Grand Gala du disque
met 300 medewerkers
Jean Anouilhs „De Grot"
schokkend, boeiend stuk
Chauffeur ziekenwagen
maakt vijf aanrijdingen
Tenorsaxofoon
gestolen
Leef gelukkig met een T0G(AL)-GEZ0NDE BODY
DE GROTE
MUITERIJ
BOUNTY
i i*
Moeder
rTBABYDERMMÏ
MAANDAG 1 OKTOBER 1962
stuk „De Grot" op zijn manier een
soort „Verpemdungseffekt" toegepast.
Niet om de toeschouwers des te beter
met hun eigen situatie te confronteren,
maar veeleer om hen te laten medeleven
mt de moeilijkheden van een toneel
schrijver bij het maken van een stuk.
In een deftig Parijs huis, „boven"
wonen de meesters; „beneden" (in de
grot) de knechten is een keukenmeid
vermoord. De commissaris wordt geroe
pen om de zaak uit te zoeken. Wat voor
stuk moet het nu worden?, vraagt de
auteur zich af. Natuurlijk een thriller,
vindt de commissaris, want wat willen
de mensen nu liever weten dan: „Wie
heeft de keukenmeid vermoord?" (Vgl
„De Sjaal"). De auteur echter ziet ook
al die andere mensen adafomheen en
vermoedt, dat er dieperliggende, factoren
meespelen. De moord op de keukenmeid
was maar niet zo'n incidentje, maar de
consequentie van heel de samenleving
in dit grote huis. Daar zijn bijeen: de
heren en de knechten de mannen en de
vrouwen, de goeden en d slechten.
kortom daar ligt stof opgeslagen (een
pakhuis vol) voor een sociaal, een sexuo.
logisch, een ethisch drama. Wat zal de
auteur kiezen?
Hij hoeft er zich het hoofd niet over
te b reken, want inmiddels zijn de figu
ren zelf maar vast aan het spelen ge
slagen. Men begrijpt, dat de auteur al
reeds de trickv-a n de flash-back heeft
toegepast en zo ziet men met horten en
stoten (telkens onderbroken door de
overleggingen van de auteur) het drama
zich afspelen. Ook degenen, die willen
weten wie de keukenmeid vermoord
heeft, krijgen hun wetenschap voorge
speeld. Er gebeurt echter meer en dit
meer daar gaat het om in dit stuk. Er
Een sterke scène uit Anouilh's
„De Grot" waarin Albert van
Dalsum een van de hoofdrol-
Ook nu weer
misverstand
gaat daar in de Grot eenbeerput open.
Zowel „onder" in de kelders waar het
personeel huist, als „boven" in de sa
lons waar de meesters resideren.
Er is tijdelijk een secinarist in huis.
Hij blijkt bij de voortgang van het stuk
de zoon te zijn van de vermoorde keu
kenmeid beneden en de heer graaf boven.
De keukenmeid Mari-Jeanne heeft hem
voor pastoor laten leren, niet omdat zij
zo'n vrome vrouw is (integendeel) maar
omdat hij primo vanwege zijn afkomst
noch hoort bij de lui van „boven", noch
bij die van beneden; en secundo omdat
hij als pastoor geen kinderen ir
wereld zal zetten, want hieraan heeft
Marie-Jeanne een hekel. Zij houdt zich
dan ook ijverig bezig met het bedrij
van abortus provocatus. Zij heeft het
daar druk mee, want van het vrouwelijk
dienstpersoneel is er altijd wel eentje
verwachting, zo niet van „boven" dan
van „beneden". Ja. aan het slot zal blij
ken, dat „beneden" zich het meeste heeft
geweerd want degene die de keukenmeid
vermoordde was de hoofddader in ale
opzichten.
Anouilh schuwt in zijn stuk de meest
afgrijselijke Grandguignol-effecten niet,
Voor is zijn stuk een draak, maar een
veelzeggende en een gecompliceerde.
