EENZAME AVOND
m mr mmt
r
Een Fransman ontdekte het F;
„chemisch reinigen"
Gong
ATLANTIS TOCH
GEVONDEN?
Bushido, de gesel van de
Rijzende Zon
Succes in Wall Street
czAandacki
ZATERDAG 31 JANUARI 1959
IN tomeloze vaart joegen de bolderende windvlagen de ijzige regen voor
zich uit, gaven de doorweekte lanen het aanzien van «nel vliedende
stroompje» en deden de van vocht glimmende bomen droefgeestig kreunen
onder hun rukkend geweld. Mieke Verhoef huiverde even toen zij de lange,
donkere Gezichtslaan insloeg, voelde bezorgd achter zich of de plastic cape
van het kind in het fietsmandje goed was Ingestopt. Dan zette zij zich
schrap, klemde haar handen stevig om het stuur en begon kordaat tegen de
storm op te tornen. Als een langgerekt parelsnoer rijen de lantarens zich
langs de onafzienbare laan, op regelmatige afstanden geheimzinnige licht
glanzen werpend op de druipende bomen in de nabijheid en in de wild
rimpelende en kolkende plassen langs de wegberm.
windvlaag haar nat gezicht even afwendend
maar tegen de winter begonnen de bezwa
ren te komen en kon ze wel eens terug
verlangen naar het veilige warme flatje
in de stad, naar de drukke lichte straten
en de fleurige winkels. Een enkele auto,
de onbarmhartige koplampen scherp prie
mend in haar half toegeknepen ogen. pas
seerde haar sissend, joeg een gordijn van
modderspatten over haar heen en maakte
met zijn felle lichtbundel de langgerekte
laan tot een geheimzinnige, haast huive
ringwekkende tunnel.
Dapper trapte Mieke door, hijgend door -BMBMBBBHHBBH
de rukkende windvlagen, die verwoed poog- de}jr naar haar stond te kijken,
de de capuchon van haar regenjas van haar
gebogen hoofd te rukken. Met een zucht
van verlichting sloeg ze dan eindelijk de **ten. .boven!
smalle zijlaan in en stopte voor haar vil
laatje, waarvan de contouren nauwelijks af
staken tegen de donkere, van vocht zware
lucht. Zorgvuldig sloot zij het natte tuin
hekje achter zich, stond even rillend en
.vereenzaamd te luisteren naar het sinister
gekraak van de bomen rondom haar, het
dof roffelend neerplensen van de regen en
het steunend gezucht van de wind in de
kale takken boven haar hoofd. Dan reed
ze vlug de fiets met het schommelende
mandje het tuinpad
af, tilde het
slapende kind eruit
en zette het onder
het beschermende
luifeitje van de
voordeur. Haastig
Krabbelde zii in
haar schoudertas
naar de sleutel,
slaakte een zucht
van verlichting toen
het ganglicht aanflitste en ze de zware,
veilige deur achter zich kon dicht-
WDZ PETER BARRY
gloed. Onrustig gleden zijn stekende
ogen door de kamer, bleven even rusten
op de gedekte tafel.
Hij zou het toch gemerkt hebben., als ze
gelogen had dat Tom thuis was, wist Mieke
huiverend. Geschrokken veerde ze op toen
de stem als een zweepslag snauwde: ,,Haal
wat te eten! Een beetje vlug!"
Met bevende handen schepte Mieke in
het keukentje wat op een bord. van nervo
siteit jus morsend op haar smetteloos aan
rechtje, omdat de magere slungel in de
sloop de indringer meteen, geruisloos als
een kat het keukentje binnen.
,,Komt er nog wat van?" vroeg hij on
geduldig.
Mieke Verhoef haastte zich het bord naar
de huiskamer te
brengen, stond met
bonzend hoofd, vol
woelende gedach
ten, op een uitweg
te zinnen, terwijl
de magere kerel op
het eten aanviel.
