Eskimo': lanen en ZONDAGSBLAD Nieuwe Leiclse CoiuMtmt de „bonte hond" van het Gooi, werd 85 jaar ZATERDAG 10 NOVEMBER 1962 Feest in Larens „Bonte Paard" Toen we de vorige maand in Laren waren en, op instigatie van Gerritje de Graaf, nog even bij Jan Roest om de hoek van de deur keken, de eige naar der boerderij-herberg het Bonte Paard", had hij veel te veel aan het hoofd om ook ons nog te ontvan gen. Want op die bewuste dag. de 10e oktober, werd hij juist 85 jaar. ...Kom liever eens terug, als hij wat tot rust gekomen is", adviseerde ons zijn zaakwaarne mer. En daarvan hebben we géén spijt gehad. Kennis maken met Laren immers, speciaal dan met de oude kern, wil zeg gen er terstond ver liefd op worden; terwijl Jan Roest in 't hele Gooi bekend als de bonte hond bovendien nog een geboren ver teller bleek te zijn, die zijn vrienden bij honderden, ja mis schien wel bij duizenden telt. Zo behoort oud-minister Van den Brink tot zijn cliëntèle, de burgemeester en tal van diens collega's, diverse Gooise indus triëlen en de meesten van de vermaarde kunstschilders'bent. Daarnaast voorts vele boeren uit de omtrek, de timmerman van het oude dorp de bakker en de melkboer, doch even goed de sportbedrijvende jongelui, die bij Jan Roest hun clubcentra heb ben. Was het dus zó vreemd dat hij ook een beetje ..teut" was, zoals hij het noemde, toen die verjaardag was uitgevierd? Behalve tal van particulieren verschenen het gemeentebestuur en het bestuur van de hockey club in groot ornaat, de voetbal vereniging en de biljartclub wa ren vertegenwoordigd, de kaart club en de aquariumvereniging, kortom „tout" Laren e.o. maak te zijn opwachting, zodat de bei de zalen van liet .Bonte Paard" bijna uit haar voegen barstten. Dit nog te meer, daar de vijf tig kinderen en kleinkinderen zich evenmin onbetuigd lieten. Er werd een fruitmand voor hem binnengedragen, die tien man amper konden torsen; de schilder Willem Nieuwenhoven verraste hem met een uitstekend gelijkend en groot portret; en Jan Kaarsgaren, één der zes ja gers van ,.de Gouden Ploeg", met wie Jan Roest zoveel jaren was opgetrokken, zou geen Jan Kaarsgaren zijn geweest, als ook niet hfj een duit in de zak had gedaan. ..Alleen al bij het zien van hem vielen de hazen soms dood van schrik", aldus Jan Roest, die ons om te beginnen een resumé verschafte van deze voor hem zo onvergetelijke dag. Op dit moment kwam Fok Ca- les in zijn blauwe kiel de laag gezolderde maar zonnige huiska mer binnen. Hij stelde zich voor als de melkboer, tachtig jaar oud en sinds 's mensen heu genis al kameraad van de baas van 't „Bonte Paard", zodat ook hèm iedereen kent. De echte La- renaren noemen hem echter bij voorkeur Fok van Klaas-van-Jaap- van-Mijns-en-Hein-en-Jan, omdat zijn vader Klaas heette en diens vader Jaap en zo voort. „En ik ben Jan van Bet „Je mag ook zeggen:Jan van Bet van Boerenaatje" Armoe troef er olijk opvolgen, terwijl hij aan stalten maakte om na te gaan, of er van zijn verjaardag nog een druppeltje overgeschoten inde „Bonte Paard", de boer- ii-herberg op de Brink te iter ter linkerzijde 1 kreeg. Rechts de Hervormde kerk. /t „Och", zei hij. „het was in La- S ren altijd gezellig, vooral toen s het nog maar een handjevol in- 5 woners had. Nu zijn het er al v dertienduizend, doch door de in vloed van die zestig kunstschil ders die we hier hebben, heeft r het oude dorp voor een belang rijk deel zijn oude karakter be waard. Menige boerderij draagt nóg haar rieten dak, er zijn er zelfs nog verscheidene die haar oorspronkelijke