Rijksmuseum voor volkenkunde
deze zomer 125 jaar oud
Leiden en de vreemde buitenwereld
MEUWE LEIDSCHE COURANT
3
ZATERDAG 7 APRIL 1962
TT/AT GEBEURT ER in een museum? „Niets", denkt u misschien. „Heel
weinig", zeggen uw buren. En daarmee hebben u en uw buren het
mis. Want aan het voorbereiden van tentoonstellingen, het verzorgen var
rondleidingen, het bestuderen en conserveren van voorwerpen, het admini
streren van allerlei zaken, het uitwisselen van wetenschappelijke gegevens,
het in bruikleen geven van vaak kostbare objecten, het publiceren
wetenschappelijke boeken, hebben veel mensen de handen vol werk. Ook
bij het Rijksmuseum voor volkenkunde aan de Steenstraat, dat deze zomer
een beetje gaat feestvieren. Het oudste gespecialiseerde volkenkundige
museum van Europa bestaat dan namelijk 125 jaar.
Toen in de zomer van 1837 de Duitse
ontdekkingsreiziger P. F. B. von Siebold
met zijn collectie etnografica dc grond
slag legde voor het Leidse museum,
schreef hy al dat het kennisnemen van
het leven van de medemens een moge
lijkheid was om elkaar beter te verstaan.
Van het begin af was het museum dus
een instelling, die belangstelling vroeg
voor de vreemde buitenwereld, waarmee
het publiek in Nederland gediend zóu
zijn. Nu, na 125 jaar, ziet men het weg
nemen van de eigen vooroordelen je
gens de vreemdeling nog steeds als het
belangrijkste doel van het museum en
men tracht dat, voor een belangrijk deel
ook door de educatieve dienst, met aller
lei middelen te bereiken.
De bezoekers van een museum hebben
vaak verschillende verlangens. De één
zoekt schoonheid, een ander komt om
ervan te leren en een derde wil onder
duiken in een speciale, romantische
sfeer. Men moet bij de opstelling van de
voorwerpen met deze dingen rekening
houden, evenals met het feit dat velen
een verkeerde indruk krijgen vai
gebruik, dat door vreemde menser
een voorwerp wordt gemaakt. Zo leerde
de educatieve afdeling bijvoorbeeld, dat
oude gravures of zwart-wit foto's de be
zoeker vaak suggereerden dat een be
paald gebruiksvoorwerp bij „primitieve"
volken niet meer in zwang was. Pas
wanneer eenzelfde voorwerp „in
bruik" op een kleurenfoto was te zien,
nam men onmiddellijk aan dat het nog
steeds zijn nut bewijst
Mede door deze ervaringen is het
begrijpelijk dat men de opstellingen
in de verzamelingen voortdurend wij
zigt. Bij stukjes en beetjes weliswaar,
maar met bedachtzaamheid en origlna-
nalitelt. Zo kwamen kortgeleden enke
le zogenaamde didactische opstellin
gen gereed, die zeker de aandacht ver
dienen. Zo functioneel en levendig mo
gelijk richtte men een „Aziatisch to
neel- en schimmcnspcl"-zaal en eer
„schepenzaal" (modellen uit Oceanië
en Indonesië) in.
Naast vele rondleidingen van school
klassen en andere belangstellende groe
pen verzorgt de educatieve dienst sedert
een maand ook filmvoorstellingen op
zondagmiddag om hel degenen, die op
andere dagen moeilijk een bezoek aan
het museum kunnen brengen, mogelijk
te maken van de levenswijzen van ande
re volken kennis te nemen.
Gezworven
In de loop der jaren hebben de et
nografische collecties van het Leidse
museum vele omzwervingen gemaakt.
Ze stonden opgeslagen in het gebouw,
waarin nu het kantongerecht is geves
tigd, ze bevonden zich in een papd op
de Hogewoerd, in Rapenburg 69, op de
vroegere Paardesteeg, op dc Herengracht
en vonden tenslotte een goed onderko
men in het gebouw aan de Steenstraat,
waarin tot 1933 het Academisch zieken
huis was gevestigd. Pas in 1937, toen de
collecties „verantwoord' in het huidige
museumgebouw aan het publiek konden
worden getoond (het museum bestond
juist honderd jaar), kon men werkelijk
het doel gaan nastreven.
