Russen niet bang
politie
voor
Sennocol
Ziekenhuistarief zo goed
als onbetaalbaar geworden
I
7ü een. &osite hij.
1
Bondsraad staat achter
i Frans-Duits verdrag
n ofc\"b
Jeugdpuistjes
Efficiency moet meer kansen krijgen
Reiskleding voor Siberië overbodig
Terreur is nu
verleden tijd
psiand« A- podkhoeto,. „grijP ik
Belg ter dood
veroordeeld
Drink
Zoogdieren onder insecten
ZATERDAM 2 MAART 1963
De Westduitse Bondsraad heeft schap tussen Europa en Amerika zal blü"
het wetsontwerp inzake ratifica
tie van het Frans-Duitse verdrag
gisteren goedgekeurd. De afge
vaardigden van de deelstaten met
een sociaal-democratische regering
onthielden zich met uitzonde
ring van Bremen van stemming.
Dit waren Hamburg, Hessen en
Nedersaksen, zoals wij gisteren
in een deel onzer edities reeds
meldden.
De Bondsraad nam een motie aan
ven nastreven, evenals de eenmaking
van Europa via de Europese Economi
sche Gemeenschap.
OS-lijke- b medod wtaf mtm mtmetmmt
Voorts moet de regering voor de ge
meenschappelijke verdediging in het
raam van de Navo en de opheffing van
de handelsbeperkingen tussen de E.E.G.,
Groot - Brittannië, de Verenigde Staten
en andere landen blijven opkomen. De
motie was namens de commissies voor
buitenlandse zaken en defensie uit de
Bondsraad ingediend door burgemeester
Brandt van West - Berlijn, die voorzit
ter van de commissie voor buitenlandse
zaken is.
Het verdrag zelf werd door de Bonds-
waann het Duits Franse verdrag als raad no? ni«t goedgekeurd. Het moet
uiting van verzoening en vriendschap tus- eerst weer door d« Bondsdag worden be-
sen het Duitse volk en het Franse volk handeld en wanneer dit Huis het heeft
wordt begroet. In de motie wordt ook de geratificeerd, zal het voor eindgoedkeu-
verwachtlng uitgesproken, dat de West- rin£ opnieuw door de Bondsraad worden
duitse regering een nauw bondgenoot- behandeld.
Afgevaardigden in de Bondsdag over
wegen indiening van een resolutie waarin
wordt gezegd dat het verdrag grotere
westelijke samenwerking niet in de weg
mag staan. De drie ..landen" die zich
van stemming onthielden zijn niet tegen
het verdrag als zodanig, maar willen er
de doelstellingen van de resolutie in op
genomen zien.
Advertentie
drogen in met Purolpoeder. fi.60er.fi.-
Russen vertragen
weer in Genève
De Russen hebben gisteren op
de ontwapeningsconferentie in'
Genève laten weten, dat zij niet|
verder met het Westen willen on-i
derhandelen over de bijzonderhe-|
den van een kernstopverdrag als
er niet eerst overeenstemming is
bereikt over het aantal inspecties
ter plaatse in het kader van pen
dergelijk verdrag.
Een westelijke woordvoerder heeft
daarop verklaard, dat de afgevaardig
den van het Sowjetblok een gecom
bineerde actie hadden ondernomen
om te voorkomen dat er andere kwes
ties dan het aantal inspecties bespro
ken zouden worden. Rusland wil, zo
als bekend, maximaal twee a drie in
specties toestaan; het Westen wil er
minstens zeven.
De Rus Tsarapkin zei dat zijn land
met die twee a drie inspecties „een
enorme politieke concessie" had gedaan.
Het Westen had hierop gereageerd met
nieuwe en zwaardere eisen. De verte
genwoordigers van de oostelijke landen
hamerden er vrijdag voortdurend op,
dat „het Westen de conferentie wil la
ten verzinken in een poel van details."