functie handhaaf den en de Brink hiervoor, met de vijver en de eenden, zou ik voor geen geld willen missen". Fok Cales was het daarmee roerend eens en herinnerde er aan, hoe zelfs kon.ngin Emma, eenmqal de regentes van prinses Wilhelmina, gaarne per rijtuig die Brink passeerde. Toch had de Koningin-Regentes hem, Jan Roest, eenmaal ernstig teleurgesteld, toen zij weer eens j een bezoek bracht aan het nu zo fraai gerestaureerde hervormde kerkje. „Het gerij", zo zei hij. i... „hield halt voor mijn zaak. En die twee kerels op de bok ble- ven daar rustig wachten, ofschoon ij| ik ze nog een oranjebitter aan- bood. Na enige tijd keerde Em- |i ma met een hofdame uit het kerkgebouw terug. Haar aandacht 9 werd nu getrokken door twee van mijn kinderen, die als gei ten aan een ketting zaten die aan het ijzeren tuinhek beves tigd was. Dat deed m'n vrouw wel meer, daar elk ogenblik de Gooise Stoomtram voorbij kwam. Blijk- baar had Emma schik in m'n zonder de minste moeite de no- kroost, daar ze haar hofdame ver- dige arbeiders tot zich konden zocht er een foto van te maken, trekken. Op de kleinste weverij- Mijn vrouw echter vond het een ties ,was dat ongeveer tien man. beetje gek en voelde er dus niet °P de grootste wel erg veel voor. Maar f" vid ook. En dan nog Schulman. We konden weer een aantal me- die binnenkort 81 wordt en tot ters verder varen. Totdat hij op- dezelfde generatie behoort. nieuw z'n boot uit moest, om een „Van Manus van der Ven heb volgende hindernis uit de weg te ik nog een mooi stukje hangen", ruimen. Dat afschuwelijke spelle- internimpeerde nu even de oude 'J« moest hij nog vele malen her melkboer, ,,om af te korten op de halen en was oorzaak dat ik bijna zuivel, die ik hem maar steeds de hroek vol deed. Maar zonder verkocht had op de lat". ongelukken bereikten we Gorin- chem en we floten daar, in een snijdende Noordooster, het hoog ste lied. In de zomer van 1914 raakte Maar Jan Roest, die een hele- het met m'n reizen gedaan. We- boel stukjes heeft hangen, waar- reldoorlog I stond op losbarsten, onder diverse van schilders van En toen ik op vrijdagavond 2 naam, vond kennelijk dat ene augustus dan ook in Leeuwen ar- van weinig of geen belang en riveerde, tussen Nijmegen en Tiel. wuifde het daarom met brede trad een schildersvrouw me al hand weg.... Toen vervolgde hij: met een bedrukt gezicht tege- „Het was hier alles bij elkaar moet. Ze kwam me meedelen, dat slechts armoe troef. Vandaar dat ik onder de wapens komen moest ik omstreeks 1900 de wevers ik meteen rechtsomkeert naar vaarwel zei en ging reizen voor Nijmegen, waar ik nog net een een Larense verffabriek. Dat heb goederentrein kon pikken, die me ik 13 jaar gedaan en die fabriek naar Hilversum bracht. In Laren bestaat nog altijd vernam ik echter de volgende Ik kreeg al gauw een fiets van dag, dat voor Jan Roest nog geen m'n baas, met banden als een wapenrok klaar hing en hij zijn lint, dat je over elkaar moest arbeid voorlopig nog kon voort- slaan. Ja, er zat al een ventiel zetten zo goed en zo kwaad als in! Voorts ontving ik een abonne- het ging. Doch in plaats van ment derde klas van een spoor- nieuwe orders te boeken, rolde wegmaatschappij, waarvan ik de de ene annulering na de andere naam vergeten ben. omdat je ze bij mijn baas binnen hadden toen nog in soorten had. Enkele die schilders dat maar niet ge- waren min of meer met Belgische daan! en kreeg hij weldra de en Duitse geliëerd. Zo'n abonne- smoor in; 'k zei hem daarom, dat ment kostte voor één maand der- ik beter