Minder romantiek
in het straatbeeld
De zondag
0pen briel
ZATERDAG 25 JANUARI 19Al
ZELFS DE LORREBOER
MOET HET OPGEVEN
„Wat is Uw mening
over
Bij plaatsing van uw
mening ontvangt u naar
wens het boek Tip Parade.
De dokter zegt 1 of De
dokter zegt 2.
Wilt u nw naam en
adres óók vermelden in de
brief, die u kunt sturen
naar de redactie „Blad-
Zij" met op de enveloppe
„Uw mening".
Zo nodig zal de redac
tie een keus maken uit de
binnengekomen brieven en
deze bekorten. Over deze
beslissing wordt niet
gecorrespondeerd.
NIEUWE VRAAG:
Wat vindt U van de
bezigheden van uw man
er zjjn mannen, die overal in zitten. Hier heten ze
„mijnheer de voorzitter", daar treffen we ze aan als ijve
rig notulerend secretaris, een volgende avond is diezelfde
mijnheer in een ander zaaltje commissielid en gisteren
was hij nog tot twaalf uur aan 't vergaderen over, nou
ja... 't Is gewoon niet bij te houden.
er zUn mannen, die 's avonds als ze thuis komen
goeiendag zeggen, na 't eten op hun gemak de krant lezen,
eventjes de vermoeide oogjes sluiten en zo tegen tienen
geeuwend zeggen: Mien, 't is tijd, we gaan naar bed.
...er zijn mannen, die hun nette colbertje verwisselen
voor iets, dat op een werkpak lljfit, de zolder op of de
kelder induiken en zachtjes fluitend of met een sigaretje
tussen de lippen aan het timmeren, het solderen, het ver
ven of weet ik wat slaan. Inderdaad: de doe-het-zelvers
van het poppenhuis af tot de gootsteenkast toe.
...er zijn mannen, toevallig ken ik er een van zeer
nabij, die van hun dagelijkse werk 's avonds een soort
verlengstuk maken door dan nog druk voor hun zaak of
hun baas bezig te zijn, waarmee dan ook.
...er zijn mannen, tja wat voor mannen zijn er nog
meer? Was er iets van (of voor!) u bij hierboven? Of, nu
serieus gevraagd: hoe is de uwe, wat doet uw man of
niet in zijn vrije tijd, welke bezigheden heeft hij?
Dat lijkt ine best een vraag-van-de-maand toe. Waarop
we, naar ik hoop, met z'n allen, een antwoord gaan ge
ven. Niet zozeer wat hij doet, maar vooral hoe u
daarover denkt, lijkt me het meest interessant
toe. Maar dan eerlijk zijn, desnoods worden we geza
menlijk mevrouw X. te T. te Z.
Vandaag over veertien dagen gaan we onze mannen
dus bekijken. Mag ik u vriendelijk, maar ook een beetje
dringend, vragen zo gauw mogelijk te schrijven als u
(weer) mee doet? Graag uw brief vóór de 29e januari op
de bus.
verdriet ik daarover heb. Elke
zondag als mijn man en ik naar
de kerk gaan, denk ik aan m'n
kinderen twee jongens die
dan uitslapen als het winter is
of weggaan 's zomers. Dat weg
gaan vind ik op zichzelf zo erg
niet, maar ze gaan rustig op een
terras zitten, eten zelfs als het
zo uitkomt buiten de deur of rij
den (dertig kilometer verder!)
naar het strand om met hun kin
deren te gaan zwemmen. In het
begin zei ik er wel eens iets
van, maar toen kreeg ik te ho
ren: u brengt uw zondag door
op uw manier en wij op de on
ze. Wat een woordenwisseling
wij er al niet over gehad heb
ben (geen ruzie hoor, maar ge
sprekken). Nu zwijg ik maar.
