DOE HET ZELF!
BLOEDKORAAL wordt duurder
SCHILDERES IN STAPHORSTER BOERDERIJ
Het alikruikenvrouwtje
ZATERDAG 6 JUNI 1959
^ORIGE maand brak Keesje, onze jongste, een ruitje in de serre. Zómaar
een stukje speelgoed erdoor gegooid, uit baldadigheid of pure levens
lust, wie kan het zeggen
In elk geval. die kinderen, die kinderen I
Al een paar keer had mijn vrouw gezegd: Loop-es even bij de schilder
aan als je van kantoor komt I leder ogenblik regent het in, vanochtend
stond er een hele plas op m'n goeie zeil
em (cozr
Peter Barry
'M'U was die opdracht me enkele malen
ontschoten; een man heeft tegen
woordig wel wat anders aan z'n hoofd
dan een kapot serreruitje! Maar de
stortbui van vannacht leverde de drup
pel, die de emmer deed overlopen. Met
een wereld van verwijt in haar blik
wees mijn vrouw me zwijgend de inun
datie in de serre en tijdens ons haastig
ontbijt deed haar ijzige houding de
tóch al kille ochtendtemperatuur nog
enkele graden dalen. Met het onwrik
bare voornemen om vóór alles de gang
naar die schilder te volbrengen, verliet
ik dan ook inderhaast mijn woonstee,
maar u weet hoe dat met goede voor
nemens gaat. Op de hoek van mijn
straat botste ik tegen meneer Hoogland
aan, die mij hijgend zijn gewichtige ac-
tetas in handen duwde, teneinde al lo
pend zijn onvolledig toilet te kunnen
voltooien en na een geforceerde nek-
aan-nek-spurt
naar de juist aan-
glijdende tram,
die ons tot de
wachtende dag
taak zou voeren,
waren ruitje en
schilder geluid
loos uit mijn me
morie gegleden.
Nou jaU vergeet óók wel eens wat!
Toen ik in de late middag, moe en
verkreukeld, de sleutel in mijn voordeur
priemde, waren de eerste begroetings
woorden:
„Zègdie schilder is niet ge
weestje bent natuurlijk wéér niet
lan gegaan!"
i berouwvol schokje realiseer
de ik mijn verzuim, doch met prachti
ge verontwaardiging sprak ik: ,.Nee,
lieve kind(ik zeg altijd „lieve
kind" wanneer ik haar even m'n mo
reel overwicht wil laten voelen). „Nee,
lieve kind" zei ik dan, „ik vind het vol
strekt onnodig om in de tegenwoordige
tijd handen vol geld uit te geven aan
karweitjes, die een man met een tikje
handigheid gemakkelijk zélf op kan
knappen!
„Wou je zélfvroeg mijn vrouw
met haast beledigende verbazing, „dat
idee had je dan wél wat éérder kun
nen hebben!"
ik slechts
over te hebben; een man van de daad
laat zich door kleine stekeligheden niet
van de grote lijn afbrengen. „Doe het
zélf" wordt je niet voor niéts in elke
krant en in ontelbare etalages op het
hart gedrukt! Even later had ik dan
ook reeds de glassnijder uit de gereed
schapskist opgediept en begaf mij daar
mede energiek naar de zolder, waar ik
sinds jaren de trouwfoto van oom Karei
en tante Sophie met gebarsten glas te
gen de wand wist te staan. Dit glas
was weldra uit de lijst gelicht en, voort
varend als ik ben, wilde ik meteen
gaan snijden toen het me te binnen
schoot dat ik eerst de maat van het ge
broken ruitje diende te weten. Opgewekt
neuriënd aanvaardde ik de reis naar
beneden en knielde als een oudmodi
sche minnaar voor de scherp gepunte,
tochtige opening. ..-
23% bij 32nee, wacht evenspelen, betrad mijn vrouw het terrein
nam. Ik zal niet
pogen u een gede
tailleerd verslag te
geven van de
moeilijkheden,
welke het bedrijfs
klaar maken van
een glassnijder
met. zich brengt.
