Begin van uitrusten van de voorpret
<D
ZONDAGSBLAD
voor acht miljoen Nederlanders
-IBB-
ZATERDAG 27 MAART 1965
Nieuwe Lei dse Courant
DE VAKANTIE staat weer voor de deur.
Thermometer en kalender wijzen weer
naar een nieuw zomerseizoen, dat straks
miljoenen Nederlanders op de been zal
brengen. Nu al worden daarvoor plannen
gemaakt. De reisfolders dwarrelen bij tien
tallen in de bussen en stellen de vakantie
ganger voor een welhaast onmogelijke keus.
Hoe zullen we dit jaar gaan? Per bus, trein of vlieg
tuig? Met de tent naar het zuiden, of met de boot
de Rijn op? Of, gewoon, alleen maar luieren op
de Hollandse stranden? Het zijn vragen, die ieder
weer anders beantwoordt.
Maar allemaal gaan we weg- Ook dit jaar met z'n
allen tegelijk. Want wij Nederlanders plegen nu een
maal onze jaarlijkse twee, drie of vier vrije we
ken gezamenlijk door te brengen- Vakantiespreiding
is een begrip, waar de meesten nog steeds niet aan
willen.
Ook dit jaar zullen er weer pieken zijn. De grootste
piek: de bouwvakkersvakantie, die twee weken duurt
en op 19 juli begint. Weliswaar valt deze nog juist
voor de grote Duitse invasie, die ons land geduren
de de hele maand augustus te doorstaan zal krij
gen, maar de meeste schoolvakanties vallen er mid
den in-
Ieder jaar worden hardnekkige pogingen gedaan om
te voorkomen, dat de Nederlander zijn vakantie „op
een kluitje" zal vieren- De minister heeft dit jaar
de rijkshbs-en en- gymnasia gevraagd de schooldeur
op 7 juli te sluiten in plaats van half juli. maar nog
altijd blijven er de lagere scholen, die ook nu weer
in de traditionele juli- en augustus-maanden vrijaf
geven.
Het schijnt een onbereikbaar ideaal, de vakantiegan
ger vroeger (in juni) te doen gaan. Terwijl toch
nog altijd 28 procent van de toeristen niet gebon
den is aan schoolgaande kinderen.en collectief slui
tende bedrijven-
Maar goed, we gaan. Dat wil zeggen: de méésten, want
van elke honderd gezinnen blijven er nog 35 thuis-
De rest (een slordige acht miljoen mensen!trekt er
op uit: 35 van elke 100 gezinnen naar „ergens in
Nederland", 22 naar hét buitenland en 8 vieren va
kantie én in Nederland én in het buitenland.
De ANWB heeft nog andere cijfers over de vakantie
besteding van de Nederlandse toerist. Van de 100
vakantie vierende gezinnen logeren er 20 bij fami
lie of kennissen- Eén van de 100 ruilt zijn huis en
3 huren kamers. In een pension verblijven 7 gezinnen,
17 kiezen een hotel of een motel- De tent is favoriet
voor 7 van de 100 gezinnen (het aantal kampeerders
heeft de 2 miljoen al ruim overschreden) en 2 ver
blijven in caravans. Een bungalow wordt door 4 ge
zinnen gebruikt en één op de 100 stapt dfe boot in.
En wat de landenvoorkeur betreft: 65 pet verkiest, zo
als gezegd, het eigen land. Duitsland en Italië vol
gen daarop met resp. 16 en 10 procent- De rest gaat
naar België en Luxemburg (8 pet.) en andere delen
van Europa (of daarbuiten)-
Ieder maakt zijn eigen keus- De zonnige en kleurrijke
reisbureau-folders en de dikke boeken van de reis-
verenigingen helpen daarbij, al is het uit de veel
heid van paradijselijke oorden moeilijk kiezen. Dit va
kantienummer wil een bescheiden poging zijn u al
thans enigszins wegwijs te maken in het doolhof van
aanbiedingen. Texel, Veluwe, bergen, plassen of Mé-
diterranée? Wat dan ook, een prettige vakantie en
een reis zonder pech!