..Mens, ga toch
zitten!" snauwde
delijk beter uit, viel het gevMMDMIMBDBDBBBI
mtng als een mantel van haar af. In het kalmte dwingend
Sroperc keukentje ontdeed ze het kind van wat
e natte kleertjes, droeg het dan naar rel va
de woonkamer en tilde het in de box naast boven,
haard.
„Dat geloer en ge
draai achter mijn rug kan ik niet hèbbe!"
Mieke gehoorzaamde, zat met samenge
knepen handen op de verst verwijderde
beklem- stoel, zich met de moed der wanhoop tot
f_ u.* kalmte dwingend en zich angstig afvragend
wat er verder zou gebeuren,., wat de ke
rel van plan was. Als hij maar niet naar
ven, naar het kind
„Zó., dat hebben we weer gehad!
Ziezo,., dat was dit! Nu vlug even haar kwam de man tevreden, zijn mond afve-
- MÉi" -
id. n
haar handen; het kleurige gordijntje
klef In haar
flets In de garage brengen. De keukendeur,
gegrepen door de rukkende wind, vloog bij- verfrommeld pakj*
wapperde, dóórnat ope«
gezicht. Haastig duwde
vende deur dient, rende vlak langs het huis brutale ogen
naar haar fiets en reed die op
tje naar de garage, die vreemd-leeg en
hol van geluid was, nu Tom's auto
stond.
gend met Tom's servet en daarna uit
verfrommeld pakje een sigaret peuterend.
Even zag ze. als in een close up, zijn grof,
hard gezicht oplichten in de gloed van de
Mieke de weerstre- lucifer, probeerde de stekende blik van de
t huis brutale ogen uit te houden, die over het
holle- vlammetje strak op haar gevestigd bleef,
en Ineens kwam. bijna fluisterend, doch met
niet sinistere dreiging de vraag:
..Hebt U geld in huis?"
De jonge vrouw slikte moeilijk en ging
at.of hoe is het?
kom ik nog wel even aan om het te ver-
Tot haar eigen verwondering hoorde zij
de woorden vrij kalm en zonder noemens
waardige aarzeling komen, zodat de dwin
gende greep rond haar mond verslapte.
Buiten was het even stil. Toen riep me
vrouw Steger iets onverstaanbaars. Onbe
weeglijk luisterden zij dan beiden naar de
zich langzaam verwijderende voetstappen
Als Greet nu maar.. Versuft en doodop
liet Mieke zich in een stoel zakken en keek
wezenloos toe hoe de gerustgestelde man
haar kostelijk zilver in een smerige lap
rolde.
„Zo... nou gaan we es bófe kijken!"
Moeilijk, met trillende knieën, klom zij
achter de indringer de trap op en volgde
hem in de slaapkamer. Hulpeloos stond ze
te wachten terwijl zijn ruwe handen in
haar linnenkast en in de laden van haar
toiletkamer rommelden en alles uitlegden
wat van zijn gading was. Stuk voor stuk
taxeerde hij op zijn gemak haar sieraden,
propte een deel er van in zijn zakken en
smeet de rest onverschillig in het kistje
terug. Toen liep hij naar de openstaande
deur van de kinderkamer, tastte naar de
schakelaar.
„Geen licht maken!" smeekte Mieke,
haar hand onwillekeurig op zijn arm leg
gend, „anders wordt het kind wakker!"
DE SLUNGEL keek haar even aan, wierp
een blik op het kinderbed, dat blank
oplichtte in de duisternis. Op zijn gemak
opende hij dan de 'klerenkast, zocht twee
van Tom's beste pakken uit en grabbelde
tussen de schoenen tot hij een paar ge
vonden had dat hem aanstond. Bevend
volgde de jonge vrouw hem tenslotte naar
beneden; in de gang stond de man opeens
stil, de meegenomen kleren slordig over
de arm.
,,Heb je een koffer?" wilde hij in ge
smoord fluisteren weten.
Woordloos knikte Mieke, ging'hem vlug
voorbij, de gang in. Meteen was hij achter
haar, greep met z'n vrije hand haar schou
der.
