Eskimo':
lanen en
ZONDAGSBLAD
Nieuwe Leiclse CoiuMtmt
de „bonte hond" van het Gooi, werd 85 jaar
ZATERDAG 10 NOVEMBER 1962
Feest in Larens
„Bonte Paard"
Toen we de vorige maand in
Laren waren en, op instigatie
van Gerritje de Graaf, nog
even bij Jan Roest om de hoek
van de deur keken, de eige
naar der boerderij-herberg het
Bonte Paard", had hij veel
te veel aan het hoofd om ook
ons nog te ontvan
gen. Want op die
bewuste dag. de 10e
oktober, werd hij
juist 85 jaar.
...Kom liever eens
terug, als hij wat
tot rust gekomen
is", adviseerde ons
zijn zaakwaarne
mer. En daarvan
hebben we géén
spijt gehad.
Kennis maken
met Laren immers,
speciaal dan met de
oude kern, wil zeg
gen er terstond ver
liefd op worden;
terwijl Jan Roest
in 't hele Gooi
bekend als de bonte hond
bovendien nog een geboren ver
teller bleek te zijn, die zijn
vrienden bij honderden, ja mis
schien wel bij duizenden telt.
Zo behoort oud-minister Van
den Brink tot zijn cliëntèle, de
burgemeester en tal van diens
collega's, diverse Gooise indus
triëlen en de meesten van de
vermaarde kunstschilders'bent.
Daarnaast voorts vele boeren
uit de omtrek, de timmerman
van het oude dorp de bakker
en de melkboer, doch even goed
de sportbedrijvende jongelui, die
bij Jan Roest hun clubcentra heb
ben. Was het dus zó vreemd dat
hij ook een beetje ..teut" was,
zoals hij het noemde, toen die
verjaardag was uitgevierd?
Behalve tal van particulieren
verschenen het gemeentebestuur
en het bestuur van de hockey
club in groot ornaat, de voetbal
vereniging en de biljartclub wa
ren vertegenwoordigd, de kaart
club en de aquariumvereniging,
kortom „tout" Laren e.o. maak
te zijn opwachting, zodat de bei
de zalen van liet .Bonte Paard"
bijna uit haar voegen barstten.
Dit nog te meer, daar de vijf
tig kinderen en kleinkinderen
zich evenmin onbetuigd lieten.
Er werd een fruitmand voor
hem binnengedragen, die tien
man amper konden torsen; de
schilder Willem Nieuwenhoven
verraste hem met een uitstekend
gelijkend en groot portret; en
Jan Kaarsgaren, één der zes ja
gers van ,.de Gouden Ploeg", met
wie Jan Roest zoveel jaren was
opgetrokken, zou geen Jan
Kaarsgaren zijn geweest, als
ook niet hfj een duit in de zak
had gedaan. ..Alleen al bij het
zien van hem vielen de hazen
soms dood van schrik", aldus Jan
Roest, die ons om te beginnen
een resumé verschafte van deze
voor hem zo onvergetelijke dag.
Op dit moment kwam Fok Ca-
les in zijn blauwe kiel de laag
gezolderde maar zonnige huiska
mer binnen. Hij stelde zich
voor als de melkboer, tachtig
jaar oud en sinds 's mensen heu
genis al kameraad van de baas
van 't „Bonte Paard", zodat ook
hèm iedereen kent. De echte La-
renaren noemen hem echter bij
voorkeur Fok van Klaas-van-Jaap-
van-Mijns-en-Hein-en-Jan, omdat
zijn vader Klaas heette en diens
vader Jaap en zo voort.
„En ik ben Jan van Bet
„Je mag ook zeggen:Jan
van Bet van Boerenaatje"
Armoe troef
er olijk opvolgen, terwijl hij aan
stalten maakte om na te gaan,
of er van zijn verjaardag nog
een druppeltje overgeschoten
inde „Bonte Paard", de boer-
ii-herberg op de Brink te
iter ter linkerzijde 1
kreeg. Rechts de
Hervormde kerk.
/t
„Och", zei hij. „het was in La- S
ren altijd gezellig, vooral toen s
het nog maar een handjevol in- 5
woners had. Nu zijn het er al v
dertienduizend, doch door de in
vloed van die zestig kunstschil
ders die we hier hebben, heeft r
het oude dorp voor een belang
rijk deel zijn oude karakter be
waard. Menige boerderij draagt
nóg haar rieten dak, er zijn er
zelfs nog verscheidene die haar
oorspronkelijke functie handhaaf
den en de Brink hiervoor, met
de vijver en de eenden, zou ik
voor geen geld willen missen".
