Dick Holthaus
HOE?
Zeep:
Blad
SCHILDPADSOEF
voelde
daar
niets
voor
ZO WORDT DAT ALLEMAAL GEMAAKT
ZATERDAG 7 MAART 1959
Toen de show
voorbij was
,GA DE HANDEL MAAR IN", DOCH
„Jongens een
paar witte hand
schoenen
„Heb ik niet".
„O toe nou, ik
moet ze hebben.
Georgette waar
zijn ze. heb jij
ze gehad?"
„Nee, Line ge
loof ik".
„Line, waar zijn
nou die witte
handschoenen, ik
kan geen seconde
meer wachten
Natuurlijk komen
ze tevoorschijn, de
glacé s, maar Dick
Holthaus stond
even „op springen'',
zoals dat heet, en
zoals dat bij de
presentatie van een
nieuwe collectie
honderd en een
keer gebeurt. Als
de mannequin
charmant over het
Sodium loopt, heb-
en de kijkende,
thee drinkende en
cake-etende be-
hij de sprong. Tijdens een hoe-
denshow lanceerde hij ook een
aantal japonnen, allemaal van
grijs flanel gemaakt. Hij glim
lacht nu nog bij de herinnering.
„Flanel en nog eens flanel, 't was
toch wel leuk". Publiek en pers
waren enthousiast, iets, dat voor
een mode-ontwerper nu eenmaal
onontbeerlijk is.
Dat geeft hij trouwens zelf ook
eerlijk toe. „Vooral in het begin
zijn de kranten en tijdschriften zo
uitermate belangrijk, want de
meeste vrouwen gaan pas in je
geloven, als ze het zwart op wit
hebben gelezen. Ook al voel je er
gens, dat je het bij het rechte
eind hebt".
Zeep: we gebruiken er met z'n allen vele
miljoenen stukjes per jaar van. In wit, roze,
groen, zacht bruin, bleu, oranje of welke
tint dan ook, liggen ze in onze linnenkast of
op de wastafel heerlijk voor zich uit te geu
ren. Hoeveel malen per dag wordt een stukje
zeep niet opgenomen om na kortere of lan
gere tijd zo maar verdwenen te zijn, terwijl
we dan nog niet eens spreken over de huis
houdzeep of de vele soorten waspoeder.
DE KRUISVAARDERS
BRACHTEN HET AL MEE
meestal geen idee
van, dat er in de kleedkamers een
geladen en gespannen atmosfeer
hangt. Alles moet kloppen, elk
detail is belangrijk, jongens, op
schieten, waar is dit nou, ben jij
nog niet klaarDat gaat zo bij
de meeste shows en bij die van
Dick Holthaus is het al niet anders.
Of misschien is de spanning daar
nog intenser, omdat hij zelf de
vele modellen al tekenend heeft
ontworpen, de hoeden gecreëerd,
de stoffen uitgezocht en er nauw
keurig cp heeft gelet of alles zo
werd gemaakt, als hij het op
papier of in zijn hoofd had.
„Ik ben op"
U heeft het begin dez" week in
de krant kunnen lezen: Dick Holt
haus presenteerde in Amsterdam
zijn „ligne Affable", een lijn, die
hij als uitgangspunt koos voor
zijn niet minder dan 135 model
len. Toen de mannequins voor de
laatste keer met de bloemen in
dc hand de zaal ingingen, het ap
plaus klonk en de vele gasten na
afloop voldaan opstonden, hebben
wij in de hal van Carlton op Dick
Holthaus gewacht om even wat
met hem te praten.
„Ik kan niet meer, ik ben op,
rent u het maar", waren zijn eer
ste woorden, terwijl hij op de
bank ging zitten. Het was geen
pose: hij voelde zich na al die
maanden van voorbereiding, het
vele werk en het creatief bezig
zijn met als resultaat een show
als deze, ineens als een ballon,
waarin iemand een gaatje heeft
geprikt. De spanning was gebro
ken, de handen gedru' t en de
complimentjes in ontvangst ge
nomen. „Hè hè, dat was het
dan en, wat wilt u weten?"
