Gejaagdheid kenmerkt
kerkelijk beleid
Meningen van anderen
Een kanttekening
HET COMMUNISME ONTHULD
NIEUW GUINEA: Wedloop met de tijd
HET KABINET
SAMENGAAN VAN KERKEN
Leerlingen tropische
landbouwschool tegen
overplaatsing
Aartsbisschop Beran
gestorven
Ds. C. J. Lasschuit
75 jaar oud
Pater Marijnen in
Kongo vrijgelaten
Een woord voor vandaag
Zuidafrikaanse Kerken u
conferentie
vormen
Rowenta-perfectlei'!
Beroepingswerk Sp
2
ONZERZIJDS
TJOE GOED Is het, zijn tegenstander te kennen. Deze gedachte moet wel
opkomen onder de lezing van het boek „Chroestsjev, de weg naar de
macht", geschreven door de Hongaar George Paloczi-Horvath (uitgave H. J.
W. Becht N.V., Amsterdam).
We willen dadelijk bekennen, zelden een boek, hoezeer koel zakelijk ge
schreven, met zoveel spanning te hebben gelezen. Dat brengt het onderwerp
met zich. Wie wil geen kijk krijgen op de geheimzinnige, schijnbaar wissel
vallige persoon van de nieuwe Russische leider? Maar behalve het onderwerp
Is er de wijze waarop het wordt behandeld. En dan mag worden gezegd,
dat deze Hongaarse schrijver blijkt te beschikken over een opmerkelijke
bekendheid met de stof.
Men moet, zo schreven we, zijn tegenstander kennen. Maar zou het niet
juist het geheim zijn van de Russische macht, dat zij zich niet kennen laat?
Rusland Isoleert zich van de rest van de wereld. Lekken zijn schaars. Tegen
over de buitenwereld wordt de Russische eenheid steeds als een gegevenheid
geproclameerd.
Hoe veelvuldig heeft de wereld zich langs deze weg laten bedotten. Hoe is
do wereld onkundig gebleven van zwakke plekken en zwakke perioden,
waarvan het bestaan eerst achteraf bleek.
Het communistisch regiem is een wreed regiem. Een oude waarheid zegt, dat
een revolutie de eigenschap heeft haar eigen kinderen te verslinden. Nu,
van het bestaan van die eigenschap zijn in het communistische Rusland de
bewijzen wei afgelegd.
Te opmerkelijker is, dat de leider van vandaag, Chroesjtsjef, niet slechts het
vege lijf heeft weten te redden, niet slechts alle communistische zuiverings
acties heeft weten te overleven, doch zelfs aan de top is gekomen. Voor de
schrijver van dit boek, die ons de levensgang van de nieuwe leider in de
staat en vooral in de communistische partij als van dag tot dag tekent,
zijn dit aanwijzingen van de technische bekwaamheden waarover de nieuwe
dictator beschikt, maar eveneens van het feit, dat, mogelijke schijn van het
tegendeel ten spijt, deze zelfde Chroesjtsjef in feite een rasecht Stalinist is.
Wij weten weinig bronnen waaruit men beter dan uit dit boek het commu
nisme leert kennen. Het communisme zoals het reilt en zeilt, zoals het de
mens ontluistert cn voor mens en menselijkheid een bedreiging blijft vor
men. Daarom zouden wij wensen, dat dit boek gelezen werd door ieder, die,
waar ook, iets met het communisme uitstaande heeft. In het bijzonder ook
door diegenen aan de toppen van het beleid der volken, wier positiekeuze
ten opzichte van het communisme van zo enorme betekenis is.
De Hongaarse schrijver Paloczi-Horvath heeft zich in dit boek een ongemeen
kenner van het communisme en deszelfs leider Chroesjtsjef getoond. Wij was in de Sv-
hopen, dat van zijn kennis het ware profijt kan blijven getrokken. node-zittingen, de kans kreeg om te
Zo heeft het me, toen ik in augus
tus 1960 de synode der Evangelisch
Christelijke Kerk van Nieuw-Guinea
bijwoonde, ten zeerste verwonderd,
hoe weinig het kleine aantal Neder-
Na de Ïooninlerpcllatie-Saurhoff van vori
ge weck schreef Het Parool een be-
arhouwing, waaraan wij het volgende ont
lenen: „Minister Van Rooy, die kennelijk
lering had getrokken uit vroegere kritiek op
zijn spreken bij monde van zijn staatsse
cretaris, voerde nu ook zelf het woord. Hij
gaf een overzicht van de economische situa
tie. dat een getrouwe kopie was van het
geen minUler De Pous de vorige avond
reeds in de Kamer had gezegd. Uw ver
haal, zo kreeg hij van de heer Hazenbosch
te horen, is weliswaar belangwekkend,
maar het doet niet terzake. De politiek is
een hard bedrijf, moet de minister van so-
eialc zaken wel hebben gedacht, want nu
h^b ik het blijkbaar weer niet goed gedaan.
