E
Hl
s.
Blad
EENS?
Uw ervaringen
als Sinterklaas
<Slndy
(£)pen briel
Mevrouw C. van Aartsen-Stap
vervult liefste wens
Kunstbloemen met geur
ZATERDAG 21 NOVEMBER 1961
IW i
In een pijnlijke situatie be
vond zich de heer H. S. te V.
toen hij in de functie van Sin
terklaas een rooms-katholiek
kinderziekenhuis bezocht. ,JDe
rondgang in dit ziekenhuis was
niet alleen een groot feest voor
de kinderen, maar ook voor
Sinterklaas zelf. Immers, hij is
een groot kindervriend. De
kinderarts en een paar nonnen
waren zo vereerd met het be
zoek dat zij gezamenlijk Sin
terklaas in het ziekenhuis
rondleidden. Op een kamertje
lagen twee jongetjes van ca.
zeven jaar die een dag tevoren
uit een zigeunerkamp in het
ziekenhuis waren opgenomen,
's Morgens hadden zij zich bij
het wassen reuze vermaakt
met het fonteintje in hun ka
mertje; na het wassen stond
het water op de vloer! De arts
lichtte mij in en vroeg om
mijn gezag als Sinterklaas te
laten gelden. Toen de knapen
mij zagen komen, begonnen zij
uit volle borst Sinterklaas
liedjes te zingen. Op hun snuit
jes was te lezen van: ,J)e Sint
kan ons nog wel meer vertel
len. maar zolang wij zingen
kan hij moeilijk wat zeggen!"
Nu ze zongen niet mooi, maar
wel keihard, alle versjes die ze
kenden in één adem door. Van
Sint': gezag kwam niet veel
terecht. In een volgend zaaltje
liet de arts de couveuses zien
en vertelde het een en ander
ervan. Sint antwoordde daar
op: ,Jk weet dat, want mijn
zoontje heeft ook in de cou-
t Van Aartsen om 's middags,
de kinderen uit school
komen, achter het theeblad met
die koperen theeketel te zitten. En
natuurlijk gebeurt het daar. als
alle moeders, dat de kinderen te
vreden knikken als ze thuiskomen
bij het zien van de wachtende
moeder en dan.... spoorslags weer
vertrekken met of naar vrienden
en vriendinnen!
Huishoudelijke puzzels worden
ministersvrouwen niet gespaard,
want dit in tegenstelling met de
ambassades, ze hebben geen staf
van personeel. Ze zijn al blij met
een hulp een paar ochtenden in de
week of een extra helpende hand
wanneer er thuis ontvangen moet
worden.
Ons eterijtje buitenshuis is vooï
haar dan precies even feestelijk als
het voor iedere huisvrouw is om
zonder zorgen van kokerij en af
ters allemaal samen overigens toch
in een restaurant. Gewoon om eens
samen te praten zonder dat het
een officiële vergadering is!
Ze vertelt me nog meer van
vroeger. Over de jaren dat zij in
het diaconessenhuis Bronovo in
Den Haag haar verpleegstersoplei
ding kreeg. Een werk dat ze met
hart en ziel gedaan heeft. Wanneer
een patiënt ziek was en dan lang
zaam opknapte! Ze zegt ervan:
„Dan had je echt het gevoel, dat je
er toch in alle bescheidenheid een
klein stukje toe bij had mogen
Bescheiden
Verrassing
voegt 2
Da heer De Graaf heeft ons met
een weids gebaar het Kasteel inge
loodst naar het torenkamertje. Er
is daar nog een verrassing. Het
grote Kasteel kan moeilijk over
handigd worden, maar er staat een
porseleinen bonbonière met een
afbeelding van het Kasteel en dat
miniatuur is voor de Kasteelvrou-
Het is afgesproken, de lunch
moet licht zijn. Bij het bestuderen
van het menu wordt de vis over
geslagen. Er volgt een bekentenis:
„Ik houd niet van vis, tenminste
niet van de vislucht. Mijn man
plaagt me wel eens. dat hij als hij
buitenshuis eet en kan kiezen, al
tijd vis neemt: omdat hij dat thuis
te kort komt! Wat niet helemaal
waar is, want toen dit jaar op
maandagavond de eerste nieuwe
haring te koop was, ben ik gauw
in de rij gaan staan om er een
voor hem te veroveren! Maandag
is zijn visdag, dan eten de minis-
Dit ene zinnetje is tekenend voor
haar karakter: vriendelijke be
scheidenheid. Ze heeft aldoor een
vriendelijk woord klaar voor wie
kleine dienst bewijst en
i wens heeft, bijvoorbeeld
aag uit de zon wil zitten,
er direct aan toen: „Ten-
Het komt uit diezelfde
geaardheid voort, dat ze het laatste
extra werk dat ze met plezier
ceed, los heeft gelaten. Ze was
bestuurslid van een bejaardente
huis. Dat hield in, er geregeld
bezoek brengen en wat met de
bejaarden praten. „Ik moest dat in
verloren uurtjes doen en kon dan
niet lang genoeg blijven. Dan krijg
je iets gehaast en daarmee doe je
dus degenen, die tegen je wil uit
praten. tekort
W^imeer we nog langer blijven
genieten, waar we allebei best zin
in hebben, dreigen er echter ook
weer anderen tekort gedaan te
worden, het klokje waarop de kin
deren thuiskomen nadert namelijk.
