Blad
TIP-PARADE
*"1Oe durven niet, want we Uebbett^
-Qen bloementuintje
voor^Paóen^
Wees voorzichtig
&pen briel
ZATERDAG 14 APRIL 1962
y
Waarom maken
juweliers hun
sloepjes dan
niei lager?
We durven niet... We hebben
„drempelvrees"... Wij, Neder
landse vrouwen, zijn bang voor
de juwelier én zijn winkel. On
danks welvaartstijden, hoog
conjuncturen of hoe u ze maar
noemen wilt, schijnen we ons
zelf te moeten overwinnen eer
we de deur van een goud- en
zilverzaak openen en ons naar
de toonbank begevèn. Als 't
moet, vooruit... maar als 't niet
hoeft...
Het was met spijt in hun hart.
dat de juweliers dit nog niet zo
lang geleden moesten erkennen.
„Drempelvrees", een naar mo
dern woord. „Nee, dan vroeger
heibben de ouderen onder hen
misschien verzucht. Of ,,'k wou
dat ik maar in Parijs zat" kan
ook, want daar stapt men wél
frank en vrij zo'n winkel binnen.
Vroeger, ja, toen kocht men
goud en zilver voor het leven.
Ondanks het feit, dat het met de
lonen toen een tikkeltje anders
lag dan nu. Neem eens een
dienstmeisje van zestien jaar.
Die verdiende toen twee-en-dentig
gulden per... half jaar. met de
kost. Dat was dan in 1900, toen
een eerste klas kanten muts toch
nog altijd een vijftig gulden kost
te; gouden krullen per paar op
zo'n honderd .gulden kwamen;
gouden spelden met pareltjes een
uitgave van veertig gulden en ju
welen spelden een uitgave van
vijf-en-zeventig gulden beteken
den. En dat alles in een tijd, dat
een landarbeider zes tot zeven gul
den per week verdiende, waar
mee hij met zijn gezin moest
rondkomen. Tóch
(streek) sieraden e
de meeste vrouwe
den krullen en ee
Al het geld, dat de meisjes kon
den overhouden waarbij ev
tjes gezegd moet worden, dat
toen niet zoveel uitgaven waren
werd bestemd om die gouden
maal binnen valt het vaak reuze meet
VAN BLOEM EN PLANT
Zelden hebben
we zo lang op
lente's ontwa
ken moeten
wachten als dit
jaar! Het begon
zo goed, maar
de vreugde over
de eerste cro-
cussen in janu
ari werd meteen
getemperd door
vorst die er op
volgden. En de
natuur sliep op-
dan ooit wakker
te worden. Zelfs
de trompetnar
cissen, de he
rauten van de
lente, moesten
we missen bp
de opening van
„Keukenhof" en
„Linnaeushof".
Geen wonder
hoop op de da
gen om en bij
Pasen gevestigd
hebben. Dan
mogen we het
misschien bele
ven dat de gehele natuur in
bloei staat en ons verbijstert
door zijn overvloed! Laten we
daarom ook op ons flatje een
bloementuintje scheppen en
even vergeten dat de bloemen
nog altijd prijzig zijn.
Zo'n lentetafereeltje in een
schaal als een getrouwe copie
van hetgeen zich buiten af
speelt. Aan de voet van uit
bottende en bloeiende bomen
vieren immers de bollen feest
en dit beeld hebben we ge
tracht uit te beelden.
Als hulpmiddel gebruikten
we een grote bloemprikker,
die we vanwege de zwaarte
van de tak, eerst hebben vast
gezet door een stukje rubber-
oïd in de schaal te laten smel
ten en daar de prikker op te
drukken. Langs een slootje
vonden we een mooie elzetak,
maar dit kan natuurlijk ieder
andere decoratieve tak zijn.
Hij werd achter op de prikker
gedrukt. Een bosje van tien
narcissen werd van het touw
tje ontdaan en in de hand op
en neer en heen en weer be
wogen. om ze op ongelijke
lengte te krijgen. Daarna van
onderen weer bij elkaar ge
bonden en de ongelijke stelen
tot juist onder het touw afge
sneden. Het bosje werd rechts
van de elzetak op de prikker
gestoken. Dat zelfde deden we
met vijf lichtblauwe hyacinten,
typen
de bollen aan de voet
i katjesdragende els, is
d voor de late lente.
die aan de linkerzijde werden
vastgezet.
