Sprekende kanarie
"W/Z/eie- <é\ll>erti
&pen briel
PRAAT VIERHONDERD
GULDEN BIJ ELKAAR
HEET
UWEL
EENS?
Uw ervaringen
als Sinterklaas
het is
eindelijk
gelukt
ZATERDAG 14 NOVEMBER 1964
Mej. M. Haverhorst uit Voor
burg lag met een griepje op bed.
Het was herfst, vijf november
1953. Die dag stond haar stoel op
het kantoor van de Hoofdinspec
tie voor de Volksgezondheid
leeg. Haar kanarievogel, Piet,
had de herfstperikelen al achter
zijn gele rug. De rui was voorbij
en soms hoorde zijn vrouwtje
hem tsjilpen als een mus. De
kleine imitator! Geen wonder,
het beestje was de hele dag al
leen en hoorde uit de bomen aan
de Koninginnelaan de hele dag
zijn gevederde vriendjes. Ziek
als zij was schrok mejuffrouw
Haverhorst op. „Waar ben je
dan mijn jongetje, waar ben je
dan mijn jongen...!" klonk het
door haar kamer. Had ze goed
géhoord? Ze sloeg haar hand
voor de mond en keek met ver
bazing naar Piet. Ik wist niet
wat ik er van denken moest.
Heel duidelijk klonk het weer:
„Waar ben je dan mijn jonge
tje?".
i 1963." Op die dag i
na een korte ziekte doodgegaan,
maar het was geen roemloos einde.
Piet kwam in de geschiedenisboe
ken van de kanariekwekers als de
eerste sprekende kanarie in ons
land. En het Koningin Wilhelmina-
fonds noteerde hem als een trouwe
Expositie
Ongelovig haalden de mensen
hun schouders op als mej. Haver
horst van haar kanarie vertelde.
Zo'n eenzame vrouw heeft zeker
een tik, dat zeiden ze niet, maar ze
dachten het wel. Nu was er in
Voorburg een tentoonstelling van
tang- en klcurkanaries. Mej. Ha
verhorst vroeg aan de deskundi- getje,
gen: „Kunt u me zeggen of het seld
het
Kon. Wilhelminafonds. Achter in
bijzonder zijn, Piet betoonde zich
in ons land énig in zijn soort. In
Engeland en Duitsland zijn ook de tuin ligt Piet begraven. Een
sporadisch sprekende kanaries ge- sentimentele kanarievriendin vroeg
signaleert. Pietje kwam Jells op de „m Ii|n |(jr|t m h„ le
vaderlandse beeldbuis op dertien
december 1958. Nerveus van de zetten maar onze lezeres was
vreemde omgeving en de lampen nuchter genoeg om dat van de
zweeg hij in alle talen. Gelukkig hand te wijzen. „Piet praatte bijna
was tevoren in de vertrouwde f ,r
huiskamer een grammofoonplaatje f 400 b,J elkaar vertelt ze nog.
gemaakt van zijn spreken. Datzelf- En: „het duurde wel een jaar na-
de plaatje draaide mejuffrouw Ha- dat Pietje overleden was eer ik de
verhorst voor ons, en terwijl we de grammofoonplaat weer draaide."
foto van Pietje bekeken dat in een
zilveren lijstje op de schoorsteen "e hebben echter zo het idee dat
stond, klonk eerst het zingen van de hartelijke ambtenares voor on
een kanarie, maar steeds duidelij- gelovige lieden de deur van haar
ker vlocht hij er tussen door: „Waar kamer wijd openzet, en het plaatje
ben je dan mijn jongetje". ..Ben je eens |Mt draaien. Voor een duit in
zoets jongen Pietepiet?- zangerig busjc mi„chien
en melodieus Ontroerd luisterden „i,éh„k
het vrouwtje en haar vriendin
de roep en ze verklaarden: „maar
als u het écht gehoord had! Bij
vele bezoekers liepen de tranen
over de wangen, als ze het vogel
tje zagen praten".
Journalisten en fotografen be
zochten me voor interviews en fo
to's. Zelfs het Deense blad ..Jyl-
lands Posten" besteedde aandacht
aan mijn sprekende Piet."
haar plakboek ook nog inzien...