Voor hel overige hebben dc prot. christe-
lijke fracties zich nu kennelijk milder la
ten -temmen door het verguldsel (reëel ver
guldsel overigen', daur niet van) in de
vorm van versnelde verkorting van dc ar
beidstijd en de mogelijkheid iets te doen
voor dc z.g. achterblijvers, d.w.z. de loon
trekkers, die nog helemaal niet hebben ge
profiteerd van het huidige loonbeleid. Hoe
teleurgesteld men ook zijn kan over de in
terpretatie, die deze regering blijkt te gc-
\cn nan het begrip vrijheid in dc loonpo
litiek, dat nu eindelijk ook de achterblij
vers aan hun trek koinen, is tenminste iets
waar iedereen zich over kan verheugen.
Maar verder mag men veilig constateren,
dat er van de veelgeroemde eigen verant
woordelijkheid van het bedrijfsleven bij het
loonbeleid Roolvink-De I'ous bitter weinig
terechtkomt. Minder zelfs, naar onze stel
lige indruk, dan bij de geleide loonpolitiek.
Die was zeker ook niet volmaakt, maar
iedereen wist althans waar hij aan toe was,
omdat in de grote lijn theorie en praktijk
elkaar dekten. Terwijl nu daarentegen over
duidelijk aan de dag treedt, dat het ka
binet-De Quay de consequenties van zijn
eigen beginsel niet aandurft"
Naar aanleiding van de algemene poli
tieke beschouwingen in de Eerste Kamer
zegt het Algemeen Handelsblad
om.: „Hel kabinet kan tevreden zijn Zelfs
de P. v. d. A.-fractie beperkte zich bij mon
de van ir. Vos lot zakelijke kritiek. Dat
was inderdaad een geheel ander geluid dan
we gewend zijn uit de donder-speeches
van mr. Burger, de socialistische fractie
leider aan de overzijde van het Binnenhof.
Zijn bliksemschichten treffen de laatste ja
ren zelden doel. Zo is bet ministerie-De
Quay rustig aan bel werk- Blijkbaar gesiiet
dit kabinet het vertrouwen van het parle
ment. Moeten wij intussen dc parlements-
redactie van Het Vrije Volk geloven, dan
zitten prof. De Quay en dc zijnen zelfs „op
rozen". Nog afgezien van het feit, of dit
prettig is, moet men onderstrepen, dat geen
enkele ministerie, waar dan ook, in deze
woelige naoorlogse wereld temidden van ro
zengeur en mauesckjjn regeert. Anders ge
zegd: de internationale spanningen beder
ven de rozige sfeer. In dit algemeen-poli
tieke debat zijn harde dingen gezegd over
de positie van de Eerste Kanu-r. De lib*
rale fractieleider, mr. Van Riel, die on
danks kritiek meende dat liet kabinet aan
kracht had gewonnen, gaf een interessan
te staatsrechtelijke visie op de senaat. De
Eerste Kamer heeft aldus de liberale
fractieleider het recht „de vinger op te
steken", indien „een compromis tussen ver
schillende partijen en de regering een ver
keerde vorm aanneemt". Blijkbaar doelde
hij op da verwerping van de toto. Nog al
tijd zien wij deze verwerping ala een no
deloze belemmering voor een oplossing
van dit netelig totoprobleem. Maar wij
moeten de liberale voorman toegeven: alle
politieke consequenties zijn achter-
wege gebleven."
In Eindhoven is de Adventskerk
in gebruik genomen. Deze kerk is
gebouwd door de hervormden, die
haar samen met de gereformeer
den zullen gebruiken. Ook de gere
formeerden bouwen in Eindhoven
een kerk wanneer zij klaar is zul
len de hervormden er eveneens
hun diensten in houden. In het
blad Hervormd Eindhoven, heeft
ds. W. van Gelder hierover het
volgende geschreven.
NU WIJ samen de Adventskerk
gaan gebruiken dat is niet
een hervormde kerk, maar een
kerk, waarin de „hervormde" en
de „gereformeerde" kerk (gemeen
te) zullen samenkomen om te bid
den. om te loven en te danken, om
de Woorden van eeuwig leven te
horen, om kinderen te dopen en
avondmaal te vieren dringt zich
onweerstaanbaar de vraag op, hoe
lang het nog zal duren, dat wij als
..hervormde" en ..gereformeerde"
kerk (gemeente) dit bidden, loven,
danken, het Woord horen en ver
kondigen. dopen, avondmaal-vieren,
gescheiden menen te mogen doen."