„Iets in mode"
Het is niettemin een bijzonder
genoegelijk gesprek geworden.
Holthaus is een gemakkelijk ver
teller, hij reageert snel en praat
graag over zijn werk. Dit laatste
wellicht omdat hij van jongsaf
aan altijd al „iets in de mode"
heeft willen doen, ondanks het
feit, dat zijn ouders het maar zó
zó vonden. „Weet u mijn vader is
planter geweest en die kon zich
beslist niet indenken, wat ik er.
nou in zag. Mijn moeder trouwens
evenmin, maar ik heb toch maar
doorgezet.
Nu woonden wij vroeger in Hen
gelo en daar begin je niet veel
op dit gebied, dat is te begrij
pen. Daarom ben ik al jong naar
Amsterdam getrokken om er de
academie voor Kunstnijverheid te
volgen. Maar de oude weerstand
thuis was nog helemaal niet ver
dwenen. „Nee jongen", zeiden ze
„dat wordt niks, ga jij de handel
De handel in,
Italië bete-
De Diah en haar f 50
De meisjes, die op het ogen
blik in het kader van het diako-
nale jaar te Utrecht en omgeving
als Diah'S werkzaam zijn, zullen
zonder twijfel: „was dat maar
waar" hebben gezegd, toen zij on
langs op deze pagina lazen 50
per week te verdienen. De
aandachtige lezer zal het intussen
wel begrepen hebben. De Diah's
krijgen 'it bedrag niet per week,
maar per maand, hetgeen wij ge
zien de belangstelling voor dit dia-
konale werk toch even wilden ver-
DICK HOLTHAUS
kende dat, om in Milaan iets in
de im- en export te gaan doen.
Hij heeft er naar zijn gevoel nog
geruime tijd gezeten, maar van
im- en export kwam niet veel, of
eerlijk gezegd heel weinig terecht.
Dick Holthaus liet de handel de
handel en ging modehuizen bezoe
ken, stoffen bekijken, echt rond
neuzen. „Heerlijk land. Italië,
mooie kleuren", vertelt hij er nu
zoveel jaar later van, maar toch
was hij blij weer naar Holland
te kunnen.
22 jaar
„Nu had ik een beetje geluk»
want ik had zakgeld, dus afhan
kelijk was ik niet. Na enige tijd
bij Max Heyman, de hoedenont-
werper, te hebben gewerkt, start
te ik, net 22 jaar oud, in een
Amsterdams souterrain voor me
zelf. Ik ging hoeden ontwerpen en
nam een modiste in dienst. Een
goeie kan ik wel zeggen en nu
werkt ze nog steeds en naar
ik hoop met even
veel plezier bfj
me. Want weet u, ik
wilde gelijk goed
beginnen en dan heb
je ook prima krach
ten nodig. Zo denk ik
Samen met die
modiste ging hij dus
aan het werk en het
zat hem mee. Zijn
eerste modellen ver
kocht hij zelfs aan
het bekende huis
Hirsch, dat wel wat
zag in de jonge
ontwerper.
Het duurde niet
lang of Dick Holt
haus ging letterlijk
en figuurlijk naar
omhoog. Er kwam
steeds meer vraag
naar zijn modellen
en dat bood hem de
kans om naast het
sousterrain ook de
parterre van het
huis aan de Wil
lemsparkweg als
werkruimte in te
richten. En met de
hoeden bleef het
steeds beter gaan.
Tochexport
Op een dag ontmoette hij eens
een jongeman, die, zakelijker dan
Holthaus zelf, ontdekte, dat er
„veel meer in deze branche zat
,',Joh, je moet gaan exporteren",
was diens advies. Nu had Holt
haus weieens meer iets met ex
port te maken gehad, maar zoals
gezegd, veel verstand had hij er
niet van. En daarom ging de an
der met de hoeden op stap. Naar
Frankrijk, Italië, de Scandinavi
sche landen, Duitsland en noem
maar op. De Nederlandse crea
ties bleken het in het bujtenland
uitstekend te doen en het spreekt
vanzelf, dat de nog jeugdige ont
werper bijzonder trots was op dit
resultaat, evenals trouwens de
heer A. G. Diepeveen, de man,
die met de hoeden, naar het bui
tenland ging. Op het ogenblik
Ondanks dit geluk en het suc
ces bleef het oude doel: de mode,
Dick Holthaus steeds voor ogen
staan. Vier jaar geleden waagde
Gek druk
De „flanel-show"
geleden is thans uitgegroeid tot
een presentatie, die toch echt
wel belangrijk is. Samen met
zijn vijftig personeelsleden werkt
Holthaus thans in zijn ateliers
aan de Van Baerlestraat reuze
hard om aan de wensen van zijn
vele cliënten te kunnen voldoen.