•..l* M' 'M
Denk om de schoenende
aftocht en het stalen
gezicht, geven we U door
als goede raadgevingen
wanneer u ooit nog van
plan bent om voor Sinter
klaas te spelen. Enfin, leest
u zélf maar mee:
kant en de mijter iets te klein,
zodat ik me heel voorzichtig
moest bewegen. We schreden sta
tig door de lange schoolgang r
wachten. Onder het
het bekende wel
komstlied traden we de klas bin
nen en„„ daar had je de eerste
pech al! De krul van de staf tikte
tegen de bovenlijst van de deur
en begaf het. Hilariteit! Ik kreeg
een keurig versierde stoel als
bisschopszetel aangeboden, er
werd nog eens een lied gezongen,
en daarna werden de kinderen
pen om een vermanend of be
moedigend woord van Sinter
klaas in ontvangst te nemen. En
wat een verrukte gezichtjes, als
die kleuters je persoonlijk de
hand mochten drukken. Een
meisje overhandigde me
fee, die ik wel even zoi
ren vanwege de baard!
„Ik heb eens een keer voor
Sinterklaas gespeeld bij de wel-
peh", schrijft ons de heer N. R.
te K. „Onder deze welpen be
vond zich het achtjarig zoontje
van een vriend van mij. Gedu
rende het feest viel het niet al
leen mij. maar ook zijn ouders
op, dat hij intens genoot en in de
vastp overtuiging was, dat ik de
Tot bij het mij stelden zette
echte Sinterklaas
cadeautjes uitdelen
de beurt was met volle overgave
en een bibberend stemmetje z.-i:
„Dank U wel, oom Niek!" Mevr.
D. B. te R. speelde
Sinterklaas op
Zij schrijft
Vragen
De vragen die de kleuters
nige verrassing. Een ventje
vroeg: „Sinterklaashoe wist u
eigenlijk dat ik zo graag
meccan°-doos wilde heb-
kleuterschool. (die had hij blijkbaar
Mijn kostuum «ttti» gekregen). Ik reageerde
de lange met een stalen gezicht: „omdat
Opwindend
niet opwinden. Zat hij op zijn
praatstok dan klonk het: „Waar
ben je dan mijn jongetje, m'n jon-
'n zoete jongetje" afgewis-
„piet piet" en „zoentje".
Het was een opwindende tijd.
Busjes werden geleegd, het geld
op de giro van het Kon. Wilhelmi
nafonds gestort en bedankbrieven
ontvangen. „U kunt ervan verze
kerd zijn dat wij het steeds bij
zonder hebben gewaardeerd dat
onze vereniging de vruchten mocht
plukken van de moeite die u zich
met het ontvangen van een groot
aantal belangstellenden voor het
geen Pietje presteerde, hebt willen
getroosten" schreef de directeur
W. F. Ridder van Rappard.
Plakboek
dut een kanarie pralen Er waren ook bezoekers, die vijl hoe da, de deskundigen Piet draadjes uit naalden trok. pa-
«Cï«r.± ook niet te verklaren." Pities van de klosjes pikte, en
Ze probeerde nog hem „dag" te >l*ld" het speldenkussen. Er
- Jit is nooit staat ook een mooi zijden vaantje
deur stonden te wachten. „Flauwe
pptn pr«Am o» grap daar met die vogel" tot ze net
„we«u er soms een. als mejuffrouw Haverhorst met leren zeggen,
Een journalist die erbij stond rook stomheid werden geslagen door het
kwam Piet al welluidend zangerig geroep van
het schrandere diertje, dat ze niet
alleen hoorden, maar ook zagen.
Was Piet eenmaal aan de gang
dan bleek hij
„Met dat beest kun je rijk
den", meende
iemand. „Daar kan
je mee op de ker
mis gaan staan!"
Het idee liet onze
lezeres niet los.
Door haar werk
was ze betrokken
bij de kankerbe
strijding. Dat was
het. In de Nieuwe
Haagsche Courant
van 30 jan. '54 la
zen we: „Spreken
de Piet", de kana
rie uit Voorburg
gaat zich in dienst
van de lijdende gemeenschap stel
len. Het beestje zal namelijk gaan
praten voor de kankerbestrijding."
Sindsdien hield Piet spreekuur, ve
le zaterdagen na elkaar, behalve
als hij in de rui was. De buurkin
deren speelden voor portier en
waren er als de kippen bij
afloop de inhoud
BIKCHEKMUSLI
Deskundigen
hadden geen
verklaring
te stuiten.
Was hij eenkennig?