Fok Cales was het daarmee
roerend eens en herinnerde er
aan, hoe zelfs kon.ngin Emma,
eenmqal de regentes van prinses
Wilhelmina, gaarne per rijtuig
die Brink passeerde.
Toch had de Koningin-Regentes
hem, Jan Roest, eenmaal ernstig
teleurgesteld, toen zij weer eens j
een bezoek bracht aan het nu zo
fraai gerestaureerde hervormde
kerkje. „Het gerij", zo zei hij. i...
„hield halt voor mijn zaak. En
die twee kerels op de bok ble-
ven daar rustig wachten, ofschoon ij|
ik ze nog een oranjebitter aan-
bood. Na enige tijd keerde Em- |i
ma met een hofdame uit het
kerkgebouw terug. Haar aandacht 9
werd nu getrokken door twee
van mijn kinderen, die als gei
ten aan een ketting zaten die
aan het ijzeren tuinhek beves
tigd was. Dat deed m'n vrouw wel
meer, daar elk ogenblik de Gooise
Stoomtram voorbij kwam. Blijk-
baar had Emma schik in m'n zonder de minste moeite de no-
kroost, daar ze haar hofdame ver- dige arbeiders tot zich konden
zocht er een foto van te maken, trekken. Op de kleinste weverij-
Mijn vrouw echter vond het een ties ,was dat ongeveer tien man.
beetje gek en voelde er dus niet °P de grootste wel
erg veel voor. Maar f"
vid ook. En dan nog Schulman. We konden weer een aantal me-
die binnenkort 81 wordt en tot ters verder varen. Totdat hij op-
dezelfde generatie behoort. nieuw z'n boot uit moest, om een
„Van Manus van der Ven heb volgende hindernis uit de weg te
ik nog een mooi stukje hangen", ruimen. Dat afschuwelijke spelle-
internimpeerde nu even de oude 'J« moest hij nog vele malen her
melkboer, ,,om af te korten op de halen en was oorzaak dat ik bijna
zuivel, die ik hem maar steeds de hroek vol deed. Maar zonder
verkocht had op de lat". ongelukken bereikten we Gorin-
chem en we floten daar, in een
snijdende Noordooster, het hoog
ste lied.
In de zomer van 1914 raakte
Maar Jan Roest, die een hele- het met m'n reizen gedaan. We-
boel stukjes heeft hangen, waar- reldoorlog I stond op losbarsten,
onder diverse van schilders van En toen ik op vrijdagavond 2
naam, vond kennelijk dat ene augustus dan ook in Leeuwen ar-
van weinig of geen belang en riveerde, tussen Nijmegen en Tiel.
wuifde het daarom met brede trad een schildersvrouw me al
hand weg.... Toen vervolgde hij: met een bedrukt gezicht tege-
„Het was hier alles bij elkaar moet. Ze kwam me meedelen, dat
slechts armoe troef. Vandaar dat ik onder de wapens komen moest
ik omstreeks 1900 de wevers ik meteen rechtsomkeert naar
vaarwel zei en ging reizen voor Nijmegen, waar ik nog net een
een Larense verffabriek. Dat heb goederentrein kon pikken, die me
ik 13 jaar gedaan en die fabriek naar Hilversum bracht. In Laren
bestaat nog altijd vernam ik echter de volgende
Ik kreeg al gauw een fiets van dag, dat voor Jan Roest nog geen
m'n baas, met banden als een wapenrok klaar hing en hij zijn
lint, dat je over elkaar moest arbeid voorlopig nog kon voort-
slaan. Ja, er zat al een ventiel zetten zo goed en zo kwaad als
in! Voorts ontving ik een abonne- het ging. Doch in plaats van
ment derde klas van een spoor- nieuwe orders te boeken, rolde
wegmaatschappij, waarvan ik de de ene annulering na de andere
naam vergeten ben. omdat je ze bij mijn baas binnen hadden
toen nog in soorten had. Enkele die schilders dat maar niet ge-
waren min of meer met Belgische daan! en kreeg hij weldra de
en Duitse geliëerd. Zo'n abonne- smoor in; 'k zei hem daarom, dat
ment kostte voor één maand der- ik beter thuis kon blijven, waar
tig gulden, een tarief dat bij ver- er werk genoeg voor me was.
