heb iatêr"oök. En*heVis
dit van jaar tot jaar ver
schoven") om zich weer
in lompen te hullen en
onder te gaan in het grote
leger der naamlozen.
We hebben hem ter ere van
zijn „1000ste" („Nog steeds
stromen de aanvragen van aller
lei culturele verenigingen bin-
i en ik ben voor een belang-
iLTEN
Of het nu voor „vijf-dagen,
uit-en-thuis" is, of voor een
vakantie van een paar we
ken, wie Parijs gaat „doen"
kan zich eenvoudig geen be
tere tijd kiezen dan het vroe
ge najaar: de Parijzenaars,
die in augustus nog en bloe
naar buiten trokken en een
warme, stille stad achterlie
ten, zijn weer terug, het ge
zellige uitgaansleven draait
weer op volle toeren en elke
dag is het ideaal terrasjes-
weer.
Voor de amateur-fotograaf
komt daar nog bij, dat geen
stad als deze zo rijk is aan
onderwerpen, van 's morgens
vroeg tot 's avonds laat. U
komt eenvoudig niet uitge
keken, want elk wijk, elke
boulevard en elk steegje is
een fotoboek op zich.
i Leeuuen heeft een bijzonder markante kop.
iswaar op een heel andere ma
nier mogen gelukken.
Inderdaad het is hem ge
lukt. Ook al tijdens de momen
ten, dat hij als zingende clo
chard (tussen de „vakbroeders"
werd hij vaak benijd om deze
natuurlijke toegift bij het bede
laarschap) voor de terrassen
van de grote Par ij se boulevards
verscheen en in de ogen der
toeristen een ontroering las, die
beduidde: Wat triest, dat een
rijk gedeelte het volgend jaar al ma" met z°'n stem 20 dieP ge'
volgeboekt") eens in gijn gezel- ZOnken ,S
Het fascinerende van Parijs
zijn de mensen. De krantenver
koopster op de Boulevard Saint
Miohel en de schoonmaakster in
het Gare du Nord de gendarme
op de Place de l'Etoile en de
schaftende bouwvakkers in de
Rue Saint Jacques, de clochards
onder een Seine-brug en het
- Ach nee, ik breng niet overal men mij vaak voor jonge meis- verkoopstertje in de Rue de Ri-
publiek en had een groot opera- andere titels gepubliceerde hetzelfde. Dat zou ook niet kun- jesverenigingen vertellen." voli. De meest uiteenlopende ty-
zangeres kunnen worden. Ik verhalen. nen. De ene avond spreek ik En zo maakt Henri van Leeu- P,es, van alle mogelijke nationa-
herinner me nog als de dag van „De machtige magneet der over de clochards van Parijs en wen zich op om zoals hij zegt litei^n. Inderdaad: hier ligt het
gisteren, hoe ik als kleine jon- liefde heeft het me eigenlijk de andere over de Medina: Tus- de 2000 voorstellingen te ha- el aorado voor de „candid-foto-
gen meemocht naar de kerk, gedaan.... die zoog me weer te- sen Moren en uitgestoten pa- len. graaf" (candid heeft niets te
waar mijn moeder het Ave Ma- rug naar een normaal bestaan ria's. „Ik raak niet gauw uitge- maken met candij of iets derge-
ria zong. Het was dé gebeurte- in de bewoonde wereld. Tien Veel succes heb ik met mijn praat. Trouwens... ons land bjks, het betekent letterlijk:
nis van mijn leven en ik dacht jaar geleden ontmoette ik mijn voordrachten over de handel in heeft naar ruwe schatting onge- eerlijk, openhartig. Het duide-
toen: Wat heerlijk, als je men- vrouw, die nu hard meewerkt blanke slavinnen en narcotica, veer 6000 organisaties die voor Nederlandse voorbeeld le-
sen kunt ontroeren... dat wil ik om de administratie van me te Ik waarschuw voor de gevaren, mijn werk in aanmerking ko- ver<*e Bert Haanstra in zijn film
verzorgen... ze behartigt ook de die jonge meisjes door geraffi- men... daar kom ik tijdens mijn ..Alleman"),
verdere managing rond mijn op- neerd trucwerk kunnen bedrei- leven toch nooit meer klaar
treden... gen... over dit onderwerp laat mee."