„Het is gek druk, we hebben zelfs
geen tijd meer om voldoende aan-
dkcht aan de export te besteden",
zegt hij overigens zonder enige
zelfingenomenheid. Hoe druk hij
het de laatste maanden voor zijn
show wel heeft gehad, bewijst het
feit, dat hij in dagen en nog
eens dagen geen minuut buiten
is geweest, ,,'t Was zo gek, zater
dag stapte ik in een dikke win
terjas het huis uit om naar Carl
ton te gaan. Buiten ontdekte ik,
dat het heerlijk weer was. Ik rook
ineens het voorjaar en ik wist
niet wat me overkwam
Hèt idee
„Het Idee".
„Parijs is dit jaar gekomen met
een uiterst vrouwelijke lijn, waar
bij alles weer gewoon was en op
de normale plaats zat. U heeft
met uw „ligne Affable" hetzelfde
gebracht. Hoe weet je dat nu van
te voren, hoe voel je zoiets nou
aan?"
„Tja", zegt Holthaus peinzend,
„dat weet ik niet. Neem van me
aan, dat de Parijse ontwerpers
heus niet vóór elk nieuw seizoen
met elkaar gaan praten over: hoe
zullen we het dit jaar eens doen.
Zoiets voel je, geloof ik, je denkt
erover, het houdt je bezig en op
eens weet je: dit jaar de taille
weer op zijn normale plaats. Dan
begin je met de mouw, dan de
rok en je tekent net zo lang en
je gooit al die tekeningen steeds
weer weg, tot je voor je ziet, wat
je precies bedoelt. Daar ga ja
dan mee fantaseren, je herhaalt
zo'n basis in praktisch ieder mo
del, dat toch steeds weer anders
is. En als je dat niet aanvoelt,
als je dat niet voelt groeien, dan
wijk je niet alleen sterk af van
een bepaalde tendens in de mo
de, maar dan kan je er geloof ik
ook beter mee ophouden", is zijn
mening.
Welke vrouwen
Welke vrouwen laten zich ten
slotte door Dick Holthaus kleden?
„Ja, het zijn er een heleboel na
tuurlijk. Maar ook kan men mijn
modellen gewoon in goede zaken
krijgen, omdat enkele fabrikanten
wel ontwerpen van mij kopen.
Mijn particuliere klantenkring is
echter het grootst. Er zijn bij
voorbeeld vele Nederlandse vrou
wen, die thans in Amerika wonen,
maar nog elk jaar bij mij hun
garderobe komen kopen. Héél rij
ke vrouwen zie ik en het is na
tuurlijk prettig om juist voor
hen met de mooiste stoffen te
werken. Wat ik echter altijd reu
ze plezierig vind is het ontwerpen
voor een of andere jonge vrouw,
die niet bepaald veel geld heeft
om zich altijd exclusief te kle
den. Ze komen wel bij me om
voor een speciaal doel er nu
eens héél mooi uit te zien. Enig
vind ik dat. Ik vraag waarvoor
het zo'n beetje is, kijk naar het
type en dan zoeken we samen
iets uit, omdat ik altijd een aan
tal modellen zo voor de verkoop
heb hangen. Of ik ontwerp iets,
dat toch bij het budget past en
„Kunnen we al naar binnen?"
,JVog even wachten, jongens", zegt
Holthaus.
En deze laatste welgemeende
opmerking was een prettig besluit
van een gezellig gesprek met een
van de schaarse goede Nederland
se ontwerpers, want dat kan zon
der twijfel van Dick Holthaus
toch wel worden gezegd.