,,Kalm an! Geen lolletjes... ik waarschuw
maar één keer!" dreigde hij kwaadaardig.
'Mieke antwoordde niet, diepte uit de kast
on-der de trap een handkoffer op en reikte
die met afgewend gezicht aan de rover.
Even later zat ze. gespannen luisterend
naar geluiden van buiten, toe te zien hoe
de magere kerel zijn buit in de koffer
,,En nou het géld!" snauwde hij kort.
Met bevende handen haalde ze haar huis-
houdkas uit het dressoir, keek met een
krampend gevoel in haar keel toe hoe de
kerel het geld nonchalant in z'n zak liet
glijden.
„Nog geen twaalf piek.., tel uit je
winst!" schamperde hij.
Mieke week achteruit toen hij haar voor
bijliep naar de keuken en zich in z'n natte
regenjas hees.
,,De groeten an je vriendin!" grinnikte
de indringer, terwijl hij het keukenlicht uit
draaide, „enne., bedankt hoor zus!"
Hijgend van angst en spanning hoorde
zij hem de knippen van de keukendeur te
rugschuiven, voelde de tocht, toen deze
openging. Als Greet nu maar
OPEENS was er het felle, borende licht
van een zaklantaren; een scherpe,
bevelende stem scheurde de stilte, gevolgd
door het doffe, enerverende gerucht van
een worsteling.
Wat later vond Mieke zichzelf terug
heleméél niet denken, maar de zaken gin-
gen nu eenmaal voor en morgen, tegen de keer moet j>.
middag was het leed geleden, gelukkig! „Bijna niets
Neuriënd, om het gevoel van beklemming of wat er var
van zich te zetten, ging Mieke bedrijvig Zo be ver i 3
door het stille huls. wierp zo nu en dan WOord dat
«en blik ln het keukentje, waar het gas
vertrouwd en geruststellend suisde onder
de glimmende pannen. Zorgvuldig dekte
>bt dat ik het hele huis ondersteboven
maar zeggen!"
alleen m'n huishoudgeld..
>ver is..."
geknepen was haar ant-
nauwelijks haar stem her-
„Hoor es.. Ik laat me niet afschepen
.'n flauw smoesje! U maakt mij niet
de tafel, schoof de kinderstoel aan bij het wijs dat mensen als jullie,
miniatuurcouvert, dat nóg kleiner leel*
derduit babbelende spruit naar boven. Lang
rekte ze het ceremonieel van uitkleden en BWBMBI„-.J
wassen, zocht het langste verhaaltje uit het We hebben nooit geld in huis..
|-r—1V--V oplag tegen
BW—toen de kleine
op haar tenen de
bonte vertelselboek, omdat j
„Nee écht niet! M'n man heeft een
bankrekening., daar betaalt hij alles van.
We hebben nooit geld in huis..." stamelde
Mieke, geschrokken door de ruwe uitval.
de twee rustige politiemannen, die
haar woonkamer bijna geheel vulden met
hun forse, kalmerende tegenwoordigheid.
Naar haar belager, die ontdaan, met bleek-
vertrokken gezicht onverschilligheid poogde
voor te wenden;
„Handig gedaan, mevrouw!" complimen
teerde de grootste agent. „Hoe bent U zo
gauw op 't idee gekomen?"
„Ik begreep dadelijk dat er iets niet in
orde was!" kwam mevrouw Steger trots,
„toen riep dat je „Wim" moest verbin-
De indringer keek vragend naar zijn on
vrijwillige gastvrouw.
..Mevrouw heeft alleen maar een doch
tertje van anderhalf jaar..!" legde de po
litieman hem kortaf uit....
De vereniging
in de chemische HET IEVEN
wasserijen en ver
verijen bestond op
27 januari 40 jaar en ter gele
genheid van dit jubileum heeft
het bestuur in het vakblad her
inneringen opgehaald uit de begintijd. Met de oprichting is het
destijds, zo weten we nu, niet zo vlot gegaan. „Reeds in 1910 werd
door een aantal ondernemers een poging in het werk gesteld een
vereniging op te richten, maar die poging mislukte toen, omdat
men bevreesd was, dat men ook de „wasvrouwen" en kleermakers,
die wel eens vlekken uit kleding haalden, als leden zou krijgen.