Een westelijk diplomaat zei dat hij de-
ze„f!P.vri-idag wel 30 keer had gehoord
William Foster, directeur van het
Amerikaanse ontwapeningsbureau, zei
dat de V.S. zitten te wachten op het
antwoord van de Russen op vragen alsi i i- -
hoe, waar en door wie de controle 0p ver<JWljneil van de politieterrein*
mVt»™f„vuVv»nerdk%%°eP„TS uit de '«ens van miljoenen men-
=SJS ?en- "Als tegenwoordig iemand
zijn om kernwapenproeven te ontdek- S liaellti
ken en te identificeren,
met de mening
hadden immers zo
in 1958 te Genève gehou
den conferentie van deskundigen als de
verklaring van de Pugwash-conferentie
van vorig jaar september mede onder
tekend.
grootste verandering in de
Sowjetunie sinds de dood van
Stalin op 5 maart 1953 is het
om twee uur op mijn
Russische"geieerk- deur klopt", zeide architect Alex-
niet langer onder mijn bed naar
mijn reiskleding voor Siberië".
Rcnc Hcbrant, die zichzelf „de grootste
moordenaar van België" heeft genoemd
en zich de bijnaam in de Belgische pers
heeft verworven van „het monster dei-
Ardennen" is gisteren in Arlon (Bel
gisch Luxemburg) ter dood veroordeeld.
Hij was beschuldigd van drie moorden
twee roofovervallen en een serie dief
stallen.
Hebrant had reeds 17 jaar in de ge-
vangenis doorgebracht voor een dub
bele moord, die hij in 1943 pleegde.
In de jury hadden twee vrouwen zit
ting. Gedurende het gehele proces, dat
vijf dagen duurde en waarbij een zestig
tal getuigen werd gehoord (het dossier
van zijn proces besloeg'ruim 3.000 pa-
jgina's) toonde hij zich allerminst onder
de indruk. Zijn koele houding leidde
daarentegen verschillende keren tot hef-
lige reacties van het publiek in de rechts
zaal.
De doodstraf wordt in België wel uit
gesproken, doch niet ten uitvoer gelegd.
De 21 jarige Nederlander Evert Jur-
gens, die per fiets een tocht om de wereld
maakt, heeft by een botsing met een
8 auto in San Francisco enkele ribben ge-
11 broken. Het ongelluk is de fietsende
'Jurgens vrijdag overkomen.
Mevrouw Eva Samano de Lopez Ma
id teos. de echtgenote van president Adolfo
Lopez Mateos van Mexico, is gisteren
naar Amsterdam vertrokken om een be-
v gin te maken met een Europese rond-
3!reis. In Amsterdam zal zij haar dochter
al Avecita ontmoeten. Samen zullen zij de
maken.
u herinnert zich hem nog wel, niet
waar? wel, hij kreeg 25 jaar en
dat was teveel voor hem. Hij
maakte een eind aan zijn leven. Zij
Sidderde, nam vlug een slokje wijn en
staarde naar buiten over het oude Ma-
nezjnajaplein naar het Kremlin, dat op
rees achter zijn gekanteelde muren.
Met een brede glimlach, die drie gou
den kiezen blootlegde, voegde hij hier
aan toe: „Tegenwoordig weet ik, dat
een klop op de deur in het midden van
de nacht niet afkomstig is van de ge
heime politie, maar waarschijnlijk van
een van mijn buren, die een beetje
aangeschoten na een feestje de goe
de deur niet meer kon vinden."
Gezicht
Podkhoetov heeft de ongelooflijke ter
reur aan den lijve ondervonden Hij
werd in 1948 gearresteerd en heeft 18
maanden doorgebracht in het afschuw
ujkste gebouw van Moskou, de Loe-
byankagevangenis om vervolgens naar
een werkkamp in het Noordpoolgebied
te worden getransporteerd
„Ik moet mijn verontschuldiging ma
ken voor mijn gezicht," "ervolgde hij.
„maar het gezicht van een mens kan
niet meer dan een bepaalde hoeveel
heid ransel incasseren." De rechterkant
van zijn gezicht was scheef en te dik,
maar de linkerkant was lelijk ingezakt
zoals een leeggelopen voetbal en zijn
ogen waren scheel naar de buitenkant
gericht. Ze keken uit zijn gehavehd ge
zicht in tegengestelde richtingen.
