Broeder Hoos
Een gemeente onder de tropenzon
SAME EN JAN
GEESTELIJK
LÉVEN..
vond een zendingsveld op zijn stoep
Geen atheïst
meer
ZATERDAG 21 JANUARI 1961
Niet voor zichzelf
Spraken we een aantal jaren geleden nog over
het einde van het zendingstijdperk, nu weten we
wel beter. Hoewel de deuren in Indonesië zich
meer en meer gaan sluiten, zijn nieuwe deuren
open gegaan. Nog deze maand vertrekken weer
twee zendingsarbeiders naar West-Pakistan om daar
dokter Van Walraven te gaan helpen. Een kleine
delegatie van de Gereformeerde Zendingsbond be
vindt zich op het ogenblik in Kenya om daar een
nieuw terrein over te nemen. Er zijn Nederlandse
zendelingen in India, in Kameroen, in de Kongo, in
Tanganjika, in Brazilië, in Argentinië, in Peru en
Chili. Toch behoeft men niet de halve wereld af
te reizen om een zendingsveld te vinden, want de
eenvoudige Rotterdamse gelovige
In de afgelopen week kwam het bericht dat de „Al-
bert Sohweitzer van Laos", de jungledokter Thomas
Dooley, die vier ziekenhuizen heeft gesticht onder de
meest primitieve omstandigheden en nog vijf zieken
huizen minstens wilde stichten, op 34-jarige leeftijd
aan kanker is overleden.
Deze nog jonge man heeft onder de meest moeilijke
omstandigheden zijn werk gedaan. Een verbeten
kracht dreef hem tot doorzetten. Hij zag niet op
eigen pijn en moeilijkheden om de pijn van anderen
te verlichten.
In een eeuw van doelloosheid, van verveling, van in
teresseloosheid, was hij een voorbeeld van hoe het
ook anders kan,
In augustus 1959 werd het reeds duidelijk dat hij kan
ker had. Hij vloog naar de Verenigde Staten, zijn
vaderland, en liet zich opereren. Oorspronkelijk leek
de operatie een volledig succes. Hij ging weer lezin
gen houden en ontving van een verzekeringsmaat
schappij een prijs van 10.000 gulden, die hij niet
zelfzuchtig besteedde voor het land waar hij van was
gaan houden, maar voor een heel ander werelddeel.
Het geld werd gebruikt voor een ziekenhuis in Ke
nya in Afrika. Deze daad tekende zijn leven dat vrij
was van iedere
Hij huilde niet
i zelfzucht.
gebeld en toen de heer D. P. Hoos de deur open deed stonden er
twee zeelui op zijn stoep uit West-Pakistan. Ze waren de weg kwijt en
belden zo maar lukraak aan om te proberen hun boot terug te vinden.
Maar zij vonden meer dan hun boot, want de heer Hoos, die in de zee-
mansbuurt had gewoond, had ergens nog een paar evangelisatiege-
schriftjes liggen in hun eigen taal, het Oerdoe. Hij bracht hun thuis en
trof op hun boot een groot aantal mohammedaanse en hindoestaanse
zeelui aan.
Comité's
dramatisch oen misdadiger, die opgehangen
den, toeriep om te huilen. De naam van deze bezon
gen moordenaar was merkwaardig genoeg in het lied-
men er mei 500 en vaak
nog meer buitenlandse
zeelieden in Rotterdam,
die niets weten van het
evangelie van Jezus
Christus. Van de carga-
dtur kreeg hij toestem
ming om de boten te
bezoeken. Voor hij het
wist was hij gepromo
veerd tot zendeling bij
evangeliën en geeste-
Ondanks zijn ziekte ging hij door.
Al spoedig bleek dat de operatie wel tijdelijke ver
lichting gegeven had, maar de ziekte niet was weg
genomen. Hoewel hij wist dat hij ongeneeslijke ziek
was, ging hij weer terug naar Laos.