Dr Birchei
klin
aan van iedereen,
vertoonde de ver
knochtheid aan zijn
vrouwtje door
andere schouder
te wippen. „AUa"
Zurich die i
patiënten uit de hele wereld allee
maar met gezonde kost weer he
stelde. Vooral zijn Müsli ve
kleinwoord van ..moes" wer
haar daardoor beroemd.
Zei
Voeg
het
1 de ha>
de we
Hie
volgt he
:cept
s het s
dat
gebr
zoete room of de gecondenseerde
gesuikerde melk of de bijenhoning,
de met de schil en het klokhuis
geraspte appel (in Zwitserland wordt
een „Bircher-RaffeP hiervoor gr-
bruikt)
appel. Meng
Toneelspeler
Het was een kleine toneelspe
ler, die pientere Piet. Hij draai
de zijn kopje om, en speelde ook
wel met de volgorde van de
het busje'te woorden. Mejuffrouw Haver-
teUen, dat altijd op tafel stond horst heeft een duidelijke melo-
pittige appel (bijv. Cox
de appel kunm
vijfentwintig p
spte amandeler
Eventueel bess
tijdens het spreekuur.
„Hoe
dieuze stem en, zegt
gaat dat, als jé thuiskomt van je
werk praat je tegen je dier.
hebben Waarschijnlijk is er één moment
geweest in de kleine kanarie-
hersentjes dat hij het opgevan-
i kanariépop. Maar hij 0cn heeft. De stem van het g
kind, je kon hem écht vrouwtje drong tot hem door,
Bastaard
Bijna duizend mi
het beestje lioren praten. Piet
een echte mannetjesputter,
bastaard, kruising van een putter-
voorbij waarin ik niet voel dat
ik tekortschiet bij het schrijven,
hier. Zo'n gevoel, zonder dat het
nu aan me knaagt, ligt in een
dergelijk soort schrijven besloten.
Natuurlijk zijn er tal van lieve
brieven waarin staat dat ik zo fijn
meeleef zonder hinderlijk mijb
mening op te dringen,
evenveel bewiji
teveel vanuit mijzelf denk. Het is
dat laatste dat wij allen in ons
mens-zijn tegenkomen, denken aan
jezelf, vinden dat jij het het best
doet en je verwonderen: waarom
een ander nu niet beter eigen le
ven in de hand kan nemen; het is
de eeuwige fout: andcrer leven af
te meten naar jezelf, dat zoveel
pijn doet en misverstand veroor-
Ze heeft het altijd gewild. Het
is gelukt. Willeke Alberti is
geres geworden. Zonder te para
siteren op de roem van Tenor e
Napolitano Alberti en onder de
argusogen van tientallen, die dat
in de gaten hielden.
Het was geen snelle carrière,
maar een lange ladder, die trede
voor trede beklommen werd. Na
het eerste plaatje (13 jaar
„Als ik je zie"), stiekem, want
pappa was toch in Amerika,
volgde meer: showtjes en shows
als „Riedels en Fiedels"
„Corry Brokken".
In de laatste T.V.-show heeft
Willeke dubbel en dwars bewe
zen, dat ze het vak verstaat en
in alle geval veel talent heeft.
Een interview met Willeke eist
meer van haar concentratie dan
geven kan. De telefoon rinkelt
voortdurend. Haar agenda puilt
uit Het regent aanbiedingen. Va-
der-manager Alberti („de goed
koopste. liefste en makkelijkste,
die je je denken kunt") houdt de
touwtjes strak. Willeke moet zich,
om aan de top te blijven, beper
kingen opleggen.
SHOWS
Voorlopig is ze trouwens nog
lang bezig met de zeven tv.-shows,
die nog in de maak zijn. Dan is er
nog het contract met de jubileren
de Nederlandse Spoorwegen en de
aanbiedingen uit Duitsland. Zwe
den en („Dat is geweldig!")
Frankrijk, waarvoor ze gevraagd
werd door niemand minder dan
Maurice Chevalier.
Geen tijd om te fotograferen.