Vroeger gingen ze altijd mee
naar de kerk, gewoon twee keer,
en ze zijn op de zondagsschool
en de vereniging geweest. Weg
gingen we nooit en spelen op
straat was er ook niet bij. Maar
dat was vroeger nu eenmaal zo,
toen was de zondag anders dan
nu vind ik. En ik moet eerlijk
toegeven, dat mijn man en ik
ook niet dulden dat ze niet naar
de kerk gingen, maar daarin wa
ren we toch ook de enigen niet.
Nu geloof ik wel, zonder dat ik
het van mijn eigen schouders wil
afwentelen, dat hun vrouwen er
ook wel toe bijdragen dat ze
niet naar de kerk gaan. Die ko
men uit een niet zo kerkelijk
milieu, zo meer te hooi en te
gras als u mij begrijpt Be zeg
wel eens tegen mijn zoons: neem
toch een voorbeeld aan je zus
ter (die gaat wel elke zondag
met haar man en kinderen en
die leven ook heel anders) maar
dan lachen ze maar wat. Nu
mevrouw, ik heb geschreven wat
ik kwijt wilde en zelfs al zou het
als ik alles goed heb begrepen
aan mij liggen, dan wordt toch
het verdriet dat wij er om heb
ben, niet minder door".
JVojj een klacht
Nog een klacht, maar dan op
ander terrein, kwam ik in dc
post tegen van een mevrouw
(middelbare leeftijd, zonder kin
deren), die schrijft:
,,Ik zal u vertellen hoe ik de
zondag gedwongen beleef en hoe
ik die dag zou willen beleven.
Zoals het nü is: mijn man en
ik gaan naar de kerk, dan kof
fie en de krant, eten, slapen,
weer naar de kerk, nog wat le
zen,. weg zondag, tot de volgen
de keer. En daar moet ik nu te
vreden mee zijn. En dat kan ik
niet, zodat ik zondags een slech
te dag heb en erg blij ben als
't weer maandag is. Ik wil de
zondag beleven (met een streep
er onder); naar de kerk: ze
ker, maar dan de kerkdienst be
leven. De mensen, medechris
tenen, ontmoeten, eens -gaan- be
zoeken, uitnodigen. Uit de kérk
koffie;, gjraag, maar jjiet .djrgkt
de krant gepakt, eens over de
dienst, over de preek en zo ge
praat en dat niet alleen cri-
tisch. Waarom van de zondag
geen feestdag gemaakt, in-
plaats van een oudtestamenti
sche sabbath-rustdag? Eerlijk:
ik ben wel eens jaloers op de
mensen van het Leger des Heüs
in hun spontaniteit. Ik zou wil
len zingen, met elkaar praten,
eens wandelen, een spelletje
doen. Ik hou wel van lezen
maar om het de hele dag te
doen, dat maakt me nerveus. Ik
kan heel goed begrijpen, dat
de jeugd het ook anders wü en
ook voor buitenkerkelijken lijkt
me die starre automatische zon
dagsbeleving (mijn zondag.
helemaal niet aantrekkelijk",
aldus deze brief, die wel voor
zich zelfspreekt.
Wandelaar
Mevrouw, misschien wordt n
wel jaloers op de heer P. v. d.
V. te R. (bedankt voor nw
vriendelijke woorden!) als hij
schrijft:
„Hebben we nog wel een el-
gen levensstijl? Durven we die
nog aan en maken we van de
zaterdag een voorbereiding op de
zondag? 's Zaterdags is de laat
ste dag der week en wil men
uitgeslapen in de kerk komen,
dan moet men geen extra druk
te erbij memen en laat naar bed
gaan. Zo beviel het me deze
zomer uitstekend des morgens
om half acht in het park te
gaan wandelen en langs de
Parkkade en dan om tien uur
naar de kerk te gaan (voor
Rotterdammers: de Westzee
dijk). Van de natuur, Gods
schepping, mocht ik dankbaar
genieten. Soms zag ik een mijn
heer, die z'n hondje uitliet. Meer
mensen heb ik niet gezien! Toen
de kerk uitging was alles in de
gloria en ik naar huis (linker
Maasoever). Daarom vraag ik: i
hebben we wat aan de zondag
morgen of moet de kerkgang on-
der de zaterdag gebukt gaan?