Toen waren we toch nog
niet helemaal tevreden, want
het bleven nog twee bosjes
bloemen zonder verder ver
band. Er moest nog een ver
binding gevormd worden tus
sen de twee groepen. De voet
van de tak moest aan het oog
onttrokken worden en we zoch
ten naar iets dat als hart van
ons bloemstukje en als blik
vanger kon dienen.
Ons oog viel op gemengde
anemonen in donkerblauw en
rood, waarvan we er enkele
koi t afsneden. En de bloemen,
die door de warmte open gin
gen, toonden hun mooie zwar
te hart. Uiteindelijk zochten
we er nog een paar takjes
groen bij als camouflage van
de kale bollenstelen. Het wer
den takjes van de 's winters
groenblijvende andromeda, die
met hun rossige nieuwe groei-
toppen ons bloementuintje
meerdere luister verlenen.
Tegenwoordig verkopen ook
de bloemisten dit bijmateriaal
voor al degenen die, ver van
de levende natuur, een be
staan moeten opbouwen!
A. C. MULLER - IDZERDA.
kwamen
Tóch hadden
een paar gou-
i paar spelden.
Net zo gemakkelijk
Dat was dus vroeger toen er
al wel drempels, maar nog geen
vrees daarvoor bestond. En kij
ken we dan nu even naar Parijs:
de Nederlandse ju
weliers moeten er
kennen, dat hun
Franse collega's er
in dit opzicht beter
voor staan! Het
grote publiek loopt
even gemakkelijk
zulke winkels bin
nen als wü dat hier
in Holland een wa
renhuis plegen te
doen. De oorzaak
hiervan is, dat de
Parijse grote juwe
liers zogenaamde
„boutique-kollek-
ties" brengen en.
vrouw zal niet graag een fraai
doosje ontvangen en kleuren van
vreugde bij de naam alleen al?
En welke vrouw zal zélf niet
graag iets kopen in een dergelij
ke winkel?
De mode
Zo'n boutique-kol-
lektie omvat sie
raden, waarvan de
prijzen beslist niet
in de duizenden
(nieuwe) francs lo
pen; vaak zelfs niet
in de honderden. Er
zijn bijvoorbeeld
banden en colliers
bij, die niettemin
met evenveel zorg
en exclusiviteit zijn
uitgevoerd als de
exorbitante kost
baarheden in deze
zeiken.
Betaalbaar
Ze zijn betaalbaar
voor de gewone
vrouw; zo kan het
gebeuren, dat een
jong paartje per
scooter bij een ex
clusieve juweliers-
zaak arriveert om
daar een klein sie
raad in goud of zil
ver te kopen. Na
zo'n aankoop gaat
dat jonge paar niet
(zoals de „duurde
re" klanten) een
cocktail drinken
bij Maxim's, maar
een drankje aan de
toonbank van een
eenvoudige bistro.
Ze hebben hun een
voudig sieraad in
een gerenommeerd
„juwelenpaleds" ge
kocht zonder
drempelvrees, om
dat ze wisten dat
ze dezelfde service
zouden krijgen als
de klant met een
indrukwekkende
bankrekening.
'n Beetje raar
Om heel eerlijk te zijn: de Pa
rijse juweliers geven (dit als
troost voor hun Nederlandse col
lega's) toe, dat het jaren geduurd
heeft voordat deze evolutie een
feit was. Vroeger durfde een
klant met een kleine beurs nau
welijks de etalage te bekijken...
hij (of zij) voelde zich kennelijk
met op z'n gemak tegenover al
die kostbaarheden, 't Staat ook
een beetje raar in je egyptische
linnen regenmantel voor zo'n
sjieke etalage te blijven dralen..
Nu komt zo'n klant wél naar
binnen, ook al heeft hij maar en
kele tientallen francs op zak. Hij
koopt z'n kleine sieraad graag
in een exclusieve zaak. omdat de
naam van zo'n zaak het geschenk
nog meer luister geeft. Welke
Dissonant in Parijse
voorjaarsmode
Duur vestje
maar géén haute couture
Alle geheimen zijn in woorden
en door middel van foto's prijs
gegeven.. We weten thans
hoe we ons volgens het machtige
Parijs het komende seizoen die
nen te kleden. Ultra-vrouwelijk,
uiterst sierlijk, zwieriger-dan zwie
rigst, jonger dan jongst
alstublieft, dat is het vrouwelij
ke silhouet van nu. De kranten
hebben het modenieuws uitvoerig
gebracht. Advertenties bleven ook
niet achter. Tussen al die be
richten echter duikt een wat lu
guber „mode-nieuwtje" uit Pa
rijs op, voortvloeiend uit de span
ningen in de internationale Fran
se politieke wereld. En dat
nieuwtje heeft weinig zwierigs.
