Baptistenzendelingen
in ons land terug
Anglicanen spraken over
dnivelbezetenlieid
Ds. Van t Wout bleef
achter in Nairobi
$}ie ene mnl..
Een woord voor vandaag
Kanttekening
Standbeeld voor Bonifacius
in zijn geboortestad
Ned. team van
Rode Kruis
naar Kongo
2
Uitbanning komt
onder episcopaal
toezicht
rpYPEREND voor de nieuwe
geestelijke instelling van
onze naoorlogse tijd is een dis
cussie die vorige week is ge
voerd in het House of Laity
(Leken-Kamer) van de Angli
caanse Kerk. De aartsbisschop
pen van de kerkelijke provincies
Canterbury en York werden na
melijk verzocht om in de kerk
orde een artikel op te nemen be
treffende episcopale controle
over de uitbanning van demonen
(met een mooi woord exorcisme)
Dertig jaar geleden werd er in theo
logische kringen eigenlijk nog maar
alleen gelachen om de bijbelse verha
len waarin Christus demonen uitbant.
Duivelbezetenheid was folklore ge
worden. De niguwe psychologische
theorieën hadden deze ouderwetse dui
velbezetenheid uitgebannen.
Maar in 1958 riepen de angli
caanse aartsbisschoppen een com
missie in het leven die zich niet
slechts moest bezig honden met
goddelijke- of gebedsgenezing
maar ook met het exorcisme.
In kringen die sterke nadruk legden
op dc gebedsgenezing leefde ook weer
het besef dat duivelbezetenheid niet
maar een verouderd volksgeloof maar
een vreselijke werkelijkheid was. In be
paalde anglicaanse kringen is grote be
langstelling voor gebedsgenezing. Jon
ge geestelijken leggen dc handen op en
bidden voor zieken. Nauw verbonden
hiermede is vaak de uitwerping van
duivelen.
Amateuristisch
In kerkelijke kringen brak de ge
dachte baan dat het gevaarlijk was
als iedereen zich maar met deze zaken
zou gaan bemoeien. Men voelde dat
het gevaar groot was dat de kerk
machteloos zou staan, zoals aan de
voet van de berg de discipelen mach
teloos waren om de maanzieke jongen
te genezen. De commissie van 1958
stelde voor dat exorcisme moest staan
onder episcopale (bisschoppelijke)
controle, zodat maar niet iedereen kon
proberen dc duivel uit te werpen.
De nieuwe kerkorde sprak echter met
geen woord over dit tweeduizend jaar
oude, maar opeens weer nieuwe pro
bleem. Daarom stelde de Leken-Kamer
nu voor dat de bisschoppen een artikel
zouden ontwerpen waarin deze dingen
kerkelijk zou kunnen worden geregeld.
Men wil terug keren tot de kerkorde
van 1603. die een artikel bevat, of een
geheel nieuw artikel ontworpen zien.
De spreker die het voorstel indiende
zei dat onder de huidige toestand een
priester die over meent te moeten gaan
tot exorcisme kan worden afgezet.
Persoonlijk", zei de heer Macmillan,
..aanvaard ik het feit dat kwade gees
ten en demonen bestaan en dat zij
bepaalde gevallen mensen kunnen ov
heersen. Bovendien is het uitbannen
demonen altijd ook de opdracht geweest
van de kerk."
,.Ik zal niet beweren dat ik enige keu
nis bezit van duivelbezetenheid," ver
volgde deze spreker, „of van exorcis
me. maar een vriend van mij,
priester, heeft mij gezegd dat er grote
gevaren aan verbonden zijn als op een
amateuristische wijze geprobeerd wordt
de duivel uit tc bannen. Een verkeerde
diagnose kan een groot gevaar opleve
ren voor de patiënt en, als de patiënt
schizofreen is, kan het niet alleen ge
vaarlijk maar ook nutteloos zijn. Nu
wc leven in een tijd dat er een her
nieuwd interesse is in goddelijke gene
zing, lijkt het mij gevaarlijk als deze
dingen in verkeerde liaudcn terecht ko-
Speciale kennis
Een andere spreker had er geen be
zwaar tegen als exorcisme onder epis
copale controle kwam tc staan, maar
hij vroeg zich wel af of de anglicaanse
bisschoppen enige speciale kennis had
den van duivels en demonen. Hij was
bang van niet.
Een derde spreker vertegenwoor
digde de oudere theologen toen hij
Beroepingswerh
r NED. 11ERV. KERK
Aangenomen naar Noordeloos: A. Ro-
meih. kand. tc Vlaardingcn.