Genieten we 's zondagsavonds
tot het (late) eind om 's maan
dags niet uitgeslapen op ons
werk te komen? De zondag is
voor mij voeding in ons geloof
en een voorbereiding voor de
komende zes werkdagen", on
dertekend, een zondagswande
laar (plus naam).
Helaas moet ik er weer een
punt achter gaan zetten, of
schoon er nog een aantal ande
re brieven wacht. Hopelijk
kunnen we die volgende week
in onze laatste zondagsrnbrlek
allemaal kwijt!
Groningen, Limburg, Frankrijk en
Duitsland wachten op ons afval.
Van de zes kg opgekocht spul is
vijf kg papier. Geen wonder, want
een lawine van krantjes, druk
werk en waardebonnen rolt dage
lijks onze brievenbus binnen.
Wat de lorren betreft, misschien
herinnert u zich dat uw moeder
vroeger sjacherde met de man
die de untster en de zak hanteer
de. Er zat een wollen deken bij
en dat leverde dan een kwartje
meer op. Eén prijs wordt er nu
uitbetaald: de lompen gaan regel
recht naar de sorteerderij. Het
verwerkte wollen materiaal ver
dwijnt naar de wolspinnerijen. Een
ander deel, zoals schorten en oude
jumpers, wof-dt' als poetslappen'
Verkocht terwijl ook de papierin
dustrie interesse he.eft .voör onze
oüdeshemdèn èn: japonnetjes.
De heer Lok zit in de industrie
wijk in Vlaardingen. Schooljon
gens met zelf in elkaar geprutste
zeepkistenkarren gaan op een
vrije middag de zaken langs om
oud papier: ze kunnen nu alleen
met een flinke partij een zakcent
verdienen. De kleine partijtjes
die de moeite niet waard'zijn wor
den afgestoten door dit systeem-
en tegelijk wordt een klantenbin
ding opgebouwd. De heer A. P.
Lok verwacht er veel van, hij
drijft met vader en drie broers
de zaak. Vader Lok is nu twee
en zeventig jaar, en ging in de
twintiger jaren vanuit Delft de
boer op met potten en pannen. De
nering in galanterieën ging slecht;
op zekere dag had hij voor zijn
groeiend gezin vijf en dertig
cent ontvangen (niet verdiend).
De volgende dag besloot hij lom
pen op te kopen van de boeren
en hij boerde niet gek: hij ver
diende 4 die dag. De basis voor
het huidige bedrijf was gelegd.
,,Zo staat de zondag bij ons In
het teken van rust, huiselijk
heid en als ik het zeggen mag:
heiliging" zegt mevr. H. M. te
H.
„Lijkt dat niet enigszins op
zelfgenoegzaamheid en wordt er
wel aan naastenliefde gedacht?
Men kan het nu wel mooi voor
elkaar hebben met z'n gezin
netje, maar neem ook eens
iemand mee naar huis die een
zaam is. Of ga en zeker op
zondag eens een zieke bezoe
ken (zoals wij een keer per
maand 's zondags altijd naar
een inrichting gaan, waar een
familielid van ons wordt ver
pleegd. ook al is dat geen ple
zierreisje). Maar Jezus genas
immers ook de zieken op de
sabbath?"
Beetje plezier
„Ik heb wel een beetje ple
zier gehad om dat knutselen in
je zondagse kleren en me daar
naast een 'beetje geërgerd aan
die stichtelijke lectuur op zon
dag", aldus mevrouw X. te Y.
die verder gaat met: „Het kerfc-
gaan is eèn pliéht,'ook voor de
kinderen die liever thuis blij
ven, alhoewel wij zo'n kind niet
mogen dwingen twee maal te
gaan. Wat de rest van de dag
betreft geloof ik dat het moei
lijker wordt naarmate de kin
deren ouder worden en zelfstan
dig iets kunnen ondernemen.