En wat er ook gebeurt, mevrouw
Van Aartsen stelt zich als eerste
taak dar in het hoekje in de voor
kamer te zitten naast de theeketel
en me» een luisterend oor. Maar
wie zou durven beweren, dat zo
ets eigenlijk ook niet een „kas-
teelvrouweschap" betekent?
Daar heb je ze
nu, Sindy, het tie
ner-popje met het
erhte haar, een
garderobe om van
te watertanden en
een persoonlijkheid
die alle tieners op
slag verliefd doet
zijn. Sindy is op het
ogenblik het einde.
Geen wonder, want
alle ontluikende
vrouwelijke liefde
kan het jonge meis
je botvieren: kleer
tjes aantrekken,
opze
schil-
'erkleedmogelijk-
len ein-
je kunt
bedt
Kunstbloemen, speciaal
rode rozen, geïmpregneerd
met een parfum, dat niet
noodzakelijk de geur van de
bloem behoeft te verspreiden
zijn thans zeer en vogue in
Londen. Men kan deze bloe
men als corsage dragen. De
meeste koopsters gebruiken
deze geurende kunstproduk-
ten echter om ze tn de kast
tussen de kleren te leggen of
zo maar in de slaapkamer
neer te zetten. Naar men zegt,
behouden ze maanden lang
hun geur. Geef ons maar een
zakje lavendel, dat blijkt
even doeltreffend.
del.
ruilen r
tjes van je vriendin
die ook een Sindy
bezitEen spijker
broek en vlotte trui,
ondergoed, schoen
tjes, babydoll of
paardtenue zijn te
koop voor de garde
robe van dit tiener
idool, leuk en onge
vaarlijk voor uw gro
te dochter. Droomt
ze van gouden muil-
tjes, goudkleurig
tasje met parel en
een kettingarmband
Sindy: voor 6,25
een hele party-dress
met poppenplaten-
speler op de koop
T^EN van de laatste woorden van
de vorige Open Brief was
overgave. Dat woord had ook het
meest accent. Het was een mooi
sluit-woord aan het eind van een
brief, dat zeker, maar ik heb het
toch niet gebruikt om een fraaie
punt te zetten.
Zeker een 7-tal brieven om me
heen sporen me aan om door te
gaan. Hoe de onderwerpen van de
brieven ook uiteenlopen, dit heb
ben ze gemeen: ze hebben alle
ingezien dat het inderdaad wel
zaak is zich van overgave aan
taak. van bereidheid tot het gege
ven leven bewust te zijn en o,
wat een vondst, wat een geluksge
voel als je dat maar eerst eens een
keertje ziet maar dat na dat
Inzicht dan nog niets is gebeurd
als er niet wordt voortgegaan.
