Blad TIP-PARADE *"1Oe durven niet, want we Uebbett^ -Qen bloementuintje voor^Paóen^ Wees voorzichtig &pen briel ZATERDAG 14 APRIL 1962 y Waarom maken juweliers hun sloepjes dan niei lager? We durven niet... We hebben „drempelvrees"... Wij, Neder landse vrouwen, zijn bang voor de juwelier én zijn winkel. On danks welvaartstijden, hoog conjuncturen of hoe u ze maar noemen wilt, schijnen we ons zelf te moeten overwinnen eer we de deur van een goud- en zilverzaak openen en ons naar de toonbank begevèn. Als 't moet, vooruit... maar als 't niet hoeft... Het was met spijt in hun hart. dat de juweliers dit nog niet zo lang geleden moesten erkennen. „Drempelvrees", een naar mo dern woord. „Nee, dan vroeger heibben de ouderen onder hen misschien verzucht. Of ,,'k wou dat ik maar in Parijs zat" kan ook, want daar stapt men wél frank en vrij zo'n winkel binnen. Vroeger, ja, toen kocht men goud en zilver voor het leven. Ondanks het feit, dat het met de lonen toen een tikkeltje anders lag dan nu. Neem eens een dienstmeisje van zestien jaar. Die verdiende toen twee-en-dentig gulden per... half jaar. met de kost. Dat was dan in 1900, toen een eerste klas kanten muts toch nog altijd een vijftig gulden kost te; gouden krullen per paar op zo'n honderd .gulden kwamen; gouden spelden met pareltjes een uitgave van veertig gulden en ju welen spelden een uitgave van vijf-en-zeventig gulden beteken den. En dat alles in een tijd, dat een landarbeider zes tot zeven gul den per week verdiende, waar mee hij met zijn gezin moest rondkomen. Tóch (streek) sieraden e de meeste vrouwe den krullen en ee Al het geld, dat de meisjes kon den overhouden waarbij ev tjes gezegd moet worden, dat toen niet zoveel uitgaven waren werd bestemd om die gouden maal binnen valt het vaak reuze meet VAN BLOEM EN PLANT Zelden hebben we zo lang op lente's ontwa ken moeten wachten als dit jaar! Het begon zo goed, maar de vreugde over de eerste cro- cussen in janu ari werd meteen getemperd door vorst die er op volgden. En de natuur sliep op- dan ooit wakker te worden. Zelfs de trompetnar cissen, de he rauten van de lente, moesten we missen bp de opening van „Keukenhof" en „Linnaeushof". Geen wonder hoop op de da gen om en bij Pasen gevestigd hebben. Dan mogen we het misschien bele ven dat de gehele natuur in bloei staat en ons verbijstert door zijn overvloed! Laten we daarom ook op ons flatje een bloementuintje scheppen en even vergeten dat de bloemen nog altijd prijzig zijn. Zo'n lentetafereeltje in een schaal als een getrouwe copie van hetgeen zich buiten af speelt. Aan de voet van uit bottende en bloeiende bomen vieren immers de bollen feest en dit beeld hebben we ge tracht uit te beelden. Als hulpmiddel gebruikten we een grote bloemprikker, die we vanwege de zwaarte van de tak, eerst hebben vast gezet door een stukje rubber- oïd in de schaal te laten smel ten en daar de prikker op te drukken. Langs een slootje vonden we een mooie elzetak, maar dit kan natuurlijk ieder andere decoratieve tak zijn. Hij werd achter op de prikker gedrukt. Een bosje van tien narcissen werd van het touw tje ontdaan en in de hand op en neer en heen en weer be wogen. om ze op ongelijke lengte te krijgen. Daarna van onderen weer bij elkaar ge bonden en de ongelijke stelen tot juist onder het touw afge sneden. Het bosje werd rechts van de elzetak op de prikker gestoken. Dat zelfde deden we met vijf lichtblauwe hyacinten, typen de bollen aan de voet i katjesdragende els, is d voor de late lente. die aan de linkerzijde werden vastgezet. Toen waren we toch nog