Ds. Van Gelder stelt dan de
vraag of hiervoor gewacht moet
worden op beslissingen van de ge
nerale synodes. „Ik meen zo
zegt hij dat wij van de genera
le synodes geen beslissingen be
hoeven te verwachten, als niet op
plaatselijk niveau dingen gaan ge
beuren, die voor het aanzicht van
de Heer móéten gebeuren, ook al
zouden synode-leden menen, dat die
dingen helemaal niet kunnen of mo
gen gebeuren.
Hendrik de Cock in 1834 en Abra
ham Kuyper in 1886 hebben ook
niet gewacht totdat de synode be
reid en in staat was een andere
kerkorde en andere hervormingen
in te voeren.
Deze woorden houden niet in. dat
wij nu revolutionaire acties zouden
moeten uitvoeren.
Wel meen ik dat wij de risico's,
die aan plaatselijke stappen in de
richting van hereniging verbonden
zijn, moeten nemen, als er om der
wille van de gehoorzaamheid aan
Christus en van wat het heil van
gemeente en stad geen redenen zijn
om gescheiden te blijven.
bij alleen prettige collegialiteit
onder de predikanten (hoe die ook
is> bij broederlijke verhoudingen in
individuele gevallen (hoe dat ook
is) bij vriendelijke verdraagzaam
heid en samenwerking inzake ker
kenbouw uit zakelijke en financiële
overwegingen (hoe nuttig en nood
zakelijk die ook zijn).
Door ds. H. J. Teutscher
Seroei, advent 1960
Het is merkwaardig, hoezeer men ook in de kerk in de manier van
denken en van omgaan met elkaar beïnvloed wordt door de koloniale
situatie op Nieuw-Guinea, die in een uitermate labiel stadium is ge
komen. Je kan honderdmaal beweren, dat op bijbelse gronden het
uitgesloten moet zijn, dat politieke of sociale omstandigheden de ver
houding tussen broeders en zuster in de Heer zouden beïnvloeden, de
praktijk laat het altijd weer anders zien.
In een samenleving als die van Nieuw-Guinea, waarin elke
beslissing van enige importantie uitsluitend door Nederlanders wordt
genomen, kan men niet zonder meer verwachten, dat het terrein der
kerk opeens een eiland van zelfstandig denken en handelen zou
vormen, een eiland waarop de Nederlander plotseling de aan de
Papoea geheel gelijkgestelde is. Ik verbaas me er telkens over, dat
in dit opzicht de situatie in de kerk nog zo is, als ze is, ondanks de
remmende invloed van de omstandigheden.
domineren, gesteld, dat ze dat zou
den hebben willen proberen. De door
snee-Papoea heeft in deze situatie een
zeker plus, doordat hij een grote ma
te van vrijmoedigheid paart aan een
voorzichtige terughoudendheid.
Het was dan ook niet minder dan een
verrassing om, temidden van een situa
tie. waarin de afhankelijkheid van Ne
derland en de Nederlanders aan alle
kanten grijpbaar en tastbaar is, te be
merken, hoezeer hier de Papoea's in de
synode, zelfstandig denkend, een koers
trachtten te bepalen, enerzijds wel ge
bruik makend van ervaring en specia
listische deskundigheid van sommige
aanwezige Nederlanders, anderzijds
zich hieraan toch niet al te zeer bin
dend. Verschillende malen vielen dan
ook de besluiten anders uit dan van ad
viserende zijde als wenselijk betoogd
was. En toch
Hoeveel tijd nog?
Misschien ging in deze algemene sy
node (nog maar de tweede!) van de
ze kerk op Nieuw-Guinea de meeste in
vloed uit van datgene, wat niet uitge
sproken werd. Achter alle beraadsla
gingen, bij elk overleg, bij alle plan
nenmakerij doemde als een duistere
schim op de benauwende vraag: „Hoe
veel tijd hebben we nog, om dit sa
men te doen?" Niemand sprak dit pro
bleem zonder meer uit, maar ieder
een dacht er voortdurend aan. Er zijn
nu eenmaal in het menselijk bestaan
situaties, waarbij allerlei dingen be
ter niet onder woorden gebracht kun
nen voorden, omdat woorden zo ge
makkelijk stuk zouden kunnen maken
wat goed, maar broos is.
De verhouding Papoea's-Nederlanders
op deze Synode was er één van de al
lerhartelijkste vriendschap en broeder
schap. We brachten de tien synode-da
gen door in het gebouwencomplex van
de primaire middelbare school (zen
dingsschool) te Manokwari, waardoor
we voortdurend als synodale gemeen
schap bijeen konden blijven; alle maal
tijden hielden we met elkaar, we slie-
Wij moeten verder, want Eindho
ven moet het evangelie horen. En
wij maken wat wij verkondigen en
belijden ongeloofwaardig door on
ze verdeeldheid en on-enigheid.
Ik ben mij heel wel bewust, dat
er tal van moeilijkheden en proble
men rijzen, zodra wij serieus aan
hereniging gaan denken.
