Afwassen over de grens
II
First impressions
I iwiiAa voorkomt de griezelverhalen^
Het was
leuk
Ruimte
voor ons....
ER IS WAT VAN
MAKEN
FAWmc
ZATERDAG 16 JUNI 1962IEI,W1
H«t is, zo dachten wij, heel logisch dat juist in
de eindexamentijd zoveel plannen worden ge
maakt om in het buitenland te gaan werken.
Natuurlijk, je moet iets gaan doen, maar er is nóg een grote factor.
Niemand heeft zich ooit zó gebonden gevoeld als gedurende de voorbe
reidingen en tijdens het examen. Daartegenover staat dan de vrijheid,
de verlokkende vrijheid, die men in het buitenland hoopt te vinden.
Geld om zo maar een nomadenleven te gaan leiden, is er slechts in zéér
weinig gevallen. De enige oplossing lijkt dus om een baan in het buiten
land te zoeken, met het te verdienen geld de onkosten te bestrijden,
om zo ervaring in de omgang met mensen op te doen, een taal te leren
en de vaak gevreesde sleur te ontlopen. Wij willen niemand het enthou
siasme om weg te gaan ontnemen, maar wij hebben wél een paar
opmerkingen die het optimisme zouden kunnen temperen. Namelijk:
ook in het buitenland kan je leven een sleur worden, vooral als je
werk doet waarvoor je je niet interesseert,
i* werkgevers zouden wel eens lastiger dan je ouders kunnen zijn,
mensen blijven in het buitenland gewoon mensen, ze zijn niet leuker
of vervelender dan in je eigen omgeving,
de veelgeroemde vrijheid zou ook wel eens een grapje kunnen lijken
als je met je schoenen in je hand langs de kamer van je werkgever
sluipt.
Weet je dat allemaal allang? En ga je toch? Primal Veel geluk en goede
reis. Lees wel voor je weggaat nog even onze pagina. Het zou anders
jammer zijn van de moeite van Antoinette Winkelman (die haar posi
tieve - Engelse bevindingen beschrijft), Caro Buurman (die uit eigen
ervaring een hieraan tegenstrijdig relaas optekende) en Yolanda de Vries
(die in een van de M.A.I.-bureaus ging informeren).
Tell my what
time you can
arive and we
will come and
meet you
citeerde ik sarcastisch de
groene lettertjes op geparfu
meerd rose, terwijl de verzame
ling roestige ijzerwaren die nog
net onder de naam „fiets" kon
doorgaan, kreunend en protes
terend de eindeloos schijnende
hoogte opkroop. Schimmen van
dwaas opkijkende koeien scho
ven traag door de grijze mist
voorbij.
Ze loeiden iets naar me, maar ik
kon het niet verstaan, het was ken
nelijk Engels met een accent!
Opeens dorst ik de weg te vragen
aan een vette, bruine lobbes die' me
over het hek hulpvol aanstaarde.
„I beg your pardon?" antwoordde
ze met nmpels in haar voorhoofd.
Die domkop, ze verstond niet eens
haar eigen taal!
Mistroostig sjorde ik voor de zo
veelste maal alle onwillige tassen,
pakken, koffers en wat dies meer
zij, vast en vervolgde nat en ont
stemd de weg omhoog aan welks
juistheid ik hevig begon te twijfe
len. Af en toe boorden twee vurige
ogen ziah door de vette brij maar
raasden desillusionerend voorbij zon
der enige notitie te nemen van een
aioh traag voortbewegende hoeveel
heid bagage. Waarna er weer niets
anders was te horen dan het geluid
van herkauwende koeien en het
knarsen van een velg op de natte
weg.
...we will come and meet you...
heel vriendelijk!,
just English!,
maar natuurlijk had ik m'n boot
gemist...!
BUT NEVER MIND.
Of was toch bij het weerzien het
krijt van de Engelse kust grijzer
dan de vorige keer geweest? Plotse
ling maakte zich voorzichtig een
witte peil los uit de grijze massa.
De naam was van groene lettertjes
op rose! Een jongetje met een nat
te neus (het was een klein jongetje)
en een kniebroek (het was een
English jomgetjel!) bradht me naar
het huis.
Het was een mooi huis.
Het was een groot huis.
Het was een deftig huis.
De klopper klonk hol en hard door
derode gang. „Your beastly!!!!"
nep toen het witte huis. De krabbel
de verbaasd overeind en vroeg ver
ontwaardigd of dit soms voor mij
bedoeld was. „Ik heb nog niets ge
daan!" riep ik terug in het rood.