Ook daar bleven de moeilijkheden hem niet bespaard,
want do burgeroorlog brak utt. Nog maar enigs
maanden geleden werd 16 ton medicamenten die - nrn*i» r.nrfc r))/ „J
voor hem bestemd waren in de haven van Bangkok
geblokkeerd. Onmiddellijk nam hij contact op met pre- schip tot schip ging
mier Marshal Sarit Thanarat. De blokkade werd op
geheven en de voorraden per vliegtuig naar de plaats
van bestemming gebracht.
Toen zijn ziekte weer in ergermate kwam opzetten,
zei deze dokter tegen vrienden: ,,Ik zal mijn zieken
huizen blijven leiden, totdat ik er bij neerval."
Plaats voor dieren
We leven in een tijd waarin een misselijk blad als
Twen meent een typering van onze hedendaagse jeugd
te geven. Veertigers en dertigers tekenen daarin een
beeld van twintigers die geen echte vreugde nog in
tens verdriet hebben beleefd, wier leven verdronken
is in het slijk van de verveling. Maar deze stomp
zinnige prikkellectuur geeft nauwelijks een beeld van
onze tijd.
We zullen niet zeggen dat onze jeugd bestaat uit lou
ter Thom Dooley's; noch uit Tom Dooley's die ster-1
ven op het schavot, noch uit Thom Dooley's die ster
ven in hun strijd tegen nood en ellende. Zij zijn
twee uitersten van onze generatie, maar tegelijker
tijd twee voorbeelden.
De ene zegt ons waar we komen als we louter blij
ven bouwen op onze materiële welstand. Weelde
stompt de zinnen af, doet jagen naar steeds grotere
prikkels, en is op den duur alleen maar vergulde
leegte.
De andere toont wat er nog te doen is in deze we
reld. Wie de ogen open heeft, kan nog altijd wel een
plaats vinden om te dienen. En dat is juist wat jon
ge mensen nodig hebben. Wie wil dienen, verdient.
Niet altijd geld, noch eer. Soms vragen we: Waar
om moest zo iemand zo jong sterven? Maar dan
weten we ook dat het leven niet voor niets is ge
leefd. Kan dat van ons leven ook gezegd worden?
lijke lectuur in alle mo
gelijke talen te ver
spreiden. Zo begon een
zendingswerk onder In
diërs, Pakistaners, Tur
ken, Chinezen, Japan
ners, Arabieren en zelfs
onder Russen, een werk
dat nu interkerkelijk
van opzet is en gedaan
wordt door een zestal
trouwe bezoekers, die in
de rug gesteund worden
door een comité van
predikanten en medege
lovigen.
In 1955 werd de behoefte ge
voeld om het werk nog breder op
te zetten. Via het zeemanshuis
kreeg de heer Hoos contact met
de heer Valkepier en zo ontstond
al spoedig een interkerkelijk co
mité dat zich het „Comité voor
Bijbelverspreiding en Zendings
werk onder de Buitenlandse zee
varenden" noemde. De gerefor
meerde zeemanspredikant, ds. K.
S. G. Zijlstra is de voorzitter
was het ds. K. J. Schaafsma,
ge-
ïformeerd, de vice-voorzitter. Ver
der maken hervormden, christe-
lijk-gereformeerden en vrije evan-
gelischen deel uit van dit bestuur.
ontvangen er geen vergoeding
voor, het comité heeft hen alleen
verzekerd tegen de gevolgen van
eventuele ongevallen tijdens dit
helpt hen
Oase in Ethiopië's steppenland
1949 nog niet. De
heer Hoos begreep ech
ter al spoedig dat hij
alleen dit werk nooit
zou kunnen doen. Hij
wilde zich i
geven, maar er moest
hulp komen. Bovendien
moest er een comité
achterstaan. Zo begon
het eigenlijk officieel als" zij koor'het werk ietsnodig
als een zijtak van het hebben. Zo kwam bij de heer
evangelisatiewerk van Hoos het verlangen op om Hindi
de Gereformeerde Kerk te gaan studeren. De grammofoon
van Charlois. ood ""komst en zo heeft hij
deze, voor ons toch wel zeer
vreemde taal, vrij spoedig ge
leerd, zodat hij zich overal ver
staanbaar kan maken. Op de In
diërs die deze taal spreken maakt
het altijd grote Indruk als zij door
een Nederlander in hun eigen taal
worden aangesproken.