De oorlog gooide echter roet ïn het
eten de ongeveer 300.000 voorwerpen
moesten zoveel mogelijk naar een veili
ger plaats worden gebracht. Het duurde
tot 1950 eer de inmiddels in het leven
geroepen educatieve afdeling zich serieus
op de voorlichting aan het Nederlandse
publiek kon werpen. Een voorlichting,
die nu ook wordt bevorderd door het
verlenen van medewerking aan radio-1
en televisieuitzendingen.
Ter gelegenheid van het jubileum
worden verscheidene plechtigheden en
festiviteiten voorbereid. Op 28 juni
zal bijvoorbeeld een speciale tentoon
stelling worden geopend, die „Naar
Wijder horizon" gaat heten. Men tracht j
daarin een beeld te geven van de wijze, I
waarop men in de loop der jaren tegen
over de vreemde buitenwereld heeft
gestaan. Dr. P. H. Pott, die in 1955 di
recteur van het museum werd, schreef
In de Schepenzaal van Volken
kunde staat dit prachtige model
van een schip van de Marshall
eilanden.
een boek dat onder dezelfde titel bin
nenkort in de handel zal komen.
In aansluiting op de viering van het
jubileum zal het museum dc deelnemers
ontvangen aan het zesde internationale
congres van de ICOM (International
Council of Museums), dat begin juli ii
Nederland wordt gehouden.
Museumgids
Er is een algemene gids .van het
seum verschenen, die het karakter heeft
van een algemeen handboek over de vol
kenkunde. Het mooi uitgevoerde en met
zorg geschreven boekje bezit ruim 320
illustraties. In april zal een Engelse edi
tie van deze gids, die enerzijds een goede
handleiding bij een tocht door het mu
seum en anderzijds een handzaam na
slagwerkje is. verschijnen.
In de serie „Mededelingen van het
Rijksmuseum voor Volkenkunde" ver
schijnt bovendien de vijftiende (weten
schappelijke) publikatie.The won,der
of man s ingenuity".
Tekenwedstrijd
De schooljeugd wordt eveneens
jubileumviering betrokken. Het
schrijft namelijk een schilder- e'n teken
wedstrijd uit, waarbij de scholieren hun
ideeën mogen laten zien over „Hoe de
mensen in andere landen leven". Voor
drie groepen (610 jaar. 1014 jaar en
1418 jaar) worden prijzen beschikbaar
gesteld, bestaande uit boekwerken en
tekenmateriaal. Tegelijk met de tentoon
stelling „Naar wijder horizon" wordt in
de aula van het museum een expositie
van het prijswinnende materiaal ge
opend.
In de jury, die de prestaties van de
scholieren zal beoordelen, zitten me
vrouw S. Freudenthal-Lutter (secretares
se van de werkgemeenschap voor ver
nieuwing van onderwijs), mevrouw J.
Schellovis-de Vries (kunstenares en do
cente aan „De Werkschuit") en dr. H.
H. Frese (educatieve afdeling van het
museum).
Voor degenen die regelmatig belang
stelling tonen voor het wel en wee van
het museum, is men bezig met de op
richting van een „vereniging voor vrien
den van het rijksmuseum voor volken
kunde", waarvan men door betaling van
een jaarlijkse contributie lid kan worden.
De officiële oprichting van deze vereni
ging zal op 18 april geschieden.
Men kan moeilijk volhouden, dat er
niets of heel weinig ge-
Henri Dunant in
de Rijnhaven
Prachtig op tijd, namelijk om onge
veer half vijf. is de salonboot Henri
Dunant met de chronisch zieken uit
Leiden en Alphen aan den Rijn
boord gisteren in de Rijn-haven geanri-
veend. Hoewel men „binnenshuis'" daar
uiteraard geen hinder van heeft, onder
vonden. was het toch prettig, dot het
wat sombere weer van de laatste dagen
ln de middag doorbroken werd met
zonneschijn. Het maakte het vertoeven
aan boord nog wat vrolijker.
