CffölSTFUJK
Buitenkerkelijk geloofsleven
middelbare scholieren
hij
Kerken schrijven open
brief aan topleiders
T opconf erenties
mogen de V.N.
niet vervangen
CHEFAROX
Socialisten en communisten
mochten niet meedoen
SAMENWERKING GEWENST BIJ
HULP AAN BLINDEN
epeda slapen
cle cjrootóte
gave
Een woord voor vandaag
Kanttekening
Commentaar op een Zwolse
enquête naar interesses
Het sociologisch instituut
van de Hervormde Kerk publi
ceert binnenkort een onderzoek
naar de belangstellingssfeer van
de Zwolse middelbare scholieren.
Ds. H. A. Visser schreef reeds
een artikel over deze enquête
in „Hervormd N ederland"
i zeer duide-
.•crontrustinc
'de dalende belangstelling
voor met de kerk in verband
staande activiteiten. De vraag
wordt brandend: betekent dit dat
de jongeren het Evangelie afwij
zen of zijn wij met onze wijze van
toenadering op de verkeerde weg?
Zo ontstond er het belangwek
kend rapport, dat binnenkort on
der de titel ,,Zo zijn ze...." bij
..het Boekencentrum" in Den Haag
verschijnt.
Ik heb de indruk, dat het in
veel opzichten materiaal biedt om
er de situatie onder de middelbare
schooljeugd in andere middelgrote
Rlaatsen mee te vergelijken en
IUTATIS MUTANDIS zullen we
in de grote steden er eveneens
veel van kunnen leren.
Uit de gevoerde gesprekken
bleek, dat er tussen ouders en
kinderen als regel wel contact be
staat cn dat het gezag van de
ouders in de meeste gevallen
wordt aanvaard, al gebeurt dat
met de nodige restricties. Men zou
geneigd zijn te zeggen, dat de tra
ditionele bindingen nog bestaan,
maar dat er op verschillende pun
ten barsten zichtbaar zijn. Defi
nitief is er nog niets doorgesne
den. de leerlingen laten echter
veel over hun kant gaan: ,.Ze
behandelen ons als kleine kinde
ren. waarom bespreken ze hun
problemen ook niet eens met
ons?" en ,,wij zouden best met
hen willen praten, maar ze be
grijpen ons toch niet. ze willen
nooit ongelijk bekennen."
Bij de leerlingen van het Chr.
Lyceum wordt het gezag van de
ouders nog bijna kritiekloos aan
vaard: ..het is vanzelfsprekend,
dat je doet wat je ouders zeg
gen. Je moet je ouders gehoor
zamen uit Bijbelse overwegingen
en omdat ze je opvoeders zijn."
Daarom zijn er dus velen die sport
op zondag afkeuren en dansen ver
derfelijk vinden, alleen omdat hun
ouders dit zeggen.
/"\M die reden is er terwijl er
bedroevend weinig belangstel
ling voor de jeugdverenigingen be
staat (in totaal zijn er 89 van de
730 geënquêteerden bij een jeugd
vereniging aangesloten), bij velen
nog sprake van kerk- en catechi-
satiebezoek.
32 pet. van de Zwolse leerlingen
gaat nog regelmatig naar de kerk
<66 pet. bezoekt de zondagsschool)
en 44 pet. bezoekt de catechisatie.
Men zou hierover „hoera" kun
nen roepen, wanneer er hier van
vrijwilligheid sprake was. De be
langstelling voor kerk en catechi
satie is n.l. niet bijzonder groot:
..Je gaat er niet voor je plezier
heen (naar de catechisatie); je
mag best overslaan; je doet er
niets; de dominee is zo vaag: de
dominee komt toch altijd daar uit.
waar hij wilde uitkomen." Over de
kerk hebben ze altijd bijzonder wei
nig te zeggen. Men staat er lauw
tegenover: ,.'t zegt je niets, het
is allemaal zo stijf en ze zijn het
onderling nooit eens"; ,.de kerk
legt je aan banden, ze raakt uit
de tijd, je vindt er niets."
De kerk functioneert niet meer
als echte bemiddelaarster tussen
het Woord en de jongeren, hoe
zeer de nog heersende traditionele
bindingen een radicale breuk
voorkomen of afdempen.
^ERRASSEND is het, dat ruim
40% der jongeren incidenteel
de bijbel leest. Daar is toch weer
telkens belangstelling voor. ook al
brengt dit lezen van de Bijbel hen
er niet toe de kerk te bezoeken
(26 pet. van de onkerkelijken leest
zo nu en dan in de Bijbel!)