Het werk moet hoofdzakelijk in
de avonduren gebeuren, omdat de
zeelui dan vrij zijn. De meesten
van hen gaan niet passagieren.
Ze zitten op hun schip en zijn bij
na altijd blij met bezoek, vooral
als het bezoek iets te lezen mee
brengt.
Evangelisatieplaten
Maar de bezoekers hebben niet
allen lectuur bij zich. Een belang
rijk middel om dit evangelisatie-
of misschien beter zendingswerk
te doen is de grammofoonplaat.
De meeste zeelui kopen wel er
gens op een westerse markt een
tweedehands grammofoon voor
hun familieleden of vrienden.
Maar platen hebben ze meestal
niet en zeker niet in hun taal. Nu
bestaat er sedert de oorlog in
Amerika een organisatie, die ge
sticht werd door een zendelinge,
die wegens ziekte haar werk in
de steek heeft moeten laten, en
zich nu toelegt op het vervaardi
gen van evangelisatieplaten. Zij
bevatten een paar liederen en al
tijd een korte, pittige boodschap,
waarin het evangelie klaar en
zonder omwegen wordt uitgelegd.
Joy Ridderhof heeft in de afgelo
pen jaren tientallen reizen ge
maakt naar de verste uithoeken
van de aarde, om voor deze pla
ten opnamen te maken die ge-
'WIE
tweeduizend verschillende talen.
Als de werkers zo'n plaat aar.
vanaf Addis Abeba de 110 kilometer naar het zuidoosten zocht^ va^nuhjN^d^and cls.Brink week^ .viering n van hjït ^Heilig Medenaam <f®
rijdt over het steppenachtige plateau waar in deze maanden de kersttijd meer dan drie we-
het jaar alles dor en droog, bruin en goor is, ziet door het ken de geestelijke verzorging var
Huisbezoek
vlakte, de suikeronderneming van de H.V.A.-Ethiopië te Wonji.
En wie dan een kwartier later de suikeronderneming binnen
rijdt langs de bungalows van de employées, de prachtige tuinen
met groene gazons vol tropische bloemen en struiken, waar rozen,
gerbera's, dahlia's, deze omgeving in vlammende kleuren zet heeft
hij het gevoel ineens in een andere wereld verzeild te zijn geraakt.
Daar is een oase in de woestijn.
En wie, de volgende dag rond
geleid wordt over de duizenden
hectaren suikerriettulnen, waar
door een kunstig tot stand ge
bracht aflopend terrein het wa
ter van de rivier de Awas;
door allerlei kanaaltjes de ein
deloze riettuln bevloeit en zie
hoe men daar druk bezig is eei
tweede dergelijke onderneminj
en weer zo'n machtige fabriek
en woonpark te bouwen ongeveei
7 kilometer verder, staat toch
wel met zijn ogen te knipperen.
Dan voel je je als Nederlander
niet weinig trots op die paar
honderd landgenoten, die hier
samen met de Etihiopiërs dit
unieke werk tot stand hebben
gebracht. Zij toverden een
vruchtbare oase tevoorschijn en
zijn deze groene vlek al weer
met duizenden hectaren aan het
uitbreiden.
elui die die taal spreken
dringen zich al spoedig om de
grammofoon en luisteren met gro
te aandacht, niet eenmaal maar
vele malen naar dezelfde plaat.