's Avonds heeft het niet aan belang
stelling ontbroken. Ook uit Leidein wa
ren zeer velen gekomen om familiele
den of kennissen te bezoeken. Aan prak-
tusch ieder bed werd druk gepraat ovei
de ook nu weer uitstekend geslaagde
tocht
Burgemeester Z. Bruins Slot en
echtgenote hebben ook een wandeling
- - langs de bedden gemaakt en met velen
beurt. Ate noemden reeds vele actlvl- j gesproken. Het Interkerkelijk Zaaiweek-
Icoor o.l.v. <fc heer Lemtos heelt edige
j tijd gezongen, de vereniging Crescendo
kwam langs met torrfboers en muziek-
De 'dames van UW deelden aan
patiënten bakjes met versnaperingen
uit en zo zullen zij drie in het gewone
leven zoveel moeten missen aan
uren in Alphen goede herinneringen
Hedenmorgen had de debar katie
plaats van de patiënten uit Alphen,
de Henri Dunant naar Lekten
teitcn, doch zyn daarmee nog niet
volledig. De zorg, die het museui
Leiden besteedt aan het in 1956 tot
dochterinstelling geworden volkenkun
dig museum „Justinus van Nassau" in
Breda, de lezingen die in het winter
seizoen regelmatig worden gehouden,
de zelfwerkzaamheid in gameianspe-
len en batikken, die men by scholieren
bevordert ook dit zyn zaken waar-
mee het museum voor volkenkunde I
zich bezig houdt. Mede door deze din-
gen bewijst het dagelyks zijn bestaans
recht een feit, dat reden te
i stijlvolle jubileumviering
vertrok.
Kamers te huur
LIDO. Billy Wilder heeft met
zijn film „Some like it hot" bewezen
een fijne neus te hebben voor de hu
mor van de seks. Aanvankelijk meent
men, dat zijn film „The Apartment"
dezelfde weg uit zal gaan, maar even
verder ontdekt men, dat hij ditmaal
verder wil reiken: een kritische visie
op de New Yorkse samenleving. O
nee. Wilder is geen moralist en zijn
ernst wordt dan ook telkens opge
fleurd door zijn overdadige zin voor
gein, toch is die ernst er en men
moet zeggen, dat Wilder scherp het
leven van de Amerikaanse samen
leving heeft doorzien. In het kort
komt het hierop neer. dat daar maar
al teveel heren rondlopen met een
teveel aan geld en een tekort aan
moreel besef.
Op een groot verzekeringskantoor
(30.000 man personeel) dwingen de bazen
de eenvoudige employé C. C. Baxter
(alias Jack Lemmon) zijn kamer
tot tijd af te staan voor I
avonturen. De arme Baxter, die toch ook
graag promotie wil maken, is de hoge
heren noodgedwongen terwille, zodat hij
vaak de nacht in de barre kou moet
doorbrengen: ja niet eens een griep be
hoorlijk kan uitzieken. Een der dames.
zijn flat komt, is de lieftallige
Fran Kubelik. het mooiste liftmeisje
de zaak.
Deze film. die zo ondeugend begint,
bitter zich voortzet,, eindigt uitermate
charmant: Fran en Baxter tête a tête op
oudejaarsavond. Beiden zijn hun baantje
kwijt, maar zij hebben elkaar, en
er is: in deze door en door
rotte samenleving hebben zij althans het
•zijn behouden.
is geen film. die door velen recht
begrepen zal worden, mas
staat is de fijnheid van dit levensverhaal
uit zijn immoreel milieu te lichten,
ontroerend werk. gedragen door
de humor en met een ondertoon van die
pe ernst. Billy Wilder" geeft in deze film
het laatste woord aan de echte liefde en
vooral in een geldmakende maat
schappij, een bemoedigend iets.
(Ontroerend en bemoedigend).
La belle Américaine
LUXOR Een brokje uit het dagelijks
leven van een Parijs straatje door de
Franse regisseur Dhery gezien Een film
kleine luiden met een enorme beeld
schone Amerikaanse wagen, la belle
Américaine. Deze twee tegenstellingen
zorgen voor voldoende materiaal om een
reeks amusante situaties te doen ont
staan, die de toeschouwer telkens weer
gulle lach doet schieten of hoofd
schuddend zich afvragen wat er toch van
terecht moet komen.
en dan schijnt de regisseur zelf
niet genoeg van de grappigheid te kunnen
krijgen en neigt het geheel over tot een
klucht. Overigens zit er waarschijnlijk
onbedoeld, nog een pedagogisch tintje
De jeugd zou er uit kunnen leren,
de „slee van een wagen", die zo be
geerlijk schijnt, nogal wat consequenties
met zich brengt. Al is dit bij zoveel ge
noeglijks wel erg zwaar geredeneerd.
Leuke ontspanning)
Een deel van de zaal, waarin
voorwerpen uit het schimmen
en toneelspel van Azië zijn te
bewonderen.