Voorjaarsplannen
met de vloer
Hebt u voorjaarsplannen met
uw vloer? Indien u dan besluit een
vast kleed te nemen of vaste mat
ting en u wilt (om de kosten wat
te drukken) dit karwei zelf ver
richten, dan moet u een paar be
langrijke dingen niet vergeten.
Zo moet bijvoorbeeld een hou
ten vloer onder een vaste bedek
king goed glad zijn dit om bij
voorbaat de slijtage tot een mini
mum te beperken. Bij oneffen
houten vloeren kan met vloeibaar
hout dit resultaat goed worden
bereikt. Soms is het nog voordeli
ger de hele vloer met platen
board te beleggen, die bovendien
nog geluiddempend zijn. Ook op
een cementen vloer moeten kleed
en mat een degelijke ondergrond
hebben.
Matting of kleed worden in pas
sende banen geknipt, die men
naast elkaar op de grond legt en
met dun touw aan elkaar naait.
Hiervoor moet» wel een speciale
naald worden gebruikt, waarvan
de punt gebogen is. Het belang,
rijkst is, dat men de randen van
de nieuwe vloerbedekking een
poosje los laat liggen. Nagelt men
ze meteen aan de grond, dan
komt de nieuwe aanwinst er bin
nen korte tijd lelijk bij-te liggen,
omdat het geen gelegenheid heeft
gekregen goed uit te lopen. Dik uit
lopen kost op zijn minst wel een
weekje of drie, liever nog wat
langer. Pas daarna slaat men de
ra/idjes netjes naar binnen en
Zeep, we denken er meestal
niet bij als we het gebruiken.
Maar, zoals dat met zoveel wat
nu gemeengoed is géwordén het
geval is: ook dit heeft eens be
hoort tot artikelen, die alleen
de heel rijken konden bezitten.
Goed, dat was dan jaren, of be
ter eeuwen geleden, doch een feit
blijft het. Dat was dan zo om
streeks twaalfhonderd. De Vene-
tiaanse kooplieden kregen de
zeep, lang nog niet vergelijkbaar
met de tabletten, die wij thans
kennen, over de Middellandse Zee
aangevoerd en vóór goed geld
werd ze verkocht. Ook toen al
héd ze een prettig luchtje en om
die reden werd het door de goed
gesitueerden van toen gebruikt.
Er zich mee reinigen was zeker
niet het eerste doel.
As en olijfolie
Voor deze tijd echter was in
Egypte de eerste zeep uit olijfolie
en as gemaakt, ook al niet om
er zich mee schoon te maken.
Het had een medisch doel, want
wie bijvoorbeeld een lelijke wond
had opgelopen gebruikte die uit
as en olie vervaardigde zeep om
de wond te doen genezen. Het
waren de Kruisvaarders, die de
ze contreien voor het eerst met
zeep lieten kennis maken. Zij
brachten het kostbare produkt
mee van hun lange tochten, doch
daar er velen, die met een heilig
ioel voor ogen huis en haard
hadden vaarwel gezegd, niet te
rugkeerden, kwam al gauw het
gezegde in de .wereld: „Die is
om zeep gegaan". Wie dus om
zeep ging, had kans nooit meer
terug te keren.
De tpt ronde bollen samenge
perste zeep werd ook toen al ge
maakt volgens de thans nog ge
bruikte methode: het zieden. Een
bepaalde hoeveelheid cocosolie
wordt vermengd met dierlijk vet.
Hoe meer olie er wordt gebruikt,
hoe fijner de zeep is. Ook hangt
de kwaliteit van de zeep af van
de soort gebruikte vetten.
dag mee te was
sen om de gene
zende werking te
ondergaan. Dat
deze gedachte le
vensvatbaar bleek,
bewijst wel het
feit, dat deze apo
theker een fabriek
moest gaan stich-
duktie van zijn
zepen aan te kun
nen. Nu wordèn in
dit bedrijf nog
elke dag duizenden
stukjes zeep ge
maakt, al is het
medische produkt
dan wat op de
achtergrond ge
raakt. Thans
maakt men er de
toiletzepen.
