DE LAWINE
<HAANTJE» de voorsie
Papi
CUMULATIE
ier
Pistolen
W ereldberoemd
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 17 JANUARI 1959
WE hadden het ontbijt genuttigd en stonden op het punt omlaag te
gaan, naar het gehucht in het dal, de lange weg af, die zich rond
om de berg slingerde. Terwijl Marja toezicht hield op de piccolo,
die de koffers naar de auto bracht, praatte ik nog wat met de
eigenaar van het hotelletje, wiens gast we enkele dagen waren geweest. De
mist was bijna geheel opgetrokken en het dal was weer zichtbaar, zij het ook
niet scherp getekend. Maar de lucht was nog dik en loodkleurig en de weer
berichtendienst had opnieuw sneeuw voorspeld. „Zo over een uur of drie
hoop ik beneden te zijn", zei ik tegen de hotellier. „De wegen zijn tamelijk
goed berijdbaar is me gezegd". Klaus Schmidt knikte.
HIJ KEEK naar de lucht met samenge
knepen ogen. en hij tuurde lang naar
de top van de berg. ,.U moet zelf weten
wat u doet", zei hij ten slotte. ..maar als
ik u mag raden, blijf dan hier. Ik ver
trouw de berg niet". Hij draaide zich om
in dc richting van Marja. Ze was druk be
zig de auto voor hot vertrek in gereed
heid te brengen en lette niet op ons. Klaus
Schmidt boog zich naar mij over. Hij fluis
terde: ,,U zult toch niet naar mij willen
luisteren, ga dus uw gang maar. doch als
er moeilijkheden komen onderweg stop dan
niet, maar rijd. Rijd zo hard u kan. want
uw leven hangt er van af." Ik zag hem
verbaasd aan. „Waar
voor ben Je bang.
Wat zou er kunnen
gebeuren?" Klaus
Schmidt haalde de
schouders op. „Er is
een ding. dat uw
leven in gevaar kan
brengen, en dat is
EEN KORT VERHAAL
DOOR
H. J. WAALWIJK
zei: ,,Ik ben bang.
ik weet het. 0, ws
gebleven".
,,Toe nou", zei ik luchtig, ..wat zou er
kunnen gebeuren. Nog een uur of wat en
we zijn thuis. Laat je niet terneerdrukken
door de grijze lucht; je moet niet zo toe
geven aan gevoelens Je bent toch geen
kind meer?" Maar ik wist, dat ik mezelf
moed zat in te spreken.
ZE ZEI: „Fraulein heeft me het verhaal
gedaan. En het is de waarheid. Elk jaar
wil de berg slachtoffers Steeds twee slacht
offers. Zo lang als er hier mensen wonen
is dat elk Jaar ge-
beurd. Fraulein heeft
het meegemaakt, en
haar vader en haar
grootvader. En het
zijn altijd vreemde-
die
beuren voordat we in het hotelletje in het
dal waren aangekomen. En ik hield de weg
en de omgeving nog scherper in de gaten
gejaagd.
Ik zei: ja. Het geluid was zwaar en hoor
baar boven het geluid van de motor.
..De berg", kreunde Marja, ,,de berg. hij
eist slachtoffers. Rijden, asjeblieft. Rijd zo
hard als je kunt".
Nauwelijks was ze uitgesproken of voor
de tweede maal drong een dof gerommel
tot me door. Ik zag. dat grote stukken
sneeuw over de motorkap schoten, alsof
:en onzichtbare hand ze naar ons toewierp
en ik begreep: de lawine. Ik besloot alle
risico's te nemen en gaf gas. De wagen
schoot over de smalle weg. Ai en toe slip
te hij op de licht bevroren sneeuw, maar
ik wilde daar niet op letten. Marja zat stil
naast me. maar ik voelde, dat ze beefde.
..Niet bang wezen", zei ik, „we halen het
best en
Een ogenblik was het alsof de auto werd
opgepakt en voor uitgesmeten. Het stuur
schokte in mijn handen, ik voelde hoe de
wagen naar rechts begon over te hellen.