niet helemaal tevreden, want het bleven nog twee bosjes bloemen zonder verder ver band. Er moest nog een ver binding gevormd worden tus sen de twee groepen. De voet van de tak moest aan het oog onttrokken worden en we zoch ten naar iets dat als hart van ons bloemstukje en als blik vanger kon dienen. Ons oog viel op gemengde anemonen in donkerblauw en rood, waarvan we er enkele koi t afsneden. En de bloemen, die door de warmte open gin gen, toonden hun mooie zwar te hart. Uiteindelijk zochten we er nog een paar takjes groen bij als camouflage van de kale bollenstelen. Het wer den takjes van de 's winters groenblijvende andromeda, die met hun rossige nieuwe groei- toppen ons bloementuintje meerdere luister verlenen. Tegenwoordig verkopen ook de bloemisten dit bijmateriaal voor al degenen die, ver van de levende natuur, een be staan moeten opbouwen! A. C. MULLER - IDZERDA. kwamen Tóch hadden een paar gou- i paar spelden. Net zo gemakkelijk Dat was dus vroeger toen er al wel drempels, maar nog geen vrees daarvoor bestond. En kij ken we dan nu even naar Parijs: de Nederlandse ju weliers moeten er kennen, dat hun Franse collega's er in dit opzicht beter voor staan! Het grote publiek loopt even gemakkelijk zulke winkels bin nen als wü dat hier in Holland een wa renhuis plegen te doen. De oorzaak hiervan is, dat de Parijse grote juwe liers zogenaamde „boutique-kollek- ties" brengen en. vrouw zal niet graag een fraai doosje ontvangen en kleuren van vreugde bij de naam alleen al? En welke vrouw zal zélf niet graag iets kopen in een dergelij ke winkel? De mode Zo'n boutique-kol- lektie omvat sie raden, waarvan de prijzen beslist niet in de duizenden (nieuwe) francs lo pen; vaak zelfs niet in de honderden. Er zijn bijvoorbeeld banden en colliers bij, die niettemin met evenveel zorg en exclusiviteit zijn uitgevoerd als de exorbitante kost baarheden in deze zeiken. Betaalbaar Ze zijn betaalbaar voor de gewone vrouw; zo kan het gebeuren, dat een jong paartje per scooter bij een ex clusieve juweliers- zaak arriveert om daar een klein sie raad in goud of zil ver te kopen. Na zo'n aankoop gaat dat jonge paar niet (zoals de „duurde re" klanten) een cocktail drinken bij Maxim's, maar een drankje aan de toonbank van een eenvoudige bistro. Ze hebben hun een voudig sieraad in een gerenommeerd „juwelenpaleds" ge kocht zonder drempelvrees, om dat ze wisten dat ze dezelfde service zouden krijgen als de klant met een indrukwekkende bankrekening. 'n Beetje raar Om heel eerlijk te zijn: de Pa rijse juweliers geven (dit als troost voor hun Nederlandse col lega's) toe, dat het jaren geduurd heeft voordat deze evolutie een feit was. Vroeger durfde een klant met een kleine beurs nau welijks de etalage te bekijken... hij (of zij) voelde zich kennelijk met op z'n gemak tegenover al die kostbaarheden, 't Staat ook een beetje raar in je egyptische linnen regenmantel voor zo'n sjieke etalage te blijven dralen.. Nu komt zo'n klant wél naar binnen, ook al heeft hij maar en kele tientallen francs op zak. Hij koopt z'n kleine sieraad graag in een exclusieve zaak. omdat de naam van zo'n zaak het geschenk nog meer luister geeft. Welke Dissonant in Parijse voorjaarsmode Duur vestje maar géén haute couture Alle geheimen zijn in woorden en door middel van foto's prijs gegeven.. We weten thans hoe we ons volgens het machtige Parijs het komende seizoen die nen te kleden. Ultra-vrouwelijk, uiterst sierlijk, zwieriger-dan zwie rigst, jonger dan jongst alstublieft, dat is het vrouwelij ke silhouet van nu. De kranten hebben het modenieuws