Kerstfeest
Plattegronden
Er
„Vuilnisdienst"
IN zijn laatste artikel
schrijft ds. H. A. Wier-
■i iga, de gereformeerde
redikant die een maand
ang op bezoek was bij de
onge gemeenschap van
Nederlandse gelovigen die
door de H.V.A. tewerk ge
steld zijn bij de Ethiopi
sche suikerplantages, erver
zijn geestelijk werk in de
ze kring. Ver van huis
hebben zij zonder enige
geestelijke hulp van bui
tenaf een gemeente ge
sticht, die er mag zijn.
preek te lezen. Al spoedig
Eerst de kerstdag,
een zangkoor, bestaande uit on
geveer de helft van de gemeen
te. Met de kinderen mee waren
er 60 mensen in de kerk. Nooit ben hier staan<
besef je sterker dan in zo'n dienst
dat je een deel bent van de we
reldwijde Kerk van Christus. Met
allen, hier in Afrika, in Ghana,
Kameroen, de Kongo,
Wat is het heerlijk hele dagen
lang huisbezoek te brengen. Men
slorpt de troost en de heerlijk-
te blijven.
Voor de kleintjes (kerkelijken
en buitenkerkelijken) mocht ik
een bijbels verhaal vertollen,
tvameroen, ue xvor^o, m «c- °Vf
derland, Australië, Canada, Ja- Singïn van
Indonesië
wereld ook mochten we knielen
voor de Heer in de kribbe, de
Wereldheiland. We mochten dan
maar een klein groepje zijn in
dit geestelijk zo dorre Ethiopië,
we hoorden er toch bij. Ook hier
jaarsavond zonnig
mocht niet hinderen
christelijke oudejaarsstemmmg
met het Woord
Deze reis van mij kostte deze
kleine kring 2500. Bovendien
hebben ze nog al wat uitgaven
aan zondagsschoolmateriaal, ca
techisatieboekjes (enkele broeders
geven belijdeniscatechisatie) het
kopen van een orgel en een
echt avondmaalsstel. Bovendien geven
ning ze geregeld een deel
God het jaar kerkelijke bijdrage
contact komen. De eerste
worden is de portier bij de haven.
Maar met een introductiebrief van
het comité worden zij vrijwel al
tijd zonder moeite toegelaten. Dan
zijn er twee wachtsmannen op de
de boot, een Hollander en een oos
terling. Deze mensen hebben dan
meestal alle tijd en nemen graag
lectuur aan en via hen komen de
werkers dan ook wel verder.
Om de eerste aarzeling te c
winnen, bieden de
scheepsbezoekers
plattegronden van
Rotterdam aan. Die
zijn altijd welkom,
maar al spoedig
gaat het gesprek
dan over geestelijke
zaken. De heer Hoos
kwam zo eens in
contact met een ze
vental Arabieren. Ze
namen de platte
gronden van Rotter
dam maar graag
de godsdienstige lec
tuur kregen, vroeg
een van hen: Waar
om haten jullie niet
de Joden, die toch
jullie Verlosser aan
het kruis genageld
hebben? Een derge
lijke vraag biedt
een pracht van een
opening om het
evangelie van liefde
te verkondigen.
Een andere keer
kwam de heer Hoos
tact met een zee
man uit Madras. Hij
had geen lectuur bij
zich in het Tamil,
maar bood aan de volgende dag
op het schip in de waalhaven
te komen. Tot zijn grote verba
zing vroeg de man of hij dan ook
geen lectuur in het Chinees, Ja-
6ans, Noors, Frans en Duits mee
on brengen. De man voer op een
Panamees schip met een heel in
ternationale bemanning. Tijdens
het bezoek op deze boot, vroeg
een Indiër de heer Hoos om in
zijn hut te komen voor een rus
tig gesprek. De man vertelde dat
maar hij wilde het boekje in zijn
taal, het Oerdoe, heel graag le
zen. Deze man kwam later weer
in Rotterdam en vertelde dat hij
zijn nieuwe bijbel regelmatig las.
Hij was nog wel geen christen ge
worden, maar Gods Woord sprak
hem in het bijzonder aan.