Ik kan mij echter niet onttrek
ken aan de indruk, dat op de ach
tergrond van veel gepraat over de
ingewikkeldheid van de problemen
en van veel vermaningen, dat wij
niet te simplistisch mogen denken
over oplossing van deze problemen,
de niet-uitgesproken gedachte zit,
dat er niets mag gebeuren.
In verband met de verdeeldheid
van de kerken wordt nogal eens het
beeld van het middeleeuwse liedjes
over de twee koningskinderen ge
bruikt:
Er waren twee koningskinderen,
die hadden elkander zo lief;
zij konden elkander niet krijgen
het water was veel te diep.
Maar ik vrees, dat het door tekort
aan liefde is, dat wij elkander niet
kunnen krijgen. Praten wij niet
over „het water dat veel te diep
Is." omdat wij geen zin in elkaar
hebben?
TN DE BIJBEL lezen we, dat gc-
f loof bergen verzet en dat God
op het gehoorzaam eerste-stappen-
zetten zeeën splijt. Moeten wij ons
dan niet afvragen. Juist ter gelegen
heid van de ingebruikneming van
deze Adventskerk, of achter het niet
tot elkaar kunnen komen, niet ver
borgen onwil of ongehoorzaamheid
of ongeloof schuil gaat?"
Het gemeenschappelijk gebruik
van een kerk hoeft helemaal niet
tot toenadering te lelden. „De kerk
muren in Eindhoven tussen gere
formeerden en hervormden kunnen,
nu zij één kerk krijgen ook des te
dikker en hoger worden," meent
ds. Van Gelder, die aan het eind
van zijn artikel zegt:
„Christus is niet van ons, maar
wij zijn van Christus. Hij alleen
doorziet ons; Hij alleen kent onze
bedreigdheid; Hij alleen, bewaart
ons bij het geloof. De Geest alleen,
die Hij zendt, zal ons bekeren en
zal ons doen verstaan dat Christus
ons in zijn dierst heeft genomen
om onze broederen te versterken.
Als wij in de verhouding van de
kerken onveranderde mensen blij
ven („ik ben hervormd": „ik ben
gereformeerd"), dan zullen wij el
kander verteren. Maar als wij „her
vormd worden door de vernieuwing
van ons denken." dan zullen wij
elkaar als broeder versterken.
Het laatste is onze roeping."
Advertentie
De leerlingen van de Rijkshogere
School voor Tropische en Sub-tropische
Landbouw te Deventer hebben een actie
comité gevormd, dat zich met alle gepas,
te middelen wil verzetten tegen een
eventuele verplaatsing der school De
eerste activiteit van dit comité is ge
weest de uitgave van een exemplaar van
een door de drie studentenverenigingen
Ïezamenlijk uitgegeven schoolblad, waar-
n de argumenten voor het behoud van
de school te Deventer uitvoerig worden
uiteengezet
Het voorwoord is van mr. dr. N. Bal-
kestein. burgemeester van Deventer.
Overplaatsing, meent hij. van de school
zou het begin van opheffing kunnen zijn
en de verbinding met een school voor
Nederlandse landbouw (onder het be
stuur van een landbouworganisatie, die
onherroepelijk veel meer belangstelling
heeft voor de Nederlandse dan voor de
tropische afdeling) zou afbraak op ter
mijn betekenen.
In het geschrift wordt ondermeer ge
steld. dat de school te Deventer meer
leerlingen telt dan de andere landbouw
scholen tezamen. Een versplinterde op
leiding aan een aantal scholen zou on
mogelijk de all-round tropische oplei
ding kunnen geven, die tropische land
bouwers nodig hebben
Zij menen, dat de Rijkshogere school
voor Tropische Landbouw met haar
uniek leerplan, dat persoonlijkheden
vormt met pionlersmentaliteit. zelfwerk
zaamheid en aanpassing- en ook Impro
visatietalent kweekt, de beste mogelijk
heid biedt voor de vorming van tro
pische landbouwers en dat mede met
het oog op de faam, die overal in de
tropen „Deventer" geniet, handhaving
van de school in Deventer noodzakelijk
is.
Volgens berichten uit Tsjechoslowakije,
is de aartsbisschop van Praag. dr. Josef
Beran. enige tjjd geleden gestorven en is
zijn dood door de Tsjechische autoriteiten
geheim gehouden.
Beran is sinds 1949 door de commu
nistische regering uit Praag verbannen
en volgens de laatst bekende berichten
bevindt hij zich in een provinciaal kloos
ter. Op 29 december zou de aartsbisschop
72 jaar worden.
In kerkelijke kringen in Praag meent
men, dat mgr. Beran aan een hartaanval
is bezweken. Het feit dat er de laatste
twee jaar geen enkel officieel bericht
over de aartsbisschop is verschenen zou
aan het bericht over zijn dood voedsel
hebben gegeven.