Van de eigenaars van chemische wasserijen en ververijen kon men
toch niet eisen, dat ze met die lieden aan een tafel zouden gaan
zitten.
I!® howM
DIEREN
Er is ruzie in Noorwegen. De regering daar heeft nl. de opmer
king, dat de nieuwe munt-ontwerpen Noorwegen meer op een dieren
rijk dan op een koninkrijk doen gelijken, van de hand gewezen.
Leden van de oppositie zeiden, dat men met het vervangen van
het rijkssymbool een leeuw met strijdbijl door een eland, een
paard, een hond en andere dieren op de munten, met een traditie
breekt, die teruggaat tot 1280.
Een lid klaagde erover, dat de afgebeelde dieren niet eens rasechte
Noorse dieren zijn de elond lijkt op een paard, de hond is een
Assyrische leeuw en de eekhoorn symboliseert „de vele sprongen in
dc economische politiek van de regering". Dat was het don. Maar
een voorstel om de ontwerpen te wijzigen werd royaal verworpen.
Maar toen de vereniging er
eenmaal was, werden er spijkers
met koppen geslagen. „Een van
de eerste resultaten, die in ver
enigingsverband konden worden
geboekt, was wel de tot stand
koming van een prijs- en loon-
regeling". Hier volgen de cijfers.
„De stoomprijs werd vastgesteld
voor een: herencostuum f 3.75,
japon f 3.25, en voor militaire
goederen: veldjas f 0.24, tuniek
0.23, pantalon f 0.22, rijbroek
f 0.16 en overjas f 0.26.
En de lonen waren in die tijd
voor een: eerste chemische was
ser, eerste natwasser en eerste
verver 26.per week, hoofd
strijkster f 18.eerste strijk
ster 14.strijkster 10.
leerling-strijkster f 4.en loop
jongen f 3.
De eerste
Aangenomen moet worden, heb
ben we gelezen, dat Jean-Baptis-
te Jolly, die in de rue St. Mar
tin 266 te Parijs een ververijtje
had, de eerste moet zijn geweest,
die zich met het chemisch reini
gen bezig hield. Het verhaal wil,
dat hij in 1825 per ongeluk een
lamp, die gevuld was met ter
pentine, over een tafelkleed om
gooide. De terpentine liet een le
lijke vlek achter, maar na ver
loop van enige tijd bemerkte Jol
ly, dat de vlek niet alleen ver
dwenen was, maar dat die plek
ook schoner was dan het overige
deel van het tafelkleed. Deze ge
beurtenis nu moet voor Jolly aan
leiding zijn geweest om bovenkle
ding op die manier te reinigen.
„Ondanks de geheimzinnigheid
rond deze wijze van reinigen lek
te toch een en ander uit en via
Duitsland, waar men voor het
eerst in 1854 ging reinigen, werd
dat procédé ook in ons land ge
ïntroduceerd. Dat moet zo om
streeks 1860 geweest zijn. Onge
veer 40 jaar lang moet dit che
misch reinigen in ons land door
de z.g. blauwververs zijn gedaan,
want zij hielden zich toch voor
namelijk bezig met het verven
resp. oververven van kledingstuk
ken. Naderhand ging ook een aan
tal kleermakers zich met het
reinigen van kledingstukken be
zighouden. Pas in het begin van
de twintigste eeuw ziet men de
oprichting van uitsluitend chemi
sche wasserijen. De ontdekking
van het oplosmiddel benzol heeft
dus in feite geleid tot het ont
staan van dit vak".
Pleureuses
vijftig jaar
geleden, dan valt er wel een
groot verschil op te merken",
schrijft een van de leden. „Niet
alleen wat de inrichting en de
werkmethoden betreft, doch ook in
de soort van goederen, waarmee
wij te maken hebben. Tal van ar
tikelen. die nu niet meer of heel
sporadisch in onze bedrijven wor
den aangetroffen, zoals struisve-
pleureuses. lampekappen,
die goederen goed te bewerken.