Marie-Jeanne is eens schoonheidsko
ningin van Nice geweest, als jong meisje
werd zij bemind door de graaf. ma£
kloof tussen „boven" en „beneden" heeft
verhinderd, dat er iets van kwam. Zo
is zij weggezakt in de poel van de grot.
Zij vertoont het duidelijkst het tragisch
lot van allen: door schuld en „omstan
digheden" zijn zij allen in deze poel te
rechtgekomen. Onmachtig om zich eruit
TAOORDAT de chauffeur van een
ziekenwagen na een botsing met
een motorrijder de macht over zijn
stuur verloor, heeft hij gistermid
dag in Weert in totaal vijf aanrij
dingen veroorzaakt.
Omstreeks kwart over vier moest de
heer U. K. met de ambulancewagen een
patiënt voor het Sint Jansziekenhuis op
halen. Hij kwam toen in de Stationsstraat
in botsing met een motorfiets. Hij schrok
hier zo van, dat hij per abuis op het
gaspedaal in plaats van op de rem trapte.
De wagen schoot naar voren en de chauf
feur verloor de macht over zijn stuur.
Even verder raakte de ziekenwagen
een personenwagen, waarvan de bestuur
der, het gevaai zag aankomen, zodat
hij een zijstraat kon indraaien, waardoor
de botsing niet zo ernstig werd. Een
achter deze auto rijdende bromfietser uit
Eindhoven werd wel getroffen, doch zijn
verwondingen vielen nogal mee. Daarna
reed de ambulance schuin de straat over.
waar een elfjarig meisje op het trottoir
werd getroffen. Het kind brak beide
benen en liep inwendige kneuzingen op.
Van het trottoir af ging het verder. Deze
maal werd een fietser, die zijn meisje
achterop had, getroffen. De fietser kreeg
een schedelbasisfractuur. het meisje min
der ernstige verwondingen.
De chauffeur van de ziekenwagen ver
leende met een verpleegster eerste hulp
en bracht de gewonden zelf naar het
ziekenhuis. Er is proces-verbaal tegen
hem opgemaakt.
Een Nederlands gezelschap van vijf
personen is zaterdagavond laat op de weg
Turnhout-Antwerpen onder Westmalle
met een vaart van ongeveer honderd kilo
meter tegen een boom gereden. De 24-
jarige mejuffrouw Snippens uit Bergen
op Zoom en de 25-jarige J. van der Jagt
uit Breda kwamen om het leven. Ernstig
gewond werden mejuffrouw Van Aart
(24), Korteweg (30) en Stoof (23) alle
uit Breda.
Het twaalfjarige meisje De Wildt is
zaterdagavond in Breda bij de Wilhel-
minabrug onder een vrachtauto geraakt
en korte tijd later overleden. Het kind zat
achter op de fiets van een elfjarig vrien
dinnetje. dat zelf ongedeerd bleef en dat
geen voorrang verleende.
De aalmoezenier van de luchtmacht
Coppens uit Veghel is zaterdagmiddag in
Arnhem met zijn auto tegen een vracht
auto gebotst, die tengevolge van een slip
op het linker weggedeelte was terecht ge
komen. De aalmoezenier overleed ter
plaatse.
In de nacht van zaterdag op zondag
zijn op de Bennekomseweg in Renkum
twee personenauto's met elkaar in botsing
gekomen, nadat een er van een autobus
had geraakt en daardoor uit de koers was
•akomen. De bestuurder van deze wagen,
de heer S. M. uit Bennekom, bleef
gedeerd, doch een van zijn passagiers, de
45-jarige heer A. Hardeman kwam om
het leven. De andere passagiers, de heer
en mevrouw FaessenDillisen werden
zwaar gewond, evenals de vier inzitten
den van de tegenligger, te weten de heer
A. G. Leendertz uit Bennekom, diens
zoon, alsmede mejuffrouw Feenstra uit
Heelsum en mejuffrouw Wien uit Ben
nekom.
