GEESTELIJK
LEVEN..
Vergaderingen bijwonen of mensen bezoeken
I M3RNIX JACOBUS 1
3
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 13 AUGUSTUS 1960
Veranderde wereld I
In Ommen is vorige week een internationaal padvin
derskamp gehouden. Het thema van de week was
„Verkennen in een veranderde wereld". Over dit
kamp en over de inleidingen willen we niets schrij
ven. Alleen het onderwerp intrigeerde ons. Dit pad
vinderscongres had een christelijk congres kunnen
zijn, want het schijnt of er in onze tijd geen con
ferentie of congres, geen vergadering of forum ge
houden kan worden of er moet wel iets gezegd wor
den over die veranderde wereld.
We moesten denken aan onze schooltijd. We hebben
toen eens een verhaal in de klas moeten voorlezen
van een onderwijzer die zijn leerlingen opgaf een
gedichtje te maken.
Piet schreef: Zingen is een goede zaak
en geeft het mensdom veel vermaak.
Jan had ook een origineel gedicht:
Vissen is een goede zaak
en geeft het mensdom veel vermaak.
Marietje vond dat vermaak in breien, Gerard in
zwemmen, Clarientje in lezen, Johannes in fietsen.
De rest van dat verhaal zijn we vergeten. Het stof
van de jaren heeft het aan onze herinnering onttrok-
schitterend gelegen instrument
dat oecumene nader brengt
(Van een onzer medewerkers) ciaiisten ee
OP EEN MORGEN in het jaar 1945 zaten tien geestelijken bij elkaar mtaistratief
in een pastorie ergens in Engeland. Het onderwerp dat zij t°jj,eeanenb*
bespraken gold de mogelijkheid tot aankoop van een uitgestrekt geregeld
landgoed bij Lynton in Noord Devon. Daar, in de nabijheid van de
beroemde Valley of Rocks, in één van de mooiste streken van Enge
land, lag Lee Abbey. En het was te koop. Een groot huis
met nevengebouwen en moestuinen dat een accommodatie kon
bieden aan ongeveer 200 personen (voor de oorlog was het als hotel
in gebruik) gelegen vlak bij enkele prachtige baaien, met een grond
gebied waar men uren kan dwalen wat zou zo'n bezit een moge- conferenties: studentenweken
lijkheden bieden voor het kerkewerk.
ontvangen.
Lee Abbey Is een Ideaal vakan
tieoord en mensen uit alle lagen
hebben in de afgelopen jaren de
weg hierheen gevonden.
Veranderde wereld II
De Jantjes en Pietjes, de Marietjes en Clarientje
toen zijn nu prof. mr. dr. Zo en Zo, of me-
domina, al dan niet mejuffrouw wika, of evangelis-
te of presidente Zo-Zo geworden. Rondom hen is de
wereld aan het veranderen, maar kennelijk zijn zij
zelf niet zo heel erg veel veranderd. Ze zijn althans
nog even origineel als in de tijd dat ze in de school
banken zaten.
Ze spreken alleen niet meer over het vermaak. Het
speelse uit hun kindertijd is verdwenen en slechts
de goede zaak is overgebleven. En nu spreken ze
over het evangelie, de taak van de christen, de
vrije tijd. de prediking, het diakonaat, het pastoraat,
of het apostolaat in die alsmaar veranderde wereld.
Ze zijn bezeten van de veranderingen, van de wel
vaart, die de plaats innam van de armoede, van de
straaljagers die de plaats innamen van de diligen
ces, en van de specialisten die de plaats innamen
van de eenvoudige dorpspredikant, die herder, le
raar, catecheet, huisbezoeker en theoloog tegelijk
JXJAAR: geldmiddelen
waren er niet. Al
kon men prachtige
plannen ontwerpen:
veertig duizend Engelse
ponden komen niet zo
maar uit de lucht val
len. Toch zou dit land
goed en zijn grote „ab
dij" wel een bijzonder
geschikt centrum voor
christelijke activiteit
kunnen zijn of worden.