uitvoerig gebracht. Advertenties bleven ook niet achter. Tussen al die be richten echter duikt een wat lu guber „mode-nieuwtje" uit Pa rijs op, voortvloeiend uit de span ningen in de internationale Fran se politieke wereld. En dat nieuwtje heeft weinig zwierigs. Want er blijkt duidelijk uit, dat r.iet alleen de couturiers, maar ook de fabrikanten van kogel vrije vesten het in de lichtstad op het ogenblik zeer druk hebben. Duizenden van die kogelvrije vesten zijn (en worden) er ge leverd aan klanten, die het nodig vinden zich tegen de hen omrin- genoe gevaren zo letterlijk moge lijk te wapenen. Zo'n veiUg- hr-idsvestje is overigens niet zo heel goedkoop, al naar de kwa liteit kost het 900 tot 1450 gulden. Voor dat geld heeft men bijna een een haute couture creatie Steeds meer toonaangevende mo de-experts luisteren hun shows op met bijzondere en echte juwelen, al zijn die dan wel een tikkeltje kostbaarder dan die uit de bou- tique-kollektie... Maar met een beetje goede wil komt men al een heel eind. Een voorbeeld: de be kende ontwerpster Chanel bracht dit jaar haar beroemde tailleurs met een langwerpige broche, die een steen in het midden heeft, een versiering, die ook in de ove rige Europese modecentra al druk wordt toegepast. Een han dig juwelier zou hier best eens propaganda voor kunnen maken, zonder dat het al te zeer in de pa pieren hoeft te lopen. Samen Ozon Is geen toverwoord MET EEN „OZON"-APPARAAT Bijna allemaal hebben we griep gehad en bijna allemaal zien we nog winters wit om on ze neus. De schaarse lentezon nestralen, die we tot nu toe hebben gehad, hebben die bleke teint nog niet kunnen verande ren. Wat zouden we graag zo'n gebruind wintersport-gezicht heb benVéél leuker bij onze nieuwe voorjaarskleren. Dus zetten we (als we er een heb ben) de hoogtezon aan om dat ergste wit wat te verdoezelen. Of En tenslotte is daar.Audrey Hepburn, die in „Breakfast at Tiffany's" alle mogelijke kost baarheden draagt -bij kleding die de Parijse couturier Hubert de Givenchy heeft ontworpen. Zij le vert het bewijs, dat een edel sie raad het best tot zijn recht komt bij een eenvoudig, maar goed kledingstuk. En al zijn wij waar schijnlijk niet elke dag gehuld in iets van mijnheer De Givenchy, de bedoeling én het voorbeeld zijn duidelijk Daarom conclu deert het blad „Edelmetaal", waaruit al deze wijsheden zijn geput met voldoening dat in Pa rijs de couture de juwelier heeft gevonden. En dait de juwelier het publiek heeft gevonden. Of omge keerd! Sómen over de drempel., dat kèn daar dus. Wie weet zijn heel wat Nederlandse juweliers inmiddels al druk bezig hun stoepjes wat lager te maken.. ÉÜIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIII>IHII»"«l>i ons eerste boek, is „op" Bij duizenden zijn ze onze deur uitgegaan en uw deur binnen gekomen. Metershpge stapels ,,Tip-Parades" ver huisden op die manier, omdat u de bon invulde en zo een ander met onze (en üw) krant liet kennismaken of omdat ik ,,ja" kon zeggen tegen een door u ingezonden tip voor j „Blad-Zij". In alle mogelijke boekenkasten of dito planken, i in uw huiskamer of misschien wel in uw keuken (altijd bij de hand staan of liggen nu al die „Tip-Parades" in j him wit-groene kaft en als ik de vele reacties mag geloven, heeft u er allemaal plezier van. En dat is prettig, omdat i het onze bedoeling was u een boek aan te bieden, waar u j zoals dat heet iets aan heeft, niet voor één keer, maar vele malen. Intussen echter zijn die- metershoge stapels boeken flink geslonken. Sterker nog: de voorraad Tip-Parades is op. Uitverkochtzou