Naam
Het zijn vooral de kleuren en
de gebruikte parfums, die het
hem op het ogenblik doen. De
grondstof is door de jaren heen
dezelfde gebleven. Door toevoe-
ving van extra olie verkrijgt men
de fijnere zepen, die delicaat wor
den geparfumeerd en die een aan
trekkelijke kleur hebben gekre
gen. Ook de vorm van het ta
blet speelt een belangrijke rol,
terwijl vooral de laatste tijd ook
aandacht wordt besteed aan een
aardige naam, die het artikel
wordt meegegeven.
Welke soort zeep ook komt uit
dc mengmachines als een lange
wat afgeronde staaf, die in afge
paste stukjes op dc lopende band
rolt. Handige meisjes doen de
stukjes in kisten, waarna haar
collega's er via een bepaalde
het merk
in drukken. De verpakking Is de
laatste fase en dan gaat al deze
zeep de deur uit. Of het nu een
stukje „overvet" voor de baby
Is. dan wel zo'n pastelkleurig ta
blet, waarmee wij ons zelf eens
willen bedenken
KOFFIESMAAK
Koffie
naakt extra lekker, ah
en er geen kokend water opgooit,
aar water, dat op het punt staat te
.an koken En wist tl ook, dat de
>edcr- of oploskoffie ander* smaakt,
a U ze filtreert? Dus gewoon wat
lederkoffie in de filter en dan wa-
r er op.
Zeep-zalf
Kenden zo'n dikke honderd jaar
geleden onze groot- en overgroot
moeders de meer luxe zeep van
thans nog niet zo, toch werd om
streeks die tijd een speciaal soort
voor het eerst op de markt ge
bracht. Een Leids apotheker was
namelijk op de gedachte gekomen
de genezende werking van ver
schillende zalven in zeep te ver
werken Zalf voor bijvoorbeeld
het gezicht, was niet geschikt om
er overdag mee rond te lopen.
Wie nu zo'n medisch stukje zeep
gebruikte hoefde zich er alleen
Geen wroeging meer bij
De belangstellende bezoeksters hebben er meestal geen idee van wat
er allemaal aan vooraf gaat eer een mannequin glimlachend over het
podium loopt.
Alfijd als we over schildpad
soep hoorden, moesten we met
wat medelijden denken aan het
aardige pseudo-huisdier, waar
vooral kinderen in de tuin zo
heerlijk mee kunnen spelen. Een
Engels vakblad voor hotels en
restaurants heeft ons thans ge
rustgesteld, want het schreef,
dat de soep-schildpad geen
vriendelijke tuinbewoner is
maar een kolos van zo'n dikke
twee meter. De schildpadden,
die in Londen voor de soep wor
den gebruikt, wegen over het
algemeen wel niet meer dan
VAN BLOEM EN PLANT
ONDERZOEK IN AMERIKA:
Opgroeiende jeugd eel niet goed
Het schijnt met de eetgewoon
ten van onze opgroeiende jeugd
niet zo heel erg best te gaan. Het
voorlichtingsbureau voor de voe
ding in ons land heeft sinds kort
al een boekje uitgegeven, waarin
(zoals u onlangs op deze pagina
hebt kunnen lezen) dc jeugd
wordt gewezen op het grote be
lang van een goede voeding.
Thans bereikten ons de resulta
ten van een onderzoek, dat in
Amerika onder de „tecn-agcrs" is
gehouden.
Van de 9000 h.b.s.'ers als we
de leerlingen van de „high-
school" zo even mogen noemen
bleken er 6400 slechte eetgewoon
ten te hebben. In het algemeen
aten de jongens zo tussen twaalf
en twintig jaar in deze Ameri
kaanse stad (New Jersey) iets
beter dan meisjes in diezelfde
leeftijd. Veel .teen-agers" dron
ken veel te weinig melk. maak
ten zelf 's ochtends in de haast
hun ontbijt klaar of ontbeten he
lemaal niet. Over 't algemeen
werd gebrek aan vitamine C ge
constateerd.