Zaterdagmorgen zijn op de rijksweg
16 in RotteMam twee auto's met elkaar
in botsing gekomen, ten gevolge v
van alle vijf de inzittenden naar het
kenhuis moesten worden gebracht. De
auto, die bestuurd werd door de kantoor
bediende M. Lems (52 kwam in botsing
met de auto waarin de 38-jarige vertegen
woordiger L. M. Conijn uit Bakel en
twee zoontjes waren gezeten, doordat deze
laatste slipte. Beide auto's werden zeer
ernstig beschadigd en de inzittenden,
waartoe ook mevrouw Lems behoorde,
kregen allen snij- en hoofdwonden.
Het Christendom
Met de seminarist doet „Het Christen
dom" zijn intrede in deze grot. Is er var
de seminarist iets te verwachten? Zal hij
de daad stellen, die uitkomst geeft; op
het woord spreken dat een uitweg wijst'
Anoulh heeft het allang opgegeven iets
van „Het Christendom" te verwachten
dus brengt zijn seminarist niets anders
binnen dan lege briefjes.
Ik voor mij vindt dit het belangrijkste
aspect van dit stuk. Hier komt
het misverstand ik zou haast zeggen
het eeuwig misverstand omtrent „Het
Christendom" om de hoek kijken,
wereld verwacht van de christenen bo
venmenselijke daden. Zo heilig en he
melbestormend, dat de Boze er voor op
de vlucht slaat en het boze uit de we
reld verdwijnt. De wereld verwacht van
de christenen dat zij met één enkel
woord ale problematiek de wereld uit
helpen en alles herscheppen tot een pa
radijs van inzicht en begrip.
Maar als de christenen niet zulke su
permensen blijken te zijn en in het doen
even grote lafaards blijken als de ande
ren en op geestelijk gebied even zulke
stotteraars dan wordt .Het Christen
dom" als een waardeloos prul terzijde
geschoven.
Merkwaardig, terwijl de Bijbel
toch op iedere bladzij van spreekt dat
de wereld machteloos geketend ligt in
schuld en omstandigheden en er geen
mens is (ook een christen niet) die hier
in verandering kan brengen. Alles wal
Anoulh hier constateert, heeft de Bijbel
reeds eerder en veel fundamenteler ge
daan. Is de Bijbel dan zo'n moeilijk boek?
Waarom wil mn onbewust wellicht
van christenen verwachten wat men van
geen mens mag en kan verwachten0
Hebben zij die zich christenen noemen,
dit onbewust wellicht in de wereld
gestrooid. Hebben zijzelf dit grimas van
„Het Christendom" gemaakt?
Hoe het ook zij, zodra de heidenen
over „Het Christendom" gaan praten
raaskallen zij. Sartre kwebbelt in Altona
onzin over Luther en er is bijna niemand
die hem op de vingers tikt. Anouilh voert
met de seminarist „Het Christendom"
binnen in zijn stuk. Hij gaat van die
goeie jongen onmogelijke dingen ver
wachten. Doodeenvoudig, omdat hij de
Bijbel heeft dicht gelaten of niet begre
pen. Evenwel over de mens en het chris
tendom praten en de Bijbel dchtlaten is
funest. Het leidt tot waanvoorstellingen
en misverstanden. Toch is het de grote
mode. Niet alleen onder de heidenen,
maar helaas ook onder vele „christenen",
die van „Het Christendom" de grote leer
en de grote moraal hebben gemaakt die
ale moeilijkheden oplost; een soort hel
dengenootschap van edele zielen.