Lijst 7 van de 82ste uniecollccte bevatte de
volgende bedragen: Den Andel 278,50; Olde-
Icerk 321.75; Wirffum 426.75; Achlum
56.42; Bornwlrd 186,50; Garijp 849.50;
Hemrtk 1 97.--; Lollum 285.75; Menaldum
273,75; Rljperkerk 617.75; Sloten 179.46;
Ureterp 135.25; Alteveer 587,50; Zweelo
606.—; Nijverdal 1.009.50; Doornspijk
708,85; Oosterbeak 535,98; Vierhouten
111.50: Egmond aan Zee 375.--: Bergschen-
hoek 562.41; Honselersdljk 1*6.64; Voor
burg 2 872,91; Zuldland 495.80; Westkapel-
le 246.58; Nleuwendijk 810.74 Totaal van
175 lokale comité s 113.521,98. Vorig Jaar;
I 101.104J7.
De broederlijke band cn dc rassenge-
lijkheid was hier van een dusdanige
vanzelfsprekendheid, dat je je er alleen
maar over verbazen kon, dat men el
ders in dc wereld met dit vraagstuk
zoveel moeite had. Dat is hier niet uit
hoogmoed gezegd, maar vanuit de dank
baarheid, dat zich hier de dingen zo
veel rustiger en minder problematisch
hebben kunnen ontwikkelen.
Gejaagdheid
Maar ondanks dc hartelijkheid in de
sfeer was er enerzijds van Papoea-zijde
een sterke bewustheid van eigen verant
woordelijkheden en eigen bevoegdheden;
anderzijds ook een gejaagdheid om met
hulp der Nederlandse kerken nog even
dit en nog even dat op poten te krij
gen, voordat, ja, voordat.er iets zou
gaan gebeuren.
Alleen in vage bewoordingen werd
over structuurveranderingen in de na
bije toekomst gesproken. Dat moet je
als Hollander wel doen, wanneer je niet
weet. welke kant het in de nabije toe
komst mogelijk uit kan gaan. Temeer,
omdat je je als Hollanders in de ruim
te der kerk niet aan een bepaalde koers
wilt binden, alsof Gods weg met kerk
en volk van Nieuw-Guinea alleen maar
die zou kunnen zijn, welke wij het meest
gewenst achten.
Ook van Papoea-zijde was er de aar
zeling om hier de dingen duidelijk bij
de naam te noemen. Men heeft zeer ze
ker zijn eigen verwachtingen en verlan
gens voor de nabije toekomst, ook in
politiek opzicht, maar men wil zich ken
nelijk in de kerk hier niet op vastleg
gen. Misschien stamt deze algemene aar
zeling ten diepste wel uit de angst, we
gen te willen wijzen, die andere dan
Gods wegen zijn.
Men beseft zeker in de leidende
kringen der Kerk maar al te zeer.
dat de kerk zich niet binden mag
aan bepaalde politieke ontwikkelin-
Sen, omdat ze daarmee de weg van
ods handelen voor zich zou kunnen
afsluiten.
Toch was er praktisch geen agenda
punt op deze synode, of de benauwen
de vragen rond de onzekere toekomst
op Nieuw-Guinea spookten op de achter
grond. Hoe lang nog? Men kan zeggen,
aat die vraag voor een belangrijk deel
het kerkelijk beleid bepaalt.
Verantwoordelijkheid
Hoe totaal anders zou het in zo'n
kerkelijke vergadering toegaan, als je
de zekerheid had, dat we nog enige
decennia voor de boeg hadden om de
dingen rustig te laten rijpen en groei
en. Hoe volkomen anders zouden vele
besluiten dan uitgevallen zijn. Hoe
minder zouden de problemen van tijd
en geld dan drukken.
Maar toch. tegelijkertijd betekent de
ze wedloop met de tijd een enorme sti
mulans. Tal van konstruktieve krachten,
die in het Papoea-volk schuilen, komen
nu te voorschijn: de aanvaarding van
de verantwoordelijkheid, die er nu een
maal is bij elke gemeente van Jezus
Christus in de wereld, wordt onder de
druk der huidige omstandigheden een
voudig onafwendbaar. Juist onder die
druk gaat van alles mogelijk blijken,
wat voor onmogelijk was gehouden!
Het is echter zo door en door noodza
kelijk, dat we als christenen in Neder
land meer gaan begrijpen van de ge
duchte verantwoordelijkheid, die de lei
ders der Kerk op Nieuw-Guinea dragen,
een verantwoordelijkheid, die als een
dentenaarslast op de schouders van de
ze mensen drukt. Want de Evangelisch-
Christelijke Kerk wordt in haar zo jeug
dig bestaan geroepen om geestelijk
leiding te geven in een tijdsgewricht,
waarin de dingen met een razende
vaart veranderen. Zeker, men geniet
grote steun in geld en mensen van de
kerken in Nederland.
