Leven in dienst der kerk,
gericht op de toekomst
Zelfgenoegzaam h eid
is weerzinwekkend
t
1
iaw#/_
- Een woord voor vandaag
Kanttekening
Pastoraal-psychologische
leergang in Utrecht
cle cjrootót&
De koster: bij iedereen
bekend en toeh vergeten
2
Huiver voor het al te
gemakkelijk wordt
In het Centraal Weekblad be
veelt dr. B. Rietveld de bestu
dering van het rapport van de
Gereformeerde Kerken „Stand
geestelijk leven" opnieuw drin
gend aan. Hij noemt het rapport
eerlijk, moedig en rijk aan in
houd. Dr. Rietveld gelooft, dat
echter voor een juiste beoorde
ling van de situatie ook aandacht
aan de omgeving van de kerk
moet worden besteed. H\j
schrijft:
De kerk leeft in een wereld,
die in deze naoorlogse tijd toch
wel heel speciale trekken ver-
tooht. De atoombom is geval
len en de mogelijkheid van een
wereldeinde spookt door veler
gedachten. Ideologieën zijn ver
schenen met voor velen af
schrikwekkende trekken. De
neutraliteit en daarmee de
afzondering van Nederland
is onmogelijk geworden. Wij
staan nolens volens in veel
grotere verbanden, de grote na
men, die ons leven beheersen,
zijn niet meer die van Neder
landers, maar van buitenlan
ders. We oriënteren ons niet
meer op Kuyper en Colijn,
maar op Eisenhower en tot voor
kort op Churchill. De verhou
ding tussen kerk en wereld,
heeft een verschuiving onder
gaan. De houding van de wereld,
althans in het westen, tegenover
de kerk is „positief-neutraal".
En de opdrachten, die de kerk
heeft te vervullen tegenover de
wereld zijn natuurlijk in wezen
dezelfde gebleven, maar vra
gen andere concretisering. Vroe
ger moest dit land met chris
telijke scholen bezaaid worden
en moest er ruimte gemaakt
worden voor politieke en maat
schappelijke actie. Die ruimte
is er nu. Wat er voorts mee
gedaan moet worded is niet zo
heel duidelijk.
Deze positie van de kerk in
een anders geworden wereld
beïnvloedt haar sterk, tot in
het individueel geestelijk leven
toe. Dat wordt duidelijk, wan
neer de generaties elkaar ont
moeten. Het rapport heeft be
wust niet willen vergelijken. Ik
ga dat nu toch een beetje doen.
Echter niet met de bedoeling
een beoordeling van het verle
den te geven. Alleen maar met
de bedoeling te doen uitkomen
hoe de huidige generatie, al
thans in sommigen van haar
vertegenwoordigers, is.
Dr. Rietveld vervolgt dan:
Nu hoop ik, dat men mij
goed gaat begrijpen. Ik geef
geen beoordeling van dit verle
den. Als ik er iets van zeg is
het, dat ik van harte wenste,
dat wij ten opzichte van de hui
dige situatie tot dezelfde blijde,
strijdvaardige houding konden
komen. Maar zover zijn we be
slist niet. Er is bij ons veel
meer aarzeling en onzekerheid.
Dat betreur ik. Maar ik geloof,
dat het bij de snelle ontwikke
ling der dingen onvermijdelijk
is. En ik geloof beslist niet,
dat deze aarzeling iets te ma
ken heeft met onverschilligheid
of minder diep respect voor de
heilige God.
Die mindere zekerheid ten
aanzien van onze positie werkt
ook door in onze taal.
Laatst zat ik in de kring van
een familie voor een begrafe
nis. Eén der aanwezigen was
kennelijk een man van de oude
stempel en hij begon een „gees
telijk gesprek". Hij meende dat
volkomen eerlijk en ik geloof
ook, dat het door de andere,
ook jongere aanwezigen wel zo
werd gevoeld. Maar het lukte
niet. Opmerkingen als „een
roepstem om bereid te zijn"
en „voor Gods kinderen is het
sterven louter winst" behelzen
waarheid, maar op een of an
dere manier gaat het ons niet
meer af, in die trant verder te
praten, laat ik maar eerlijk
zijn, ook de dominee niet. En
weer geef ik geen beoordeling.
