r
r.
>ens,op pagina stop Open st°p pagina stop Openstop pagina stop C
Kan er dan
P niemand meer
warm lopen?
jina
Ruimte
voor ons.
Een tien voor de tieners?
:-»hhh»»HHH
Sat hadden we
nag. (net) nodig.
Er uit gelicht
De tien
meest
verkochte
ZATERDAG 15 APRIL 1961
HCT beeft ons (oprecht én bijzonder) veel plezier gedaan,
dat er zovelen hebben gereageerd op het „stuur
maar wat je wilt" voor deze open pagina. Het heeft ons
tevens (oprecht én bijzonder) bedroefd, te moeten
constateren, dat niet alle inzendingen voor plaatsing
Jn aanmerking konden komen. „Er uit gelicht"
schenkt hier klare wijn over. Gelukkig bleef er
nog zoveel over, dat we meer dan voldoende
kopij hadden voor deze „Ruimte" en zelfs nog
een staartje konden reserveren voor een
volgende open pagina, die daar kun je
van op aan binnen een maand weer
gaat verschijnen.
Nü kom je enkele gedichten, illustra
ties en wat proza tegen, met een
enkel stukje, dat niet wachten kon
én natuurlijk onze vaste rubrieken.
Hen, die Marja en haar post een
warm hart toedragen, moeten
we vandaag echter teleurstel
len. Marja is ziek en kon
haar brief niet insturen.
Troost je volgende week
zal ze er (hopelijk), weer zijn!
"a
mmmKKKmWÊB&m. 1 - m -• - --
J
stop
/"EERTIEN dagen geleden hebben we een
groot gedeelte van onze „ruimte"-pagina
besteed aan de plannen rond Kennedy's vredes-
korps en het Nederlands initiatief, dat hieruit is
ontstaan. In een aantal gesprekken met jonge mensen
bleek toen, dat „jong Nederland" weinig enthousiasme
ervoor kon opbrengen. Dit laatste nu heeft Anke
van der Spek uit B e r k e 1 nogal geïrriteerd. Zij
schreef daarom de volgende brief aan „ruimte", waaruit
we enkele passages willen overnemen.
..Als in Amerika- de jeugd er
gens enthousiast voor kan wor
den, moet dat in Nederland ook
kunnen. Zo gauw echter de me
ning van de Nederlandse jeugd
hierover wordt gevraagd, blijkt
er weinig optimisme over de plan
nen te bestaan. Daar schrik je
dan wel even van. En dan had de
enige, die wél enthousiast was
nog als hoofdmotief: ,,ik houd
van reizen". Laat ze dan kinder
juffrouw of zoiets worden in En
geland of Frankrijk. Dan weet ze
in elk geval, dat haar komst ge
waardeerd wordt; iets wat* de
vraag is, wanneer je de rimboe
intrekt. Als je uitgestuurd wordt
om daar te werken, maak je geen
plezierreisje. Maar in ieder ge
val kun je dan proberen mee te
helpen enige verbetering in de
barbaarse toestanden in deze on
derontwikkelde gebieden te bren
gen. Kan er dan niemand eens
warm lopen en zonder enige re
serve ,,ja" zeggen als hun ge
vraagd wordt iets te doen. waar
voor je wat moet over hebben?"
zo vraagt ze zich af.
Ten slotte hoopt Anke dat er
in Nederland nog jonge mensen
te vinden zijn, die niet zo nega
tief reageren als zij, wiens me
ning jullie op deze pagina zijn te
gengekomen.
(Noot van de redaktie: „fijn,
dat je hebt geschreven. Zijn het
volkomen met je eens".)
Hans Baars (uit Rotter
dam) zond o.m.
Gebed van
1
het water
foto's: Chris Stapel
CTIL stonden ze aan de voet
van het monument te
wachten op de allerlaatste
woorden.