0, u moet niet denken dat ik dat
nu letterlijk uit de brieven
„puur". Het duurt soms een tijd
voor uit de vele omwegen een
paadje is gevonden waarlangs ik
de gedachte uit de brief kan voort
zetten. Als iemand schrijft dat zij
meent goed te doen met weigeren
aan een begrafenis van een fami
lielid deel te nemen omdat dit fa
milielid nimmer tot haar kerk heeft
behoord (en dan heel veel gewe
tenskwesties van al of niet huiche
len als je stil aanhoort wat een
„andere" dominee zegt, zo van:
wie zwijgt stemt toe, etc. etc.»,
dan duurt het even voor ik uit het
geheel ga snappen dat hier iemand
met overgave een kerk is toege
daan, en niet alleen een kerk.
maar een haars inziens zuivere
gedachte. Als iemand anders ver
telt dat zij komend uit een zware
Gereformeerde hoek (de woorden
zijn van haar. de nadere omschrij
ving van het kerkgenootschap laat
ik hier weg. u weet wel: herken
ning!) met lust en liefde haar ge
zin verzorgt, wast, strijkt, de bo
terhammen voor mee-naar-school
smeert, alles voor man en kinde
ren over heeft „echt overgave*
maar zich niet kan uiten, ook
denkt dat ze het niet kan. want
„bij ons thuis hebben we dat niet
geleerd", en me nu vraagt: u had
r laatst over in uw brief dat
een vader met zijn dochter
voorlichtingskwesties praat.
samen geen stroom
ontketende, een stroom die door
hun anders-zijn toch voor de hand
lag, ja, kijk. dat wil er bij mij niet
in. Waar
zo straalt en toch is er niets
anders gebeurd dan dat een mens,
een groep mensen een wijze van
overgave heeft gevonden die hen
bijzonder goed ligt zoals we
allen, als we maar ernst maken
met essentiële zaken, eigen wijze
in eigen van God gegeven per
gedachten soonlijkheid zien duidelijk worden.
J Maar overal hetzelfde gevaar: dat
we onze overgave aanzien voor
boodschap: dat onze gedachte
het wat vaag), hij wist dat ik dit volhouden
niet zou kunnen, onze dochters naar de m
lopen tegen de twintig en hebben 0p slagen
Ju dkaar wagen en het met elkaar ken zoals wij denken. Dat
een samengaan dat consequent doordenken, ma
gesproken alle kans deren krenken.
erkering.
ik via de kronkel var.
mogelijk! tot de conclusie dat hier dan
(alle huwelijken
orden van dag tot dag bewaard, p»;
stand gehouden), waar is dat J
stilge- haar dag.
legd, als er niets
uitgaat? Kinderen hebben bete
gedachten hebben de'gehuwde"
huisvrouw en doet met
ergave haar werk. Het vult
dag, en nu, vanuit zichzelf
ziende op haar ervaring, is zij
tegen het buitenshuis werken van
de gehuwde vrouw. De ander is
ook huisvrouw maar werkt enkele
per week buitenshuis. Dit
die kinderen, samen meele
de hele voorlichtingskwestie is H
onnozel deeltje van het ganse werk geeft haar in haar overgav
fifij"" zoveel plezier dat zij gewoon niet
kan begrijpen hoe ze ooit
:n-leven met
kinderen dat bij hun geboorte be- iiivv4
gint en geen minuut later, laat zonder heeft gekund. Nog
kleine twintig jaar latei
Voorlichting is niet meer dan een
moment af en toe in een nooit
aflatend gesprek, enfin, dat weten
we allemaal; wat ik ook weet, en
meer dan ooit leer beseffen door
hier te schrijven en te luisteren, is
dat men een diep-ingrijpende ver
gissing kan begaan en toch geheel
te goeder trouw vervuld van
overgave zijn. Want natuurlijk is
ook een familielid gaan begraven
iets dat een veel milder en liefde- overgegeven meenden te doen, i
voller behandeling vraagt dan de krenkt hen ongeweten. Want het
ijzeren consequentie van brief- menselijk tragisch.
zij ziet in haar enthousiasme neer,
met al de zwaarte van een gedegen
mening, op haar die in haar huis
houden plezier heeft.
Een dominee die lauwheid te lijf
wil in de kerk, ziet methoden,
zoekt en vindt mogelijkheden, ont
moet collega's die het met hem
eens zijn, en, wild-enthousiast als
hij is. ontwikkelt hij zijn plannen.