Bedankt voor Noordlarcn Ctoez.) G.
Griffioen te Nuenen.
GEREFORMEERDE KERKEN
Beroepen 1c Ferwerd: Th. S. de Groot
te Oostkapelle.
Aangenomen naar Rottcrdam-Charlois:
H. M. Dercksen te Barneveld.
CHRIST. GEREI'. KEUKEN
Beroepen te Sneek: A. J. Otter, kand.
te Apeldoorn.
GEREFORMEERDE GEMEENTEN
Aangenomen naar Slikkerveer: W. C.
J. Boosschaart. kand. tc Wolfaartsdijk.
zei dat hij niets christelijks in de dis
cussie kon ontdekken. Exorcisme deed
hem alleen maar denken aan heidense
geestenbezweerderij. Het blad de
„Church Times" kon zich niet inden
ken hoe iemand iets dergelijks kon
zeggen, omdat Christus altijd wel de
gelijk rekening gehouden heeft met de
macht van de demonen.
Op de opmerking van een andere
spreker dat het beter was de mensen
te bekeren, dan de duivel uit te ban
nen, antwoordde een afgevaardigde uit
Londen dat het even onmogelijk is een
duivelbezetene te bekeren als een poe
del alleen op zondag te laten knielen.
Een laatste spreker was van mening
dat exorcisme zo gevaarlijk was dat
naar zijn inzicht de duivelen maar be
ter helemaal niet uitgebannen moesten
Toch werd het onderwerp met een
overweldigende meerderheid van stem
men aangenomen en dus zullen in de
toekomst de aartsbisschoppen van de
Anglicaanse Kerk zich met dit onder
werp moeten bezig houden.
Ook Amerikaanse
zendelingen
verlieten Kongo
Behalve do Engelse en Nederlandse
baptistenzendelingen hebben ook vrijwel
alle Amerikaanse zendelingen die voor
presbyteriaanse en methodistenzendingen
werkten de Kongo moeten verlaten. Zo
is een groep van 183 protestantse zen
delingen op last van de Amerikaanse
consul geëvacueerd uit het noordelijk
gedeelte van Katanga, waar ook onlus
ten zijn geweest
De meesten van hen woonden op geïso
leerde zendingsposten. Zij werden door
vliegeniers van de Missionary Aviation
Fellowship, de organisatie die per vlieg
tuig de verbindingen met ae zendings
posten van vrijwel alle zendingen onder
houdt naar Loeloeaburg overgevlogen.
Van daar werden zij naar Rhodesia
gebracht.
Bamboli smeekte hen niet te gaan
In Oost-Duitsland
Verhouding kerk en
staat verbeterd
De Lutherse bisschop Moritz Mitzen-
heim van Thuringen in communistisch
Oost-Duitsland is van oordeel dat de be
trekkingen tussen kerk en staat verbe
terd zijn, maar dat het voor een gees
telijke nog moeilijk is gevangeniswerk
te doen.
De bisschop heeft zondag tijdens een
kerkelijke bijeenkomst in Oost-Berlijn
verklaard dat de atmosfeer verbeterd
is. In de afgelopen twee jaar is een ein
de gekomen aan het geschimpscheut op
de geestelijkheid.
Het bijbelonderricht voor de jeugd
wordt door de communisten niet belem
merd, zei hij, en elk ogenblik kan een
overeenkomst voor de salarissen van
personeel der kerkelijke ziekenhui-
getekend worden. Daartegenover
staat echter, zei hij, dat er behalve de
moeilijkheden die aan het gevangenis-
werk in de weg gelegd worden, ernstige
beperkingen worden opgelegd aan de
verspreiding van godsdienstige bladen
en aan het reisverkeer van geestelijken
tussen Oost- en West-Duitsla nd.
Het oude leven keerde weer. Maar drie
dagen later kwamen de mensen vragen
„Pasteur, het is toch wel echt indepen-
dance, we zijn toch wel echt vrij". En
als hij dan instemmend knikte dan zei
den ze: „Maar er is niets veranderd".
Er kannen misschien ook andere oor
zaken zijn, vertelde mevrouw Van 't
Wout ons, maar toch geloof ik wel dat
T T moet niet weggaan; wy zullen wel voor u vechten! Die woor-
den klinken nog als een echo na in de harten van de Neder
landse zendelingen die gedwongen werden de Kogo te verlaten. En
op het netvlies van hun ogen trilt nog het beeld na van die trouwe
gemeenteleden die naast de volkswagenbus stonden toen zy in
stapten en die met hun handen over hun maag streken en maar
riepen: Wy veel verdriet!