Hiér kon een geestelijke
krachtcentrale komen,
zo hardnodig in het En
geland, dat zwaar door
de oorlog beproefd was.
gelisatie kunnen geleid
Wórden. Hier zou
ja wat zou men al niet
kunnen doen. Duizen
den en duizenden zou
den hier hun vakantie
kunnen doorbrengen en
opnieuw geconfronteerd
kunnen worden met de
Kracht van het Evange
lie. Deze schitterende
omgeving zou het werk
van recreatie en evan
gelisatie nauw met el
kaar kunnen verbinden.
trainingscursussen, samenkomsten
voor predikanten en hun vrouwen,
maar ook gezinsweken en een sa-
A CHTERAF is het menkomst die in het bijzonder be-
verbazingwekkend te stemd is voor buitenlanders.
Om al die duizenden goed te
kunnen constateren dat kunnen ontvangen en verzorgen is
deze mannen niet voor het natuurlijk nodig dat er een
ie keiharde feiten op de g|feSevSrnT i!' die zich
vlucht zijn geslagen. zetten.
Integendeel. De thans God zorgde
78-jarige predikant
met een
Lee Abbey wil
i broederlijke samenspreking, ge-
ed en overleg.
Zo worden ook huidskleur en
Dr deze kern. Op rassenbarrières overwonnen en be-
uitvoerige wijze staat er waarachtige vriendschap.
heeft Jack C. Winslow, nu n
C. Winslow tuist gig geestelijke aan Lee Abbey v-
»n ander geestelij- bonden, hiervan in zijn boek ,,T
Het leven op Lee Abbey
aankoop duidelijk te
maken. Maar hoe moest
het geld, pl. min.
425.000 gulden verkre
gen werden?
communiteit Lee Abbey.
De communiteit
De onveranderde wereld
We vragen on» af of die wereld wel zo sterk is ver
anderd. Het oude gezegde geldt ook voor de mens:
Al draagt een aap een gouden ring, het is en blijft
hetzelfde ding. We zouden kunnen schrijven:
Al heeft een mens veel goed en goud
Veel nieuw bezit, zijn hart blijft oud.
Christus zegt dat het laatste der dagen identiek zal
zijn met de eeuw van Noach. De oude wereld ging
verloren, maar ook de nieuwe wereld zal verloren
gaan, want Noach droeg zijn oude hart mee in de
te veel let op de veranderin
gen, is geneigd naar een geheel nieuwe oplossing te
zoeken en daarom juist te falen.
Want voor het onveranderde hart geldt een onveran
derde boodschap. God vernieuwt de wereld alleen
door het hart van de mens te vernieuwen. En voor
dat hart geldt slechts de oplossing dat Christus de
gevolgen van de zonde gedragen heeft, ja Zelf zonde
is geworden, opdat de mens een nieuw, eeuwig le
ven; een nieuw, eeuwig hart en een nieuwe, eeuwige
geest zou kunnen ontvangen. Christus is Dezelfde
gisteren, vandaag en zal morgen nog Dezelfde zijn.
De boodschap in de veranderde wereld is nog altijd
dat Christus is gekruisigd, begraven en opgestaan.
Het leven op Lee Abbey zegt
J. C. Winslow betekent niet een
picnic. De leden van de commu
niteit moeten hard aanpakken. De
normale werkweek bestaat uit 48
werkuren met anderhalve dag
Hierin zijn mensen opgenomen vrij. Maar er wordt van de le-
die zich aan Lee Abbey verbonden den ook verwacht, dat zij de be-
In de overtuiging dat God ook hebben. Niet op de wijze van langen van het werk voor God
verder de weg zou wijzen, werd monniken, die zich met bepaalde, boven die van hun prlvé-genoe-
tot aankoop overgegaan. voor het leven geldende geloften -
Uit zakelijk oogpunt was het aan een klooster verbinden, maar
een roekeloze gok. Maar nu, vijf- wel zo- «at de leden van deze
tien jaren later kan men alleen communiteit beloven voor een ge-
maar dankbaar zijn, dat zij die ruime tijd hun krachten aan dit
toen deze geloofsvisie hadden, dit centrum te wijden. «„„«..WW...
waagstuk in het volste vertrou- Yan he" die wt de communi- crétaris als de tuinman, ontvan-
geld "ifb.r op" soms wonderlijke |?t dezelfde toelage een be-
Alle mannelijke leden van de
communiteit, zowel de directeur
Va" r'edenworft niVvïwtSht
volleerde Christenen" rijn, J™ «°e
wiiieu aan arbeider. De
volgen en tij'iTwfflén vrouwelijke leden ontvangen iets
ir gebed en bijbelstudie, minder. Naar wereldse .maatsta-
deel aan de diensten ven gerekend is het werk op Lee
de communiteit. Van hen Abbey dus niet lonend. Maar het
wijze is medewerking
velen verkregen.