voorbeeld krijgt u kansen ge
noeg, als u maar niet al te op
vallend te werk gaat. De meeste
van die koffiehuisjes wemelen
overigens van de spiegels, zodat
u zich niet in bochten behoeft te
wringen om het blonde dienster
tje bij de koffiemachine aardig
in het beeld te krijgen. (En over
spiegels gesproken: laat u niet
van de wijs brengen door theo
rieën over de afstandsinstelling
gewoon scherp stellen op het
onderwerp dat is precies
tweemaal de afstand camera-
spiegel. Voor matglas- of zoeker
instelling geldt de normale
soherpstelling).
Werkt u met een twee-ogige
spiegelreflexcamera dan kunt u
een aardig „candid"-trucje toe
passen door de camera dwars
voor uw borst te houden. U fo
tografeert de mensen dus van
opzij. Niemand, die daar ver
dacht op is, zelfs niet uw buren
op een terrasje.
Detail
De meest gefotografeerde
„grote" bezienswaardigheden in
Parijs zijn natuurlijk de Eiffel-
toren, de Are de Triomphe, de
Nótre Dame, het graf van Napo
leon en soortgelijke imposante
bouwwerken. Fotografisch zijn
het moeilijke onderwerpen,
tenminste als u niet in het
prentbriefkaarten-jargon wilt
vervallen. U kunt vaa'k veel be-
iRNEV
bestijgen de prijs voor de
wordt ruimschoots vergoed
het grandioze uitzicht bij
der weer natuurlijk.
Kleuren
Voor kleurenopnamen isï
Lichtstad al héél dankbaar j
name in de avonduren, als ne|
reclames de straten in een t
gloed zetten. Een tijdopnam
de Champs Elysées (vanaf 4
vluchtheuvel, midden tussen]
twee rijbanen) levert fanta
mooie witte en rode „grafiekj
op van het voorbijsnellende i
keer een geknipt onderi
voor dia's. Ook de ondergronl
stations van de metro geveif
avonds een aardig beeld i
uitgaand Parijs, zeker als uj'
stations in de buurt van de 0(
ra uitzoekt.
En een paar uur later -
welijks is er een nieuwe i
begonnen zijn de aifoeijl
van de reiniging al weer aan I
werk om de klinkerstraC-... p
schoon te spuiten bij het tegP"! v*
licht van de klimmende zon.| vana
altijd is de stad weer even fd Ing.
geniek. Vandaar dat wij u eig] wate
lijk het beste kunnen advise} gahu
in deze geest: Parijs „doen"fc^7J^
het fotograferen niet laten!
Echt Parijs
„Tijdens een van die gelegen-
lige woning aan de Hemonylaan
bezocht, waar hij met zijn
vrouw een Deense van origi
ne als onopvallend man leeft.
Nu ja... men moet dit „onopval- heden hoorde ik een Nederland-
lend" niet te letterlijk
Want met zijn hoge gestalte, zeggen, terwijl ze op mij
grijs baardje en zware melo- Kijk, dat is nu écht Parijs..."
dieuze stem is hij een zeer per- Als chanteur-vagabonde, peu-
SLECHTS gedurende drie en tekens op langwerpige stukken
hout worden ingekerfd, zoals dat
maanden in de zomer reeds eeuwen geleden werd ge-
kunnen de hooggelegen berg- daan-
weiden in Zwitserland voor
tegen haar zoontje het weiden van het vee wor- be^arn h^eff r™krXifte"e'ddi"
den gebruikt en toch beho- soms tot de middeleeuwen, soms
ren deze weiden voor vele tot enkele tientallen jaren terug
gaan. Daar is het doorgangs-
die associatie opwekt met
een bankdirecteur-in-ruste
iets daaromtrent.