Hij botst daarbij op tegen de do-
die het óók altijd goed
schrijfster. En daar zit nu, ik be
hoef er niet meer brieven om aan
te halen, heel het menselijk tragi-
ook iemand wel degelijk alles wil sc^®-
i hij doet dit met luisteren
op elkaar worden, ja, dat ze onder
slaande ruzie met de diverse
ouderlijke huizen trouwen, voor
uit, het is niet mooi maar ik kan
erbij, dat zij gewaarschuwd wor
den voor „dat loopt mis", ook
goed. 't is begrepen; maar dat zij neeft, is zijn overtuigingskrach
nooit verder groeiden, dat de een groot: de blijdschap straalt
aannam dat bij haar kerkgenoot- zijn gezicht, hij zal en mc
schap behoorde dat wat zij was: over praten. We kennen dit v
niet pratend, en dat hij zich daar Pinkstergroepen, wat voel je jezelf
niet tegen verzette! en met haar soms niet minnetjes omdat jij niet
overgave, dan kan het zijn dat hij.
met die overgave als uitgangspunt,
iets vindt: een wijze van formule
ren. een manier om te lev
En als hij dan dit alles
eenmaal zo dat wie een vondst
doet en deze met overgave wil
overdragen, eigenlijk een stelling
beklimt, hoe irenisch en prettig hij
ook is. Met andere woorden: we
raken ons mens-zijn niet kwijt.
Onszelf niet. onze parmantigheid
eigenwijsheid en onwil tot
Of toch. daaglijks.
n lormuie- -
s gevonderX (S Ir
veuse gelegen". De arts rea
geerde prompt met: ,floe is 1
mogelijk, de Sint heeft ook een
zoon." De nonnen schoten in
een daverende lach, en hik
kend van het lachen gingen
wij naar de volgende zaal."
De heer P. S. te d. H. schrijft:
„Eén St. Nicolaasavondje is ons I
allen lang bijgebleven. We had
den nl. een ongetrouwde schoon
zuster van ca. dertig jaar, en die
wilden wij eens extra verras
We hadden een parapluie
haar gekocht en die verborgen
we in een kostuum
dat kostuum werd
gemaakt; aan de knop van de
parapluie was een klerenhanger
bevestigd, hierover een sport
hemd, vest en colbert gehangen,
en geheel opgevuld met papier.
Daarna bovenbroek en een paar
kousen stevig opgevuld, en de
broek aan het sporthemd ge
naaid. Als hoofd gebruikten wij
een ballon met masker en een
pet er op. Het geheel werd ge
completeerd met schoenen en
das Wij woonden in een vrij
donkere straat. Een van mijn
broers was met de pop stilletjes
naar buiten gegaan, had de pop
tegen de voordeur geplaatst en
toer. gebeld. Wij zeiden: .«Toe
I.eentje, ga jij eens even kijken?"
Zij beleefde de schrik van haar
leven, toen daar op eens bij het
openen van de deur die pop in
haar armen viel. Ze vloog i
tinnen en riep: „Kom eens gauw,
er ligt een dronken vent in de
gang!" We hebben met z'n allen
i.die dronken vent" naar binnen
gesleept en toen mocht Leent je
zei» de man ontleden, om tenslot
te de parapluie te vinden. We
hebben er nog lang^ pret
gehad", eindigt
Worst
Mevr K. te P. speelde a
Sint in de hongerwinter. De sfeer
van die tijd kenmerkt zich wel in
haar verhaal: „Voor onze vijf
kinderer speelde ik Sinterklaas.
Ondanks alle ellende maakten
wij ervan wat wij konden. Een
kennis had ons gevraagd of wij
ook een bezoek bij zijn baas
een slager wilden brengen. Al
dus geschiedde. Ik sprak met e
oud, beverig stemmetje, de slager
kwam er maar niet achter
dat kon zijn. Hij bleef mij m
aankijken en vroeg ten slotte
zachtjes: „Wie bent U eigenlijk?"
„Sinterklaas" fluisterde ik terug.