Alle begin is nu
eenmaal moeilijk. Ten slotte slaagde ik
erin om twee van de weggesprongen Wiel
tjes uit de naden van de zoldervloer te
peuteren, hetgeen voor mijn doel ruim
voldoende was. Het snijden ging nu heel
wat minder gemakkelijk en het wieltje
glipte telkens uit op de gladde ruit. Maar
ten slotte had ik een wat beverige; licht
golvende kras aangebracht! Ook het af
breken bracht zwarigheid mede, doch na
krachtige druk schoot het ruitje met een
vreemdsoortige bliksemschicht in tweeën.
DE tweede kerf bracht ik met luchtige
routine van een doorgewinterd vak
man! Tot mijn niet geringe trots brak
mijn ruitje onberispelijk langs de kerf
af, doch tezelfder tijd kwam ook de blik
semschicht in actie en scheidde mijn
werkstuk, ongevraagd, nogmaals in twee
stukken
Terwijl ik onthutst naar de scher
ven staarde, de mentaliteit bespiege
lend van sommige glasfabrikanten, die
zich niet ontzien om inferieure waren
handen van argeloze zèlfdoeners te
31%! Ik krabbelde de maten op
oude envelop. Wonderlijke afmetingen
hadden die ruitjes, overpeinsde ik, op
weg naar de zolder. Halverwege con
stateerde ik een onaange" ame, vochti
ge kilte aan mijn linker knie; blijkbaar
had ik argeloos middenin de plas on-
dat bespaarde
mij een paar kwa-
si-humoristische
opmerkingen.
TN hogere regio-
1 nen nam ik de
glassnijder op
nieuw ter hand.
toen het met een
lichte schok tot
mij doordrong dat
liniaal nodig zou hebben!
ik óók nog
Nadat ik ten derde male op zolder
was geraakt en even de tijd had geno
men om uit te hijgen, want zó piep
jong ben ik nu óók niet meer, had mijn
luchtig doe-het-zèlf-optimisme al een
aardige deuk gekregen. Maar enfin
nu zou het varkentje toch spoedig ge
wassen zijn! Nauwkeurig legde ik de li
niaal op de vereiste breedte over de
ruit en trok er met de glassnijder een
onberispelijke lijn langs. Nu, dat viel
erg mee! Vederlicht gleed de snijder
over het glas, zonder enige koppigheid
te vertonen. Toen ik echter de liniaal
wegnam vond ik tot mijn verwondering
geen spoor van enige snede of zelfs
maar van een simpel krasje! Opnieuw
liet ik het instrument, nu met meer
pressie, langs mijn liniaal glijden, doch
wéér was niet het geringste resultaat
te bespeuren! Nu ben ik technisch lang
niet de eerste de beste, en een nauw
keurig onderzoek leerde mij dan ook al
gauw, dat het minuscule wieltje, dat de
kerf dient aan te brengen, geheel in
mijn glassnijder ontbrak! Gelukkig
bleek een vooruitziend constructeur dit
euvel te hebben zien aankomen, want
een vijftal reservewieltjes was, geklemd
onder een draaibaar bovenstuk, ter be
schikking. Het enige wat mij nog man
keerde was een schroevedraaier, zodat
ik met enige tegenzin opnieuw de af
daling naar de gereedschapkist onder
mijn nederlaag.
„Lukt hetvroeg ze liefjes.
De rest van de avond heb ik mij er
over verbaasd hoe weinig aanleiding
vrouwen soms nodig hebben om telkens
in een kinderlijk-dwaas gegichel uit te
barsten
U zult intussen wel gemerkt hebben
dat ik in moeilijke omstandigheden mijn
mannetje sta! De andere dag liep ik,
op weg naar huis, dan ook vastbeslo
ten bij de schilder aan en duwde hem
de envelop met méten in de besmeur
de hand. Twee forse halen met een,
niet eens verchroomde ordinaire glas
snijder, twee droge knappenen
reeds wikkelde de man mijn ruitje in
een krant! Nu ja, die lui dóen niet an
ders. nietwaar! In de deur van zijn
werkplaats riep hij me nog na: „Moet
u geen stopverf hebben?"
