IJzeren gordijn
MOSKOU:
Kinderen op
'n schopstoel
têêm -
NIET MEER
ONBEREIKBAAR
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 4 APRIL 1964
Voor enkele honderden
guldens „uil en thuis"
(Van een onzer verslaggevers)
QAAR STA je dan ineens op het Rode Plein, het weidse centrum
avond. Kremlins Spasskaya-toren slaat elf. Dreunend galmen de zware slagen van de „Mos-
kouse Big Ben" over de stad. Late wandelaars haasten zich langs de onverlichte etalages van de
Goem. De kinderhoofdjes bij het Mausoleum weerkaatsen het floodlight, dat uit sterke schijnwer- rist, die
pers de kantelen en de toren van het hart van de stad in gloed zet. Onbewogen staart Lenins do
denwacht op de marmeren bordes-trappen over het plein. Het verlóten plein, want rva elven is de
wereldstad Moskou, die overdag meer dan zeven
storven metropool.
In het luxueuze Moskwa-hotel
een paar honderd meter verder
op, houdt een strijkje de laatste
gasten op de dansvloer. Buiten
schittert nóg de neonverlichting,
maar de vurige letters op het dak
zullen spoedig uitdoven. Evenals
de aan- en uitfloepende Aeroflot-
Tupolev op een van de monumen
tale gebouwen aan de Marx-pros-
pekt.
Moskou is naar bed. Slechts een
enkeling is nog op. Het verliefde
paartje, mijmerend over een
muurtje langs de Moskwa bij het
drijvende restaurant, waarvan het
neon in vurige letters Pectopah
restaurant tegen een donke-
re avondhemel schrijft, een oude
man, die hijgend de trappen van
de metro-uitgang beklimt, een
bezoeker van de laatste voorstel
ling van de bioscoop, die de hele
avond zonder ophouden heeft ge
draaid, een jongen die een vijf
kopeken-munt in de automaat laat
glijden voor een laatste glas bes-
sesap.
Verder is Moskou verlaten. Wei
nig is er meer over van het Mos
kou van overdag, van de wereld
stad met zijn druk verkeer, zijn
duizenden en duizenden voetgan
gers, op de brede boulevards of
in eindeloze rijen voor het mau
soleum, met zijn trollies, zijn
trams, zijn bussen, zijn volle me
trostations, zijn drukke parken en
zijn leger van (goedkope) taxi's.
Als de torenklok zijn elf slagen
over het Kremlin en de stad heeft
laten gaan, houdt het leven op.
Of nee, toch niet helemaal.
liljoen mensen op de been brengt,
jitge-
niet meer zo'n exclusief idee als
het enkele jaren geleden nog was.
Wat wil men? Slechts 2500 km
scheiden Amsterdam van Mos-
Het Rode Plci
achtergrond,
draal) hart i
stad, die in de s
waterstralen strietsen
asfalt, waarop even later straat- Voor
lantaarns gele lichtstrepen teke
nen. Achter de wagens: vrouwen
in boezeroen, een smoezelige
sjaal om het hoofd.
Elf uur in Moskou: het sein
voor de grote schoonmaak, iede
re dag opnieuw. Tot diep in de
nacht zijn bezemende vrouwen de
treinkaartje (retour), al ten vroeg. En in de meeste hotel-
moet worden toegegeven dat men bars wordt maar tot een uur of
er daarmee als privé-toerist nog ejf geserveerd. Trouwens ook
De enigen in een verlaten wereld
stad, die na elven slechts een ver
zameling huizen, dode gebouwen,
lijkt. Geen uitgaansleven in Mos
kou, geen drukke binnenstad,
geen gezellige terrasjes, geen ver
keer. Alleen: stilte. Dèt is mid
night in Moscow".
Goedkoop
Het is een van de impressies,
die de vakantievierende buitenlan
der in het Rusland van vandaag
ondergaat. Een van de vele. Want
mag het land dan sinds enkele
jaren een groot deel van de sluier
van geheimzinnigheid hebben op
getrokken, tóch biedt deze metro
pool de toerist vele belevenissen,
die hij in geen enkel ander va
kantieland zal vinden.
de
al be-
Moskou en Le
ningrad, de stad van de ..witte
nachten". Deze reizen worden ge
organiseerd door de Belgische
Unitours, die per bus in enkele
dagen van Ostende naar Moskou
rijdt cn Nederlandse passagiers
oppikt in Maastricht.