Aan het karakter van het kind
zal het liggen of we de touw
tjes al of niet strakker moeten
aarthalen. Want het in 't harnas
jagen is zeer beslist funest".
Verdriet
De brief van mevrouw Van
H. te R. sluit hier eigenjijk op
aan als zij haar hart lucht met:
„Nu ik al verschillende malen
over „niet dwingen" en „maak
de zondag gezellig en tot een
feest" heb gelezen, ben ik toch
eigenlijk in de put geraakt En
vraag ik me steeds maar af: is
het mijn schuld, dat mijn twee
kinderen (allebei getrouwd) bij-
na nooit meer in de kerk ko
men? U moest eens weten hoe 'n
yROEGER zat ik op een lauwe
zomerdag eens in de tuin ea
toen regende het plotseling lieve
heersbeestjes. Ik zou niet geloofd
hebben dat het lieveheersbeestjes
regenen kon als ik er niet zelf
middenin gezeten had. Ze wroet
ten in de doos met kaartjes maas-
wol, wandelden het verstelgoed in
en uit, krioelden over bloem en
blad en tuinmeubelen en de krul
letjes van de baby in de box
en waren even later weer op één
ogenblik geluidloos verdwenen, als
gehoor gevend aan een geheime
EEN dergelijke sensatie, maar
dan in het klein, onderging ik
toen ik in de loop van de vori
ge week plotseling brieven ont
ving die in variaties aldus be
gonnen:
„Deze dient om u te melden
mijn opvatting van de zondags
viering". „Nu zal ik u eens ver
tellen wat ik van de zondag vind",
enzovoort. Waar komt die invasie
over de zondag ineens vandaan?
-lacht ik - maar zaterdag j.l.
bracht de oplossing.
Want toen zag ik op Blad Zij
allerlei ingezonden brieven over
de zondag prijken en concludeer
de daaruit dat er een woek eer
der ook zeker over de zondag was
geschreven - maar dat dit mij
moest zijn ontgaan door drukte
of wat ook.
KN die conclusie werd versterkt
door een allerliefste brief van
een huismoeder die aldus begint:
„Beste Christine, Toen ik deze
week de brieven las over het vie
ren van de zondag, zei ik: ik
ga schrijven wat ik vind van 't
zondagvieren; vieren doet je den
ken aan een feest en is de zon
dag een feest als je twee keer
naar de kerk gaat, tussendoor kof
fie drinkt, eet en catechisatievra-
gen gaat leren en overhoren!
'k Liep warm! Maar mijn man
zei: doe dat niet, de mensen ver
anderen toch niet van mening,
schrijf liever naar Christine, zo
maar eens, want daar ben ik
hei meestal mee eens (en dat zegt
v/at voor m'n man) en daarom
schrijf ik"»
anderd in heiL Wat op aarde ons
vaak duidelijk wordt, is: dat wij
met terug kunnen. Het is net of
we in de mist zitten. We doen
maar. We kiezen en moeten
dan verder op het eenmaal inge-
b.v. je wilde
zo leuke brief DN deze moeder kan beter dan baan en'ie kreeg die" en nu wat
etjes dat ik wie ook hiermee duidelijk dan nog. nou heb je 'm en zo^je
meer willen en grootser wil-
"i" len leven of je wilde kinde-
je kreeg
gewoon beschaamd. Be- ten wegvluchten uit het ogenblik
voel
schaamd omdat dingen waarmee naar iets onbereikbaars, dat juist {rots on 'hen hiïn TphvH
ik worstelde bij het schrijven van een ander altijd schijnt te heb- zachte wangen en argeloze oeen"
de Open Brief - ik lever heus ben. maar van het ogenblik zelf, Ur.u je Kft
wel eens een gevecht al lijkt het ons ogenblik, een uitverkoren mo- iemand 't was een soort Dresta-
allemaal zo glad en gemakkelijk ment kunnen maken, en van ons tie M toen on een ovJnhlfk
gezegd als het er eenmaal staat dagelijks^ leven een ^feestelijk had je meer te' zorgen en raakte
"riHc de trots gewend, zag je nog
De gedachte wordt aangereikt:
de ander past hem in eigen le
ven toe. En nu het wonder: door
.die heel speciale toepassing, door
het beleven van wat ik als wer
kelijkheid zag in een heel andere
situatie, worden voor mij mijn ei
gen woorden van een nieuwe wer
kelijkheid, rijker, blijder dan voor
heen. Omdat ik zie wat een mens
ermee doet, hoe een mens ermee
leeft. Dat stukje waarin u be
schreef hoe u uw zoontje van
twee aankleedt en hoe u van dat
„klusje" geniet, hoe u er de tijd
voor neemt en niet jaagt naar
klaarkomen voor z.g. „vrije" tijd,
alleen al omdat ik met Kerst
schreef dat in het doen zegen
ligt, niet alleen in de verheven
momenten hoe heb ik van dat
stukje genoten!