De zoons en jonge dochters
bleken hun maag gedeeltelijk te
vullen met warme en koude hap
jes uit de snackbars. Bij elke
vijf onderzochte jonge mensen was
er slechts één, wiens voedsel he
lemaal volgens de eisen was sa
mengesteld
<:]5ougalnolLlea
In de laatste jaren ziet men
hoe langer hoe meer de Bou-
gainvillea in de vensterban
ken verschijnen. Misschien
komt dat, omdat zoveel land
genoten, die in Indonesië heb
ben gewoond, deze bloem zo
veel bij hun huizen hadden
staan en zich verlüstigden in
de rijke bloei. Ook in „de
West" is het een goede beken
de. Dit ligt nog meer voor
de hand daar de Bougainvil-
lea uit Zuid-Amerika afkom
stig is.
Veel licht
't Is niet een gemakkelijk te
houden kamerplant. Ze hoort
in de kassen thuis.
Alleen in een zéér lichte ka
mer, waar ze in de volle zon
kan slaan en ook van boven
goed belicht wordt, zal ze goed
tot haa. recht komen. Dus is
een lage standplaats aan te
bevelen. Hoe meer licht de
Bougainvillea ontvangt, hoe in
tenser de kleuren der bloe
men zullen zijn. Die kleuren
variëren al naar de soort, van
licht-lila tot rood.
Verder is het dringend nood
zakelijk, dat de plant veel be
sproeid wordt met lauw water,
maar dat moet 's morgens
vroeg geschieden, vóór de zon
er op begint te schijnen. Dit
ter voorkoming van brandvlek-
ken op de bloemen.
Zomers buiten
Na de bloei kan men de Bou
gainvillea wel in de tuin zet
ten op een beschut zonnig
plekje. Het is dan zeer goed
vaak een slap koegiertje te ge
ven. In september is het de
tijd om de plant weer binnen
te zetten. Niet in een warme
kamer, maar liefst koel, doch
wel jn het volle licht. De bla
deren zullen dan wel afvallen,
maar dit is niet zo erg: ze ko
men wel weer. Ook kan men
die bladafval tegengaan door
heel veel te besproeien. En
vallen ze toch af dan moet
men nochtans voortgaan met
dagelijks te sproeien.
Na nieuwjaar zet men de
ZONDER ZON
GEEN BLOEI
Verpotten
Als het met de bloei gedaan
is kan men de plant verse aar
de geven. Dit behoeft echter
niet elk jaar gedaan te wor
den, als men er van overtuigd
is, dat men steeds in het af
gelopen groeiseizoen goed heeft
bemest.
Moet men toch verse aarde
geven dan neme men daarvoor
zeer voedzame grond. Na het
verpotten kan men, als dit no
dig is, de plant wat gaan be
snoeien, doch dit moet beperkt
blijven tot het wegnemen van
die takjes en takgedeelten,
welke de vorm van de plant
bederven.
Nu gaat men geregeld be
sproeien met lauw water en
houdt de plant in de warme
kamer tot de hergroei zich
goed heeft geopenbaard, waar
na ze naar de koele kamer
gaat tot omstreeks juni, In de
ze maand kan men de plant
in de tuin zetten. Dat heeft ze
wel graag: ze houdt van frisse
lucht.
N.B. Kamerplanten moet
men nooit koud wat-- géven,
noch ze er mee besproeien.
Altijd moet het lauw zijn. Het
kan wel flink warm zijn, maar
men moet het nog wel met de
hand kunnen lijden.
#-
honderd kilo, maar als men ze
in leven zou houden, zouden ze
de vierhonderd kilo wel kunnen
bereiken.
Buckingham Pa
lace, geregeld aan de kust van
Kenya gevangen. „Ontdekt"
werd de schildpad door Engel
se zeelieden, die het gerecht te
eten kregèn op de Key-eilan-
den, ten zuiden van Florida. Het
bleek een probaat middel te
zijn, tegen de toen zo veelvul
dig voorkomende en gevreesde
scheurbuik, maar dat niet al
leen. Zij vonden het zo lekker,
dat ze er letterlijk reclame voor
maakten met het gevolg, dat
deze delicatesse al spoedig be
kend was in de hoogste kringen.