Maar het zwijgen van de huidi
ge generatie mag niet verklaard
worden uit ongeloof. Er is een
huiver voor het al te gemak
kelijke woord. Onze taal be
staat vaak uit niet meer dan
een handdruk, uit een „Sterk
te, man!" en een „Ik zal aan
je denken!", waarmee we dan
„bidden" bedoelen. Valse
schaamte? Weineen, vrees voor
het onechte, niet helemaaal zui
vere, net iets opgeschroefde!
Wij hebben een andere visie
op onszelf gekregen. Zelfge
noegzaamheid is een ondeugd.
En met dat woord „zelfgenoeg
zaamheid" hebben wij wel eens
een oordeel uitgesproken over
sommige ouderen, voor wie het
geen twijfel leed, dat het werk
der vaderen „Gods eigen werk"
was en dat „onze kerk" de
kerk en „onze voormannen" de
gezalfden waren. Waarschijn
lijk komt in dat oordelen uit,
dat er een generatie gekomen
is, die niet meer ten volle be
grijpt in welke tijd dit alles
gegroeid is. Maar in elk geval
is deze vorm van zelfgenoeg
zaamheid ons weerzinwekkend
geworden. Er is zoveel meer
aarzeling gekomen. En ik her
haal, dat dit niets te maken
heeft met verminderd respect
voor de heilige God. Wij we
ten alleen niet zo onmiddellijk
de weg in de veranderde wereld.
Geschiedenis van de
Joodse gemeenten
Aan de Gemeente Universtieit van
Amsterdam is gisteren gepromoveerd
tot doctor in de letteren wijsbegeerte
de heer Menachem E. Bolle op het
proefschrift „De ondergang van de au
tonomie der Kehilloth (joodse gemeen
ten) in Nederland, 1796". De promotor
was prof. dr. J. Presser, oud-hoogle-
In de epiloog schrijft dr. Bolle dat
de gelijkstelling slechts heel langzaam
verwezenlijkt werd en dat de joden al
tijd een aparte bevolkingsgroep met
bepaalde kernmerken zijn gebleven
vooral het joodse proletariaat, maar
dat de banden met de joodse gods
dienst en het joodse volk in de 19e
eeuw zeer verslapt zijn.
Omstreeks 1900 volgt de opkomst van
het Zionisme, dat pleit voor de eenheid
van het joodse volk en de terugkeer
naar Palestina. Met enkele zinnen wordt
de ramp 19401945 vermeld. Het proef
schrift sluit met de stichting van de
joodse staat in 1948.
Advertentie
Uw zenuwen In bedwang
ABASIN kalmeert
zonder slaap te verwekken
PROF. K. DIJK VANDAAG 75 JAAR
SOMMIGE mensen zijn tijdens
hun leven al een legende. Door
bepaalde, niet algemeen voorko
mende eigenschappen, die karakte
ristiek voor hen zijn, wandelen ze
als legendarische figuren door het
leven. Tot dezulken behoort pro
fessor K. Dijk, emiritus-hoogleraar
van de Theologische Hogeschool te
Kampen, sedert enige maanden
woonachtig te Driebergen, die al
daar heden zijn vijfenzeventigste
verjaardag viert.
De eerste legende is volop werke
lijkheid: hij bereikt écht de leeftijd van
75 jaar. Voor wie hem van nabij mee
maken, lijkt dat een vreemde gedachte.
Is deze vitale persoonlijkheid al be
gonnen aan de laatste sprong naar de
tachtig?
Maar zij weten onmiddellijk: het kan
niet missen, Dijk vergist zich nooit met
jaartallen en data, zeker niet wanneer
het hemzelf betreft. Daarin is hij le
gendarisch! Wat eenmaa' in dat hoofd
gevaren was, dat kwam er nooit meer
Legendarische"
organisator
en leider
VEERKRACHT
zien hem als de ongekroonde leider van
het gereformeerde volk uit die dagen,
toen men „op alle fronten" scheen te
winnen. Het was immers ook de glorie
tijd van Colijn.
Ongetwijfeld was prof. Dijk in die pe
riode „in zijn element". Maar men oor
deelt onrechtvaardig, wanneer men hem
uitsluitend voor dat tijdperk reserveert
en zijn rol nu uitgespeeld acht, als
zou hij „zijn roem" vandaag overleefd
hebben.
Deze man heeft de eens getrokken en
waardevol bevonden lijnen willen vast
houden, maar wanneer bleek, dat de
kerk in een veranderde tijd haar ba
kens moest verzetten, dan heeft men
prof. Dijk niet in de afweerhouding ge-
De jongste synode ondervond dit. Als
tegenstander van de Wereldraad van
Kerken, uitte hij zijn bezwaren, toen
het voorstel ter tafel kwam om als ge
reformeerde kerken lid van de Ned.