Tl/I"AAR zij wisten ook dat zy nog net de tyd hadden om een vlieg-
tuig tc halen in Stanleyville. Zij wisten dat zy op die 300 kilo
meter lange weg van hun gehucht, Irema, naar Yakoesa vier maal
met de pont moesten overvaren en dat het helemaal niet zeker was
of er morgen nóg wel een pont zou varen. Zy wisten dat de Engelse
consul de zendelingen van de Baptist Missionary Society eenvoudig
had aangezegd dat zij moesten gaan, wilde hy zyn handen niet van
him aftrekken.
Het was een moeilijke beslissing. Het ten waar waren. Men had hen verteld
hart zei: „Blijven". Het verstand zei: dat op die dag de blanken een aard
baan". En nu zij in Nederland terug beving zouden veroorzaken. Men had
is met haar dne peuters, waaronder de gezegd dat alle mensen een gat in het
baby we™ terug is bij de audere iak moesten maken v.an hun huis, want
drie kinderen, die zij vorig jaar in Ne- Loemoemba zou het franken laten
derland had moeten achterlaten, omdat regenen. Men had hen gezegd dat de
zij hier op school gaan, weet mevrouw voorvaderen zouden opstaan.
Van 't Wout nog niet of ze er wel goed
aan gedaan heeft om te vertrekken.
Als er morgen een telegram komt van
haar man die in de Kenyaanse stad Nai
robi zit te wachten op een kans om de
Kongo weer binnen te trekken, dat ze
weer terug kunnen naar hun zendings
district, staat ze overmorgen weer
klaar.
Het is een kleine vrouw, die men niet
aanziet dat ze moeder is van zes kin
deren. Zoals ze daar tegenover mij zat
haar grote meisjesmaat jurk, zou
n het haar niet aanzien dat ze net
al haar bezittingen heeft moeten ach
terlaten.
Een jaar geleden ging zij samen met
haar man, de predikant van Vrooms-
hoop, als eerste Nederlandse baptisten
zendelingen naar de Kongo. Midden in
de jungle kregen zij een primitief ge
bied zo groot als Nederland. Hij liet
een snel groeiende en bloeiende ge
meente met verschillende nieuwe
evangelisatieposten richter om de
mensen het evangelie te gaan brengen
die nog nimmer van Christus hadden
gehoord.
In een jaar tijd leerden zij de taal.
bouwden een eigen huis, bouwden ver
schillende kerken, preekten, doopten
honderden nieuwe lidmaten en werden
de mama en de „pasteur" van hun dis
trict Met hun volkswagenbusje reis
den zij van dorp tot dorp, hielden
samenkomsten, gingen bij de vuren zit
ten midden in het dorp om gesprekken
aan te knopen, leidden catechisatieklas
sen, kerkdiensten, gaven leiding aan de
jonge vaak zeer ongeletterde onderwij
zers en slaagden er in zo ver tc ko
men dat er gedacht kon worden om de
gemeenten tot een unie van zelfstandige
gemeenten te institueren. In september
zouden zij starten met de eerste theo
logische opleiding.
Nog op de onafhankelijkheidsdag
waren zij vol blijdschap over de be
reikte resultaten. Het was een merk
waardige dag, de stilste dag van
het jaar. In geen enkel dorp in de
omgeving klonk een drum. Het leek
zelfs of de vogels zwegen. De men
sen leefden onder druk.
Herhaalde malen waren reeds voor
die dag jonge gelovigen en heidenen
naar dé zelfgebouwde „pastorie" ge
komen om te vragen of al die geruch-
met helicopters waren gered, dat ook
zendingsvrouwen daar waren aange
rand en eindelijk kwam de opdracht
van de consul: Nu vertrekken.
In zijn eentje reed ds. Van 't Wout
de 300 kilometer terug naar huis. Hij
merkte hoe ook verder van de steden
de mensen onrustig begonnen te wor
den. Met een grapje en een lach slaag
de hij er in zich over te laten zetten,
maar hij voelde wel dat als zij weg
wilden, zij nu moesten gaan, anders
zouden zij volkomen geïsoleerd zitten.