je kunnen zeggen, ware het niet, dat het boek nooit te koop, doch alleen maar te verdie nen is geweest. Dit houdt uiteraard óók in, dat ik van nu af aan geen „Tip-Parade" meer kan versturen naar haar, die haar naam in onze wekelijkse tip-strip op deze pagina tegenkomen. Maar, zo u weet, is er nog altijd „Dat zit zo", ons twee de boek met een geheel an dere inhoud, dat zo mag ik toch wel zeggen evenzeer ze eerste Uitgave, 't Is zelfs zo, dat Dat zit zo" door heel wat lezeressen extra wordt gewaardeerd, met na me door het uitgebreide en royaal geïllustreerde hoofd stuk dber onze kamerplanten en de vele pagina's beslaan de lijst met onze voornamen en de betekenis daarvan. Zo dat we de mededeling „Tip- Parade" is „op" niet al te somber hoeven op te vatten en het zelfs mogen beschou wen als een sympathiek be wijs van uw aktiviteit het boek op welke manier dan ook, te verkrijgen. Zij, die „Dat zit zo" inmid dels ontvingen, weten dat ook dit boek die aktiviteit al even zeer rechtvaardigt! fen, dat ons de „ozonrijkelucht van de bergen" zo maar in onze huiskamers belooft. Als dit laatste bij u het geval mocht zijn, dan zouden we mét de Nederlandse Huishoudraad toch even bij die berglucht en die ozon willen blij ven stilstaan. De Nederlandse Huishoudraad heeft namelijk een aantal brieven over die ozonisa- tors, veelal verkocht op huis houdbeurzen en tentoonstellingen, binnen gekregen. Ook zij die een dergelijk apparaat via een huis aan huis verspreide folder aan schaften, voelden zich naderhand niet helemaal happy met die ozon in huis. Het is daarom, dat deze raad met het Rijksinstituut voor de Volksgezondheid in Utrecht, met name, omdat die ozonconcentra tie wel eens minder goed voor de gezondheid zou kunnen zijn. Dit Rijksinstituut vond de geuite be denkingen inderdaad gegrond en onderstreepte dit met een uitgc- breid antwoord. Als we, wederom mét de Huishoudraad iets uit dat antwoord mogen doorgeven: ozon houdt het langste stand in niet- verontreinigde lucht. Als men spreekt over „Ozonrijke zee lucht" denkt men aan gezondheid en levensvreugde en men heeft ook getracht deze ozon te gebrui ken om er de atmosfeer binnens huis mee te verbeteren. Uit dit laatste idee zijn verschillende ap paraten geboren, die dit dan moe ten bewerkstelligen. Inmiddels is echter uit onderzoekingen geble ken, dat het gedurende langere tijd inademen van lucht, waarin aantoonbare hoeveelheden ozon aanwezig zijn, schadelijke gevol gen kan hebben, zo zegt het Rijksinstituut. Het gaat. dan nog in ozon concentraties voor gezonde volwassenen en stelt, dat voor huiselijk gebruik, waarbij ook kin deren, zwakken en zieken zijh betrokken het alleen maar zéér op z'n minst tienmaal lager te stellen. En hier zit hem nu de kneep, want als wij niet weten welke con centraties aan ozon we ln huls ha len, dan lopen we schadelijke ri sico's. Daar zeker niet iedereen op de hoogte is van al die cij fers en al evenmin van het feit, dat ozon ook gevaarlijke kanten kan hebben, is het in het kader van de volksgezondheid dus wel van belang geweest, dat de Ne derlandse Huishoudraad die overigens altijd de ogen open heeft in het belang van de con sument de aandacht heeft gevestigd op die „ozonrijke lucht van de bergen", ons door een of ander apparaat thuis bezorgd.... üïllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllliillllllllllllllllliillllllllllllllllllllllllllllliR iiMiiiiiiuiuiiuuimuiiiiiiiuui ENKELE trouwe briefschrijf sters die ik van tijd tot tijd persoonlijk pleeg te schrijven, hebben me bedacht met heerlijk dikke brieven. En