lenging lager werd. Hetgeen me
overigens weinig interesseerde, Inwnnpn
daar, zoals gezegd, m'n patroon inwonen
die ook voor z'n rekenins nam de j der jaren ik
Van veel meer belang vond ik. me,ljk getr^uwd e„ gaan inwonen
bij een oom. die hoewel niet zo
jong meer, nog altijd het „Bonte
Paard" exploiteerde. Vóór hem,
van 1820 af, had m'n grootvader
dat gedaan, want deze zaak
dat hij niets wilde
a.xcca „u, - En het materiaal
zich overreden, nadat Emma haar verwerkt werd,
uitdrukkelijk beloofd had, haar een vloerxleden
afdrukje te zullen zenden. Tot m'
grote spijt evenwel hebben w
nooit iets van dien aard gezien'
dat dubbel zoveel was als die op
de weverij, 'k Was verder de hele
week thuis uit de kost, want eten
en logies betaalde hij eveneens. al oejrouj, Die 00m had ik
Mijn nieuwe patroon was dus, vrije tijd al meer geassisteerd. En
vergeleken bij anderen, in menig daar ik in 1914 al 8 kinderen had.
opzicht zijn tijd ver vooruit Al wilde ik zijn werkzaamheden best
moet je nu ook weer niet denken, helemaal overnemen. Zo gebeur-
dat dat reizen zo gemakkelijk de het ook en na zijn dood, die
was. Vandaag ging ik met de al gauw intrad, werd ik eigenaar
trein naar Nijmegen, pakte daar van de zaak. Ik zit er nu bijna een
m'n „velo" en peddelde vervol- halve eeuw in. In die tijd hfeb ik
gens tal van negorijen af. Zo be- ontdekt, dat ze al in 1587 bestond,
landde ik bijvoorbeeld in Tiel. Als daar de geschiedenis van Laren
dan de week ten einde was spoor- vermeldt, dat reeds in dat jaar.
de ik naar huis, om de volgende tijdens de geloofstwisten, de
week van Apeldoorn uit op Zut- schout iemand gevangen nam n
phen aan te koersen. Op die ma- de herberg het „Boate Paard",
nier doorkruiste ik Gelderland, 't Moet in die dagen een varkens-
Overijssel. Noord-Brabant en de- boerderij zijn geweest, annex ge
len van Utrecht en Zuid-Holland, legenheid vocy een frisse dronk.
's Zomers was dat best te doen. Zoals die verpozingsplaatsen veel-
maar als de herfstregens inzetten, vuldig werden aangetroffen om
of de wintersneeuw ging neer- o.m. te voorzien in de behoeften
dwarrelen, wachtte je 's avonds van hen, die lange voetreizen on
na een steenkoude dag vaak een dernamen. De boerderij hier-
nög kouder hotelkamertje. Zodat naast, waarin thans een garage-
je ie wel eens afvroeg hoe een houder_ woont, dateert eveneens
mens er gezond bij kon blijven, uit 1587. En zo staan er in Laren
Gelukkig verkocht ik goed in dat nog tal van andere stokoude boer-
rare vak, omdat ik goed praten derijen. die door drie rietdekkers
kon en je pas na twee jaar kon in goede staat gehouden worden,
zien in wat voor spullen je han- omdat de burgerij erg aan het
delde. rieten dak is gehecht.
Natuurlijk moest er ook zo nu
t dan wat getimmerd en gemet
seld worden. Zelf heb ik daar dap
per aan meegedaan. De grote ra
men liet ik bijvoorbeeld vervan
gen door kleinere, daar ze van
meet af aan klein waren geweest.
lafpi- nf i_Ik liet er verder rood-witte zand-
V" makpn was Gori"fhem moest worden overge- loperluiken aan hangen, die zo'n
ba' gemakkelijk ™aan %™"P°"ei nog getfèfitird^'muZn! "ik" maakte
moor zomerterras met witte hou-
scliilder
Roest, getekend
Drijf ijs
Nooit zal ik vergeten hoe ik op
een barre winteravond, toen ik in
Brakel zat, daar een dorpsgenoot
ontmoette, die „naar moeders"
■ilde. Dat hield in dat hij 1
Allerlei jeugdboeken en
avonturenfilms hebben ons
wijsgemaakt dat het leven
van de Indianen en Eskimo's
louter romantiek is. Het mag
dan waar zijn dat deze volken
een veelbewogen geschiedenis
achter de rug hebben, maar
het was een bitter harde strijd
die ze door de eeuwen heen
om het bestaan hebben moe
ten voeren; een strijd die lang
zo kleurrijk en fantastisch niet
was als de sensationele verha
len ons schilderen.
