VIER
GULDEN
if
Géén komkommer
€)pen briel
Blad
van...
BHEES3E3BB'™0?
Zaainuuwzomerbloemen
KOOP BIJ ONS EN U KRIJGT EEN
KOELKAST CADEAU
TJA, TJA, TJA, WAT ZULLEN WE ETEN?
ZATERDAG 17 MAART 1962
Eén gonzende bij op bezoek,
ongemerkt op haar vleugeltjes
naar binnen gewipt, en hij zou
bijzonder ongelukkig zijn. Van
zoeme-zoeme-zom....'t klinkt zo
aardig in dat liedje, maar voor
hem is het zoiets als het geluid
uit een nachtmerrie. Want een
bij. zoemend van de ene gele,
kelkachtige bloem naar de an
dere, het stuifmeel aan haar
harige lijfje met zich mee dra
gend, betekent voor hem een
monster, dat zijn werk onder
zijn handed komt afbreken. Da
gen en soms nachten ben je in
je glazen bedrijfsruimten met
je komkommerplanten bezig. Je
ruikt de wat weeïge geur in de
kassen niet meer, aan de klam
me warmte, die je als een man
tel omhult, ben je gewend. Je
mest op tijd (vijftig kilo per
plant!) en je rekent en contro
leert om maar als een van de
eersten met je komkommers op
de veiling te kunnen komen.
En dan zou daar een bij je kas
binnenvliegen.... alsjeblieft: in-
plaats van komkommers zonder
pitten kreeg je ze vol met zaad,
waardoor de prijs, die je toch
hoopte te maken, zo zou kelderen,
dat de tranen je wel in de ogen
konden springen. Bij wijze van
spreken dan. want een Westlanc.
se tuinder is zo kinderachtig net.
Het kan je blijven gebeuren, dat,
nu de mens zover is kunstmatig
een zaadloze vrucht te kunnen
kweken, tóch de natuur in de
vorm van een bij acte de presen
ce komt geven.... Met alle (finan
ciële!) gevolgen van dien. Zeg
maar ..dag" tegen de export naar
Scandinavië, waar een huis
vrouw soms vier gulden voor
één komkommer neertelt! Zeg
maar ..dag" tegen de wijzers op
de veilingklok. 't Is wat. als je
Je vingers startklaar bij de knop.
de exporteur er op. C.D. (en nog plomatiek kweken van good-will, lands antwoord op worden gege-
wat achter die D staat er op voor wat in dit tuinbouwgebied ven. Een antwoord, dat goed
heel wat van die kisten. In het wordt gepresteerd. wordt betaald, maar waar ook
buitenland wordt het vertaald met Als ooit nog eens de bekende flink voor wordt gewerkt Want
Corps DiplomatiqueDit C. D. tune ..tja tja tja. wat zullen we heus, er komt wat kijken eer we
(de initialen van een groot West- eten?" naar het buitenland wordt als huisvrouw onze groente op
lands zakenman) betekent een di- geëxporteerd, kan er een Neder- tafel kunnen zetten!
Alsjeblieft géén bijen..
Héél waf
Daar sta je als huisvrouw
meestal niet zo bij stil. Je denkt
mét de radio....,,tja, tja,
tja, wat zullen we eten?" Het is
dan volgens diezelfde radio
de groenteman, die het moet we
ten. Hij zegt: ,,wat denkt u van
sla, mevrouw?" en geeft nog een
receptje op de koop toe. Ons wei
felende ,,tja, tja, tja" verandert
dan plots in een positief ,.ja" en
het is sla, die dag. Misschien nog
met tomaten en komkommers.
Maar: wat gebeurt er allemaal
met die groenten, eer we ze op
tafel kunnen zetten? Héél wat, in
ieder geval meer dan je je voor
stelt als je bij de groenteman een
kropje sla in een krant laat in
pakken. Als je samen met de zo
aktieve persdienst van de' Kath.
Ned. Boeren- en Tuindersbond
eens het vele glas van het West-
land induikt, ga je sla met een
tikkeltje andere ogen bekijken.
Dan wordt 'n kaskomkommer een
..couveuse-kindje" en een tomaat
de vmcht van veel arbeid.