Hun ogen traanden en de
vrouwen huiverden in hun
dunne zomerjurken. Het ge
luid van een kind, dat altijd
ontroert in zulk een stilte,
detoneerde hier.
De lucht zat barstensvol
voelbare gedachten, die er
gens achter de horizon tegen
elkaar botsten, om na hun
vruchteloze vlucht op de
grond te vallen, waar dc
mensen, die even verstaan
gingen, ze kapot trapten.
r\E man voor me was groot,
U zodat ik op mijn tenen
moest gaan staan om over zijn
schouder te kunnen kijken.
De agenten stonden stram en
vol plichtsgevoel te wachten
tot hun laatste dienst om zou
Een jongen en een meisje za-
tcn naast elkaar op het gras en
keken naar het einde.
Ik zag vrienden en vriendin
nen staan; ook mensen, die al
lang geleden overleden waren,
herkende ik.
Een beetje achteraf stond
mijn moeder. Bij haar had ik
me altijd geborgen geweten,
maar in de wereld was het
koud. t
Ook ik wachtte op het einde
der stilte en op de woorden, die
daarna gesproken zouden wor-
den.
Er heerste nu welhaast een
mystieke sfeer rondom het mo
nument. rondom die naakte
vrouw met de fakkel
r)E mensen keken elkaar on-
derzoekend aon, alsof ze
verwachtten, dat Hij onder ons
zou zijn. Anderen. die meer
Urénttt* ran tfe
keken naar boven, gedachtig
aan het woord van de engel tot
de Galilese mannen: „Deze Je
zus, die van u opgenomen is in
de hemel, zal alzo komen gelij-
kerwijs gij Hem naar de hemel
hebt zien henen varen".
De gedachten hoopten zich op
en reikten nu bijkans tot de
knie. Enkele mensen keken
ernaar; er waren veel slechte
en slechts weinig goede bij.
De zon was nu onder en de
straatlantaarns verdronken de
mensen in hun verraderlijk
licht. Angst'.
Mannen stootten hun vrouwen
onmerkbaar van zich af. Zelfs
de kinderen, die nog altijd
speelden, schenen te begrijpen,
dat hier iets groots stond te ge
beuren. De gang der dingen zou
voor het laatst verstoord wor
den.
LIET allerlaatste verhaal na
derde hier zijn einde.
De grote auteur zou na het
laatste punt zelf ten tonele ko
men. om te kijken, of de men
sen geleefd hadden naar zijn ge
schriften.
Ergens achteraan hoorde ik
een paar vrouwendie schuch
ter zongen en mannen, die pro
beerden mee te doen.
„Abide with me...."
Anderen baden stil voor zich
uit. De gedachtenstroom had
opgehouden te bestaan, de lucht
was zuiver en de mensen wa
ren leeg.
Plotseling kleurde de hemel
rood, de passieve maagd op
de sokkel loste in het niet op.
De donder, die ik verwachtte
bleef uit. Er kroop een gemom
pel tussen de mensenmenigte
door. Toen verstomde ook dat.
Even was er een afwezigheid
van alle geluid, zelfs de natuur
zweeg.
God glimlachte tegen ons.
T\E kinderen begonnen weer te
spelen, sommigen vochten
zelfs om een knikker. Ook de
mensen kwamen los. Men be
gon te spelen en zich mét de
kinderen te verlustigen.
De priester, de dominee en
de rabbijn, de prostituee en de
wapenhandelaar, ze speelden
tot het donker was.
Een heilsoldaat stond het al
les met een serafijnse glimlach
rond de lippen aan te kijken.
Later zijn we met zijn allen
naar de hemel gelopen. God zelf
had de weg naar de hel afge
sloten.
CEES VAN DER BEEK.