En dan zit men met zo'n stuk en me
nigeen vraagt zich verbijsterd af hoe
(zoals Anouilh doet) zo pessimis
tisch over de mens kan denken; hoe
de wereld zo kan bekijken als één
grote vuile was. Wie evenwel de moeite
neemt even de Bijbel op te slaan hoeft
niet zo verbijsterd te zijn, want in Gods
Woord wordt ons ge-openbaard dat men
niet pessimistisch genoeg kan denken
over de mens maar niet optimistisch
genoeg over Gods genade. Dan verwacht
men het niet meer van de mens, ook
niet van de vrome mens Ik niet. Ik
word alleen maar geschokt door het feit,
dat Anouilh, sprekende over „Het Chris
tendom" vergat de Bijbel er op na te
slaan. Zeker, dit is wel de grote mode,
maar ik wen daar nooit aan.
De opvoering
„De Grot" van Anoulh beleefde zater
dagavond in de Kon. Schouwburg zijn
Nederlandse première bij de Haagsche
Comedie, geregisseerd en vertaald door
Joris Diels; in decors van Harry Wich
en in de hoofdrollen Paul Steenbergen
(auteur) Albert van Dalsum (commissa
ris) en Myra Ward (Marie-Jeanne);
m.a.w. een opvoering zoals hij in Ne
derland niet beter kan worden gegeven
Een schokkend stuk, inderdaad; maar
ook boeiend, tot nadenken stemmend en
vol raffinement. Dat Gods Naam er en
kele main als stopwoord in voorkomt
verbaast mij niet, maar grieft mij wel.
Ev. Grolle
Treinen op tijd
De winterdienstregeling van de Ne
derlandse Spoorwegen is gisteren vooi
het eerst en zonder moeilijkheden toe
gepast. Alle treinen reden op tijd. Ook
de ingebruikneming van de nieuwe
NX-beveiliging bij Gouda geschiedde ge
ruisloos.
Tijdens Gala du Disque
Na het tv-optreden van de Dutch
Swing College Band tijdens het Grand
Gala du Disque, zaterdagavond in het
Scheveningse Kurhaus, mist leider ir.
Peter Schiperoort zijn „Selmer" sopraan
sax. „Dat ik mijn instrument kwijt ben,
vind ik vervelend", zei Peter, „maar dat
ik het mondstuk mis, dèt vind ik het
allerergste!" Het mondstuk kreeg ik na
melijk als herinnering van de grote,
thans overleden Sidney Bechet, toen ik
die in 1952 op tournee door Zwitserland
voor de laatste maal ontmoette."
De waarde van het instrument be
draagt ongeveer 650. Na zijn optreden
bracht Peter Schilperoort het naar de
kleedkamer waar hij het met zijn
klarinet wegborg in de instrumenten
koffer. Toen hij na het bal, 's morgens
om vijf uur, naar huis ging en de kof
fer opende om zijn sjaal te pakken wa
ren sax en mondstuk verdwenen. De
klarinet en andere mondstukken werden
niet aangeroerd.
TJET SLOT van de Grand Gala du
Disque, zaterdagavond in het Sche
veningse Kurhaus ls een groot succes ge
worden, ondanks de fouten, die er ge
maakt zijn. Het was ook een hele opgaaf
voor de organisator Willem Duys. Want
nog nooit tevoren stond een zo groot
aantal internationaal befaamde sterren
op het podium van de grote Kurhauszaal.
Het bleek haast te klein om alle 300
medewerkenden aan deze Amerikaans
groots opgezette show in snel tempo voor
te stellen, zodat er een speciaal draai
toneel geconstrueerd moest worden voor
de changementen, Wim Sonneveld reikte
de op hem eigen wijze de Edisonprijzen
uit. Wat spot voor de instelling „Edison"
schemerde door in zijn opmerking „Ach.
iedereen zal wel aan de beurt komen.
Maar als ze er allemaal een hebben, wat
danEn Conny Stuart gaf conferen
ces weg, of ze het haar hele leven ge
daan had, geestig en spits
Maar er geïmproviseerd moest er woi-
»n uit bittere noodzaak. Het publiek
heeft er gelukkig weinig van gemerkt
maar de organisatie had heel wat slor
digheden. Toen de eerste in grand gala
gestoken bezoekers binnen waren, werd
duidelijk, dat meer mensen een plaatsje
was beloofd dan er plaatsjes waren.