Sla met andere ogen bekijken....
met twee ogen uiteraard, maar in
dit geval één vol bewondering en
één met een lichte jaloezie erin.
Met bewondering als Wim van der
Voort de deur van zijn kas open
muts. zonder schaatsen en zonder
medailles, die hij als schaatsen
rijder oud-wereldkampioen, zo u
weet) heeft behaald. Gewoon in
overall drukt hij op knoppen om
te laten zien hoe magnifiek de
warmte in zijn kas. wordt gere
geld. Hij kan het via buizen in
zijn kas laten regenen als hij wil;
hij vertelt je hoe al die honder
den kleine sla-plantjes eerst in
turfmolmen pers-potjes zijn ge
zet. waarna ze allemaal weer,
eveneens met de hand, stuk voor
stuk, in de kas zijn overgeplant.
En hoe ze dan als iedereen nog
slaapt, worden gesneden. Het
moet donker dus nacht zijn voor
die snijderij, anders wordt het
daar bij de stronk -o gauw bruin.
Werken dus, dag en nacht, moei
te doen om voldoende arbeids
krachten te vinden, mechaniseren
zoveel je kunt om de schaarste
aan personeel zo goed mogelijk op
te vangen. De hele familie werkt
mee. want in het Westland zijn de
tuindersbedrijven echte familie
ondernemingen.
Hartje winter
den bekijken. In de kassen
het proefstation in Naaldwijk was
de sla namelijk zó mooi. dat onze
groenteman met zijn kistjes (en
zelfs zijn goedgemeende recept
jes) er helemaal bij in het niet
verzonk.
Natuurlijk: in zo'n proefstation
zoekt men naar het beste van het
beste, experimenteert, onderzoekt,
verbetert en controleert de staf
Wie denkt er nu midden in
de schoonmaak aan vulling
voor tuin of bloembakken?
Tussen het kloppen van de de
kens door, werp je even een
vertederde blik op de eerste
kleine bolgewasjes, die de dor
re aarde sieren. Maar aan de
zomer ben je nog lang niet
toe, dat is nog zó ver weg!
Wie dan leeft, wie dan zorgt,
denk je, als je wiebelend op
een trap, de schone gordij
nen ophangt!
Maar toch, als we niet zo'n
gevulde portemonnaie hebben,
zullen we et in mei, als het
uitplanten van eenjarig zaai
goed aan de beurt is, alleen
maar spijt van hebben niet
vooraf gezaaid te hebben!
Want zaaien is vooruitzien en
later plantjes kopen is duur.
En laten we eerlijk zijn, iets
wat je zelf hebt opgekweekt is
toch altijd waardevoller!
Oplossing
Zie dus een ogenblikje vrij
te maken of span Uw echtge
noot er voor! De maand maart
is namelijk bij uitstek ge
schikt om vooraf in kistjes of
potten onder glas te zaaien.
Hebt U maar een klein tuintje
bruiken, deel Uw zaadpakjes
dan met buren of vrienden of
laat de ene partij b.v. leeuwe
bekjes. de ander asters en U
zelf violieren zaaien. U wisselt
dan later de plantjes uit. Dat
scheelt natuurlijk ruimte en
voor kleinbehuisden kan dit
een oplossing zijn van het
zaaiprobleem.
Voor het ontkiemen van het
zaad is een combinatie nodig
van warmte, vocht en lucht.
Buiten kunnen we het dus nog
niet wagen. Daar moet eerst
de temperatuur van de grond
tenminste 50 gr. F. zijn voor
we het zaad aan de aarde mo
gen toevertrouwen.