Exodus
TRIANON De opnieuw geprolon
geerde film Exodus is slechts een zwakke
afschaduwing van het wonder van de ge
boorte van de staat Israël. Jammergenoeg
heeft regisseur Otto Preminger van het
aangrijpende epos eén filmroman ge
maakt: glad gestreken, voor gemakkelijke
consumptie gereed, van tijd tot tijd^zoe-
telijk en nergens ook maar iets meer
gevend dan de gekleurde buitenkant.
Tussen
de
bladzijden
Koorts in het bloedkundige
film van Elia Kazan
LIDO. De titel van Elia Kazans
film „Splendor in the grass" (Koorts
het bloed) is ontleend aan een Words
worth's „Ode on Intimations of Immor
tality", die luidt:
„Though nothing van bring back
the hour
Of splendor in the grass,
Glory in the flower,
We will grieve not, rather find
Strength in what remains behind".
(Hoewel niets het uur kan weder-
orengen van de pracht van het jonge
gras, noch van het stralen van de bloem,
wij zullen dit niet bewenen, maar o
kracht zoeken in wat achterbleef).
Kazan stelt in zijn film het jeugd
probleem aan de orde, nader toege
spitst op de seksuele moeilijkheden bij
de omgang van jongens en meisjes,
als die in een verhaal van William Inge
worden beschreven.
Deze jeugdigen zijn gesitueerd in het
Amerika van 1928, toen daar de e
mische opgang nog geen einde scheen tc
n en de „tieners" reeds de beschik
king hadden over een eigen auto, waarin
zij op avontuur konden gaan. Te be
grijpen valt, dat allerlei moeilijkheden
bij de vrije omgang van jeugdigen niet
uitbleven.
In zijn film stelt Kazan een paar
traal, dat deze moeilijkheden geenszins
de baas kan, ja zelfs zo ernstig wordt
losgeslagen dat het meisje na eer
ging tot zelfmoord in een psychiatrische
inrichting terecht komt. Na haar ont
slag is de jongen met een ander
(Advertentie)
Vraagt demonstratie a
MEERPOEL'S
NAAIMACHINEBEDRIJF
TE PINKT wel eens een traan een foto in bed. Over foto's ge- 48 vrouwelijke patiënten aan tafeltje gezellig te babbelen met
"J weg, maar dan van blijd- sproken: hiernaast me ligt iemand, boord was ik getuige van een mevr. G. Dekker-Zaal (59) uit Al-
schap." Deze woorden tekende ik wiens trouwfoto ik nog heb ge- heel blij tafereeltje. De heer Ant. phen, mevr. N. Duindam- v. d.
op uit de mond van een man, die maakt..." van den Berg, tot voor kort hoofd Wiel (61) uit Noordwijk en mevr.
al 16 lange jaren volledig aan zijn Het is de heer A. J. Boer (57), van de chr. school in Valkenburg, M. Wessels-van Bezu (52) uit
bed is gekluisterd, de 66-jarige Prins Frederikstraat 18 te Leiden, kwam hier in Gorkum volkomen Lisse. De blijheid straalde dit
Alphenaar R. Kerkhoven (Ouds- Ook hij is al vier keer met de onverwachts een van zijn oude viertal af! Ik zag trouwens niets
hoornseweg 7). Zelden heb ik on- Henry Dunant meegeweest, maar pupillen opzoeken, mej. W. Meurs anders dan vrolijke gezichten aan
der zulke omstandigheden een zo toch kent hij de heer Kerkhoven (55), die sedert haar derde jaar al boord,
blijmoedig mens ontmoet. Ik pas sinds maandag ƒ:1. dat góat ziek is maa
sprak hem donderdagavond in zo, als je hel bed niet uit kunt. deren toch
Gorinchem aan boord van het
hospitaalschip „J. Henry Dunant"
van het Rode Kruis, waarmee 70
chronische zieken en invaliden uit
Leiden en omgeving een onver
getelijke tocht hebben gemaakt.
Het is eigenlijk moeilijk onder
woorden te brengen wat zo'n boot
tocht betekent voor mensen als de
heer Kerkhoven. De man had als
opvolger van zijn vader een
bloeiende fotozaak in Alphen en
bruisend van werkdrift stond hij
als een gezond mens in het volle
leven. Ineens was dat afgelopen.