..Hoewel, om eerlijk te zijn", be-
■ö-#--»*#*»* kent Willeke, „moet ik zeggen dat
er een grote dosis gemakzucht bij
is. Schrijf maar gerust, dat ik vrij
lui ben aangelegd. Ik vind het zo'n
gedoe hè, die camera pakken en
instellen". Desondanks hecht ze
ie welkom bent en een avondje bijzonder veel waarde aan foto's
neerstrijkt, de zang- of weet ik 'oede en slechte,
wat voor vereniging.
en andere aangegane verplichtin
gen wil nakomen. En
dan, dan ga ik van me
verzuchting: 'k Wou dat ik
dagen niets J
borgen zijn en je laten gaan en
verrukt worden... luister ik dan
goed? Of zit ik in mezelf al op te
noemen wat deze jonge vrouw nog
mooi kan sublimeren, waarvoor we
haar in kerk en maatschappij nog
het mijn prachtig kunnen spannen'
joede en slechte, want ten slotte
nooit vijn het allemaal herinneringen.
Plaboeken vol heeft Willeke. Ze
trouw lid van de knipseldienst.
CAMERA
doen had! ui
dat ik mistast, als ik brieven lees van briefvrien
dinnen, en dan grijp ik soms naa:
üe pen en zeg: kom. kom, lievi
kind. je hebt het zo slecht niet.
ik leg hier
Eerst dacht ik altijd: dit
doe ik voorlopig, later komt
mezelf en mijn ders. maar ondertussen
léven geworden en dat te beseffen nee, zo erg is het nu ook
valt soms niet mee. Ik zou zo maar toch! Mijn angst voo
graag verschrikkelijk onmisbaar klag maakt dat ik hun-
zijn. voor velen, en dat somr mja j~ J~* :i"
even maar. van iemand horen.
i daar de vinger bij
anderen
te beklagen. Omdat ik zelf zeg:
niet zeuren, zeg ik tegen anderen:
met zeuren. Terwijl het toch ver
lossend moet zijn
Iemand accepteren zoals zij zich |e6a'
[K ben r
i jarei
Woont u ook drie of vicr-lioog? Dan zult u
hart do jongste kinderen alleen buiten laten
eenmaal niet altijd aan een touwtje hebben, ra
water, die grote weg met op bet spitsuur het
ze uit als ze 0111 dc hoek aan 1
fÜne fik stoken?
In Duitsland hebben zc er dit op gevonden:
pelen zijn, balletjes trapper
dak r
buurt afspeelt weergeeft op
moeder op baar sloffen een
zanre ogen naar de beeldbui-
op de speelplaats (links) obs
mplex, die alles
liet scherm in de li
trui bij elkaar breit
(rechts op de foto) wi
meert. Alle kaMekwaï
Jane Austen
lezen, dat boek dat er zo onschul
dig uitziet, zo op het oog van die
lekkere ouderwetse probleempjes
heeft, maar achter al de strijkages
on praatjes, voor wie het zien wil,
de onmenselijke scherpte heeft van
een vrouw die een andere vrouw
neerzet waar ze hoort: midden in
het spel der vergissingen, alle ver
oorzaakt omdat zij zich in zichzelf
vergist. Er staat van Emma dat zij
gewend was in alles haar eigen
gang te gaan en altijd een beetje
te goed van zichzelf dacht en in
die ene schijnbaar onschuldige zin vijs nota bene nog
ls de hele verwikkeling van het ejgen problemen «die deze
boek gegeven, de domheid, dc- din toch maar niet heeft, gelukkige
eigenwijsheid, de vernedering het zij:i aj die dure kinderen, al het ërdoor
toegebracht verdriet, allemaal de vooruitdenken, alles wat on-af is.
schuld van een charmant jong we- aj gebonden zijn aan tijd en T?N a
zen dat oprecht meent alles goed plaats...) en veeg zo'n vriendin zo
te doen maar zich slag op slag in eigenlijk liefderijk de mantel uit
zichzelf vergist verstrikt als ik ben in mezelf.
Bij het lezen heb ik deze weken
mezelf gedacht, nu U*N wat nu het fijnste
Ej krijg ik een schat
toch
Bij ontvangst van zo'n brief is
het als op een film: een compacte
massa mensen op de achtergrond «<»uren-
komt in beweging: enkele figuren kwestie
maken zich los en treden naar vo
ren, mijn briefschrijfster, hier. en
daar een jonge weduwe met een
kindje, even verder een verpleeg
ster, dan een vrouw-alleen met een
licht hartgebrek, en zo maar dooi
en ik weet weer dat ik tekortschiet
en alle dagen om vergeving moei
vragen omdat ik al te veel van me
zelf ben uitgegaan en te weinig
heb geluisterd en gezien. Als
iemand me schreef: ik ben niet al
te sterk, kan geen volledige dag
taak aan maar heb het aan de an
dere kant zo erg eenzaam thuis
dan was mijn gedachte al, voor er
nog iets geschreven of gezegd
werd: waarom vraagt zij niet eens
aan haar arts of dominee om licht
administratief werk. zij hebben al
licht kennissen die om een be- .JU! S«= ccuuiaui|
trouwbare hulp-van-dit-soort zitten breken? Of wil ik dat
i het
geeft, wat is dat moeilijk.