VOOR TIENDUIZENDEN OP HET STATION UTRECHT
stonden er een beetje verloren bij,
pa. ma en twee jongetjes van naar
schatting 5 en 7 jaar- Duidelijk nerveus
door alle drukte. Een bank hadden ze niet
meer kunnen vinden op het volle perron.
Daar had de horde wachtenden al beslag
op gelegd. En daarom bleven ze maar
staan, temidden van hun vier zware kof
fers, compleet met haastig aangeknoopte
kaarten met reisbestemming erop. „Ri-
va - Lago di Garda" stond er op en
daaronder de naam-
Dat had hij de vorige avond laat nog
met duidelijk leesbare letters ingevuld-
„Voor het geval ze zoek raken", had hij
gezegd, terwijl zij zuchtend en welhaast in
paniek de laatste ..hoogstnoodzakelijke"
vakantie-attributen bij elkaar zocht. Zijn
zonnebril, die hij vorig jaar nog in een
souvenirwinkeltje bij de pyramide van
Austerlitz had gekocht, haar zonnebrand
olie (die had je toch zeker nodig), wat
make up-spulletjes, een stapel boeken voor
op het strand en, ja, dat zou ze nog bijna
vergeten, de schepjes en emmertjes voor
de kinderen.
Urenlang waren ze samen bezig geweest-
Hij zuchtend en berustend toekijkend en
zij met de ijver van een vrouw die
voorbereidingen treft voor een emigratie.
En nu stonden ze dan eindelijk op het
perron. Doodvermoeid na een slapeloze
nacht, een haastig ontbijt uit het vuistje
en eindeloze series vragen van de kinde
ren, die door het dolle heen waren.
„Om half elf op het station in Utrecht",
had de reisbureaufolder gezegd- Daar zou
de reisleider hen opvangen. Ze waren er al
ver voor tienen. „Laten we geen risico's
nemen", had hij gezegd. „Ditmaal kunnen
we niet te laat komen." En daarom waren
zij de eersten-
Niet de enigen echter. Het perron was
overvol met wachtenden, met koffers
sjouwende kruiers, ratelende bagagewa
gentjes en zenuwachtig bij iedere geüni
formeerde naar vertrektijden informeren
de vakantiegangers. Het hele station was
in vakantiestemming. Dat was duidelijk
merkbaar. Er hing een nerveuze sfeer die
zich in paniek dreigde te ontladen telkens
als een trein binnendenderde.
Een onverstoorbare stem, die kennelijk
niet toebehoorde aan een man met de
Middellandse Zee-zon voor ogen, kondigde
hem telkens minuten van tevoren aan.
Steeds opnieuw kwam dan de menigte in
beweging en schoof langzaam angstwek
kend dicht naar de rand van het perron.
Zich daarna teleurstellend terugworstelend
als het niet de Zon-expres gold, maar de
normale diensttrein naar Amersfoort-
Je haalt er de vakantiegangers zo uit,
zeggen de mensen van het station- Dat zijn
altijd de feestgangers. Hun kleding is op
het perron al aangepast aan het Costa
Brava-strand of de Adria.
En zij van het station Utrecht kunnen
het weten. Zij kennen de stromen toeris
ten, die elk jaar naar zonniger oorden
vertrekken. Het zijn er vele en vele
tienduizenden, en ieder jaar worden het er
meer. Dat begint al in juni, maar in juli
komt de grote hoop. Dan, zegt perronop
zichter J- Smits, zijn de rails geen moment
koud-
De ene trein na de andere kómt binnen-
Treinen met romantische namen als de
Bergland- en Zon-expres, en de Mediter-
raneo en de Hotelplan-treinen, maar daar
naast ook de gewone expres-treinen, de D-
treinen naar het buitenland- Naar alle
richtingen ook- Naar het zuiden vooral,
natuurlijk- Maar ook naar Scandinavië,
Polep en Rusland.