Vier keer is hij er in de afgelopen
16 jaar dank zij het Rode Kruis
een weekje „uit" geweest en als
u dit leest, ligt hij al weer in z'n
eigen bed-met-uitzicht-op-de-Rijn
en vlak bij z'n aquarium (dat een
heel belangrijke rol is gaan spelen
in zijn leven). Ik vroeg hem naar
het geheim van s?n blijmoedig
heid. „Het oog gericht naar Bo
ven". antwoordde hij met een
wijze glimlach. ..En ik heb een
erg opgewekte vrouw. U vindt het
misschien gek, maar- wij lachen
heel veel met elkaar Natuur
lijk heb ik het die eerste jaren
wel moeilijk gehad je denkt
nog beter te kunnen worden."
Het Rode Kruis heeft 70 chronische zieken en invaliden uit Leiden
en omgeving een week uit hun isolement gehaald. Liggend voor de
brede ramen van het hospitaalschip „J. Henry Dunant" hebben ze
met elkaar op een voor een gezond mens haast niet te begrijpen
wijze genoten. Sommigen konden nu en dan zelfs eventjes hun bed
ver'atcn, zoals dit blijde groepje; v.l.n.r. mej. W. Meurs uit Valken
burg (ten dele zichtbaar), mevr. G. Dekker-Zaal uit Alphen, mevr.
M. Wessels-van Bezu uit Lisse en mevr. N. Duyndaro-v. d. Wiel
uit Noordwijk.
door hulp
school kon bezoe- ALLEEN kapitein H. J. Maas-
bach (55) keek wat somber,
omdat hij deze reis van 600 km
veel met wind en hoog water
heeft getobd. Zijn 11 bemannings
leden wisten dus best wat ze te
doen hadden. En dat wisten
scheepsarts mej. dokter G. J. Ver-
bruggè (61) uit Leiden en haar
vijf verpleegsters, 24 helpsters en
6 helpers ook wel. Met haar zachte
en vriendelijke stem, waarmee zij
ook via de scheepsradio de dag
sluitingen hield, vertelde dokter
Verbrugge me, dat al die helpsters
en helpers de tocht belangeloos
meemaken terwijl het hun boven
dien vaak nog vakantiedagen kost.
Bladerend door de passagiers
lijst, constateerde ik, dat mej. G.
W. Bijsterbos (21) uit Sole Mio te
Noordwijk de jongste passagiere
was en mej. C. A. Dissel (85) uit
de Vijverstraat te Alphen de oud
ste. M'n oog viel ook nog op de
naam van mevr. W. C. Nijeboer-
Kaak (78) uit de Wethouder
Ouwehandstraat in Katwijk aan
Zee, die de redactie deze week
een gloedvol gedicht had gestuurd
over de reis. „Ik ben al 11 jaar
bedpatiënte", schreef ze, „en u
kunt zich indenken, dat zo'n reis
voor mij een evenement is. Een
Dc heer Boer, eens tegelmaker, is ken. „Meester!" riep ze, en u had hele week eens wat anders zien
later ai tien jaar invalide. Hij woont op haar ogen moeten zien stralen, dan een paar kamers!"
Het waren ook die ogen, die me
beter nog dan haar mond, vertel
den hoe intens ze van deze tocht
TJNKELE ogenblikken
praat hij voor zover z'n een hottenhuis en heeft een pijn-
machteloze stembanden het toe- lijke kwaal. Wat niet wil zeggen,
laten vol vuur over deze boot- dat hij alleen van zichzelf is ver-
tocht. SchitterendDe verzorging vuld. „Weet u, wat ik zo fijn
is tip-top en allemaal zijn ze even
aardig voor je. M'n vrouw is me
nog op wezen zoeken in Gouda." uit; ze is altijd zo
Van een foto wil deze gehandi- den door mij."
capte man niet weten. „Zelf vind
Het zijn slechts wat losse noti-
ik dacht zo, dat het de
vind?zei hij me. „M'n vrouw men haar en ze vertelde me vol
kon er nu ook eens een weekje trots, dat ook zij voor het Rode
v. L/U/l UL.t lUtlIv
genoot. ..Tan,e Miennoen.de
te roepen als het Rode Kruis weer
zijn inzamelingscampagne houdt...