Tijdloos
hij zo levensecht, dat vele tragi- rijkste bronnen van inkom-
ot scha verhalen en hartsgeheimen sten Geen wonder dat er
van de onvervalste clochards
toevloeiden. vele bepalingen bestaan ten
aanzien van eigendom en
„Ik beleefde het zwerver- gebruik, die op de loop der
soonlijk figuur met een nobles- kenprikker en voddenraper was bergdorpen tot de belang- drinkrecht voor hele kudden oir
recht voor het geval dat slechl
weer de herder dwingt de hen
toevertrouwde kudde naar een
sneeuwvrije dreef te leiden, het
houtrecht, om in het aangrenzende
EcuiuiA, uie uu ue iuuu -iei hos het voor het verblijf op de
Men vraagt een man als hem schap ook geheel van binnenuit. ppnwpn 7;;n pprnaakt maar bfr^yeide noodzakelijke hout voor
niet naar zijn leeftijd, want die jk aitijd van ket onbestem- eeywen zijn gemaakt, maar afrasteringen e.d. en brandhout te
schijnt hij niet te hebben. Hij is de en de 0ngebonden vrijheid ook feesten en gebruiken, die ha,pn nan
een soort tijdloze gestalte, die gedroomd. met het gebruik van de berg
wei op een bepaald jaar zijn Dat was aI zo< toen ik nog ais weijen gedurende de zomer
a.o.w. veroverde, maar nog tekstdichter werkte... en het j cxmmornr.fr"
steeds met jeugdig vuur dne komt zo duidelijk m uiting in de „bommerung sa-
uur achtereen vertelt en acteert. twee liedjes van me, die alge- menhangen. Deze oude en
ti i i„. mene bekendheid hebben ge- omstandige regels zijn in
halen. Dan is verder het weide-
recht voor schapen en geiten, of de
bevoegdheid om hooi, stro en mest
Telelens
Voor Parijs is een telelens
(135 of 200 mm) dus bijna on
misbaar, want juist als u van
behoorlijke afstand kunt foto
graferen kunt u ook onopge
merkt de mensen gadeslaan en
op die manier de meest sponta
ne, ongedwongen momenten
vastleggen. En mocht ondanks
die afstand een van uw slachtof
fers toch nog het loerend oog
van uw camera ontdekt hebben,
maak het hem dan niet onmoge
lijk door een half uur aan een
stuk te blijven mikken, want
daar zou iedereen het van op de
.VU.UVUVUUV.. ^nuwen krijgen. Er zijn trou-
zijn zo groot, dat de grond in uiens ook als u het zonder
horizontaal verlopende gedeelten telelens moet stellen discrete
T.ijn gesplitst. De meest gunstig mogelijkheden genoeg. Stel dat
lelegen stukken zijn voor de u een reportage wilt maken van
nelkgevende koeien bestemd. Op die vermakelijke, dik-opgelegde
-mast'he?jonge lëê dS nifeeen 'howkunstenair. op de Place dn
Sk gtót1 Maar ook word! dëm Tertre, vlakbij de Soera Comr.
aatste groep nog verdeeld in kal- Daar vindt u wel zo'n uitgebrei-
veren, in twee- tot driejarige run- de collectie van kostelijke types,
deren en in koeien, die aan het dat u er ongestoord alles kunt
eind van het derde levensjaar voor fotograferen. Men verwacht
de eerste maal drachtig zijn. Waar _nrfpr, daar
het bijzonder steil is en weinig trouwens niet anaers, aaar.
gras groeit, weiden de geiten of D
schapen, waarvan soms meer dan Dinn6n
honderd stuks aan één herder met
z'n honden zijn toevertrouwd. Ook binnen, in een bistro bij-
„Ik speel mijn typen... ik laat
de moordenaars, gedoemden en kregen: Op de woelige baren en flansrantp tpppnstellinfr
mislukkelingen leven met ge- umtUm,i resp. met te tegenstel"ng
mislukkelingen leven met ge- Het' lied van de
laatsuitdrukkingen en gebaren... muziek van Eddy Christiani
ze leven onder mijn huid... nog jan Gorissen.
precies zo, zoals ik ze als mijn
mede-clochards ontmoet heb
tot
de indruk van ongebonden
vrijheid, die zo'n hooggele-
Toen ik overwerkt en zeer *en bergweide in de Zwit-
vermoeid een vakantiereisje per serse Alpen op de wande-
hem wel toevertrouwd, autobus naar Parijs maakte en laar uit de lage landen pleegt
's avonds langs de Seine wan- te maken.