Zendingsraad te blijven wanneer deze
wordt geïncorporeerd in de Wereldraad.
Maar toen aangetoond was, dat de
voortgang van het zendingswerk gevaar
liep indien men uittrad, gaf hij zijn
stem aan het voorstel. Een star, recht
lijnig denker zou dat nooit gedaan heb
ben. Maar Dijk vocht niet voor eigen
standje; hij wilde alleen „het profijt
der kerken".
als
Hoe denkt u over dat verdeelde, dat in onderlinge geschïllem
opgaande christendom? Verwacht u er iets van? Iets goeds
iets nuttig-concreets voor deze wereld? Voor u zelf?
Paulus, geleerd en door veel reizen op de hoogte van de peest
van zijn tijd, weet heel precies hoe „men" er over denkt: voor
de Joden, de nuchtere materialisten die een teken willen zien,j
is dat christendom een ergernis, een aanstoot. En voor de i
Grieken, de naar wijsheid zoekende, kunstzinnige levens
kunstenaar, is het een dwaasheid. De Joden maken er ziel
kwaad over, de Grieken halen er hun schouders over op.
Zo is het vandaag immers ook nog, zij het dat het aantal
mensen, dat zich ergert aan het christendom, geringer wordt
en de grote massa die er schouderophalend aan voorhij gaat
steeds groter. Ronduit gezegd: van dat christendom verwacht
men niets, helemaal niets!
Wat is het voor u, heel persoonlijk voor u? Ook dat formuleert
Paulus heel nauwkeurig: „Voor ons die behouden worden is
het woord des kruises een kracht Gods!" Waarom? Omdat wij
geloven in Christus Jezus, „die ons van God is geworden:
wijsheid, rechtvaardigheid, heiliging en verlossing
De vraag is niet hoe u over het christendom denkt de vraag
is wat Jezus voor u betekent!
DE WAKENDE EERSTE KAMER
Toen later overwogen werd
gereformeerde kerken mee te doen
aan het vluchtelingenwerk van de
Wereldaad, was het prof. Dijk, die
Het moge waar zijn: de stem ver- va^fL^verLdering" 8 °P niettegenstaande zijn huivering voor
minderde in kracht, de oren verloren Wij overdrijven niet, als we zeggen Je Wereldr?ad~:
hun scherpte, de handgebaren schijnen ^at het fabelachtig is, wat deze man op bewogen getuigenis de bezwaarden
wat onvaster. Maar het vreemde is, dat organisatorisch gebied verzetten kon en de synode wist te winnen voor deze
prof. Dijk na de uiterst vermoeiende nog ]^ajï Dit komt omdat zijn eigen le- zaak.
reis naar Zuid-Afrika aan veerkracht ven goed georganiseerd is, in dien zin,
heeft gewonnen. Een synode uitzitten is dat y,,; aitijd wist te woekeren met zijn TTTTI VrbORTTTT
geen peuleschilletje voor iemand van uren zotjanig is Dijk een trouw 11JU Yuunuxi
74, die de discussies van a tot z volgt yeerling van Kuyper, die hij ook op
en aan wiens vorsend oog geen enkel der terrgjn volgde,
rapport ontkomt.
RECHTLIJNIG
i systeem kan gauw een
lijken. En rechtlijnige nR - -
buiten eigen kring niet slechts aarzelend gevolgd werd.
In wezen is Dijk niet conservatief.
Integendeel, in menig opzicht, vooral
ten aanzien van pastoraat en litur-
'gie, was hij zijn tijd ver vooruit en
heeft hij het verdriet gekend,
gereformeerde kerken
Ook a! iets legendarisch. De man,
die zelf synodes presideerde ze
duurden toen heel wat korter en ze Een man v
waren toch ook belangrijk brengt rechtlijnig m
op zijn oude dag het geduld en de mensen behoi
energie op om de kerkelijke verga- ^Stander, is prol. -- -
dering tot in de finesses te volgen D„]lc de incarnatie van het gereformeer- centralisatie wat de klok slaat. Wijkge-
■en door zijn adviezen mee te helpen de jeven uit de periode 1920—1940, de meenten, straatgemeenschappen, kleine
leiden. Een geboren voorzitter. tijd van de triomfantelijke opmars, die parochies in de grote stad, efficient
door oorlog, kerkscheuring en naoorlog- '™erk'
Dit bleek ons laatst nog op de jaar- se heroriëntatie finaal gestuit werd. Zij
i kerkelijk Nederland de-
vergadering van het Gereformeerd
Schoolverband, waarvan prof. Dijk
voorzitter is. Onder de genodigden
noemde hij ook afgevaardigden van de
Unie Een school met de Bijbel en de
Schoolraad voor Scholen met de Bij-
rvan hij respectievelijk voor
zitter en tweede voorzitter is. Deze or
ganisaties hadden hèm afgevaardigd.