Nu ben ik niet ontoegankelijk voor
een welgemeende wenk en liet me dan
ook een vettig pakje ter hand stellen,
dat ik in de zak van mijn lichte over
jas propte. Vlot en losjes, met tóch iets
van de overwinnaar in mijn blik, be
trad ik met ruit en vet pakje de serre,
waarin mijn vrouw in een aarzelend
zonnetje zat te handwerken.
Metéén viel mijn oog op het nieuwe
ruitje met de romig-gele stopverfran-
den.
„Ik ben vanochtend zélf maar even
bij de schilder aangelopenver
duidelijkte mijn vrouw met een veront
schuldigend lachje. „Vanmiddag heeft
hij het erin gezet 't Was maar een
ogenblikje werk
Ik heb er verder maar niets meer
over gezegd. De kwestie is trouwens
té onbelangrijk. Anders wél jammer
van m'n nieuwe jaszo'n lelijke
vette vlek!
r~
„Ik geloof niet aan moeilijke
kinderen, niet aan slechte kin
deren, niet aan lastige kinde
ren". Dat is een zeer pertinen
te uitspraak uit de mond van
de schilderes Stien Eelsingh in
Staphorst, die haar vastomlijn
de mening ontleent aan jaren
lange ervaring met tekenende
mensen. Daar zijn bejaarden
bij tot zeventig jaar, maar
ook kleuters van vier en- vijf.
Tien jaar is het deze zomer ge
leden, dat Stien Eelsingh vele
Kinderen moeten zich vrij uiten
kamer. Het geheim van het huis
is, dat dat toonbeeld nooit een
toon-kamer is geworden. Hoeveel
bezoekers er jaarlijks ook komen
rondneuzen, de Witte Boerderij
van Stien Eelsingh ziet er niet
Huisje-boompje
Natuurlijk krijgt zij op haar
cursussen de traditionele teke-
boeketten, die Stien Eelsingh P3»31^?5' zic^ aan.vankelUk
schildert „als teg
al dat donkere
tenten definitief in Staphorst op
te slaan. Verbaasd, omdat Stap-
horst dc naam had (en heet» ,ch^eTla.Zv'(devoëi
een zeer gesloten gemeenschap te
zijn, niet gesteld op pottekijkers:
maar vooral, omdat zij van een
verwaarloosde boerderij een wo
ning en expositieruimte had ge
maakt, zoals er zeker in Neder
land geen tweede bestaat.
Het „seizoen" is weer begon
nen, u kunt er dus zelf gaan
kijken. En u zult niet weten,
waar uw ogen het eerst op te
richten: Op de schilderijen en
houtskooltekeningen aan de wan
den, op de bloemen en planten,
op de meubels, of op de twee
Stien Eelsingh, „helemaal niet.
Welbewust Ik gee* ze Êewoon iets volkomen
anders te doen. Ik vraag ze bij
Wie Stien Eelsingh heeft horen voorbeeld een clown te maken,
vertellen, hoe de boerderij er bij geef ze een groot vel papier
haar komst uitzag („allemaal eP vertel dat het hoofd van de
mest!" roept zij. op de nu mooie clown bovenin moet komen, de
lichtblauwe plankenvloer wijzend! voeten onderaan het papier, dat
en in haar stem klinkt de triomf ?e het hoofd maar als een ei moe
door van één, die veel struikel- ten tekenen, en dat het lichaam
blokken terzijde geschoven heeft), ongeveer vier keer zo lang is als
weet. te staan tegenover een zeer de k°P; wat ze bij zichzelf kunnen
vitale vrouw met wei-bewuste controleren. Ik geef ze een kwast
ideeën. (waar ze eerst bevreemd naar
Eén van die ideeën is, dat het kij.k*n)- e" ver.f- en, we maken
glas, de kap van blauw-paarse kind iets vóórheeft op de volwas- dat hel^vel papier vol met kleur
stof, witte balletjes rondom),
bewoond huis uit.