Het i
want hij stamt uit een oud
treffelijke en bekende zang
stemmen heeft voortgebracht.
Amsterdamse Stads-
Wie uit het dal komende een
ineens te pakken.... ik voelde hooggelegen bergweide in de Zwit-
een lotsbestemming en toen ik serse Alpen betreedt, voelt zich
4,. v.* eindelijk een der hunnen was, onwillekeurig ontspannen en be-
schouwburg staat het bronzen heb ik leren begrijpen, dat het yrij_d. Dat komt niet alleen door de
herdenkingsbeeld ra» zijn tante vaak een gelukssensatie is, to- v0„e
Cato Engelen-Sewing, destijds taal niets te hebben. Dan kun je heerlijk koel is. Ook komt het niet
Nederlands eerste coloratuur- ook niets verliezen, zodat je je aneen door het wijde uitzicht, dat
zich hier als regel opent-
Het gevoel van bevrijding komt
ook doordat boven de boomgrens
het lage struikgewas, de alpenro
zen, de struiken blauwe en rode
bosbessen plotseling wijken voor
een helgroene weide, die zich als
een gesloten vlakte tot aan de
rotsen en puinhellingen schijnt uit
te strekken. De duisternis van het
dichte banbos tegen de berghelling
heeft plaats gemaakt voor licht,
dat bijna te fel is. De grond is niet
meer in kleine stukjes verdeeld en
afgebakend, zoals de akkertjes en
weiden rond de bergdorpen, maar
is wijd en open, vrij. uitnodigend.
Maar hoe eeht dat gevoel van
bevrijding ook mag zijn. dat meni
ge wandelaar op de bergweiden in
de Zwitserse Alp«n over zich voelt
komen, daaruit mag toch niet
worden afgeleid, dat de mensen
hier vrij en ongebonden leven.
Onder elkaar staan zij van heel
vroeger af al onder strenge voor
schriften. die door de „wijsten", de
meest ervarenen, de oudsten wer
den gemaakt. Heel nauwkeurig
regelden dc boeren in de hoogge
legen dalen van Zwitserland bezit
Menige toerist, die in 1965. het
„Jaar der Alpen", de Zwitserse
hooggelegen dalen bezoekt, zal be
grijpen, dat de voorschriften en
gebruiken, die het leven van de
bergboeren bepalen, vaak buiten
gewoon oud zijn. Voor de eerste
maal is van een bergweide in
Graubunden in een oorkonde uit
het jaar 766 sprake. Dat was dus
35 jaar vóór de kroning van Karei
de Grote tot keizer, meer dan
vijfhonderd jaar vóór de eerste
Bond der Eedgenoten en twaalf
honderd jaar vóór het „Jaar der
Alpen". De naam van die bergwei
de. Nagens bij Laax. gaat nog
verder terug, hoever is niet met
zekerheid na te gaan. Maar er zijn
nu nog gemeente-weiden in het
Wallis, waar het aantal koeien, dat
een boer bij de gemeenschappelij
ke kudde voegt, de melkopbrengst
en het aandeel van de opbrengst
van de „Sömmerung" door strepen
TA JE MAAKT zo van
"J alles 'mee, als je
dagelijks bij de weg bent",
besloot Jans Knol, inspecteur
bij een verzekeringsmaat
schappij zijn zoveelste ver
haal over de verschillende
gebeurtenissen die hij had
meegemaakt. Hij wachtte
even, dacht glimlachend na
over „vroeger", veerde plots
op en zei: „Het mooiste ver
haal is misschien wel de ge
schiedenis van Triene." „Ver
tel op!" moedigden we hem
aan, want we genoten van
zijn eenvoudige, maar sma
kelijke vertelkunst.
T'RIENE WAS EEN struise
1 vrouw en niet onaardig
om te zien", stak Jans van
wal. Ze woonde aan een
zandweg, nogal afgelegen.
Haar man werkte overvcr en
kwam eens per maand thuis.