Maar dat geeft, naast de voldoe
ning hierover, juist zo grote zorg in
deze kerk; immers, die steun is nog
maar al te nodig en wordt verleend
in een situatie, die dusdanig labiel
is, dat met geen mogelijkheid te zeg
gen Is, hoe lang de weg tot deze
steunverlening nog open zal blij
ven.
Tegelijkertijd is er op het grondvlak
der kerk, in de plaatselijke dorpsge
meenten nog een veel te gering besef
van deze wedloop met de tijd en de
daaraan verbonden consequenties voor
alle christenen.
De groep, die geroepen is om leiding
te geven en doordrongen is van de enor
me kansen voor de Kerk, maar ook de
enorme bedreigingen voor deze Kerk, is
in aantal veel te gering en daardoor
geestelijk zo bijzonder zwaar belast!
Misschien geef ik de indruk,
pessimistisch te zijn ten opzichte
van de toekomst der kerk op Nieuw-
Guinea. Dat ben ik echter helemaal
niet. Integendeel! Vergeleken bij
tien of vijftien jaar geleden valt er
in menig opzicht een sterke voor
uitgang te constateren.
Vandaag viert ds. C. J. Lasschuit,
emeritus predikant van de hervormde
gemeente te Urk, in Haarlem zijn 75-
ste verjaardag.
Ds. Lasschuit werd geboren in 11
Zijn eerste predikantsplaats was Gar-
relsweer, vier jaar later ging hij naar
Hall en in 1930 werd hij predikant te
Glanerburg. Nadat hij hier twintig jaar
had gewerkt ging hij naar Urk, waar
hij is gebleven tot aan zijn emeritaat
Als emeritus predikant verleende hij bij
stand in het pastoraat te Metslawier-Nij-
awier en in 1958 is hij ziekenhuis predi
kant geworden in Haarlem.
Het ministerie van buitenlandse zaken
heeft uit Leopoldstad bericht ontvangen
dat pater H. L. M. Marijnen, die zoals
gemeld in Stanleystad, de hoofdstad van
de Kongolese oostprovincie, gevangen
werd gehouden, zaterdagmiddag j.L
vrijgelaten.
n
In het geslachtsregister van Jezus Christus, zoals dat vermeit
wordt door Mattheus, staan de namen van vijf vrouwen opge
tekend. Het zijri niet bepaald vrouwen die door hun daden dL.'
eremedalje van hoogfatsoen hebben verdiend. ft
Neem Tamar, de vrouw van Juda's oudste zoon Er, die a■£-
spoedig na het huwelijk is gestorven. Volgens de gebruikeiL
van die tijd moest zij uitgehuwelijkt worden aan zijn broet'%
opdat het geslacht niet zou uitsterven. Maar Onan weigerde
en ook hij stierf. En toen de jongste zoon Sela oud genoeg
was, vergat Juda zijn belofte aan Tamar.
Slechts door zich te verkleden als een vrouw van de straafj~
en door Juda te verleiden, slaagt Tamar er in het nageslacK*3
in leven te houden. Dat is het enige wat wij van haar wetef
en het is nu niet bepaald een „heilige daad.".
Deze hele geschiedenis is bezwangerd met de stank van dj£
zonde. Het doel schijnt in dit geval ieder middel te heilige&t
niet alleen bij mensen, maar ook bij God, als we het feit, da?
dc naam Tamar in het register staat opgetekend, tenminste
zien als een goedkeuring Gods.
Maar daar gaat het niet om. Hier is de zonde in zijn mee»
schrille vorm en daarom kon, neen moest Christus geboren
worden. Hij kwam niet voor de goede, de fatsoenlijke mensei\
Hij kwam voor de zondaren.
G
(Van onze kerkredacteur)
In Genève zijn gisteren de reso
luties van de conferentie van Ker
ken in Zuid-Afrika openbaar ge
maakt. Uit deze documenten blijkt
dat de acht bij de Wereldraad aan
gesloten kerken, die vergaderden
over hun houding ten opzichte van
de apartheid, een eigen conferentie
gevormd hebben. Dit nieuwe or
gaan dat een losse organisatorische
vorm zal krijgen, is bedoeld om
een blijvend gesprekscentrum te
zijn om scherpe verschillen van in
zicht en steeds terugkerende tegen
stellingen tussen de ledenkerken
te voorkomen. Het ziet er dus naar
uit dat het gesprek van vorige
week nog maar begonnen is.
Acht dagen lang hebben de kerken
gesproken over apartheid. Zij zijn er
niet in geslaagd om een eenstemmige
resolutie te publiceren,. Een meerder
heidsrapport wordt gesteund door tach
tig procent van de deelnemers. De le
den van de Nederduits Gereformeerde
Kerk kwamen met een eigen minder-
Advertentie
Permitteer u het comfort
van een eigen horloger.
