m
NEW DELHI
We blijven samen ondanks
dingen die scheiden
Een kanttekening
Westduitse actie ter
leniging van de nood
E en woord voor vandaag
Vrije Universiteit kreeg
van cle Kroon ongelijk
ir
2
MEI
EUROPA: HANGEN EN WURGEN
TTT1E SPRAK DAAR mooie woorden over de Europese eenheid? Waar is de
Idealist, die gelooft, dat een nieuwe geest over Europa is vaardig ge
worden? Hij richte lijn ogen op Brussel, waar hij, bijna de hele maand lang,
getuige kan rijn van de schermutselingen, het loven en bieden, het zich- j
wringen-in-bochten, het „ik-een-beetje-meer-dan-jij"-denken van de ministers
van de zes landen van de Europese Economische Gemeenschap.
Deze maand december Is de maand, waarin veel belangrijke beslissingen over
de toekomst van de E.E.G. moeten worden genomen. De beslissingen zijn
voorbereid door de Europese Commissie, die tal van voorstellen ter tafel
beeft gebracht. Het orgaan echter, dat de beslissingen moet nemen, is de
E.E.G.-ministerraad. De ministers uit de zes Euromarkt-landen brengen deze
maand een groot deel van hun tijd in Brussel door. Zij zitten rond de tafel,
discussiëren uren- en urenlang. Maar worden er ook beslissingen genomen?
Het begin is bijzonder teleurstellend geweest. Sinds de Westduitse minister
van Economische zaken Erhard in het Europees Parlement in Straatsburg
geruststellende woorden had gesproken over de Duitse houding met betrek
king ot de Europese landbouwpolitiek, had veel pessimisme in Europese
kringen voor optimisme plaats gemaakt. Met een zucht van verlichting con
stateerde men na Erhards toespraak, dat overeenstemming over deze moei
lijkste van alle E.E.G.-vraagstukken in het verschiet lag, en dat, als deze
barrière zou zijn genomen, de overgang naar de tweede étappe van de E.E.G.
een feit zou kunnen worden.
Schwartz maakte bekend, dat Duitsland zijn beperkende bepalingen ten
aanzien van de hoeveelheid van elders ingevoerde landbouwprodukten voor
lopig zal handhaven. Zijn woorden stelden zijn vijf collega's zeer teleur. Zij
maken een gemeenschappelijk landbouwbeleid volstrekt onmogelijk.
Was het hierbij slechts gebleven! Tot meer onplezierige berichten hebben
de Brusselse besprekingen aanleiding gegeven. In het slop raakte de be
spreking over het personeelsstatuut voor Europese ambtenaren. Nog geen
overeenstemming werd verkregen over de aanmeldingsplicht van nieuw op
te richten kartels. Slechts over een aangelegenheid met betrekking tot het
gemeenschappelijk vervoersbeleid werd een beslissing genomen: de E.E.G.-
staten zullen niet meer zonder voorafgaand onderling overleg belangrijke
wijzigingen aanbrengen in hun vervoersbeleid.
De zeer belangrijke beslissing over het beginsel van gelijke lonen voor
mannelijke en vrouwelijke werknemers Is eveneens uitgesteld. Artikel 119
van het E.E.G.-verdrag bepaalt, dat aangesloten landen deze gelijke be
loning moeten invoeren. Nederland heeft bij monde van minister Veldkamp
bezwaren gemaakt tegen een door Frankrijk geïnspireerd voorstel, dat eind
1962 deze gelijkstelling een feit zou moeten zijn. Met name het Nederlandse
bedrijfsleven is nog niet zover, aldus dr. Veldkamp.
Thans geldt voor ons land een richtlijn, dat het vrouwenloon minstens
85 pet. van dat der mannen moet bedragen. „Wil men per se een einddatum
vaststellen, dan moet ik eerst overleg plegen met het Nederlandse bedrijfs
leven", heeft minister Veldkamp naar voren gebracht. Hij kreeg zijn uitstel,
echter zeer tot ontevredenheid van zijn Franse collega.
Tussen dit alles door spelen nog de Franse pogingen om alles wat zweemt
naar een waarlijk gemeenschappelijke Europese politiek te ondergraven,
uit te hollen of onmogelijk te maken. Het bleek bij het landbouwdebat.
Frankrijk stelde voor om naast de Europese commissie (die volgens de idea
listen zal moeten uitgroeien tot een Europese regering) een intergouverne-
menteel orgaan voor landbouwaangelegenheden te scheppen. Op deze wijze
zou de zelfstandige positie van de commissie worden ondergraven en worden
vervangen door een orgaan, dat niet zelfstandig doch alleen maar namens-
de zes regeringen kan spreken. Dit betekent een stap terug.