Van onbekenden en mensen van
wie men nog nooit gehoord had,
ktmers "vamen verViiS.ÏTaTzijdöelen j« onmetelijk rijk in die dingen
op gi-ot vrachtwagens de^pocmt stoven^van Lee Abbey willen be- g^mdMt essentieel in het
V Vri^migAeï^werÏÏ"nna,ineneIec- Velen van hen kwamen met Zij die Werken voelen aieh
trische leidingen en verwarmings- slechts een vage notie van wonderwel thuis in deze ,s'ef.
installaties. Paden en wegen wêr- wat christelijk leven werkelijk is van-liefde en toegenegenheid, die
den van onkruid gezuiverd. Do- en zijn tot een diep en waarach- ook weer discipline
zijnen ruiten werden ingezet. Op tig geloof gekomen. Hun gemeen- verent.
zelftucht
getuigenis,
dat men in het geloof nooit teveel
kan verwachten.
JACK C. WINSLOW, één van de twee belang
rijkste initiatiefnemers tot aankoop van Le
Abbey. Nog steeds verricht hij, als predikant
zijn taak. Men zou hem zijn 78 jaren niet aanzien
Zonder een
helpsters kan
nooit onderhouden
Ideaal
legertje helpers
innige verbintenis onderling, al verspreid tussen de gasten. Zo
band die door eredienst en komen ze geregeld in aanraking
gebed wordt verdiept. met een groot aantal mensen uit
Absolute eerlijkheid en liefde je- alle werelddelen
begrip
ALS EEN PREDIKANT MOET KIEZEN
gens elkander wordt gevraagd. °P deze wijze, in onderling ge-
Het is duidelijk dat deze niet sPrek- wel zeer *Jun gezichtsveld.
tip npinns pn gemakkelijk te vervullen zijn. Aa" de andere kant krijgen de
dergelijk 'bezit Maar alleen al het feit dat de
on eeexDloi- leden van deze communiteit el- voor net ie"fn
kaar zonder pose of masker wil- ze communiteit,
len benaderen, elkaar, ook in con-
structieve critiek, willen opbou- 3000 aasten
wen wat niet eenvoudig is
geeft de leden onderling een hech
te binding. Op het ogenblik zijn
er ongeveer zestig
j[/TENIGE predikant tvorstelt
met ontelbare organisatori
sche vergaderingen, besprekin
gen en kwesties, die zijn tijd
voor vrijwel de volle honderd
procent opeisen, en die hem
nauwelijks nog tijd laten voor
zijn geestelijke voorbereiding,
huisbezoek en dergelijke.
Ds. John Rossel, predikant van
een Federated Church, waarin
presbyterianen en congregatio-
nalisten samenwerken in de
stad Harvey, Illinois, zocht een
Vele predikanten moeten teveel vergaderingen bijwonen en
hebben te weinig tijd voor persoonlijke zielszorg. Dat geldt
voor Nederlandse voorgangers, maar ook voor Amerikaanse.
Ds, John Rossel, heeft er genoeg van om van de ene commis
sie naar de andere te hollen en in het blad „Christianity To
day" heeft hij er over geschreven. Hij schreef met zijn hart.
Dat is altijd een beetje gevaarlijk, want dan zegt het hoofd:
„Draaf niet zo door, er ls ook nog een andere kant aan de zaak".
Maar soms ls het goed naar de stem va* het hart te luisteren
en daarom nemen we dit artikel over.
AuaoA «ij 1 bili- ken
de predikant, maar vooral tenwijk over het onderwerp: „Op tacten leggen!
dat als hij een „organisatie-mens" zoek naar zekerheid." Hij werd dreigen ons voor te komen,
wordt, hij het doorgaans in zijn tocb gevraagd om de begrafenis- zullen i
kerk tot belangrijke functies dienst te leiden, maar hij deed tieken
brengt. Dan komt zijn foto in de het met een onrustig geweten, men."
krant, dan komen journalisten voorval zette hem
hem interviewen, dan leren ker- denken en hij vervolgt:
kelijke leiders van andere ker
ken hem kennen. Dan loopt hij
kans dat hij een beroep krijgt
naar een grotere en belangrijkere
Voor de predikant is de verlei
ding daarom juist tieel erg groot
hij sprak ergens in e
Predikant anonymus
Uiteindelijk heb ik besloten om
--- te sluiten bij die groep
die door de
of nog veel meer predikanten),
maar de mensen willen hun eigen
predikant, de man die zondags op
de kansel staat.