nu zeg ik maar direct: reken niet op me voor Pasen. Een rijstebrijberg van be zigheden zit tussen mij en de feestdagen en dat zou nog zo erg niet zijn, als er eens wat zon over die rijstebrij gleed! Maar wie weet. Naast ops komt al ja ren een meneer cn die heeft al drie jaar gelijk gekregen wat het weer betreft. Ditmaal zei hij een paar weken geleden: het blijft nog dertig dagen zo. VAN die dertig beleven we de laatste zes. En als het nu uit komt als de Open brief ver schijnt zijn we er al haast dan eventjes opgelet voor deze zo mende eerste helft van augustus, zegt hij! Hè, al schrijvende voel ik me al wat behaaglijker. En M., je hebt volkomen gelijk met dat huis. Niet naar die griebus- buurt, het gaat daar achteruit. Je komt er niet weer vandaan. Ik woon (maar ik heb natuurlijk lekker praten) liever in een goe de buurt met nog wat mensen, desnoods wat klein behuisd maar uitzicht, en een prettige verstandhouding rondom dan in een vale buurt. O, ik weet wel, daar moeten ook mensen wonen, en eerlijk gezegd, benauwt me dat vaak: dat er mensen moeten wonen, maar de behoefte om ruimte te scheppen in mijn leven, ja, mate rieel maar daarom ook geestelijk, doet me met je zeggen: nee, daar niet. Tot horens. Mijn doch ter componeert nog steeds een brief aan de jouwe. Maar wat wij wel kunnen, kan zij niet: aan iemand schrijven die ze niet „ziet". Elke poging eindigt in ge pruttel: ik weet niet meer. Ge lukkig zijn de moeders anders! H., jij ook bedankt voor brie ven en kaart. Wat deftig, dacht ik bij die kaart. Gek, want het leek op het ouderlijk huis van mijn man en ook een beetje op het mijne. En dat is toch nog maar een generatie geleden. Nog even, en de (kinderen weten niet meer wat een kussenkast is. Of lamibrizering. Dat leren ze dan op school, net als de mijne nu. die vroegen: Moeder wat is een stoof? en een petroleumstel? Als 't kan, hoor je nog iek kunt openvouwen. „Ik" verlangd het te zien. Een prach tig trots en arm land. Nu iets: dat verlangen. Dat is bij. En er is iets anders v de plaats gekomen: heimwee, het verlangen." Maarlaat ik even vertellen Hieraan moest ik denken 1 (ben ik vandaag erg babbelach- schreef: „Ik ga daar dat heen, toen jij daar wel uurtje weest?" En ik: „Ja, mac. gesprek vijfentwintig jaar geleden, dat i verbeeld laatst zat ik de trein en raakte o al hebt met een R.K. geestelijke die aardig wat" op mifn leeftijd. En hoorde, zat. Het an, enthousiast, u ik zeggen d< krant arriveerde. Ook u moeten constateren dat ik u tegenover niet vergeet. En nu nog minder, jonge rr want wat ik heb willen doen, ze ker niet u kwetsen. Het is eigen lijk net als met een breiwerk, u breit recht, en als ik het om draai om mijn bijdrage te leve ren, lijkt het of u averecht hebt gebreid. Alleen bij mensen die in zicht in breien hebben, schept dit geen verwarring. Zo hoop ik, dat wij, wat we nu en in de toekomst aan elkaar proberen duidelijk te maken, steeds zullen beseffen dat recht en averecht één en dezelfde zaak is. Misschien kom ik hier nog nader op uw brief terug, en anders persoonlijk. De brief van W. en de brief kaart va.i C. ontvang ik juist ter wijl ik zit te tikken. W., je mag geru3t Christine en jij en jou zeg gen. en ik denk na het lezen van deze toch wel ontroerende brief steeds aan je. Ik hoop je binnen kort te schrijven. Wel voel ik me schuldig ten aanzien van mevr. S. en één van mijn I's, want dat blijft er maar bij, maar ik leef in de zekerheid dat zij begrijpen dat ik dringender, noodzakelijker post voor laat gaan. C. die 14e verandert voor ons niets (hoog- stens