Toen prof. Waterink dit vernam, stel
de hij voor, dat prof. Dijk uit naam
van het G.S.V. de afgevaardigden van
Unie en Schoolraad zou toespreken...
Prof. Dijk aarzelde geen moment.
aar richtte aanstonds het woord tot
zichzelf, waarbij hij echter op meester
lijke wijze de persoon van de afge
vaardigde terzijde liet en in korte
zinnen duidelijk maakte welke banden
er tussen G.S.V. en Unie, en G.S.V. en
de schoolraad bestaan en waarom het
nuttig is, dat deze organisaties afzon
derlijk werkzaam zijn in het geheel
van het christelijk onderwijs.
Voor de zoveelste maal bleek, dat de-
voorzitter kans ziet om de dingen uit
elkaar te houden, hetgeen altijd bij-
Uitgaande van de theologische faculteit aan de rijksuniversiteit te Utrecht
is met ingang van september 1960 een pastoraal-psychologische leergang inge
steld voor predikanten en enkele studenten, die belangstelling hebben voor
de problematiek in en rondom het pastoraat in de huidige gecompliceerde
samenleving. Deze leergang is interkerkelijk van opzet.
Aan professor dr. A. L. Janse de Jonge, Amsterdam is met ingang van
september I960 een leeropdracht pastorale psychologie verleend in de theolo
gische faculteit. Rondom zijn colleges, die bedoeld zijn voor de theologische
studenten maar tevens een onderdeel vormen van de pastoraal-psychologische
leergang, groeperen zich colleges, die voor de cursisten door gastdocenten
zullen worden gegeven. Een aantal docenten heeft toegezegd hun bijdrage aan
deze leergang te leveren.
B eroepi nsswerk
NED. HRV. KERK
Beroepen te Amsterdam Ph. W. Berg-
kotte te Oosterbeek.
GEREF. KERKEN
Beroepen te Paesens en Moddergat
A. C. van Beek jr., cand. te Woerden.
CHR. GEREF. KERKEN
Bedankt voor Schiedam J. van Dooren
te Tholen.
VRIJ EVANG. GEMEENTEN
Bedankt voor Musselkanaal C. ijlstra
te Franeker.
Vergadering herv. synode
De generale snynode der N. H. kerk
zal van 27 'tot en met 30 juni op
„Woudschoten" te Zeist vergaderen.
De synode zal de behandeling voort
zetten van het concept-herderlijk schrij
ven over „de kerk en de pinkstergroe-
pen", waarmee in de vorige vergade
ring werd begonnen.
Verder zal aan de orde komen een
rapport inzake de differentiatie van de
functie en rechtspositie van de predi
kanten.
Wegens de benoeming van de rector
van het theologisch seminarium, dr. H.
Berkhof tot hoogleraar in Leiden zal
een nieuwe rector wordèn benoemd.
Advertentie
Zuiver Uw bloed
met ïïruschen -
en verdrijf zo de oorzaak
van Ow Rheumatische Pijn!
Kruschen maakt U al gauw een heel
ander mens, vrij van stramheid en pijn
en weer tot alles in staat. Dat doen
Kruschen's vijf minerale zouten, die
de bloedzuiverende organen aanzetten
tot jeugdig-krachtige werking en zo de
pijn verwekkende onzuiverheden uitdrij
ven langs natuurlijke weg.
48
Hij
fris-
De dorpsschool was nog betrekkelijk
lag in een aardige tuin, waar een paar schommels
en zelfs een wip waren opgesteld. Voor de
der lokalen stonden bloeiende geraniums ei
groene planten. In de vestibule hing een tweerni
grote, kleurige platen „sneeuwpret" en „aan het
strand". Dat alles gaf Anne goede moed: er was
iets vriendelijks, en moderns in deze omgeving en
dat was er toch door mensen ingebracht-
Het kwekelingetje. dat haar in de kamer van het
hoofd liet, leek wat op Jannie, ze was jong en
blozend en ze had meer van een kind uit de hoog
ste klas dan van een onderwijzeres.