Vruchten
Natuurlijk is het moeilijk in dit
werk om over vruchten to spre
ken, maar ze zijn er wel. Daar
is bijvoorbeeld die brief van een
Indiër. Zijn schip had in nood ver
keerd en urenlang stuurloos rond
gedreven, een prooi van, de gol
ven. Toen waren de zeelui bij el
kaar gekomen en hadden de
grammofoon aangezet en de plaat
gedraaid met het evangelie. Sa
men hadden ze nog uit de boek
jes gelezen en toen gebeden. Hij
was er van overtuigd dat God hun
gebed had verhoord.
De zes werkers verzetten
enorm veel werk. De heer Hoos
heeft zelf een nachtbetrekking
aangenomen om maar zoveel mo
gelijk tijd te hebben om op stap
te gaan. Vrijwel iedere avond
trekt hij erop uit. Maar ook de
anderen geven heel wat avonden
voor dit werk. De vice-voorzitter
vertelde me echter dat er nog
veel meer gedaan kan worden.
Er is vooral behoefte aan jonge
mensen. die ongedwongen en
spontaan het evangelie kunnen
uitdragen. .„Is enige eis wordt ge
steld dat zij lid zijn van een
keik en instemmen met de grond
slag en zich willen geven voor dit
werk en er ook het doorzettings
vermogen en de gaven voor heQ-
HAVEN VAN ROTTERDAM
Een zendingsveld dicht bij huis
lectuur wordt een betrekkelijk
klein bedrag betaald, dat toch
ieder jaar weer oploopt. Maar
keikeraden en particulieren heb
ben steeds gezorgd dat op giro
658591 van dit Comité voor Bij
belverspreiding en Zendingswerk
onder Buitenlandse Zeevarenden
te Rotterdam voldoende gestort
wordt om het werk voort te zet
ten, ook al daalt het saldo wel
eens angstwekkend.
Aan medewerkers is echter al
tijd gebrek. Het werk concen
treert zloh hoofdzakelijk op de
Waal- en Maashaven, terwijl zo
nu en don een boot bezocht wordt
In de Merwehaven en bij Pernis.
Aan de rechter Maasoever wordt
echter nog niets gedaan.
Trouwens er zijn andere plaat
sen waar ook gewerkt zou kunnen
worden. Zo kwam er in de afge
lopen dagen een brief uit Amster
dam, die vroeg om inlichtingen en
het is niet onwaarschijnlijk dat
dit werk ook daar zal gaan be
ginnen. De heer Hoos staat zelfs
In contact met een scheepsbezoe-
ker in Madras. En zo is dit werk
dat deze Rotterdammer vond op
de stoep van zijn eigen huis, uit
gegroeid tot een werk dat vruch
ten draagt over de gehele wereld.
De Amerikaanse, bisschop wan
de Episcopaalse Kerk Pike
organiseerde enige jaren gele
den een kerkelijke bijeen
komst ter gelegenheid wan de
100ste geboortedag van Sig-
mund Freud. Psychologen en
psychiaters van alle gezindten
vormden een symposium.
°ike kreeg stapels woedende
brieven van christenen, die er
de nadruk op legden dat Freud
een atheïst tvas, en hij het
recht niet had om een samen
komst te zijner eer in de kerk
te organiseren.
Het antwoord is veelbetekenend.
Pike liet zijn secretaresse
schrijven: „U schreef dat
Freud een atheïst was. Dat
kan waar zijn, maar hij is
het nu niet meer."
Hulp
Maar hoe komt u aan al die
lectuur, was onze laatste vraag
nog. Ds. Schaafsma vertelde ons
dat verschillende instanties voor
al in Engeland helpen. De gram
mofoonplaten krijgen, de werkers
Ahnen-Gallerie
TVU we zo met Sarie en Jan via jeugdleider Sybe
hebben kennis gemaakt en hij op z'n gemak bij hen 'n
bakje thee zit te drinken, heb ik tijd. en plicht om u op de
hoogte te brengen van hun beider voorgeslacht. Ieder mens
bezit nu eenmaal een eindeloze reeks voorvaderen. Niet
alleen koningen en edellieden kunnen bogen op een „ahnen-
gallerie", zij 't ook dat gewone mensen zoals u en ik niet
op de hoogte zijn wat dat voorgeslacht precies heeft uitge
haald en hoe ze er allemaal hebben uitgezien.
gratis voor dat werit
de
Uit de praktijk van een
MAATSCHAPPELIJK
WERKSTER
de Ame-
te besluiten. Op nieuwjaarsdag rikaanse zending. Twintig gezin-
verden twee kinderen gedoopt.