Iets dergelijks probeerde Frankrijk dinsdag met gedeeltelijk succes bij
de besprekingen over de wijze, waarop met de aan de E.E.G. geassocieerde
Afrikaanse staten moet worden onderhandeld over de vernieuwing van dc
associatie-overeenkomsten.
Veel ernstiger nog zijn de Franse manipulaties met betrekking tot de samen
stelling van de Europese Commissies. De commissies van E.E.G. en Euratom
moeten voor 1 januari opnieuw worden samengesteld. Voorzitter van de
Euratom-commissie is de zeer bekwame en Europees denkende Fransman
Etienne Hlrsch. Zijn ongeluk is echter, dat hij naar de mening van De Gaulle
te weinig Frans en te veel Europees denkt. Dus mag hij niet worden her
benoemd. De Franse minister van buitenlandse zaken Couve de Murville
heeft dit zijn vijf collega's maandag officieel laten weten. De Franse rege
ring stelt in de plaats van Hirsch de oud-minister van buitenlandse zaken
Chatenet voor.
Als schaduw over dit alles ligt dan nog het Franse voorstel tot vorming van
een Unie van Europese Staten. Hoewel men op zichzelf de vorming van
zo'n unie en de eruit voortvloeiende coördinatie van de buitenlandse en de
defensiepolitiek zou moeten toejuichen, dient dit Franse plan met grote
reserve te worden bezien. Het veronachtzaamt namelijk de ontwikkeling,
die West-Europa het laatste decennium heeft doorgemaakt.
De positie van de Europese commissie, die volgens het E.E.G.-verdrag niet
alleen een economische maar ook een politieke dient te zijn, wordt verwaar- j
loosd. Dat er bovendien nog een Europees Parlement bestaat, wordt door
De Gaulle wel geconstateerd, maar enige bereidheid om de gemeenschappe
lijke buitenlandse politiek aan het oordeel van dit parlement te onderwerpen
valt bij hem niet te bespeuren.
Terecht vrezen Nederland en België, dat deze Unie een Franse of een Frans-
Duitse aangelegenheid zal worden. Zij trachten als tegenwicht reeds nu Enge
land bij deze nog te vormen Unie te betrekken, maar de tragiek is, dat de
Britse regering, onder Invloed van de argwanende publieke opinie in eigen
land en de Argusblik van de Gemenebestlanden aarzelt, zich reeds nu al te
Europees voor te doen.
Over alle problemen, die hierboven zijn genoemd, over al deze aangelegen
heden, die bijna zonder uitzondering reeds herhaaldelijk in het Europees
debat zijn bezien, besproken, bekritiseerd en bepleit, zal voor het einde van
het jaar een beslissing moeten worden genomen. Ook ten aanzien van het
Franse plan tot vorming van een Unie van Europese staten wordt door
Frankrijk gestreefd naar een beslissing op korte termijn.
In alle vergaderingen, die de E.E.G.-ministerraad onlangs heeft gehouden en
waarbij concrete besluiten uitbleven, is besloten, de beslissing aan te houden
tot 18 en 19 december. De gespreksstof, die men voor deze twee dagen reeds
heeft opgehoopt en de beslissingen hetzij positief, hetzij negatief waar
toe men zich op deze laatste vergadering van dit jaar heeft verplicht, zijn
zo omvangrijk en zo talrijk, dat een buitenstaander zich afvraagt, hoe men
erin zal slagen zich in zo korte tijd te helpen uit de nesten, waarin men zich
zelf en elkaar heeft gebracht. Op 18 december zal blijken, wat zwaarder
weegt, het nationaal eigenbelang of de Europese saamhorigheid.
Assemblee spreekt tot de kerken
Wandelingen in
(Van onze kerkredacteur)
JVTEW DELHI begon leeg te lopen.
In de grote hotel» hingen nog
een paar stafleden van de Wereldraad
van Kerken wat verveeld in de over
grote fauteuil» en een paar gedele
geerden, die kennelijk niet zondag
behoeven te preken, lieten zich in
ijltempo rondrijden in taxi's om nog
wat te zien. Alle Nederlanders zijn
vertrokken met het chartervliegtuig.
Er was een ereplaats voor prof. dr.
G. C. Berkouwer en voor de rooms-
katholieke waarnemer prof. Groot.
Door een administratieve fout was er
geen plaats voor ons en daarom wan
delen we al* laatste der Nederlandse
Mohikanen door de uitgestrekte stad,
die bijna zo groot is als de provincie
Utrecht.
De plaats in dit chartcnliegluig
voor de vertegenwoordigers van de
heide grootste Nederlandse kerken,
die niet zijn aangesloten bij de We
reldraad, was welhaast symbolisch.