Ik heb ook de indruk dat de
kerk, wil ze de middelbare scho
lieren bereiken, dit moet doen op
de school. Het vele huiswerk, de
afkerigheid van de jeugdvereni
ging en het (gedwongen) catechi-
satiebezoek maken andere moge
lijkheden illusoir.
Daarom zal er door de predi
kant al het mogelijke gedaan moe
ten worden op de scholen entrée
te krijgen, om daar met de leer
lingen tot een gesprek over de
Bijbel en het lezen van de Bijbel
te komen.
Dat dit niet op schoolse wijze
moet gebeuren, maar door woord
^wederwoord is begrijpelijk. De
pen".
Ik zou hieraan toe willen voe
gen. dat zo'n predikant als docent
in het lerarencorps opgenomen, de
gelegenheid krijgt de leerlingen
waarachig te ontmoeten. Hij zal
niet alleen de werkweken moeten
bijwonen en in zijn „lessen" niet
aan een programma gebonden
moeten zijn. hij zal bovenal huis
bezoek moeten doen bij de leer
lingen om contact met het gezin
te krijgen en klaar voor hen moe
ten staan, als men hem wil spre
ken.
Er zal gelegenheid moeten zijn
voor het creatieve spel (de voor
beelden van vrije expressie in een
verbluffende artisticiteit biedt dit
enquêteverslag in ruime mate) en
bovenal zal de ontmoeting moeten
voorbereid worden met Christus.
De persoon van de zielszorger
speelt hierbij een grote rol. „Onze
jongens en meisjes snakken er
naar, zich begrepen te weten, niet
door Jan en alleman, maar door
hen, van wie zij zien, dat zij
„groots en meeslepend" leven. Die
mensen slechts verlossen hen uit
hun eenzaamheid. Het is bijna on
gelooflijk, hoe diep en hoe intiem
(en toch in vrijheid) dan hun ver
trouwelijkheid kan gaan; bijna on
gelooflijk is het bok, hoe onvoor
waardelijk zij aan iemand kunnen
geloven en toch tegelijk hun eigen
manier van leven opbouwen. Zul
ke mensen, die hen bevrijden, kun
nen deze docenten zijn, de eis is
slechts, dat zij moedig en onbaat
zuchtig zijn" (prof. Perquin).
r de Zwolse mid-
leken met de situatie in de grote
steden) nog betrekkelijk optimis
tisch. Ik vermoed, dat er uit een
enquête op de middelbare scho
len in de grote steden heel wat
ontstellender dingen tevoorschijn
zouden komen. Maar afgezien
daarvan geloof ik dat èn in de gro
te steden èn in de provincieplaat
sen (die ook het platteland omvat
ten, 43 pet. van de leerlingen komt
van buiten!) niet intensief genoeg
aandacht besteed kan worden aan
de pastorale zorg voor de middel
bare scholieren.
In verreweg de meeste geval
len is de school nog de enige mo
gelijkheid deze verwaarloosde
groep met het Evangelie te be
reiken.
Dat de zielzorgers, aldus ds.
Visser, wat dat aangaat èn wat
hun opleiding èn wat hun instel
ling betreft nog in de kinder
schoenen staan hoeft geen betoog.
Onze ogen gaan maar langzaam
open. H. A. V.
fluim m-t.
TVTAMENS de Wereldraad vi
IN
Kerken heeft dr. O. Frederick
Maagklachten?
wiend« laag op dt maagwand
Nolde, de directeur van de Com
missie voor Internationale Aan
gelegenheden, een open brief ge
richt aan de vier regeringsleiders
die op 16 mei in Parijs zullen sa
men komen om de internationale
toestand te bespreken. In deze
brief herinnert hij De Gaulle,
Chroesjtsjef, Macmillan en Eisen
hower er aan dat de kerken be
sloten hebben om voor de confe
rentie te bidden.
In deze brief schrijft dr. Nolde voorts
dat veel mensen zichzelf afvragen wat
de topconferentie eigenlijk zal opleve
ren. De vele teleurstellingen in het
verleden hebben de verwachtingen
wat afgestompt. Maar toch heeft het
verlangen naar vrede iedere teleur-1
stelling weer overleefd. Dr. Nolde I
meent de geest van de hoop te her- JÊfj
kennen, en daarom vraagt hij of de
ministers er op willen toezien dat
ook wel degelijk op vier punten voort
gang gemaakt zal worden:
conferentie de Daar belangrijke
geschilpunten die het uiteindelijk
akkoord om te komen tot een
voor atoomproeven, uit de weg
men. De omstandigheden moeten
geschapen worden dat de conferentie
van Genève ook werkelijk voortgang
zal kunnen boeken.