„Ja, ja, leuk", zei hij, „maar
bent U nu?" Ik antwoordde weer
hetzelfde, hij vroeg het daarna
nog drie keer, met gelijk resul
taat. Toen wij weggingen kreeg
Zwarte Piet vijf gulden en tegen
mij: „Als U zegt wie U bent,
krijgt U een hele worst." Vindt
U het gek, dat ik het toen
7n kon Sinterklaas nog een
deaulje thuis brengen dat beslist
in weinig huizen gegeven werd
die avond."
Hond
„Wij hebben een hond die voc
mij als ik thuis kom, de krant e
mijn pantoffels haalt, begint c
brief van dhr. L. K. te M. Nu
speelde ik eens voor Sinterklaas
voor mijn drie zoontjes. Toen ik
in vol ornaat binnenkwam vloog
de hond op mij af met mijn
pan lof Iels in zijn bek. Ik duwde
hem met mijn staf weg, toen ging
hij iuia blaffend een krant halen.
Toen ook die versmaad werd,
prong hij luid blaffend tegen
mij op. Mijn oudste zoontje zei
toen met een angstig stemmetje:
„Sinterklaas, U moet niet boos op
Tomnvc (de hond) worden, het
komt denk ik omdat U bijna net
eender praat als mijn papa!"
Mevr. B. te P. schrijft ons hoe
haar man ieder jaar voor Sint
speelt voor de kinderen van
personeel van de zaak waar
werkt. Zij gaat dan dikwijls r
om van het feest te genieten.
„Een lach kan in een klein
hoekje zitten." Dit lezen wij uit
het verhaal van de heer T.W. te
d. H. „Ik zit in het bestuur a
een mondorgel-club. Op het jaar
feest hadden wij ccn program
mapunt met vraagtekens. Het
was eind november en de ver:
sing op het feest zou dan zijn dat
Sint-Nicolaas optrad. Onze accc
deonist zou voor Sint spelen
dan op het podium diverse Sin
terklaasliedjes spelen. Het vraag
teken was aangekondigd (zaal
met vijfhonderd mensen) en Sint
kwarr op. Natuurlijk een donde
rend applaus. Meisjes gingen de
zaa' door en iedere bezoeker
kreeg een speculaaspop aangebo
den. Sint stond inmiddels op het
toneel vanzelfsprekend met mij
ter en baard, en begon lustig de
a.verse liedjes te spelen. Maar-
steeds wanneer hij de accordeon
uit- en introk, bleef zijn baard t
tussen zitten, met het gevolg dat
zijn mijter verschoof of dat zijn
baard meeging. Hier had nie
mand op gerekend. Wij hebben
ons slap gelachen en Sinterklaas
lachte het hardst. Nog maanden
daarna werd ;k meermalen op
straat aangehouden: „Man, man,
wat hebben wij die avond gela-
UIT DE
KINDERMOND
Onze jongste van 3% jaar staat
vol aandacht dc regenboog te be
kijken. „Wie heeft dat gemaakt?"
vraagt hij na een hele tijd. „De
Here Jezus." Waarop hij entbou-
siast uitroept: „Wat heeft Diè dan
een mooie kleurpotloden!"
Mevr. M. A. te D.
Eens stonden wij naar het koeien
melken te kijken. Voor een stads
kind (onze oudste dochter van vijf
jaar) is dit een moeiljjk te vatten
gebeuren. Vraagt ze: „Papa, kun
nen die koeien niet zélf plassen?"
C. van N. te D.
We aten vanillc-vla uit een I
je. Ik zei: „Wat is die vla t
lekker, zo kun je ze zelf toch niet
koken." Eddy van vjjf jaar: „Nee
hè. Mam, zulke vla kan alleen de
Heere God maar koken, want Die
kan alles."
Mevr. E. v. E. te R.
