Wij willen alleen
maar zeggen
hffVt's
Ruimte
voor ons....
Tjïtj
ZATERDAG 23 MEI 1964
EEN PAGINA VOOR DE JEUGD, I
SAMENGESTELD DOOR EEN JONGERENREDAKTIE I
Er was eens, niet zo heel lang geleden een
krantenredaktie, die een hele pagina in haar
zondagsblad wilde afstaan aan jongeren. Er
was er eens een hele chaotische vergadering
van zo ongeveer veertig van die jongeren met
evenzoveel plannen met die pagina. Een ver
gadering, die toen het puntje bij paaltje kwam,
eigenlijk met twee linkerhanden en een mond
vol tanden stond, zodat er zelfs één avond hele
maal geen kopy was. Er was een pagina, die
de helft van de tijd blanco geweest zou zijn
en de helft van de tijd gevuld met dingen,
die jongeren nu eenmaal schrijven, maar oude
ren niet graag lezen, als niet....
Ja, dat zou het beslist geworden zijn als er
geen fee geweest was, die met haar toverstafje
over deze pagina, een van haar geesteskinderen,
gewaakt had. Die fee is blond, lijkt een beetje
op Doris Day, draagt elke redaktievergadering
iets anders, en elk ruimteredaktielid kan u ver
tellen dat ze jong genoeg is om met de ruimtere-
daktie te lachen en te huilen om dezelfde din
gen en oud genoeg om onze voorspraak te zijn
bij de echte, grote redaktie. Haar toverstafje is
een onuitputtelijke ideeënvoorraad. Als iemand
weet waar Abraham de kopy haalt, dan is zij
het wel. En niet alleen de kopy. maar ook foto's,
adressen, belangrijke mensen. Kortom: we heb
ben het over mevrouw Hovingh (die het zelf af
schuwelijk zal vinden dit allemaal te lezen).
Jullie, lezers, hebt nooit iets van mevrouw
Hovingh op deze pagina gelezen. Meestal zorg
de zij alleen, dat er dingen geschrapt werden.
Het is moeilijk omte omschrijven, waarom
jullie op elke pagina toch iets van mevrouw
Hovingh hebt gelezen. Het is zo, dat er van
de Ruimteredaktie, die aan de wieg van ruim
te heeft gestaan, bijna niemand meer over is.
Toch is er elke zaterdag een ruimte in jullie
bus gevallen, die een lijn vertoonde, die en
daar mag mevrouw Hovingh trots op zijn
leesbaar was.
We zouden jullie het recept kunnen verklap
pen. Maar we kunnen toch nooit precies ver
tellen hoe mevrouw Hovingh kan zeggen: Nee,
jongens, dit gaat echt niet. Dat krijg ik er
nooit door. Of: Ik geloof, dat iedereen er wel
voor is (en dan was iedereen er voor). Of:
En nou allemaal vijf minuten nadenken over
'n onderwerp voor over veertien dagen. Of: Ja,
jij Tjit, wil je ook even luisteren, jakkes, ik
lijk hier net zo'n schooljuffrouw. Dingen, die
net zo hoorden bij de redaktievergadering als
de tafel vol papieren, de fleskes prik en de
gezamenlijke schaterbuien. Na die eerder ge
noemde vijf minuten was 't toch meestal me
vrouw Hovingh die een onderwerp had. Of de
titel, die we moesten verzinnen. Waarna wij
dan nog zo vals waren die vaak af te keuren.
Dat waren de redaktievergaderingen. Daar
buiten waren de dingen, waar wij als ruimte
redaktie niet zoveel mee te maken hadden.
De boze brieven over sommige pagina's, die
meestal via de grote redaktie op het onschul
dige hoofd van mevrouw Hovingh terecht kwa
men. Of de kopy, waarvan wij in de trein later
zeiden: nou, ik ben benieuwd of 't er in komt
en waarmee we mevrouw Hovingh als pleit
bezorgster opscheepten. Of de vriendelijke brief
jes, die zij opstelde voor geweigerde kopy. En
niet te vergeten de fameuze centenpot, die
steeds moest zweven tussen de budgettering van
de grote krant en de wensen van hebberige
ruimteredaktieleden, die meestal arme studen
ten zijn.