Er zijn wel twaalf boeken dlc
ik graag zou willen schrijven,
boeken die me beroemd kunnen
maken. Sommige predikanten
schrijven boeken, anderen dienen
«enir nt ™e?hnrii*£n" hun gemeente. Je kunt het niet
ir "te komen, en^ve beide tegelijk doen. Ik zou graag
met betere' statis- twee keer zoveel willen verdie-
dag moeten ko- nen. Ik weet zeker dat het me
zou lukken,'als Ik er me voor in-
Er lijn kerkelijke leider, die, ■^"^i^'v^rSenen^'ïr"rijli 'rr
waarschijnlijk onbewust, nog ver- |i](. hun n,,.nsen dienen. Je
der gaan. Wil Je vooruit komen. k ,.rlde „.gelijk doen. En
vragen re, een grotere kerk d lk „n kandidaal-lid
dienen, een grolcr inkomen heb- va„ d,e predikanlrn-
ben, meer Invloed? Zorg dan dal ;nonymus.gr„cp. Dal Is mijn rld-
dr J10™ bkt b'J nodjk derorde. Eriis ral Ik mijn Mees-
heen hebben. We hebben het nodig, de tcr ontm0eten. Als dat gebeurt
Jaarlijks komen er mepr dan
eer zesug mannen en 30°° gasten. Velen van hen bren-
..W.W die tot de communiteit S" "ik" vacantietijd hier
behoren. Twintig hiervan hebben door. Want Lee Abbey is schitte-
de wat strengere regels geaccep- rend gelegen Dagelijks kan men
teerd. De laatsten komen - onge- intekenen voer bustochten, wan-
veer eenmaal in de veertien da- delingen of andere trips. Heeft
gen bij elkaar. Hier wordt de ka- men geen behoefte hieraan mee
meraadschap en gemeenschap ver- te doc-n dan kan men alleen of
der verdiept, belijdt men ook el- met anderen zelf een tocht uit-
j kaars fouten, worden nieuwe plan- stippelen. Men kan gaan tennis-
Meer leden kan een p nen gemaakt en wordt door bij- sen of de tafeltennissport beoe
nimmer persoonlek goed kennen. belstudie en gebed nieuwe inspi-, fenen, baden, zwemmen of zon-
dan heeft hij §eeo tijd meer om ratje verkegen. nen in één van de baaien bij de
voldoende aandacht aan him no- Natuurlijk is in een zo gedif- diep-blauwe of grijze
Ha,fksS eên hutouredito '"entieerfe samenleÜmg niet al- de weersgesteldheid
steden. Hl] ban een hulpprediker ljjd >Uea ko(,k m Maar
naast zich nemen (de hier anders dan elders zo vaak
kaanse kerken kennen g J geschiedt houdt men elkaar J an het huis uit hee
geen gemeentenmet ^Wee,^ drie, Christus voor ogen Dan worden
De toegangsweg naar Lee Abbey.
Zoals u ziet mag Lee Abbey tol
heffen van het verkeer dat van
deze weg gebruik maakt.
gebreide bibliotheek verschaft hen
die zich geestelijk willen verdie
pen talrijke boeken en stelt die
genen die rustig naar huis willen
schrijven alle gelegenheid in de
ze grote kamer te gaan zitten.
Zij die een muziekinstrument
hebben meegebracht kunnen op
de concerten- of „bonte avonden"
anderen van hun talenten doen
genieten. Want daar op Lee Ab
bey houdt men ook erg van ge
zelligheid en luim. Alle gasten,
die maar even kunnen, dragen tot
dit zich thuis voelen bij. Hier
heeft men echt vacantie. Hier ook
sluit men nieuwe vriendschappen
en bemerkt -men dat de mens
waar ook ter wereld in wezen
dezelfde noden en behoeften kent.
zelden zal er iemand ont
breken bij de „Epilogue", de
avondsluiting. Belangrijke the
ma's worden hier aan de orde
gesteld, die eventueel in ochtend
zittingen worden gedetailleerd en
verder besproken. Voor velen zijn
deze avonden van beslissende be
tekenis geweest in hun leven.