Zijn advies aan u en uw
huisgenoten is een ere
zaak voor hem... de vak
man (hij wil u immers niet
alleen graag als klant win-
Lieve Marja,
Toen ik daarnet een peukje van mijn sigaret in de Singel
gooide, kwamen plotseling van alle kanten eenden tevoorschijn
zwemmen, die elkaar verdrongen om er het eerst bij te zijn.
Het was vreselijk, ik durfde niet te blijven staan om te kijken
hoe het afliep en liep haastig verder, vol schuldgevoelens (hoe
zou jij je voelen als je peukjes kreeg inplaats van brood, ter
wijl je honger had?)
Jij benijdde de jongens als je moest handwerken, ik de meis
jes. Niet dat handwerken me zo aardig leek, maar inderdaad,
omdat wij mochten" gymmen. Dat betekende, dat we naar
het gymnastieklokaal gingen, een onafzienbare betonvlakte,
waar het tochtte en stonk naar lysol, tn de tocht en in de stank
stonden te hoge bokken, te hoge springplanken.en veel te ho
ge ladders, het lokaal was eigenlijk voor een middelbare school
bestemd. En ja, ik houd niet van gymnastiek, dat heb je zeker
wel gemerkt. Er zijn mensen, die dat bijna onnatuurlijk vin
den, dan komt DE HOLLANDSE JONGEN er aan te pas en zo.
Een vriendje dat er ook niet van hield moest tenslotte maar
bij de handwerkles blijven, een hele vernedering natuurlijk,
maar hij kan nu wel breien, dat moet je niet onderschatten.
Uit de radio komt de prachtige muziek waarmee het pro
gramma „Wij vrouwen van het land" begint, iedereen denkt
dat er iets geweldigs komt maar het is allemaal niet zo in
teressant als het lijkt. Inderdaad gaat het ook vandaag over
jonge boerinnen, die allerlei kursussen volgen over kulturele
vorming en dergelijke, we kunnen het beter afzetten, al zal
niemand durven zeggen dat het onbelangrijk is. Wat denk jij
eigenlijk bij het woord boerin? Voor mij heeft een boerin al
tijd blozende wangen, het is een sterke, gezonde vrouw die van
aanpakken weet en dialekt spreekt, al weet ik best dat het
allemaal niet per se nodig is.
Het „oh manipat mahoem" liedje raakt een beetje op de
achtergrond, gelukkig, en er komt niets voor tn de plaats, ook
gelukkig. Weet je, als ik 's morgens de Bolero van Ravel ge
draaid heb, bijvoorbeeld, denk ik daar de hele dag aan, het
wordt echt hinderlijk op de duur. Trouwens, dat is met alle
muziek zo, na het horen van de vijfde symfonie van Beetho
ven blijft het „pom pom pom POM" nog de hele verdere dag in
mijn hoofd zitten, heb jij dat ook? Maar ik merk dat we het
weer over de associaties hebben.
Wat denk jij van de kwestie Algerije? Ik heb vandaag een
affiche opgehangen aan het raam, heel aktief: ,jZes jaar oor
log in Algerije, een miljoen doden en twee miljoen in con
centratiekampen" staat er op, in witte letters op een rode ach
tergrond. Eigenlijk is het niet goed om in Nederland zo'n af
fiche op te hangen, iedereen steunt De Gaulle, tenminste de
krant van iedereen. Ik geloof dat alleen de C.P.N. en de P.S.P.
het daar niet mee eens zijn en zouden willen dat Algerije onaf
hankelijk werd, maar dat zijn twee gevaarlijke partijtjes, dat
is wel zo. Goed, vanaf vandaag uiil ik dus ook dat Algerije
met rust gelaten wordt, een belangrijk besluit, (het is heel
simpel, zo'n affiche ophangen, het verplicht tot niets). Mis
schien zou ik wel aktiever geweest zijn als ik in de middeleeu
wen geleefd had, dan liep ik nu met spandoeken te zwaaien
door de nauwe straten van Brugge, al is het moeilijk voor te
stellen. Wat denk jij van de kwestie Algerije, ben je ook
eigenlijk zo ongeïnteresseerd?
Dag, lieve Marja, we moesten er toch wel iets aan doen.