Ook dit jaar is (voor de hveede
maali een bundeling verschenen
van het beste werk dat in het
cursusjaar 1959-1960 door de Ne
derlandse schoolbladen is gepubli
ceerd. „Het beste werk", dat is,
volgens dc redakteuren, het werk
dat een weerspiegeling ie van het
geen leeft onder de jongeren (cn
hun generatiegenoten schrijft men
er dan bij, iets dat wij niet ge
heel hebben begrepen) en uiter
aard voldoet aan zekere kwalita
tieve normen.
Wij hebben geprobeerd deze weer
spiegeling in het bundeltje te ont
dekken, maar hebben die niet ge
vonden. Natuurlijk niet. Dit is ech
ter geen reden geweest om het
werkje verder ongelezen te laten.
Iets dat trouwens moeilijk kon,
want we moesten bet bespreken.
Wij kunnen het trekken van vergelij
kingen altijd moeilijk laten en we
hebben er dit keer weer twee voor
u opgelost. Allereerst een verge
lijking met het eerste deeltje van
„Een tiendeze valt duide
lijk in bet nadeel van dit tweede
deel uit. Een vergelijking lussen
proza en poëzie bracht ons tol de
vreemde ontdekking dat het peil
van deze laatste categorie be
duidend lager is. Iets dat te vreem
der is, als wij bedenken dat de al
gemene teiidenz van de literaire
tijdschriften juist omgekeerd is.
Het is werkelijk opvallend met hoe
veel vrucht men Lucebert en An-
dreus gelezen heeft. Vooral ene
Frcderik Nieuwpoort viel ons wat
dit betreft bijzonder op. Hoewel
ook in het proza de invloed van
bijv. Bomans en Mulisch duidelijk
is, staat dit toch zeker op een ho
ger peil. Wij noemen hier bijv.
„Oog om oog en de rest ook sa
men delen" van Peter Wempe en
een „proza-gedichl" Jazz.
Onze totaalindruk: zeker geen tien,
maar door het proza toch nog wel
een zeventje. Hetgeen betekent
dat, als, er een vriendje van je in
staat, je het wel kunt kopen zon
der wroeging te krijgen. Zo niet,
koop dan liever iets van Lucebert
of Bomans, misschien mag je dan
het volgend jaar ook meedoen.
De benjamin (ze is vijftien) Is
vandaag Heieen Verduin uit Noord-
wijk aan Zee. Zij schreef:
Verdriet
verdriet
sluipend op de tranen
van mijn hart
klaagt
als de cello
in de nacht
de druppels vallen
naar beneden
vallende sterren
kinderen huilen van verdriet
om pijn
en omdat ze nog gelukkig zijn
de droefheid
sluipt
verder
doodt de mensen
jonge mensen
om hun verlangen
naar begrip
en liefde
onbeantwoord
tot het smelt
in het vocht van mijn ogen
dan staat het stil
cn blijft over
als een stuk
weemoed
levensmoeheid
HELEEN VERDUIN
God leg Uw Hand
op mijn mond
als ik vloek
God zie mij aan
Ials ik het hout
dat mij bemint
zou willen breken
mijn borst laat de lucht
het licht werd gebroken
I en ik heb gevloekt
met mijn ogen
omdat het donker was.
Vader zuiver mij
Inu de klok klinkt
nu het uur nadert I
nu de ster in de wolken
rust
Vader geef mij Uw Liefde
IUw hand
Uw rust
Imijn wraak wordt geheeld
met kussen genezen
Vader ik dank U 1
ik bid U
Vergeef mij!
ik wil de zwarte dingen uit de wereld wegnemen
ik wil niet meer zingen van momenten van pijn
ik maak de zwarte uren witte uren
ik maak de zwarte dagen avonden va-n rode rozen
zeg mij dat ik dat kan
de zwarte wolken uitpersen tot melk van zijde
tot sluiers waarin je kan slapen
tot alles wat maar mooi en teder is
ik wil de zwarte plekken in de. wereld
bedekken met mijn speeksel van liefde
ik wil alles wat zwart is wit maken
of rood of oranje of groen
als het maar niet zwart is
ajs het maar mooi is en goed
HENNY TURPIJN
Van Cornelis Bastiaan Vaandrager ontvingen wij hel
volgende berichtje (voor de niet ingewijden: mijnheer V.
afgeleid kan worden uit zijn
i beriphten uit Moskou i.< ile
rensuur op de berichten van bui
tenlandse correspondenten afge
schaft.