„Ik heb nog geen Chinees gebreken
en geen inkt over de Pers gegooid,
de baby niet geprikt en niet het hek
open laten staan! Alles wat ik heb
gedaan is de boot gemist!!"
„Maak je niet druk," blafte nu
het bruinharige geval dat me van
m'n vermoeide voeten had gelicht
en juist begon m'n gezicht te likken,
„het was voor mij." „Oooohhh!"
kwam er nu een hoog stemmetje
uit het huis, „it's the Dutch girl."
Waarop een beetje zwaarder stem
metje concludeerde: „with her
ffffietse!(kennelijk hadden al
meer „Dutch girlls" de eerste veld
slag met het beest geleverd en voor
de eerste maal op de stoep voor de
rode gang gestaan!)
„Oh, I'm sorry for this, how do
you do?"
Hijgend onder het likkende boxer-
beest gromde ik bij mezelf dat de
toestand nogal wat te wensen over
liet, doch voordat ik ook maar aan-
stalte kon maken mijn mond te ope
nen met het doel de zorgvuldig ge
repeteerde eerste zinnetjes op te
zeggen riep de stem uit het rood
aanmoedigend: „Oooh, but you
speak your English very well!!"
En dit is nu één van die typisch
Engelse trekjes waar je eerst aan
moet wennen!!!!
ANTOINETTE WINKELMAN
Werken in het buitenland bijzonder aantrekkelijk als je na tenland gaan werken en men
school geen zin hebt om direkt naar een kantoor te stappen, of je erzijn.^orSaÏTet Sïls uit te ml- getmk
eens een poosje zelfstandig wilt zijn. Bijzonder aantrekkelijk, tot- ken wélke meisjes die een pas krij-
dat oom Koos en tante Riet griezelverhalen gaan opdissen over gén gaan werken en welke er als
hele organisaties die met geraffineerde advertenties en chloroform c£?adressen worde
tientallen nichtjes van vriendinnen van kennissen van familieleden dje ze ^én of andere krant heb-
zonder
aan mijn hals
alleen maar leven
onder blauw
en nooit meer passen
in een laatje van de
mensenkast
leven drinken
gevuld tot aan de wit
albasten rand
van roomkoppen
wolken
en dit is alles
wat ik wil
en flierefluiter zijn
langs 's Heren wegen.
i het ongeluk gestort hebben.
ben, kunnen ze laten nagaan. Of ze
wel een behoorlijke kamer krijgt
En hoe overdreven die echtge- asme (de meisjes moeten niet den- met kasten(Hoe mevrouw bekend Dc op
beurde verhalen ook zijn, ze krij- ken dat het gezinsleven in het bui- staat. En laten ze niet denken dat 1962 a
gen er thuis de schrik van beet en tenland net zo hecht is als hier) en ze zo vroeg klaar zijn als hier, menj )Lormi
als je met één of andere aanlokke- een „uit/wijkadres" in de buurt. Ook eet in het buitenland veel later. La- Na
lij'ke advertentie zwaait die niet wordt bij plaatsing zoveel mogelijk ten ze niet hopen op gezelligheid of
moeilijk te vinden zijn, want
heerst een groot personeelstekort in
het buitenland zeggen ze reso
luut: „Nee" en voegen er aan toe:
zelfs al z<
zijn, dan
nen wennen.
rekening gehouden met het meisje
HetSE
M.
die je met een kop rigen
zelf, zo zal b.v. een artistiek meis- thee opwacht. Laten ze voopbereid ƒ271,3
je in een artistiek milieu worden zijn op een typisch Landhuizen-Enge-I inwon
ondergebracht. De meest gevraagde land en mevrouwen in peignoirs, kosten
het een vertrouwd adres landen zijn Engeland en Frankrijk, dje vanuit hun ochtendhumeur het worde
jij daar toch niet kun- dan volgt Zwitserland, Duitsland, „meisje" bevelen geven. Fn laten De et
België, de drie Scandinavische lan- ze njet denken dat de kante, en hier[
Voor zulke gevallen is er nu het den en hélemaal onderaan de lijst met open armen op ze
'.A.I.-bureau. Buiten een groot aan- Italië en Spanje. Naar de meeste wadhten omdat ze na
NATUURLIJK komen, als je
i het huitenland wilt. van heel
Italië en Spanje. Naar de meeste wadhten omdat
deze taken, (zoals de bemid- landen kan men slechts gaan als vüoedend Engels kunnen spreke:
deling bij kamerverhuren voor jon- betaalde kracht, d.w.z. volle weik-
geren etc.) verzorgt de instelling tijden, weinig vrije tijd, maar ook Voor stewardessen, of
van de vereniging ter behartiging volledig loon. Naar Engeland en bij de WV willen, is het natuurlij!!