Noch prof. Berkouwer, noch prof.
Groot hebben hun mond opengedaan
tijdens de openbare zittingen. Zij
waren ook niet gekomen om hun
mond open te doen, maar ont hun
oren open te houden. En toch werd
hun aanwezigheid kennelijk op zeer
hoge prijs gesteld.
Toen de 133 reizigers zich als klei
ne, heel ongeduldige kinderen ver»
drongen voor de hekken klom plot-
scling iemand op een stoel om de
namen van de oecumenische „uitver
korenen" af te roepen. We hoorden
In Hongkong is de ellende groot
Om doze mensen voedsel, medische
kleren te geven heeft de actie
de wereld", die gevoerd
Hongkong, eens de parel van'hljp er
het oosten", is nu een stad van de broo<i
ellende. In deze laatste vrije ^-|»^ll^ddV555"m,"ïe.
ting, aan de rand van Koon- kong beschikbaar gesteld. Verder \f
China, zijn meer dan een derde door deze actie de bot™—ga
van de 3,1 miljoen inwoners,
vluchtelingen, die zonder enig be
zit aan het communisme zijn ont
snapt. Werkloosheid, ziekte, be
delarij, prostitutie en roofpartijen,
dat zijn de gevolgen van de ver
schrikkelijke ontworteling. 60.000
inwoners van Hongkong lijden
aan open tuberculose. Van de in
woners boven de 14 jaar is 95TT
besmet. Elke vier uur en twaalf
minuten sterft een mens in Hong
kong aan de tbc. Er zijn maar
1879 bedden beschikbaar voor de
60.000 zeken. Vaak moeten twee
mensen het met één bed doen
door deze -
kenhuis, een ambachtsschool
gen gefinancierd. Voorts heelt men
450.000 mark uitgetrokken om 63 gezin
nen (378 personenin staat te stellen
naar de Zuid-braziliaanse provincie Pa
rana te emigreren Deze gezinnen werk
ten wat in de landbouw in Hongkong
maar veel haalde dat niet uit, door het
gebrek aan grond zouden zij nooit be
vredigende resultaten kunnen boeken.
In Brazilië zullen deze emigranten,
die door de oecumenische raad van ker
ken in samenwerking met vertegen
woordigers van de regering van Brazi
lië en Honzkcng zijn uitgekozen, de be
schikking krijgen over 44 morgen land
per gezi
de r
i dr. e
f Vi»f
't Hooft, van verschillende bekende
Europese bisschoppen en van de bei-
de Nederlander». Zij mocht als eerste
het vliegtuig betreden en zich neste
len in de ruime stoelen van de eerste
klasse, want zelfs de moderne straal
jager heeft weet van het ouderwetse
klasseonderscheid. Eerlijkheidshalve
moeten wij er bij vernielden dat het
onderscheid niet zo heel erg groot
was. De bediening was precies het
zelfde als in de toeristenklasse. Deze
oecumenische kopstukken mochten
als eerbetoon plaats nemen in de
stoelen die voor omvangrijke perso
nen zijn gemaakt, dan de mensen die
gemeenlijk slechts toeristenklasse
reizen. En tussen die oecumenische
bergpieken zaten prof. Berkouwer en
prof. Groot, netjes naast elkaar. Het
ziet er dus naar uit dat we binnen
kort in ons land twee nieuwe boeken
kunnen verwachten, een uitgave van
Kok in Kampen, getiteld „Triomf
der oecumene in de Rooms-Katholie-
ke Kerk" en een andere uitgave van
een uitgever in Roermond, getiteld
Maar waarom zouden we de titel
reeds nu vermelden, want we zijn niet
in staat geweest iets van het gesprek
op te vangen. We zaten net goed en
wel vastgesnoerd toen plotseling onze
naam werd afgeroepen. „Mogen we
uw reisbiljet nog even zien?" Ge
duldig haalden we het voor de
zoveelste maal voor den dag.
Verbaasd vroegen we: „Wat is er
aan de hand?"
„Uw naam komt niet voor op de
passagierslijst. We hebben 132 stoe
len, 132 passagiers en u bent de
133ste."
„Maar uw kantoor heeft vorige
week gezegd dat alles in orde was!"
Toen bleek, dat op de achterkant
van mijn reisbiljet een stempel ont
brak. De vriendelijke lokettiste. die
alles gecontroleerd had, bleek verge
ten te hebben na controle onze naam
te plaatsen op de passagierslijst. Tien
minuten Inter stonden we met onze
bagage onder de snel slinkende maan
van de kille en toch tropische nacht.