Wil men het nog voordeliger
doen, dan is daar het reisbureau
Ver nu van de Vereniging Neder-
land-U.S.S.R., een communisti
sche mantelorganisatie Dit bu
reau organiseert reizen per trein
(Utrecht-Moskou: 50 uur) en zelfs
per vliegtuig tegen prijzen, die
zeer laag liggen, omdat de Rus
sische Staat niet onaanzienlijke
subsidies verleent.
Tevens wordt men dan in de
gelegenheid gesteld interessante
steden als Warschau en Oost-Ber-
lijn te bezoeken. Verder gaat
men ook: naar de Krim, de Zwar
te Zee, zelfs naar Oezbekistan
de aan historie zo rijke republiek
in Centraal Azië (voor een groot
gedeelte per vliegtuig). Met visa
en andere moeilijke documenten
heeft men niets te maken. Dat
wordt allemaal door het reisbu-
geregeld. Voor velen geldt
dag zoekt men na een lange wan
deling meestal tevergeefs naar een
verfrissing.
Daarvoor zijn vrijwel alleen de
automaten, waar men voor enke
le dubbeltjes een glas rood slap
vocht kan trekken.
Een door velen op een „middag
derdduizenden roebels omzettende
staatswarenhuis Goem. Dikwijls
echter zijn de artikelen ook de
souvenirs te duur voor de toe
voor elke roebel onge-
4,10 moet neertellen. Een
fancy-koers, dat blijkt uit alles,
maar voor de Russische staat
vormt zij een aantrekkelijke de-
viezenbron.
De Russische staat is zeer ge
brand op buitenlandse valuta en
het is daarom ook streng verbo
den roebels, die men in het wes
ten aanzienlijk goedkoper op de
zwarte markt krijgt, mee te ne
men. Vaak moet men aan de
grens door middel van kwitanties
kunnen aantonen dat men de roe
bels in Rusland heeft gekocht.
Met fotograferen moet men op
passen. Weliswaar kan men in
steden als Moskou en Leningrad
vrijwel onbelemmerd plaatjes
schieten, maar zodra er militaire
objecten in het geding zijn wordt
de fotograaf een onverbiddelijk
halt toegeroepen. Dat is trouwens
ook het geval bij de grenssta
tions. Zelfs een plaatje van een
ezelwagentje in een grensdorp kan
voor de politieman al aanleiding
zijn de toerist te bevelen de film
uit het toestel te halen.
Globale indruk
Dat wil echter niet zeggen dat
Rusland een ..griezelig" land is.
Het IJzeren Gordijn is lang niet
meer zo gesloten als een tiental
jaren geleden. En Intourist doet
alles om bij de toerist ccn zo goed
mogelijke indruk achter te laten.
Alles is tot in de puntjes georga
niseerd. Altijd en op elk moment
van de dag staan er bussen klaar.
Weliswaar krijgt men in de en
kele dagen, die de doorsnee-toe
rist er doorbrengt, slechts een
zeer globale indruk van het Rus
sische leven en is een kijkje ach
ter de schermen vrijwel onmoge
lijk, tóch ondergaat men een veel
heid van onvergetelijke impres
sies. En dat is de lange reis
overigens in zeer comfortabele
treinen met slaapwagens, waarin
het tapijt en het schemerlampje
niet ontbreekt ruimschoots
Een schoolklas uit de provi
Si'
Tii;
jgif Mt*j,
^1* h
baande wegen" zal betreden.
cijfers wijzen dat wel uit: vorig 0I
jaar overschreden niet minder het echter als een bezwaar
dan één miljoen vakantiegangers onder „communistische vlag" te
uit het westen de Russische gren
zen, een aantal dat nog steeds
stijgt. Ieder reisbureau kan het
bevestigen: de belangstelling voor
de landen achter het „ijzeren gor
dijn" neemt toe en een reis naar
Moskou of Leningrad is allang
Gevaarlijk
„Een gevaarlijk land". Met dat
motief zien velen, die er toch ook
zo graag eens hadden willen rond
kijken. af van een reis naar Rus
land. Maar laten we diegenen dan
direct geruststellen: men wordt
niet geschaduwd en verborgen mi
crofoontjes zal 'men evenmin aan
treffen in de hotelkamer. Trou
wens, het zou een onmogelijkheid
zijn zo'n slordige een miljoen toe
risten te schaduwen. Dat is ook
eigenlijk niet nodig, want het kor
te verblijf én het feit dat men
aan strakke schema's vast zit, la
ten de vakantieganger weinig
„vrije tijd".