Er was toen weinig contact tus
sen de ondernemers en ieder had
„Detacheer-nagel"
„De meeste ondernemers zon
den hun zoons naar Duitsland en
zo ging ik op 18-jarige leeftijd
naar Keulen om het vak van de-
tacheur te leren. De „Meister",
onder wiens leiding ik kwam te
werken, keek nog al teleurge
steld. Hij zag in mij n.l. geen
goede detacheur, omdat ik geen
behoorlijke nagel op mijn duim
had, want met die nagel moest
de detacheur hardnekkige vlekken
kunnen bewerken. Maar na ver
loop van tijd had ik een pracht
van een ,,detacheer"-nagel ge-
kwefkt, waardoor ik in de ach
ting van de „Meister" steeg".
De Russen hebben bewijzen, zo hebben ze verteld, dat
het legendarische eiland Atlantis werkelijk heeft bestaan
en dat het, naar ze zeggen te weten, een 12.000 jaar geleden
in de Atlantische Oceaan is verzonken. „Op de plaats, waar
volgens de legende Atlantis lag, zijn een bergketen en een
groot plateau ontdekt."
Een Indonesisch orkest, dat
enige tijd geleden in Washington
heeft gespeeld is, zo hebben we
gehoord, de kern van het orkest
kwijtgeraakt. Onbekenden hebben
zich n.l. uit de voeten gemaakt
met vier onvervangbare bronzen
gongs, die ongeveer 200 jaar ge
leden op Java zijn gegoten. Drie
van de vier instrumenten zijn zo
groot als een etensbord van 25
cm, het vierde is bijna een halve
meter in doorsnee.
De avond werd bijgewoond door
meer dan 1.400 leden van de Wash-
ingtonse society. De Indonesi
sche ambassade had er voor ge
zorgd, dat het gamelan-orkest de
muziek zou verzorgen bij een aan
tal Javaanse en Balinese dansen,
die werden opgevoerd. Men ver
moedt, dat de diefstal is gepleegd
door een of ineer souvenir jagers
U kent toch de legende? Vol
gens de Oude Grieken was At
lantis een groot continent met
machtige legers Het was gro
ter dan Klein-Azië, en het was
omringd door tal van kleine
eilanden. De legers van Atlan
tis nu, zo gaat het verhaal, lie
pen de landen aan de Middel
landse Zee onder de voet, maar
zij slaagden er niet in Athene
te veroveren. De Russen hebben
nog laten weten, dat er nog
geen overblijfselen van de cul
tuur van Atlantis zijn gevonden.
De Uitgeverij De Bezige Bij
te Amsterdam, zond ons: Bu
shido, de gesel van de Rijzen
de Zon, het jongste werk van
Lord Russell of Liverpool, ook
de schrijver van De gesel van
het hakenkruis. We hebben het
boek gelezen, maar we hebben
ons wel afgevraagd of het juist
zou zijn er de aandacht op te
vestigen. Het is zeker niet een
boek om achter elkaar uit te
lezen, want wat er in staat ver
meld is ontstellend.
Lord Russell is betrokken ge
weest bij de berechting van de
oorlogsmisdaden in Oost en West.
Uit de documenten, die hij in
handen kreeg, heeft hij dit boek
samengesteld. Het is geen roman,
maar een aaneenrijging van fei
ten, en het geeft een schokkend
beeld van de wreedheden, die de
cliques en de partijen en de
volkslegers hebben bedreven, in
de naam van de vrijheid.
U neemt kennis van de zware
gang, die Nederlanders en Indi
sche Nederlanders hebben moeten
gaan, in krijgsgevangen- en in
interneringskampen of als dwang
arbeiders.