De kamer van het hoofd was zonnig, en heel een
voudig ingericht. Een grijze kom met oranjekleurige
dahlia's sierde de bruine schrijftafel, dicht daarbij
in de schaduw van een vooroverhangende bloem
stond de foto van een jonge vrouw, met twee heel
kleine, eendere meisjes aan de hand. Tegen de ene
muur stond een kast met boeken, schoolboeken
meest, zag Anne; de andere wand werd geheel door
een breed, hoog raam in beslag genomen. Op de
vensterbank stonden een aquarium." een globe en
een kistje sigaren vredig naast elkaar.
De deur ging open. een jonge man, jonger dan zij
zelf, kwam op Anne toe. „Ik ben Van Baarle," zei
hij, „u kwam een nieuwe leerling aangeven?"
Anne was blij, dat hij nog zo jong was, een fris:
se, gezonde jongen met oprechte ogen. „Ja," zei
ze, „mijn zoontje."
Ze vertelde, dat Paultje nog nooit school had ge
gaan, maar waarschijnlijk gemakkelijk het tweede
leerjaar zou kunnen volgen en Van Baarle beloofde
haar de proef te zullen nemen. Hij nam een gele
kaart uit een kaartenbakje. „Mag ik dan even pre
cies zijn naam weten en zijn geboortejaar? Of nog
beter, wilt u maar even zelf deze kaart invullen?"
Hii glimlachte tegen haar. „Ik ben gewend. dat_ de
WILLY J
STRIJT
Ze nam haar vulpenhouder uit haar tasje en be
gon te schrijven. Naam en voornamen van den va
der, naam en voornamen van de moeder. Woon
plaats en straat van den vader, woonplaats en
straat van de moeder, Anne's hart deed pijn, maar
driftig duwde ze die pijn weg.
„Marcus Ferdinand Felderstek." hoe gemakkelijk
zou het zijn die naam daar neer te schrijven, waar
hij toch op zijn plaats zou zijn... Maar ze zette een
streepje. Vervolgens kwam haar eigen naam „Anna
Johanna van Velzen en daarna Paul Johannes en
zijn geboortedatum. Zwijgend vulde ze de kaart in.
„Alstublieft."
Hij keek hem vluchtig over en Anne zag, hoe hij
even moest nadenken. Toen hij het begreep, kleur
de hij tot haar verbazing. Het deed haar goed; wat
een jongen was dit nog,
„U ziet," zei ze zacht, „ik ben niet getrouwd. Ik
wilde u ter wille van het kind vragen, om er met
niemand over te spreken. Mensen en ook kinderen
onder elkaar, zijn zo wreed. Niemand in het dorp
weet er iets van, daarom ben ik ook hier gaan wo
nen, om de jongen, begrijpt u."
Van Baarle was al over zijn verwarring heen. „U
kunt op mij rekenen." beloofde hij ernstig, „deze
kaarten behandel ik altijd persoonlijk. Ik hoop, dat
Paul en ik goede vrienden zullen worden. U stuurt
hem dus morgen maar ineens."
Anne stond op. „Graag, meneer Van Baarle, zei
ze, „ik ben er van overtuigd, dat u het goed met
Paultje zult kunnen vinden."
Door het raam van zijn kamer keek Van Baarle
haar na. toen ze de tuin doorliep naar het hek. Ze
was ongeveer van zijn leeftijd, peinsde hij, mis
schien een paar jaar ouder dan Fré, zijn vrouw.
Hij bleef naar de verdwijnende gestalte turen, tot
een hoge tuinhaag haar aan zijn oog onttrok. Hier
was een donkere kant van het leven, die hij niet
begreep. Men hield van elkaar en dan trouwde men
en was gelukkig en tevreden, of men hield niet van
elkaar en bleef alleen. Eenvoudiger kon het al niet.
Hij stond op, nam het leesboekje voor de zesde
klas uit de kast en ging naar zijn lokaal terug.