Hoofdbrandmeester J. Broekman van de
Haagse brandweer heeft de zaak gered
door toestemming te geven aan elk ta
feltje een stoel bij te zetten. Er bleef
bijna geen gangpad meer over en toen
nog moesten er nog dames en heren
blijven staan. Het algemeen roodverbod,
dat uit deze noodoplossing voortvloeide,
blee kde t.v.-opname ten goede te ko
men, zodat de zaak tenminste een gun
stig kantje had.
Toch toegegeven sterke staaltjes
zijn er geleverd. Wel lukte het
Jacques Brei in levende lijve op het
podium te krijgen, maar Jos Cleber
kwam overvliegen uit Zuid-Afrika, Con
ny Stuart werd vrijgekocht van „En
semble", Victor Sylvester en Edmundo
Ros kwamen broederlijk in een charter-
vliegtuig op Zestiehoven aan, de voor
stelling van My fair Lady (Wim Sonne
veld) in het Rotterdamse Luxor begon
om half acht. winnares Ellen Craamer
werd vrijgemaakt van een Duits
tract, Jules de Corte kwam binnen het
half uur van Utrecht naar Schevenin-
gen, een van de Padre-twins kreeg nacht-
permissie van de K.M.A. te Breda, er
er werd een taxidienst tussen Schiphol
en het Kurhaus uit de grond gestampt
En een Haagse persfotograaf ging om
maar een uniek plaatje te kunnen schie
ten. tussen de Maastreechter Staar mee
het podium op, deed keurig op de maat
zijn mond open en dicht, zonder geluid
Met Togal bevrijdt U zich snel én afdoende van reumatiek, spit, ischias
verkoudheid, griep en menstruatiepijnen. Met een flacon Togal in huis
kunt U dié kwalen definitief de baas. Bij apotheek en drogist. TOGAL
0.95: 2.40: 8.88.
te geven. Een „uitspringer" heeft hij toch
[«iet kunnen maken, want hij werd
prompt ontdekt!
SENSATIE EN APPLAUS
Sensatie en applaus ja die waren
er in overvloed. Dè sensatie bracht Van
ce Taylor, een in dereren jack, lederen
broek en lederen schoenen gestoken jon
geman. Aan zjjn handen lederen hand
schoenen, om z(jn nek een ketting met
grove schakels. Zijn optreden voor t.v.
radio moest vervallen, en werd tot
later verschoven. Willem Duys wilde de
reden niet zeggen, maar Vance Taylor
was meer spraakzaam. „De afspraak was
dat Ik mocht werken met mijn eigen
elektronische apparatuur. Bovendien heb
ik lichteffecten nodig en ik zou ze kri|-
ken. 's Middags om vier uur hoorde ik
dat het allemaal toch niet kon. En toen
kon i k het ook niet." Maar later maakte
men Vance Taylor toch mee tot onthut
sing van de duizenden. HU zwaaide al
stuiptrekkend de microfoon als een
strijdbijl boven het hoofd en verbUsterd
vroe gmen zich af wat dit nog met mu
ziek te maken had. Exlhibltionlsme ln
de vulgairste stijl!
De applausmeter sloeg door bii het
optreden van de Maastreechter Staar
met het Cosmopolitain Orkest onder Jo*
Wim Sonneveld en Paul
Durrieux, alias Paulus de Bos
kabouter voerden een geestig
gesprekje bij de uitreiking van
de Edisonprijs.
44
In h'et oosten brak de dag aan. Hij verspreidde
zijn grauw licht over de zee en verdrong de duis
ternis van de hemel. De sterren verbleekten
De boot lag evenwel nog in het donker, gevan
gen in de schaduw van het rotseiland, dat met gril
lige punten de morgenhemel voor hen afsloot,
koud, massief en dreigend. Nu kleurden de getan
de contouren zich paars, daarna rood - bloedrood.