Iedere morgen wordt het H.
Avondmaal gevierd. Als men hier
bij aanwezig is kan het gebeuren
dat men met een Anglicaan, een
Lutheraan en een Gereformeer
de neerknielt om uit handen van
een neger-predikant uit Nigeria
Brood en Wijn te ontvangen.
Hier gaat Handelingen 2 léven.
In de kleine kapel, hier op Lee
Abbey, kan ineens, meer dan uit
vele verslagen, oplichten wat het
wil zeggen te behoren tot de éne
Kerk van Christus. Daarom is
Lee Abbey onze aandacht waard.
Het ia een instrument dat de
Oecumene nader brengt. En wie
Oecumene zegt heeft met Chris
tus Zelf te maken.
Negerstudenten in
blanke kerkdiensten
Het vreedzaam verzet van ne»'
gers tegen apartheidsverordenin
gen in de Verenigde Staten heeft
zich nu uitgebreid tot het bezoe
ken van kerkdiensten, die slechts
voor blanken toegankelijk yjn.
Zondag jl. hebben negerstuden
ten diensten in zes verschillende
kerken in Atlanta (Georgia) bijge
woond die niet toegankelijk zijn
voor kleurlingen. Er deden zich
geen incidenten voor. Ongeveer 25"
negerstudenten namen aan de ac
tie deel.
-fr
Tot Hem uw begeerte
Tol Hem uw begeerte, Ypk
fan der Fear. Uitgave Bosch êt
Keuning N.V., Baarn.
Onze serie zgn. boerenromans is
weer met een nieuwe, maar weinig
verrassende roman uitgebreid. De
schrijver Ypk fan der Fear is niet
ontkomen aan het meest gebruike
lijke concept. Een stijfkoppige
boer, voor wie geld en stand meer
betekenen dan de mens, met daar
naast een slappe zoon, die zich niet
tegen de onredelijkè eisen van de
vader durft te verzetten, en dus het
meisje trouwt dat hij niet wil, al
leen omdat zij geld heeft en daar
mede zijn werkelijke liefde ver
liest, daaromheen wat figuren die
het geheel wat stofferen, en dan het
verhaal in de christelijke sfeer
houden, resultaat: een boerenro-
We kunnen weinig waardering
opbrengen voor dit te kort aan ori
ginaliteit. Misschien was er iets te
redden geweest, indien de schrij
ver erin had kunnen slagen dit al
les op een wat originele manier te
brengen.
Een uit-
ook wegen tot oplossing gevonden
zo" op de" voorgrond "te" tre- aüijd"ö'p dé achtergrond zijn ge- synode heeft het nodig,
den. „Maar de 1200 leden of bleven, die de wereld vandaag
minder die je salaris bijeen njet kent. Ik noem ze „predikant DUdgGT
tragische is dat in onze
'komen* uitpraten dreigen ver- dé""predikanten "van kleine gé- tijd het succes van een predikant
geten te worden," verzucht de meenten, onderbetaald
brengen, die naar je opzien voor anonymus" (in navolging
geestelijke steun, die hun nood bij „Alcoholic Anonymus"). Het zijn
niet berust op de manier, waarop
hij de zieken bezoekt en de ster-
j venden bijstaat, maar op de ma-
U pa ra ent Predikanten anonymus maken nier waarop hij werkt voor het
ernst met de woorden van Jesa- synodale _budget. Hij kan een
hoop ik dat lk een glas water in
mijn hand zal hebben voor een
dorstige. Ik ben er zeker van dat
er dan een glimlach op Zijn ge
laat zal komen.
ïrüóiftr-ti-ti-irtr-ti-ü-trtrtrü-tr-tr-ü'iiir-ü-tró-tr-trtcir'trCilrirCrk-trtrtrictiiiü-J'j-ir'icü'ïicüi
De breuk
II oe onzegbaar moeilijk is het toch om predikant te zijn. g
De huisbezoekende dominee bedoelde er niets kwaaddar- 3
digs mee toen hij de bestsellers uit de bibliotheek afkraakte.