En ze zijn bijna allemaal vol- Zegt NS-
informatrice mejuffrouw H. G. de Boer: in
maart al gaat de vakantieganger bespre
ken. En wie in juli een kaartje wil hebben
voor de trein naar Rome, vist dan meestal
achter het net: bijna alle plaatsen zijn dan
al gereserveerd.
Vrijdag. Dat is de drukke dag voor de
350 mannen (en vrouwen) van het station
Utrecht. Op die dag beginnen de meeste
vakanties- Van de reisbureaus, maar ook
voor de individuele toeristen. Op de vijf
perrons is het dan een enorme drukte. Niet
alleen van vertrekkende reizigers, ook van
terugkerende.
Piek in het toeristenverkeer: de weke
lijkse aankomst van de „Badehosenzug",
de trein uit Berlijn met Duitse vakantie
gangers voor Zandvoort, Noordwijk, Sche-
veningen, de Waddeneilanden en de
Zeeuwse stranden
Dat is een luidruchtig evenement, zegt
plv. stationschef H. Scholten. Moeilijkhe
den? Ach, voor elk probleem is wel een
oplossing, zegt hij- Trouwens, het zijn niet
de Duitsers, die het stationspersoneel de
meeste problemen bezorgen. Dat zijn de
Engelsen. Bijzonder correcte mensen, zegt
mejuffrouw De Boer, maar erg nonchalant.
Als er koffers zoek zijn, zijn het meestal
Engelse. Die worden dan in de verkeerde
wagon gedeponeerd en als ze hun bagage
dan zoeken is die spoorloos- Zelfs kinderen
raken op die manier zoek. Ik zat eens met
twee kleine huilende kinderen, zegt de
heer Scholten, van wie de ouders op de
terugweg naar Hoek van Holland waren,
terwijl zij hun kinderen in dat gedeelte
van de trein hadden achtergelaten, dat
naar Amsterdam ging- Er moest een taxi
aan te pas komen om de beide jongetjes op
tijd bij hun ouders op de boot in De Hoek
te brengen....
Onervarenheid met reizen is dikwijls de
oorzaak van die problemen en probleem
pjes. Maar ook het in paniek raken van
vakantiegangers, die zich zo druk hebben
gemaakt met de voorbereidingen, dat ze op
het station dikwijls overstuur zijn van de
zenuwen.
Terwijl pa (van ma en de beide jonge
tjes) voor de zoveelste keer een geünifor
meerde NS-man aanschiet, klinkt de sono
re stem van de omroeper door de luid
spreker. De vakantietrein is in aantocht en
zal over enkele minuten het station op
perron 1 binnenlopen.
Dat is het moment, dat zij hun groep
ontdekken: aan het andere eind van het
perron worden zij de reisleider met de
gele armband gewaar. En terwijl de trein
al langs dendert, sjouwen zij struikelend,
transpirerend en op van de zenuwen naar
hun wagon. Als zij er aankomen, blijken
zij de laatsten te zijn. De koffers, die elke
seconde zwaarder lijken te worden, wor
den naar binnen getakeld en de verrukt
zwaaiende en schreeuwende kinderen be
landen met een forse zwaai van pa's arm
in de coupé-
Pas als zij in de comfortabele kussens
zijn gevallen en pa de eerste vier beker
tjes limonade van de hand door het
raampje heeft aangepakt, komt de rust. De
vakantie kan beginnen. Eindelijk uitrusten
van de voorpret,"eindelijk vakantie—
Dit Zondagsblad is voor het
grootste deel gewijd aan het blijde
vooruitzicht, dat vrijwel iedere Ne
derlander zo bij het begin van de
lentetijd koestert: de vakantie. Op
deze en andere pagina's zijn diverse
facetten van het vakantievieren bij
eengebracht. Of Uw manier van het
doorbrengen van de vrije weken
daarin ook een plaats heeft gekre
gen, weten we niet. Misschien wel.
Zeker is, dat U door de bijdragen
in dit Zondagsblad alvast in de goe
de stemming kunt worden gebracht.