Onder leiding van Intourist-gid-
sen, meestal dames, die de taal
van de toerist uitstekend spreken
tzelfs zijn er Nederlands spreken
de gidsen) worden excursies ge
maakt naar alle bezienswaardig
heden. Men, is niet verplicht aan
deze excursies deel te nemen,
maar de taalbarrière zal de toe
rist weinig mogelijkheden laten er
alleen op uit te gaan.
Uiteraard krijgt men evenals
trouwens in elke westerse stad
alleen de fraaie bezienswaardighe
den te zien. In Moskou om.: het
Kremlin met zijn schat aan Tsa
ren-rijkdom. het machtige Lenin-
stadion, de Lomonosow-universi-
teit en musea. Maar dat zijn dan
ook wel de curiositeiten, die elke
Rusland-reiziger geacht wordt ge
zien te hebben. Propaganda, na
tuurlijk. Maar het wordt de toe
rist niet op hinderlijke wijze op-
VOOR
^eel ze ook vakantie.
Twintig procent
van hen heeft geen
eigen huis
iar gaan ze, m'n vriendjes, fijn uil! Zou er
mij ook ergens een plaatsje zijn? Wie kan
vragende kinderogen teleurstellen.
Zij heeft een flink eigen gezin. Ze maakt zich zorgen om de
vakantie, net als u die zojuist ons Zondagsblad met al die pa
gina's vol met vakantie-ideeën doorneemt. Echter niet om de va
kantie van haar eigen kinderen, maar die van tientallen van
haar pupillen. De frisse, kordate mevrouw dr. Lievegoed is (on- vakantie. Je weet ook wel, dat
1 y T we een klein kindje verwach-
bezoldigd!) directrice van het Zonnehuis Veldheim te Zeist, en, ten en het deze keer niet kan
moederlijk als ze is, draagt ze die zorgen op, aan u en mij. Maar ^e^hebben eeau^e^ £aab
Want haar beschermelingen hebben het meer dan andere kin- komen we ^e^alen me^t
deren nodig: vakantie. Zeist biedt ze voldoende frisse boslucht. de wagen, dan mag je hem be-
kinderen huisves-
internaten, liefde Grote zorg vervult een kinder
hart: zal er voor mij ergens
een plaatsje zijn, als i k straks
vakantie krijg?
:e van haar vakantie-gezin kreeg.
„Lieve Reina, Je weet dat je
altijd weer komen mag met de
ting, onderdak, onderwijs op de scholen
wat ze maar kunnen. Dat éne echter vragen ze aan ons:
paar weken doorbrengen i
stap en ontvangt straks met
vreugde het vreemde eendje
weer in hun midden, die bo
vendien zélf avonturen heeft be
leefd waarvan hij weer weken
kan vertellen.
„Of trots de kaart kon laten
zien die hij later nog krijgt van
zijn vakantie-gezin. Ze zijn gauw
dankbaar,deze kinderen die in
internaten opgroeien. Dat het
„thuis" niet deugt, kunnen zij
niet helpen. Hoe je leeft in een
normaal gezin, weten ze niet,
tenzij wij het ze laten zien....
Sommigen van hen hebben
zo'n lotsverbondenheid gekregen
met hun vakantie-adres, dat ze
daar hun tweede thuis kregen.
Een kinderloos echtpaar nam
enige jaren geleden twee meis
jes, zusjes van elf en dertien
jaar. op. Ze schreven over en
weer, bleven komen, kregen ca
deautjes. „Het contact loopt al
jaren", zegt mevrouw Lievegoed,
„zo zelfs dat er dit jaar een
briefje ging: jammer genoeg
kan ik nu niet komen, want ik
heb een vriend en daarom...."
Het meiske is inmiddels acht
tien jaar geworden".
t gewoon gezin.
de directri
„De kerstvakantie, dat gaat
wel", vertelt ze. „We maken
het in ons tehuis gezellig. Zo
omstreeks pasen worden ze on
rustig en hangen ze als klitten
aan mijn rokken." Twee kinder
handjes, onzeker, zoeken bij
haar houvast, twee hunkerende
kinderogen vragen bevestiging
van de dwingende vraag: „Mag
ik óók met vakantie?" De pu
pillen van het Zonnehuis zijn
soms op drie of vierjarige leef
tijd weggehaald bij de ouders,
en mogen niet in hun geboorte
stad terugkomen. Dan zijn ze
eerst nog in een pleeggezin ge
weest, worden van het éne te
huis naar het andere gestuurd.