Zo ik zo even al zei. ik was
toen nog melkslijter. Elke
dag sjouwde ik de zandweg
op om Triene haar melkpro-
dukten te brengen. De' weg
was slecht begaanbaar en
daarom liet ik de auto op
straat staan. Triene mocht
graag een praatje maken als
ik kwam en dat kon ik me
voorstellen, omdat ze weinig
aanspraak had. Ze had één
dochter, maar die ging naar
school. Het grootste deel van
de dag was ze dus alleen.
Schulden maakte ze bij mij
niet, hoewel ik haar wel in de
gaten moest houden. Bijna el
ke zaterdag moest ik haar
vragen of ze ook betalen wil
de. „O ja", zei ze dan, „dat is
waar ook." Als ik er niet om
gevraagd had, zou ik zonder
centen zijn vertrokken. Maar
goed, ik kende haar en ik
zorgde er wel voor, dat er af
gerekend werd. Op een goeie
zaterdag evenwel zei ze: „Het
spijt me wel Jans, maar ik
kan je deze keer niet betalen.
Harm blijft namelijk een paar
weken langer weg dan ge
woonlijk. Hij zou me geld stu
ren, maar ik heb nog niets
ontvangen." „Och, dat is niet
erg Triene, dan de volgende
week maar", zei ik, terwijl ik
dacht: „Dat is niet best."
Vlaar ja, het kon waar zijn wat
ze zei. Per slot van rekening
had ik tot nu toe nog steeds
mijn geld gekregen. „Zo gauw
ik het geld krijg, zal ik afre
kenen", voegde ze er nog aan
toe. „Dat komt wel goed,
Triene", antwoordde ik, alsof
ik er geen ogenblik aan twij
felde.
„Heeft Harm
al geld gestuurd, Triene?"
„Nee, nog niet Jans. Ik vind
het erg vervelend, maar het
zal er nu wel gauw zijn." Za
terdags stelde ik dezelfde
vraag „Nee", antwoordde ze,
„ik heb nog niets ontvangen.
Ik snap het ook niet meer."
De laatste zin maakte me dui
delijk, dat ze door had, dat ik
het een vreemde zaak vond.
Maar wat kon ik er tegen
doen? Ik begreep echter wel,
dat het moeilijk zou zijn om
mijn geld te krijgen. Ze keek
me aan en zei heel onschul
dig: „Ja, ik kan het ook niet
helpen." „Nee, dat begrijp ik",
antwoordde ik, terwijl ik
dacht: „Je speelt j"e spelletje
goed, dame!" Ook de volgende
week beurde ik geen geld. De
laatste dagen was ze niet eens
thuis.
in mocht doen. Ik liep met 't
plan rond haar geen melk
meer te bezorgen, maar ik
zag ervan af, omdat ik dan
voorgoed naar mijn centen
kon fluiten. De dinsdag daar
op trof ik haar weer thuis en
hoe! Het was gewoonte in die
streek achterom bij de men
sen binnen te lopen. Trou
wens een deur met een bel
ontbrak bij de meesten. Enfin,
ik doe de deur open, loop door
het portaaltje en wil naar de
keuken gaan. Om de keuken
te bereiken, moest ik evenwel
een nauw gangetje door. Hal
verwege dat gangetje was een
kraan met een nogal primitie
ve wasbak. En by die was
bak stond Triene inhaar
hemd. Nu was ik wel wat ge
wend. Ik werd nogal eens in
een onderjurk ontvangen.
Daar trok men zich niets van
aan. Dat was de gewoonste
zaak van de wereld. Maar dit
vond ik toch wel allesbehalve
plezierig. Ik had dit ook al
lerminst verwacht. Ik kwam
namelijk op de gewone tyd
bij haar, omstreeks half drie.
„Ze heeft zich juist om deze
tijd hier opgesteld", schoot
het door me heen. Voordat ik
mijn verlegenheid wat te bo
ven was, riep ze me toe: „In
de keuken staat wel een pan,
Jans." Ik zou haar dus in dat
nauwe gangetje moeten pas
seren! Het rode lampje floep
te aan. „Pas op Jans!"