dat ik nu een slaapje doe), had ged: en we wachten maar weer op je kennis vD- berichten. De kinderen hebben christelijk leven: Zuid-Amerika lang is: iets compleets te bele- hem dan eens naar dat en dat heuvel- t hij gebied, ik heb er een herinnering aan van grote lieflijkheid, van harmonie, van tot rust gekomen zijn". En jij weer: „vergis ik mij, of klonk er heimwee in je woorden?" En nu wijs ik je naar die reisgenoot-van-een-uur van me. Wat is heimwee? Het besef dat we op een of ander plek dicht bij iets geweest zijn dat aan ons schepsel-zijn beant woordde: rust, harmoflie? Maar dan wil ik graag boven het alle- dag-leven uit heimwee hebben. En dan wens ik je toe dat je veel van die momenten moogt verzamelen. Want honderd foto albums halen het niet tegen dat gevoel: eenmaal iets compleets beleefd te hebben. Niet alleen hier is dat zo. Hoevelen die met mij in contact zijn gekomen in deze rubriek, benijden een ander niet haar soms moeilijke maar gave le ven. Haar verdriet. „Als er maar wat gebeurt!" zeggen ze dan. Nu kunnen we elkaar de avonturen niet toeschuiven. We juist zijn doctoraal oude talen kunnen elkaar echter wel duide- erg gehoond op je benaming: jeugdhonk, en delen je mee da het hoogstwaarschijnlijk het mooi ste, meest moderne jeugdhuis var Nederland is. Prettige Paas, jij! het gruwelijk bijgeloof daar - de Islam en het probleem tot gesprek In je regenjas, de handen in de de aanhangers zakken, door een vreemde stad deze godsdienst te komen dwalen, kan oneindig bekoorlijk de protestantse kerken en wat z'in- Zo heeft ons leven ook wel beweging js in Nederland eens een regentijd nodig. Maar met al. Het uur was na- bovenal heeft het dat ene com- op vreemde wijze tuurlijk te kort. als altijd wan- plete ervaren nodig waar verlan neer twee mensen geboeid raken Sen t door allerlei nieuwe gedachten Pasen, die zij voor elkaar openleggen (want ook ik had het mijne te vertellen!). En één ding schiet te binnen, KN NU mijn andere I. Je briefje zette me op vreemde wijze tuui aan het denken. Dat kan Iemand kan je als het ware een gedachte aanreiken die je een landschap van gedachten ont vouwt. In muziek is dat ook mogelijk, denk ik. Maar ik ben niet erg brief lees, I. Buiten gleden muzikaal. Theoretisch dus geloof landen kleurloos onder ik dat je door b.v. drie noten genlucht voorbij en in aan te geven die een zekere we coupé was er boven wetmatigheid onderling bezitten, al doffe priesterpak als ik het heimwee samenvallen: veld, landschap van mag dat jonge stralende Geen nieuwe tips, wél inha- kertjes luidde de afspraak. Van deze laatste kwamen er een paar binnen. Zo schrijft mevrouw Pronk uit Loos duinen, dat het beter is een trapleer, die men zowel buiten als binnen gebruikt „sokjes" te geven van schulmplastic of rubber. Kan die trap niet weg glijden op glad zeil. Mevrouw W. Boer uit Krimpen aan de Lek raadt voor de opstaan de bovenkant van overgordij nen strijkvlieseline, in plaats van gewone vüesellne aan. Strijkvlieseline kan niet oprol len en ln de was blijft het keurig op zijn plaats zitten. Ten slotte haakt mejuffrouw P. van Hoort uit Zwijn- drecht in op aan slijtage on derhevige ellebogen van he rencolberts. Naai in ieder nieuw jasje van te voren aan de binnenkant van de mouw een stukje stevige voering (liefst rond van vorm) met kleine flanelstcken vast. Daar toe moet uiteraard de mouw- voering eerst op de bewuste plaats worden losgetornd. Zo'n bescherming houdt dim wor den sterk tegen. En dan nu de tip-map opengeslagen en be gonnen met: TWEE I1V ÉÉN Vlekken weghalen met benzine