Het was een ontroerende dienst,
ook al omdat de laatste tijd
tien ongehuwde:
al dit geld bij elkaar. Dat is
ker iets om bewondering voor
paar gezinnen, die bij had ook een kindje verloren
Elke nacht wordt deze oase kan het geweldiger een gods- diepe'
bezocht door een groot aantal
hyena's die uit de omringende
kale heuvels komen. Zij zijn de zondagsdienst
alle den
Daa
dagen bijeen komen? Maar dat
wilde men toch niet. Dan zou
men. het zondagbesef verloren gaan. zegen. En hoe
En deze kranige pioniers, her-
Achter de stekelige omheinln- vormden ei. gereformeerden,
gen rondom het woongebied hielden vol, trokken anderen aan,
ÜSSSML 2Sfï..'"SS«JM£ dS ongetrouwde StorWon.
deze kleine kring drie kinderen hebben.
Maar deze kring moet toch op
dat "eerT'baby ten"'doop"** bracht zijn minst twee maai per jaar
u_j „i. 1 geestelijke verzorging hebben
vanuit Nederland. Dat gaat hun
toen weer een kind financiële krachten echter te bo
ven. En daarin zullen wij, ker
ken en christenen ln Nederland,
moeten helpen. Onze bewondering
die- uitspreken is goed, maar daar
:ra- mag het niet bij blijven. Onze
beurs zal ook wat voor deze klel-
gemeenschap moeten open-
drie jaar stierf. Wat
dan een binding aan elkaar. Wat
fabriek bracht het vele ouders met jon-
ras de ge kinderen tot verdieping
hun geloofsleven. En wat wa
nieuwjaarsdag met het sacra
ment van de Heilige Doop voor
het „stampvolle schoollokaal"
allen een ontroerende
de volgende gaan.
feit dat men zich
vindt.
Toen Ik enkele jaren geleden
met een vliegtuigje over het
machtige rijstcomplex Wagenin-
gen in Suriname vloog en later
deze geweldige plantage met zijn
boerderijen bezocht, had ik
hetzelfde gevoel als hier in Ethi
opië. Daar had men midden in
de zwampen, modderige moeras
sen met moerasbomen,
de Zuiderzee
i benadert. I<
vindt men hier in Ethiopië.
gens die enkele^ jaren lang
Zending
Om de beunt ging een der jon
ge mannen voor in de dienst. Zij
zochten contact met Amerikaan
se zendelingen die in dit land
werken. Ze lieten verschillende
zendelingen proef preken om te
welke zending en welke
de United Presbyterian
Gemeente
Tot deze kring behoren nu 50
volwassenen, merendeels belij-
Maar er Is hier nog iets waar- dende leden van een Nederlandse
AL TL OECUMENISCH t
Ds. J. Louw vraagt zich in het blad van de
baptisten „De Christen" af, of \ye niet te een
zijdig de nadruk leggen op de „schande" van
het feit dat er geen eenheid is in de kerk:
Steeds maar weer te worden'beschuldigd vanwege
de verdeeldheid op kerkelijk terrein verwekt op de
duur een minderwaardigheidsgevoel. Dat laatste me
nen wc overigens zo hier en daar al te hebben op
gemerkt. Men durft niet vrijmoedig meer over straat
ie gaan als iemand, die als christen ook nog een
voornaam heeft. Men geneert zich voor de laatste
JOURNALISTEN KN KOEIEN
Ds. J. D. Boerkoel in „De (Kamper) Bazuin":
lie een onweer allang
r besnaarde schepselen
mdstoel tot dutten neer-
ïaliftcn, radio- en tcle-
stille dankbare be
wondering zijn pet moet afne
men om met een ontbloot hoofd
de Heer te danken. Toen in 1952
kerk. Men zocht contact met KABINETSCRISIS
Nederland in de hoop ook
een maand lang een Nederlands
predikant te kunnen krijgen. De
moedige
groot deel al een
varing in Indones:
rug hadden, bevonden zich
paar belijdende christenen onder
Indonesië en op weg naar Ne-
derland vanuit Aden een bezoek
achter de bracht. Velen hier kende hij nog
van zijn werk op Sumatra. Daar