De grote vraag was: Kunnen wij on
ze mensen vertrouwen? De Bamboli zijn
tspoedig beïnvloed. Vandaag heb je ze
en morgen heeft een ander ze tegen je
opgezet. Toen hij dichter bij huis kwam,
hoorde hij die welkomstroep vooruit
gaan: „Akoia Hij komt". Toen hij
nog kilometers van zijn huis verwij
derd was, wist mevrouw Van 't Wout
al dat haar man er aan kwam. Het
leek alles zo vredig en dat maakte het
besluit om te vertrekken zo moeilijk.
Zij waren toen de enige blanken, sa
men met de zendingsfamilie Edens, die
nog in die streek vertoefden.
En zo viel het besluit dat ze moesten
vertrekken. Het hoog nodige werd ge
pakt en zo vertrokken de vier volwas
senen met hun vijf kinderen weg uit
Irema. En ze waren nog maar net op
tijd. De eerste twee ponten gaven geen
moeilijkheden, maar toen ze op de der
de pont stonden, klonk al de roep: Gooi
die blanken er af. De grote robuste ds.
Van 't Wout maakte maar wat grapjes.
De kleine mevrouw Van 't Wout kwam
er bij staan met de baby op haar arm,
de baby die de naam draagt van het
dorp waar ze is geboren: Irema. Het
lukte. Zonder moeilijkheden kwamen
De laatste foto gemaakt door ds.
G. van 't Wout in Irema van zijn
vrouw en de jongste drie kinde
ren die bij hen in de Kongo
waren, van de familie S. Edens
en een tijdelijk aangenomen ne
gerbaby, wiens moeder was
overleden.
dat dc achtergrond van vele onlusten
was. Men had het gevoel dat alles het
zelfde was gebleven. Dc vrijheid viel
tegen.
In hun gebied bleef het rustig, en
ds. Van 't Wout zag dan ook geen
enkele reden om niet naar de jaar
lijkse algemene vergadering te gaan
van zijn zending in de stad Yakoesoe.
De verhouding met de bevolking was
goed en bleef goed. Nog maar een paar
dagen voor hun vertrek bezocht me
vrouw Van 't Wout een afgelegen dorp
en mocht de drums bedienen, 's Avonds
luisterde ze naar de Nederlandse we
reldomroep en hoorde van muiters en
rebellen, van opstanden en gevechten.
Het leek nieuws te zijn uit een andere
wereld.
Maar de onrust brak ook in Yakoe
soe uit. Er kwam bericht dat vrien
den in de omgeving van Leopoldstad
Ik nam mijn waterketeltje van het stelletje
de schijn te wekken dat ik naar de keuken mc
en rukte plotseling de deur wijd open. Met
schok sprong een donkere figuur overeind
uiterste beheersing zei ik:
Halzen, zoekt u iets? Daar
U gevallen."
„Neemt u me niet kwalijkjaehik
dacht dat ik geld uit mijn vestzak hoorde vallen,
want daar zit een gaatje in, ziet u."
„Dat is dan heel dom van u om geld in een zak
je te bergen dat stuk is. vindt u niet?"
Halzen probeerde nog even ernstig de comedie
voort te zetten door zich nogmaals speurend naar
de grond te buigen, maar ik maakte er driftig een
eind aan. „Ik heb het al gezien meneer Halzen, er
is niets gevallen, anders had ik het wel gehoord.
Als het zo stil is in mijn kamer dan hoor ik elk
geruchtje op de gang. al loopt iemand ook op sok-
kenvoeten, weet u?"
Zonder commentaar af te wachten sloot ik de ka
merdeur achter mij en liep naar de keuken. Ge
ruisloos schoof Halzen naar zijn kamer en draaide
zelfs de sleutel in het slot van zijn deur.
Toen ik in mijn kamer terugkwam, stond Samu
voor het venster. We vermeden beiden onze gedach
ten over het incident uit te spreken. Ik schonk thee
öoor h£Rm. steqqeRöa. 1!
baar", waarop hij alleen maar met een mat glim
lachje reageerde.
We zwegen tot hij zijn kamer gesloten had. Toen
vond Halzen blijkbaar, dat de spanning gebroken
moest worden, want hij haalde een doosje uit zijn
zak en zei: „Ik heb sigaretten lui, we blijven nog
even gezellig bij elkaar zitten."
Maar niemand reageerde.
Ik vond het van mezelf onbegrijpelijk, maar het
hinderde me op dat ogenblik dat Halzen voor de
kop gestoten werd. Zelf was ik er de aanleiding
toe door te bedanken voor zijn sigaret en te zeg-
dat ik liever naar mijn kamer ging om over
ï's muziek na te dromen; een voorbeeld dat
op: ,.Jc moest nog eens voer ons spelen Samu.