De enorme schildpadden er
zijn drie man nodig om één
zo'n dier te tillen worden
thans op verschillende plaatsen
gevangen zoals aan le kust van
Ceylon, bij Brazilië. Australië,
Nieuw Zuid-Wales en bij de
Zuidzee-eilanden. Het kost vaak
moeite een schildpad te ver
schalken, maar ligt het dier
eenmaal op zijn rug, dan is het
volkomen weerloos, hoe groot
het ook is.
Alleen in Frankrijk worden soms
de bekende kleine schildpadden
voor de soep gebruikt. Wordt ze
echter aangeduid met schildpad
soep ,,a la Parisienne", dan
kunt u ze zonder gewetens
wroeging eten, want dan is er
geen schildpad aan te pas ge
komen. Wel runderbouillon met
ham, schijfjes rundersnuit, kip
en allerlei kruiden.
BABY VEILIG
0 De baby ligl op de commode en
daar belt de bakker. U kunt veilig
naar de deur lopen, als u het kleintje
met twee banden „vastzet". Men
neemt twee brede, fleurige banden
en bevestigt die aan de opstaande
achterkant van de commode. Als men
aan de voorkant twee schroefogen
of haakjes bevestigt en in de ban
den zelf twee knoopsgaten maakt,
kunnen ze gemakkelijk worden vast
gehaakt. Het moet natuurljjk alle
maal wel stevig zitten. Men kan aan
de ene band zelfa een rammelaar
of een paar belletjes naaien, zodal
baby zich zelf henig kan houden alt
de bakker wordt geholpen.
De machivan hei kleine
Ons leven hangt van de kleine dingen aan elkaar. De wat
wij noemen: gróte gebeurtenissen zijn te tellen. Hoewel wij
dikwijls geneigd zijn, deze evenementen, deze „mijlpalen",
het belangrijkst te achten, geloof ik, dat tóch de kleine din
gen de gang van ons leven bepalen.
In het gewone leven van iedere dag zitten duizend en één
schijnbare onbeduidendheden verborgen, waaruit grote, soms
wereld-omvattende gevolgen voortvloeien.
Straks gaan wij naar de stem
bus. We doen daar niets anders
dan één wit hokje rood maken.
Doet u vooral niet méér. Eén
van mijn familie-leden, die voor
't eerst van haar leven stemmen
mocht, achtte dat kleine rode
stipje óók te gering en zette ro
de pijlen ernaast, die alle naar
de kandidaat harer keuze wezen.
Ze kon naderhand wel huilen,
toen ze hoorde, dat haar stem
nu ongeldig was. Ook de enthou
siastelingen onder ons beperken
zich dus tot dat ene rode stipje.
Dat éne kleine puntje 's geladen
met uw en mijn verantwoorde
lijkheid. Het kan een zetel meer
in de Kamer betekenen. In dat
stemhokje staan we een mo
ment alléén. Niemand mag daar
naast ons staan. Laten wij er
ons echter ieder persoonlijk van
bewust zijn, dat er wèl twee
over onze schouder kijken: God
en Satan. Uiteindelijk is alles
wat hier op aarde
gebeurt toch be
trokken in de
strijd tussen God
en de Macht der
duisternis. Aan
welke kant scha
ren wij ons? Nu
Zijn Koninkrijk
met haast komen
de is, spitst de
strijd zich toe.
Let op de teke-
aen en onderschat
de macht van
het kleine niet. Mevr. N. v. d.
G-H. te W. Schreef mij. dat zij
die verkiezingsborden, biljetten
en pamfletten volko zinloos
achtte. Die gedachte is eerlijk
gezegd ook wel eens bij mij
opgekomen, tot ik van verschil
lende kanten wonderlijke resul-
dit propaganda-middel
Je kunt er óók grappen mee
beleven. Enkele weken geleden
stond er bij ons een bord, waar
met grote zwarte letters: „Open
bare Vergadering" op stond.
Hoeveel buren en kennissen er
niet plotseling bleven staan en
wat gechoqueerd dat bord na
derden, omdat zij dachten, dat
er Openbare Verkoping op stond.