Met een enorm geraas van motoren
taxiede het toestel naar het einde van
het vliegveld om zijn aanloop te ne
men voor dc sprong naar Europa.
Nog steeds te verbaasd om al te
woedend te zijn lieten we ons door
een zich steeds maar verontschuldi
gende chef van de passageafdeling
naar een hotel brengen om nog twee
dagen de gast te zijn van Air India.
En toen de verbazing verworden
was tot woede, en de woede even
spoedig weer geslonken tot teleur
stelling hebben we maar het beste er
van gemaakt en een dag gedwaald
door Bombay, een stad die we anders
waarschijnlijk nimmer zouden heb
ben gezien. Alleen bleef de vraag:
Waar hebben die beide even vrien
delijke als verschillende Nederlan
ders, prof. Berkouwer en prof. Groot,
die lange nacht die zeventien uur
zou duren ze reisden met de maan
mee over gesproken? Waarschijn-
lijk hebben ze helemaal niet zoveel
gesproken, want een nacht in een
vliegtuig is nu eenmaal niet de beste
gelegenheid voor een diep theologisch
gesprek, zelfs niet tussen zulke pro-
NÈW DELHI, december [det is. door Jezus Christus Zijn Zoon.
,,Op die weg zullen we beslist onze
Wat jii Uloobroeder ontmoeten. We ontmoeten daar
AT heeft de derde assemblee 0I,ze broeder-christen, wij ontmoeten
van de Wereldraad van daar ook onze broeder-mens en eer wij
tot hem over Christus spreken, heeft
Christus hem reeds gezocht."
Kerken, die dinsdag officieel
werd gesloten, te zeggen tot de
wereld en tot de gelovigen in
Sommelsdjjk en Somalieland, in
Rotterdam en Roeanda-Oeroendi,
in Berkel en Bengalen? Op de
laatste dag van deze mammoet
samenkomst werden twee bood
schappen opgesteld. De ene is
vervolgt deze
boodschap, ..in concrete termen denken
over de wijze waarop wij als christe
nen dienend in de wereld kunnen staan
en samen handelend optreden. Op geen
er.kel gebied is de christelijke samen
werking zo massaal en effectief geweest
als in de dienst aan de volkeren in
iedere vorm van nood. Er is geen ur
genter taak voor de christenen dan
samen te werken om te komen tot ge
meenschap tussen de naties
een oproep aan regeringen enjde met gerechtigheid en vrijheid onder
|de
ag:
gepakt. We moeten ons samen teweer
volkeren, opdat de oorzaken
aan de leden van de aanwezige
kerken.
Tot de christenen wordt ge
zegd, dat hun meest urgente
taak is de handen ineen te slaan
voor de vrede en dat de chris
telijke liefde niet alleen bete
kent, dat wij onze wereldse
goederen delen met anderen,
maar bovendien onszelf inzetten
voor anderen.
De regeringen en volkeren
worden opgeroepen om een
einde te maken aan de bewape
ningswedloop. „Volkomen alge
mene ontwapening is het doel
en concrete stappen moeten
worden ondernomen om dit
doel te bereiken. Ondertussen
moeten we blijven zoeken naar
de beslissende eerste stap in die
richting zoals een controleer
baar stopzetten van de proeven
met kernwapens in weerwil van
de obstakels die moeten worden
overwonnen."
Moed
In dit stuk aan de regeringen wordt
bovendien gezegd: ..Tegenwoordig is
de oorlog zelf onze gemeenschappelijke
vijand. Oorlog is een aanval op de na
tuur van de mens. De toekomst van
vele generaties en de erfenis van
eeuwen hangen in de balans.. Laat er
zelfbeheersing en zelfverloochening zijn
volharding om een oplossing te vin
voor wat scheidt, stoutmoedigheid
moed als wij ons uitstrekken naar
de vrede. Om de weg naar een oorlog
te buigen in een weg naar de vre
de moeten we afzien van ieder dreigen
met geweld. Dit eist een einde van de
zenuwoorlog, de druk die op kleine sta
ten wordt uitgeoefend, het rammelen
met bommen. Het is onmogelijk om
terwijl wij een politiek van dreigemen
ten volgen tevens te zoeken naar ont
wapening".
In een volgende paragraaf wordt
dan gezegd: „Vrede kan alleen ge-
bouwd worden op gerechtigheid, daar
toe moeten de muren van het wan
trouwen worden geslecht.... de vrij
heid van het contact tussen mensen,
informatie en culturele uitwisseling
bevorderen de vrede. Om tot
wederzijds vertrouwen te komen i
ten we redelijke risico's durven
vaarden.... Wie de vicieuze cirkel
van het wantrouwen wil doorbre
ken, moet durven pionieren."