Hij wilde alleen maar zeggen dat hij gehoopt had dat zijn S
belijdend lidmaat een beter gesitueerd lezerspubliek zou aan-
getrokken hebben, dar intens welbehagen vond in de chris-
telijke romankunst. Hij verdisconteerde daarbij noch de mo- J
gelijke idealen van dc boekverkoper waarvan wij thans S
weten dat ze beslist meer op de reformatorische Nederlandse 3
poëzie gericht waren noch diens hevige tegenslagen, noch
de smaak van de buurt. A
Uit de praktijk van een
MAATSCHAPPELIJK
WERKSTER
schrijver.
werkt en vaak niet in aanzien.
„Ik ken mijn opdracht," ver
volgt hij, „ik moet de blijde
.a, die door Christus in Lucas 4 tweede Franciscus van Assissi
18 worden geciteerd. Wat goed zijn, geliefd bij de gemeenteleden,
1. J U iri»hrokcn renoetr was voor Jezus, is goed getrouw tot in de dood. Maar
boodschap prediken, gebroken genoeg was ;,en g?oep als zijn leden arm zijn en niet
harten genezing bieden, gevange- ^eng(fn toevertrouwd, waarover in staat om grote sommen gelds
nen bevrijding verkondigen, het herder moeten zijn. op te brengen voor de meerdere
a— H.r«.n aan- vergaderingen, zal hij buiten zijn
aangename jaar Predikanten anonymus worden eigen gemeente nim
zeggen, waarschuwen tegen nei ,g morgens wakker met de eerste kenning ontvangen,
oordeel van God. Dat alles bij el- gedachte: „Wie heeft mij vandaag prachtig spreken,
kaar is een volle dagtaak. Maar het meeste _nodig? Iemand die l""-K
we zijn zo druk met het bezoe-
VERZAKELIJKING
Ds. J. H. Velema ir
We denken hi
„De Wekker";
besteden
het huisbezoek, maar als hij
ziek is... verdriet heeft... die dit jaar niet meer opbrengt dan
het leven niet aan kan? Deze pre- yorig jaar voor de centrale kas,
ken van bijeenkomsten, waar ge- dikanten interesseren zich voor is hij een „niemand",
snroken wordt over de vraag, hoe de dingen die in hun omgeving ge- Wil je als dominee vooruit?
„"ij „„s werk beier kunne, d.en beuren. ni.laten b« in«-
dat we aan ons eigenlijke werk opdracbt. Als zij een keuze moe- schien alleen maar even op zon-
niet toekomen. Ik geloof dat de ten maken tussen „Algemene Ver- dagmorgen, maar je bent op de
oreanisatie-mens een predikant eniging voor weet ik wat" en de goede weg naar succes. Die gro-
s zondagsschool, dan kiezen zij vast te gemeente in de stad zal je ze-
met een gouden hart ls, maar on- zeker de zondagsschool. Hun ker beroepen, want je bent in
foto komt misschien niet in de staat het geld met karrevrachten
krant, maar zij vervullen hun binnen te brengen.
Dienen
METHODISTISCH
Ds. F. de Vries in „De Reformatie":
Wanneer men nu weet, dat één van dc factoren
van de Grote Trek was het optreden van methodis
tische zendelingen in de Kaap tegenover de Boeren,
dan kan het niet verbazen, dat nu wéér de Unie, m
jepingswerk -
■rkelyke stijl
i Van de.
opzeil
derweg vergeten is wat zijn eigen
lijke taak behoort te zijn."
Dan vertelt ds. Rossel, hoe op
1 gegeven ogenblik een oude da-
En de Synode
Maar predikanten anonymus
Predikanten anonymus doen trekken zich nauwelijks iets
o slechte
de hot-
de zjjdc
e. kerk en methodis-
rdrenkte organisaties,
len, dat zo regelrecht
gespeeld wordt. Dat
(Oxni
me, die hij eigenlijk al lang had
moeten bezoeken, maar hij kwam (lcUnan.u.. ----- - -
er niet toe, vrij plotseling over- bUn best wat 'hun kerkgenootschap van al die stemmen, die op de
leed. De familieleden hadden nog 0f hun synode van hen vraagt, stoep van de pastorie staan te
geprobeerd hem te bereiken, Maar sommige kerkelijke leiders schreeuwen. Daarom blij™
vergeten soms de taak van u
L.L.plaatselijke gemeente. Zij zijn
Valse
Nooit te laat
Zij proberen alleen hun
n,»n.uu..j..u bte dienen. Zij blijven pre-
druk bezig met het bijeen bren- dikanten van kleine gemeenten,
gen van hun fondsen, met het op- zij ontvangen een al te klein sa-
voeren van het aantal lidmaten, laris en sterven arm. Maar hun g**" transigeren weet.