Met een paar maanden had Paultje het tot num
mer een van de tweede klas gebracht. Buitengewoon
gemakkelijk had hij zich aan het schoolleven aange
past en het omgaan met de andere kinderen vond
hij verrukkelijk. Als Anne hem 's morgens weg zag
gaan, zwaaiend met zijn school-étui en druk pratend
tegen de jongens, die hem kwamen halen, was het
haar. of hij zich van haar los had gemaakt en nu
welbewust zijn eigen weg volgde. Meestal vergat
hij, om zich nog eens om te keren en te zwaaien.
Maar 's avonds bij het naar bed gaan. werd hij
weer het kleine kind, vertelde hij honderd uit over
de afgelopen dag en liet hij zich met een tevreden
gezichtje onder de dekens stoppen.
In het nieuwe huis ging het leven zeer rustig zijn
gang. Dokter Mees las zijn kranten en boeken, wan
delde en schreef zijn brieven aan de vrienden, die
hij zich in zijn lange leven had gekozen. Anne deed
het huiswerk, ze waste en naaide, werkte in de tuin
en kookte. Het was heel stil in het huis, nu Paultje
school ging en onder haar arbeid door, niet meer
afgeleid door Paultje's gepraat, rekende Anne als
vanouds en pijnigde zij opnieuw haar hersens af om
een wijze van geld verdienen te bedenken, die met
haar gewone leven was te verenigen.
(Wordt vervolgd)
niets anders
vinding.
Maar Dijk vocht veertig jaar geleden
al voor het breken van de massaliteit
der grotestadsikerken. Als men toen be
ter naar hem geluisterd had, zou wel
licht vandaag de steeds groeiende rand
van indifferente kerkleden er niet zijn,
zeker niet in een verontrustende mate
Prof. Dijk heeft een lang leven in
dienst van de kerk achter zich, maar
hij behoort niet tot het gilde der oude
heren, die de nieuwe tijd morrend
dergaan, omdat het verleden nu
maal ver uitsteekt boven het heden
daagse. Diik beleeft ook het heden als
„tijd Gods". Over de jeugd en de toe
komst zal men hem niet somber horen
praten.
En zo lijkt hij op zijn 75-ste
jaardag een bevestiging van de haast
legendarische bijbelse waarheid, dat
men in zijn ouderdom nog vrucht kan
dragen.
N het verleden is heel wat ge
sproken en geschreven over wat
men noemde het bestaansrecht
„Belgisch Verdrag", gelukkig allengsL
een probleem uit het ver verleden,ji,
Door dit verdrag te verwerpen han-
de Eerste Kamer. Is het nodig, zo "tolde "ie Eerste Kamer stellig meeijG
vilde men weten, dat de Eerste to overeenstemming met de opvat-
Kamer nog eens overdoet wat de
Tweede Kamer reeds heeft gedaan?
De Eerste Kamer zelf heeft al deze
discussies en bedenkingen royaal
overleefd. Zij neemt in ons staats-
tingen, zoals zij toen onder ons volk
gevonden werden, anders dan de1^1
Tweede Kamer, die met het verdrag
reeds haar instemming betuigd had,
Het mag dan zijn, dat de Eerstt
bestel nog altijd een hechte plaats Kamer niet in vele gevallen atwijkl
i haar bestaan wordt in onze
dagen heel wat minder getornd dan
in het verleden wel het geval is ge
weest.
Geheel begrijpelijk, zo menen wij.
van de beslissingen, zoals deze dooi
de Tweede Kamer genomen worden,
het is voor het staatkundig bestel
een belangrijk ding,
college is, dat over alles nog eens
Trouwens, kan men stellen, dat de z*Jn vroede gedachten gaan laatl
Eerste Kamer overdoet wat de Als het ware met ®®n secondairtp
Tweede reeds gedaan heeft? Hier reactie, die in deze tijd, waarin alles 7
ware te bedenken, dat, indien twee toch al noodgedwongen zozeer pri-F
hetzelfde doen, dit nog niet altijd mair moet gaan, alleen te waarde-^
hetzelfde behoeft te zijn. Maar af- voller zijn kan.
De werkwijze van de Tweede Kamer wa^ de Tweede Kamer reeds gepas-^
is een andere dan die der Eerste. De seerd heeft, bewijst dan bij tijd enj
Tweede Kamer heeft bevoegdheden
die de Eerste mist.