2 Ontwapening. Het stopzetten van de
proeven kan zowel een bedreiging als
een zegen voor de mensheid zijn, als
de volkeren nieuwe kernwapenen
blijven maken zonder ze te kunnen
beproeven. Iedere overeenkomst
tot stopzetting van de proeven te
komen, houdt in dat ook de produktie
zal moeten worden stopgezet als
onderdeel van een breder systeem
ontwapening.
blemen. Het voortbestaan van belang
rijke problemen zoals Berlijn
Duitsland eist onze voortdurende
dacht. Gezien het feit dat er eigenlijk
geen algemeen aanvaardbare oplossin
gen zijn, zal de topconferentie reeds
verdeelde wereld.
onze wereld mag
niet worden ontkend. En toch moeten
de mensen in dit atoomtijdperk kun
nen samenleven. In deze situatie kan
het risico van de co-existentie wor
den opgeheven door de nadruk te
leggen op een vreedzame competitie
en groeiende samenwerking.
Ondanks al deze punten, blijkt toch
ook uit deze brief hoe gering de ver
wachtingen zijn van deze nieuwe top
conferentie. Dr. Nolde schrijft tot slot:
„De beperkte mogelijkheden die er op
dit moment zijn kunnen meer confe
renties op hoog niveau noodzakelijk
maken. Welke procedure ook wordt
gevolgd, zij zullen geen substituut
moeten zijn van maar een aanvulling
op het werk van de Verenigde Naties.
Advertentie
PARKER
St. Nicolaas-mis in Italiaans stadje
ger van vreugde en goe
de gaven, is het middel
punt geworden van een
politiek-religieuze twist
in het Italiaanse haven
stadje Bari.
Zoals reeds eeuwen
lang is geschied, is ook
gisteren de bevolking
met duizenden uitgelo
pen om eer te bewijzen
aan St. Nicolaas, de
schutspatroon van de
Onder deze duizenden
die zijn nagedachtenis
eerden bevonden zich
communisten, socialisten
christen democraten, mo
narchisten en fascisten.
De stoffelijke resten
van St. Nicolaas worden
hier bewaard sinds 1087,
toen Italiaanse kooplie
den deze in de Turkse
stad Myra hebben gesto
len. St. Nicolaas was de
bisschop van Myra om
streeks het jaar 345.
Veel is sedertdien ver
anderd, niet in het minst
de politieke samenstel
ling van Bari waar de
socialistisch - communis
tische coalitie thans tn
de meerderheid is.
Maar alle inwoners
van het stadje, met in
begrip van de socialisti
sche burgemeester woon
den de jaarlijkse proces
sie en de mis op het
stadsplein bij ter nage
dachtenis aan St. Nico
laas.
Tenslotte was dat te
veel voor aartsbisschop
Enrico Nicodemo van Ba
ri die op de microfoon
toeliep en onder het aan
halen van een decreet
van de congregatie van
het Vaticaan de commu
nisten en socialisten in
clusief burgemeester
Giuseppe Papalia ver
zocht uit te treden.
De burgemeester en
zijn raadsleden, die de
ereplaatsen bezetten bij
de mis liepen rood aan
en sputterden heftig te
gen. maar ze waren zo
goed niet of ze moesten
wel gehoorzamen.
MET SOLV-X
HOUDT UW VULPEN SCHOON
Qoink inkt, nitwubtaf
krijgbair in de voP
l. f 0,70
u fl.-
f 1,45
BeroepinQswerk
Beroepen te
te Noordeloos.
Bedankt voor Houten, Utr.: P. J. F.
Lamens te Kamerik.
GEREFORMEERDE KERKEN
Beroepen te Emmeloord. N.O.P.: J. C.
Schouten te Tuindorp-Oostzaan; te Grijps-
kerk, Gr.: I. Meijer te Westerlee; te
Voorschoten (2de pred.pl.): D. J. Modde
raar te Rotterdam-Zuid.
Aangenomen naar Huizum (3de pred.-
pl.): J. Schelhaas te Exmorra.
Bedankt voor Ferwerd: J. Schelhaas
te Exmorra; voor Aduard: G. van Halsema
te Fijnaart.
CHRIST. GEREF. KERKEN
Tweetal te Wormerveer: J. H. Carlier
te Zutfen en A. Rebel te Emmeloord.
N.O.P.
GEREFORMEERDE GEMEENTEN
Beroepen te Rijssen (2de pred.pl.): K.
de Gier te 's-Gravenhage.
Bedankt voor Boskoop: C. Hegeman te
Genemuiden.