met hun oecumenische contacten, geweten is vrij. Ik schaar me
Hun enige bron is de plaatselij- aan hun zijde. Ik wil aan het YAKAlVTIEKLEDIN'f*
ïrheid. Het siert dc afrikaanse
dezen het been strak weet ti
I Sophocles schreef Oedipus Rex,
toen hij 75 werd. Titiaan maakte
de „Slag bij Létante", toen hij 95
was en begon op zijn 97ste aan de
„Afneming van het kruis".
Goethe schreef het tweede deel van
op zijn 82e jaar, Verdi s
ke gemeente,
is
hun enige hulp einde van mijn leven een rem ge- n« T m
plaatselijke predikant. Het weten hebben. Ik wil niet voortle- Gr'V
is dat zij op gemeente en ven met de herinnering aan de tv-erKDoae
m krant levert dat klaarblijkelijk i
gevolg "is dat zij op gemeente
predikant drang gaan uitoefenen, stervende oude dames, die ik niet
„Je moet de classis en de ring, kon bezoeken, aan de mensen die
de synode en al de raden- en de- mij niet thuis troffen, omdat ik
putaatschappenvergaderingen bij- zo druk was met commissie-ver
wonen, zeggen ze. Je moet een gaderingen.
functie aanvaarden in de verschil- Een plaatselijke gemeente be-
i hij „Othello", 80 toen hy lende commissies: je moet toe- hoort eigenlijk niet meer dan 500
„Falstaff" en 85 toen hy zyn „Te spraken houden als dat van je ge- (belijdende) lidmaten te hebben.
Deum" componeerde. vraagd wordt, mensen actief i
heden. Dus eohryv.
En zo tussen d
ontdekken, dat
gehouden wordt
gebrek aan dit
Mechelen in de „Zeeuwse
oeilyk-
redact
i waarschijnlijk nog beter.
»k in de textielbranche vakantie
tenminste te oordelen naar het
'tikel, waarmee vele badgasten in
•monie zich menen te kunnen
byv. aan het
overigens een onderwerp apart! I
lijking in, wanneer de zakelyke i
de kant van de beroepende kerk
pen predikant, gaan overheersen,
is dan soms ver weg. Zakelyke motieven: bet aantal
kinderen van de dominee is doorslaggevend voor
de kerkeraad of rle pastoriesituatie is beslissend voor
de predikant. Stellig zit er aan elk beroep een zake
lyke kant. Maar men beware de kerkelijke »tyl! Het
lykt me ook in stryd het de kerkelyke styl wanneer
een beroep als een zakelyke, onpersoonlijke aange.
legenheid behandeld wordt. Of wanneer een bedank
brief voor een beroep met een gedrukte brief of
gelijkluidend doorlag wordt afgedaan. De ernst
van de zaak wordt op deze wyze toch wel zeer
gedevalueerd.
TELEVISIE
groep (gezin, vri
uitzendende i
typische sfeer var
in de soms byni
de doodstille i
door zwygende
g is. Want al bereiken
ssa mensen, zy kyken n
stuk als individu of Mei
ing) van individuen;
itudio vol mysterieuze apparatuur,
mensen geruisloos bediend. Zowel
:enders zyn ver verwyderd van het
klimaat en het sentiment van massa en massaliteit.
En hoe langer je met dit medium omgaat, hoe dui
delijker het je wordt, dat televisie het medium is,
waarin het individu, de enkele mens, byna in zyn
naakte mens-zyn centraal staat. Het gevaar van
televisie moet in dit kader gezien eerder gezocht
worden in een drang naar overschatting van het
individuele, dan naar behagen van „de massa".