Dat noemen ze nou een „dijen-klrt-
eer". En we vermoeden, dat
Chroesjtsjef er zelf het hardste om
gelachen heeft. Maar laten we op
passen als de Russen „grapje-"
gaan maken. Wie het laatst
lacht...
Zelf» in Nederland zijn de «tem-
men verdeeld over het regerings
beleid in Nienw-Guinea. Iedereen
betitelde de instelling van de
Nieow-Gninea Raad als „De éér-
"bfjbcl hadden. «te «tap op weg naar onafhanke
lijkheid". De heer De Quay ver
klaarde echter„Wéér een stap »p
weg naar de onafhankelijkheid".
Proeft u de fijne nuance"?
Het huidige kabinet-De Quay maakt
grote kans de geschiedenis in te
gaan al« het „toeristen-kabinet",
want:
Luns weg. Luns terug, Toxopeus weg,
Toxopeua terug, Luns weg. De
Quay weg. Luns terug. De Quay
terug. Luns weg...- Zouden ze een
V.V.V -employe in raste dienst
hebben?
Zijnde als van ouds kort commentaar op
inzendingen, waar we „nee" tegen moesten zeg
gen.
Robèrt S. (Voorburg)
Zou het kunnen zijn, dat we zoiets al eens in de
Duitse „Twen" zijn tegengekomen? Je vertaling
ervan kon ons niet enthousiast maken. Stuur eens
iets „echt van jezelf".
R. M. B. (Hoogvliet)
Op jouw eerste gedicht dit: ..Whi wilden dat ghi
dighten kondet". Op het tweede: „laten we het
droog houden".
R. van den B. (Rotterdam):
'n „Gemaakt" gedicht, het geheel was wat ge
forceerd.
Paul van S. (Oude Wetering)
Sorry, maar verre van origineel. Laat de zon
eens op een andere manier ondergaan.
M. G. (Stolwijk):
Wij zijn van mening, dat existentialisme geen
religieuze gevoelens hoeft uit te sluiten. Vandaar.
J. J. van der K. (Roosendaal)
Zeker niet zó slecht. Vinden,
dat de ironisch-humoristische
kant jou het beste ligt. Spits je
daar eens wat meer op toe en
vergeet dan vooral niet het op te
sturen! Ter aanmoediging.. zie
deze pagina.
J. P. (Leiden)
Moest dat nu weer, die no
zems? Je was de bromfiets ver
geten! En: waar hebben we die
helblauwe meren meer gezien?
..Chanson triste" had enkele uit
stekende beelden, jammer dat je
het over de hele linie niet hebt
kunnen volhouden. ,,De laatste se-
konde" leed aan bloedarmoede.
e n
1 I
Ials ik woorden had
zou ik schrijven
gedichten
verzen
zinnen
1 als ik letters had
zou ik veel schrijven
I verzen
zinnen
woorden
I als ik liefde had
zou ik heel veel schrijven
letters
I woorden
zinnen
Abraham M. (Dordt)
En toch nee!
Jan R. (Schereningen)
We voelden ons gegrepen, noch
geboeid.
Tébé (Voorburg)
Kom eens langs om het toe te
lichten
Bram var D.
Zoek eens andere vrienden!
(Brief wlgt).