thuis kon blijven, waar tig gulden, een tarief dat bij ver- er werk genoeg voor me was. lenging lager werd. Hetgeen me overigens weinig interesseerde, Inwnnpn daar, zoals gezegd, m'n patroon inwonen die ook voor z'n rekenins nam de j der jaren ik Van veel meer belang vond ik. me,ljk getr^uwd e„ gaan inwonen bij een oom. die hoewel niet zo jong meer, nog altijd het „Bonte Paard" exploiteerde. Vóór hem, van 1820 af, had m'n grootvader dat gedaan, want deze zaak dat hij niets wilde a.xcca „u, - En het materiaal zich overreden, nadat Emma haar verwerkt werd, uitdrukkelijk beloofd had, haar een vloerxleden afdrukje te zullen zenden. Tot m' grote spijt evenwel hebben w nooit iets van dien aard gezien' dat dubbel zoveel was als die op de weverij, 'k Was verder de hele week thuis uit de kost, want eten en logies betaalde hij eveneens. al oejrouj, Die 00m had ik Mijn nieuwe patroon was dus, vrije tijd al meer geassisteerd. En vergeleken bij anderen, in menig daar ik in 1914 al 8 kinderen had. opzicht zijn tijd ver vooruit Al wilde ik zijn werkzaamheden best moet je nu ook weer niet denken, helemaal overnemen. Zo gebeur- dat dat reizen zo gemakkelijk de het ook en na zijn dood, die was. Vandaag ging ik met de al gauw intrad, werd ik eigenaar trein naar Nijmegen, pakte daar van de zaak. Ik zit er nu bijna een m'n „velo" en peddelde vervol- halve eeuw in. In die tijd hfeb ik gens tal van negorijen af. Zo be- ontdekt, dat ze al in 1587 bestond, landde ik bijvoorbeeld in Tiel. Als daar de geschiedenis van Laren dan de week ten einde was spoor- vermeldt, dat reeds in dat jaar. de ik naar huis, om de volgende tijdens de geloofstwisten, de week van Apeldoorn uit op Zut- schout iemand gevangen nam n phen aan te koersen. Op die ma- de herberg het „Boate Paard", nier doorkruiste ik Gelderland, 't Moet in die dagen een varkens- Overijssel. Noord-Brabant en de- boerderij zijn geweest, annex ge len van Utrecht en Zuid-Holland, legenheid vocy een frisse dronk. 's Zomers was dat best te doen. Zoals die verpozingsplaatsen veel- maar als de herfstregens inzetten, vuldig werden aangetroffen om of de wintersneeuw ging neer- o.m. te voorzien in de behoeften dwarrelen, wachtte je 's avonds van hen, die lange voetreizen on na een steenkoude dag vaak een dernamen. De boerderij hier- nög kouder hotelkamertje. Zodat naast, waarin thans een garage- je ie wel eens afvroeg hoe een houder_ woont, dateert eveneens mens er gezond bij kon blijven, uit 1587. En zo staan er in Laren Gelukkig verkocht ik goed in dat nog tal van andere stokoude boer- rare vak, omdat ik goed praten derijen. die door drie rietdekkers kon en je pas na twee jaar kon in goede staat gehouden worden, zien in wat voor spullen je han- omdat de burgerij erg aan het delde. rieten dak is gehecht. Natuurlijk moest er ook zo nu t dan wat getimmerd en gemet seld worden. Zelf heb ik daar dap per aan meegedaan. De grote ra men liet ik bijvoorbeeld vervan gen door kleinere, daar ze van meet af aan klein waren geweest. lafpi- nf i_Ik liet er verder rood-witte zand- V" makpn was Gori"fhem moest worden overge- loperluiken aan hangen, die zo'n ba' gemakkelijk ™aan %™"P°"ei nog getfèfitird^'muZn! "ik" maakte moor zomerterras met witte hou- scliilder Roest, getekend Drijf ijs Nooit zal ik vergeten hoe ik op een barre winteravond, toen ik in Brakel zat, daar een dorpsgenoot ontmoette, die „naar moeders" ■ilde. Dat hield in dat hij 1 Allerlei jeugdboeken en avonturenfilms hebben ons wijsgemaakt dat het leven van de Indianen en