„ALS IK NOU TOCH MAG KIEZEN", zegt mevrouw C. van Aartsen-Stap, wan
neer we met haar een afspraak maken om ergens onder een gezellig etentje het inter
view te hebben, „dan zou ik graag naar Kasteel Oud-Wassenaar gaan en een paar uur
kasteelvrouwe spelen." Haastig voegt ze er aan toe: „Een kopje koffie drinken is al
mooi genoeg, hoor!" Een kleine samenzwering met de directeur van Oud-Wassenaar,
de heer G. de Graaf, en de droom kon werkelijkheid worden. Het kopje koffie kwam
ook, maar dat was pas na vele uurtjes, waarin van de culinaire prestaties van de
kasteelkeuken oprecht genoten was. Een kasteelvrouwe zit niet aan ee&.tafeitje in
een restaurant en daarom was het „torenkamertje" voor ons gereserveerd. Met crème
damast bespannen wanden, een Venetiaans kroontje, uitzicht op het park en een
tafel voor twee.
1 «1 De ochtend is grauw en mistig,
J j j l maar wanneer we onderweg zijn
L II] breekt plotseling de zon door. Dat
J 'betekent behalve de torenkamer
het terras en de hele tuin om
in bezit te nemen!
v»n Het afscheid thuis heeft nog
rerkelj even voeten in de aarde gehad.
ook i Twaalf jarige dochter Wilna liet
:rd om haar uit met in haar armen de
140 bl pikzwarte dwerpoedel Orsino, die
klaaglijk jankte omdat de vrouw
weggaat. Orsino is de lieveling en
de tiran van huize Van Aartsen.
Hij wenst aandacht. Het moeilijk
ste ogenblik is voor hem wanneer
de minister 's avonds thuis komt,
zen want dan richt alle aandacht zich
op man en vader. Orsino heeft nu
leen methode uitgevonden om toch
«r. r zijn aandeel te krijgen. Zodra de
op, d« sleutel in het slot klinkt, nestelt hij
geko^z'ch demonstratief in de stoel
hel Éfj MÊjk jjj h"
mbobe'kèn!
^Paardrijden
Fontei Dit huiselijke beeld is kenmer-
kend voor het gehele gesprek,
waarin het gezin het hoofdmotief
:hljnllj vormt. Er is de hobby van Wilna:
iet h« paardrijden. Ze is lid van een
i buité ponyclub en brengt ieder vrij uur
als d bij de paarden door. Thuis merken
om w ze er overigens ook genoeg van.
van i Haar kamer is, zoals haar moeder
Plas d vertelt, niet alleen gevuld met alle
laatl attributen, die deze sport met zich
te f meebrengt, maar ook vervuld van
ea een onmiskenbare paardengeur,
de zestienjarige zoon Jozias de
nodige kritiek ontlokt op gepaste
tijden.
Jozias is een Zeeuwse naam, zo
legt zijn moeder me uit, die alleen
in Zeeland, het stamland van zijn
vader, voorkomt en een variant is
op Josua.
Is minister Van Aartsen voor
Wilna de gezellige man, die in de
vakanties er zo heerlijk met je op
uittrekt; voor Jozias is hij de
vraagbaak bij het huiswerk in de
oude talen van de gymnasiast. Dat
is wel 's avonds laat meestal, want
voor zevenen is de minister nooit
thuis. Een enkele keer spant me
vrouw Van Aartsen wel eens sa
men met de secretaresse van de
minister om hem vroeg naar huis
te krijgen. Geen eenvoudige zaak!
In de avondlijke gesprekken
worden de ervaringen van de dag
uitgewisseld. Mevrouw Van Aart
sen probeert ook van haar kant
het nieuws in te brengen al is het
misschien alleen maar wat over de
huishoudelijke belevenissen.
„Want", zegt zij, „op die manier
blijft hij toch betrokken bij wat er
in ons gezin gebeurt en tegelijk
leidt het af van alle problemen,
waarmee hij dag aan dag te maken
heeft."
Problemen
VAN BLOEM EN PLANT
geejt de winter kleur
Nog niet zo lang
geleden was een
gevel, 's winters
met de oranje
bessen van de
vuurdoorn getooid
een bezienswaar
digheid, die de
voorbijgangers
deed stil staan.