„Kerk en Vrede" en
P.v.d. A.- jongeren
schrijven regering
Het hoofdbestuur van „Kerk en Vrede"
en de federatie van jongerengroepen van
de Partij van de Arbeid hebben beide
doen weten met verontrusting te hebben
vernomen, dat het vliegkampschip „Karei
Doorman" ter versterking van de defensie
van Nieuw-Guinea naar de Aziatische
wateren zal worden gestuurd.
Het hoofdbestuur van „Kerk en Vrede"
doet dit in een brief aan de minister
president. De minister van binnenlandse
zaken en de minister van defensie ont
vingen een afschrift van de brief.
In de brief zegt het hoofdbestuur onder
meer, dat de aankondiging van het besluit
om de Karei Doorman, alsmede enige
contingenten infanterie te zenden naar
Nieuw-Guinea de spanning in de verhou
ding NederlandIndonesië onnodig zal
verscherpen.
Het is van het allergrootste be- Na»st deze shchting u later die voor
- - de blinden die op latere leeftijd het ge
zichtsvermogen verloren, opgericht.
Thans wordt echter opnieuw een leem
te gevoeld en wel tussen deze gespecia
liseerde maatschappelijke zorg
lang, dat er meer samenwerking
komt tussen het algemene maat
schappelijke werk en de maat
schappelijke zorg voor de blinden
in Nederland.
Om dit nog eens goed duidelijk
te maken werd gisteren in
Utrecht een vooröchtingsbijeen
komst gehouden, uitgeschreven
door de Stichting Het Nederland
se Blindenwezen, maar mede ge
organiseerd door de Raad voor
Maatschappelijk Werk en de
Stichting tot behartiging van al
gemene en individuele Blindenbe-
langen.
De laatstgenoemde stichting houdt
zich bezig met de zorg voor degenen
die op latere leeftijd het gezichtsver
mogen hebben verloren. U zult zich her
inneren, dat deze stichting verleden
jaar in Loenen op de Veluwe ook een
revalidatiecentrum heeft geopend.
is in ons land, zoals de voorzitter
van de Stichting Het Ned. Blindenwe
zen in zijn openingswoord nog eens toe
lichtte, altijd heel veel voor blinden ge
daan. Een moeilijkheid daarbij was
echter, dat het particuliere initiatief
heeft geleid tot een grote verscheiden
heid van instellingen van blindenzorg op
allerlei gebied en dan nog verdeeld naar
levensbeschouwing.
Daardoor ontstond op den duur ver
snippering van krachten, want er was
practisch geen onderling contact. Dus
was het alle instellingen op het terrein
van blindenzorg welkom, dat kort na
de oorlog de Stichting Het Ned. Blin
denwezen werd opgericht als overkoe
pelend orgaan, waarbinnen de ge
wenste contacten konden worden ge
legd.
Advertentie
Wagemans Van Tuinen NV Fabrikante van Artifort meubelen en Epeda matrossen
12
Anne breide Ze breide 's morgens, 's middags en
's avonds. Ze vergat er bijna haar zorgen door,
zozeer had ze aanvankelijk al haar aandacht no
dig om zonder fouten te werken. De eerste weken
viel de arbeid haar mee; met gestadig doorbreien
haalde ze een behoorlijk weekloon en als ze 's za
terdagsmorgens samen met Paultje, het pak sok
kon af ging leveren, voelde ze zich bijna gelukkig.
Bijna de deur. die in het slot was gevallen
cn gesloten bleef, was toch eenmaal open en wie
eenmaal de zon heeft gezien en haar gloed heeft
gevoeld, blijft eeuwig daarnaar hunkeren. Maar het
geld in haar hand verschafte toch een zuivere, echte
vreugde en nooit had ze met meer voldoening een
mooie, sappige sinaasappel voor Paultje gekocht,
als 's zaterdagsmorgens, van het geld. dat ze met
vele uren breien had verdiend.
Weldra echter werd het werk moeilijker; sport
kousen met ingewikkelde sierranden en jongenstrui-
cn naar moeilijke patronen eisten haar volle aan
dacht. Maar Paultje speelde om haar heen, hing aan
haar schoot, en greep met zijn handjes naar de
heen cn weer glijdende wollen draden. Als hij in de
gang of in het tuintje speelde, hoorde ze hem soms
plotseling huilen. Zenuwachtig werkte ze het pa
troon af om niet in de war te raken, liep dan ge
jaagd in de richting van het geschrei, suste het
kind en ging opnieuw aan de arbeid.