En een slotparagraaf merkt
„Een creatieve strategie voor vrede
met gerechtigheid eist de universele
kenning van de rechten van de me
heid van alle mensen ongeacht hun
status, ras, sexe of geloof. Opdat de
nieuwe krachten, die in handen van
mensen zijn gelegd, hem zijn menselij
ke vrijheid en waardigheid niet ontste
len. moeten regeringen beseffen dat
zij hun burgers moeten dienen en de
waarde van ieder individueel menselijk
wezen moeten respecteren."
Tot de kerken
In de ooodschap tot de plaatselijke
gemeenten wordt onder meer gezegd dat
Is wij als christenen ons richten tot on-
z* medemensen, wij de waarheid van
ons geloof mo?ten uitspreken, name
lijk dat er slechts een weg tot de Va-
stellen tegen iedere onrechtvaardigheid
bepaalde rassen of mensen om hun
as aangedaan. We moeten een christe-
ïk aandeel hebben in de dienst aan
e mensen door algemene organisaties."
„We moeten samenwerken om te
komen tot de volkomen christelijke
eenheid. Tot dit doel moet ieder lid
van de christelijke familie worden in
geschakeld, in het oosten en in het
westen, van oude en van jonge ker
ken, mannen en vrouwen, jongeren
ouderen, uit ieder ras en iedere
ie. Onze broeders in Christus wor
den ons gegeven, en niet door ons
uitgekozen. In sommige opzichten
staan onze overtuigingen ons nog toe
samen te werken, maar we hebben
winst geboekt in deze assemblee en
laten we nu overal waar mogelijk
samendoen wat samen gedaan kan
worden, en laten we trouw zijn in wat
wij samen kunnen doen en steeds blij-
werken aan die volkomen eenheid,
die Christus van Zijn Kerk vraagt."
Broederlijk
Maar met deze woorden is niet alles
gezegd. In de gewijde slotsamenkomst,
die een diepe indruk maakte op de ve
le aanwezigen zei dr. Niemöller nog
duidelijk: „Onze opdracht en werk is
niet ten einde. We moeten deze assem
blee niet zien als iets dat voorbij is.
Het werk, dat wij hier gemeenschap
pelijk hebben gedaan, moet samen
worden voortgezet en uitgedragen, want
Christus is het Licht van de wereld,
overal en altijd." En zo eindigde de-
assemblee die 18 dagen heeft ge
duurd onder het thema, waaronder zij
begonnen: Jezus Christus het Licht
van de wereld."
Deze assemblee zal de geschiede
nis ingaan als een stap op weg naar
de eenheid. Zij kan gekarakteriseerd
worden met de woorden „broederlijk
gesprek," „De wil om samen te staan
Tanks wat scheidt." en „gezond
verstand". En zo is deze assemblee
niet geëindigd als oecumenische
cilies in het verleden: met een
eengaan, van broeders, een scheuring
an de kerk.
Toen onder het vele licht van dc
schijnwerpers, terwijl televisiecamera's
snorden, de mensen de Vighyan Bah-
verlieten en de duisternis die reeds
New Delhi was gevallen binnen
stapten gingen zij niet uiteen om eigen
wegen te gaan, maar om hand in hand
die grote en tegelijkertijd zo duiste-
wereld als spiegels het Licht
Christus te weerkaatsen, om een
tend zout te zijn. Een bruinogige
in een kleurige sari ging in gesprek
met een blanke predikant de duisternis
in. een bebaarde Rus stapte met een
Amerikaan over de drempel de wereld
tegemoet: een diep-zwarte bisschop van
Afrika en een spleetogige Japanner
daalden de treden af. De gemeenten rie
pen weer en zij hoopten allen dat die
gemeenten iets zullen ervaren van de
eenheid die zij hadden ontdekt.
De bewoners van het bergland van Judéa mogen zich dan
vragen wat er zal worden van het kind Johannes, zoon 1
de priester Zacharias en zijn vrouw Elisabeth, zijn vader toi
wat het levenswerk zal zijn van deze jongen. De Heilige Gei
heeft het hem verteld en hij vertelt het over aan het v<
in dichterlijke bewoordingen Johannes, een profeet
de Allerhoogstewegbereider om aan Zijn volk te petA
kennis van het heil in de vergeving van hun zonden. Dat
Johannes' levenswerk: boodschapper van het heil, dat kor
En dat heil, dat diepste geluk, bestaat in het weten, dat
zonden en de schulden zijn vergeven en kwijtgescholden, i
God Zijn trouw betoont en dat de mensen, die dat will
aanvaarden, niet verloren gaan, maar als vernieuwde mens
kunnen verder leven. Zacharias heeft iets gezien van de dief
en de omvang van de afkeer van de mens van God. Hij we
dat zonder Gods verlossend ingrijpen de mens verloren
Misschien ziet hij dit alles nog wat veel in het enge kad
van Israels volksbestaan, maar dit weet hij heel zeker: Israikp
nood is vóór alles een religieuze nood! Die slechts kan word o
opgeheven door de komst van Christus. Zo legt Zacharias li
verband. En zo getuigt hij met grote vreugde van zijn zot
die de wegbereider zal zijn van Hem, Die het heil isva
Israël èn voor alle volkeren!