Van het ouderhuis is weinig her
innering meer gebleven. Blik
semsnel gaan de gedachten van
de directrice langs het leventje
van deze verschopte kinderen als
ze hunkerend vragen: „Mag ik hebbf!n- tk naar
naar huis, als het vakantie is?" kantte.
Hebben ze wel ergens een te-
huis? Wat is thuis voor dit blon
de joch met de sproetjes: het
vakantiegezin dat hem liefderijk had eerst een kijkje genomen
een paar weken opnam? Het in het ouderlijk gezin van dit
pleeggezin waar hij een poosje joch, waar vader permanent
vertoefde? Zijn éigen ouders, die dronk en de boel kort en klein
hij sporadisch te zien krijgt? sloeg. „Het is er weer hopeloos
mis, hij kan niet naar huis".
Ja. hij woont in Veldheim, luidde het advies. En daarom
maar zijn „thuis" is eigenlijk eaat hij naar een vakantie-ge-
nergens. Soms heeft moeder het zin, dat hem liefderij op wil ne-
nest verlaten. Kinderen werden men en hem iets wil vergoe-
beschadigd door hen, die ze het den voor wat hij in zijn jonge
naast moesten zijn: echtelijke leven tekort is gekomen. Vakan-
ruzies, mishandeling thuis. Een tiegezinnen, goede gezinnen, dat
kind is een kind: ze hebben al- is het wat deze kinderen zo
lemaal liefde nodig, en worden broodnodig hebben,
nu in inrichtingen beschermd
tegen de trieste omgeving. Wilt De Raad voor de Kinderbe-
u hem vakantie geven? Met scherming had perJJl dec. '60
zijn onzichtbare bagage van ne
gatieve ervaringen? Wilt u kin
derogen, eerst schuchter, zien
met glimlichtjes van dankbaar-
Je mag ook
„Ja, dat heb ik er voor over",
zegt u, „waar er vijf kunnen
eten kunnen er ook zes eten n
met slapen schikken we wel In."
Wat verlicht u daarmee een
zorg van een heleboel mensen!
De kleine pupil krijgt de belof
te: je mag ook! De leidsters
kunnen van een welverdiende
vakantie genieten en straks hun
taak weer uitgerust opnemen. Of
wel het pleeggezin, waar een
pupil geplaatst werd (en een
goed pleeggezin is ongelooflijk
belangrijk voor voogdijkinderen)
gaat met de eigen kinderen op
Loze praal
Hij zal misschien geweldig op
scheppen over zijn vader, die al
les kan, zoals alle jongens trots
op hun vader plegen te zijn.
zijn met die loze praal, U hebt jongens
namelijk een rapport van uw dit jaai
logé gekregen en daarin stond den is.
niet veel moois. De maatschap
pelijk werkster van het tehuis
Het Verbond yan Algemene In
stellingen voor Kinderbescher
ming is drie maanden van het
jaar bezig, plezierige adressen
op te zoeken en de vakantie te
regelen voor dit soort kinderen.
Het Zonnehuis Veldheim is één
van de tehuizen, dat van deze
akantiebemiddeling gebruik
Helaas
schappij moeders, die hun gezin
laten vervuilen. Ouders, die
soms vol van goede wil maar
gescheiden leven. Er zijn kinde
ren, die uit de ouderlijke macht
worden ontzet.
heimkinderen heeft geen écht te
huis. Ontstellende cijfers, maar
werkelijkheid. Nu hebben wij
een paar jaar geleden ook al een
beroep op onze lezers gedaan,
en zo'n beroep is nooit tever
geefs. Ook nu weer rekenen 1
op u, uit naam van al die et.,
zame kinderen. U met uw gezel
lige gezin, met die flinke tuinde
rij of grote boerderij, maar ook
op uw flat in Rotterdam en
buiten in Utrecht. Het zijn
verschillende kin
deren uit deze
groep, ze kunnen
zwak begaafd zijn.