na kwamen ds. Van der Linde
(ook of terugreis uit Indonesië)
en ds. Van Doorn op terugreis
van Tanganjika. Vorig jaar be-
Ds. L. H. Ruitenberg in het onafhankelijk
weekblad voor evangelie en socialisme „Tijd en
Taak":
Burger heeft liet goed gedaan, lykt mü, al heeft
hij naar myn smaak iels te veel de protestants-chris-
telyke fracties in bescherming genomen. Maar wie
zich socialist voelen, zullen door deze opvoering
toch ook beseft hebben, dat \v(j te zaïnen bezig die-
lien te zijn oun duidelijke antwoorden te geven op
de vragen die de anderen laten liggen. En daarmee
zijn we bepaald nog niet klaar.
Er zijn levende
voelen aankomen, als grovt
zich nog zorgeloos in een str
vlyen. Dat zijn koeien, join
visiereporters.
TOENADERING
Ds. Louw in een van zijn „losse schakels" in
het blad van de baptisten „De Christen:"
Het ware inderdaad te overwegen of wij, baptis
ten, met ons gemeentebeginsel als „eigenheid" niet
meer moesten trachten kontakt tc krijgen met zul-
ken, die de Here Jezus van harte liefhebben en dat
geloof bezitten, dat naar onze overtuiging bijbelse,
voorwaarde is om in de gemeente te worden opge
nomen. Ik stel hier de vraag of we geen toenadering
zoeken tot de nogal veelkleurige groepen pinkster
gemeenten, die menen wij bezig zijn zich van
hun eenzijdigheden en overwaardering van bepaalde
gaven te ontdoen,
Deze broeders hebben ongetwijfeld gemecntebesel
en wijzen ook krachtens hun gemeentebegrip de
kinderdoop af. Zy hebben ook verstaan dut in de
doop het wezenlijke niet het element vnn het water
is, maar de ten-onder-brenging van de zondaar in
Christus' dood en het hem opheffen tot een wandel
in de Geest.
Mij lykt een oekumetrische beweging in deze rich
ting vruchtbaarder zonder derhalve het gesprek met
leden van wereldraadkerken te willen staken.
Schotten duiken
naar zestig
stenen kruisen
Schotse amateurduikers zul
len eind april gaan duiken in
de baai van het Hebriden-eiland
Iona, om ongeveer 60 grote
stenen kruisen op te sporen en
deze als het mogelijk is, op
het droge te brengen.
Deze kruisen -eijn vroeger
door Keltische monniken op
Iona opgericht en men zegt, dat
protestanten ze na de hervor
ming tijdens een beeldenstorm
in zee hebben gegooid.
Vooraanstaande personen van
de Schotse Presbyteriaanse
Kerk, staan nogal sceptisch te
genover deze onderneming, om
dat het verhaal over de ver
dwijning van de kruisen vol
gens hen onbetrouwbaar is.
TV/TOGELUK dat we door ern-
stige onderzoekingen of
dank zij de hulp van bepaalde
bureaus, die zich met genea
logie bezighouden 'n deel van
onze naaste, lijnrechte voor
gangers en voorgangsters kun
nen te weten komen en dat we met zekerheid kunnen zeggen
hoe enkele eeuwen geleden ergens mensen leefden, wier afstam
melingen wij zijn, maar dan verliezen de draden zich in de
duisternis vsn het verleden. Ach, er behoeft maar ergens één
oud doopboek dat eens de plaats van 't huidige bevolkings
register innam te zijn verbrand of al te slecht zijn bijgehou;
den door een predikant of pastoor, wiens noteertalenten niet
al te hoog ontwikkeld waren, en men is de draad voorgoed kwijt-
Dat is eensdeels jammer, want iets van al die bet- en betover
grootouders is ook in ons gevaren, maar 't is ook wel zeer troost
rijk, want waar zouden we blijven als ieder mens zo'n eindeloze
verzameling portretten en schilderijen moest meeslegen gelijk
kastelen en burchten er in rijke hoeveelheden ten toon spreiden.