Kam^r heeft het recht
wijle de Eerste Kamer ons volkjs
Tweede bijzonder goede diensten. Zo ooki
initiatief, gisteren, toen het hoge college zijng
iets wat de Eerste mist; zij kan dus instemming onthield aan een rege-j^
zelf wetsvoorstellen indienen, een Hng binnen ons archiefwezen
recht overigens waarvan, hetgeen aan Tweede Kamer haar
niet verwonderen mag, nauwelijks keuring reeds gehecht had.
gebruik wordt gemaakt. Belangrijker Binnen die voorgestelde regeling
is, dat de Tweede Kamer het recht zat een bepaling van bedenkelijk
van amendement heeft; zij mag karakter. Was het de Tweede Kamerji,
wetsvoorstellen wijzigen. En van dit
recht wordt een druk gebruik ge
maakt.
Bij de Eerste Kamer niets van dit
alles. Aan haar om een wetsvoorstel
aan te nemen of te verwerpen in de
ontgaan? Er was wel de aandacht»;
op gevestigd. Maar men had erA
geen reden in gezien tot amendering^
of verwerping. Anders de Eerste,,,
Kamer. Haar is amenderen nietR
toegestaan. Welnu, dan restte haani;
heeft bereikt. Men kan dit
mis aan bevoegdhedi
kan echter óók stellen, dat het oor-
ge- Kamer, van het vele werken moi
Men even gesluimerd had.
Moet hier de Tweede Kamer een ver
amendement immers
kwestie van, in onderling contact
tussen overigens uiteenlopende par-
spreken wij hier van een verdienste
der Eerste. Het is altijd al goed, datu
zij er is. Nu is het, ook naar buiten, is
tijen, zoeken naar een bepaalde op- nog eens duidelijk gebleken.
Deze archiefkwestie is iets om In hel
archief van ons geheugen als een e
soms beter de meningen schijnt weer creditpost voor de Eerste Kamer vasl
te geven zoals deze in den lande
leven, zij moge dan niet recht
streeks uit het volk, doch via de
Provinciale Staten gekozen zijn?
te leggen. Gaat er weer eens aan g
het bestaansrecht van het colleg(a
getornd worden, dan mag het als een®
bewijsstuk worden gevoegd bij
Men denke aan de zaak van het er reeds aan bewijsstukken is.
Tweede lustrum kostervereniging
(Van
verslaggevers)
Op een buitengewoon gezellige
manier heeft de Protestants-Chris
telijke Vereniging van Kosters in
Nederland te Apeldoorn haar
tweede lustrum gevierd. De prach
tige natuur in het park Berg en
Bos had niet alleen veel kosters
maar ook veel kostersvrouwen
naar Apeldoorn gelokt. Samen
maakte men er een mooie dag van,
waarbij soms vrolijk het tijdsche
ma werd overschreden.
Men begon drie kwartier over tijd,
hetgeen voorzitter P. de Vries te Leeu
warden deed verklaren: „Dit moesten we
's zondags niet proberen, vrienden want
dan zouden we niemand meer in de
kerk vinden" Maar in Apeldoorn hin
derde dat niet. Integendeel, hoe later
het werd, hoe meer bezoekers op kwa
men zetten, zóveel, dat de penningmees
ter het gratis toegezegde kopje koffie
moe3t laten vervallen
Hoewel de stemming goed was, kon
den een aantal sombere klanken toch
niet achterwege blijven. De voorzitter
van de ontvangende afdeling Apeldoorn
begon al, door in zijn verwelkoming te
VERGETEN
christenen, die het maar raar. vinden
dat kosters zich bij de vakbeweging
hebben aangesloten. „Wij hebben de or
ganisatie echter niet gezocht", aldus
de heer De Vries. „Zij is ons opgedron
gen, want het blijkt nodig, dat wij voor
onze rechtvaardige zaak opkomen. Er
wordt wel aandacht besteed aan kosters
salarissen, maar de molens draaien
ontzettend langzaam".
Overigens liet de heer De Vries de
vermaning niet achterwege: „God ver
hoede dat het materialisme de boven
toon zou gaan voeren. Daarvoor leven
wij te dicht bij Gods huis. Moge de
kerk echter bewaard blijven voor ver
stoorde arbeidsvreugde in de gelederen
der kosters".
DRIE COSTUUMS
De heer Alberts te Amsterdam had
aan zijn referaat de veelzeggende titel
gegeven „Kostersjaren zijn als Indische
jaren: ze tellen dubbel!" In vijf punten
verdeelde hij zijn betoog: De koster op
zondag in jacquet. De koster door de
week in bedrijfskleding. De kosters
's avonds in colbert. De koster en zijn
onbetaalde assistente. De P.C.V.K. als
ambassadrice en advocate.