Eén van onze zoons, die in de
avond uit Amsterdam thuiskwam
zei bij z'n binnenkomst: „Zo,
eindelijk is 't zover. Jullie gaan
de boel verkopen, zie ik." Dit
tussen haakjes.
den in ons gezin èn zelf demon- oefenen,
streren. Denkt niet huisvrouwen,
dat al die kleine dingen, waar
mee uw dagen gevuld zijn, wei- Hélèn,
nig of niets betekenen. Mét el
kaar bepalen zij de sfeer, waar-
taak tot rust kan komen, waar
in uw kinderen ademhalen, de
sfeer, die hun hele leven zal
dóórwerken.
evengoed bij de groten zelfs
bij vader en moeder.
Wat leert de apostel Jacobus
ons niet over de kleine dingen.
„De grote schepen, door sterke
winden voortgedreven, worden
bestuurd door een zeer klein
Zo is ook de tong een klein lid
en voert toch een hoge toon .Een
onberekenbaar kwaad, vol dode
lijk venijn. Met haar loven wij
de Here en Vader en met haar
vervloeken wij de mensen, c'.e
naar de gelijkenis Gods gescha
pen zijn.
Wij kunnen het hier mee doen.
Met heel die Jacobus-brief ove
rigens. Deze apostel he:ft het
wel heel scherp gezien, hoe het
'm in de kleine, voor mensen
schijnbaar onaanzienlijke dingen
zit. Jacobus zocht het wat de
zuivere godsdienst voor God be
treft niet in brillante redevoe
ringen, in vrome woorden, in
een prachtig so
ciaal gebaar van
bovenaf voor het
forum der we
reld, maar sim
pelweg en door
mensen ongezien
in het omzien
weduwen in hun
druk en in het
jezelf onbesmet
bewaren van de
wereld.
Twee minuten lasterpraat kan
een mensenleven kapot maken.
Een hard en onverhoord oordcel
kan een medemens van God ver
vreemden. Wij onderschatten de
macht van het kleine toch altijd
nog teveel. Zijn er niet velen
onder ons. die moeten erkennen
dat de tijden, toen er „grote"
gebeurtenissen in hun leven voor
vielen. als b.v. oorlog, honger,
vervolging, ziekte en dood, voor
hun verhouding tot God, de bés
te waren?
Satan bedient zich het méést
van de kleine vossen, van de
miezerigheden van alle dag.
Maar In Gods hand brengt het
kleine Wonderen teweeg. Uit de
mond van kleine kinderen be
reidt Hij Zich lof. Hij laat uit
het mosterdzaadje een vorstelij
ke boom groeien, één uitgesto
ken hand naar de zondaar, in
Zijn Naam, kan diens ziel van
de dood behouden en tal van
zonden bedekken.
Eén rode stip op een stembil
jet kan een grote werking uit-
MARGARITHA
Hoe dikwijls zien wij niet. dat
het de kleine vossen zijn, die de
wijngaard verderven? In negen
van de tien gevallen komen ru
zies uit de onbenulligste kleinig
heden voort. Een moeder schreef
mij eens over haar kinderen:
,,'t éne ogenblik z'm ze schattig,
maar in 't volgende staan ze el
kaar om een ansichtkaart naar
't leven". Precies zo is het Niet
alleen bij kleine kinderen, maar
•n tk dat kwijt geraakt en
•I lang een brief voor
H. Hartelijk
It de Inhoud
Ijkt ook alweer, wat Ik
ichreef, dat zulke tljdan
- dikwijls de beate zijn.
de geme#n.
Die mooie belt
achap der heiligen I
zin des woords leeft ln veler her
innering nog ala ieta heel kostbaara
voort. En ja, God houdt Mk Zijn
kerk In Rusland In stand. Ik kan
begrijpen, dat wat u daar In de
kerk van Wittenberg meemaakte,
een diepe Indruk bij u heeft ach
tergelaten. Want Ja, wèt wij van de
Russen verwachten, gewoonlijk niet,
dat zij apontaan het Lutherlled «ui
len zingen.
Een hartelijke groet. M-