Er is een weduwe onder onze
vriendinnen, in de jaren dat wij
corresponderen is er onvoorstel
baar veel met haar gebeurd, eerst
gebeurde er niets, haar leven was
net een bewegingloos water, toen
ineens een windvlaag en ze werd
op een golf getild: verloving, hu
welijk, daarna een te hoge. vrese
lijke golf: in enkele uren
stierf haar man, nu wat gebruis,
het water wordt al vlak, dc graf
steen is geplaatst, zij is verhuisd
en nu? Zijn er in haar buurt,
bij het uitgaan van de kerk, men
sen die niet alleen vriendelijk groe
ten en naar het kindje vragen
die haar eenzaamheid door-
te springen! precies dus zoalt
ik dat eens even zou regelen. In
plaats van te luisteren en dan te
op mijn horen dat hier een mens alleen om
wat begrip vroeg, om iemand die
i: ja ja, ik snap je, God helpe je
verpleegster schrijft fV
i -1 „„el -I riili
L. dat haar werk inderdaad rijk
cn vol is en dat het voldoening
geeft rond te gaan en te helpen,
zeker, maar dat je taak altijd weer
dan inhoudt achteruit te treden, de gc-
:onden geluk
omdat ik dat zo zou regelen? Zie
ik het al voor me hoe zij het best
getroost kan worden?
Uit zulke vragen kom je nooit.
Ze vooronderstellen een ideaal
beeld van een gelukkig leven. En
niet. Het doet er namelijk
of je leven vol is of niet.
„Vroeger heb ik wel een soort
box gehad, maar zelfs daarmee
presteerde ik het nog om onduide
lijke foto's te krijgen. Hier heb je
er een paar", en ze laat ons een
handjevol schoolfoto's zien.
„Ik ben eigenlijk meer voor fil
men". bedenkt ze dan snel, „ik heb
een verschrikkelijk dure filmca
mera gekocht, volautomatisch met
zoomlens, en sta dikwijls bij de
Bühne om het optreden van col-
te leggen: gekke loop
jes. vreemde buigingen.
Ik ben niet zo dol op huisje
boompje-watertje-fotografie. Mijn
vader wel. Hij sjouwt zijn toestel
overal mee naar toe. is. gek ge
noeg, begonnen met filmen maar
sinds kort juist verwoed fotograaf.
Hij fotografeert alles wat los en
vast zit en heeft stapels!"
Lady en Denny, de poedel en
het „vullesie", klimmen bij hun
i'ordt lang
de afscheid
Waar blijft het
zakgeld?
Waar blijft het zakgeld van de
lieve jeugd? Wie het niet van eigen
kinderen weet, mag neuzen in het
marktonderzoek dat met Duitse
cvcjj cjii """jndlichkeit" gehouden werd. Dc
namelijk s-e'
OVERGAVE a
hoe je kleding
wel peinzend. Ik doe te veel, ik terug. Èen brief die zegt: „je hebt glimlachen als zij
ii hun zakgeld aan
-tica uil Hel gaat
kleding werd ".9
:akgeld besteed en
kelen 14 pror
heb een overbezet leven Van elk
werk dat ik doe. hier. daar. z>
«»en weektaak kunnen maken,
vraagt iets om uitbouw, om
rel gelijk, ik heb een goed lev
maar weet je. ik had zo graag een
.'oller, rijker leven gehad. Een
beetje zorgen, wat gezellig zijn
aandacht en ik kom er voor oude mensen, of voor één
toe. tenminste niet als ik oude vader of moeder, dat
ook nog een goede moeder wil zijn tuurlijk i
zieken binnen de ring
zorgelijke gedachten
zien, ieder bezig in t
en dat je na dat werk dan thuis
komt, alleen, en of ik dat zie
hoe ik dat vind? een paar
wensen en te sj aan cosmetische artikelen 14 procent,
je vergeten, de J s Wat dit laatste betreft: make-up.
in8 van pijn W8 Jr jv/ ff lipp,„„if,. lodder™., rn loion.
ik kan zoveel dinnen, een gezin in de buurt v
e landen.