Negentien mannen zaten in de barkas van de
„Bounty" gehurkt. 'De meestert had een onrus
tige slaap de zorgen doen vergeten. Kapitein Bligh
had evenwel geen oog dicht kunnen doen. Hij wil
de dat overigens ook niet. Wat had hij aan bedrie-
gelijke vergetelheid, als h'em daarna toch weer de
wanhoop wachtte. Hij wilde liever de werkelijk
heid onder ogen zien.
En de werkelijkheid was hard. De vorige dag
was hij omstreeks dezelfde tijd nog gezagvoerder
van Zijne Majesteits gewapend transportschip
„Bounty" geweest Schip en bemanning hadden
zich in de beste welstand bevonden. Meer dan dui
zend loten van de broodboom waren aan boord
van zijn schip veilig opgeslagen. Zeker, de tocht
door de nauwelijks verkende Straat Torres en de
lange zeereis naar West-Indië brachten nog veler
lei gevaren met zich mee. Maar kapitein Bligh had
gegronde redenen gehad om het grootste deel van
zijn taak als volbracht te beschouwen.
En nu? Zijn blik dwaalde over de slapende man
nen. die met opgetrokken benen en het hoofd op
de knieën in de overbelaste boot hurkten. Hier en
daar mompelde er iemand in zijn slaap of kreun
de; en zodra de kille morgenwind over het water
streek leek er een rilling door de slapers te lopen.
Bligh balde zijn handen tot vuisten. Wat hebben
zij eigenlijk gedaan, dacht hij, om hieraan over
geleverd te worden? Hieraan en aan alles wat
hun nog te wachten staat? Omdat een kranzmnise
het wilde die Christian, die hij zijn vriendschap
had geschonken, die hij bevorderd had waien
negentien goede zeelieden midden in de eindeloze
Zuidzee buiten boord gezet, overgeleverd aan een
Een wisse dood? Nee! Dan vergisten zij zich die
muiters! In deze armzalige boot zonder wapens,
OP DE
GUNTER SACHSE
met nauwelijks proviand voor een wer-K, zonaer
zeekaarten, zou hij, kapitein Bligh, zijn mannen m
veiligheid brengen! Hij zou alles op alles zetten
oim zijn eigen leven en dat van zijn oemanning te
redden. Want er wachtte hem nog een taak, waar
voor hij zich staande moest houden; de muiters
hun welverdiende straf te bezorgen.
Aan de andere kant van Tofoea was de zon op
gegaan. Kapitein Bligh greep naar de helmstok.
„Vooruit mannen, aan de riemen," riep bij hard
„We moeten zien, een landingsplaats te vinden!"
Toen zij de avond tevoren de rotsachtige kust
van het eiland waren genaderd was het aardedon
ker geweest. De branding en de steile oever had
den een landing onmogelijk gemaakt. Nu het Bligh
langs de kust naar het noorden roeien, recht in de
richting van de indrukwekkende vulkaankege',
waarboven zich in het prille licht een rookpadde-
stoel aftekende.
Pas laat in de morgen ontdekte h'ij een steenach
tige inham, waar hij het anker liet vallen. „Meneer
Samuel," schreeuwde hij tegen zijn schrijver, „gaat
u met vijf man aan land en probeert u over die
rotsen naar het binnenland te komen. Kijkt u uit
naar levensmiddelen, vooral naar water!"
De mannen ploeterden aan land en beklommen
met moeite de rotsen. Bligh wilde de voorraden
in de boot zo lang mogelijk sparen. Maar toen
Samuel uren later terugkwam had hij niets dan
dorre en met lavastromen doortrokken wildernis
ontdekt. Hij bracht enkele liters water mee, die hij
in rotsholten had verzameld. Wel had hij sporen
van mensenvoeten aangetroffen, die er op wezen,
dat het eiland althans bij tijd en wijle door inheem
sen werd bezocht.
Het was een teleurstellend resultaat en Bligh liet
voor het middagmaal de man een klein stuk brood
en een glas wijn uitdelen, 's Middags lichtte hij het
anker en voer nog veel verder naar het noorden
zonder succes.