van de belangen van jongeren, al Frankrijk kan men pok „au pair", een aanbeveling. Anderen winnen e
men krijgt dan lichte huishoudelij- slechts voor zichzelf een flinke* poi
ke werkzaamheden te verrichten tie zelfstandigheid en de breder
met zakgeld als loon, een soort oud- kijk op de nationale eigenaardtgttu
ste-docht e r-positie
Laten de meisjes die
het buitenland unit, van heel wat
kanten de bezwaren.... al dan niet
terecht. Ondanks alle negatieve op
merkingen en meningen zullen en
thousiastelingen zich niet laten weer
houden proefondervindelijk te gaan
vaststellen, dat er ook veel positieve
kanten zijn voor hen, die er met de
juiste instelling heengaan. Het is
zeer zeker geen vakantiereisje ter
wijl werkgevers in (en ik beperk me
tot waar ik juist vandaan kom) En
geland al evenmin filantropisch in
gesteld zijn als ergens anders.
/~\p rrn lupcmnnme, humorloxe, verregende xwerfvond
door Kopenhagen besloot ik lenig naar Nederland Ie gaan.
Hel uitgebreide afscheid van een maand geleden kwam mij
nitermale belachelijk voor en ik besloot mijn plannen nooit
meer mei xoveel mensen Ie bespreken.
TK liep door de brede H. C. Andersenboulevard langs hel
A verroe.te en verbleekte Tivoli in de richting van het
Radhu.pladten. Het vierkante plein dat de eerste keer een
vrolijke indruk maakte, kwam mij voor als een grote donkere
lekkende kamer en de lichtreclame» al» felle slechtgekoxen
wandversieringen. Ik voelde mij er niet op mijn gemak. Hier
kwamen veel homosexuelen bijeen en op de scholen moesten
de jongens ervoor gewaarschuwd worden dat tij op een andere
manier geld moesten trachten te verdienen. Deie en andere
wereldhavenachtige dingen itemden mij verdrietig maar ik
wist dat dit gevoel op xelfbeklag gebaseerd was.
r\P deie vrije avond voelde ik mij moe en xonder vechtlust.
Morgen iou ik xelf» de afschuwelijke lichtbauwe dienet-
meidrnjurk met de witte verpleegslersschort dragen, die mijn
Deense werkgeefster uit haar linnenkast opgediept had om
beaoeker* niet in het oniekere Ie laten wie ik was- Ik had
geweigerd de jurk aan te trekken maar ik had er nu
IK trapte in een plas. Mijn schoenen deden pijn aan mijn
1 voeten. Toch had ik lang door willen lopen als ik de tijd
daarmee iou kunnen laten atilstaan. Morgenochtend, de
gedachte stond mij «eer tegen, moeat ik weer om kwart over
aes opstaan om vier verschillende ontbijtei
van vijf personen klaar te maken. Ik
van een slaapkamer binnendringen met
ochtendkrant. De man «ou rochelend
vette slaaphanden naar de krant grijpen. De stouw iou
kreunen Daarna moest ik voor de kinderen gaan xorgen. Ze
hielden niet van mij en buitten het feit dat ik geen Deens
sprak uit. De ouders haden 's morgens te veel moeite met
hun ochtendhumeur om voor tolk te willen spelen.
TK moest wachten voor een voetgangersstoplicht. Aan de
andere kant van de straat stond een man te wachten.
Misschien had sijn vrouw wel een dienstmeisje nodig en
hoefde je hij haar niet hard te werken. Het licht sprong op
groen en wij xagen elkaar voor het laatst. Het heeft, dacht ik,
toeh gern enkel nut om naar een andere baan te gaan xoeken.
Do fut is er gewoon uit en in de ogen van de mensen blijf
je toeh een dienstbode, daar helpt geen middelbare school
opleiding of intelligentie a
werk mij tegen
de inl
i dienblad i
•«■helend wakker worden
Bovendien ging het huishoudelijke
De steed» terugkerende afwas bleek
er, de mensen hoogmoediger en het vloeren
naarder dan ik mij bad voorgesteld.