.Neen", zei Maria, „Wij Russen zijn
niet langer bang voor de „grote boze
wolf" want er is geen grote boze wolf
meer." Zij noemde premier Chroesjtsjef
niet met name, want dat was niet nodig.
Het was duidelijk, wie zij bedoelde toen
zij vervolgde: „Al wat ik van het le
ven verlang is te kunnen blijven leven
zoals ik i)u leef en" haar stem was
vol gevoel, toen zij opnieuw naar het
Kremlin keek en zeidc: „Ik hoop, dat
hij nog 100 jaar blijft leven."
Dit waren twee oude vrienden Mos-
kovieten, die ik 14 of 15 jaar geleden
voor het laatst had gezien. Ik heb nog
tientallen zoals zij gesproken. In hun
woningen of in mijn hotel.
Ik vond ze of ze vonden mij, want het
gefluisterde gerucht is in Moskou nog
altijd een van de meest doeltreffende
communicatiemiddelen.
Nog
erger
De rijzige, donkere en welgevormde
scenarioschrijfster Maria A. Rakova,
wier ogen een zeldzame bleek-paarse
kleur hebben, heeft ook de harde hand
van de politieterreur gevoeld. Zij werd
in 1947 gearresteerd en na tien dagen
in de Loebyanka bemerkte zij, dat zij
ln verwachting was. Na dagen van ver
hoor (en erger) werd zij ten slotte tot
vijf jaar veroordeeld,
„Ik kan niet begrijpen voor wie men
dacht dat ik had gespioneerd, de Ame
rikanen of de Engelsen. Mijn arme man
de enige
eehto
de overwinning, die misschien meer dan
welke andere ook de krijgskans in de
twee wereldoorlog heeft doen keren.
Tot mijn verbazing kwam ik in een
trein terecht, die ongeveer 400 officie
ren van het Sowjetleger naar de vier-
ring van de verjaardag vervoerde en
tot mijn nog grotere verbazing werd ik
gewaar, dat ik in hetzelfde Pullmanrij
tuig was geplaatst als drie maarschal
ken, onder wie de opperbevelhebber
van de artillerie, maarschalk Nikolai N.
Voronof vijf generaals en een groep
kolonels.
Gevoel
Vrijheid
Deze Russen en duizenden anderen,
die onder Stalin vals beschuldigd en
veroordeeld waren zijn na de dood
van de dictator in vrijheid gesteld Eerst
werden oude partijleden en officieren
vrijgelaten, 'foen kwam de grote mas
sa gewone burgers. Zij vertelden mij
allen hetzelfde verhaal: dat ze waren
teruggezonden naar hun woonplaatsen,
voorrang kregen bij de toewijzing van
kamers of woningen en een betrekking.
Zij kregen geld om nieuwe kleren te
kopen, meubels en levensmiddelen om
hun nieuwe leven mee te beginnen.
Geen gids
voor mensen die kwaliteit verlangen
Geen enkele van de ontmoetingen, die
ik met deze of andere Sowjetburgers
heb gehad was gearrangeerd door Sow-
jetautoriteiten. De man van „Intourist"
(het Sowjetreisbureau voor buitenlan
ders cn voor Russen, die het buiten
land willen bezoeken) had met de no
dige overdrijving gezegd: „U kent Mos
kou net zo goed als wij, u hebt dus
geen gids nodig en aangezien u Rus
sisch spreekt, ook geen tolk."
Alle burgers, met wie ik heb gespro
ken en het zijn er tientallen geweest
waren het erover eens, dat de felle
terreur van Stalin en zijn handlangers
bij de politie, de eveneens overleden en
onbetreurde Beria, voorbij is.
Maarschalk
Een van de meest verbazingwekken
de dingen, die mij zijn overkomen, vond
plaats op een reis naar Stalingrad, dat
thans Wolgograd heet. Als toerist had
ik gewoon gevraagd om een Pullman-
compartiment voor mij en mijn vrouw,
die in Rusland geboren maar thans
Amerikaans burgeres is. Wij wilden
naar Stalingrad om de viering van de
20ste verjaardag van de grote overwin
ning van het Rode leger bij te wonen.