Het angstzweet brak me uit. Marja greep
zich vast aan de deurknop. „Laat dicht",
schreeuwde ik. ..Pas op, dat je er niet uit
valt".
De auto kwam weer recht op de weg. Met
een, voor mijn gevoel, duizelingwekkende
vaart reden we verder, scheurden we door
de bochten, soms gevaarlijk dicht langs de
kant van de steile helling.
Nog een keer hoorden we een dof ge
rommel. weer vlak achter ons en nog een
maal vlogen pakken sneeuw over ons heen.
Toen werd het stil, zo stil, dat het beang
stigend was.
Ze
dat die
slaakte ze lichte
sneeuwde weg. Ik durfde niet harder
rijden omdat ik onbekend was in deze om
geving en niet voor verrassingen wilde ko
men te staan. Gespannen tuurde ik op de
weg en al die aandacht vergde zoveel van
mijn krachten, dat tk na een uur rijden me
zeer vermoeid begon te voelen.
Marja scheen dit te merken en stelde
voor. dat we een ogenblik zouden stoppen.
..We hebben tijd genoeg, het is nog uren
lang licht en voordat de duisternis invalt
kunnen we op de plaats van bestemming
xijn".
Ik schudde het hoofd „Nee, niet «toppen,
doorrijden", zei lk „Hoe eerder we de rit
achter de rug hebben hoe liever het me
is".
Marja zweeg. Ze keek naar het land
schap. dat iedere vreemdeling in de ban
van zijn bekoring gevangen houdt
Af
i poes, die spint. We wissel
den weinig woorden. We hadden de gewoon
te aangenomen op onze autotochten alleen
het hoognodige tegen elkander te zeggen,
omdat we onze aandacht niet van de stre
ken, waar we doorheen reden wilden afla
ten. Slechts af en toe maakten we elkander
op een bijzonder punt opmerkzaam, als de
kans bestond, dat het aan de aandacht van
de ander zou ontsnappen.
Het waa dus niet zo vreemd, dat ik er
geen erg in had. dat Marja al-maar stil
voor zich zat uit te staren. Ik merkte pas,
dat er iets met haar aan de harid moest
zijn, toen ik opzij keek op het ogenblik, dat
zij huiverde. „Heb je het koud?", vroeg ik.
Ze knikte van neen. Ik zag. dat ze. bleek
weggetrokken, half tegen het portier leun
de.
„Wat is er?", drong ik aan ..Voel Je Je
niet goed? Willen we toch maar stoppen en
even uitrusten?"
,,'t Gaat wel over", fluisterde ze. en ze
herhaalde: ,,'t Gaat wel over. Maar niet
over praten", en ze sloot de ogen.
Ik wist niet wat te doen. Ik wilde wel
een ogenblik rusten, maar lk vreesde, dat
er te veel oponthoud zou komen en dat we
het laatste gedeelte van het traject in het
donker zouden moeten afleggen, en dat wil
de ik ten enenmale voorkomen.
Ik keek om me heen en mijn blik ging
over de besneeuwde bossen tegen de hellln-
Jen van dc berg en bleef rusten op de top,
le gedeeltelijk door flarden nevel aan het
oog was onttrokken, en Ineens schoten me
de woorden van Klaus Schmidt te binnen:
ik vertrouw de berg niet. Toen hij ze had
gezegd, was de betekenis ervan me ont
gaan. maar nu, nu scheen het alsof ik hem
Ï;ng begrijpen Ik zag het. en ik schrok,
ie berg was niet te vertrouwen. On wille-
vreemdelingen niet
willen luisteren als
ze de raad krijgen
niet op weg *te gaan omdat ze de verhalen
fabeltjes noemen. Maar wie hier woont, kan
aan de berg zien, wanneer hij honger krijgt.