Laag aarde
We nemen dus voorlopig
maar een plat kistje of zaad
bakje met een laag aarde van
minstens 5 cm dikte. Het zaad
ontkiemt het gemakkelijkste
in gezeefde bladaarde. Nu is
het niet nodig het gehele kist
je hiermee te vullen, als de
bovenste 3 cm maar uit ge
zeefde bladaarde bestaan. Het
beste is een kistje met hier en
daar gaten in de bodem, dat
op klampjes staat voor de
luchtverversing. Over de ga
ten leggen we potscherven
met de bolle kant omhoog en
daarop het mengsel. Eerst
b.v. grove bladaarde met turf
molm en scherp zand
alles intensief om de tuinders (die
het station hebben opgericht en
in stand houden) op alle fronten
van dienst te zijn. Mede door al
dit wetenschappelijke werk kun
nen u en ik het hele jaar door
sla eten! Hartje winter, als het
vriest of sneeuwt toch die vitami
ne-rijke groente op tafel. Wij rea
liseren ons .dat geloof ik niet zo,
maar toch kunnen we nu al weer
vier jaar elke maand van het
jaar sla kopen. Misschien zal de
ze groente 's winters iets minder
vitaminen bevatten, maar toch is
zij juist dan nog belangrijker dan
's zomers. Want 's zomers kun
nen we immers zoveel op tafel
zetten, waarin rijkelijk vitamine
zit, In „schaarsere" perioden kan
daarom sla een dubbele vitami
nen-rol spelen! En dat is een
groot winstpunt, evenals het een
compliment mag worden genoemd
voor het wetenschappelijk werk
én het vakmanschap daar in het
Westland met zijn 3400 hectaren
aan glascultuur.
Doet u dat
Een zesde van al die glascul
tuur op de wereld eigenlijk vlak
naast de deur En nu komt die
jaloezie een beetje om de hoek
kijken. Want de sla, die wij op
die nog winterse dag in dit tuin
bouwgebied hebben gezien, krij
gen wij niet al te dikwijls in
de winkels voorgeschoteld. De
mooiste sla gaat de grens over!
Kroppen met een bepaald gewicht
worden geëxporteerd, de rest (wat
er onder zit) is voor ons. Dat
lijkt niet vriendelijk van die tuin-
Maar wat zou u doen als a
iets te verkopen had en van
links een dubbeltje kreeg
geboden, terwijl rechts n een
kwartje wilde geven? Inderdaad:
verkopen aan rechts! Nou, dat
doen de tuinders ook en dat
rechts zijn dan de landen, die
graag dat kwartje voor onze West-
landse produkten over hebben. Be
taalt u, zoals verschillende huis
vrouwen in Scandinavië, soms
vier gulden voor een komkommer?
Het idee alleen alMet andere
woorden: u en ik hebben het er
allemaal niet voor over. Nog steeds
lopen we rond met de gedachte,
dat groenten nipt veel hoeven kos
ten. een soort overblijfsel uit de
crisistijd. Die jaloezie daalt dus
eigenlijk op onze huisvrouwelijke
hoofden neer... maar prachtig was
die sla, u had het moeten zien
half pond van die kleintjes. Maar:
daar willen wij hier in ons land
niet aan. Nee, mooie ronde rode
tomaatjes moeten het zijn. Ter
wijl volgens mensen, die het we
ten kunnen, gele tomaten ook
voortreffelijk kunnen smaken.
Een gulden middenweg kiezen kan
ook: gele tomaten kopen en ze
thuis laten kleuren. En dat liefst
op een ..koele plaats, want in de
warmte drogen ze uit. Zestien
miljoen kilo tomaten komen er
uit het Westland! Veertien mil
joen kilo ervan verdwijnen over
de grenzen. Geen kleinigheid én
een karwei dat vaak onder druk
gebeurt, 's Morgens in alle vroeg
te plukken, snel naar de veiling,
overpakken en de volgende dag al
nemen Franse, Duitse of Engelse
huisvrouwen onze tomaten mee
Geraffineerde trekpleister:
Oppassen
Spannend overigens, zo'n vei
ling. Een kwestie van seconden, of
sterker nog: onderdelen van se
conden. Als de vrachtauto's, de
schepen, de tractoren met aanhan
gers of paard- en wagens, zoals
we in de veiling Westerlee zagen,
komen voorgereden, dan wel ge
varen, is het opletten geblazen.
De „aanwijzers" laten de spullen
zien, de afslager roept iets, dat
je in de verste verte niet verstaat,
een druk op de knop en 't is ge
beurd. Zorg dat je er bij komt,
anders is je buurman je net een
fraktie van een seconde voor.
Startklaar zitten de kopers met
hun vingers bij het knopje aan
de bank. Als leek moet je nog
oppassen ook, want als je voor
de eerste keer zo'n bank in
schuift en je weet dat van die
knopjes en die wijzers nog niet
zo, loop je kans hoogst per onge
luk dat griezelige knopje met je
knie in te drukken. Ga je met
een vrachtwagen sla naar huis.