Invitatie
Wij brachten 18 uur tezamen door,
Russische liederen zingend, moppen tap
pend en veel meer wodka drinkend dan
goed voor ons was. In de laatste jaren
van Stalin's regime zou ik op geen an
derhalve kilometer afstand van de trein
hebben kunnen komen, laat staan in
een Pullmanrijtuig met hoge officieren
van het opperbevel
Te Wolgograd nodigde een van de
maarschalken me op zijn kamer en
praatte met verbazingwekkende open
hartigheid maar zeker niet met
schending van zijn eed van trouw
over een aantal facetten van het Sowjet-
leven in 1963.
Niet bang
„Maar bent u niet bang. tegen mij,
een buitenlander zo te spreken?"
„Natuurlijk niet", antwoordde hij, „ik
doe niets verkeerds. Ik vertel u geen
geheimen. Wij praten, dat is alles."
Hij mopperde over een of twee din
gen, maar hij legde er de nadruk op,
dat hij geenszins de politiek, de partij
of de regering becritiseerde.
„Hoe lang bent u niet hier geweest?",
vroe^ hij.
„Tien jaar", antwoordde ik.
„Wel, sindsien is heel wat veran
derd". zeide hij. „Een man kan over
veel dingen zeggen wat hij denkt en dat
doen wij. En kameraad Chroesjtsjef
heeft gelijk we hebben geen politieke
gevangenen meer."
Ik schudde mijn hoofd. „Ik kan er
niet bij", zei ik. „het is alsof ik in
een soort droomwereld verkeer."
Gewoon mens
Eerder op die dag had ik deze zelfde j
maarschalk en een groep van zijn me
de-officieren in de hal van het Wolgo-
grad-hotel een persgesprek zien weige
ren aan een Amerikaanse tv-verslaggc-1
ver. Ik vroeg, hoe dat zat.
„Dat was iets anders", antwoordde1
de maarschalk. „In zo'n gesprek zou j
ik als maarschalk hebben gesproken I
Wij praten als particulieren. Ik spreek I
hier als gewoon mens."
Ik vroeg, of ik hem mocht citeren.
„Waarom niet?", zei hij. „Ik schaam
me over niets van hetgeen ik heb ge
zegd.
„Met uw naam erbij?"
„Neen, dat niet." Een glimlach ver
helderde zijn gerimpeld gezicht.
„Ik heb u gezegd, dat ik niet als
maarschalk, spreek. Hier, neem nog
een wodka."
(Van een onzer redacteuren)
Na de tweede wereldoorlog
zijn de ziekenhuistarieven met
de regelmaat van een klok blij
ven stijgen. Dit proces heeft zich
voortgezet tot aan de dag van
vandaag. Nog niet zolang gele
den steeg de verpleegprijs op
nieuw en de volgende verhoging
wordt nu al weer in het vooruit
zicht gesteld. Vergeleken met
ongeveer tien jaar terug zijn de
prijzen per verpleegdag in de
meeste gevallen al meer dan
verdrievoudigd. Een ontwikke
ling, die toch wel spectaculair
genoemd moet worden en een
„uitschieter" is naast tal van
andere prijsstijgingen.
Men kan derhalve niet blij genoeg
zijn met het instituut van verplichte
verzekering voor het merendeel der
loon- en salaristrekkenden. En onder
degenen, die als werknemers een in
komen genieten dat zich bóven de
„loongrens" beweegt, zullen er maar
weinigen zijn. die al of met hierin
tegemoetgekomen door hun werkgever
géén (vrijwillige) ziektekostenver
zekering hebben lopen, omdat bij op
name het tarief voor praktisch ieder
een onbetaalbaar is geworden.
Spreiding van het risico door ver
zekering is meer dan ooit het parool;
doet men het niet, dan handelt men,
zeker onder de huidige omstandigheden,
onverantwoord. Hetgeen uiteraard niet
wegneemt dat ook in de verzekerings
premie de stijgende kostenfactor bij
de ziekenhuizen doorwerkt, maar goed,
dat is voor het gemiddelde gezin in elk
geval nog om te doen.
Hoe dan ook, genoemde scherpe
prijsstijging wordt door vele belang
hebbenden en wie zijn dat niet?
met een zekere onrust gadegeslagen.