Eskimo's louter romantiek is. Het mag dan waar zijn dat deze volken een veelbewogen geschiedenis achter de rug hebben, maar het was een bitter harde strijd die ze door de eeuwen heen om het bestaan hebben moe ten voeren; een strijd die lang zo kleurrijk en fantastisch niet was als de sensationele verha len ons schilderen. Hoe leven Canada's eerste bewoners heden ten dage, en hoe staat hun toekomst er Het grootste deel van de Cana dese Indianen (nog geen 2 pro cent van de totale bevolking) woont in de ruim 2000 reserva ten, die verdeeld zijn over alle provincies. Een van de bekendste is het Six Nations Reserve bij de stad Brantford in de provincie Onta rio. Hier wonen zes verschillen de stammen bijeen, alle afkom stig uit wat nu de Verenigde Sta ten heet. Regelmatig worden hier ook dansfeesten met folklo ristische gebruiken gehouden, voor bezoekers. Een tocht door het uitgestrek te gebied is lang als Ver- niets te bekennen. Des te echter van het drijfijs, dat het los komen was. Eigenlijk wil- 5rSnk ik toch ook wel naar huis. Samen gingen we dus naar de veerman om te vragen wat hij voor zijn moeite hebben moest. gastheer Per karos naar St. Petersburg Per karos naar St. Peters- burg, reisdagboek van de Am sterdamse graanhandelaar Wil lem dé' Clercq. Uitgave De Tijdstroom, Lochem. Eenentwintig jaar oud was Willem de Clercq toen hij deze geenszins lichte reis, die hem langs tal van steden voerde, maakte, een jongeman nog dus. maar een die wist wat hij wil de. Willem de Clercq, in korte tijd zowel een kenner van de handel als van de schone kun sten, ondernam zijn verre reis voor het leggen van contacten en het herstellen van verbroken betrekkingen voor het graankan- toor S. en P. de Clercq uit Am sterdam, waarvan hij mede-fir mant was. Hij had voor deze tocht naar St. Petersburg reeds reisjes naar onder meer Bre men gemaakt, met het zelfde oogmerk, maar toen hij vertelde naar St. Petersburg te willen gaan, vroegen ouders en anderen zich af: Kan dat wel, is dit ver antwoord. Na veel overleg mocht de jonge ambassadeur vertrek ken. zijn verwanten met zorg achterlatend. Vooral zijn moe der maakte zich bezorgd en stuurde hem vele brieven, vol vaak van huishoudelijke tips. De reis van de jonge De Clercq werd echter een eclatant suc ces, voor de zaak die er wel bij krijgen In veel gezinnen hielp de vrouw thuis ook nog een handje mee. Die sponnen vaak koedekken uit jute. Op gewacht waarvan ze eerst grote bossen uit moesten kammen, alvorens ze met Maanden is er in het „Bonte het eigenlijke spinnen konden be- Paard" op gewacht. Waarna men ginnen. Op soortgelijke wijze kre- zich nog dikwijls heeft afgevraagd, gen ze zakken vol koehaar te be- of die foto een mislukking werd. handelen. En als ze een werkstuk dan wel geheel in het vergeetboek gereed hadden leverden zij het af zijn wedervraag, geraakte! Hoe het ook zij het ge- op de fabriek. Maar wat kón het ons schelen! heugen van Jan Roest bleek in elk Ondanks al die vlijt was er Hoofdzaak was, dat hij tot varen geval een ijzeren pot gelijk. Zo geenszins sprake van weelde, noch bereid bleek. weet hij nog precies, hoe hij als in Laren, noch in Hilversum, noch We lieten ons even later in zijn jongen van twaalf met zijn vader in welke plaats van het Gooi waar roeiboot kken, waren al gauw mee moest naar het werk in de weverijen waren gesticht. Doch een stuk uit de kant, tot het op handweverij van Klaas van den schilderachtig was het wel, d.w.z. eens niet verder ging daar we tus- Brink (een voorzaat van de oud- die