Er waren dagen, dat Paultje extra lastig was en
haar het werken bijna onmogelijk maakte. Eens
had hij in de keukenkamer het tafeltje, waarop het
gasstel stond, omver weten te trekken. Anne was
uit haar toerentellerij opgeschrikt door een zware
slag. Over al haar leden trillend, had ze zitten luis
teren, maar geen vervaarlijk gebrul was op het la
waai gevolgd, er heerste achter de deur een on
heilspellende stilte. Ze durfde nauwelijks te gaan
kijken. „Paultje," had ze geroepen, angstig en ge
dempt.
Lichte, vlugge voetstapjes, de deur werd open
geduwd, een verbouwereerd, benepen gezichtje keek
WILLY
STRIJT
haar aan. Toen was Anne in tranen uitgebarsten,
ze had het kind in haar armen genomen, hem ge
streeld en gekust. Het^
het enige, wat
immers Marc's kind,
hem had overgehouden, zijn
vlees en zijn bloed en zijn ziel. Tot een sterke
gaslucht haar in de werkelijkheid had teruggeroe
pen. had ze met Paultje op haar schoot gezeten
en dwaze dingen gezegd.
Die dag had ze een paar sportkousen grondig be
dorven, doordat ze tweemaal een steek had laten
vallen en 's avonds, met glasheldere geest en een
doodmoe lichaam wachtend op de. slaap, die niet
kwam. begreep ze, dat het zo niet verder ging. Zo
lang ze eenvoudig breiwerk had gekregen, was er
met hard breien een matig loon te bereiken ge
weest; met dit veel ingewikkelder werk echter
maakte ze enkel haar zenuwen totaal kapot. Hon
derd vijftig gulden had de machine gekost. Ze zucht
te. Ze had die honderd vijftig gulden nog niet te
rugverdiend. Op een krant was ze uit zuinigheids
overwegingen niet meer geabonneerd, maar ze
moest weer beginnen met regelmatig losse nummers
te kopen en op alles te schrijven, wat maar enigs
zins iets leek.
Voortaan wandelde ze dus iedere namiddag naar
die kiosk op het Rembrandtsplein. Het was plotse-
wass.en blinden en "het algemene maat
schappelijke werk.
De wens om tot nauwere samenwer
king te komen met het algemene maat
schappelijke werk werd toegelicht door
de heer R. Keizer namens de Stichting
tot behartiging van Blindenbelangen. Er
is reeds enige samenwerking en wel bij
het opsporen van degenen, die later
blind zijn geworden en revalidatie no
dig hebben. Een psycholoog en vier
maatschappelijke werksters (elk een
levensbeschouwelijke richting vertegen
woordigende) doen dit werk voor de
stichting.
Door meer Informatieve besprekingen
n door het delegeren van taken zoals
huisbezoek en zorg voor vervoer, zou
het werk echter veel krachtiger kunnen
worden aangepakt. Het bureau van de
stichting zou hiervoor richtlijnen kun-
en opstellen.
Over dit onderwerp werd ter verga
dering van gedachten gewisseld en mr.
Beekman, secretaris van de Raad voor
Maatschappelijk Werk lichtte nog toe,
op welke wijze de van beide kanten ge-
enste samenwerking goede vruchten
ju kunnen afwerpen.
Schoolkinderen in
cafetaria besmet
Bij meer dan twintig kinderen op drie
scholen in Heino (Overijsel) is tb.c. ge
constateerd. De vrouw van de eigenaar
cafetaria vlak bij de rk. school
heeft vermoedelijk de kinderen besmet.
Zij was bacillendraagster en werd regel
matig onderzocht. Maar een keer heeft zij
overgeslagen. Hierna openbaarden zich de
eerste ziekteverschijnselen bij haar klant
jes. Bij het bevolkingsonderzoek werden
de meer dan 20 t.b.c.-gevallen ontdekt
Nadat de haard van de ziekte bekend
was, zijn de scholen nog blijven draaien.
Studentencorps
Hollandia
75 jaar
ling voorjaar geworden. Een sfeer van lente hing
boven het stof der straten, de oude, wijdvertakte
bomen langs de grachten verkregen een schuchte
re liefelijkheid en stonden daar, herboren, gehuld
in hun ijle sluiers van pril groen boven het donkere
troebele water, dat wist van vergleden eeuwen,
voorbije pracht en roem. Onder de bekoring vai
ze schoonheid bleef Anne soms onwillekeurig staan.
Dan tilde ze het kind omhoog naar het gehei
menis van de knoestige takken vol zacht, ontlui
kend blad; ze wees naar het spel van zon en scha
duw op het bronsgroene, spiegelende grachtopper
vlak. Hij was nog te jong om dit alles te kunnen
waarderen, ze wist het wel. maar hij was de enige,
bij wie ze haar gemoed kon uitstorten, de enige
mens, in héél deze samenleving van honderdduizen
den. die ze kende en die geduldig naar haar luis
teren wilde.