TK schrok even op. daar tussen de voorbijgangers xag ik
A twee bekende gexichten. Dexe meisjes mocht ik gaan groeten
en ik xette mij al schrap- Hello Ulla, Hello Eva, how are you?
Het gaat natuurlijk uitstekend met hen. Ja, xe hebben in de
stad gegeten, bet was lekker. Bye, bye. Ze hadden mij best
mee kunnen vragen, dacht ik, en liep door.
IJET was al vrij laat geworden, maar ik besloot ook nog
1 te gaan eten. In het restaurant was het warm. Deense dames
rookten Deense sigaartjes. Dit was, mèt de bruine melkflessen
het meest opmrekelijke wat ik ontdekt had. Veel was dat
«lus ook al niet. De levenswijxe van de Denen was Nederlands
aandoend, gewoon en vermocht mjj niet meer te boeien.
Ik bleef lang aan mijn tafeltje xitten. De dwaze verwachting
dat iemand een vriendelijk praatje met mij zou beginnen
hield mij daar hoewel ik er ook iets achter zou zoeken als
het werkelijk gebeurde. Ik rekende af en ging naar buiten.
DUITEN kreeg ik even een gevoel van vrijheid. Dit ver-
dween onmiddellijk weer. Ik dacht aan de dagen, die nog
maden komen en aan de moed die ik moest verzamelen om
aan een saaie werkdag van twaalf uur te beginnen. Dagen,
waarop ik aan boenen, strijken, vaten wassen en stof afnemen
denken moest.
Ik zou mij weer ergeren. Waarom mocht ik mij niet in
de badkamer wassen, maar moest ik naar een fonteintje in
dc kelder? Waarom werd mij nooit gevraagd of ik even in de
huiskamer kwam zitten? Waarom moest het jongste kind uit
gerekend onder het eten op zijn potje? Waarom stond er na
mijn vrije tijd een nachtmerrie ahn vaten op mij te wachten?
Waarom verdiende ik veel te weinig?
TK liep mijzelf aldus te beklagen. Toch was bet mijn eigen
schuld geweest. Ik had tè weinig geïnformeerd over het
land waar ik naar toe zou gaan en ik had klakkeloos ge
accepteerd wat er in de brieven stond. Zou ik naar huis terug
gaan? Ik wist het nog niet. Ze hadden de mislukking al
voorspeld en hoewel ik het als louter toeval beschouwde
dat het uitgekomen was, toch mankte het de keuze moeilijk.
Onbekende grootheden hielden het allemaal wèl vol En jij...?
TK liep naar het station. Daar kon ik een verse Nederlandse
krant kopen, om in de trein te lezen. Dat vond ik toen leuk
maar een Deense krant in een Hollandse trein zou hetzelfde
effect gehad hebben zolang ik mijn mond dichthield.
TK liet mij door de spoorwegbeambten naar de trein loodsen.
Ik geloofde het allemaal wel. Later bleek hoe deze bonding
zirh wTeekte. Op een station in een stadsdeel, ver van de
plaats die ik die avond nog hoopte te bereiken, heb ik lang
op de goede trein zitten waehten. Buiten de overkapping
vielen de laatste druppels die mijn emmertje deden overlopen...
CARO BUURMAN
De eerste weken zijn misschien
wel eens wat moeilijk. Onvoldoende
taalkennis, al het „vreemde" ineens,
etc. maar in de eerste plaats omdat
je als „mothers Help" of „au-pair"
(ander werk is er voor meisjes in
Engeland praktisch niet te krijgen)
je houding moet zoeken primo t.o.v.
de kinderen, secvndo t.o.v. de ouders.
De opvoedingsmethoden van de con
servatieve Engelsen zijn vaak volko
men in strijd met eigen opvattingen
en methodiek. De moeilijkheid is dus
om in de richting van de ouders toch
naar eigen inzichten te handelen,
zonder conflicten te veroorzaken,
doch prestige te behouden t.o.v. de
kinderen.
Verder het feit dat „tijd", te we
ten vrije tijd, niet meer in je eigen
maar in het agenda van de desbe
treffende familie is ingedeeld. Dit is
een onherroepelijke consequentie. Na
tuurlijk heeft men wel vrije dagen
en uren, en ook zijn veel families
zeer soepel en kan men naar weder
zijds genoegen arrangeren. Doch er
gens blijft men altijd gebonden. En
dit dan is (althans voor mij) een
zeer zwaarwegend negatief punt te
genover alle positieve.