Want er blijkt duidelijk uit, dat
r.iet alleen de couturiers, maar
ook de fabrikanten van kogel
vrije vesten het in de lichtstad
op het ogenblik zeer druk hebben.
Duizenden van die kogelvrije
vesten zijn (en worden) er ge
leverd aan klanten, die het nodig
vinden zich tegen de hen omrin-
genoe gevaren zo letterlijk moge
lijk te wapenen. Zo'n veiUg-
hr-idsvestje is overigens niet zo
heel goedkoop, al naar de kwa
liteit kost het 900 tot 1450 gulden.
Voor dat geld heeft men bijna een
een haute couture creatie
Steeds meer toonaangevende mo
de-experts luisteren hun shows op
met bijzondere en echte juwelen,
al zijn die dan wel een tikkeltje
kostbaarder dan die uit de bou-
tique-kollektie... Maar met een
beetje goede wil komt men al een
heel eind. Een voorbeeld: de be
kende ontwerpster Chanel bracht
dit jaar haar beroemde tailleurs
met een langwerpige broche, die
een steen in het midden heeft,
een versiering, die ook in de ove
rige Europese modecentra al
druk wordt toegepast. Een han
dig juwelier zou hier best eens
propaganda voor kunnen maken,
zonder dat het al te zeer in de pa
pieren hoeft te lopen.
Samen
Ozon Is geen toverwoord
MET EEN „OZON"-APPARAAT
Bijna allemaal hebben we
griep gehad en bijna allemaal
zien we nog winters wit om on
ze neus. De schaarse lentezon
nestralen, die we tot nu toe
hebben gehad, hebben die bleke
teint nog niet kunnen verande
ren. Wat zouden we graag zo'n
gebruind wintersport-gezicht heb
benVéél leuker bij onze
nieuwe voorjaarskleren. Dus
zetten we (als we er een heb
ben) de hoogtezon aan om dat
ergste wit wat te verdoezelen.
Of
En tenslotte is daar.Audrey
Hepburn, die in „Breakfast at
Tiffany's" alle mogelijke kost
baarheden draagt -bij kleding die
de Parijse couturier Hubert de
Givenchy heeft ontworpen. Zij le
vert het bewijs, dat een edel sie
raad het best tot zijn recht komt
bij een eenvoudig, maar goed
kledingstuk. En al zijn wij waar
schijnlijk niet elke dag gehuld in
iets van mijnheer De Givenchy,
de bedoeling én het voorbeeld
zijn duidelijk Daarom conclu
deert het blad „Edelmetaal",
waaruit al deze wijsheden zijn
geput met voldoening dat in Pa
rijs de couture de juwelier heeft
gevonden. En dait de juwelier het
publiek heeft gevonden. Of omge
keerd! Sómen over de drempel.,
dat kèn daar dus. Wie weet zijn
heel wat Nederlandse juweliers
inmiddels al druk bezig hun
stoepjes wat lager te maken..
ÉÜIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIII>IHII»"«l>i
ons eerste boek, is „op"
Bij duizenden zijn ze onze deur uitgegaan en uw deur
binnen gekomen. Metershpge stapels ,,Tip-Parades" ver
huisden op die manier, omdat u de bon invulde en zo een
ander met onze (en üw) krant liet kennismaken of omdat
ik ,,ja" kon zeggen tegen een door u ingezonden tip voor j
„Blad-Zij". In alle mogelijke boekenkasten of dito planken, i
in uw huiskamer of misschien wel in uw keuken (altijd bij
de hand staan of liggen nu al die „Tip-Parades" in j
him wit-groene kaft en als ik de vele reacties mag geloven,
heeft u er allemaal plezier van. En dat is prettig, omdat i
het onze bedoeling was u een boek aan te bieden, waar u j
zoals dat heet iets aan heeft, niet voor één keer, maar
vele malen.