Hoe leven Canada's eerste
bewoners heden ten dage, en
hoe staat hun toekomst er
Het grootste deel van de Cana
dese Indianen (nog geen 2 pro
cent van de totale bevolking)
woont in de ruim 2000 reserva
ten, die verdeeld zijn over alle
provincies.
Een van de bekendste is het
Six Nations Reserve bij de stad
Brantford in de provincie Onta
rio. Hier wonen zes verschillen
de stammen bijeen, alle afkom
stig uit wat nu de Verenigde Sta
ten heet. Regelmatig worden
hier ook dansfeesten met folklo
ristische gebruiken gehouden,
voor bezoekers.
Een tocht door het uitgestrek
te gebied is lang
als
Ver-
niets te bekennen. Des te
echter van het drijfijs, dat
het los komen was. Eigenlijk wil- 5rSnk
ik toch ook wel naar huis.
Samen gingen we dus naar de
veerman om te vragen wat hij
voor zijn moeite hebben moest.
gastheer
Per karos naar
St. Petersburg
Per karos naar St. Peters-
burg, reisdagboek van de Am
sterdamse graanhandelaar Wil
lem dé' Clercq. Uitgave De
Tijdstroom, Lochem.
Eenentwintig jaar oud was
Willem de Clercq toen hij deze
geenszins lichte reis, die hem
langs tal van steden voerde,
maakte, een jongeman nog dus.
maar een die wist wat hij wil
de. Willem de Clercq, in korte
tijd zowel een kenner van de
handel als van de schone kun
sten, ondernam zijn verre reis
voor het leggen van contacten
en het herstellen van verbroken
betrekkingen voor het graankan-
toor S. en P. de Clercq uit Am
sterdam, waarvan hij mede-fir
mant was. Hij had voor deze
tocht naar St. Petersburg reeds
reisjes naar onder meer Bre
men gemaakt, met het zelfde
oogmerk, maar toen hij vertelde
naar St. Petersburg te willen
gaan, vroegen ouders en anderen
zich af: Kan dat wel, is dit ver
antwoord. Na veel overleg mocht
de jonge ambassadeur vertrek
ken. zijn verwanten met zorg
achterlatend. Vooral zijn moe
der maakte zich bezorgd en
stuurde hem vele brieven, vol
vaak van huishoudelijke tips. De
reis van de jonge De Clercq
werd echter een eclatant suc
ces, voor de zaak die er wel bij
krijgen
In veel gezinnen hielp de vrouw
thuis ook nog een handje mee. Die
sponnen vaak koedekken uit jute.
Op gewacht waarvan ze eerst grote bossen uit
moesten kammen, alvorens ze met
Maanden is er in het „Bonte het eigenlijke spinnen konden be-
Paard" op gewacht. Waarna men ginnen. Op soortgelijke wijze kre-
zich nog dikwijls heeft afgevraagd, gen ze zakken vol koehaar te be-
of die foto een mislukking werd. handelen. En als ze een werkstuk
dan wel geheel in het vergeetboek gereed hadden leverden zij het af zijn wedervraag,
geraakte! Hoe het ook zij het ge- op de fabriek. Maar wat kón het ons schelen!
heugen van Jan Roest bleek in elk Ondanks al die vlijt was er Hoofdzaak was, dat hij tot varen
geval een ijzeren pot gelijk. Zo geenszins sprake van weelde, noch bereid bleek.