Doch de belangrijkste beweegreden
die de internationale invasies ran
foreigners naar het United Kingdom
trekt, zijn de Engelsen zelf. De En
gelsen met hun typische karakter
trekjes, hun interessante tradities en
gebruiken. De Engelsman met zijn
uniforme „bowler-hat and umbrella"
die zich zichtbaar de empire-builder
voelt, waar wij nuchtere Nederlan
ders eerst wel wat sceptisch tegen
over staan, maar die 's zondags in
het versleten sportcolbert met leren
ellebogen zo heel anders blijkt te
zijn dan barre, boze tongen wel be-
En zo zijn er talloze voorbeelden
die de veelbesproken eilandbewoners
zo special British" maakt en hen
onderscheidt van de misschien wat
ruimer en luchthartiger denkende
Continenters. Hoe dan ook, men moet
dus wat het zwaarst is het zwaarst
laten wegen en de negatieve kanten
die er dus ongetwijfeld wel zijn, ac
cepteren met de instelling: Aanpas-
Wanneer men zich dit goed heeft
gerealiseerd voordat men het reisje
maken gaat, hetzij naar Engeland
(waar men om ,J)utch-girls" zit te
huilen) hetzij naar-waar-dan-ook, plus
de nodige hoeveelheid „turf-in-je-ran-
sel" om te handelen als bij nader in
zien niet wordt gewerkt volgens de
overeenkomst, dan zijn er veel, heel
veel dingen te leren, ervaringen op
te doen, interessante dingen te zien,
horen, beleven etc., veel vrienden te
maken en ook eens andere mensen
vanuit een nieuw en juister standpunf
te leren zien, kennen en ongetwijfeld:
te waarderen!
Kortom: er is iets van te maken!
ANTOINETTE WINKELMAN
««ooeoeooooaeoo
sinds de laatste wereldoorlog (toen
de rage van werken in het buiten
land ontstond, nadat de grenzen zo
lang gesloten waren geweest) het
plaatsen van Hollandse meisjes als
hulp in de huishouding in diverse
Europese landen. Ruim 2000 meisjes
maken per jaar van het M.A.I. ge
bruik, om een vertrouwd adres te
vinden. Het zijn voor het grootste
deel meisjes uit de stad, meest mid
delbare scholieren, die hun talen
nog wat willen bijspijkeren, alvo-
rens een definitieve baan te aan- vvel om er altijd bij te
vaarden. De nunimum leeftijd, hebben is deze jurk uit
den bij.
YOLANDA DE VRIES
Misschien niet gil
lend origineel maar
Notre
boutique
waarvoor het MAI bemiddelt,
achttien jaar, de minimum duur
van de werktijd een half jaar. Kor
ter is meestal niet mogelijk, ook het meestal voor zo'n
niet als vakantiewerk, omdat men dhemisier, waarbij een
onze ruimte-boutique.
Een leuke streep doet
wit kraagje
fris
ken een ander gezicht, alhoewel accent vormt. Het bes-
men, omdat er zo'n vraag is naar te kan je VOOT die
vakantiebaantje», ook hierin pro- kraag piqué nemen
beert de belangen van de jongeren
te behartigen. omdat die gemakkelijk
Wie naar het MAI stapt, krijgt te wassen is. De acht
voor een luttel bedrag een adres, knopen op de jurk (vier
dat gecontroleerd is door één van op ^et bovenstuk, vier
de vertrouwenspersonen (dommee
etc.) in het betreffende land. inlidh- °P d? rok) zijn ook met
tingen over de lonen, verzekeringen pique overtrokken. Wat
en werktijden (die soms lelijk kun- je ook opgevallen zal
nen tegenvallen) eventueel te vol- zijn dat de naden
gen cursussen in de taal en de te -
behalen diploma's, een koude dou- ae
che over een al te groot enthousi-
rok in het
verlengde van de fi
guurnaden vallen. Zo
doende kan je de mid4
denbaan van de rokonmelde
glad houden en da—
achter- en zijkant wijd^^^
aanrimpelen. Staa^^^^
niet zo bol van voren.
De ingezette moii-;
wen vallen net boven LEERI
e elleboog met een w p
omgeslagen rand. Ten- E
slotte een ceintuur van
dezelfde streep en voi-
la tout. (De benodigd
heden voor dit model
zijn 4.60 m stof van 90
cm breed, aan wit pi-
qué koop je 60 cm vanj Nader(
90 cm breed, zo geeft kunt i
Magda Stemerdink de het ps
notre boutique nog
even door).