Mevrouw Hovingh kan dat allemaal. Zij kan
ook elk handschrift al overtypend ontcijferen,
zij kan verhalen inkorten zo dat zelfs de meest
veeleisende auteur tevreden is, zij kan inlei
dingen schrijven, foto's van de meest bizarre
dingen te voorschijn brengen maar laten we
niet van vooraf aan beginnen.
Want ik weet zeker dat mevrouw Hovingh
zelf een hekel heeft aan deze loftuitingen.
Daarom wilden we eigenlijk gewoon zeggen:
dank u wel. Het was uw idee, uw pagina. Toch
heeft uw naam er nooit op gestaan. U was
iemand van de grote krant en dus anoniem.
Daarom hebben we hem deze keer in elke
alinea, en eigenlijk zouden we hem deze keer
in hoofdletters willen hebben. Gewoon, om
dat u altijd mevrouw Hovingh bent geweest
op de redaktievergaderingen, omdat u echt bij
ruimte hebt gehoord. We weten eigenlijk niet
goed wat er van ruimte zal worden nu u er
niet meer zult zijn als katalysator van onze
wilde ideeën.
We kunnen niet van u zeggen, zoals bij an
dere afscheidsstukjes: de literaire kwaliteiten
van haar werk beloven veel voor de toekomst,
haar stijl etc. etc. Uw vertrek is voor u het
begin van iets heel anders. We wensen u dan
ook geen literaire loopbaan en een hoge vlucht
in de Nederlandse letterkunde toe. We willen
alleen nog maar zeggen dat we u zullen mis
sen en dat we ruimte zullen proberen te hou
den zoals u het gemaakt hebt. En verder: veel
geluk en nog eens een dank u wel.
Dank u wel voor alles wat u voor Ruimte
gedaan hebt. Dank zij u kunnen we het sprook
je beëindigen: en zo leefde die pagina en
haar redaktie nog heel lang en gelukkig.
NAMENS DE RUIMTEDAKTIE
MARIANNE VAN RAAY
Het ié tüden geleden, dal
jc «p „Ruimte" aforismen
hebt kunnen lezen. Tjit Reins-
ma een der onzen, naar
je wellicht weet had ei
ivond
allig
zult beamen als je ze leest
Men moet zijn hoofd bui
wil me
ich nie
de hemel stoten.
Het is gemakkelijker
tegen vyanden dan vrie
Moderne romans w<
slechts geschreven om
Het onaangename van wer-
ken is, dat het pa* achteraf
voldoening schenkt,
(Op „De ontmoeting"):
Holle vaten communiceren
het hardst.
Mooie henen staan altijd
midden in de werkelijkheid
De zwaarste beproeving is
feld
■t ougclw ij-
onthouden
God is de enige, die zich
in licht verbergen kan.
Er is veel geloof nodig om
koude handen te vouwen.
Niet alleen omdat (onze)
Fred van der Poel een van de
exposanten was zijn we eens
gaan kijken in de „Spreeu-
wenkast" aan de Haagse Ma
liestraat 10, waar zeven foto
grafen hun werk de afgelo
pen weken ten toon hebben
gesteld. We zijn voornamelijk
Spreeuwenkast-waarts ge
gaan, omdat het hier werk
van jonge mensen betrof,
leerlingen van de fotodag
school. Kenmerkend was dat
alle leerjaren vertegenwoor
digd waren, zowel het eerste,
tweede als derde. Het streven
van deze expositie was niet
een zaal bomvol met foto's,
maar men heeft vooral willen
letten op kwaliteit en het ver
mijden van eenzijdigheid.
Daarom zagen we ook een
grote variatie, zoals candid,
reclame, portret, theater en
fotografiek. Wie er is geweest
heeft zich daar trouwens zelf
van kunnen overtuigen.