wel de rijkdom maar vöoral ook
wat de rijkdom aan eigen weg
cijferen kostte en toen vond
je kinderen toch ook wel een
drukte en een nooit aan jezelf
toekomen, maar ja, de weg was
ingeslagen, terug kon je niet.
op aarde in allerlei variaties
duidelijk. Tót er plotseling iets tot
ons doordringt: de stem die ons
Gods belofte (de heerlijk vervul
de belofte) en daarmee ons heil
verkondigt: je kunt altijd, ieder
ogenblik opnieuw beginnen, in
elke situatie, onder elk kruis.
Je werk krijgt de on-aardse ze
gen van vernieuwing en je huis
houdelijke beslommeringen wor
den door een nieuw licht be
straald. Begrijp me goed: werk
wordt niet anders, klusjes wor
den niet. anders. Het leven is niet
zo verheven of er worden dage
lijks aardappelen gekookt. Niets
ALS ik hierover nadenk,
noe oen andere verblijdende worft"mdëï£~p>Sn"niet. verdrièt
j - --"i r~ r kant aan een eenmaal zo verover- njet Maar u wordt anders. God
ders die het plotseling zien, zoals de levenshouding: je kunt altijd keert u om Misschien gek dat
deze moeder, afsturen op de moe- opnieuw beginnen. Mensen die het nu „as" tot me doordrinirt"-
delozen, op hen die o zo begrij- iets ontdekken, zeggen: „Wel g» daaeliiks bekee?d Sn
pelijk achter zichzelf aanhollen. Kek, maar het dringt nu pas tot ging ik gister besetfenOfvVrl?
door dat.,
tar nauwelijks
voortgaan steeds
beseffen nog jaar 0f lang geieden,
J ui- opnieuw. Of straks. Of
en blij- schien NU.
die door Hem. omdat Hij de dingen
Charme, ook voor de naclit moet de ontwerper van dit buitenissige
pyama-geval hebben gedacht. Hij toonde deze Weerise schonen met
een strakke jumper met diepe V-hals en bracht wat zwier bij dc
kniéen door kantjes als uit grootmoeders tijd. We signaleerden het
in dc collectie van het Oostenrijlcse modehuis „Gazelle" te Wenen.
Meisjes au pair
Hebt u ook zo'n dochter? Ze
koestert het goede voornemen om
naar Engeland te gaan om bij
een familie te werken en zo
de taal en levensstijl van de
Engelsman te leren. Het Britse
ministerie van binnenlandse za
ken heeft richtlijnen uitgegeven
voor meisjes au pair. Het is nu
niet mogelijk, dat een Engelse
huisvrouw haar als manusje van
alles, werkster of dienstmeisje ge-
De hulp in de huishouding ont
vangt namelijk buiten de kost en
inwoning elke week voor haar ont
spanning dertig tot zes en veer
tig shilling 15 tot 23) zakgeld.