weefstertjes in haar kleine sen de schotsen vast liepen. Hij minister)uit welke weverij de huisjes en die boerenarbeidershut- uit zijn boot met een bijl in de tegenwoordige waardige firma ten op de hei. Waarmee het ge- knuisten en hakken in die schot- Van den Brink en Kampman is heim verklaard is. dat zoveel kun- sen zo hard hij kon. voortgesproten. stenaars hun atelier juist in deze In het weinige licht, dat zich „De kinderwet-Van Houten" ver- streek lieten vallen. Anton Mauve nog boven de rivier bevond, za- volgde Roest, „was er al wel, vestigde zich daarom in Laren, dc gen we hem z'n gevaarlijke ten stoelen. Kortom ik wilde de accent extra geven en dat ik daarin ben ge spreid over de vlakte staan de schamele houten -huisjes, en op het rommeLige erf spelen wat kinderen indiaantje. Hier en daar een kerkje (alle richtin gen hebben hier zendingskerk jes), een school of een winkel tje waar men zonder omzetbe lasting kan kopen; in de reser vaten bestaat namelijk geen belasting. Soms werken de man nen wat op de akkers bij hun huis, maar ze worden toch door de regeling onderhouden, omdat ze niet in staat zijn dat voor hun gezinnen zelf te doen. Mohawks slaagd. Van Monumentenzoi er nu niets meer veranderd wor den. maar daar verlang ik ook niet naar. Het blijft een dood- ouderwetse zaak, met een plan- ken vloer en zand erop. En met onnozele bruine tafeltjes en stoe- ;I. ten. die „og steeds een trefpunt vormen voor alle schakeringen van de samenleving. In deze omgeving s vereldberoemde Mohawk Cha- kennén" iel. een prachtig houten kerkje. ien. zodat Ul., het oudste protestantse bedehuis best zouden doen v,„i„ icie. Fraaie Ook verantwoord vertellen de gaan is hun vreemd. Paard gestald Vroeger, in grootvaders tijd. werd er ook een paard gestald van een goudsmid uit de Schoor- straat te Utrecht, die hier dan heenkwam om per rijtuig de boer op te gaan. Dat heb ik nog met doch dit nam niet weg dat de- schilder die het zo gemunt had: op verrichten. Het was immers aller- mi.i" eigen ogen aanschouwd, genen voor wie die wet gemaakt de schaapjes. En ook zijn zoon An- minst denkbeeldig, dat hij plotse- want. lk. was 10 Jaar toen °Pa was, toch nog van 's ochtends 7 ton, die onlangs 86 jaar oud over- ijng tussen de schotsen verdwij- tot 's avonds 7 in touw mochten leed, heeft hier geleefd en ge- nen zou. Bij die gedachten hui zijn. En ze dat ook meestal wa- werkt. Hij had het echter meer verden we nog sterker dan we al verdienen. Je kunt ook nog eens weg, dank zij de auto. Zo ne men Fok en ik elk jaar nog deel aan het uitstapje van de Boere- wagenclub. Zeven jaar geleden ging de reis naar de Kon. Stal len in Den Haag, waar we ein delijk de Gouden Koets eens van dichtbij hebben gezien. En de auto van Seyss-Inquart stond er zo waar ook nog! Niet dat ik daar op nu zo gecharmeerd was, maar allez, 't ging in één moeite door. avopds half 9. 't Was allemaal Anton had dan ook zelf een boot stukwerk. Als je niet zulke lange en was een minnaar van de Zui- dagen maakte kon je er onmoge- derzee. lijk van bestaan. De lonen varieer- Voorts waren daar nog een den immers van slechts 7 tot 10 Neuhuys. een De Kever, een Ma- per week. Althans in de weverijen nus van der Ven (bloemen en stil- want bij de boeren werd nog min- levens), een Valkenburg. een dér betaald. Het was dus geen Boekman en nog heel veel meer. wonder dat al* die fabriekjes. Ze zijn allen al tientallen jaren misschien zo'n vijftien in getal, dood. Schagen leeft nog. En Da- die de het jaar 1816 een wereld van schoonheid