weet hij nog precies, hoe hij als in Laren, noch in Hilversum, noch We lieten ons even later in zijn
jongen van twaalf met zijn vader in welke plaats van het Gooi waar roeiboot kken, waren al gauw
mee moest naar het werk in de weverijen waren gesticht. Doch een stuk uit de kant, tot het op
handweverij van Klaas van den schilderachtig was het wel, d.w.z. eens niet verder ging daar we tus-
Brink (een voorzaat van de oud- die weefstertjes in haar kleine sen de schotsen vast liepen. Hij
minister)uit welke weverij de huisjes en die boerenarbeidershut- uit zijn boot met een bijl in de
tegenwoordige waardige firma ten op de hei. Waarmee het ge- knuisten en hakken in die schot-
Van den Brink en Kampman is heim verklaard is. dat zoveel kun- sen zo hard hij kon.
voortgesproten. stenaars hun atelier juist in deze In het weinige licht, dat zich
„De kinderwet-Van Houten" ver- streek lieten vallen. Anton Mauve nog boven de rivier bevond, za-
volgde Roest, „was er al wel, vestigde zich daarom in Laren, dc gen we hem z'n gevaarlijke
ten stoelen. Kortom ik wilde de
accent extra geven en
dat ik daarin ben ge
spreid over de vlakte staan de
schamele houten -huisjes, en op
het rommeLige erf spelen wat
kinderen indiaantje. Hier en
daar een kerkje (alle richtin
gen hebben hier zendingskerk
jes), een school of een winkel
tje waar men zonder omzetbe
lasting kan kopen; in de reser
vaten bestaat namelijk geen
belasting. Soms werken de man
nen wat op de akkers bij hun
huis, maar ze worden toch door
de regeling onderhouden, omdat
ze niet in staat zijn dat voor
hun gezinnen zelf te doen.
Mohawks
slaagd. Van Monumentenzoi
er nu niets meer veranderd wor
den. maar daar verlang ik ook
niet naar. Het blijft een dood-
ouderwetse zaak, met een plan-
ken vloer en zand erop. En met
onnozele bruine tafeltjes en stoe- ;I.
ten. die „og steeds een trefpunt
vormen voor alle schakeringen
van de samenleving.
In deze omgeving s
vereldberoemde Mohawk Cha- kennén"
iel. een prachtig houten kerkje. ien. zodat Ul.,
het oudste protestantse bedehuis best zouden doen
v,„i„ icie. Fraaie Ook verantwoord
vertellen de gaan is hun vreemd.
Paard gestald
Vroeger, in grootvaders tijd.
werd er ook een paard gestald
van een goudsmid uit de Schoor-
straat te Utrecht, die hier dan
heenkwam om per rijtuig de boer
op te gaan. Dat heb ik nog met
doch dit nam niet weg dat de- schilder die het zo gemunt had: op verrichten. Het was immers aller- mi.i" eigen ogen aanschouwd,
genen voor wie die wet gemaakt de schaapjes. En ook zijn zoon An- minst denkbeeldig, dat hij plotse- want. lk. was 10 Jaar toen °Pa
was, toch nog van 's ochtends 7 ton, die onlangs 86 jaar oud over- ijng tussen de schotsen verdwij-
tot 's avonds 7 in touw mochten leed, heeft hier geleefd en ge- nen zou. Bij die gedachten hui
zijn. En ze dat ook meestal wa- werkt. Hij had het echter meer verden we nog sterker dan we al
verdienen. Je kunt ook nog eens
weg, dank zij de auto. Zo ne
men Fok en ik elk jaar nog deel
aan het uitstapje van de Boere-
wagenclub. Zeven jaar geleden
ging de reis naar de Kon. Stal
len in Den Haag, waar we ein
delijk de Gouden Koets eens van
dichtbij hebben gezien. En de auto
van Seyss-Inquart stond er zo
waar ook nog! Niet dat ik daar
op nu zo gecharmeerd was, maar
allez, 't ging in één moeite door.
avopds half 9. 't Was allemaal Anton had dan ook zelf een boot
stukwerk. Als je niet zulke lange en was een minnaar van de Zui-
dagen maakte kon je er onmoge- derzee.
lijk van bestaan. De lonen varieer- Voorts waren daar nog een
den immers van slechts 7 tot 10 Neuhuys. een De Kever, een Ma-
per week. Althans in de weverijen nus van der Ven (bloemen en stil-
want bij de boeren werd nog min- levens), een Valkenburg. een
dér betaald. Het was dus geen Boekman en nog heel veel meer.
wonder dat al* die fabriekjes. Ze zijn allen al tientallen jaren
misschien zo'n vijftien in getal, dood. Schagen leeft nog. En Da-
die
de
het jaar 1816 een wereld van
schoonheid voor zich zag open
gaan. Hij schreef over gebou
wen, steden, landschappen, ze
den en gewoonten, kunst en let
teren, dit in een prettig leesbare
stijl, ook nog voor de twintigste-
Zijn reisverhaal („De Hollan
der in het Noorden of Aanteke
ningen op een Handelsreize van
Amsterdam naar Petersburg en
terug") werd in de onderhavige
uitgave van aantekeningen voor
zien door dr. M. Elisabeth Kluit,
een achterkleindochter.
overleed.