huis gebon- Kruis werkt en dat ze iedere zon
dag nog naar de tegenover haar
huis (Castelweg 7 te Valkenburg)
ik het niet erg. maar m'n drie S~iP EEN van de vrouwenzalen gelegen kerk kan worden ge
dochters zien me liever niet op VA cr waren 22 mannelijke en bracht. Mej. Meurs zat rond een
Nathalie Wood als het meisje uit
„Koorts in het bloed".
trouwd, het meisje leert hierin berus
ten en vindt het geluk met een andere
ontslagen patiënt
De gebruikelijke happy ending ont
breekt hier dus. Het gaat veel meer om
het vertellen van een goed verhaal in
beelden, ongehaast, zoals de traditie van
de actors studio wil. Kazan observeert
zijn acteurs cn actrices zorgvuldig, hij
weet precies hoe ver hij kan gaan om
het net geen kitsch te doen worden. De
emoties zijn haarscherp uitgesneden,
Kazan houdt ervan zijn publiek met de
neus onontkoombaar op de feiten te
drukken. De moeder van het meisje
maakt hij tot zo'n onuitstaanbaar dom
tijd weer haar dochter als een onmon-
mens, die in haar goedwillendheid al-
dig kind behandelt en zo de narigheid
zelf afroept, dat de reacties van het
meisje aanvaardbaar worden. En Kazan
geeft de vader van de jongen zo'n Inge
houden kracht mcc dat zijn overheer
sing van zijn zoon de jongen zelf toch
niet verlaagt tot een zwakke nietsnut.
Deze regisseur weet alle facetten van
zo'n verhaal zo meesterlijk te doen uit
komen. dat de film ondanks het over
heersende thema van verkeerd gerichte
ouderliefde ook een verbluffend beeld
geeft van het Amerika uit de tijd vlak
voor en na de grote beurskrach.
Natalie Wood heeft de intenties van
Kazan voortreffelijk vervuld. Warren
Beatty wordt nu reeds aangezien voor
nieuwe James Dean door zijn rol van
Bud Stamper, maar hij heeft toch niet
dezelfde capaciteiten en blijft bij Na
talie Wood in de schaduw staan.
Waarom Kazan hier kleur heeft ge
bruikt is ons niet duidelijk geworden.
Landschappen spelen geen rol in het
verhaal, een waterval op het dramati
sche hoogtepunt heeft ook al geen kleur
nodig, de gezichten worden er alleen
onwezenlijk door. In zwart-wit
had deze film het zeker zo goed gedaan.
(Felle emoties in dramatische tijd).
Ori llie waterfront
REX. Van maandag af draalt naast
de film in Lido nog een door Elia Kazan
verfilmd verhaal, „On the waterfront",
Jaren weer terug in onze stad. Als
vergelijkingsmateriaal is deze toevallig
heid interessant Kazan heeft in deze
film een hard verhaal gegeven, namelijk
de strijd van een eenzame en oprechte
man in de havenbuurt van New York
tegen de corruptie en velerlei duistere
praktijken van de vakbonden. Veel meer
dan „Koorts in het bloed" is deze rol
prent een document humain, waarvan
de waarde met de jaren niet minder
wordt
Doodsstrijd
REX (tot maandag). Dc doodsstrijd
der Scminoles geeft inderdaad de nodige
strijd tc zien. Er wordt duchtig op inge
hakt, de man-tcgen-man gevechten zijn
niet van dc lucht. Natuurlijk komt er
verraad aan te pas cn even vanzelfspre
kend is er een goede afloop.
(Vechtjasscrij).
Eddie li na/it hel op
CASINO. Weer een Eddie-Constan-
tinefilm in Leiden. En weer geen bij
zonderheden. Het is voortborduren op het
oude patroon: uitermate moeilijke si
tuaties. harde klappen, Eddie overwint
alles en iedereen.
Voor wie het nog niet weet zij nog
maals gezegd, dat deze soort rolprenten
bedoeld als persiflage van het gang-
re type misdaadfilms. Dc hele boel
wordt zo gechargeerd, dat het belache
lijk wordt cn men kan zich dan ook In
derdaad vermaken. Natuurlijk zijn cr
nog altijd mensen, die de opzet als se
rieus gemeend zien cn van het over-
trokkenc niets merken. Deze goedge
lovigen zijn niet te helpen.
(De zoveelste persiflage).
TYPE!\ atfa.--
4 talen (130 let-
JET""
Kon. Erk. PTIMANSCHOOL
Plsntaocn 65 T.ICoon 26556
Zie voor stadsnieuws
ook pagina 4 cn 13
L