Van Tom van Deel
(uit Den Haag) kozen
we:
LIEFDE
het is zo eenvoudig
je hoeft alleen maar
eikaars handen vast
te houden en zacht te
spreken je hoeft
alleen
maar een maan te
maken en een
donkere
nacht je hoeft alleen
maar weifelend te
lachen en je ver te
voelen van al het
andere
je hoeft alleen maar
een kus te geven
is een literator, hetgeen o.m.
verzorgd taalgebruik):
PERSBERICHT
Binnen enkele weken zal er in
ons land een fan club worden op
gericht voor de bekende (en be
ruchte) schilder Jan Cremer, de
Jan Cremer fenklup,
een bijzondere gebeurtenis: der
gelijke organisaties van bewonde
raars bestaan immers slechts voor
zingende en voetballende idolen.
De initiatiefnemers, dichters Cor
nelis Bastiaan Vaandrager en
Hans Verhagen menen dat de
plaats van „barbarist en kunst
vijand nr 1" Cremer naast "Elvis
Presley en Pim Maas groot ge
noeg is om het bestaan van zijn
„fenklup" te verantwoorden. Ge-
interesseerden kunnen zich wen
den tot C. B. Vaandrager, Briel-
selaan 84b. Rotterdam Zuid of
ivoor het Zuiden van ons land)
tot Hans Verhagen, Badhuisstraat
76, Vlissingen (tel. 01184-3016).
De vereniging zal zich onder
meer belasten met de uitgave
van een maandelijks Offipieel Or
gaan (met roddel en poëzie), het
verspreiden van gesigneerde foto's
van dë schilder, bustochten naar
Cremers geboorteplaats 's Gra-
venhage, atelierbezoek aldaar en
clubavondjes met dia's. De dich-
ter-schilder Armando is erevoor
zitter.
Noot van de redaktie: Het
doet ons deugd, dat deze gro
te schilder, die zeker op één
lijn te stellen is met Rubens en
Rembrandt, eindelijk de erken
ning krijgt, die hij zo nodig
schijnt te hebben. Bij nader on
derzoek bleek ons, dat de ge
signeerde foto's goedgekeurd
zijn door £e Ned. Vereniging
van Huisvrouwen en derhalve
volkomen gevaarloos zijn, even
als Cremer zelf trouwens is.
Alleen de klubavondjes geven
ons te denken, de vechtlust van
C.B.V. kennende (zie Taboe)
zijn wij bang, dat deze niet di-
rekt de culturele werking zullen
hebben, die Vaandrager ervan
schijnt te verwachten. Niette
min kunnen we onze lezers
deze klub toch wel aanbevelen,
met dia's en al.... Het wordt je
zóóó makkelijk gemaakt, excur
sies naar de heilige plaatsen
der Cremerianen, tjonge tjonge,
wat fijn dat we op zo'n manier
onze grote kunstenaars van na
bij kunnen leren kennen. Laat
er nou nog eens iemand zeggen,
dat er niets voor de nozems
wordt gedaan.
-WÊÊEÊ
IMMMMIMMimummilllM»*
1. Surrender, Elvis Presley;
2. Non, je ne regrette rien,
Edith Piaf; 3. Are you sure,
The Allisons; 4. Walk right
back, The Everley Brothers;
5. Wooden Hearts, Elvis Pres
ley; 6. Baby sitting Boogie,
Buzzy Clifford; 7. Sucu sucu,
Ping Ping; 8. Wheels, The
String Alongs; 9. Corina Cori-
na, Ray Peterson; 10. Safe
the last Dance, The Drifters.
Onze bloedeigen regering voorzag ons dit maal van c
bloedeigen topper. De oplettende radioluisteraars onder onze
lezertjes, die zelfs de regertngsuitzendingen niet overslaan, I
kennen wellicht de Zilvervloot. (Met centjes meer mans).
Ter stimulering van deze actie is een lied op de plaat vastge-
legd. Een extra oorlam (om in het kader van de Zilvervloot 4
eens een marineterm te gebruiken) kwam de Ruimte redactie j
na het beluisteren van de plaat wel toe. En laat nou een v
de nummers „Spaar me" heten....
IMWIIIIIIIIIIIIHIIMIMMIIHI