Alleen een paar kokosnoten wisten zy van een
vooruitspringende rots te halen, maar dat na een
levensgevaarlijke klimpartij. Hoe verder hij naar
het noorden kwam, hoe meer de rotsachtige hoog
ten met lava waren bedekt.
Tegen de avond keerde Bligh naar de inham te
rug, waar hij aan de landzijde van de branding
de nacht in stil water kon doorbrengen. Hij liet
een kokosnoot de man uitdelen en allen hurkten
in de boot neer of strekten zich voor zover moge
lijk uit en probeerden te slapen.
De volgende dag was het weer omgeslagen en
de zee was onrustig. Aan doorvaren viel niet te
denken. Bligh zelf ging nu met een deel van de be
manning aan land en klauterde over de rotsen
naar het binnenland. Ook hij vond die dag niets eet
baars, alleen wat brak water. Wel stuitten zij op
een paar wrakke hutten en overblijfselen van een
verwilderde bananenaanplant, zodat zij nu ten
minste de zekerheid hadden, dat het onherberg
zaam eiland bewoond was. Zij kregen weer hoop,
want de inheemsen moesten toch ergens van leven.
Overigens moesten zij afwachten, hoe de houding
van de bewoners zou zijn.
De moeizame afdaling naar de inham leverde
één voordeel op; zij ontdekten een grote grot, op
ongeveer honderd passe.i van het strand en van
zee uit te bereiken. Bligh nam er dadelijk bezit
van en bracht er met de helft van de bemanning
de nacht door. Schipper Fryer werd met het com
mando over de boot belast en had het nu met zijn
mannen iets ruimer.
(Wordt vervolgd).
Cleber en de Engelse zangeres Ver»
Lynn in het beroemde „Land of hope
and glory". En het eerste daverende ap
plaus van de avond kregen Les Com
pagnons de la chanson, die een liedje
als „Le Mexlcain" subliem wisten te zin
gen en te spelen. En dan waren daar de
fenomenale Los Machucambos met een
vurig Zuidamerikaans ritme en meesle
pende show. Uitstekend!
En nu dan in topsnelheid door de hele
avond: Melle Weersma opende met de
Ouverture Rhapsodique, een potpourri
van alle tophits vam het jaar. Na de
bewegelijke Orlando (Lesson de Twitste)
kwam de Belg Louis Neefs met het sui
kerzoete „Ein kleines Kompilment". Dan
toch liever Anneke Grönloh met „Para
diso". De Padre Twins gaven het in En
geland populaire Roses are red", er
toen een dieptepunt Johnny Hoes. de
man van de „smartlappen". De Dutch
Swing College was als een schepje sui
ker na een vies drankje! Cleo Laine
bleek geen ontdekking, maar de foto
grafen vonden van wèl. Jan en Kjeld
hebben een eigen stijltje, dat een beetje
gaat vervelen.
De grote tenor van de Duitse operette.
Rudolf Schock, gaf ook acte de présence
er. het duetje met de Weense Melita
Müszely zal velen pleizier gedaan heb
ben. Toen bleven. wij nog even in d*
Duitse amusementsstijl met Kurt Edel-
hagen en zijn orkest (voortreffelijk).
Conny Froboess en Gerhard Wendland
'druipend van sentimentaliteit)Nan
MouSkouri verrukte de zaal met Witte
rozen uit Athene en toen kwam
Edmundo Ros en Los Machucambos de
overgang naar de teenagermuziek: Russ
Conway. Hij schijnt nooit les gehad te
hebben in het pianospel en dan is het
nog knap wat hij heeft bereikt.
De uitreiking van de Edisons doa
Wim Sonneveld was „traditie-getrouw"
een prikje hier, een grapje daar. Maar
hij had dit keer zijn mannetje gevonden
in Paul Durrieux. alias Paulus de Bos
kabouter. En toen kwam het grote
feest waarvoor de orkesten van Edmun
do Ros. Victor Sylvester. Kurt Edelhagen
en The Diamond Five de muziek ver
zorgden.