Intussen echter zijn die-
metershoge stapels boeken
flink geslonken. Sterker nog:
de voorraad Tip-Parades
is op. Uitverkochtzou je
kunnen zeggen, ware het niet,
dat het boek nooit te koop,
doch alleen maar te verdie
nen is geweest. Dit houdt
uiteraard óók in, dat ik van
nu af aan geen „Tip-Parade"
meer kan versturen naar
haar, die haar naam in onze
wekelijkse tip-strip op deze
pagina tegenkomen.
Maar, zo u weet, is er nog
altijd „Dat zit zo", ons twee
de boek met een geheel an
dere inhoud, dat zo mag
ik toch wel zeggen
evenzeer
ze eerste Uitgave, 't Is zelfs
zo, dat Dat zit zo" door
heel wat lezeressen extra
wordt gewaardeerd, met na
me door het uitgebreide en
royaal geïllustreerde hoofd
stuk dber onze kamerplanten
en de vele pagina's beslaan
de lijst met onze voornamen
en de betekenis daarvan. Zo
dat we de mededeling „Tip-
Parade" is „op" niet al te
somber hoeven op te vatten
en het zelfs mogen beschou
wen als een sympathiek be
wijs van uw aktiviteit het
boek op welke manier dan
ook, te verkrijgen.
Zij, die „Dat zit zo" inmid
dels ontvingen, weten dat ook
dit boek die aktiviteit al even
zeer rechtvaardigt!
fen, dat ons de „ozonrijkelucht
van de bergen" zo maar in onze
huiskamers belooft. Als dit laatste
bij u het geval mocht zijn, dan
zouden we mét de Nederlandse
Huishoudraad toch even bij die
berglucht en die ozon willen blij
ven stilstaan. De Nederlandse
Huishoudraad heeft namelijk een
aantal brieven over die ozonisa-
tors, veelal verkocht op huis
houdbeurzen en tentoonstellingen,
binnen gekregen. Ook zij die een
dergelijk apparaat via een huis
aan huis verspreide folder aan
schaften, voelden zich naderhand
niet helemaal happy met die ozon
in huis.
Het is daarom, dat deze raad
met het Rijksinstituut voor de
Volksgezondheid in Utrecht, met
name, omdat die ozonconcentra
tie wel eens minder goed voor de
gezondheid zou kunnen zijn. Dit
Rijksinstituut vond de geuite be
denkingen inderdaad gegrond en
onderstreepte dit met een uitgc-
breid antwoord. Als we, wederom
mét de Huishoudraad iets uit dat
antwoord mogen doorgeven: ozon
houdt het langste stand in niet-
verontreinigde lucht. Als men
spreekt over „Ozonrijke zee
lucht" denkt men aan gezondheid
en levensvreugde en men heeft
ook getracht deze ozon te gebrui
ken om er de atmosfeer binnens
huis mee te verbeteren. Uit dit
laatste idee zijn verschillende ap
paraten geboren, die dit dan moe
ten bewerkstelligen. Inmiddels is
echter uit onderzoekingen geble
ken, dat het gedurende langere
tijd inademen van lucht, waarin
aantoonbare hoeveelheden ozon
aanwezig zijn, schadelijke gevol
gen kan hebben, zo zegt het
Rijksinstituut. Het gaat. dan nog in
ozon concentraties voor gezonde
volwassenen en stelt, dat voor
huiselijk gebruik, waarbij ook kin
deren, zwakken en zieken zijh
betrokken het alleen maar zéér
op z'n minst tienmaal lager te
stellen.
En hier zit hem nu de kneep,
want als wij niet weten welke con
centraties aan ozon we ln huls ha
len, dan lopen we schadelijke ri
sico's. Daar zeker niet iedereen
op de hoogte is van al die cij
fers en al evenmin van het feit,
dat ozon ook gevaarlijke kanten
kan hebben, is het in het kader
van de volksgezondheid dus wel
van belang geweest, dat de Ne
derlandse Huishoudraad die
overigens altijd de ogen open
heeft in het belang van de con
sument de aandacht heeft
gevestigd op die „ozonrijke lucht
van de bergen", ons door een of
ander apparaat thuis bezorgd....
üïllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllliillllllllllllllllliillllllllllllllllllllllllllllliR iiMiiiiiiuiuiiuuimuiiiiiiiuui
ENKELE trouwe briefschrijf
sters die ik van tijd tot tijd
persoonlijk pleeg te schrijven,
hebben me bedacht met heerlijk
dikke brieven. En nu zeg ik maar
direct: reken niet op me voor
Pasen. Een rijstebrijberg van be
zigheden zit tussen mij en de
feestdagen en dat zou nog zo erg
niet zijn, als er eens wat zon
over die rijstebrij gleed! Maar
wie weet. Naast ops komt al ja
ren een meneer cn die heeft al
drie jaar gelijk gekregen wat het
weer betreft. Ditmaal zei hij een
paar weken geleden: het blijft
nog dertig dagen zo.
VAN die dertig beleven we de
laatste zes. En als het nu uit
komt als de Open brief ver
schijnt zijn we er al haast
dan eventjes opgelet voor deze zo
mende eerste helft van augustus,
zegt hij! Hè, al schrijvende voel
ik me al wat behaaglijker. En
M., je hebt volkomen gelijk met
dat huis. Niet naar die griebus-
buurt, het gaat daar achteruit.
Je komt er niet weer vandaan.
Ik woon (maar ik heb natuurlijk
lekker praten) liever in een goe
de buurt met nog wat mensen,
desnoods wat klein behuisd
maar uitzicht, en een prettige
verstandhouding rondom dan
in een vale buurt. O, ik weet wel,
daar moeten ook mensen
wonen, en eerlijk gezegd,
benauwt me dat vaak: dat
er mensen moeten wonen,
maar de behoefte om ruimte te
scheppen in mijn leven, ja, mate
rieel maar daarom ook geestelijk,
doet me met je zeggen: nee,
daar niet. Tot horens. Mijn doch
ter componeert nog steeds een
brief aan de jouwe. Maar wat wij
wel kunnen, kan zij niet: aan
iemand schrijven die ze niet
„ziet". Elke poging eindigt in ge
pruttel: ik weet niet meer. Ge
lukkig zijn de moeders anders!
H., jij ook bedankt voor brie
ven en kaart. Wat deftig, dacht
ik bij die kaart. Gek, want het
leek op het ouderlijk huis van
mijn man en ook een beetje op
het mijne. En dat is toch nog
maar een generatie geleden. Nog
even, en de (kinderen weten niet
meer wat een kussenkast is. Of
lamibrizering. Dat leren ze dan op
school, net als de mijne nu. die
vroegen: Moeder wat is een stoof?
en een petroleumstel? Als 't
kan, hoor je nog
iek kunt openvouwen.
„Ik"
verlangd het te zien. Een prach
tig trots en arm land. Nu
iets: dat verlangen. Dat is
bij. En er is iets anders v
de plaats gekomen: heimwee,
het verlangen."
Maarlaat ik even vertellen Hieraan moest ik denken 1
(ben ik vandaag erg babbelach- schreef: „Ik ga daar
dat heen, toen jij daar wel
uurtje weest?" En ik: „Ja, mac.
gesprek vijfentwintig jaar geleden, dat i
verbeeld
laatst zat ik
de trein en raakte o
al hebt met een R.K. geestelijke die aardig wat" op mifn leeftijd. En
hoorde,
zat. Het
an, enthousiast,
u ik zeggen d<
krant arriveerde. Ook
u moeten constateren dat ik u tegenover
niet vergeet. En nu nog minder, jonge rr
want wat ik heb willen doen, ze
ker niet u kwetsen. Het is eigen
lijk net als met een breiwerk, u
breit recht, en als ik het om
draai om mijn bijdrage te leve
ren, lijkt het of u averecht hebt
gebreid. Alleen bij mensen die in
zicht in breien hebben, schept dit
geen verwarring. Zo hoop ik, dat
wij, wat we nu en in de toekomst
aan elkaar proberen duidelijk te
maken, steeds zullen beseffen dat
recht en averecht één en dezelfde
zaak is. Misschien kom ik hier
nog nader op uw brief terug, en
anders persoonlijk.
De brief van W. en de brief
kaart va.i C. ontvang ik juist ter
wijl ik zit te tikken. W., je mag
geru3t Christine en jij en jou zeg
gen. en ik denk na het lezen van
deze toch wel ontroerende brief
steeds aan je. Ik hoop je binnen
kort te schrijven. Wel voel ik me
schuldig ten aanzien van mevr.