Het eerste wat ze zich af kunnen vra
gen is: Wat zijn er de voornaamste
oorzaken van?
Loon- en bouwkosten
In de eerste plaats zijn dat de loi
kosten. Vóór de tweede wereldoorlog
kon van een redelijke honorering van
het verplegend personeel nauwelijks
gesproken worden; zij die verpleegster
werden deden dat beslist niet vanwege
het aantrekkelijke salaris dat haar te
wachten stond, maar veelal uitsluitend
uit roepingsbesef ten opzichte van de
lijdende mensheid.
Na de oorlog heeft men hier gelei
delijk aan verbetering in gebracht.
Thans kan gezegd worden dat de sala
riëring van het verplegend personeel
Berichten over opnieuw een
verhoging van de verplecgtarieven
in de ziekenhuizen, welke dc
ziektekosten tot, althans in Ne
derlandse ogen, hyzouderc hoog
te hehhen doen oplopen, hebben
ons ditmaal tot enkele figuren,
die deze zaak qualitate qua van
naby volgen, gevoerd.
Op ons verzoek gingen zy in op
de voornaamste oorzaken die tot
de prijsstijgingen hebben geleid,
alsmede op de vraag of een en
ander niet temeer een aanleiding
vormt om tot een grotere be
drijfsefficiency in het zieken
huiswezen dan er thans is te
komen.
Uit het onderhoud, alsmede
uit geraadpleegde litaratuur over
dit onderwerp is hygaand ar
tikel, dat uiteraard slechts hoofd
lijnen kan aangeven, ontstaan.
zich op het juiste niveau beweegt en
op het peil is gekomen van vergelijk
bare beroepen.
Als men daarbij bedenkt dat het in
een ziekenhuis opgenomen worden te
genwoordig een normale zaak is gewor
den en niet meer, zoals dat dertig,
veertig jaar geleden nog het geval was.
één der tekenen „dat men op het
ergste diende te zijn voorbereid", dan
wordt het duidelijk dat de behoefte aan
ziekenhuisbedden in belangrijke mate
is toegenomen, met als logisch gevol
een grotere vraag naar verplegend
en medisch personeel.
Laatstgenoemde factor alsmede die
der aangepaste salariëring hebben er
toe geleid dat de personeelspost van
een ziekenhuis thans ongeveer 60 pro
cent van de totale exploitatiekosten
uitmaakt!
In de tweede plaats zijn het dc bouw
kosten van ziekenhuizen die bijzonder
verhogend doorwerken in de verpleeg-
kosten. Wie de bouwprijzen per bed
vergelijkt met die van voor de oor
log ziet een enorme toename cn dat
bij de grote achterstand in zieken
julsbouw die na de oorlog moest wor
den ingehaald.
Daarnaast zijn nog wel andere kos
ten te noemen die hun invloed uitoefe
nen. zoals ultra-moderne therapeuti
sche apparaturen (waarvan het overi
gens weer voornamelijk het specialis
tische personeel is dat er de „duurte"
van uitmaakt), maar deze twee: de
loon- en de bouwfactor zijn het toch
voornamelijk geweest die als oorzaken
De loonfactor of personeelspost
vormt het belangrijkste kostenver
hogende element van onze zieken
huistarieven.
(Advertentie)
De kinderen van presi
dent Kennedy en de
kleinkinderen van pre
mier Chroesjtsjef zijn
uitgenodigd deel te ne
men aan de zesde inter
nationale teken-, schil
der- en beeldhouwwed-
strijd voor kinderen, die
georganiseerd door on-
dcrwijsautoriteitcn in de
Toscaanse badplaats
Forte dei Narmi. De uit
nodigingen waren gericht
aan de staatshoofden.
Een chirurg in Salise
sur-Sanne in het Franse
departement Isère heeft
bij een drie-jarig kind
twee afgekneldc vinger
tjes weer aangezet. Het
kind was op een onge
lukkige manier van zijn
stoel gevallen, waarbij
twee vingertjes door een
scharnier werden afge
klemd. Na een lange ge
duldig uitgevoerde ope
ratie slaagde de chirurg
erin de twee vingers
weer aan te brengen. Hij
vertrouwt op de levens
kracht van een jong li
chaam en denkt dat de
operatie kans van slagen
heeft.