Er staan kleurige, antieke zo-
verbaasd heeft dóór haar weI als moderne meubels, dui-
delijk met liefde bijeen geschar
reld. Een hoekje in een kamer,
beheerst door een gordijn, een
blauw
tafel met twee stoelen,
schilderij en een bijna mens-
hoge smalle vaas met een paar
takken, is zulk een harmonisch,
weldadig geheel, dat de bezoeker
er stil van wordt en er graag zeker Jaelangrijk
zonder
naar zou blijven kijken.
In die omgeving is dus het Wapenveld.
werk van Stien Eelsingh ten- Het gaat haar niet
toongesteld. Maar dat laatste
woord doet weer aan een mu
seum denken en dat doet de
boerderij niet. De schilderijen
amelijk, dat het nog ,.on- Zo leren haar leerlingen wat het
besmet" is, door vooroordelen, betekent, een „compositie" op te
door conventies. Daarom vindt zij bouwen. Ze leren bovenal, hun
het de moeite waard, naar kinde- fantas'e te ontwikkelen, hun han-
ren te luisteren en ze de kans te den te gebruiken, en gewoon te
geven, zich vrij te uiten. Dat is durven,
voor elk kind belangrijk, het is "aar
De Dreef"
ook -
bij dringen. Zij
mogelijkhedei
kleine katten, die tot boven in de hangen er. als had de bewoon-
balken van het boerderijdak klim-
Het hele huis is een 1
van wat met kleuren en
te bereiken is, en van
schilderstuk kan „doen"
ster ze zorgvuldig juist
déze wanden uitgezocht
Dat geldt voor de donkere te
keningen van boeren, landar
beiders. Staphorster kinderen,
zowel als 'voor de uitbundige
schept voor hen de
mogelijkheden, zich vrij in kleur
en vorm te uiten. Daar blijken
T i T ~fj honderden stadskinderen en
ïSÜfKSÏÏÏÏft,-.?3. ^epaal,d „moeilijke" kinderen behoefte aan
uln ol d! £le, v le hebben. „De kinderen van de
leen op de eerzucht van het kind boeren niet", zegt Stien Eelsingh,
zegt Z1J- -.en .het kind en misschien is dat. waarom zij
tekening over haar hart aan de plattelandsbe-
n een toch al volking heeft verpand. ..Wat ik
Rr«cfV*»\r 1^"*"» 88ln erkfnde met de kinderen in Zwolle, in
,Iïusschien hele- Meppel doe." zegt zij. „zou met
maal afschrikken. de staphorster kinderen nooit luk-
Punt een is bij haar de ont- ken. Die hebben er gewoon geen
i het kind. Heeft het behoefte aan." En dat bedoelt ze
zal dat wel blijken duidelijk als een compliment voor
il gewend het leven op het platteland.
het paard tillen
plooiing
DOOR THEA BECKMAN
(Vervolg
vorige week)
het zeven schot
„Ja. Lang geleden waren he.
en hun vader regeerde over ide zeven eilanden
zee. Maar een boze tovenaar veranderde de koning in
een zeeslang en de prinsessen in alikruiken. Omdat de
meisjes zo mooi en lief en goed waren, had de tove
naar geen volstrekte macht over hen. De betovering
werkte maar gedeeltelijk. Ik ben hun petemoei en heb
gezworen dat ik hun dagelijks vers brood zou bezorgen.
Het is wonderbrood. Zolang zij elke dag dat brood eten
blijven zij jong en mooi, al zouden ze honderd jaar
moeten worden, eer iemand hen komt verlossen. Maar
hoe lang zal ik dit goede werk nog kunnen doen? Ik
word zelf oud en lang zal ik niet meer leven. Wie moet
de arme prinsessen dan troosten en het wonderbrood
voor hen bakken? Wie zal hen verlossen?