Behalve met een enkele koe en
wat varkens hield hij zich bezig
met barbieren. Hij deed dit in
een aparte ruimte, een winkeltje
zo je wilt. dat tegen de boerde
rij aan stond en later tot een zij
zaal van het café werd uitge
bouwd.
Grootvader had twee jongens,
van wie er één de barbiersklan-
ten overnam. Tot hen behoorden
de pastoor, de dominee, gegoede
burgers en boeren. Nadat mijn
vader de andere zoon ge
trouwd was en dus nog wel een
apart centje kon gebruiken, ging
hij 's avonds, als hij in dc we
verij klaar was. nog
het „winkeltje" helpen. En meteen
1 vader en Dat je toch zó stom kunt. «ju
gekke din- als je al 85 bent geweest...
Enfin, ik voel me nog steeds
regelmatig werk en I
vaste werktijden als ze in de re- I
°°k servaten zijn opgegroeid, en ook
1 geen toekomst-idea- I
bijvoorbeeld hun
de helIe' provincie Fran e öok vëraïtwoörd mrt g2d°""
gias-in-lood ramen vertellen de i- 16
geschiedenissen van de pionier- r> j 1
I zendelingen en van de eerst be- steder> zullen zich deson-
keerde opperhoofden. Men staat danks gereed moeten maken om
I er eerbiedig bij stil hoe hier de de. Idd'anen te ontvangen, om- I
I kerstening van dit volk begon! dat det \even 'n een reservaat I
Op het kerkhof tdekt men op J?onprodukticf is om in deze
de grafstenen de ingewikkelde Ujd te bllJven voortbestaan.
instaande Mo- Maar koste wat het koste moe- I
ten we voorkomen dat ze in de I
steden ghetto's zouden vormen,
Wat moet men van de ietwat 20als de negerwijken in de Ame- I
armetierige reservaten denken? rikaanse steden!
I Is het geen achteruitzetting en
ongezonde isolering van de be- ix 1
.toners? Kan deze toestand zo IvGrkGn
blijven? Moeten de omstandig
heden verbeterd worden Of GP dc* vraag naar de gods-
Reservaten
ik leerde het
heb al doende s
gen meegemaakt.
De boeren lieten zich maar
maal per week scheren en
het haarknippen was het
gesteld. Er
Vreemde dingen
Met auto's kun je overigens
nu en dan vreemde dingen bele- I ving? En hoe zal dat moeten ge- er Prijs op christelijk te lieten. I
ven. Onlangs liep ik wat tussen 1 beuren? Ook de meeste Indianen zijn tot I
de boerderijen te wandelen toen Over deze vragen spraken wc bet christendom overgegaan,
dicht bij me een wagen stop- I uitvoerig met dr. John Melling, hoewel er nog altijd reservaten I
■t stuur wil- directeur van de Indian-Eskimo zijn waar de priester of predi- I
I Association of Canada, de bes- kant slechts een zeer bescheiden
te „insider" die men zich den- plaats kan innemen naast de
ken kan. naast de autorite.ten toverdokter, die de eigenlijke I
van het departement van India- geestelijke leider van de ge- I
I nen-aangelegenheden te Ottawa, meenschap is gebleven. De ker-
Hij vertelt: ..Het leven in de ken zijn hiertegenover tolerant I
I reservaten is vrij goed. Sinds geworden omdat zelfs de rege- I
de tweede wereldoorlog is het nng geen kans ziet bepaalde hei-
onderwijs met grote J
Irendheid ter hand geno
dat is het belangrijkste middel
om de Indianen zo langzamer-
I hand op te werken tot het peil
erige Canadezen. Ze
chter het stuur wil
de weten hoe hij het gemakke
lijkst „Julianadorp" bereiken kon,
een gemeentelijke inrichting voor
t.b.c.-patiënten. Ik legde het hem
uit. waarop hij vriendelijk be
dankte en me vroeg: „Een si
gaar?" Nu róók ik 's ochtends