ficto
Gei*
rkesl
>r F<
(Van een onzer redacteuren)
De Vereniging voor hoger
onderwijs op gereformeerde
grondslag zal geen rijkssubsidie
krijgen voor de kosten, die de
Vrije Universiteit betaalt voor
culturele verzorging van stu
denten, alsmede voor de kostep
ten behoeve van buitenlandse
studenten.
De Kroon heeft dit beslist op een be
roep van de vereniging naar aanleiding
van een besluit van de minister van on
derwijs, kunsten en wetenschappen, waar
bij de genoemde kosten uit de rekening
-ver het jaar 1950 werden geschrapt.
De Kroon heeft overwogen dat de kos-
;n voor culturele zorg voor studenten,
ie voor de Vrije Universiteit in 1950
4.770 bedroegen en de in dit jaar uitbe
taalde steun voor buitenlandse studenten
tot een bedrag van 2.970 niet kunnen
worden aangemerkt als te zijn gedaan ten
behoeve van het hoger onderwijs of we
tenschappelijk onderzoek. Bovendien ko
men bij het rijk deze kosten niet voor.
Weliswaar %'ond op de begroting van
o„ k. en w. in 1950 een bedrag van f 35.000
ter bestrijding van de kosten van studie
en bezoek van buitenlandse studenten in
Nederland, doch deze post had aldus
de Kroon betrekking op uitgaven voor
het gehele hoger onderwijs.
Hoewel door de raadsman van de Vrije
Universiteit bij de behandeling van het
beroep in de vergadering van de Raad
van State werd aangevoerd, dat van de
Loge
Advertentie
AOSRAM
de V.U. geen invloed kan w 0qI£
den uitgeoefend op de toekenning di.. 4
de regering van beurzen aan buitenlani
studenten, is volgens de Kroon niet
bleken, dat de V.U. bij de verdeling
beurzen in een nadeliger positie is
bracht dan de overige universiteiten
hogescholen, waardoor de V.U. geno<
zaakt zou zijn zelf voorzieningen te trL-gh,
fen. De Kroon acht dan ook geen terr1^
aanwezig dat het rijk een tegemoet,
ming verleent in de kosten, die door
Vrije Universiteit ten behoeve van
tenlandse studenten zijn gemaakt.
Opleiding aan Gem
Universiteit in de
orthopedagogiek
Met ingang van het studiejaar IS
1962 is aan de Gem. Universiteit v
Amsterdam een opleiding in de ort
pedagogiek ingesteld. Dit vak wordt
al vanaf 1950 gedoceerd door prof.
I. C. van Houte. doch tot nu toe alli süe
als deel van de studie in de soci mgl
pedagogiek en de pedagogiek, of f
bijvak bij enige doctorale opleiding
Op tweeërlei wijze is thans een ruim^jiiQ
mogelijkheid geschapen.
Voor de praktische scholing heeft
universiteit een regeling getroffen nE°'
het gemeentebestuur betreffende de üe
schakeling van het gyneentelijk pe r: J
therapeutisch instituut en de daar
verboAden E. J. van Detschool. Eenpüi.
perkt aantal studenten in de orthope irorl
gogiek zal volgens de getroffen overefci
korhst voortaan gebruik kunnen ma!
van instituut en school voor het pr
tische deel van hun opleiding.
De tweede verruiming betreft i
is land, nieuwe vorming tot gekwa
ceerd orthopedagoog. Bij besluit
curatoren der universiteit is thans
Beroepingswerk
weij te Zevenhoven.
Aangenomen naar Poortugaal (als hulp-
pred.)C. H. Heyboer, catecheet te Zaam-
slag.
Kruiswijk): J. Nawjjn te Schiedam.
Aangenomen naar Roeanda Oeroendi:
J. v. d. Neut, kand. te Alphen a.d. Rijn.
GEREFORMEERDE KERKEN (VRIJG.)
Beroepen te Grand Rapids (U.S.A.): D.
Deddens te Mariënberg; te Pijnacker: J.