C. D.
Er is weer een nieuwe ma
nier bijgekomen om artikelen,
die nogal in de huishoudelijke
papieren lopen, tc verkrijgen,
zonder dat men het geld con
tant op de tafel hoeft te leg
gen. Deze naar ons gevoel
nogal geraffineerde „vondst"
wordt op het ogenblik in Ame
rika in de praktijk gebracht.
Daar ook Engeland (niet zo ver
naast onze Hollandse huisdeur)
óók voor deze wijze van kopen
schijnt te voelen, willen we niet
nalaten dit nieuwe systeem
even te signaleren.
't Gaat zo: Amerikaanse huis
vrouwen, die genoeg geld beste
den in bepaalde super-markets in
de voorsteden, krijgen er een
koelkast .bij „cadeau". Althans,
dat lijkt zo, want een koelkast
voor niets krijgen is natuurlijk
zand-in-de-ogen-strooierij. In we
zen komt het er op neer, dat de
huisvrouw een apparaat op het
gebru ikeli jke a f be t a 1 in gscon tract
koopt. De maandelijkse afbeta
lingen worden gereduceerd al
naar gelang het bedrag aan voed
sel en andere goederen, die zij in
de super-market besteedt. De
U.S. Philco Corporation, waarbij
een aantal van dergelijke grote
zelfbedienings-warenhuizen is
aangesloten, heeft deze verkoop
techniek geïntroduceerd. Een
één-manszaakje zou dit systeem
uiteraard niet kunnen toepassen,
maar een behoorlijk concern kan
op deze wijze de klanten aan zich
binden. Er is een glijdende schaal
volgens welke minimaal iets
meer dan twee dollar wordt
kwijtgescholden voor elke veertig
dollar, die per maand worden be-
Geen cenf
Aanvoeren, kopen, overpakken.
Vaardige handen zijn bezig het
puikje van de produkten als
waren het juwelen in de „watten
te leggen", in casu de houtwol.
Peren in vloeipapier, gebed in een
kistje met allerleukst papier er
om heen en trots de naam van
'00000000000000000000000000000MMMMMMMMMMMMMM'MMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM
dat een gemiddeld gezin van vier
personen per maand ongeveer
130 dollar aan voedingsmiddelen
uitgeeft. Bij dit nieuwe systeem
zou zo'n gezin meer dan zeven
dollar per maand op zijn afbeta
ling worden kwijtgescholden. Als
het apparaat inclusief vervoer.
200 dollar kost óf tien dollar per
maand gedurende twintig maan
den, zouden de kosten voor een
dergelijk gezin minder dan drie
dollar per maand bedragen.
Daar sommige koelkasten al
voor 140 dollar te koop zijn, zou
onder dit systeem geen cent be
taald hoeven worden! De ijskast
kost dus niets, alleenmen is
verplicht geregeld zijn spulletjes
te kopen in een super-market, die
bij he* Philco-sys-
teem is aangesloten.
Ook kleinere appa
raten, zoals strijk
ijzers en andere
elektrische „hulp
jes in de huishou
ding" kan men op
deze manier tot zijn
eigendom maken.
Toen dit idee in
Pennsylvania werd
geïntroduceerd,
bleek het onmid
dellijk succes te
hebben. Daarna
heeft het zich snel
uitgebreid tot meer
dan 200 zaken in
het hele land.
Natuurlijk zit er
een andere kant
aan deze nogal
aparte médaille
Zo heeft de U. S.
Philco een feUe
aanval uitgelokt
van bedrijven in
elektrische appara
ten. die beweren
dat deze verkoop
methode de gros
siers en detaillisten
in deze elektrische
artikelen aan de
rand van een fail
lissement zal bren
gen. Een andere
firma uitte de beschuldiging
dat de prijzen voor voedingswa
ren in sommige „Philco"-zaken
waren „aangedikt" en dat zij dit
kon bewijzen ook! Wat er dus op
neerkomt, dat men zélf toch zijn
koelkast betaalt, zij het op een
nogal indirekte manier.