Neen, het is geen hartverwar
mende lectuur. En toch is het
misschien wel goed, dat Lord
Russell de pen ter hand heeft ge
nomen. In de eerste plaats: op
dat wij niet vergeten, maar daar
naast: omdat De gesel van de
Rijzende Zon zo duidelijk laat „Acht maanden rs de moeite niet
zien waartoe de mens kan komen, waard; ik ben hier levenslang".
even afruimen en afwassen!
haar strak aankijken, stond dan r
trap af.
In i^wt^'uXt.'kKMr baMdm'iikt» "u®
■li .ven in éfn v.n diep. fauteuils naast rondkijk.' besloot hit gnintend. Op zijn
de haard om het avondblad in te kijken begon hu het higggMa^MHSS
en verdiepte zich in het weinig opwekkende
wereldgebeuren.
Toen plots, zat ze met een ruk overeind,
haar hart bonzend in haar borst! D u i d e-
1 ij k had z Ij de keukendeur horen
opengaan!
De wind natuurlijk! stelde ze zichzelf
crust. Ze had de deur niet goed ln 't slot
getrokken in haar haast om binnen t|
ivkj.iUu.eiu u. ic «««ni gemak begon hij het huis door te wande-
het svemig opwekkende 1™ sigare' nonchalant tn de mondhoek
bungelend. Zo nu en dan pakte hij een
voorwerp op. zette het na een nauwkeuri
ge inspektie weer neer. Eerst toen hij de
cassette met tafdzil"er, Mieke's trots, ont
dekte, gaf hij door een zacht fluiten blijk
van zijn gestegen belangstelling. Op tafel
pakte hij het zware zilver stuk voor stuk
uit, legde het op een ordeloze hoop.
„Aardig goed!" grinnikte hij. met een
waarderende grijns naar de ontstelde eige
naresse. „Jammer van die mooie kist...,
maar die ken ik moeilijk meesjouwe.."
Opeens zag Mieke de man verstarren en
met opgeheven hoofd ingespannen luiste-
haast i
Traag tikten haar hakjes in de stilte van
dc gang toen ze aarzelend naar het keuken
tje liep en naar de schakelaar tastte om
licht te maken
Meteen slaakte zii een gesmoorde kreet,
staarde met van schrik wijdgesperde ogen
de Jongeman in druipende regenjas,
pruisloos de deur achter zich dicht trok
vlug de knippen op schoof!
Mieke wilde Iets zeggen, het uitachreeu-
wen doch haar keel leek als toegekne- roerloos?
pen. Duizelig door het gonzen
ln haar oren zocht zij steun
post, hijgend naar adem en doodsbang dat
ze flauw zou vallen.
die geruisln
rvAN WAS er opeens de zachte, hese stem
-L' van de indringer, die haar wat tot
zichzelf bracht.
„Geen
Vlugge voetstappen knerpten op het nat
te grint in de achtertuin, kwamen naar de
dubbele deuren die schuilgingen achter de
dijnen! Wee van angst
de magere jongeman, die
wrede mond tot een dunne
het bloed streep vertrokken, stond te wachten. Op de
rie deur- ruiten van de achterdeuren klonk een snel
le roffel en een bekende stem riep: „Doe
even open, Miek..! De keukendeur is op
de knip!" Mevrouw Steger haar buur
vrouw! Mieke schoot overeind, opende
haar mond om te roepen, doch met een
enkele, katachtige sprong was de indrin-
er naast haar, drukte zijn harde.
BrnnlesAls U kalm blijft gebeurt bak ruikende "hand tegen'haar gezicht, ter-
niks' £nt^.lléin tSffi- AutomS wijlen *«njnhur oor siste I
knikte" Mieke, stotterde dan: „Alleen het
„Geef antwoord' Zég wat! Dat je bezig
kind., bn. boven.." Dóm
het dadelijk door haar bonzend hoofd; ze
had moeten zeggen dat Tom..