voor zich zag open gaan. Hij schreef over gebou wen, steden, landschappen, ze den en gewoonten, kunst en let teren, dit in een prettig leesbare stijl, ook nog voor de twintigste- Zijn reisverhaal („De Hollan der in het Noorden of Aanteke ningen op een Handelsreize van Amsterdam naar Petersburg en terug") werd in de onderhavige uitgave van aantekeningen voor zien door dr. M. Elisabeth Kluit, een achterkleindochter. overleed. Behalve met een enkele koe en wat varkens hield hij zich bezig met barbieren. Hij deed dit in een aparte ruimte, een winkeltje zo je wilt. dat tegen de boerde rij aan stond en later tot een zij zaal van het café werd uitge bouwd. Grootvader had twee jongens, van wie er één de barbiersklan- ten overnam. Tot hen behoorden de pastoor, de dominee, gegoede burgers en boeren. Nadat mijn vader de andere zoon ge trouwd was en dus nog wel een apart centje kon gebruiken, ging hij 's avonds, als hij in dc we verij klaar was. nog het „winkeltje" helpen. En meteen 1 vader en Dat je toch zó stom kunt. «ju gekke din- als je al 85 bent geweest... Enfin, ik voel me nog steeds regelmatig werk en I vaste werktijden als ze in de re- I °°k servaten zijn opgegroeid, en ook 1 geen toekomst-idea- I bijvoorbeeld hun de helIe' provincie Fran e öok vëraïtwoörd mrt g2d°"" gias-in-lood ramen vertellen de i- 16 geschiedenissen van de pionier- r> j 1 I zendelingen en van de eerst be- steder> zullen zich deson- keerde opperhoofden. Men staat danks gereed moeten maken om I er eerbiedig bij stil hoe hier de de. Idd'anen te ontvangen, om- I I kerstening van dit volk begon! dat det \even 'n een reservaat I Op het kerkhof tdekt men op J?onprodukticf is om in deze de grafstenen de ingewikkelde Ujd te bllJven voortbestaan. instaande Mo- Maar koste wat het koste moe- I ten we voorkomen dat ze in de I steden ghetto's zouden vormen, Wat moet men van de ietwat 20als de negerwijken in de Ame- I armetierige reservaten denken? rikaanse steden! I Is het geen achteruitzetting en ongezonde isolering van de be- ix 1 .toners? Kan deze toestand zo IvGrkGn blijven? Moeten de omstandig heden verbeterd worden Of GP dc* vraag naar de gods- Reservaten ik leerde het heb al doende s gen meegemaakt. De boeren lieten zich maar maal per week scheren en het haarknippen was het gesteld. Er Vreemde dingen Met auto's kun je overigens nu en dan vreemde dingen bele- I ving? En hoe zal dat moeten ge- er Prijs op christelijk te lieten. I ven. Onlangs liep ik wat tussen 1 beuren? Ook de meeste Indianen zijn tot I de boerderijen te wandelen toen Over deze vragen spraken wc bet christendom overgegaan, dicht bij me een wagen stop- I uitvoerig met dr. John Melling, hoewel er nog altijd reservaten I ■t stuur wil- directeur van de Indian-Eskimo zijn waar de priester of predi- I I Association of Canada, de bes- kant slechts een zeer bescheiden te „insider" die men zich den- plaats kan innemen naast de ken kan. naast de autorite.ten toverdokter, die de eigenlijke I van het departement van India- geestelijke leider van de ge- I I nen-aangelegenheden te Ottawa, meenschap is gebleven. De ker- Hij vertelt: ..Het leven in de ken zijn hiertegenover tolerant I I reservaten is vrij goed. Sinds geworden omdat zelfs de rege- I de tweede wereldoorlog is het nng geen kans ziet bepaalde hei- onderwijs met grote J Irendheid ter hand geno dat is het belangrijkste middel om de Indianen zo langzamer- I hand op te werken tot het peil erige Canadezen. Ze chter het stuur wil de weten hoe hij het gemakke lijkst „Julianadorp" bereiken kon, een gemeentelijke inrichting voor t.b.c.