JE PETER
C
F
heidsresolutie en leden van de Gerefoïf'
meerde Kerken van Transvaal en
Kaap-provincie publiceerden een aafUL
vulling op het meerderheidsrapport. L
Het meerderheidsrapport verklaaiKm
dat alle rassen in Zuid-Afrika, die da»,-
hun thuis gevonden hebben, recht her
ben op een zelfstandig en onafhankelij
bestaan met „gelijke rechten en gelijj Z-
verantwoordelijkheden." In de resoluter
van 2500 woorden wordt gezegd dat n
niet-blanken recht hebben op eig« u
grondbezit om deel te nemen aan F11
regering. Er wordt ook gezegd dat G
„geen enkele schriftuurlijke reden is otn<
gemengde huwelijken tegen te gaanjet
hoewel „men ook aandacht moet scheTp
ken aan bepaalde aspecten die dergL
lijke huwelijken ongewenst kunnen mf13'
ken." s<
De Nederduits Gereformeerde Keibet
heeft deze resolutie echter afgewezétm
en spreekt in een eigen ontwerp u K
dat zij „iedere vorm van integratie
verwerpt als een oplossing voor q
Zuid-afrikaanse problemen." De afg 1
vaardigden zeiden: „De meerderheid, C
resolutie gaat zo ver in zijn uitsprfcer
ken dat$wij onze handtekening er nifre
onder kunnen plaatsen en ons zelf O
niet mee willen verenigen." tap
De beide andere Gereformeerde Ka*?
ken steunen wel het, meerderheidsrai
port maar voegen in een eigen aanhaiibet
sel er aan toe: „Een politiek van djlai
ferentiatie kan van een christelijk gi
zichtspunt worden verdedigd en., biel
de enige realistische oplossing voor hi F.
probleem van de rassenverhoudingen tlo-
dient daarom het beste de belang! L
van de verschillende rassen." Deze i
gevaardigden voegden aan deze wo<P8
den echter nog het volgende toe: „W
menen echter dat de resolutie van dei
conferentie (meerderheidsrapport) ni Pi
in strijd is met deze uitspraak." lier
In de meerderheidsresolutie wordkn
onder meer de volgende gedachten nalL,
voren gebracht: U0j,
Niemand* die gelooft in Jezus Chris
tus mag door een kerk worden uit#»»
sloten op grond van zijn huidsklet
of ras. p
Er is geen enkel bezwaar tegen eCL'
directe afvaardiging van kleurlingen ,Zl
het parlement. ier
Het inkomen van de meeste kledooi
lingen stelt hen niet in staat ze[Li
naar minimumnormen te leven. Hett r
absoluut noodzakelijk dat in deze „erit
tige situatie" wordt ingegrepen.
Niemand mag gestraft worden dj
na een eerlijke rechtszaak in een opeC«
baar gerechtshof. jeu,
4f- Het is noodzakelijk dat er mefen
contact komt en een gesprek mogel^
wordt tussen de verschillende rasst-
en tussen de regering en d'e erkenf?
leiders van de niet-blanke groepering^"
De kerk heeft de plicht en het red??
om het evangelie te prediken aan w K(
zij maar wil en in welke omstandig
heden ook. Een wetgeving die de)*31
prediking aan banden legt is „onaalSto
vaard'baar." jet
In de resolutie wordt ook nog giTr
zegd dat als er iets gebeurt waardot v
een kerk meent dat het noodzakelij
wordt om scherpe kritiek te uiten c
een andere kerk of kerkelijke Icid«~re
zij stoppen moet nemen om eerst Pa
komen tot een persoonlijk overig—
Het rapport vervolgt dan: „Op dei
manier zal het mogelijk zijn om
verschillen van inzicht gemakkelijkl
te verzoenen en zal het christendof
niet te schande gemaakt worden vol
het forum van de wereld." "K
Advertentie
special moi
Modern strijken. 800 grams I di
„streamllns" strljkautomaat intc
Instelbaar voor elka stof. de
StrIJkautomaten v.a. 23.50 (rd
NED. HERV. KERK
Beroepen te Hagestein: A. J. Muldt
te Meteren en Est. r
Bedankt voor den Andel (toez.): W. f
Jansen te Warfhuizen; voor Wezep: f
Trouwborst te 's-Grevelduin Capelle. I
Benoemd tot directeur van het Diacï
naai Centrum te Arnhem: J. Brouwer fc
Sexbierum.
Beroepbaarstelling: W. J. J. v. d. Wai
vic. en legerpredikant te Amersfoof
stelt zich beroepbaar.
GEREFORMEERDE KERKEN
Beroepen te Wons* M. van Harmelft,
kand. te 's-Gravenhage; te Fijnaart f
Tienhoven: J. ter Horst, kand. te 's-Git
venhage.
Aangenomen naar Zoetermeer:
Kamper te Scharendijke.
GEREF. KERKEN (Vrijgemaakt)
Beroepen te Rijnsburg: J. Douma, 1
te Stadskanaal.
CHRIST. GEREF. KERKEN
Beroepen te Aalsmeer. C. Verhage k
Hilversum-C.
Bedankt voor Zwolle- L. Floor te J
melo, voor Zeist. P. N. Ribbers te Noortj
sche Schut.
GEREFORMEERDE GEMEENTEN
Bedankt voor Dordrecht: A. Vergun
te Rotterdam-C.
EVANG. LUTH. KERK
Beroepen te Hilversum: G. Fafié
Amsterdam.