De bundel: „Mengeling'
Met de bekende bloemlezing uit de moderne buitenlandse poëzie:
„19001950" (samengesteld door Sybren Polet) nog in onze herinne
ring hebben we een nieuwe verzameling van buitenlandse poëzie ge
lezen, die bij de uitgeverij Spaamestad onder de (voorbehoud vra
gende?) titel „Mengeling" is verschenen.
Niet alleen gedichten zijn echter
verzameld, ook aan het proza is aan
dacht geschonken. Het grote ver
schil met Polets bundel is evenwel
dat ..Mengeling" samengesteld is uit
het werk van onbekende Europese
jongeren. Het werk van deze jonge
ren wordt in de inleiding geken
schetst als ..slechts bescheiden po
gingen. die niet de vergelijking kun
nen doorstaan met wat u van de he
dendaagse schrijvers gewend bent".
Hoe oud zijn deze jongeren en wat
zijn hun verdere antecedenten...?
We hebben er tevergeefs naar ge
zocht! Weten de samenstellers niet.
dat er in de wereldliteratuur voor
beelden te over zijn van jongeren
(achttien en negentien jaar) die ge
niaal werk geschreven hebben, waar
om dan over bescheiden pogingen
spreken?
„Mengeling" heeft als onder-titel
..Een bundel proza en poëzie van
jongeren uit de landen van het vrije
Europa" meegekregen. Zo'n titel
heeft de pretentie een verzameling
van proza en poëzie te zijn, waarbij
..enige" plaats is ingeruimd voor
werk dat aandacht schenkt aan die
vrijheid. Slechts enkele gedichten
als: „Een kind vocht tegen een
tank" van Jos Hagers, „Les Uns et
les Autres" van de Luxemburger
Paul Albert en het korte verhaal
„Zwischenfall" van Dieter Krause
doelen op aanvaardbare wijze op
deze vrijheid.
Het gehalte van het werk doet
niet stééds denken aan „eventuele
toekomstige grootheden" (voor
woord). Er is nog vaak te weinig
eigens; vooral in de poëzie-afdeling
steken de Epigoontjes hun weerbar
stige kopjes op een irriterende ma
in de verhalen zit meer stijl; toch
zijn ook daar de invloeden soms ver
rassend duidelijk aan te tonen.
Han Meyer schrijft b.v. in zijn ver
haal ..Langs de weg" in een stijl,
die sterk doet denken aan Cees Noo-
teboom. Ook de stof van zijn ver
haal wijst naar deze schrijver. De
ik-figuur is liftende door Europa.
Telkens ontmoet hij een klein pezir
kereltje Jean Louis. (De personifica
tie van het dreigende ongeluk.) De
ze J. Louis jaagt hem op. Tenslotte
ontstaat er een vechtpartij. "~1
hoogtepunt van het verhaal.
Cees Nooteboom schrijft in
lip en de anderen" over een jongen
die liftende is door Europa. Telkens
komt hij op het spoor van een Chi
nees meisje, dat hij aan het zoeken
is. (De personificatie van het bijna
ongrijpbare geluk.) Tenslotte vindt
hij het meisje in Zweden.
In het tweede verhaal ..De Ont
moeting" dat van Han Meyer is op
genomen is er weer dezelfde sfeer
zoals we die kennen van Noote
boom. Zelfs bepaalde, zeer persoon
lijke gedachteconstructies zijn iden
tiek b.v. bij Meyer „Ik had haar
nooit gezien. Ik kon het me tenmin
ste niet meer herinneren". Deze
nifestatie van de onzekerheid vinden
we terug bij Nootebooms ..Philip
de andere". Op pagina 42 staat:
..Ken je de Mistral? vroeg hij. maar
lk had er nooit van gehoord, ln
leder geval herinnerde lk dk het
niet meer".
Of het boekje het aanschaffen
waard is? Om kennis te nemen
het literaire werk van studerende
jongeren in Nederland hebben
o.i. reeds genoeg aan de jaarlijkse
schoolbladenblocmlezing ..Een 10
voor de tieners". De buitenlandse
bijdragen zijn interessanter, vooral
ook omdat de originele versie in de
vreemde taal naast de vaak goede
vertalingen is opgenomen. Boven
dien zijn de bijdragen van enkele
vooraanstaande Nederlandse schrij
vers (G. K. van t Reve. Ellen War
mond. e.a.). die met het idee sympa-
'iseerden, reden genoeg het boekje
aan te schaffen.
CEES VAN DOP
IEER
'LEE
Ju. te
a
l%c1
Gebod