En vandaag heeft de berg honger. Fraulein
heeft het me verteld en ze kan het weten,
want ze is hier geboren en ze is al jaren
in het hotel werkzaam. Tientallen toeristen
heeft ze gewaarschuwd en tientallen heb
ben haar uitgelachen en hun vermetelheid
de berg te trotseren met de dood moeten
bekopen. En vandaag is het onze beurt",
Ze begon te huilen. Ik probeerde haar te
troosten, maar het ging niet van harte. Ik
twijfelde aan de waarde van mijn eigen
woorden. Ze klonken me leeg en hol in de
oren. Ik wist. dat ik mezelf voor de gek
hield. Want Lk was er plotseling van over
tuigd, dat er inderdaad iets zou gaan ge-
nenreden. Op het pleintje groepten de
bewoners samen. Ze keken ons verwezen
aan. „Goedenavond", zei ik, „daar zijn we
dan weer". Eerst gaven ze geen antwoord,
ze keken maar alsof ze water zagen bran
den. ..Goedenavond," herhaalde ik, en ik
lachte wat verlegen.
Een van hen kwam naar ons toe. en nam
ons op van het hoofd tot de voeten. Hij
zei: „Als u nu van boven komt, dan wil ik
u wel hartelijk gelukwensen". Ik antwoord
de: „Ja. we komen van boven, en onder
weg hebben we wat gerommel gehoord.
Weet u wat dat geweest kan zijn?"
Hij wees met de duim naar achteren, in
de richting van de berg. Ik draaide me om
en keek, en moest me vastgrijpen om niet
in elkaar te zakken. Een gedeelte van de
weg. die we zo juist hadden bereden, was
helemaal weggeslagen.
„De berg heeft ons gemist", fluisterde
viel flauw in mijn
Vervolg
voorpagina.
ochtends de deur
„Wanneer kwamen die keurige lamp-
dan eigenlijk?" vroegen we de
.,Da. P.. m
weer thuis was moest Je maar dertiger jaren, 't Waren echter nog
raden. Gelukkig betaalde het niet j geen lampjes maar grote glazen peren,
■lerhl. Ik h.d I per week plu, 0«ram was de fabrikant. Met die din-
20 pet. provisie. Dat was In die
Jaren heel wat.
gas
de
sprong vooruit, dat
Marja van schrik een gil gaf.
„Wat is er?" Haaf ogen drukten grote
angst uit Ze greep zich stevig vast aan
mijn arm en door die plotselinge ruk ver
loor ik een ogenblik de macht over het
stuur, en sléchts door haar van mij af te
schudden en met bolde handen het stuur
naar links om te halen kon lk de wagen
nog op de weg houden.
„Wees toch wat voorzichtiger"
„fls
niets aan doen. Het is allemaal de
schuld van die berg"
„De schuld van die berg? herhaalde ik,
woord over haar lippen. Ze had zich
tegen mijn schouder gevleid en ze wekte
de indruk alsof ze wilde gaan slapen. Haar
onvoorzichtigheid zat mc dwars Ik had
haar meermalen gewezen op het gevaar,
dat er ontstaat als een chauffeur in zijn be
wegingen wordt belemmerd Maar
In 1013 moest ik in de militai
re dienst. Daar in augustus 1914
de eerste wereldoorlog uitbrak
hielden ze me tot november 1918
vast. Nederland was gemobiliseerd
en dus wilden ze me niet mis
sen. Met dat al was ik bijna vijf
Jaar uit m'n vak. En dan mop
peren ze tegenwoordig wel eens
als ze achttien maanden moeten
dienen.
Toen alle krijgsrumoer ver
stomd was greep ik opnieuw naar
de camera. Er was intussen al
een handcamera uitgekomen met
glasplaten van 12 bij 16l4 centi
meter. Ook nog een bakbeest,
maar reeds een toestel met re
flex. dank zij een grote spiegel,
die er onder een hoek van 45
graden was ingebouwd. Er zat
een reusachtige leren kap op
nm het beeld waar te nemen. Het
gebruik echter van poeder om te
„blitzcn" bleef noodzakelijk. Voor
het maken van een gewone foto
had Je vijf gram van die poeder
nodig. Die legde Je op een bakje
vlak bij de lens en ontstak Je
op het moment dat Je de sluiter
opende. Als Je op die manier een
plaatje in een zaaltje gemaakt
had leek het wel of er brand was.