S. en één van mijn I's, want dat
blijft er maar bij, maar ik leef
in de zekerheid dat zij begrijpen
dat ik dringender, noodzakelijker
post voor laat gaan. C. die 14e
verandert voor ons niets (hoog-
stens dat ik nu een slaapje doe), had ged:
en we wachten maar weer op je kennis vD-
berichten. De kinderen hebben christelijk leven: Zuid-Amerika lang is: iets compleets te bele-
hem dan eens naar dat en dat heuvel-
t hij gebied, ik heb er een herinnering
aan van grote lieflijkheid, van
harmonie, van tot rust gekomen
zijn". En jij weer: „vergis ik
mij, of klonk er heimwee in je
woorden?" En nu wijs ik je naar
die reisgenoot-van-een-uur van
me. Wat is heimwee? Het besef
dat we op een of ander plek
dicht bij iets geweest zijn dat
aan ons schepsel-zijn beant
woordde: rust, harmoflie? Maar
dan wil ik graag boven het alle-
dag-leven uit heimwee hebben.
En dan wens ik je toe dat je
veel van die momenten moogt
verzamelen. Want honderd foto
albums halen het niet tegen dat
gevoel: eenmaal iets compleets
beleefd te hebben.
Niet alleen hier is dat zo.
Hoevelen die met mij in contact
zijn gekomen in deze rubriek,
benijden een ander niet haar
soms moeilijke maar gave le
ven. Haar verdriet. „Als er
maar wat gebeurt!" zeggen ze
dan. Nu kunnen we elkaar de
avonturen niet toeschuiven. We
juist zijn doctoraal oude talen kunnen elkaar echter wel duide-
erg gehoond op je benaming:
jeugdhonk, en delen je mee da
het hoogstwaarschijnlijk het mooi
ste, meest moderne jeugdhuis var
Nederland is. Prettige Paas, jij!
het gruwelijk bijgeloof daar
- de Islam en het probleem tot
gesprek
In je regenjas, de handen in de
de aanhangers zakken, door een vreemde stad
deze godsdienst te komen dwalen, kan oneindig bekoorlijk
de protestantse kerken en wat z'in- Zo heeft ons leven ook wel
beweging js in Nederland eens een regentijd nodig. Maar
met al. Het uur was na- bovenal heeft het dat ene com-
op vreemde wijze tuurlijk te kort. als altijd wan- plete ervaren nodig waar verlan
neer twee mensen geboeid raken Sen t
door allerlei nieuwe gedachten Pasen,
die zij voor elkaar openleggen
(want ook ik had het mijne te
vertellen!). En één ding schiet
te binnen,
KN NU mijn andere I. Je briefje
zette me op vreemde wijze tuui
aan het denken. Dat kan
Iemand kan je als het ware een
gedachte aanreiken die je een
landschap van gedachten ont
vouwt.
In muziek is dat ook mogelijk,
denk ik. Maar ik ben niet erg brief lees, I. Buiten gleden
muzikaal. Theoretisch dus geloof landen kleurloos onder
ik dat je door b.v. drie noten genlucht voorbij en in
aan te geven die een zekere we coupé was er boven
wetmatigheid onderling bezitten, al doffe priesterpak als ik het
heimwee samenvallen:
veld, landschap van mag
dat jonge stralende
Geen nieuwe tips, wél inha-
kertjes luidde de afspraak.
Van deze laatste kwamen er
een paar binnen. Zo schrijft
mevrouw Pronk uit Loos
duinen, dat het beter is een
trapleer, die men zowel buiten
als binnen gebruikt „sokjes"
te geven van schulmplastic of
rubber. Kan die trap niet weg
glijden op glad zeil. Mevrouw
W. Boer uit Krimpen aan
de Lek raadt voor de opstaan
de bovenkant van overgordij
nen strijkvlieseline, in plaats
van gewone vüesellne aan.
Strijkvlieseline kan niet oprol
len en ln de was blijft het
keurig op zijn plaats zitten.
Ten slotte haakt mejuffrouw
P. van Hoort uit Zwijn-
drecht in op aan slijtage on
derhevige ellebogen van he
rencolberts. Naai in ieder
nieuw jasje van te voren aan
de binnenkant van de mouw
een stukje stevige voering
(liefst rond van vorm) met
kleine flanelstcken vast. Daar
toe moet uiteraard de mouw-
voering eerst op de bewuste
plaats worden losgetornd. Zo'n
bescherming houdt dim wor
den sterk tegen. En dan nu de
tip-map opengeslagen en be
gonnen met:
TWEE I1V ÉÉN
Vlekken weghalen met
benzine óf met aardappelmeel
(dan wel talkpoeder) kan alle-
twee. U kunt er echter ook een
combinatie van maken, schrijft
mevrouw L. van Beelen-van
Rijn uit Katwijk aan Zee, wat
het grote voordeel biedt, dat u
geen kringen krijgt. Als de
vlek met benzine is behandeld,
legt u op de nog vochtige
plaats wat aardappelmeel. La
ten drogen, het meel er af
kloppen en afborstelen. Vlek
weg en geen kringen!