Hetgeen allemaal niet weg
neemt, dat Philco vertegenwoor
digers naar alle delen van het
land heeft uitgezonden voor de
grootste reclamecampagne in de
geschiedenis van dit bedrijf, ter
wijl twee andere concerns op dit
gebied, De Grand Union en Food
Fair het plan in behandeling heb
ben genomen. Of het naar ons
land zal overwaaien? Daar is nog
weinig over te zeggen; Engeland
schijnt er wel iets voor te voelen,
zodat het hoogst waarschijnlijk
wel in Europa zijn entree zal
maken!
00000000000000000000
Wie weet
Wie weet komen we over enige
tijd ook nog zo ver, dat we het
hele jaar door tomaten kunnen ko
pen. Nederlandse kastomaten om
precies te zijn. In het Naald-
wijkse proefstation is men druk
bezig met die tomaat en als
uitkomt, wat men ervan verwacht
ziet de toekomst er gunstig ge
kleurd uit. Dan krijgen we onze
beroemde ronde Hollandse vruch
ten, die we zo graag willen heb
ben, van januari tot en met de-'
cember. Ofschoon het eigenlijk
qua voedingswaarde net zo goed
van die grote Amerikaanse to
maten kunnen zijn, zware hele
maal niet ronde knollen, die per
stuk onzen kunnen wegen. Zo'n
grote tomaat schillen gaat net
als bij aardappelen veel ge
makkelijker (en sneller) dan een
tand) en dan de gezeefde blad
aarde tot 2 cm onder de rand
van het kistje. De aarde met
een plankje of met de hand ge
lijk maken.
Strooien
Fijn zaad wordt over de
aarde gestrooid, niet bedekt,
maar alleen aangedrukt. Gro
ve zaden drukken we met de
hand op 3 a 5 cm van elkaar,
ter dikte van het zaad. in de
grond, terwijl de overige za
den zo ruim mogelijk worden
uitgestrooid en met een laagje
aarde ter dikte van het zaad
bedekt. Met een bloemenspuit
of verstuiver vochtig maken,
een glasplaat er over, behalve
bij zinnia's en met een papier
donker maken, tot het ont
kiemd is. In Uw warme ka
mer zetten en dagelijks het
glas keren voor het condens-
water. Zo nodig het zaad be
vochtigen en in de zon zetten
zodra iets groens zichtbaar
wordt. Meer en meer lucht ge
ven en verspenen zodra de
plantjes hanteerbaar zijn. Voor
de zekerheid tot half mei
wachten met buiten uitplanten.
Laat eerst de IJsheiligen maar
uitrazen!
A. C. Muller-Idzerda
TN MIJN MAP Is steeds ecu
J brief blijven liggen van een
jonge moeder. Zelf zal zij wel
eens gedacht hebben: och, die
van mij doet er niet zo toe. Maar
integendeel! Hij past precies in
alles wat we de laatste keren
hebben uitgesproken. Alle dingen
staan nu eenmaal met elkaar in
verband, en dit onderwerp heeft
een geweldige uitbouw. Maar laat
ik de moeder aan het woord la-
Zij heeft het over de lectuur
voor haar jonge kinderen en
vraagt zich af of het ons - kerk
mensen - past allerlei blaadjes
met strip- en andere spannende
verhalen in huis tc hebben.
ZIJN ZE OPBOUWEND? Maken
ze. met de plaatjes en de
„adempjes" vlak naast elkaar, de
kinderen niet gemakzuchtig, be
letten ze zo niet dat de kinderen
tot goede lectuur komen?
Schrijfster hield er eerst een
principe op na: in mijn huis niet
één van die blaadjes, welke dan
ook. Maar wat merkt ze nu? Dat
de kinderen ze toch lezen. Bij de
kapper, bij de buren, bij vriend
jes en vriendinnetjes.
Moet ik, vraagt zij, nu mijn
principe overboord gooien? Gaat
het nu altijd zo als dat principe
in de praktijk geen levensvatbaar
heid blijkt te hebben? Is hier nu
het punt gekomen om te gaan
verbieden? En vooral: waar doe
ik toch maar weer mee omdat het
niet anders kan en waar zeg ik:
hier voel ik het toch als een niet-
waarmaken van mijn belofte aan
God?