Ik treur niet al te zeer om 't gemis van een conterfeit-
sel van m'n naamgenoten: Ik weet daarvoor ook te goed dat
ieder mens door Gods genade nooit uit die voorgeslachten af
leidbaar is; integendeel, dat ieder mens door diezelfde gena
de juist een éénmalig, nooit voorgekomen, nooit herhaalbaar
wezen is. Maar dat neemt niet weg dat ik U iets van Sa-
rie's en Jan's afkomst wil vertellen!
SARIE Is 'n Blikstaart van zichzelf en Ik hoop om der
lieve vrede wil dat geen lezer die naam draagt, maar
mocht dat toch 't geval zijn dan kan ik met de hand op mijn
hart bezweren dat die lezer géén familie van Sarie is, want
ik verzin dn naam zo maar, omdat ik 'm nog nooit eerder ben
tegengekomen. Dat sluit overigens niet uit dat Sarie best wel
familie van lezers kan zijn, die ook naar een andere naam luis
teren: ik herzeg dat we er geen flauw benul van hebben wie
onze voorouders waren en wie dus heden ten dage onze ach
terneefjes en dito nichtjes zijn. Ik wilde zelfs wel dat ieder
een beter besefte dat de mensen in de volkswijken, en de men
sen in de onderlagen van de maatschappij, en de mensen in
de logementen of waar ook onze naverwanten en magen kun
nen zijn. Als we niet zo kieskeurig in het kennen van onze
familie waren, zouden zelfs heel wat eenzame stumperds niet
zo verlaten aan hun eind komen! En niemand zegge: „Ik
woon in 'n net dorp!" of: ,,Ik ben van goede afkomst!"
want alle stedelingen zijn uit nette dorpen afkomstig, en
allemaal hebben we dezelfde afkomst en 't is niet eens nodig
om tot Noach of Adam terug te gaan om op gemeenschappe
lijke stambomen te stuiten.
NU hebben deze Blikstaarten in hun laatste generaties een
typisch3 eigenschap ontwikkeld, althans in de vrouwelijke
lijn en wel deze: door dc jaren heen plegen alle kinderen
van een meisje Blikstaart de achternaam van hun moeder
te dragen. Dat was zo met Sari's moeder, met haar groot
moeder en met haar overgrootmoeder over eerdere betrek
kingen ben ik in het onzekere.
Ik heb di overgrootmoeder nog gekend. In de negentig was
ze toen. maar ze had best voor zestig kunnen doorgaan. Vi
taal als 'n kruiser, en jolig als een roeibootje bij stormweer
od de Maas. Gitzwarte ogen en donker haar, 'n lachende mond
en niet bepaald zonder tanden en zonder haar daarop. Het
was dat op een kwade dag 'n auto op het trottoir schoot,
waar zij juist met enkele buurvrouwen de hogere politiek stond
te becritiseren. anders zou ze ongetwijfeld de honderd\ Iftig
gehaald hebben. Wie de aangerichte ravage aan auto, lanta
renpaal en huizen bezag, begreep niet dat de oude vrouw
Blikstaart niet op slag dood was geweest, al zou dat haar
veel lijden hebben bespaard. Nu moest ze na enkele weken
toch de strijd tegen verschillende levensgevaarlijke kwetsuren
opgeven. Maar tegen auto's zijn vlees noch bloed bestand!
Ze was overigens geen klagende patiënte: zolang de pijn niet
al te erg werd, lachte ze en dat moesten meer patiënten
WIJKP REDIKANT.