„Hebt U wat te eten?" kwam de schorre
stem weer. De donkere ogen van de man
haar, flitste bent. dat Z€ niet binnen ken kom
natte, gescheurde
nonchalant over een keukenstoel ei
raspend zijn harde magere handen.
m haar bert
de keel "voelde kloppen. Met in:
wreef van al haar krachten beheerste
bevochtigde haar lippen met haar tongpun'
commir.jMrd, Irictltta «*»oon te .preken:
„Ik kan je niet opendoen. Greet. Ik ber
nét bezig om Wim te verbinden hij ia ge-
allen 't is nogal lelijk aangekomen 'jm
kan hier niet de hele
Met de handen in de zakken van zi.
rig colbertje liep hij L-ngs de angstig te- ik zal hem meteen ln bed stoppen. Straks
'T5P3I
Een vrouw van middelbare leef-
tijde met belangstelling voor be
leggingsvraagstukken maakt een
goede kans op een fraaie carrière
in Wall Street, horen we uit New
Vork. Mevrouw Margaret Kenne
dy, sinds kort firm an te van een
effectenmakelaardij, is daar een
prachtig voorbeeld van. Zij zegt,
dat Wall Street een van die plex-
ken op aarde is, waar gevorderde
leeftijd voor een vrouw eerder een
voor- dan een nadeel is. Er zijn
tal van vrouwen, die op middel
bare leeftijd in de effectenhandel
terechtgekomen zijn en daar een
zeer fraaie carrière hebben opge
bouwd. Dikwijls zijn het weduwen,
die 'zich plotseling voor de verant
woordelijkheid van hun vermogens
beheer zien geplaatst, Zij beginnen
vrienden advies te vragen en ein
digen dikwijls met het geven van
raad aan diezelfde vrienden."
Vertrouwen
„De mensen hebben meestal
vertrouwen in iemand met er
varing. Een vrouw, die haar
eigen geld verstandig heeft be
legd kan anderen gezonde ad
viezen geven. Een belegger kan
door een schrander jong ding
van 22 bekoord worden, maar
hij zal haar financiële adviezen
niet serieus nemen".
Mevrouw Kennedy is echter
een uitzondering op haar eigen
regel. Zij heeft zich sinds de
prille leeftijd van acht jaar in
beleggingsvraagstukken kunnen
verdiepen. Vol trots vertelt zij:
,Mijn vader was advocaat en
procureur. Plotseling kreeg hij
belangstelling voor aandelen en
hij leerde mij elke dag een
koersgrafiek voor hem te
maken. Later, toen wij naar
New York verhuisden en hij
daar de „Wall Street-analyst
ging uitgeven, werkte ik toen
ik 15 was al op zijn kantoor.
Naderhand werd ik de hoofd
redactrice".
Mevrouw Kennedy was 4 jaar
na haar huwelijk reeds weduwe.
Zij heeft thans een zoon, een doch
ter en twee kleinkinderen. Zij
brengt haar tijd grotendeels door
met marktstudies. Volgens me
vrouw Kennedy krijgen steeds
meer vrouwen belangstelling in de
haute finance, maar zij acht een
dergelijke loopbaan niet wense
lijk voor jonge meisjes, die pas
zijn afgestudeerd.
Sociale zekerheid
„Wall Street is niet berekend
op uitvoerige opleidingen en biedt
bovendien niet de sociale zeker
heid, die de grote concerns wel
kennen. Er zijn heel wat Jonge
vrouwen, die bij de studie- en re
searchafdelingen van beursfirma's
terechtkomen meisjes, die wis
kunde, economie of Engels hebben
gestudeerd, maar de meesten van
haar houden het werk slechts en
kele jaren vol om vervolgens in
het huwelijksbootje te stappen.
en ui dnaere Ame
rikaanse bourscentra zijn daarin
terecht gekomen door de noodzaak
hun eigen geld te moeten beleggen
gewoonlijk is dat het geval na
het bereiken van de middelbare
leeftijd. Voor dergelijke vrouwen
zijn er steeds betere mogelijkhe
den in de beleggingswereld, als zij
althans bereid zijn te leren, te stu
deren en hard en langer dan acht
uur per dag te werken".
%Lü&ssoi,