SPUIT 'T SCHOON
Een bromfiets of motor
schoonmaken levert vaak vuile
handen op, vooral als u aan de
motor zelf gaat prutsen. In dit
verband is het heel prettig een
leeg plastic busje, waar een
afwasmiddel ingezeten heeft,
te vullen met petroleum. U
kunt dan eerst de vette delen
van uw motor een spuitbeurt
met petroleum geven waarmee
u er direkt al het meeste vet
afhaalt, is de ervaring van
mevrouw Van K. uit Den
Haag.
KABOUTER EN
MARGARINE
O In zijn (zeer gezellige)
brief schrijft de heer A. de
Goede uit Leerdam dat met
margarine en lucifers de halve
huishouding te „repareren" is.
Hij bewijst dit met een aantal
tips. Twee kies ik er; de an
dere worden bewaard tot een
wat onbestemd „te zijner tijd".
Wat de margarine betreft: als
een snijbonenmolen, wieltjes,
scharnieren, runners voor gor
dijnrails, de koffiemolen of wat
dan ook in huis hinderlijk pie
pen kan er prima wat marga
rine voor een smeerbeurt wor
den gebruikt. Iedereen heeft
het bij de hand. Voor het grij
pen heeft u ook wel een paar
lucifers, die u in het schroef-
gat kunt stoppen van een
schroef, die niet meer wil hou
den. Mét die lucifers zit 'ie zo
weer muurvast.
MET WAT PLASTIC
Op verschillende manieren
kunt u een scheur in uw stof
zuigerslang voorlopig zelf wel
repareren. Mevrouw Van de
Berg uit 's-Gravenzande wond
er een stukje stevig plastic om,
deed een touwtje er om heen
en zuigt nu al weer een heel
tijdje met haar provisorisch
gemaakte slang.
TOCHTSTRIP ER ONDER
Om te voorkomen dat
vloerkleden of matjes op zeil
schuiven kunt u een paar
stukjes plastic tochtstrip met
de klevende kant op de binnen
zijde van het kleed plakken,
liefst aan de randen. Uw
vloerbedekking blijft stevig
liggen, verzekert u mevrouw
J. Lindhout-van der Tang uit
Rotterdam.
WAS-TIP
U heeft lang moeten wach
ten, mevrouw De Jong (uit
Leerbroek) maar nu komt het
er toch van. Zij die een centri
fuge gebruiken zullen wel ont
dekt hebben dat door het cen
trifugeren soms heel wat stijf
sel uit het goed wordt gesla
gen. Daarom droogt deze leze
res het „stijfgoed" eerst in de
centrifuge, pas daarna stopt
zij het in de stijfsel om het
vervolgens voor de tweede
keer in de centrifuge te doen.
Het lijkt omslachtig, maar
toch bevalt het prima, omdat
er a voor het veel drogere
goed veel minder stijfsel nodig
is en b de stijfsel veel beter
GOEDKOOP SPUITJE
Door de lege medicijnfles
jes, waarin oor- of oogdrup
pels hebben gezeten, niet weg
te gooien, heeft u een handig
oliespuitje gekregen, dat u
voor heel wat zaken, die ge
olied moeten worden, kunt ge
bruiken, is de ervaring van
mevrouw D. de Zeeuw-Schuite-
ma uit Rotterdam.
ZILVER SCHOONMAKEN
Aan de middeltjes om met
name gewerkt zilver schoon te
maken, voegt mevrouw A. C.
Peerlkamp-Freckman uit
Scheven ingen (wier adres Ik
niet heb) er nog een toe.
Maak een sopje van een zeep
zónder bleekmiddel (liefst op
zeepbasis) en doe er een
scheut ammonia bij. Daarin
legt u het zilver, dat schoon
moet. Als u het er na een tijd
je uithaalt en met een zachte
doek (na afdrogen) opwrijft,
zult u zien hoe glanzend uw
spulletjes geworden zijn.