Eerst werd men geconfron
teerd met een serie foto's van
Taeke Henstra, 20 jaar en uit
Haarlem. Hij werkt met 6/6 en
kleinbeeld. Taeke probeert
mensen met de hun omringen
de tragiek weer te geven zoals
hij zelf vertelde. Zijn foto's, ty
pisch candid, dragen verhalen
in zich. Zie bijvoorbeeld de
plaat op deze pagina, beslist
niet geposeerd. De sfeer, die
deze foto heeft, doet ons denken
a - Tl:. Y:
re- SüKCiS* rv?- U
aan films van Antonioni. Taeke
zit in de eerste klas en volgt
een technisch wetenschappelij
ke richting.
den dan ook zonder fototoestel
gemaakt. De serie verliefd,
verloofd, getrouwd vonden we
verreweg de beste.
Henk Griep was de vijfde
man in deze rij. Hij is 21 jaar
en woont in Haarlem. Henk
werkt met 6/6, is tweedejaars
en zijn belangstelling gaat het
meest uit naar theaterfotogra
fie en wat daar mee samen
hangt. Hij wil zich dan ook spe
cialiseren in deze richting. Zijn
foto's getuigen van een reeds
behoorlijk ontwikkeld inzicht in
de balletfotografie. Zijn o.i.
beste plaat staat op deze pagina.
Nummer zes was Ed Vceze,
20 jaar en uit Lochem. Hij was
er als derdejaarsleerling met
een serie foto's en fotogrammen.
Zijn ambitie ligt overigens in
de reclame. Hij gebruikt de fo
tografie dan ook als hulpmiddel
om het beoogde reclame-ont
werp op deze manier te vervol
maken. Zijn stijl is grafisch,
wat men tegenwoordig veel
ziet. Maar dat wil niet zeggen
dat zijn ontwerpen niet origi
neel zouden zijn.
Als laatste man Fred van der
Poel, die de lezers van Ruimte
vast wel kennen. De portretfo
tografie ligt hem zeer na aan
het hart, hij vindt dit de meest
directe manier om van een per
soonlijke visie te getuigen.
Daarnaast is hij echter ook ge
interesseerd in de candid foto
grafie; gemaakt met 9/12 ge-
tuigen verschillende inzendin-
'.Ji"i -.. -J-r", gen van een zeer technisch en
\j- -,71 artistiek inzicht.
Wie de platen op het nipper
tje wil gaan bekijken kan dat
vanavond tot tien uur doen.
ROBERT COLLETTE
,an John
i Leeuwen de foto „Getrc
expressie. Zijn .foto's
Ten tweede een serie van de f,im te gebruiken. Hij hecht
Johny Scholten, 17 jaar, even- daarom niet veel waarde aan
eens uit Haarlem. Hij werkt een
veelal met 6/6 en is van plan
na zijn studie in de fotohandel
van zijn vader te gaan. De fo
to's zijn van een iets minder
gehalte dan die van Taeke, hoe
wel die van de vrouw op de
modeshow een heerlijke franje
foto is, zoals dat in vakjargon
heet.
Als derde man dan Fred den
Ouden, 20 jaar uit Amsterdam.
Fred werkt met kleinbeeld, is
derdejaars en evenals zijn twee
vorige collega's geïnteresseerd
in de candid fotografie. De op
namen van Fred zijn zeer di-
rekt. Ze vertellen zonder omwe
gen van wat er gebeurt, in de
afgebeelde mens of de situatie.
Een vierde serie afbeeldingen
of mogen we zonder meer fo
to's zeggen, was verzorgd door
Piet van Leeuwen 21 jaar en
uit Rotterdam. Piet is eerste
jaars en bestudeert de fotogra
fie als hulpmiddel om later in
Jden, maar daden.
Hel is hier niel de plaals om
nog eens over de Morele Herbe
wapening te gaan pralen. Dat ge
beurt in Elsevier al. Maar we wil-
len nog wel eens een vies woord
de krant: Vrouwelijke
moeilijkheden, 't Was
G. K. van liet Ri
middelpunt van vei
inerdebatten. De lie
scliillcnde Ka-
ir Algra noemt
een Doodziek