Zij moet vijf uur per dag wer
ken en per week heeft ze recht
op een vrije dag. Een meisje au
pair dient behandeld te worden
als een dochter des huizes en niet
als een dienstmeisje. Per jaar
gaan ongeveer vijftienduizend
meisjes in Engeland werken.
Vader Lok vestigde zich in Kë-
thel waar het gezin groeide, en
vervolgens trok het naar Vlaar
dingen.
Nieuwe wijk
Waarom we de roep „haze- en
konijnenvellen" niet meer ho
ren?" U woont zeker in een nieu-
\Ve wijk", zegt de heer Lok, „daar
mogen geen konijnen meer wor
den gehouden. Alleen in de oude
binnenstad wordt nog een enkel
vel opgekocht, maar ze zijn wei
nig waard." Wat de metalen be
treft: tin is het hoogst genoteerd,
vervolgens daalt de prijs in volg
orde voor roodkoper, geelkoper,
aluminium, lood tot zink. Metaal
wordt omgesmolten en weer ge
bruikt, van koper wordt onder
meer kopervitriool, een bestrij
dingsmiddel gemaakt. Hoe het
met de benen van Lorbee zit? In
de lijmfabriek in Delft wist men
ons dat uit de doeken te doen.
Dertig jaar geleden nog werd door
dé hüifeVfbuW hét soepbeen bé-
waard en aan de lompenhandel
verkocht er werden toen in de
huishouding ook meer soepbeen
deren gebruikt. De beenderenhan-
del sorteert op het ogenblik wei
nig effect, althans voor moeder
de vrouw. De lijmfabriek betrekt
de beenderen rechtstreeks van
het abattoir en bij de slagers,
voor wie het beslist lucratief is.
Bij hen wordt het afgehaald, de
lijmfabriek rekent geen afhaal-
loon. Van de beenderen wordt ge
latine gemaakt die we weer in
blaadjes kopen om er pudding
van te maken. Van abattoir tot
feestelijk toetje zo gaat dat
We worden voortaan niet meer
in ons middagslaapje gestoord
door de koperen bel met zijn
rinkeldekink de oud papier
acties kunnen effectief gaan wer
ken.... maar een stukje roman
tiek is er uit het stadsbeeld ver
dwenen, dat is een ding dat ze
ker is!
Toen na de oorlog voor allerlei
branches vakdiploma's en vesti
gingsvergunningen werden vereist,
verdwenen de mannen met hun
gegalm, igekrijt en geblèr, die
ieder voor zich sfeer gaven aan
een bepaald jaargetij. Aan hun
roep wist je wie er langs kwam;
de één riep: Lórrrrr -bee, de an
der lorpee. Zo ging dat toen wij
jong waren, maar onze kinderen
zullen deze herinneringen niet
meenemen in hun leven. Zelfs de
lorrenboer, die het tot nu toe
uitgehouden heeft in het stads
beeld, gaat .eerdaags verdwijnen.
Allemaal kleine porties lompen en
oude kranten lonen de moeite niet
meer en daarom: efficiency voor
de lompenhandel.
Spiegeltje
aart de wand
Wandspiegels op de juiste
plaats 'aangebracht kunnen
wonderen verrichten: een ka
mer vergroten, een hal of
gang opfleuren. Maar een
spiegel in de juiste maat kan
moeilijk en kostbaar zijn. Er
zijn nu tegel-wandspiegels in
de haïidel en wel in drie ma
ten: vijftien en half cm in het
vierkant, dertig en een halve
cm in het vierkant en een
langwerpige spiegel-tegel van
dertig en een halve cm bij
vijftien en een kwart om.
Zij zijn aan de achterkant
van kleefstof voorzien waarvan
u gebruik kunt maken door
het beschermende papier te
verwijderen. De tegels sluiten
goed aan, zodat ze met elkaar
één spiegelwand vormen. Ze
zijn niet duur: ongeveer 1,50
voor de kleine en 4 voor de
grootste tegels.