Dat is net beste wat we nu kunnen doen."
„Als ik kon", zei Samu somber.
„Als het moet kan het. kan alles. En het moet".
Samu vroeg geen nadere uitleg. Ik weet niet of
hij mij toen begrepen heeft. Hij keerde zwijgend
naar zijn stoel terug, dronk zonder een woord zijn
thee. Toen hij even later dc kleine dansende luci-
fervlam tegen zijn sigaret zoog. zag ik de scherpe
en harde lijnen in zijn gezicht. Het was een vreemd
gezicht dat ik nog niet van hem kende. Het staat
diep in mijn geheugen gegrift. Wc bleven een tijd
lang luisteren naar de regen in de bomen. Ik was
er diep van overtuigd, dat dit zielelijden erger was
dan al het lichaamslijden waarover men zoveel in
die dagen sprak en ik geloof dat Samu dat ook be
sefte.
Plotseling stond hij op. „Ik ga muziek halen'
a»t hij dof. „Goed, dan zal ik vast naar beneden
gaan en de kaarsen op de piano aansteken" besloot
ik.
Alles ging die avond zoals ik het had verwacht.
Toen Samu begon te spelen ging telkens zachtjes
de deur open. Eerst kwam Inge, toen Henk. We
luisterden gespannen. Samu had een boeiende voor
dracht en tegen alle verwachtingen in ontkwam hij
al spelende aan zichzelf, leefde hij op in een we
reld van harmonie waarin de smart geheiligd was
tot loutering van de ziel.
Eindelijk kwam ook Halzen schoorvoetend bin
nen. Ik begreep niet goed waar hij de moed van
daan haalde, maar besefte tegelijk dat men met
zo'n individu voorzichtig moest zijn. Hij gleed op
sokkenvoeten geruisloos naar een punt van de ta
fel en steunde daartegen. Hij legde zijn armen over
elkaar en met gebogen hoofd luisterde hij aandach
tig. Ik herinnerde mij Juist een artikel in een tijd
schrift, waarin stond dat ook Hitier zo buitengewoon
gevoelig was voor muziek. Het kan toch niet anders,
op zulke ogenblikken moet er besef zijn van het:
alle mensen zijn broeders. Het hart. dat elk ander
ogenblik geneigd is tot dc demonie van haat en ge
weld. moet in zulke ogenblikken gevangen zijn in
een heimwee naar vrede met God en zichzelf en
alle mensen. Zulk een sfeer stond er voelbaar in
de kamer en dat was wat ik gezocht had.
Samu speelde beheerst cn toegewijd met een
prachtige gevoelige aanslag. Ik bestudeerde zijn
gezicht, zijn ogen waarin de kaarsvlam spiegelde.
Hij speelde Chopin, César Franck cn eindelijk
Bach
Toen opeens stond Samu op, vouwde zijn boeken
toe en ging zonder op te zien naar zijn kamer. Ik
zei nog: „bet was prachtig Samu. We zijn je dank-
vertrouwd toe.
.Zonde van die jongen" zei Inge tegen mij op
de trap naar boven.
„Wie?", vroeg ik uit mijn gedachten ove
gang van zaken in de kamer die niet geheel
mijn zin was; „Halzen?" Maar onmiddellijk wist
ik wie ze bedoelde, door Inge's verontwaardigd
„Halzen...?" „Ach, natuurlijk, ik begrijp je, Inge",
zei ik haastig, „we moeten zien wat we voor hem
kunnen doen."
Inge zuchtte. „Wat kunnen we doen? Per slot
zijn we allen even reddeloos."
„Reddeloos", vroeg ik min of meer verschrikt,
want dat woord verraadde hoever Inge's gedach
ten reeds waren. Reddeloos, wij allen." maar ik
had op dat ogenblik geen lust tot verder commen
taar. „Ben je niet wat al te somber?", vroeg ik.
„Ik zou bét wel willen", zei Inge beslist cn ging
daarop haar kamer binnen. Die avond hoorde ik
van Samu niets meer, geen voetstap, geen enkel
geluid drong van zijn kamer tot mij door en dat
benauwde mij zonder dat ik er rechtstreeks een
verklaring voor kon vinden. Ik zag zijn strak ge
zicht achter de lucifersvlam weer voor me en ik
hoorde hem zeggen: „we hebben geen toekomst
meer. Hoe verder? Als er tenminste nog sprake is
van een verder."