„Zeg mij, wat ik moet doen", riep de prins uit. „Dan
zal ik hen van de betovering verlossen."
„Het is niet gemakkelijk, prins", zei het alikruiken
vrouwtje ernstig. „Bedenk echter één ding: alleen een
echte prins zal de prinsessen kunnen helpen. Dat bete
kent. dat je dapper, geduldig, eerlijk en rechtvaardig
moet zijn. dat je een goed hart moet bezitten en voor
al: een hart vol liefde."
„Ik bén een echte prins", zei hij fier.
„Dat zal je dan nu kunnen bewijzen. Zie. daarginds
ligt een vissersboot op het strand. Ga er heen, zeg de
schipper, dat je graag voor hem wilt werken, maar ver
tel hem niet. dat je een prins bent. Doe alles, wat hij
je opdraagt
„Goed. En dan?" vroeg de prins ongeduldigd.
„Wat je nog verder moet doen, zul je vanzelf erva
ren. De enige raad. die ik je kan meegeven is: vergeet
nooit dat nederigheid belangrijker is dan een scherp
zwaard. Vaarwel prins. Ik hoop je spoedig weer té zien."
De prins riep zijn paard en vroeg het alikruikenvrouw
tje of zij tot zijn terugkeer voor het dier wilde zorgen.
Daarna haastte hij zich te voet in do richting van de
vissersschuit, die klaar lag om in zee te steken.
„Hola, schipper, kunt u misschien een hulpje gebrui
ken?". vroeg de prins.
„Ha. ha", lachtte de visser. „Zo'n haveloze kerel als
jij bent?"
Verschrikt keek de prins naar zijn kleren. Zonder
dat hij het had bemerkt, was zijn prachtige mantel ver
anderd in een oude lompenjas. Zijn hoed met pluimen
was een smerig petje, zijn fijne lederen laarzen waren
klompen geworden. De prins kreeg een kleur van
schaamte.
„Je hebt zeker nooit gevaren?" vroeg de schipper min
achtend.
„Neen. maar ik ben arm en bereid elke arbeid aan
te nemen", zei de prins haastig. „Kijk maar naar mijn
„Je liegt", zei de schipper ernstig. „Je bent niet arm.
al draag je lompen. Je hebt wél gevaren, maar dan
kan ik voor mijn werk
(Volgende week verder)
altijd, als passagier. Leugenaai
ONZE BRIEVENBUS
Beste neven en nichten,
Dit keer kwam de kleur blauwgroen tevoorschijn als je puzzel
goed opgelost xvas. De andere kleuren waren: blauw, geel, zwart,
bruin, wit, grijs, groen, rood, g.eel en groen.
De hoofdprijs gaat deze week naar Halsteren. Le ni e en
Dieneke Koen krijgen ze thuisgestuurd. De troostprijzen zijn
voor Ria v. d. H e ij den en Rietje van N oordenne.
De riffen raken uitgepuf
De handel zal moeten
wennen aan hogere prijzen
voor bloedkoraal, zo lazen
we in „Edelmetaal", het
vak>x*ad voor de edel
metaalnijverheid en -han
del. En als de handel aan
hogere prijzen moet wen
nen, zal, lijkt ons, de
koper niet kunnen achter
blijven. Hoe komt het, dat
de bloedkoralen kettingen
en andere sieraden, waar
dit materiaal in ver
wekt is, duurder worden
Edelmetaal" vertelt, dat
het produkt schaarser
wordt, eenvoudig omdat
de koraalriffen uitgeput
beginnen te raken.
Nederlandse
tooien zich al sinds vele
jaren met bloedkoralen. Be
kend zijn de snoeren, die
gedragen worden door de
Volendamse meisjes
Ook bij
Zeeuwse, het Friese e
Gelderse kostuum worden
bloedkoralen gedragen.