Je stikte van de rook. 't Was he
lemaal niet zulk een onschuldig
goedje. We kregen het daarom
in twee flesjes toegestuurd. Het
ene was gevuld met magnesium
en het andere met kruit. Wanneer
Je nu de inhoud van beide flesjes
maar bij elkaar voegde had je
blitz-poeder.
Bij een brand
Weet u wat prachtig ging met
dat spul? Het fotograferen van
een brand. Dan kreeg je de con
touren zo mooi op de plaat.
Maar dan nam Je ook geen vijf.
maar honderd gram! Soms
schrokken die lui van de brand
weer zich dood en kwamen ze
naar je toe met de opmerking:
,Als je nog eens zo'n grapje
hebt waarschuw dan
gen heb ik nog eens een bak beleefd.
Dat was ln de tijd, dat Mussert zich
begon te roeren. Zijn aanhangers wer
den steeds brutaler en hielden al mar
sen en optochten door Amsterdam.
Daar kwam natuurlijk reactie tegen.
In het Concertgebouw werd een pro
testvergadering gehouden, waar de
diamantkoning Asser sprak en waar
schuwde tegen de gevaren die dreig
den. Ook een rabbi, een pastoor en
een dominee voerden het woord. Ik
dus plaatjes maken mèt die peren.
Achteloos legde ik die lampen na ge
bruik ergens neer in een hoekje van
de zaal. Ze hadden immers geen waar
de meer. Maar wat denkt u? De vol
gende ochtend moest ik bij de politie
komen Eén der bezoekers, van de
samenkomst had ze nl. ontdekt en op
het bureau gebracht met de medede
ling, dat hij ze voorzichtig had opge
raapt omdat het vermoedelijk dingen
slag op de sprekers hadden willen
plegen.... 't Is dus maar goed, dat
Philips later met die kleine lampjes
aan de markt kwam.
Sprongen voorwaarts
Vanzelfsprekend maakte ons vak ln
de period; tussen de eerste en de twee
de wereldoorlog grote sprongen
Toen we kort ge
leden naar Amelde
reden langs de UCT IF VEN
kronkelende Lek ntl
Tienhoven, dat, wat
het zielental betreft, de kleinste
gemeente van Zuid-Holland is. naar
we hoorden. Volgens de officiële
gegevens moet het nog geen vijf
honderd inwoners bezitten, en
daarom heeft het ook geen eigen burgemeester, maar moet het die
delen met het naburige Ameide. Nu heeft men daar noch in Ameide
noch in Tienhovcn pijn in het hoofd van. Zolang de gemeente door
deze gang van zaken geen schade lijdt vindt men dat wel best. De
gemoedelijkheid wint het daar van het chauvinisme. Dat is altijd
zo geweest. Toen Tienhoven Jaren en jaren geleden nog geen raad-
huls bezat vergaderden de vroede vaderen ln de grote woonkami
van de familie Bouwmeester, die ln het
IB" bondig
lidenierswinkel
het markante punt van Tienh
oven
l\og lang niet
De restauratie is nog lange na
niet voltooid. Er moet nog wel
een en ander gebeuren voordat de
stellingen worden verwijderd. Dat
kan nog een paar jaren duren,
hebben vve gehoord. Maar de kerk
is al die moeite en al die tijd
waard. Niet alleen voor de inwo
ners van Tienhoven en voor die
Ameide, maar voor een ieder,
En zoals dat hoort werden
bij die vergaderingen ook be
langstellende gemeenteleden
toegelaten. Zij kregen, als de
vroede vaderen, in de pauze
koffie en koek en genoten
van de beraadslagingen over
hun belangen. Alleen als de die de schoonheid uit het verleden
raad in geheime zitting ging, weet te waarderen. De kerk zal
eens, in haar oude glorie hersteld,
moesten Zij het huis verlaten, tot de aantrekkelijkste punten van
heel de streek gaan behoren. Die
En om er dan zeker van te van Tienhoven en Ameide kunnen
zijn, dat geen onbevoegden «rett™,fe™azalir5«t^s ze het maar
zich tot de vergadering toe
gang zouden verschaffen,
werd de kamerdeur op slot
gedaan, en voor alle zeker
heid ook de dubbele deur
van de bedstee.