Moeder, vóór wij ons zo'n eind
op weg begeven als u in uw laat
ste vraag, allereerst dit: er zijn
twee soorten kinderen: je hebt
leeswurmen of je hebt ze niet!
Heb je ze niet, dan wordt ook het
meest woeste stripverhaal vrij
oppervlakkig genoten, lijkt me, en
helaas ook het mooiste boek. Wat
het kind dan ook leest, het zal er
nooit compleet verslaafd aan zijn,
zijn lectuur zal hem in zeer gerin
ge mate vormen, lijkt me. Lijkt
me, zeg ik, want ik heb geen er
varing. Ik ben n.l. moeder van en
kel leeswurmen Bij ons wordt de
krant gelezen die van het aardap
pelenmandje bij ongeluk de tuin is
ingefladderd, en een ogenblik als
van 6 hoorde zeggen dat zij NU
het vervolg had gelezen (bij de
jongenskapper, toen zijn haar ge
knipt werd) van het feuilletonver-
haal dat zij een half jaar geleden
bij de moeder van onze dienstbo
de in de portefeuille had ontdekt.
En zoals zij dat vertelde, met een
triomf, met ogen van: dat héb ik
nu, legde zij mij al de vragen
voor die u mij stelde.
het i
t ik r
maakte ik jaren geleden mee toen
ik mijn oudste dochtertje, mis
schien 8 toen, tegen haar broertje
TVrANT OOK IK was principieel
tegen adempjes en meer-
plaatje-dan-tekst. ook ik had ge-
Jacht dat na mijn onovertrof-
?en voorlees-middagen-bij-de-
oaard vanaf hun tweede levens
bar géén van mijn kinderen
meer naar een bontgekleurd
blaadje zou rennen... en zie, het
neest banale Jan-bou-je-van-me
verd verslonden en allerlei rose
gedachten van gekke Engelse
adellijke juffrouwen werden be-
mijmerd. Kind na kind rende, ter
wijl wij een kastje aanlegden
met fijnproeverslectuur-voor-
het-kind. mee over de steppe met
een jog plus dappere hond, of
lachte tranen om een bol jog met
andere hond, om maar te zwijgen
van allerlei kwekkend en snate
rend gedierte 1
Ik heb het toen zo gelaten, of
beter: ik ben bewust, voorzichtig,
gaan meedoen en mee-leven. Niet
omdat het in de praktijk toch er
op neerkomt dat je het laat gaan,
en ook niet omdat ik vond dat de
belofte aan God aangaande de op
voeding van onze kinderen gege
ven, hier nog niet aan de orde
was. Maar juist omdat ik voelde
dat die belofte elk moment in het
geding is.
Met die belofte rusten we ons
kind, met Gods hulp, toe voor het
volle leven. Niet voor het kloos
ter. Zeker niet voor lui-zijn en al
leen maar onnozele verhaaltjes
lezen. Maar ook niet voor als
maar op de tenen staan en zich
nooit eens mogen ontspannen.
Want ontspannen doet het zich
bij die lectuur, zo goed als gro
teren zich ontspannen bij het
draaien van platen. Als we dat
zien, gunnen we ons kind de ar
geloze spanning en het meege
nieten in een situatie die nu eens
een keer ver van huis ligt. „Al
leen op de wereld" en de indi
anen-boeken gaven ons dat in on
ze jeugd ook.
Trouwens, toen ik zo af en toe
eens kennis nam van de inhoud
van een en ander (en geloof dan
wel dat de kinderen al weer heel
goed het bijzondere van het onno
zele wisten te onderscheiden),
viel het me op dat deze verha
len lang niet gek zijn in de mees
te gevallen. Men weet hogerop
dat het kind de zaak direct zou
neerleggen als men niet meer
zijn best deed hem iets vol fan
tasie en moed en onverwachte
verrassingen voor te zetten. Wat
dat betreft heeft het kinderblad
het heel wat moeilijker dan het
damesblad, laat ik zeggen: dan
sommige damesbladen, die en
kel bestaan bij de gratie van de
wansmaak van luie dames. Da
mes die liever thuis in de brie
venbus staan te gluren om zich
een half uur te bedwelmen aan
halve en hele wensdromen, dan
zich over hun luiheid heen te
zetten en zich in de plaatselijke
leeszaal (of de reizende leeszaal)
een schat van boeiende lectuur
eigen te maken. En nu zegt men
dat ik hier niet over ontspanning
spreek. Alsof die dames het over
dag niet druk hebben. En dar» zeg
ik weer: zijzelf meestal wel,
maar hun geest? En zelfs als zij
hoofd-werk verrichten, kan het
dan niet verfrissend zijn in de ge
dachten van een ander te mogen
mee-gaan? De ware lezer, of
moet ik zeggen: het ware lees-
wurm, komt hier uit: dat de ge
dachte van de ander hem doet
rusten. Bij de ander zijn, dat is
waarlijk lezen.