Hij zweeg even, keek ons
toen veelbetekenend aan en
zei: „Als vrouwen als Triene
schulden hebben, wees dan op
je hoede! Maar ja, ik moest
mijn melk toch kwijt! Het is
me gelukt haar voorbij te
gaan zonder haar aan te ra
ken, al was dat niet gemak
kelijk. De kan met melk bo
ven het hoofd, mijn lichaam
stijf tegen de muur gedrukt,
gleed ik haar voorbij. Heen
en terug. Ik gunde me deze
keer geen tijd om een babbel
tje met haar te maken, maar
verdween zo snel ik kon.
TJE DAGEN aarop was
Triene weer afwezig.
Haar dochter was thuis.
„Heeft je moeder ook geld
klaar gelegd?" vroeg ik haar.
Ons
kort
verhaal
„Nee, ze heeft alleen gezegd,
dat ik twee liter melk moest
hebben." Ik gaf haar het ge
vraagde. Toen ik naar de wa
gen liep, dacht ik: „Kerel,
houd er mee op, want je steekt
er hoe langer hoe meer geld
bij in." Maar ja, wat doe je.
Je hebt steeds hoop, dat de
rekening nog eens zal worden
voldaan. Nog vier dagen
bracht ik er melk, toen was
het niet meer nodig, 's Nachts
hadden ze hun spulletjes ge
pakt en waren met de noor
derzon vertrokken!"
W/IJ slaakten 'n lichte kreet
van verbazing. Jans
was echter nog niet uitverteld,
want hij vervolgde, terwijl hij
in de lach schoot: „Maar het
mooiste komt nog!" We ke
ken hem nieuwsgierig aan.
Hij zag ons aan en knikte eni
ge ogenblikken met zijn hoofd,
alsof hij zeggen wilde; Ja, er
lopen rare snuiters rond. De
draad van zijn verhaal weer
opnemend, ging hij door: „Ik
was al acht jaar bij de maat
schappij, toen we op de zaak
een vrouwelijke kracht nodig
hadden. Laat nou de zuster
van Triene die baan krijgen!
Ze was er al enige dagen,
voordat ik haar ontmoette.
„Hé", dacht ik, „wat een be
kend gezicht." Ik ging naar
haar toe en stelde me voor.
Ze drukte me de hand en zei:
„Klaasje Lever." Plots dook
Triene in mijn gedachten op.
„Ben jij soms een zus van
Triene Lever, die met Harm
de Groot getrouwd is?" vroeg
ik haar. Ze keek me verrast
aan en antwoordde: „Inder
daad. Kent U die?" „Nou en
of", zei ik, „of ik die ken! Ik
bracht haar vroeger melk."
„O", zei ze, „U hebt dus niet
altijd bij de maatschappij ge
werkt." „Nee", antwoordde
ik, „ik ben jarenlang melk
slijter geweest. Waar woont
Triene nu?" „In B.", ant
woordde ze. „Nou, doe haar
de groeten, als je haar ziet."
Ze beloofde het.
J7EN week of drie later
■Lj kom ik na een lange
dag thuis. „Nu moet je toch
eens kijken", zei mijn vrouw,
terwijl ze me een brief over
handigde. Nieuwsgierig pakte
ik hem aan en las. Een brief
van Triene! Verbazing teken
de zich stellig af op onze ge
zichten, want Jans zei met
nadruk: „Ja warempel, een
brief van Triene! Ze wilde
haar schulden betalen, die ze
nog bij mij had. Of ik haar
een rekening wilde sturen. Ik
raad mijn boeken gelukkig nog-
Er stond nog wel meer schuld
in opgetekend. Die zelfde
avond schreef ik de rekening
en een week later had ik het
geld."
„Ze had dus toch wroeging
gekregen", stelde mijn vrouw
vast. „Nee" zei Jans, terwijl
hij beslist zijn hoofd schudde,
„geen sprake van. Klaasje
heeft haar natuurlijk van onze
ontmoeting verteld en toen
heeft Triene gedacht: „Ai,
Klaasje werkt dus op de zaak
bij Jans Knol. Dan wordt het
tijd om de rekening te beta
len." Jans grinnikte en zei:
„Leer mij Triene kennen!"
BIN