I In de Franse plaats
Lyon is gisteren de eer
ste internationale televi
siemarkt geopend. De
markt is alleen voor
vaklieden toegankelijk.
Er zijn drie afdelingen:
een voor programma's,
een voor uitrustingsstuk
ken en een voor interna
tionale studiedagen. Voor
de 53 ingezonden pro
gramma's uit 35 landen,
heeft de Franse televisie
in zeven projectiezalen
drie televisienetten aan
gebracht. Er staan
200 televisie-ontvangst-
toestellcn.
I De Sowjetunie heeft
het grootste aantal huwe
lijken ter wereld: 22 op
de duizend inwoners per
jaar, tegen 20 in West-
Duitsland, 18 in de V.S.
en nog lagere cijfers
voor anderen landen, al
dus het persbureau Tass.
De meeste gezinnen wil
len niet meer dan twee
kinderen, maar er zijn
69.000 Sowjet-moeders
onderscheiden, aldusj
Tass, met de titel ,,moe-|
der-heldin" omdat zij
tien kinderen ter wereld I
hebben gebracht.
De posterijen van de
Nederlandse Antillen
zullen in het kader van
de anti-hongercampagne j
van de voedsel- en land-I
bouworganisatie van de
V.N. een bijzondere post-l
zegel uitgeven. Gebruik1
wordt gemaakt van de
bestaande zegel van 201
^?nt. Er wordt een bij-|
slag van 10 cent geheven
ten bate van de F.A.O.
De zegel heeft een op
druk, die korenaren
voorstelt, vergezeld van
de woorden „tegen de
honger".
weg...
verstopping
Goed voor bejaarden en
in hardnekkige gevallen.
dragees herstellen uw
natuurlijke stofwisseling m.«.
En verkiezingsredevoering van pre
mier Chroesjtsjef is als betaalde adver
tentie opgenomen in de Daily Mail van
gisteren. De tekst van dc redevoering
beslaat twee volle pagina
1144) In liet algemeen zijn de
jcugdvormen van insecten zó doel
matig uitgerust, dat zij zelfstandig
de strijd om bestaan kunnen voeren.
Ja. ter wille hiervan hebben zij
zelfs in vele gevallen een geheel
zelfstandige ontwikkelingsweg inge
slagen, zodat men vaak zou menen
dat de larvale vorm en het volwas
sen insect twee verschillende dier
soorten zijn, die niets met elkaar
uitstaande hebben. Dc twee bestaans-
functics, die anders niet streng ge
scheiden zijn, blijken in deze ge
vallen over beide
vormen van ontwik
keling te zijn ver
deeld, want dc
taak van de larve
bestaat uit eten en
groeien, die van
het volwassen in
sect uit dc voort
planting. Daarom
zijn de insectenlar
ven vaak veel weerbaarder dan het
volwassen bisect en hebben zij geen
verzorging nodig.
Op deze algemene regel zijn ech
ter talloze uitzonderingen en dc zor
gen waarmede het volwassen insect
dc larven in het eerste stadium
moet omringen, nadert in vele ge
vallen de roerende zorg die we bij
dc zoogdieren waarnemen. Niet al
leen de zorgen die deze insecten ten
toonstellen gelijken daarop, maar
ook de handelingen zelf. Bepaalde
vliegen, die in vachten van zoogdie
ren of in de verendekking van vo
gels leven, en wier vleugels meestal
volkomen gedegenereerd zijn, bren-
gn Mjv. jreen eieren voort, maar
baren levende larven, die uit bij
zondere klieren van het moederlijke
organisme worden gevoed. Dit zijn
dus werkelijke zoogdieren, al mogen
we ze dan niet onderbrengen in de
warmbloedige groep die wij met de
ze naam hebben aangeduid.
Een dergelijke eenvoudige split
sing tussen zoogdieren en niet-zoog-
dieren gelijk men vroeger gemaks
halve meende te kunnen maken,
gaat dan ook in het geheel niet op,
want tussen het leggen van eieren
en dc embryonale ontwikkeling in
het lichaam van de moeder, zijn tal
loze tussenvormen, waarvan de ene
geleidelijk in dc andere overgaat.