óf met aardappelmeel (dan wel talkpoeder) kan alle- twee. U kunt er echter ook een combinatie van maken, schrijft mevrouw L. van Beelen-van Rijn uit Katwijk aan Zee, wat het grote voordeel biedt, dat u geen kringen krijgt. Als de vlek met benzine is behandeld, legt u op de nog vochtige plaats wat aardappelmeel. La ten drogen, het meel er af kloppen en afborstelen. Vlek weg en geen kringen! SPUIT 'T SCHOON Een bromfiets of motor schoonmaken levert vaak vuile handen op, vooral als u aan de motor zelf gaat prutsen. In dit verband is het heel prettig een leeg plastic busje, waar een afwasmiddel ingezeten heeft, te vullen met petroleum. U kunt dan eerst de vette delen van uw motor een spuitbeurt met petroleum geven waarmee u er direkt al het meeste vet afhaalt, is de ervaring van mevrouw Van K. uit Den Haag. KABOUTER EN MARGARINE O In zijn (zeer gezellige) brief schrijft de heer A. de Goede uit Leerdam dat met margarine en lucifers de halve huishouding te „repareren" is. Hij bewijst dit met een aantal tips. Twee kies ik er; de an dere worden bewaard tot een wat onbestemd „te zijner tijd". Wat de margarine betreft: als een snijbonenmolen, wieltjes, scharnieren, runners voor gor dijnrails, de koffiemolen of wat dan ook in huis hinderlijk pie pen kan er prima wat marga rine voor een smeerbeurt wor den gebruikt. Iedereen heeft het bij de hand. Voor het grij pen heeft u ook wel een paar lucifers, die u in het schroef- gat kunt stoppen van een schroef, die niet meer wil hou den. Mét die lucifers zit 'ie zo weer muurvast. MET WAT PLASTIC Op verschillende manieren kunt u een scheur in uw stof zuigerslang voorlopig zelf wel repareren. Mevrouw Van de Berg uit 's-Gravenzande wond er een stukje stevig plastic om, deed een touwtje er om heen en zuigt nu al weer een heel tijdje met haar provisorisch gemaakte slang. TOCHTSTRIP ER ONDER Om te voorkomen dat vloerkleden of matjes op zeil schuiven kunt u een paar stukjes plastic tochtstrip met de klevende kant op de binnen zijde van het kleed plakken, liefst aan de randen. Uw vloerbedekking blijft stevig liggen, verzekert u mevrouw J. Lindhout-van der Tang uit Rotterdam. WAS-TIP U heeft lang moeten wach ten, mevrouw De Jong (uit Leerbroek) maar nu komt het er toch van. Zij die een centri fuge gebruiken zullen wel ont dekt hebben dat door het cen trifugeren soms heel wat stijf sel uit het goed wordt gesla gen. Daarom droogt deze leze res het „stijfgoed" eerst in de centrifuge, pas daarna stopt zij het in de stijfsel om het vervolgens voor de tweede keer in de centrifuge te doen. Het lijkt omslachtig, maar toch bevalt het prima, omdat er a voor het veel drogere goed veel minder stijfsel nodig is en b de stijfsel veel beter GOEDKOOP SPUITJE Door de lege medicijnfles jes, waarin oor- of oogdrup pels hebben gezeten, niet weg te gooien, heeft u een handig oliespuitje gekregen, dat u voor heel wat zaken, die ge olied moeten worden, kunt ge bruiken, is de ervaring van mevrouw D. de Zeeuw-Schuite- ma uit Rotterdam. ZILVER SCHOONMAKEN Aan de middeltjes om met name gewerkt zilver schoon te maken, voegt mevrouw A. C. Peerlkamp-Freckman uit Scheven ingen (wier adres Ik niet heb) er nog een toe. Maak een sopje van een zeep zónder bleekmiddel (liefst op zeepbasis) en doe er een scheut ammonia bij. Daarin legt u het zilver, dat schoon moet. Als u het er na een tijd je uithaalt en met een zachte doek (na afdrogen) opwrijft, zult u zien hoe glanzend uw spulletjes geworden zijn.

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Nieuwe Leidsche Courant | 1962 | | pagina 17