Het is niet altijd
makkelijk, maar
als u ze op kunt
vangen, wat ccn
ontroerende dank
baarheid zal uw
deel zijn, want
zijn weinig g
wend. Eén ding
hebben ze voor
zijn gewend
orde en regel,
meer dan kinderen
uit een gewoon ge
zin. Op tijd binnen
komen, eten en
naar bed, handen
wassen en spullen
opruimen is e l
de paplepel i
goten. Het kan best
zijn, dat uw logé
geringschattend uw
keuken bekijkt
opmerkt: „Wat e<
snertkeukentje
dat", en geweldig
op gaat scheppen,
maar achter al die
hart zal deernis maakt. Er zijn 250
een grote behc
aan liefde
warmte.
zit
neisjes,
dit jaar nog geen adres gevon- moeder die je op schoot neemt om
te troosten. Inrichtingskinderen
andere kamergenootjes kinderen op een schopstoel.
„Luchten"
STEEDS MINDER DREMPELVREES
(Van onze speciale verslaggever)
De drempelvrees voor het IJzeren Gordijn wordt door
vakantiegangers meer en meer overwonnen. Een stagend
aantal Nederlanders bevindt zich onder de toeristen, die
de Sovjet-Unie, Roemenië, Bulgarije, Hongarije en Tsjecho-
slowakije bezoeken. Vergeleken met het vorige jaar kan
van een verdriedubbeling worden gesproken. Voor het vol
gende seizoen is waarschijnlijk een nieuwe verdrievoudi
ging in de maak.
Hotels
bekende beeltenissen van
Lenin zijn nu ook de „helden
in de ruimte" in het straatbeeld
erschenen: op grote metershoge
borden prijken ze naast hun
ruimtecapsules.
Over het algemeen wordt de
buitenlandse vakantieganger on
dergebracht in goede hotels, met
huistelefoon en radio-distributie,
waaruit, beginnend om zes uur
's morgens, voor een groot gedeel
te van de dag de bekende mar
tiale muziek klinkt. Dikwijls zijn
het enorme gebouwen. Een be
kend toeristen hotel in Leningrad,
het Oktober-hotel. telt niet min
der dan een kleine duizend ka-
Op vertier moet men als toerist
niet teveel rekenen. Uitgaansge
legenheden, zoals in het westen,
kent men er vrijwel niet. Moskou
telt slechts enkele bars en die slui-
Dit vertelde ons de heer S. W.
ten Cate, chef passage en reis
bureau van Van Oppen en Co. te
Amsterdam. Deze organisatie
heeft steeds in de eerste rij ge
staan, als het er om ging nieu
we vakantiegebieden in het bui
tenland te ontdekken. Vier jaar
geleden werd de stoot naar Joe
goslavië gegeven een initiatief
dat tot een lawine lijkt uit te
groeien. Nu zijn het reizen, zij 't
nog nauwelijks met chartertoe
stellen, naar Rusland, de Balkan-
sta ten enzovoorts, die op het pro
gramma staan.
Het proces, dat er aan ten grond
slag ligt, is er één van wederke
righeid. Zoeken de Westeuropea
nen aan de ene kant een wijde
re toeristische horizon dan Italië.
Spanje en Scandinavië, aan de
andere kant is het zo dat de lan
den achter het IJzeren Gordijn
het grote profijt van toeristen uit
de vrije wereld in zijn gaan zien.
Uiteindelijk brengt dit nogal wat
deviezen in het laatje, en daar
bestaat een steeds groter wor
dende behoefte aan.
„Er zijn mensen, die op Euro
pa uitgekeken raken," aldus de
heer Ten Cate, „het Europa ten
minste, dat vóór het IJzeren Gor
dijn ligt. Ze willen eens wat an
ders; ze willen bovendien wel
eens met eigen ogen zien, hoe
het in een staat aan de andere
kant van de lijn toegaat. En de
genen die er geweest zijn, voor
hun vakantie dan, hebben er in
't algemeen alleen maar ent
housiaste verhalen over."
Visumproblemen zijn er thans
zo goed als niet meer. Iedereen,
die het IJzeren Gordijn wil pene
treren om bijvoorbeeld aan de
Zwarte Zee een vakantie door
'e brengen, krijgt zonder meer de
nodige reispapieren.
Kostenpeil
recht als in Spanje. Italië, of
Oostenrijk. Alleen moet er reke
ning mee worden gehouden dat in
sommige gevallen Roemenië,
of Bulgarije bijvoorbeeld de
bijkomende reiskosten hoger zijn.