Het begint al bij de dieren die de
eieren overal met zich mee slepen
tot de larven zijn uitgekomen. Zee
egels dragen dc eieren in hoefijzer
vormige verdiepingen van het li
chaamsoppervlak,
waarin zy be
schermd «orden
door de daarover
heen liggende ste
kels. Dc eieren van
sommige schaaldie
ren (waaronder ook
de pissebedden val
len) worden in
broedzakken onder
gebracht op soortgelijke wyze als
by de buideldieren, echter met dit
verschil dat de schaaldieren een
dichte broedzak bezitten. Ook bepaal
de kakkerlakken bergen hun nako
melingen in een broedzak.
Wanneer we nu de ontwikkeling
van de jongen In dc bek, keel, maag
of huidplooien mogen veronachtza
men, is de volgende stap die van de
buldel naar het inwendige van het
moederlichaam. Sommige haalenei-
cren ontwikkelen zich in het moe
derlichaam, maar ook dc larvan van
de rupsenvllcgen en die van dc tset-
scvileg doen dit. In enkele stappen
(die we wat groot genomen hebben)
zijn wc dan bij dc levendbarenden
beland een benaming die we zeker
niet In dc wereld der lagere dier
soorten van toepassing hadden ge
dacht.
Over buideldieren gesproken, weet
u dat er één zoogdier is dat met gif
werkt?
H. Pctillon
voor de snelle opeenvolging van ver
hoogde ziekenhuistarieven moeten wor
den aangewezen.
Prijsbeheersing
Al deze tariefsverhogingen zijn door
het ministerie van Economische Zaken,
en waarlijk niet op losse gronden, daar
kennen we minister De Pous en de
zijnen zo langzamerhand goed genoeg
voor, goedgekeurd. Er is in deze sec
tor. tot op heden onverkort, sprake
van prijsbeheersing. Met alle conse
quenties daaraan verbonden.
Om er één te noemen: de zieken
huizen, uitgezonderd dan wellicht de
jemeente- of semi-gemeenteziekenhui-
zen die meestal nog in een bepaalde
vorm subsidie uit dc gemeentekas
genieten, zijn daardoor tot een bijzon
der scherpe tariefstelling gedwongen,
ook al wordt het recht van elk zieken
huis de kale kostprijs terug te krij
gen, gehonoreerd.
Hieruit volgt, dat die prijsbeheersing
lus ook in dc exploitatie van de vele
ziekenhuizen kostcnbczulnigend moet
werken. Voor de volle honderd pro
cent? Dat is een andere vraag, die
op grond van diverse verschijnselen
bepaald niet met een volmondig ja be
antwoord kan worden.
Enkele voorbeelden ter illustratie.
Niet altijd kan gezegd worden dat het
overleg van ziekenhuizen, die eikaars
„buren" zijn. zowel in de steden als
daarbuiten, zó doeltreffend functioneert
dat er van een goede spreiding van
specialismen, die doorgaans niet alleen
de aanschaf van kostbare apparatuur
maar ook en vooral van gespecialiseerd
personeel vereisen, sprake is.
Helaas moet worden geconstateerd,
dat uit plaatselijk chauvinistische, pres
tige- of andere overwegingen tot toe
lating van super specialismen kan wor
den overgegaan, welke zonder het pa
tiëntenbelang uit het oog te verliezen,
uit een oogpunt van juiste spreiding niet
direct nodig waren geweest.
In Den Haag is onlangs gedemon
streerd hoe het eigenlijk niet moet, toen
het Rode Kruisziekenhuk een „kobalt-
bom" (voor bestralingstherapie), aan
geboden kreeg, terwijl toch het zieken
huis aan de Zuidwal aldaar, reeds over
een dergelijk kostbare apparatuur be
schikte. Men creëerde op deze wijze in
feite alleen maar een (ondoelmatige)
overcapaciteit op dit punt.