Primeur
het" afvalstoffetrbédrijf. De
huisvrouw daar krijgt een stevi
ge gele circulaire met antwoord
kaart in de bus;
„Geachte mevrouw, hiermede
berichten wij u, dat u vanaf
heden onze wagens niet meer in
de stad zult horen; wij hebben
nl. besloten het venten er geheel
aan te geven. Enerzijds omdat
ons bedrijf deze wijze van inza
melen ontgroeid is, anderzijds
ook omdat wij weten in de loop
der jaren veel „overdag-sla-
pers" te hebben gestoord. Wij
zullen dat niet meer doen!"
In het vervolg kun je hem bel
len als er een partij is, maar ook
een bestelkaart sturen. Uit de ken
nisgeving springt één zin: „wij
maken ook geen verschil meer in
prijs tussen goederen, bezorgd aan
ons bedrijf en afgehaald." Iets,
wat u misschien niet wist,"'maar
voor papier, bezorgd bij de opko
per wordt meer betaald dan aan
huis afgehaald. De haal-prijzen
zijn nu verhoogd tot breng-prijzen.
De firma Lok
Zn.
Vlaar-
dingen betaalt voortaan die éne
prijs, met dien verstande dat er
bij afhalen 1 afhaalloon bere
kend wordt, ongeacht de waarde
van de goederen. Als er weinig
aan te bieden is, maakt het veel
uit. De firma heeft het goed be
keken: zij koopt liever tweehon
derd dan twintig kilo aan één
Verscheidene verenigingen heb
ben O.P.A. acties. Het afvalstof
fenbédrijf wil OPA graag overeind
houden doör particulieren een ont
vangstbon te geven in plaats van
geld. De schenkers leveren deze
bon ter controle af bij hun ver
eniging. De penningmeester ont
vangt eens per maand een afreke
ning: van mevrouw X 300 kg pa
pier, van de heer IJ bezorgd 5
kg oud ijzer en 100 kg oud pa
pier, van mevrouw Z. 30 kg lom
pen en 80 kg oud papier. De ver
eniging krijgt altijd een toeslag
op het totaalbedrag van tien pro
cent. Voor vele oud-papier-acties
voorkomt dit een gesjouw van en
naar depótadressen.
Lawine
Het bedrijf beschikt over een
eigen vemietigingsinstallatie: gro
te machines die het papier ver
snipperen. Er is een omzet van
twee miljoen kg papier per jaar,
de vol-automatische installatie
met transportbanden en elektri
sche persen kunnen vijftien a
twintig ton per dag verwerken.
Hebben die slokoppen hun maal
tijd verwerkt, dan gaat het per
trailer naar de fabrieken toe. Het
is papier en het wordt papier.
Het lezen van reacties, op wat
er alzo in deze rubriek aan me
ningen is verschenen, vind ik
altijd weer interessant. Als u er
ook zo over denkt, hoef ik u
niet eens uit te nodigen de vol
gende brieven te gaan doorne
men, want daar zitten heel wat
reacties tussen. Bijvoorbeeld die
van: Mevr. G. J. te 's-G., die
eerst de alleenstaande lezeres
uit D. een hart onder de riem
wil steken en haar adviseert zich!
eens in verbinding te stellen
met b.v. de presidente van de
plaatselijke Ned. Christen Vrou
wenbond. „Als u lid wordt van
die bond, dan zult u vast wel
desnoods via de presidente
in contact komen met andere
alleenstaanden. Begin dan eens
met een ander te vragen en als
u ervaart voor anderen een ge
zellige sfeer te kunnen scheppen,
zal uw gevoel van eenzaamheid
zeker verdwijnen", zo nodigt zij
haar hartelijk uit.
Inhakend op het meenemen
van kinderen naar de kerk, vindt
deze briefschrijfster, dat meis
jes en jongens tot een jaar of
twaalf veel beter op hun plaats
zijn in een of meer aparte lo
kalen, waar op kinderlijke wij
ze uit de bijbel wordt verteld.