Geen wonder dat
de populariteit
van deze heester
sterk is gestegen,
want meer en
meer ontstaat im
mers de behoefte
aan groen en
kleur in de win
terse tuin. Zelfs
in gemeenschap
pelijke tuinen van
nieuwe huizen
blokken zien we
ze tegenwoordig
toegepast, om al
die gelijkvormige
steenmassa's te T-Fw
breken en de hui
zen toch iets
eigens te geven, want geen Als dc
twee planten ontwikkelen contrast
zich precies gelijk. vuurd»
een huis te helpen. Waar
Van Aartsen dan nega
tief op moest antwoorden, al was
het alleen al, dat de gemeente en
niet de minister zich bemoeit met
de toewijzing van woonruimte. En
als er dan gezegd werd: „U hebt
gemakkelijk praten, u woont in
een reuzenhuis", dan heeft me
vrouw Van Aartsen wel eens ge
zegd: „Komt u gerust kijken". De
ministeriële woning telt zes ka
mers. een bovenhuis aan de ra-
zenddrukke Van Alkemadelaan in
Den Haag. Gelukkig is de buurt
heerlijk en hoort men aan de ach
terkant de vogels zingen.
„Ik ben in Amersfoort opge
groeid. We hadden een huis met
een tuin en ik heb echt nooit
kunnen dromen, dat ik nog eens in
een huis zonder tuin terecht zou
komen, 'tls misschien gek. dat ik
het zeg. maar ik dacht dat huis en
tuin gewoon bij elkaar hoorden."
Huizen zien is een liefhebberij
van mevrouw Van Aartsen. Zo
kwam ze ook op het idee van een
interview op Kasteel Oud Wasse
naar. .Als ze door het land rijdt,
vertelde ze, dan denkt ze vaak:
„Zullen we misschien nog eens
hier wonen?" Een ministersschap is
een tijdelijke „baan". De vier ja
ren, waar minister Van Aartsen nu
aan bezig is, zijn, volgens zijn
vrouw, werkelijk de laatste vier.
Haar man is, al verwisselde hij
zijn departement dan van Volks
huisvesting en Bouwnijverheid met
dat van Verkeer en Waterstaat, de
zittenblijver van het huidige kabi
net, met de ministers Luns en
Toxopeus.
Hij is ook officieuze senior van
het kabinet. Een kwestie van hof
felijkheid, omdat de echte „senior"
onze vrouwelijke minister is. Het
scheelt slechts enkele maanden en
bovendien, wie vraagt een dame
naar haar leeftijd?
Samen club
De minstersvrouwen hebben een
club samen. Dat is traditie. Waar
de mannen dag aan dag met elkaar
te maken hebben willen ook de
echtgenoten een team vormen.
Toen het nieuwe kabinet gevormd
was. zijn ze eerst eens bij elkaar
op de thee geweest ter kennisma
king. We hebben een jong kabinet
en de gezinnen van de ministers
zijn jong. Wat een wederzijdse be
langstelling voor eikaars kinderen
geeft. Nu gaat de club iedere
maand gezamenlijk een excursie
maken, altijd iets wat met het
werk van een der ministers te
maken heeft. Mevrouw Van Aart
sen bijvoorbeeld heeft een dag
r.aar^ de Deltawerken georgani-
In het vorige kabinet heerste
onder de dames een even goede
sfeer. Toen het afscheid naderde,
heeft men voor mevrouw De Quay
een geschenk verzonnen, zelfge
maakt! Het is een groot kleed,
ontworpen en getekend door me
vrouw Visser. Van iedere minis
tersvrouw waren de activiteiten in
beeld gebracht en ieder heeft dat
beeld zelf geborduurd. Voor me
vrouw Van Aartsen waren het: de
loper op de trap van het boven
huis, de miljoenste woning met
vlag in top, de kinderen en dc
gezellige koperen theeketel.
De Latijnse naam is Pyracan-
tha en die heeft iets te maken
met „vuur" en „doom", type
rend voor deze groenblijvende,
stekelige schone, die onze gevel
in een tijd, dat alles kaal is, in
vuur en vlam weet te zetten!
Eigenlijk is de vuurdoorn he
lemaal geen klimplant, al zien
we haar, wonderlijk genoeg, zel
den als heester toegepast. Door
de lange takken die zij maakt
is ze als leistruik echter bekend
geworden. Maar het is begrijpe
lijk dat ze steunsel vraagt in de
vorm van een houten rek, ge
galvaniseerde draden of harmo
nicagaas. Aanbinden blijft nood
zakelijk. omdat zelf hechten er
niet bij is.