In verschillende landen achter
het IJzeren Gordijn bestaan spe
ciale loeristenkoersen. In Tsje-
choslowakije is dit het geval, in
de Sowjetunie.
communistische staat, dan kan
dit meestal bij vertrek tegen har
de valuta worden omgewisseld.
Hoewol er achter het IJzeren
Gordijn beslist nog niet al te
veel moderne hotels staan met
uitzondering misschien van de
typische toeristenplaatsen
wordt aan Westerse toeristen
nooit minderwaardige accommo
datie aangeboden. Hier zit natuur
lijk een propaganda-trekje in,
minder politiek overigens dan
toeristisch. Van „die eerste vo
gels uit het Westen" moet men
het daar hebben. Ze mogen niet
naar het eigen land terugkeren
met verhalen dat het er alle
maal „nog maar niks" is.
Nederland staat anders achter
aan in de rijen van Westerse va
kantiegangers, die het IJzeren
yordijn penetreren. Het vorige
l^ar gingen misschien duizend
Nederlanders „over de streep",
dit jaar zal hun aantal tot onge
veer drieduizend stijgen.
Het vorig jaar bezochten niet
minder dan vijftigduizend Ame
rikaanse toeristen de Sowjetunie.
Van Engeland uit werden 150
chartervluchten naar Bulgarije
verzorgd, van België uit ook en-
'ïïfrj* vfc ik
V. V.5 -f
Een modern hotelpaleis i,
Drouzhba aan de Zwarte Zeek ut
van Bulgarije.
Nederlandse bril bekeken, duur.
In Roemenië, Bulgarije, Hongarije
en Tsjechoslowakije kan men on
geveer voor het zelfde geld te-
Stroompjes
kele tientallen.
In de naaste toekomst verwacht
men van het Westerse toerisme
achter het IJzeren Gordijn een
komt thans elk jaar meer in trek
en heus niet alleen bij mensen,
die per auto naar Griekenland
reizen. Volgens de statistieken
werd Joegoslavië in 1963 door 45
procent meer vreemdelingen be
zocht dan in 1962.
verzorgster. We zager er jongens,
die op het balkon een „hut" aan
het bouwen waren van een oud
tafelkleed, en meisjes die be
hulpzaam waren bij de was ter
wijl de leidster van het groepje
vertelde van haar man-zieke pu
pil van veertien jaar, voor
ze toch een toekomst ziet:
melijk als hulpleidster naast
haar, waar de zieke driften slui
meren. Zal er in die toekomst
plaats zijn voor herinnering aan
een gewoon gezin, dat woont in
een huis met een bel bij de voor
deur, waar een vader, moeder
en kinderen met elkaar aan
fel zitten? Daar ben je geen
stukje van een groep maar een
lid van een gezin. De heer Cas-
tricum van het Verbond van Alg.
Instellingen voor Kinderbescher
ming wacht in de Willem Ba-
rentszstraat 33 in Utrecht ver
langend op uw aanmelding:
„Ja. dat wil ik doen, veertien
dagen zo'n kind in ons gezin, dat
kan best!" U mag hem ook op
bellen: tel. 030—20833. U mag
hem uw wensen opgeven: een
meisje van veertien jaar of:
twee jongens die bij elkaar f
sen Vóór de logé uw huis 1
nenstapt krijgt u een bezoekje
van de maatschappelijke werk
ster der inrichting waarin het
zorgen-kind verblijft: ze geeft
een beeld van het kind en zijn
milieu. Het Verbond selecteert
vakantiegezinnen én pleegkinde
ren en houdt met beide partijen
rekening.
Als het gaat zoals enige jaren
terug: na de oproep in
krant kwamen er prachtige
aanbiedingen van gezinnen. Het
héérlijke voor de kinderen is,
dat soms beste gezinnen pleeg
gezinnen worden en de kinderen
helemaal opnemen. Daarmee zit
het Verbond nu in de knel: e
weer een vakantie-adres afge
vallen. Nog In de maand april
willen ze graag al die 250 kin
deren geruststellen: ook jij mag
met vakantie .Wacht u niet te
lang met uw briefje of telefoon
tje naar Utrecht? Daarmee stelt
u een kind gerust, dat al zo
ontzaglijk veel moet missen!