De Franse en Engelse vrouwen
tijn wat dit betreft de Duitse vooruit.
ik een brief van je pappa ont
vangen heb". Later flapte een
vrijmoedig ventje er uit: ,£int
nou moet u vanmiddag weer in
Odéon zijn, hé?" Waarop ik
heel brutaal maar „ja" gezegd
heb, omdat ik natuurlijk wel
begreep, dat daar een ander
Sinterklaasfeest gevierd werd."
Schoenenwee
jaar. Het jongetje keek
met verbazing naar de schoenen
van de Sint en sprak verwon
derd: „Ik vind net eh.„. ik vind
het net de schoenen van tante
„De Sinterklaastijd vind ik
reuze gezellig, aldus mej. J. v.
d. D. te B. „Twee keer speelde
ik voor Sinterklaas. Dat was
tow ik terpleegstcr was in een
inrichting voor gehandicapte.-).
Hoe gelukkig deze mensen zijn
met het kleinste dingetje valt
niet te beschreven. Wat zijn
ge'zoitdvi mensen dan toch grote
egoïsten. Het gezichtje van een
debiel meisje met haar flesje
parfum, het mongooltje met
haar pop. de psychopaat die
toch óók blij kan zijn. Het 2tjn
dingen die je nooit vergeet."
„Jarenlang sta ik als
zwarte Piet de Sint getrouw ter
zijde," begint de brief van de
heer W. M. te R. „U begrijpt dat
ik talrijke herinneringen heb aan
deze hoogtijdagen. Zo herinner ik
me bijvoorbeeld de Sint wiens
baard er af getrokken werd en
rustig doorging met zijn echte....
rode baard!"
Mej. A. van W. te D.H. schrijft
ons: „Ja, ik heb eens met mijn
broer voor Sint en Piet gespeeld
in het gezin van mijn oudste
broer met zes kinderen. Het was
allemaal zeer indrukwekkend,
mijn broer met sneeuwwitte
baard, staf en mijter. Die mijter
was van boven open, toen mijn
broer zich diep bukte om de
kleinste een handje te geven zei
een van de jongens met grote
ogen: van verbazing: „Sint heb
Tante Sjaan
Voor haar vijf neefjes en nicht
jes had mej. A. v. D. te R. zich
vermomd als Sinterklaas. Het
was merkbaar dat vooral de gro
tere kinderen iets doorhadden.
De vader van het kroost werd er
zenuwachtig van. vooral toen een
van de kinderen opmerkte dat de
Sint op tante Sjaan leek. Alles
verliep echter goed. tót de tijd
van afscheid naderde. Toen zei
vader, van wiens zenuwen kenne
lijk te veel was gevergd „Geef
UIT DE
KINDERMOND
zesjarig dochtertje zei op
ond: „Papa's kunnen niet
e?" Ik zei: .Ja hoor, papa's
i écht alles". Na enig na-
i komt ze tot de conclusl
een God alles kan. Ik zeg
t is natuurlijk wel zo, maa
kunnen ook heel veel, bijna
in te brengen. Plotseling
ze dc volgende vraag af:
•n papa's dan ook baby'tjes
denken
.Ja, da
papa's
Dhr. H N. te 1
Ik kwam uit het ziekenhuis met
een half horst-half-fles-baby. Mijn
zoontje van drie stond bjj de eerste
voeding thuis zijn ogen uit te kij
ken en zwaar te denken. Toen werd
een kleiu vingertje uitgestoken
naar my en vragend: „Aardbei?"
Plots wist hij het, zonder dat ik
dan ijs waarop by naar de fles
Mevr. J. Z.-v.d. W. te V.
Toen ik laatst in het ziekenhuis
lag (op de verloskunde-afdeling)
kwam mijn dochtertje van 3U op
bezoek. Zc was niet bjj al die
baby's vandaan te slaan, en spoedig
kwam ze met de mededeling dat zij
ook een baby wilde hebben. Ze
wist precies welke: „Dat baby'tje
dat in die etalage ligt. met het gele
strikje op" Toen ik haar zei
baby's duur waren, slapte ze i
mijn man. die haar een fietspen-
ning gaf Daarmee liep ze parman
tig naar de zaalzuster om dc baby
te ..kopen". Groot was baar teleur
stelling torn ze boorde dat alle
's al hesteld waren.
Mevr. B. te P.