Deze woorden kwamen mij opeens als een waar
schuwing voor. Was hij misschien daarvoor naar
beneden gekomen, om toch iemand deelgenoot te
maken van zijn gebrek aan moed om verder te
gaan?
Wordt vervolgd
Bij de laatste pont werd liet moei
lijker. Er werd vreselijk gedronken.
Voor het eerst in hun leven moesten
ze betalen. Tweehonderd frank werd
er geëist. Ze hadden nauwelijks geld
bij zich. Ds. Van 't Wout ging aan
het pingelen. Goed voor 140 frank
dan. Maar dan moest er een fooi
zijn. De mannen van de pont kregen
schrift, anderen dronken op. Zij
wilden ook wat. Van de overkant
werden de negers aan boord opge
hitst: „Gooi ze er af". Weer bracht
de kalme lach van ds. Van 't Wout
en vooral de babies, want ook me
vrouw Edens had een baby bij zich,
uitkomst. Toch mochten ze niet voor
de pont af voor ze allemaal „Vrij
heid!" hadden geroepen. Mevrouw
Eden riep niet hard genoeg. Ze moest
het overdoen.
Van Yakoesoe vlogen ze de volgende
..ag naar Stanleyville. Daar waren alle
zendelingen bijeen. In het huis waar zij
werden ondergebracht was het een ben
de. Een zendingsvrouw had er net een
baby gekregen, een andere moest nog
een baby krijgen. Er was een vliegtuig
beschikbaar. De familie Edens en
vrouw Van 't Wout konden mee.
Van 't Wout bleef achter. Hij wilde
weg konden komen. Daar ontmoette
haar man weer, die inmiddels Stanley
ville toch had moeten verlaten.
Als mevrouw Van 't Wout nu op de
hele reis naar Nederland terug kijkt
is ze dankbaar voor de geweldige hulp
die ze overal heeft ontvangen. Het
Rode Kruis heeft wonderen verricht.
Waar zij maar kwam, kreeg zij zoveel
geld als ze maar nodig had. En toen
ze in Brussel aankwam, stond daar
midden in de nacht een particulier
met zijn auto klaar om haar naar
Dieren te rijden waar haar schoonva
der woont.
En verder? Ze weet het niet. Graag
wil ze terug Het is echter niet onwaar
schijnlijk dat haar man elleen terug zal
gaan, om dan over een jaar of ander
half jaar terug te komen met vervroegd
verlof, opdat ze daarna samen wei
rug kunnen keren naar het Irema,
zij hun hart hebben verloren.
Maar voorlopig hebben de drie
kinderen die in Stadskanaal op
school gingen hun moeder terug
en daarmede zijn zij best tevreden.
En voor de rest. „Er zal wel een
oplossing komen" zegt mevrouw
Van 't Wout, „Ik ben nog al ge
makkelijk. Er komt altijd wel een
Tussen „zijn als de kinderen" en „kinderachtig zijn" is een
hemelsbreed verschil. U kent ze ook wel, kerels als bomen,
die ongenietbaar flauw, kinderachtig zijn. Of vrouwen, die
geestelijk nooit volwassen zijn geworden. Het is feitelijk erg
zielig, maar het komt voor. Maar nu moeten we wel oppassen,
dat we dit verschijnsel niet verwarren met dat „worden als
een kind", waarvan Jezus spreekt als hij op de vraag van
Zijn jongeren wie de eerste is in Zijn koninkrijk een kind
tussen hen in zet. Dat kind wordt geroepen om die jongeren
te vertellen, dat het kind nooit in hen verloren mag gaan. j
Maar dat niet in de oppervlakkige zin van het woord. Jezus
bedoelt het veel dieper. Het heeft te maken met het onge-
compliceerde van het kind, dat 's avonds zijn gebedje opzegt
en de Here Jezus als zijn grote Vriend beschouwt, Die over
hem zal waken. Dat is het mooiste voorbeeld van volledige
overgave en wie dat kan is een gelukkig mens. Wie dat kan?
Het moet, het is een opdracht. Het is als het ware een voor
waarde voor het binnengaan van Gods koninkrijk! Jezus zegt
dat heel duidelijk leest u Mattheüs 18 maar. Wij, grote
mensen, maken alles veel te ingewikkeld. Een kind heeft
geen pretenties die komen, helaas, later wel-' Het leeft
nog onbezorgd, als wij het tenminste dat gunnen. En nu wordt -j
van ons alleen maar gevraagd dat óók te doen. En u moet T
zich wel realiseren, dat er een Koninkrijk op het spel staat!