„Wat mooi alles, hè Paultje," zei ze en zette
hem weer neer op het plaveisel. „Mooi," herhaalde
Paultje ernstig en zijn kleine voetjes stapten
blijmoedig voort. Het vertrouwen, waarmee hij
naast haar ging, ontroerde Anne. Hij bouwde op
haar, met heel zijn kleine ziel hing hij aan haar,
hij twijfelde niet aan haar onbeperkte macht. En
misschien was er onder al deze mensen niet één
zo hulpeloos als zij. Als het kind haar zwakheid
kende, hoe angstig zou het de toekomst tegemoet
Plichtsgetrouw bleef ze op alle vacante betrek
kingen schrijven, maar van haar optimisme was
niets meer over. Er kwam een dag, waarop ze
haar weinige sieraden bij elkaar legde en besloot
deze te gaan verkopen om haar laatste honderd
gulden zolang mogelijk onaangeroerd te laten. Eén
ring schoof ze aan haar vinger. Ze had hem van
Mare gekregen, maar de laatste jaren had ze hem
niet willen dragen. Nu tartte ze het lot. zijn ge
schenk zou zelfs de honger haar niet ontfutselen!
In drie verschillende zaken liet ze het oude goud
schatten: ze was hebzuchtig en wantrouwend ge
worden; liever deed ze deze onaangename gang drie
maal. dan dat ze zi«h een enkele gulden te kort zou
laten doen. (Wordt vervolgd)
Op 20 mei zal de academische
vereniging Hollandia" te Aken
haar 15e lustrum vieren. Ze pre
tendeert de oudste Nederlandse
Studentencorporatie in Duitsland
te zijn. Zjj is verbonden aan de
grootste Technische Hochschule
van Duitsland. Ondanks twee we
reldoorlogen heeft „Hollandia"
zich gehandhaafd.
Er had in 1871 al een dispuut „Neer-
landia" bestaan, maar dat was spoe
dig, na anderhalf jaar, uiteen geval
len. Pas in 1885 ontstond „Hollandia".
In 1897 werd een „Oud-Heren"-Bond
opgericht. „Hollandia" heeft mede een
groot aandeel gehad in de zeer gedif
ferentieerde organisatie-groepen van
studenten. Zij neemt er een belang
rijke plaats in, al behoort ze niet tot
de grootste studentengroepen
Tijdens de Tweede Wereldoorlog
dween „Hollandia" van het toneel
maar enkele jaren na 1945 stonden
al weer enkele tientallen Nederlanders
voornamelijk Limburgers, aan de T.H.
ingeschreven.
Ter gelegenheid van het jubileum
heeft het corps plannen uitgewerkt om
te komen tot stichting van een Neder
lands Studentencentrum in Aken. Er is
voorts een feestprogramma vastgesteld
voor de week van 16 tot en met 23
mei a.s.
Hoogtepunten van die viering zijn
een internationaal sportfeest op don
derdag 19 mei. een feestconcert aan
geboden door de Mastreechter Staar
op diezelfde dag. Verder een academi
sche zitting in de aula der TH., waar
minister mr. J. M. L. Th. Cals
feestredenaar zal optreden en de
nister voor cultuur van Nordrhein-West-
phalen W. Schütz zal spreken over pro
blemen van hogeschool-studie.
Van massabijeenkomsten weten we in onze dagen zo wel het
een en ander. Maar denk niet, dat zij een uitvinding zijn van
onze tijd. Het volk Israël kwam op gezette tijden massaal bij
een, om te luisteren naar wat God te zeggen had en ook om
aan te horen hoe verkeerd het in velerlei opzicht had gehan
deld. In de tijd, toen Nehemia, nadat onder zijn leiding Jeru
zalem was gerestaureerd, het volk samenriep vóór de Water
poort van die stad, leek het, of Israël een nieuwe toekomst
tegemoetging. Het had dan nog wel geen zelfstandig volks
bestaan, maar de vrijheid om zichzelf te kunnen zijn was toch
vele malen groter dan de jaren daarvoor. Dan, op dat grote
plein, klimt de schriftgeleerde Ezra op een podium en hij gaat
lezen: het boek der wet van Mozes. En het wordt daar in
Jeruzalem een opwekkingssamenkomst van grote allure! Het
begint 's morgens vroeg van dat het licht wordt en het duurt
tot de namiddag. Al die tijd staan de duizenden in gespannen
aandacht te luisteren. En zij reageren steeds weer op wat de
prediker zegt. Op zijn woorden heffen zij de handen en ant
woorden: Amen, Amen. Maar ook dit is het effect van de
prediking: een massaal geween, als de duizenden worden
geconfronteerd met de wet van hun God. Welk een schouwspel
moet dat geweest zijn. Kunt u zich zo'n situatie voorstellen
in onze tijd, op een groot stadsplein? En toch: wie werkelijk
beseft Gods eis en eigen geknoei, die is verslagen en het
duurt even, voordat de vreugde over de vergeving doorbreekt!