Dat de vruchten lang blijven
hangen, bij een zachte winter
zelfs tot het voorjaar, is alleen
maar verheugend, tenzij de lijs
ters er zich aan te goed doen.
Waar men dit merkt zal dan ook
een visnet als bescherming over
de oranjepracht aangebracht
moeten worden.
Pyracantha coccinea variëteit
Lalandei was jarenlang favoriet
als gevelversiering, waarvoor ze
zich door haar groeiwijze
prachtig leent. Een groot be
zwaar bleek echter haar vat
baarheid voor schurft. Hoeveel
planten kregen er geen zwarte
verkleuring van de bessen of
deze verdroogden geheel. Daar
is wel wat tegen te doen en als
:n het voorjaar een radiowaar
schuwing klinkt voor tijdige
schurftbestrijding bij appels,
geldt dit tevens voor de vuur
doorn. De aangegeven spuit-
middelen worden juist voorbe
hoedend verspoten, waarbij
herhaling om de tien dagen
noodzakelijk is. Als schurft
eenmaal aanwezig is valt ze
moeilijk te beteugelen.
Variaties
Gelukkig zitten de kwekers
niet stil en zijn er nu varië
teiten in de handel, die niet
vatbaar blijken te zijn. Dit
zijn o.a. „Orange Glow",
Orange Charmer" en Gol
den Charmer". Voor de koop
van een vuurdoorn moeten
we ons tot een bonafide
boomkweker wenden, om
goede planten uit stek en in
pot gekweekt te krijgen.
Op een warme zonnige plaats
ontwikkelt ze zich het mooiste,
\ooral in niet te vochtige, goed
Doorlatende grond. Vooraf goed
spitten en zo nodig de grond
verbeteren met bladaarde of
compost en oude mest.
Niemand hoor je ooit over de
bloei en toch zijn de meidoorn
achtige, roomkleurige bloem-
schermen ir mei juni de
v u-melding waard. En vol be
lofte voor de bessenpracht. die
in augustus al gaat kleuren!
Waar wel eens bevriezings
verschijnselen worden waarge
nomen, kan dit in de nawinter
vercorzaakt zijn door, te snel
ontdooien in de warme zon. Na
Kerstmis wat sparregroen van
de Kerstboom over de takken
ranbrengen kan nooit kwaad!
Maar de nieuwe soorten zijn
inder vorstgevoelig!
Wegwijzer in de
strijk-doolhof
De Nederlandse Huishoudraad
Anna Paulownaplein 7 in Den
Haag, heeft de uitgave klaar van
een „Wegwijzer voor strijk
ijzers. strijkplanken en strijk-
machines". Hierin zijn algemene
richtlijnen opgenomen voor aan
schaffing, toepassing en onder
houd van strijkmateriaal en ook
een overzicht van typen en mer
ken strijkijzers, strijkplanken
en strijkmachines die in ons
land te koop zijn.
In de doolhof van merken en
prijzen wijst de NHR de weg. De
gemiddelde huisvrouw met twee,
drie of vier kinderen besteedt per
week twee uur en vijf en dertig
minuten aan strijken, voorwaar
geen kleinigheid. Kan door ver
antwoorde aankoop op die tijd be
knibbeld Worden? Zoekt u het
eens in een strijkijzer met tempe-
ratuurregelaar die bovendien de
mogelijkheid tot stomend strijken
biedt. Let dan wel op het verwij
deren (en de mogelijkheid daar
toe) van ketelsteen. Ook de strijk-
machine komt meer en meer in de
belangstelling. Er zijn verschillen
de typen in de handel. Er is een
Zweeds import-exemplaar. die
ƒ395,- kost. De strijk wang (te ver
gelijken met de zool van het
strijkijzer) is van verchroomd
metaal, hij is te bedienen met dc
arm, heeft twee temperatuurregel-
knoppen. bezit een controlelamp
en weegt 19 kg. De handeling
komt neer op het invoeren, glad-
leggen, verleggen en glad houden
van de te strijken stof. U kunt
erbij blijven zitten. Een paar zak
doeken of kleedjes, luiers of vin
gerdoekjes kunnen tegelijkertijd
gestreken worden.