ONTMASKERING
E'INDELIJK hebben de Amerika
nen een tip opgelicht van de
sluier, die nu al bijna een maand de
ware toedracht van het incident met
de Amerikaanse RB-47 aan het oog
van de wereld heeft onttrokken. Het
betreurenswaardig, dat dit zo lang
heeft geduurd, omdat de openbare
mening al die tijd verkeerd werd be-
invloed en de Sowjetunie gelegenheid
heeft gehad, haar beschuldiging als
propaganda-materiaal te gebruiken.
Het is bekend, dat de Amerikaanse
ambassadeur bij de Verenigde Na
ties, Henry Cabot Lodge, onmiddel
lijk na het uitspreken van de Russi
sche beschuldiging (ruim twee weken
geleden) er bij zijn regering op aan
te dringen, de Sowjetunie in de Vei
ligheidsraad aan te klagen wegens
het neerschieten van een Amerikaans
vliegtuig boven internationale wate
ren. Het State Departement handelde
echter niet snel genoeg en zo ge
beurde het, dat de Russen de Ameri
kanen opnieuw een slag voor waren.
Toen had het weinig zin meer, een
aanklacht in te dienen.
Van de weken, die sindsdien verstre
ken zijn, heeft het State Department
gelukkig een goed gebruik gemaakt.
Men heeft de toedracht van het inci
dent aan een grondig onderzoek on
derworpen en al is men laat met het
resultaat er van voor de dag geko
men, het effect was er gisteren na
de rede van Cabot Lodge in de Vei
ligheidsraad niet minder om. De
verklaring sloeg in als een bom en
bracht de Russische afgevaardigde in
grote verwarring.
Het was verstandig van Cabot Lod-
g, de Sowjetunie niet zonder meer in
staat van beschuldiging te stellen,
maar aan te dringen op een onpar
tijdig onderzoek. Want in feite heeft
de Russische afgevaardigde zijn eigen
land in een bijzonder kwaad daglicht
gesteld door een dergelijk onderzoek
van de hand te wijzen en aan te kon
digen, dat de Sowjetunie haar veto
zal uitspreken over een desbetref
fend voorstel.
De ontmaskering van de Sowjetonio
is laat gekomen, maar gelukkig niet
te laat. Het laatste woord is over deze
kwestie nog niet gesproken, ook al
weigeren de Russen in te stemmen
met een onpartijdig onderzoek. Ca
bot Lodge heeft reeds aangekondigd,
dat hij met nog meer belangwekken
de details voor de dag zal komen,
die de kwaadaardige bedoelingen van
de Sowjetunie nog meer aan het
licht zullen brengen.
Al met al is het incident ook voor
de Amerikanen en hun bondgenoten
een les geweest. Zij moeten de vluch
ten rondom de landen achter het
ijzeren gordijn voortzetten om aan
de weet te kunnen komen, wat zich
daar afspeelt op het gebied van mili
taire voorbereidingen. Het zou getui
gen van een gebrek aan verantwoor
delijkheidsgevoel, wanneer met name
de Verenigde Staten zouden beslui
ten, de verkenningsvluchten langs de
grenzen van het Sowjet-imperium
stop te zetten.
Aan de andere kant moeten de Ame
rikanen er zich wanneer opnieuw
een incident zou plaatsvinden niet
voor schamen, dat zij alle mogelijke
middelen aanwendt om een grote mo
gendheid, die een gevaar voor de
wereldvrede vormt, goed in de gaten
te kunnen houden. Ook niet, wanneer
een verkenningsvliegtuig dicht bij dc
grens van het communistische blok
wordt neergeschoten. De onthullin
gen van gisteren hebben opnieuw
aangetoond, dat de Ver. Staten er
goed aan zullen doen, onmiddellijk
fel te protesteren en genoegdoening
te vragen, als zich weer een soort
gelijk incident zou voordoen.
Burgemeester van Dokkum aanwezig
Prinses Margaret heeft zondag
in Crediton, in Zuidwest-Enge-
land, een standbeeld onthuld van
Bonifacius, die in 680 in deze
plaats werd geboren en in 754 bij
Dokkum werd vermoord. Prinses
Margaret was bij deze gelegen
heid vergezeld van haar echtge
noot, Antony Armstrong-Jones.
Ook een afvaardiging uit Fulda
(Duitsland), waar Bonifacius een
klooster stichtte ey zijn stoffelijk
overschot werd begraven, woon
de de plechtigheid bij.