TK wil niet zeggen dat we er
dan zijn. Het opgroeiende
kind kan soms, tot onze spijt,
een boek aanpakken dat ver bo
ven zijn bereik ligt. We hebben dat
dikwijls evenmin in onze hand
als dat we kunnen vermoeden
naast wie hij op school terecht
zal komen. Jammer, zeg je dan,
en ook dat leer je weer af. Al
weer om dat volle leven dat
mag beleefd worden. Als je
hoort dat de buurman op school
je zoon van bepaalde inlichtingen
wil voorzien, ga je dat ook niet
negéren. Ik tenminste niet, ik ga
erover praten. Ik kan erover pra
ten, want ik las datzelfde kind op
zijn tweede al voor. Jakob en
Ezau, elfen en feeën, kabouters,
het brood dat van de berg rolde,
ze vormen al een kleine wereld
in zijn leven, waarom zou ik dat
leven nu niet delen? Dan zie ik
ook een eventuele crisis meer in
proportie. Niet als incident, maar
als iets dat ons vandaag over
komt met uitzicht op morgen.
Altijd is er uitzicht, omdat God
onze belofte aan Hem pnet Zijn
Geest begeleidt.
En dan hoop ik voor mijn kin
deren, zoals u voor de uwe. me
vrouw de G. dat datgene wat zij
te „vroeg" zullen lezen, niet als
een keisteen op hun weg zal lig
gen. maar dat het in de stroom
van hun ervaringen zal vallen
als een heldere kiezel. Geen rots
der struikeling. Maar kleinood.
Ik herinner me woorden van
Henr. Roland Holst, gelezen en
bewonderd op mijn 16e:
„Zie, ik ben zwakker dan ik
placht te wezen,
lichter ontmoedigd, spoediger
vervaard..."
Maar wat moest ik nog niet be- I
leven voor ik die woorden in hun
volle omvang kon nazeggen. Nu
echter kan ik dat. Omdat ze ge
reed lagen.
CHRISTINE
Mag ik u nog even herinne
ren aan het verzoek van twee
weken geleden op „Blad-Zij"
om alstublieft een tijdje te
wachten met het inzenden
van uw tips? Er druppelen na
melijk zo nu en dan wat tlp-
brieven binnen, die zoal»
gezegd de eerste maanden
toch niet ln behandeling geno
men kunnen worden. Wél
kunt u blijven inhaken op ge
plaatste tips, hetgeen ook deze
week is gebeurd. Zo vindt de
heer J. de Jong uit Alblasser-
dam het beter als de gebrutk-
sters van butagas de flessen
niet schuin leggen als ze bij
na leeg zijn. Veiliger Is het
volgens hem een doek warm
te maken en deze op de fles
te leggen. Ook flink schudden
helpt om uw aardappels toch
nog gaar te krijgen.
Een ander inhakertje gaat
over het schoonspuiten van
gewassen wollen dekens met
een tuinslang. Als u een cen
trifuge heeft kunt u evenals
mevrouw A. van Eyk uit Ca-
pelle aan de IJssel beter uw
deken na uitlekken daarin
stoppen en er flink wat water
opgieten. De droger aanzetten
tot het vocht er uit is, weer
water opgieten en drogen, dit
net zo lang tot er schoon wa
ter uitkomt.
OPKNAP-BEl'RT
Mejuffrouw J. P. Mol uit
Leiden heeft een plastic pe
daalemmer met een gekleurd
deksel. Zo'n emmer vraagt zo
nu en dan om een goede
schoonmaakbeurt met schuur
poeder en bleekwater, maar
daardoor kan het deksel lelijk
worden. Is u dat ook overko-
deksel eens in met wrijfwas.