W. Beekman te Arum (Fr.).
CHRIST. GEREF. KERKEN
Beroepen te Zwaagwesteinde: J. Brons
te Bunschoten.
Sctoc
de orthope^®
u©!
hj ate
BOEKENHOE!
bij het vuur. door Ru< HHï
Otto Wiemer. Vertaling Aize de Viss oo.
Uitgave Bosch Keuning N.V., Baa
De laatste reis van de „Mary Aw
door Friedrich Keim. Vertaling Aize
Visser. Uitgave Bosch Keuning N.
Baarn.
De veefokkerij in Friesland, specil
uitgaaf naar aanleiding van het tachl
jarig bestaan der Vereniging
Friesch rundvee-st; mboek te Leeuw
den". Redactie ir. A. H. Nubé en
R. Strikwerda. Uitgave Algemeen Pu
teitskantoor D. Y. Alta, Leeuward<
Luidsprekers en hun behuizing, sam
gesteld door Wim van Bussel. Uitgi'ea
Wimar, Haarlem. r:
Maak zelf uw stralingsmeter, door kb"
H. Jansen. Uitgave Wimar, Haarlen lou
Le bail k ferme, door Paul Gouri rko
Uitgave Etablissements Emile Bruyla i s
Rue de la Régence 67, Brussel.
Afrikaanse Kerstverhalen door
Namgalies. Uitgave uitgeverij Bosdijk
Keuning N.V., Baarn. k^,
De vijf kerstverhalen die in deze b
del bijeengebracht zijn, munten uit d
eenvoud. Bovendien zijn zij zo leven
geschreven, dat ze zich uitstekend lei
om voorgelezen te worden. Dan zal
de simpele inhoud, die rechtstreeks
de bijbelse heilsfeiten betrekking he
het best tot zijn recht komen. Het
rig uitgegeven boekje is met vijf t( spr
ningen verlucht.
00.
hal<
De overheid reeft rich uiteraard veel
moeite om al deze ellende te overwin-
nen. In de afgelopen jaren zlm 120,vluchtelingen
reusachtige betonnen woonblokken
sticht, waarin
bevrijd ademhalen, /oor hen heeft het
r morton tij» be- w"r lin
de boerderij, de De protestantse artsen van Kartner
groenteteelt en voor het houden van 1 West-Duitsland) voeren een actie om
klein vee. De rest is gereserveerd voor tegemoet te komen aan het medicijnen-
de rijstbouw. Behalve de o-curoenisrh' tekort in de onderontwikkelde gebieden,
raad van kerken, die in Parana voor Op initiatief van de uit Kartner afkom-
309 tot 400 gezinnen land heeft gewor-|stii.i
heeft vooral de commissaris
protestantse zendeling J. Rathke,
i dienst van de Baseier zending in
vTn. nieegehoipen| Kameroen werkzaam is. heeft het pro-
de emigratie door te laten gaan testantse zendingsgenootschap^de
'vluchtelinge® Beide Instanties hebben zich garant ge- J J~
gevraagd voor-de medische zending
wonen Maar meer dan"een" half mil- steld voor de reis en de bijkomende een deel van de grote hoeveelheid m
ïTvfrrtirt n« In hutten houten kosten van de vluchtelingen. De rift van sters. d:e Zij ontvangen, af te staan.
Tb. wplor on actie ..brood voor dr werold" koo Dank 1 dr voorklank, d o dozo op-
blik die de mensen xelf op de borghel- dan geheel worden gebruikt voor de ves- roep in med.sche kringen had, was het
oUkrn tlgingskosten. voor het bouwmate-resultaat van de inzame-ing 540 kilo-
llngenonder de viaducten ot op daken j werktulgei)i tractoren, zaaigoed gram medicamenten, mm
van de hnlzen hebben gebouwd. Dutsen- en mest.
den of xijn het tienduizenden?
wonen echter nog op straat, «onder
dak boven hun hoofd, «onder werk enjvang"van de ellende in Hongkong, man- -n de Baseier sending
sonder bezittingen. 1378 vluchtelingen kunnen dan toch weer Hongkong.
Daar, In verband met de Invoerreeh-
iratk
ioh'c
Een aubergine is voor mij altijd meer sieraad
dan vrucht geweest. De diepglanzende paarse
huid en de mooie kloeke vorm treffen mij steeds
opnieuw. Soms koop ik er één, zomaar voor het
mooi, om naar te kijken. Ik zoek dan bedacht
zaam naar een exemplaar waar het zachtgroene
steeltje nog aan zit. Dan leg ik hem op een tinnen
bord en beleef er veel vreugde aan.