De meest gewilde soorten
en kleuren, aldus „Edelme
taal". komen van oudsher
uit Sicilië en Sardinië, ter
wijl in Torre del Greco bij
Napels een uitgebreide in
dustrie zich op dit gebied
heeft ontwikkeld. Naast het
Italiaanse produkt worden
Het Japanse produkt
wijkt in samenstelling en
kleur af van de Italiaanse
bloedkoraal. Terwijl bij de
Italiaanse het rode pigment
zeer regelmatig over het
materiaal is verdeeld, zijn
de Japanse bloedkoralen
veelal ongelijk van kleur
Bij de Japanse vindt men
b.v. mooi rood materiaal,
waardoor een witte streep
loopt, en witte bloedkoraal
met rose vlekken.
In Nederland is altijd een
grote voorkeur geweest
voor de soorten van Itali
aanse oorsprong. Er wordt
echter sinds jaar en dag ge
teerd op de enorme voor
raden, die van oudsher in
Italië aanwezig waren en
die ontstaan waren uit
overvloedige oogsten. Het
bloedkoraal wordt immers
gevormd op de bodem van
de zee, waar minuscule
diertjes een kalkachtige
substantie afscheiden, die
in de loop van honderden
of duizenden jaren de ko
raalriffen vormen.
Blijkbaar heeft er een
soort roofbouw plaats ge
had: De grote vraag is oor
zaak geweest, dat er zoveel
mogelijk koraal werd ge
vist en nu blijkt dat de
voorraden op het land zo
wel als onder water uitge
put raken.
Er wordt de laatste ja
ren steeds minder naar bo
ven gebracht en van die
oogst is slechts een zeer
klein deel van goede kleur
en kwaliteit. Van die goede
kwaliteit bloedkoraal begin
nen nu de prijzen op te lo-
De brieven van H-N zijn
m de beurt deze week.
Trix v.d. Hoek stuurde al
leen de oplossing in.—
John v.d. Helden heeft sa
men met een vriend panne
koeken en patat gebakken.
Hadden jullie een pan en
boter enz. meegenomen van
huis? Rietje van Hoeven
heeft voor haar verjaardag
badpak en een badtas
gekregen. Kun je al goed
wemmen Rietje? Dickie
.d. Heijden is vandaag ja-
ig, hartelijk gefeliciteerd
Dickie. Een prettige dag
hoor. Hoe ver ben je met
de overgooier? Jij mag
de puzzel opsturen hoor Ger
ry Harteveld. maar je be
doelt toch niet zo'n grote
puzzel als iedere week in
de Brievenbus staat? Daar
hebben we n.l. een vaste
medewerker voor. Ria
Hofman gaat met de klas
nmen in het zwembad,
het gezellig dinsdag?
Jij gaat later vast en zeker
in een korfbalclub Ger-
rit van Houwcllngen. Of ben
je er soms al lid van? Hoe
is de nieuwe leraar?— Ben
je al bij je nichtje geweest
Henny van Houwelingen?
Of duurt het nog even voor
dat Gerrit de schoolreis gaat
maken? Hart) Hylkema
beschreef me de gymnas
tiekles. Voetbal je graag Ha-
ro, ik bedoel ook buiten
schooltijd.Blij dat de puz
zel naar je zin was Rietje
den Hollander. Ben je hard
aan 't leren voor hel over-
grangsrapport? Ineke van
Herp wist deze keer niet
veel te schrijven. Volgende
maal weer beter Ineke.
Hans Hagen is een nieuwe
ling. Guus Haveman
schreef me ook voor 't
eerst. Weet je al wanneer
je gaat kampéren Guus?
Janny de Jong schreef over
het bezoek dat H M. de Ko
ningin aan Hardinxveld
heeft gebracht. Mag je wel
eens met Nelly rijden?
Karin Ingwersen moet al
Hier moeten de cijfers van de verschillende
plaatjes worden ingevuld zonder dat er nummers
aan te pas komen. Om het jullie wat gemakkelijk
te maken zijn er al enige letters ingevuld.