Het deksel krijgt beslist zijn
oorspronkelijke kleur terug.
Uitgeslagen babybadjes knapt
y op deze manier ook keurig
op.
BOOR» IIREIEN
Een brei-tip van mevrouw
Berkhout uit Nieuwerkerk a.
d. IJssel voor haar die een
goed rekbaar boord willen
krijgen. Zet de steken op om
twee naalden, heeft u het ge
vraagde aantal steken bereikt,
dan de ene naald er uit halen
en gewoon gaan breien.
AUTO-IMPERIAALS
Heel wat imperiaals op
auto's gaan „gillen" als er
niets op is vastgebonden, dit
vooral als men met een flin
ke snelheid op vlakke wegen
rijdt. Bij mevrouw Van Goever-
den-van Vliet uit Sassenheim
is hier iets op gevonden. Span
gewoon door de spijlen van de
imperiaal van voren naar ach
teren een touw, dat u goed
vastmaakt en aan dat gegier
komt beslist een einde, is hier
de ervaring.
AFVOEn EN MAND
Twee min of meer aanvul
lende tips, óf: hoe het ook
kan naar aanleiding van reeds
in die richting geplaatste sug
gesties. De eerste gaat over
een verstopte afvoer. Heeft u
geen stofzuiger, maar wel een
bal dan kunt u daarmee ook
proberen de zaak weer voor
elkaar te krijgen. Knip een
stukje uit de gummibal, druk
deze enige malen op de ope
ning en uw afvoer loopt meest
al wel weer leeg, weet me
vrouw M. Beljer-van der Spek
uit Naaldwijk. Een andere aan
vulling geldt voor de honden-
mand, waarvan met name
jonge dieren soms geen stuk
heel laten. Leg een groot stuk
plastic in de mand en over
de rand en uw jonge hond
blijft van het riet af, schrijft
Joke van Harten uit Woubrug-
ge.
DADEL-PLAATJE
Wilt u een originele plant
voor niets in huis hebben?
Stop eens de pit van een nieu
we dadel in een bloempot met
goede aarde, zo twee tot drie
centimeter diep. Mevrouw E.
F. M. Bosman-Dreyer uit Den
Haag deed het ook en heeft
nu een zogenaamde sago-palm
in de kamer staan. En moch
ten uw kinderen over een tijd
je weer een ijsje krijgen ln
een plastic bekertje, bewaar
dan die potjes en zet er een
klein cactusje met een aarden
potje in. Kost u (eveneens)
niets en 't staat gezellig, is
het idee van mevrouw De
Graaf uit Rotterdam.
HANDIGE WERKBANK
Indien u op uw stoel met
armleuningen een plank legt
hebt u een soort werktafel ge
kregen, waaraan u van alles
en nog wat kunt doen. Moet u
het werk onderbreken, dan
hoeft u niet de hele tafel leeg
te ruimen. Plank ergens weg
zetten en bent u weer aan uw
karweitje toe, dan hoeft u niet
opnieuw uw spullen te voor
schijn te halen. Een idee van
mevr. Hintzbergen uit Zwijn-
drecht
MET EEN niBSLINT
Is de rand van uw wollen
deken stuk gegaan? Dan kunt
u natuurlijk gaan haken. Pret
tiger is het echter een ribs-
lint aan één kant op uw deken
te stikken, waarna u de ande
re kant met de hand o
zoomt. Een aardige pasteltint
doet het uitstekend bij uw
ken, die weer als nieuw onder
uw handen tevoorschijn komt,
schrijft mevrouw L. Varkevis-
ser uit Katwijk aan zee.
een „sjieke" bui kunt u mooi
(breed) bandfluweel nemen.
*T IS JAMMER. MAAR...
Nog een paar ingezonden i_
niet in aanmerking komende
tips deze week cn wel van
mevr. A. H.-T. uit Leiden;
mevr. J. N. uit Sprang; mevr.
H. S. uit Vlaardingen; mevr.
Van D. uit Rotterdam en me
vr. M. K. uit Schiedam 'dank
voor het compliment ten aan
zien van onze krant, 't Spijt