Verkeerde regeling
Een ander voorbeeld. Bekend is dat
de regeling der honorering tussen zie
kenfondsen en specialisten zodanig is,
dat de behandeling van papiënten in
het ziekenhuis (klinisch dus) financieel
aantrekkelijker voor >'ie specialist
geacht moet worden dan behandeling
van patiënten die bij hem in de po
likliniek komen. Hiermee wordt de
praktijk in de hand gewerkt dat de
specialist dus en van zijn stand
punt gezien terecht zijn patiënten
bij voorkeur tijdens hun behandeling
een ziekenhuisbed zal doen bezetten.
Doelmatig kan deze gang van zaken
echter geenszins genoemd worden.
Uit een oogpunt van efficiency zou
het voorts aanbeveling kunne verdie
nen indien ziekenhuizen eens meer aan
gemeenschappelijke voorzieningen gin
gen denken, zoals aan één gezamenlijk
laboratorium voor meerdere ziekenhui
zen, één gemeenschappelijke apotheek,
e.d. Niet dat het déze twee voorzie
ningen nu speciaal zouden moeten zijn,
maar dat men dit uit een oogpunt
van efficiency eens ging onderzoeken,
Hoewel nog méér. zowel evidente als
mogelijk kostenbesparende factoren
zouden kunnen worden opgesomd mo
ge het reeds duidelijk zijn dat uit een
oogpunt van bedrijfsefficiency in zie
kenhuizen nog wel het een en ander
egdaart kan worden, analoog aan lan
den als Duitsland en Engeland, welke
over instituten beschikken, die dit
reeds lange tijd tot hun taak rekenen.
Gedoeld wordt op een researchinsti
tuut van het gehele Nederlandse zie
kenhuiswezen, dat uit ern oogpunt van
doelmatige bedrijfsvoering op basis
van kostprijsvergelijking tussen de
verschillende ziekenhuizen tot richtlij
nen kan komen, waarmee alle belang
hebbende inrichtingen letterlijk en fi
guurlijk hun voordeel kunnen doen.
Niet eenvoudig
Naar men zegt zal dit niet zo ver
schrikkelijk eenvoudig te verwezenlij
ken zijn, omdat men liet beginsel van
zelfbeschikking in het ziekenhuiswezen
een bijzonder groot goed acht, dat geen
volledige opening van zaken behoeft
te gedogen. Een opening van zaken
welke echter onmisbaar is voor een
zodanige research als bovenbedoeld.
Toch moet het mogelijk zijn deze
zaak eens goed te overwegen. Het tref
punt IS er in elk geval in de vorm
van de twee samenwerkende organisa
ties: de stichting Het Nederlandse
Ziekenhuiswezen, waarin protestants-
christelijke en neutrale ziekenhuizen
zijn verenigd, alsmede de Vereniging
Katholieke Ziekenhuizen. V.K.Z., welke
de rooms-katholieke ziekenhuizen bun
delt. Het is hier dat het initiatief tot
het oprichten van een bedrijfsecono
misch instituut gestalte zou dienen te
krijgen. Hoopvol is in elk geval, dat
de geneigdheid hiertoe lijkt te bestaan.
Men zou kunnen zeggen: patiënten,
ilsmcdc verzekerden in het bijzonder
en de Nederlandse belastingbetalers in
het aJgemcen hebben daar recht op.
Zeker, nu dc kosten in de loop der ja
ren tot op zo'n formidabele hoogte blij
ken te zijn opgelopen.
De kwaliteit van onze zieken
huizen, zowel wat de inrichting
als de medische zorg aldaar be
treft is in het algemeen zeer
goed en kan de vergelijking met
andere landen doorstaan. Dit kan
niet met genoeg nadruk worden
gesteld. Indien nu ook nog de
bedrijfseconomische research de
zelfde aandacht mag krijgen als
deze bijvoorbeeld, zulks tot zijn
voordeel, in het bedrijfsleven ge
niet, dan kan met recht worden
gesteld dat aan alle voorwaar
den voor het goed functioneren
van onze ziekenhuizen zal zijn
voldaan en dat daarmee dan te
vens het sluitstuk van het Ne
derlandse ziekenhuiswezen is aan
gebracht. Een sluitstuk, dat te
meer tot plaatsing noopt als men
weet voor hoeveel honderden mil
joenen er jaarlijks in onze zieken
huizen omgaat! A