Zingen en collecteren: het moet
echt een kerk voor kinderen zijn
(zoals in Israël, waar de kinde
ren ook in aparte gebouwen gods
dienst-onderricht krijgen) voegt
zij er bij. Verder lees ik: „Wei
nig voel ik ervoor om 's avonds
weer naar de kerk te gaan, daar
men dan het 's morgens gehoor
de verdringt. Liever zou ik voor
degene, die zulks wenst,
's avonds voor ouderen discus
siegroepen willen instellen en
voor jongeren actuele onderwer
pen laten bespreken. Men zou
dat in de kerkzalen kunnen doen.
Daardoor zou er meer een on
derlinge band komen en een uit
wisseling van gedachten over het
geloofsleven. Het moet toch te
denken geven, dat de avond
diensten zo slecht bezet zijn. Ik
geloof, dat in deze onrustige tijd
men het niet meer kan opbren
gen om zich tweemaal per dag
op een preek te concentreren.
Ook is de zondag dikwijls de
enige dag, waarop men wat
meer lichaamsrust kan nemen.
Voor de predikanten zou dan de
zondag ook wat rustiger zijn. Zij
behoeven dan slechts eenmaal
te preken en kunnen dan op die
dag zich ook iets meer aan hun
gezin wijden", aldus deze reac
tie.
De bossen in
Mevr. Van L. te 's G. haakt
in met: „de rubriek zo lezend
denk ik, wat zijn er toch nog
veel goede, brave zondagsvier-
ders en daar ben ik echt blij
om. Toch geloof ik niet, dat
men naast de kerkgang
het verdere van de zondag
moet doorbrengen met bijbelle
zen enzovoorts. Het lijkt me te
opgeschroefd, te gedwongen,
mag men op de 'feesteliikste
dag van de week a.u.b. een beet
je blij zijn en rust hebben? Met
dat blij zijn bedoel ik niet gaan
dansen of zo, maar bijvoor
beeld op een mooie zomerdag
de 'bossen ingetrokken als alles
nog stil is en dan niets dan de
vogels om je heen. Kijk, dan
rijst er bij mij een danklied
op: „Op bergen en in dalen...."
Mevr. A. K. te O. „Ik kan
me best voorstellen ('k woon in
een klein stadje) dat men 's zon
dags de grote stad wil ont
vluchten en naar 'bos of strand
wil gaan als 't warm is. Maar
dan de kerk niet vergeten en
de dominee niet voor stoelen en
banken laten staan."
Is het dat
Ingaand op de brief van me
vrouw W. te W., waarin o.m.:
„Lorren en bééééénen..., 'k
geef vijf cente voor je lorre!"
De schorre roep ging vergezeld
van luid belgerinkel en je hoor
de het alleen als je ziek was en
van school thuis mocht blijven,
's morgens om tien uur onge
veer. In het voorjaar hoorde je
„móóie arebeie, zestien cente
et pond", in het najaar klonk
de roep: „Zéelandse mossele, al
lemaal gróóóóte Zéelandse, al
lemaal gróte!". Daar was het
kleine grijze mannetje met de
bakfiets, behangen met zelfge
maakte pantoffels, zolen van
oude fietsbanden. „Kope maar,
'k heb ze vanaf een kwartje het
paar!" Nog later, tegen de jaar
wisseling kwam een geheimzin
nige kreet uit het donker; dan
lag je al lang in bed: „Haze
en konainevclle, konaineveile!"
Bij de zomer hoorde het bedees
de Chinese mannetje, dat zange
rig zijn waar aanbood, die bun
gelde op zijn buik in een oude
blikken broodtrommel: „pinna
pinna, lekka lekka". Of de kloe
ke kerel met vervaarlijke snor;
hij had een carrier vol glazen
potten: ,,'k heb goudvis in
akwa!" En laten we de ijsco
man niet vergeten...