-patiënten. Ik legde het hem uit. waarop hij vriendelijk be dankte en me vroeg: „Een si gaar?" Nu róók ik 's ochtends nooit en antwoordde daarom, dat het me nog wat vroeg was om er een op te steken. En wat paar denk je? Hij stak zijn koker weer gaf gas dense gebruiken in korte tijd uit I .- Eskimo's moeten zich „De Eskimo's zijn veel minder der talrijk. Ze bewonen de r nog veel dw ren boeren, in het jaar daarvoor bij met handweverijen en zonder oms bordjes „kamers te huur" voor wa- de boerderijen. Tot aan de Twee- aaal de Wereldoorlog kon je die bord- - ;wa- jes nog vinden en kwamen er men. vlak voor Paschen en vlak veel Amsterdammers op af ter- voor Aüei-heihgen <1 novemberwijl het gezin van de boer gedu- Als Paschen een beetje laat viel rende de zomermaanden op de konden de vogeltjes een nestje in deel bivakkeerde. Maar heel wat En 't knip- boerderijen hebben een andere be stemming gekregen, zodat men dat niet meer van de lage landbouw jaren ook zonder de I voelen" vergeet u ook niet dat delijke streken. ritln"' °k I ze veelal de blanken nog be- prairies en ijsvlak die nekken bouw- pen kostte destijds 2Vz 't Gebeurde dan gepast geld en half jaar jm geknipt te boer niet kon betalen en hij ten gaf. Als hij daarna wéér kwam worden, kreeg ik n ten van hem met de mededeling, dat hij nog een halve cent van me tegoed had. Nee. geef m i j toch alsjeblieft deze tijd. met alle euvelen die eraan kleven. Dan maar auto's en bussen in plaats van het stoom- trammetje dat verdween, 'k Vind de bussen trouwens veel beter, zoals er zovéél verbeterd is. Het handweven werd machi naal behoudens de handknope- rij „De Knipscheer" maar nu zijn er genoeg arbeiders, die we- opbrengsten hoeft te bestaan. We hebben nu campings en hotels voor de toeristen, die de wel vaart aanzienlijk bevorderen. En ook ik kreeg daarvan m'n deel". „Alleen jammer, dat hij te vens een „pieresteker" gekregen heeft, sinds zijn vrouw vier jaar geleden stierf en een dochter de huishouding voor hem doet. Hij is tegenwoordig namelijk knap 'indeloze -- 1 ijsvlakten. Dit gebied I schouwen als de brutale indrin- heeft onvoorstelbare rijkdom- I gers die hun land hebben inge- men in de bodem. Bij de toe- 1 palmd. Daarom is het niet ge- koinstige aanboring hiervan zul- makkelijk wederzijds begrip te len de Eskimo's goede diensten I kweken. Dat is de taak die wij kunnen bewijzen, en het kan I ons gesteld hebben. We advise- voor hen een geheel nieuwe en het departement, en organi- welvarende toekomst betekenen. Daarom is ook daar het onder- I W1JS van Primair belang. Maar I de moeilijkheden zijn hier veel I groter De ver verspreid wonen de kinderen moeten op school I I t£ dheun„ beginnen ook confer stammen en de leiders, te interesseren voor hun eigen problemen. Vaak maakt men zich er helemaal niet druk 1 eigen positie te bepalen. Geen ghetto's interrumpeerde „Maar wat zèg ik er onmiddellijk op volgen. „Zélf heb ik schappen. „Zoals u ziet", besloot dr. Mel ling. „Iidi--en en Eskimo's zijn I de beide zorgenkinderen onder I de Canadese bevolking, maar ze hebben er recht op. als de oud- ste bewoners, te delen in de veelbelovende toekomst van dit I indiaanse ondernemingen cn be- land." J# z„n n0Qit gcwend ge. s VAN DER land Een grote moeilijkheid is de Indianen door hun geheel gen levensopvatting mar- -■ liet hij nig worden geaccepteerd twee slechte eigen- - -■ worden oud..." J

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1962 | | pagina 13