Henk Huigen.
Penningmeester
er met dertig
mille vandoor
De penningmeester van de koninklijke
roeivereniging „De Hunze", de 34-jarige
accountant G. A. uit Groningen, heeft
zijn vereniging voor ruim dertigduizend
gulden bestolen en is met de noorder
zon vertrokken. De feestelijke opening
van het vergrote en gemoderniseerde
botenhuis kreeg plotseling een anticb-
max, toen secretaris B. Wirtjes aan d«
genodigden moest meedelen, dat het feest
niet kon door gaan omdat de penning
meester bijna het gehele bezit va;
roeivereniging had verduisterd.
A. is in januari van het vorige jaar
al met de verduisteringen begonnen.
Zijn grootste slag sloeg hij, toen in juli
van dit jaar de gemeente Groningen
ƒ40.000 aan de vereniging overmaakte:
ƒ20.000 als schenking en ƒ20,000 als
renteloos voorschot. Er werden verschei
dene betalingen verricht, maar de pen
ningmeester stak 10.000 in zijn eigen
zak. Eerder was naar raming reeds
ƒ20 000 verduisterd.
Het bestuur van de vereniging, dat nu
met een nieuw botenhuis en een tekort
van ongeveer f 36 "'H) zit, heeft dezer
dagen aangifte ged van de verduiste
ring. Men wil trachten het benodigde
geld met de leden zelf bijeen te brengen.
De gelukkige Edison-winnaars in
de bloemetjes en in het ponne
tje" van de schijnwerpers op het
Kurhauspodium. Van links naar
rechts eerste rij: Paul Durrieux
alias Paulus de Boskabouter, de
echtgenote van Jacques Brei,
Jules de Corte, Edison-uitdeler
Wim Sonneveld, de charmante
Ellen Craamer in zwart jluweél
met mos-groen zijden jakje, de
dochter van platendirecteur Rood
die de Edison voor Cliff Richard
in ontvangst nam, D.G.G.-label-
chef J. van Bart die beloofde de
Edison voor Brenda Lee door te
sturen. Ad van der Hoed en
uiterst rechts Pete Fellerman, die
met zijn donkerbruine stem de
lof zong van Ella Fritzgerald en
Oscar Peterson. Op de tweede
rij de leden van de Diamond Five
die bewezen op jazz-gebied in
Nederland de eerste plaats in te
Jeugd,
-puistjes
PUROL-POEDER
Schaak-vraag 298
Het diagram toont een momentop
name uit een partij Halldor Jonsson-*
O. Kristiansson, die dit jaar te Reyk
javik werd gespeeld. Wit wilde hier
indirect ruilen om een beetje uit do
verdrukking te komen en speelde 1.
Le3xb6, b4xc3; 2. Dd2—e3. Zwart
trof hem daarna echter onder de gor
del, want een paar zetten later was
het uit. Wat was zwarts tweede zet
en hoe ging het verder?
AJ.A
A A A
A
A a
m Ü&B
a'3' w A1
i h7.
Dam-vraag 297
In het vorige vraagstuk was de
stand als volgt:
Zwart: 10. 11, 18, 19, 21, 25, 26, 38.
Wit: 30. 33. 34, 37, 40, 41, 42, 49.
De stelling voert tot winst doorl
37—31, 36x29; 34x5, 25x45; 5—46,
26x37; 46x40, 45x34; 49—44.
Woordrangschikkingg-
puzxeI
Plaats de woorden: donderdag,
roomtaart, vermogend, verwering,
handeling, permanent, onderdeel,
vergelden, komkommer, legertros,
kentering, zó in volgorde dat op de
kruisjes een zegswijze ontstaat.
xx....
X X
Kesteren.
entree.
Steen,
tres.
Baby-hvidj*