's Zondags kent iedereen de koster
in zijn dienende en ook leidinggevende
taak. Op doordeweekse dagen in werk
costuum gestoken, kent niemand hem.
Althans in deze zin, dat de waardering
voor zijn werk redelijk gehonoreerd
wordt. De dank van de gemeente ligt
doorgaans onder de banken: wikkels
van rollen pepermunt en zuurtjes.
De verenigingsvoorzitter zei onom
wonden, dat 70 h 80 procent van de
kosters tot de vergeten groepen beho
ren. En de spreker de nieuwgeko-
zen voorzitter E. J. Alberts had het
over de tragiek van het kostersbestaan.
De heer De Vries maakte in zijn
openingsrede overigens ook gewag van
grote dankbaarheid. In 1901 werd de
protestantse kostersvereniging opgericht,
die geen vakorganisatie was, maar ten
doel had elkander tot steun te zijn bij
ziekte en overlijden. In 1946 ontstond
te Groningen een christelijke kosters
vereniging. In 1950 vond men elkaar
en werd tot fusie besloten. Meteen
schaarde men zich achter het C.N.V.-
vaandel, al kostte dat aanvankelijk wel,. - - -
een aantal leden, >s genoemd, en voor kosters metecnurige werkweek van thans is in strijd^
Nog altijd zijn er, ook in kerkeraden,'nevenfunctie 1.61 per uur. Het lijkt I met de arbeidswet,
's Avonds is de koster tegelijk ker
kelijk vraagbaak en gérant en hij zal
dit nog veel meer worden, wanneer
de vrije zaterdag ingang vindt en de
kerkelijke lokaliteiten voor vrijetijds
besteding gebruikt worden.
Voor de koster is de kerk een con
tinubedrijf; voor zijn vrouw niet
minder. De P.C.V.K. streeft naar
verbetering der salarispositie. Er zijn
htlijnen gegeven door de
Zendingsartsen
niet terug naar
Indonesië
Drie Nederlandse zendingsartsen ii®
Indonesië hebben aanzegging gekregen e
dat ze geen vergunning meer ziülei
krijgen om naar Indonesië terug te ke-oj
ren. Het zijn de artsen D. Bakker Jr, ;r
die in Poerwodadi op Midden-Java^,
werkte, diens broer H. Bakker, di(a
werkzaam was aan het ziekenhui 6
Trenggiling in Poerbolinggo, eveneen!
op Midden-Java en dr. A. W. F. Rui}®
gers, die als specialist verbonden
aan de leproserie in Makassar en
vens hulp verleende in het ziekenhui}61
„Labuang Badji" in Makassar.
Daartegenover staat, dat dr.
Honig, docent aan de Theologisch}
School in Makassar, vergunning heef w
verkregen om na in Nederland genoten
verlof naar Indonesië terug te keren,
Dr. Honig zal op 28 juni a.s.
vliegtuig in Nederland arriveren
artsen D. en H. Bakker op 12 juli pef?
„Oranje".
Prof. Hoekendijk naau
de Verenigde Staten
Prof. dr. J. C. Hoekendijk, hoogleraai5u
in de theologie in de bijbelse en prak
tische godgeleerdheid, en in het apostofe
laat, aan de rijksuniversiteit in Utrechte
is benoemd tot hoogleraar aan he
„Hartford seminary" te Connecticu
U.S.A. Indien prof. Hoekendijk deze be
noeming niet mocht aanvaarden, is hi™
uil genodigd enkele mo.mden als ga
hoogleraar college te willen komen t
ven in de theologie van de zending.
Jaarvergadering C.B.T.B.
Tuindersbond houdt
in de Dierentuin in Den Haag
jaarvergadering. Op het program
„Taak en verantwoordelijkheid
moderne standsorganisatie", en
te toespraak door de minister
nomische zaken, J. W. de Pous.
Prof. dr. C. A. van Peursen te Gronin
gen houdt een referaat over „ons werl
vandaag - hun wereld morgen".
nog niet op, dat de koster als e
i kerkelijk medewerker wordt gezien
ni- De volgende actie van de P.C.V.K-
v ging, waarbij voor full-time kosters is gericht op normale werktijden tv
Glials hoogste salaris ƒ420 per maand een vrije dag per week. De 75 a 80*