Dat Bonifatius, die de apostel van
de Duitsers en de Friezen wordt ge
noemd, in Crediton geboren is wordt in
de geschiedschrijving als waarschijnlijk
opgevat. Hij was de telg van een angel-
saksisch geslacht. Op zevenjarige leeftijd
ging hij naar de kloosterschool te Exeter
en van hier uit ging hij als Benedictijner
monnik naar Nursling voor verdere
studie in latijn en godgeleerdheid. In
710 werd hij priester gewijd.
Zijn oorspronkelijke plan was in Fries
land met de prediking van het christen
dom te beginnen, onder leiding van Wil-
librord. In 716 in Duurstede aangekomen
hij echter dat Willibrord inmid
dels dit gebied had moeten verlaten
hij keerde naar zijn klooster terug.
Hij weigerde abt te worden en in 718
trok hij opnieuw, met aanbevelingen
paus Gregorius II naar Friesland. Zijn
eigenlijke naam Winfried was door de
paus in Bonifatius veranderd, ter
van de martelaar wiens feestdag het toen
juist was. Op 30 november 722 werd hij
door de paus in Rome bisschop gewijd.
Daarna werkte Bonifatius in Hes
sen, Thueringen, Beieren en Franken
land. In 744 stichtte hij de abdij Fulda,
onder het rechtstreekse gezag van de
paus. Nogmaals naar Friesland getrok
ken stootte hij daar, na aanvankelijk
succes, op heftige tegenstand en bij
overval op zijn kamp werd hij.
tezamen met 52 gezellen, in de buurt
an Dokkum vermoord.
Het twee meter hoge standbeeld in
Crediton. uit witte Portland steen, is
het werk van de Londense beeldhouwer
Alan Durst en is door sir Patrick Fergu-
>on-Daviet voorzitter van de Bonifatius-
vereniging, aan de stad overgedragen. Het
beeld stelt Bonifatius voor als jongen
van veertien jaar die zich van zijn roe
ping bewust wordt.
Duizenden mensen stonden langs de
straten van het druk vlaggende stadje
toen prinses Margaret naar de parochie
kerk reed voor bijwoning van de dienst.
De anglicaanse bisschop van Exeter zei
in zijn preek dat Bonifatius, wanneer hij
heden ten dage geleefd zou hebben,
prachtig werk gedaan zou kunnen heb
ben bij het inrichten van een menselijk
en doeltreffend bestuursapparaat in een
of andere nieuw opkomende staat.
De plechtigheid werd ook bijgewoond
door de burgemeester van Dokkum, de
heer S. van Tuinen, met echtgenote en
zoon, dr. E. N. van Kleffens, ambassa
deur van de E.G.K.S. in Londen, dr. Her
man Bergmann als vertegenwoordiger
van het gemeentebestuur van Fulda, de
maker van het beeld en andere gasten.
Zij werden aan prinses Margaret voor
gesteld.
De Liga van Rode-kruisverenigin
gen te Genève heeft bij monde van de
gedelegeerde voor Kongo-zaken, de
heer Jean Pierre Robert-Tissot, het
Nederlandsche Rode Kruis benaderd
met het verzoek een bloedtransfusie
eenheid naar de Kongo te doen uit
zenden. Onmiddellijk zijn hiertoe van
Nederlandse Rode Kruiszijde de nodi
ge stappen ondernomen. Het Rode
Kruis deelt mee, dat de mogelijkheid
hiertoe aanwezig is, mede dank zij
de financiële steun van de Nederland
se regering.
De eenheid zal bestaan uit artsen
en verplegend personeel, die zich voor
deze missie vrij moeten maken van
hun dagelijkse bezigheden. Men heeft
daarom nog geen idee van het tijd
stip waarop de ploeg de reis naar
Kongo zal kunnen beginnen.
rlvlydDl ij
Orthodox exarchaat
voor Midden-Europa
Midden-Europa en een aartsbisschop uit
de Sowjetunie tot hoofd benoemd. Deze
aartsbisschop Is Joann Wendland uit Po
dolsk, die de exarch genoemd zal wor
den. Hij zal te Karlshorst zetelen. Een
exarchaat is een bisdom van meer dan
gewone afmetingen.
Bij K. B. is benoemd tot Ridder in de
de Orde van de Nederlandse Leeuw ge-
neraal-majoor der mariniers H. Lief-
tinck, commandant van het korps ma*
rinier».