Fietstocht
Als ge
ioefte ge
gaan maken, moet ge Tienhoven
eens in uw programma opnemen
en niet vergeten de kerk te be
zichtigen. Het is geen grote
kerk, maar zij is zeer en zeer
ze leert u veel over de
Omdat we zelf (nog) geen Gedeputeerde zijn, hadden we er
ons ook nog nooit het hoofd over gebroken of leden van Gedepu
teerde Staten, die worden benoemd tot commissaris van een
Naamloze Vennootschap, voor deze functie een vergoeding mo
gen ontvangen. Dat komt later wel, hebben we altijd gedacht,
over een paar jaar, als we in het hoge college zijn opgenomen
en de uitnodiging krijgen commissaris te worden van een bedrijf,
dat jaar in jaar uit een winst maakt van miljoenen.
U heeft dat toch ook gehoord
.an die oud-papier-affaire in Ban
ket voorjaar be- doeng? Er werd daar een hande-
h™lteJlT'L aangehouden, die ahnaar
oud-papier in grote hoeveelheden
doorverkocht. Toen zijn handel
wat nader werd bekeken, bleek
dat hij in het bezit was van sta
pels documenten, die als
Goed, er werd tenslotte over ge
stemd, en om het maar ineens
te zeggen: in Overijssel mag
het niet, net niet, want de te
genstanders waren in de meer
derheid met slechts een stem:
22 tegen, 21 voor. Bijna had
het net wel gemogen omdat de
griffier zich bij het optellen van
de stemmen had verrekend. Hij
vertelde, dat er 22 voorstanders
geschiedenis van Tienhoven. Ze deloos van de hand werden
dateert uit 1175 en deskundigen daan. Het waren documenten, i
weten te vertellen, dat ze is jang werden vermist bij
ontstaan uit een tufstenen zaal- grondwetgevende vergadering, i
kerkje, gewyd aan St. Nicolaas.
B{j de restauratie is er veel
ontdekt, o.m. een aantal prach-
tige grafstenen, die het waard cumenten?", hadden de leden
zijn, dat ze worden gerestau- meermalen gevraagd. Niemand
We zijn dol op antieke wapens,
maar we zouden ze nooit van
ons leven gaan gappen. En
daarom vinden we het niet erg
21 tegenstanders. ,Dat netjes, wat eT is geschied op de
riepen we in de volle (Britse) militaire academie van
Sandhurst. In 1925 hadden ze
riepen nog eens extra daar van de Londense Tower
kunnen wel tellen", jqqq antieke pistolen geleend,
die een waarde vertegenwoor
digen, toendeftijd tenminste, van
150.000.Maar in de loop
vergaderzaal, „dat is-'hel.
fout",
De griffier was er confuus
En de tegenstanders ook.
Gelukkig kwam alles nog ii
de- Want toen de verwarring der jaren 2jjn er tal van pistolen,
oudste brok gevonden steen zakcenten te
dateert uit 1536 en een mooi hij af en toe
gebeeldhouwd wapen bevat
waarvan de helft het wapen
van de familie Brederode voor
stelt, een Hollandse leeuw met
een barensteel er bouen.
■deren had
hij af en toe maar een greep ge
daan in het archief en wat ouwe
rommel naar de uitdrager ge
bracht. En een tijd lang is hij er
wel bij gevaren.
hoogtepunt had bereikt
werd de tape-recorder, waarop
de hele discussie was opgeno-
verdwenen. Op
nacht niet minder dan 51
tegelijk en drie weken later nog
men, teruggedraaid en kwam de eens 16 Dat heeft de Tower
vergissing aan het licht. „Zie je nje^ genomen, en overwogen
triomfan- wordt het resterende aantal
stuks antiek terug te halen en
weer veilig binnen de dikke
muren op te bergen. Wij zouden
dat ook doen. Als wij antieke
wapens hadden, gingen ze nooit
in bruikleen naar Sandhurst.
de kieren maakten we toch ons plaat-
j-.i iJ-nken aan die
..et week
bracht
spraak van de keizer in Berlijn. Wil
helm werd afgedrukt in wintertenue
met een zware jekker met bontkraag.