Het spijt rne, dat ik ze niet zo lekker vind. Op
verschillende manieren heb ik ze al klaar ge
maakt, mezelf suggerend, dat het heerlijk zou
smaken, maar het werd nooit echt lekker. Daar
om koop ik er alleen maar zo nu en dan één om
naar te kijken. Tante Nel vindt dat heel mal: als
ik in deze tijd van het jaar een bos tulpen zou ko
pen, zou ze me natuurlijk verkwistend vinden,
maar normaler dan nu. Aubergines, vindt tante
Nel, zijn liflafjes, die met een ordentelijke maal
tijd niets te maken hebben. En zo'n ding kopen
om alleen maar naar te kijken en hem weg te
gooien als hij gaat krimpen of rimpelen, is iets
dat nooit in haar hoofd zou opkomen. Dus is het
mal. Aubergines spelen dus van tijd tot tijd een
rolletje in mijn leven.
Vandaag is het tinnen bord leeg. Vandaag ben
ik narrig. De kinderen zijn druk en rommelig. Bui
ten is het grijs en modderig. Sleepvoetend doe ik
mijn dagelijkse plichten en hang scheef tegen de
wereld aan. Bij het opstaan begon het al: een lad
der in mijn laatste hele kousen, mijn haar wilde
niet zoals ik wilde.
je 's avonds schaamt. Maar van schamen was nog
geen sprake, de dag duurde en duurde maar. - Ik
liet de melk overkoken en toen mijn zoontje ,-m
twaalf ur thuis kwam, vertelde hij, dat hij op
school had overgegeven en dat zijn buik zóóó raar
borrelde. Toen ik hem in zijn bedje stopte, scheur
de mijn nagel af.
Vo&tang.e,&S
en
Deze hulp is wel is
op een gloeiende plaat, gezien de
vang van de ellende in Hongkong.
f'kl'fin Kffbo" 'O'rde. oolfdc dc prut over hot oos/ornuis.
druppci Dovan de kruidenier"tro.r pool hoqer
erzonden voori
Op dat moment belde Micheline, mijn nichtje,
me op. Ze heet gewoon Miesje, maar toen ze ging
studeren, vond ze, dat ze alle burgerlijke mufheid
van zich moest afschudden. Ze begon met haar
naam te veranderen, toen de kleur van haar haar,
om tenslotte te ontdekken, dat ze als asblonde Mi
cheline ook nog moest studeren van haar burger
lijke vader. Maar in de grond van de zaak is het
een lief kind. waar ik een zacht plekje voor heb
Ze ratelde als een non-stop-programma over haar
vrindje, over geldnood, over een feestje, waar ze
zo dol en dolgraag mijn bloedkoralen voor wilde
lenen. ,Je doet het. hé tantetje? Als dank kom ik
een keer gratis baby-zitten." Ze zong verder: „O,
en tante ik heb zo'n bééééldig pakje op de kop
getikt. Via via hoorde ik, dat er een leuk sho£n'
werd opgeheven, waar alles zwaar was afgepri
Ik zit nu te teleforneren in een droom van i
pak."
„Wat voor kleur?", vroeg ik zonder interessi
„Tja, hoe noem je dat? 't Is een typisch si
paars. Een beetje aubergine-achtig."
Dat deed de deur dicht.
Ik beloofde haar prompt het snoer en bf
ijlings af. In mijn verbeelding zag ik haar zittrh
verzorgd en mooi, het blonde haar glanzend bo
haar nieuwe pak. Ondertussen zag ik ook mei
ladder, gescheurde nagel, grauwe humeur int
sief. Toen zag ik ook nog mijn kleine dochter,
zorgvuldig een eekhoorn aan het kleuren v
Niet bruin, maar paars. Ze keek een beetje bet
terd. toen ik zei dat het prachtig weid.
„Ik weet wel, dat eekhoorns bruin zijn, '4ca
moeder, maar er was in het hele boek niets
om paars te maken en paars, dat vind ik de
aller mooiste kleur".
,Jk ook, wist je dat?"
Toen heb ik de groenteboer opgebeld en
aubergines besteld.
Jtri
Ineens zag ik de lijn lopen van mijn paarse-e
hoorn kind naar mezelf en naar tante Nel, 'jiaat
mijn ouders en vrienden, allemaal zoekend, b! 5
derend en hongerig naar evenwicht en harmo
Allemaal vechtend voor een beetje hemel in
hart.
Achter dat alles zag ik in een flits de niet
aarde, overvloeiende van melk en honing, i
tuinen en. jazeker, ook van aubergines.
Het vervult me even met een vlammend t
langen: het doet geen pijn, het brandt alleen
grauwheid weg.
Mink van Rijsd*
Md
a'