TEKEN AAN DE WAND
Er mag dan enige waarheid schui
len in het gezegde dat elk land de
pers krijgt die het verdient het
omgekeerde is zeker niet altijd het
geval: aan menige goede journalist
zou men toewensen dat het land
waarin hij werkt hem op hogere
waarde schatte. En dat niet alleen:
hem ook de gelegenheid bood zijn
werk te doen zoals een journalist
dat behoort te doen.
Uit allerlei landen komen de laat
ste tijd berichten binnen die erop
wijzen dat het met de persvrijheid
niet de goede kant opgaat. In Po
len is er de rel geweest in Nowa
Huta, toen op een terrein dat be
stemd was voor kerkbouw de eer
ste steen gelegd werd voor een
nieuwe school. In Polen gevestigde
buitenlandse correspondenten kre
gen echter geen kans hiervan ver
slag uit te brengen: hun werd „ge
adviseerd" het gebied te verlaten.
De Poolse pers en de Poolse radio
zwegen uiteraard in alle talen over
dit geval!
Nu is Polen een der landen achter
het ijzeren gordijn, zij het dat dat
gordijn enige kieren vertoont. Maar
in Turkije, een van onze Navo-part-
ners, is het met de persvrijheid al
niet veel beter gesteld. Journalisten
die oppositie voeren tegen de rege-
ring-Menderes, maken al heel vlug
kennis met het inwendige van de
gevangenis. Op Cyprus werd een
hoofdredacteur ontvoerd omdat een
bepaalde groep het niet met hem
eens was. In Indonesië is van de
persvrijheid ook al niet veel meer
overgebleven. En de voorzitter van
de Zuidafrikaanse journalistenver
eniging heeft ook al woorden van
bitter beklag moeten laten horen!
Inderdaad, ook in Zuid-Afrika is de
vrijheid van de journalist niet lan
ger gewaarborgd. De ergste inbreuk
was het gevangen zetten van een
voor een Canadees blad werkende
correspondent, omdat hij naar zijn
blad artikelen had geseind die de re
gering van Zuid-Afrika niet welge
vallig waren. Een nauwelijks min
der erge inbreuk was dat men aan
journalisten die naar Zuid-Afrika
wilden reizen om hun lezers verslag
uit te brengen van de gebeurtenis
sen aldaar, die mogelijkheid ont
nam door geen visum te verstrek
ken. Pas nu, rond vier weken na
de gebeurtenissen die het land plot
seling in het middelpunt der be
langstelling plaatsten, is het visum
uitgereikt aan die Nederlandse jour
nalisten die het hebben aange
vraagd.
In die tussentijd schijnen Zuidafri
kaanse burgers wel een campagne
op touw gezet te hebben om brie
ven te sturen naar buitenlandse
kranten en daarin de apartheidspo
litiek te verdedigen. Enkele van de
ze brieven van totaal onbekenden
zijn tenminste bij ons binnengeko
men. Niet bepaald de objectieve
verslaggeving die wij in Nederland
wensen....
Naar ons gevoelen moet het voor
iedere burger in ieder land als een
teken aan de wand zijn wanneer de
persvrijheid wordt aangetast. Want
In een democratisch staatsbestel
heeft de pers een belangrijke func
tie. Enerzijds brengt zij aan de
burgers verslag uit van het doen en
laten van de door die burgerij ge
kozen overheid en anderzijds ver
tolkt zij de mening van ten minste
een deel der burgerij over dat doen
en laten. Omdat zij naar weerszij
den meningvormend werkt is de
pers de onmisbare schakel tussen
overheid en burger.
In landen als Polen, Turkije, Indo
nesië en nu ook in Zuid-Afrika is
er met die schakel iets mis. De
overheid schenkt de journalist niet
meer die faciliteiten die hij behoeft
om meningvormend werkzaam te
kunnen zijn en in sommige geval
len tracht de overheid die journa
list te misbruiken om datgene ver
borgen te houden wat zij maar lie
ver niet openbaar wil zien en dat
gene aan te prijzen wat zij in haar
eigen belang acht. We behoeven dit
nu, zo kort na de herdenking van
de bevrijding, nauwelijks te verdui
delijken....!