nooit en antwoordde daarom, dat
het me nog wat vroeg was om
er een op te steken. En wat
paar denk je? Hij stak zijn koker weer
gaf gas
dense gebruiken in korte tijd uit I
.-
Eskimo's
moeten zich
„De Eskimo's zijn veel
minder der talrijk. Ze bewonen de r
nog veel dw
ren boeren,
in het jaar daarvoor bij
met handweverijen en zonder
oms bordjes „kamers te huur" voor
wa- de boerderijen. Tot aan de Twee-
aaal de Wereldoorlog kon je die bord-
- ;wa- jes nog vinden en kwamen er
men. vlak voor Paschen en vlak veel Amsterdammers op af ter-
voor Aüei-heihgen <1 novemberwijl het gezin van de boer gedu-
Als Paschen een beetje laat viel rende de zomermaanden op de
konden de vogeltjes een nestje in deel bivakkeerde. Maar heel wat
En 't knip- boerderijen hebben een andere be
stemming gekregen, zodat men
dat niet meer van de lage landbouw
jaren ook zonder de I voelen" vergeet u ook niet dat delijke streken.
ritln"' °k I ze veelal de blanken nog be- prairies en ijsvlak
die nekken bouw-
pen kostte destijds 2Vz
't Gebeurde dan
gepast geld
en half jaar
jm geknipt te
boer niet
kon betalen en hij
ten gaf. Als hij
daarna wéér kwam
worden, kreeg ik n
ten van hem met de mededeling,
dat hij nog een halve cent van
me tegoed had.
Nee. geef m i j toch alsjeblieft
deze tijd. met alle euvelen die
eraan kleven. Dan maar auto's
en bussen in plaats van het stoom-
trammetje dat verdween, 'k Vind
de bussen trouwens veel beter,
zoals er zovéél verbeterd is.
Het handweven werd machi
naal behoudens de handknope-
rij „De Knipscheer" maar nu
zijn er genoeg arbeiders, die we-
opbrengsten hoeft te bestaan. We
hebben nu campings en hotels
voor de toeristen, die de wel
vaart aanzienlijk bevorderen. En
ook ik kreeg daarvan m'n deel".
„Alleen jammer, dat hij te
vens een „pieresteker" gekregen
heeft, sinds zijn vrouw vier jaar
geleden stierf en een dochter de
huishouding voor hem doet. Hij
is tegenwoordig namelijk knap
'indeloze
-- 1 ijsvlakten. Dit gebied I
schouwen als de brutale indrin- heeft onvoorstelbare rijkdom- I
gers die hun land hebben inge- men in de bodem. Bij de toe- 1
palmd. Daarom is het niet ge- koinstige aanboring hiervan zul-
makkelijk wederzijds begrip te len de Eskimo's goede diensten I
kweken. Dat is de taak die wij kunnen bewijzen, en het kan I
ons gesteld hebben. We advise- voor hen een geheel nieuwe en
het departement, en organi- welvarende toekomst betekenen.
Daarom is ook daar het onder- I
W1JS van Primair belang. Maar I
de moeilijkheden zijn hier veel I
groter De ver verspreid wonen
de kinderen moeten op school I
I t£ dheun„
beginnen ook
confer
stammen en de leiders,
te interesseren voor hun eigen
problemen. Vaak maakt men
zich er helemaal niet druk 1
eigen positie te bepalen.
Geen ghetto's
interrumpeerde
„Maar wat zèg ik
er onmiddellijk op volgen.
„Zélf heb ik
schappen.
„Zoals u ziet", besloot dr. Mel
ling. „Iidi--en en Eskimo's zijn I
de beide zorgenkinderen onder I
de Canadese bevolking, maar ze
hebben er recht op. als de oud-
ste bewoners, te delen in de
veelbelovende toekomst van dit I
indiaanse ondernemingen cn be- land."
J# z„n n0Qit gcwend ge. s VAN DER land
Een grote moeilijkheid is
de Indianen door hun geheel
gen levensopvatting mar- -■
liet hij nig worden geaccepteerd
twee slechte eigen- - -■
worden oud..." J