En de luisterende menigte stond in
colbertjes, met strohoeden op het
hoofd! Ja. als ze zó met je plaatjes
omspringen moet je lachen of je wil
of niet.
Koning Albert
Koning Albert van België was een
gemakkelijk mens om te fotograferen.
België had zoals u weet, In tegenstel
ling met Nederland, reeds aan de eer
ste wereldoorlog deelgenomen en vier
de in 1918 een bevrijdingsfeest. Dat
zou ik verslaan. Ik ging naar Brussel
en naar Antwerpen, om getuige te zijn
van de uitbundige ontvangst, die de
koning van de zijde der bevolking
werden steeds j deel viel. Maar hoe kwam lk erbij?
handiger, je kreeg te maken met film; Er was wel geen afzetting door mili-
inplaats van platen, die films werden talren of politie, doch het publiek stond
voortdurend gevoeliger, de objectieven
voortdurend beter, kortom de fotogra
fie vloog omhoog En je ging steeds
meer beleven. Terwijl ik in 1919 nog
met de trein naar Maastricht moest
reizen en vandaar met een tentwagen
met twee muilezels ervoor naar Vaals,
om daar een of ander gebeuren vast I het koninklijke
te leggen, kregen we later motorfiet- I
sen en auto's. En we gingen met Lei-
er"-v„, I ca's erken, met Rollei's en ook weer
Blijkbaar hadden ze een ogenblik met piaten: met speedgraphics
gedacht, dat er achter hun rug die natUurlijk niet te vergelijken zijn
een tweede brand was uitgebro- I mct oude platenkasten van wel-
ken. Vandaar dat ik binnenshuis I ecr Een glasplaat heeft echter altijd
nog wel eens met een rookvan- dlt voordeel, dat je bij het verzenden en
ger werkte Zo'n ding deed een ontwikkelen veel sneller uit de voeter opzaal, 't Is ommers de Koning". En
beetje denken aan een ronde lam kunt. De naar Nederland vluchtende ik had _r u|terBard toen niet het min-
plon. die je open en dicht kor keizer Wilhelm heb lk evenwel nog me' n" *r
slaan. Je had hem boven Je poe- een ouderwets apparaat gefotografeerd st® bezwaar meer tegen, aan het ver-
derbakje vastgemaakt, sloot hem Dat was in november 1918 in Eijsden zoek van die politieman gevolg te ge-
onmiddellljk na het „blitzen" aan de Maas. Met de bekende journa- ven",
haalde het geval vlug aan Je ca- list Barbarossa reed ik per Spijkerauto-
mera af en liep ermee de zaal mobiel naar het uiterste zuiden van Ook daarna heb ik Koning Albert
uit om hem buiten van de walm i Limburg. Je mocht nergens bij. Alles nog verscheidene malen meegemaakt,
•n ze huiverde weer. Ze te ontdoen. Mooie tijd! 1 was afgezet met soldaten. Maar door 'k Werkte nl. nog enige tijd voor Vas
En de open auto
van de koning werd van alle kanten
vol met bloemen en andere zaken ge-
I goold. Diir moest ik toch een plaatje
van hebben. Dus worstelde Ik naar vo-
orong op het voorspatbord van
voertuig en reed een
m0tttrILei hec' e'n<^e mee om dc nod'e® foto's
me tc kunnen maken. Tenslotte moest ik
eraf van een „commlssalr". Hij had
een wit stokje bij zich, doch dacht er
niet over me er een klap mee te ge
ven. Hij zei alleen: „Kom een bietje
de berg. en ik vroeg me af of
Iemand tegen haar dezelfde opmerking had
5smaakt als Klaus Schmidt tegen mij. of
«t ze sis ik. onder de ban was gekomen
van de top ln nevels.
Alsof ze mijn gedachten had geraden, be-
con ae: „Hel "r jj||g|
dreiging gev.
Op deze wijze wat de pers in lang
vervlogen tijden de gast van het Ne
derlandse leger. „Haantje" zit op de
bok, naast de chauffeur.