Vrijheid van drukpers is een teer
bezit. Het legt verplichtingen op
aan iedere journalist. Daarom is
het noodzakelijk dat een Raad voor
de Journalistiek de gelegenheid
heeft in voorkomende gevallen de
gedragingen der journalisten te be
oordelen en dat in het uiterste ge
val de onafhankelijke rechter uit
spraak kan doen, als door een pu-
blikatie het recht geschonden is.
Maar juist omdat vrijheid van
drukpers zo'n teer bezit is zal de
overheid alles moeten nalaten wat
die vrijheid in opspraak brengt.
En alles wat van haar verlangd
kan worden, moeten doen om het
goed functioneren van die vrijheid
te bevorderen. De genoemde lan
den zijn even zovele waarschuwin
gen.
VERHITTE GEMOEDEREN
IJELAAS lijkt het er op, dat de Brit
se premier, er niet in is geslaagd,
de Gemenebestconferentie er van te
weerhouden, de Zuidafrikaanse
apartheidspolitiek te bespreken. Dit
is betreurenswaardig, omdat het dui
delijk is, dat een vruchtbaar debat
over dit gecompliceerde probleem in
een zo merkwaardig samengesteld
internationaal gezelschap onder de
huidige omstandigheden niet moge
lijk is.
Premier Macmillan heeft tot het
uiterste getracht, de gesprekken over
de apartheidspolitiek buiten de con
ferentiezaal te doen plaatsvinden. Op
die manier zouden de vertegenwoor
digers van de landen, die ernstige
bezwaren tegen deze politiek hebben,
gelegenheid hebben gehad, deze ken
baar te maken eteenover minister
Louw. Anderzijds zou de Zuidafri
kaanse minister van buitenlandse za
ken in afzonderlijke bijeenkomsten
een kans hebben gekregen de toe
komstige plannen van zijn land uit
een te zetten.
Op die wijze zou het mogelijk zijn
geweest, dat minister Louw naar zijn
land zon zijn teruggekeerd, zonder
dat er onherstelbare dingen waren
gebeurd. Hij zou niet in Kaapstad
zijn teruggekomen als de man, die
zich niets van zijn partners in het
Gemenebest gelegen laat liggen,
maar eerder ale degene, die weet
dat een gewaarschuwd man voor
twee telt.
Dit is helaas niet mogelijk geble
ken. Het optreden van de premier
Van Malkaka, Abdoel Rahman, heeft
hoe begrijpelijk het op zichzelf ook
is slechte tot verhitting der ge
moederen geleid. Het gebaar van
premier Nkroemah van Ghana (die
eerst Louw voor een bezoek aan zijn
land had uitgenodigd en nu plotse
ling deze invitatie heeft ingetrok
ken) kan ook moeilijk bijdragen tot
beter begrip en tot een betere ver
standhouding tussen de zo van el
kaar verschillende leden van het Ge
menebest.
Gevreesd moet worden, dat een
ongunstig verloop van de Gemene
bestconferentie een averechtse uit
werking zal hebben op de houding
van de Zuidafrikaanse regering, die
op het ogenblik nog in twee kampen
verdeeld is. Onder leiding van Paul
Sauer, die nog steeds optreedt als
waarnemer van premier Verwoerd,
wordt gestreefd naar een nieuwe
aanpak van het Zuidafrikaanse ras
senprobleem. Maar de tegenstand,
die geleid wordt door minister Louw,
is groot.
He? is ook al om deze reden, dat er
gehoopt moet worden op een bijleg
ging van het conflict, dat op de Ge
menebestconferentie in Londen over
het apartheidsprobleem Is ontstaan.
Dan bestaat wellicht de mogelijk
heid, dat de opvattingen van de ge
matigden in het Zuidafrikaanse kabi
net het gaan winnen van die der on-
verz oenlijken.
Jaarvergadering van
de Zakbijbelbond
De Zakbijbelbond belegt dit Jaar haar
jaarvergadering-zomerconferentie op 14
en 15 mei a.s in het conferentieoord
't Brandpunt te Doom. De leidende ge
dachte is „Gij zult mijne getuigen zijn".
De bekende evangelist J. Kits zal spreken
over zijn reis naar Israël, waarvan hij
juist is teruggekeerd, terwijl ds. A. A.
Leenhouts van Amsterdam de zondag
morgendienst zal leiden. Verder versla
gen, getuigenissen en vertoning van de
kleurenfilm „Overvloedige Oogst" die een
beeld geeft van het Z.B.B.-werk in Afri
ka. Leden en niet-leden zijn hartelijk
welkom. Nadere inlichtingen verkrijg
baar bij het hoofddepot, Ginkelseweg 2
te Heelsum (Gld.).