Oplossingen insturen vóór dinsdag 9 juni.
Spikkeltje
Spikkeltje, door Jo van
Wentveidt. Uitgave G. F.
Callcnbach N.V. te Nlj-
kerk.
Jooa van Trigt, een meis
je, dat op een klem dorp Rotterdam geweest
is groot gebracht
naar hunkert om ir
stad haar teken
gauw examen doen. Daarna
schrijf je me zeker wel
weer hoe de uitslag is?
Daan Jochem heeft een
schooltuintje en daar groei
en mooie bloemen op.
Smaakte de spinazie lekker
Daan? Marijke Jansen
kon me nog net voor school
tijd een briefje schrijven.
Hoeveel konijntjes hebben
jullie? Groeien ze al?
Wlm Konings stuurde de
oplossing in. Knap gedaan
van jou hoor. Marga de
Kooter heeft al goed zwem
men geleerd. Je schreef me
een gezellige brief Marga.
Gaan jullie al gauw weer
met de zang ergens zingen?
Jan Kraak
en gende week vrijdag gaat hij
met de schoolreis naar Val-
ae gro- keveen Veel plezier Jan!
schil- Margaret Kon
dertalent te ontplooien, is de weling. Wat heb jij i
hoofdfiguur in dit vlot ge
schreven meisjesboek. Spik- d*gr
keltje noemen ze haar in famili
het dorp, omdat
wenst te denken en hande
len in het zwart-wit sche-
Anie
Kleef woont nu met zijn va-
moeder en verdere
niet Heb je al vriendjes en
vriendinnetjes op de nieuwe
school? Jan Kees van
Kleef moest zijn geit achter-
niet wil wandelen laten bij de boer met de v
huizing. Jammer dat jullie n
eind weghonen
andere mensen uit haar om
geving. Botsingen zijn daar
het gevolg van, maar ge
lukkig zijn er haar oom en
een jonge kunstschilder, die
begrijpen, dat tekenen
heeft pas een tochtjt
maakt door de grachfen
van Leiden (per boot na
tuurlijk). Willy de Knijff
schreef me een tijdje
terug een gezellige brief.
Zijn jullie nog naar de dui-
geweest?Schrijft Ha
*^5uót op een terrasje lang A de'^ijn bij <^Bingei\_=,
schilderen voor Joos levens- ry Kolman de oplossing vol-
behoeften zijn. Zij helpen gende keer ook weer? Jij
meent, dat de juisie
hebben jullie gemaakt
zeg! Jij vindt het natuurlijk
niet gek, de kasten enz. in
ruimen onder de schooltijd.
Wij na van Loon is erg be
nieuwd naar haar rapport.
Je schrijft me de cijfers
maar Wijna. Gerdientje
van Leeuwen heeft zwemles.
Veel plezier aanstaande
dinsdag. Leo de Leeuw
heeft een gedicht gemaakt
voor me. Als er plaats is in
de krant zal ik het plaat
sen.Je bent waarschijn
lijk nu naar de kolonie toe
Janny Luyten? Anneke
van de Merwe tekende een
bloem onderaan haar brief.
Is de Mulo-school bij jullie
in het dorp? Ria v. d.
Meer heeft een nieuw bad
pak gekregen, met een rok
je er aan. Heb je al m zee
gezwommen Ria? Jij woont
er niet ver vandaan. Ton-
nle van Marion schreef me
over de Vlaggetjesdag in
Vlaardingen. Veel plezier
je me er volgende keer t
ver? Jullie hebt een fijn
feest achter de rug Janny
en Klement Notenboom. Wat
hebben tante en oom veel
gekregen zeg! Hebben jul
lie de wandeltocht helemaal
mee gelopen vandaag? Veel
plezier aanstaande woens
dag hoor. Zo neven en nich
ten. dit waren ze dan, de
antwoorden op jullie brieven
van H-N. Volgende week
zijn de letters O-Z weer
aan de beurt. Tot dan,