HET was ontegenzeggelijk
stom van hem om zo par
does van zijn afkeur blijk te
In de huidige vaktaal
leet het: „men moet beginnen,
waar zijn cliënt is". Nu is een
lid der kerk weliswaar geen
cliënt van diens predikant, maar de laatste moet maar niet alles
zeggen van wat hem voor de mond komt. Enfin, het was een
jonge dominee, brandend van zuiveringsdriften, vastbesloten van
zijn gemeente iets volmaakts te vervaardigen: „een gemeente
zonder vlek of rimpel of iets dergelijks". Op den duur hopen
w® zal hij óók wel geleerd hebben dat dergelijke gemeenten
geen resultaten van menselijke knutselarijen zijn.
En had hij nu nog maar de nood gehoord, die in dat weinig
poëtische: „ik moet er van vreten!" doorklonk. Wanneer men
sen grote woorden gaan gebruiken, is er immers iets aan de
hand. Dat doe je maar niet zonder reden. Hij had moeten in
gaan op deze hartekrect; hij had moeten zeggen: Vergeef
me, lieve broeder, ik geloof dat ik onredelijk ben geweest,
neem het me niet kwalijk. Laten we het bij een kopje thee
doorpraten..."Of hij had een boekbestelling moeten doen, die
m de komende weken voldoende eten op tafel zou brengen.
Maar dergelijke dingen bedenk je beter achter je schrijfma
chine, dan in de barre practijk van het leven. En dus keek de
dominee zèèr ontsticht, om niet te zeggen toornig, en 'n blos
van - zijns inziens: heilige - verontwaardiging kleurde zijn
toch al niet bleke wangen. Waarop de boekverkoper meteen
reageerde en zei: „En schrap me nou maar meteen, want al
die collectes en bijdragen kan ik toch niet meer betalen!"
TTIJ zag er uit dat hij daarvan nog nader tekst en uitleg
11 wilde geven, maar het winkelbelletje ging en 'n blond
meiske stapte binnen. Toen zei de winkelier maar gauw; „En
U, dame?" En de dame zei: „Hebbu wat realistisch voor
mijn?"- en maakte wel de indruk dat ze op dat gebied heel
wat aankon. Waarop de predikant en zijn ouderling maar van
het toneel verdwenen.
Daar hebt u dus het dilemma ten voeten uit. Met de kerk
gebroken, een hart vol pijn, een maag met te weinig eten,
een voorliefde voor de rijkste liederen der kerk. Waar moet
je onder die omstandigheden héén? Je bent te stijfkoppig om
nog ooit naar je eigen oude kerkgebouw terug te gaan. Je
voelt je m andere kerken echter al evenmin thuis. Je gaat
eens grasduinen bij secte hier en groepje daar, r ar het
smaakt niet. Je blijft een paar zondagen achtereen helemaal
thuis om je nadelig saldo van de afgelopen week vast te stel
len doch ook dat bevredigt niet. Je schulden stijgen en je in
komsten dalen nog verder. Op de duur leef je van de hand
in de tand: hebt eens 'n gelukje met 'n antiquarisch boek,
dat geld opbrengt, en hebt de andere dag een strop met 'n an
der exemplaar dat je te vlot inkocht en waaraan beslissende
pagina's ontbreken. En al meer hoopt zich in dat hart in de
buurt van de lege maag de wrok op. De wrok tegen de kerk
en de diakonie - „In m'n goede dagen wisten ze me wel te
vinden, maar nou kijkt niemand meer naar me om!" -; de
wrok tegen de overheid, die de gulden gaaf houdt ten koste
van gehavende gezinnen; de wrok tegen de politieke partijen,
waar alleen de voormannen van geen werkloosheid weten;
de wrok tegen de hele maatschappij. En èl die wrok, weet u,
dat is het brandhout waar politieke avonturiers door getrok-
ken worden; daar stoken ze hun feestvuren van.
wonder geweest dat nog niet meer verbitterden door hem l
gezogen zijn. Helaas is de vader van Marnix Jacobus dat wel
geworden. Hij meende dat in .zijn' beweging de wrok zou wor
den weggenomen, en dat tegelijk het Wilhelmus daar heerlijk-
klinken zou. Vorstenhuis, volk. vaderland, het begint allemaal
met 'n „V". En de dichters mogen zo'n alliteratie wel!
WIJKPREDIKANT.