Dies in Brussel, voornamelijk om
standbeelden te fotograferen, die kort
na 1918 alom in België werden ont
huld. Als er dan weer zo'n plechtig
heid stond te gebeuren vroeg ik meest
al luid aan de secretaris van Albert of
hij me even ter wille wou zijn. Hoorde
de koning dit dan, dan zei hij soms
spontaan in mijn eigen taal: „Ik kom
zo. fotograaf". En dan liet hij zich in
alle eenvoud „knippen"
Het was toen nog een heel a-dere
wereld. Prins Leopold de latere ko
ning en Astrid fotografeerde ik her
haaldelijk zo maar op straat. Dat kén
in België, omdat de bevolking niet,
zoals hier in Nederland, altijd - aar
achter de leden van haar vorstenhuis
aanliep als ze zich in het openbaar
vertoonden."
„Haantje" vertelt ons dan van zijn
arbeid voor het fotopersbureau „Hol
land", dat zijn collega Ruben Velle-
man had opgericht en waarvan hij
deelgenoot werd. En van 'iet fotobu
reau Argus, met als hoofd de fotograaf
Moussault. „Holland" ging over de
kop. Argus en Vas Dias smolten sa
men tot de Ver. Foto-Bureaux. Maar
toen „Holland" ter ziele was (om
streeks 19201 stapte „Haantje" over
naar „De Spaarnestad". omdat ze
daar wat meer boden dan bij de
V.F.B. Een kleine tien jaar is hij ver
volgens in dienst van het Alg. Handels
blad geweest tot 1936 om vervol
gens weer voor de Ver, Foto-Bureaux
te gaan werken. Totdat Wereldoorlog
II uitbrak en hij al gauw tot de ont
dekking kwam, dat je nu maar beter
scholen en schoolkinderen kon gaan
fotograferen Ten slotte zijn laat
ste periode, dus na 1945: A.N.P. tot
1 januari 1959.
Door de sneeuw
hij vol trote. „Wat zou dat ook! Ik
heb niet voor niets die barre ljswlnter
van 1928—1929 beleefd; en die over
stromingen ln het land van Maas en
Waal."
Als we ons opeens die foto herinne
ren, die koningin Wilhelmina in beeld
bracht tervwijl ze letterlijk op de han
den gedragen werd door twee door het
water wadende matrozen en hem vra
gen, of hij ook die prent misschien
maakte zegt „Haantje" royaal: „Nee,
die was van Joop Thüring. Eerlijk is
eerlijk, 'k Heb wel honderden andere
foto's genomen van koningin Wilhelmi
na en de andere leden van het-Oranje
huis, o.a. ook van prins Hendrik. Als
er een schipbreuk voor de kust was.
was hij er immers altijd bij. Verder
foto's van de verloving van prinses Ju
liana en prins Bernhard, van hun hu
welijk, van de geboorten der kinderen,
te veel om allemaal te onthouden. De
leukste plaatjes waren echter vaak,
die je clandestien maakte. Zo zou ko
ningin Wilhelmina eens in Assen door
de Drentse jeugd-in-haar-typische-kle-
derdracht een bloemenhulde worden
aangeboden. Ik was daar samen met
Wim Loopuit, doch we kregen géén
goede plaats aangewezen. Toen
vertrokken we weer en zochten net
zo lang tot we allebei een kerst
boom hadden opgescharreld. Die moes
ten als camouflage dienen. En dat
lukte wonderwel. Want het plankier
was „uitvoerig" opgetuigd met denne-
boompjes en heidestruiken. Op het
moment, dat de Koningin er met ge
volg heenstapte, slopen wij achter zo'n
boom ook naar het plankier, zonder dat
we de aandacht van de strenge poli
tiefunctionarissen trokken. Zodra de
gelegenheid gunstig was lieten we die
bomen los en fotografeerden er op
Op Ameland
En dan dat geval op Ameland. Dat
was nog vóór 1940. Daar was de pier
van de postboot een eind verlangd.
De Koningin en prins Hendrik -lngen
er heen per versierde boot. Ik natuur
lijk ook. Helaas bleef het koninklijke
vaartuig midden op de Waddenzee op
een zandbank steken. Er kwam een
vlet te hulp, die het hoge gezelschap
overnam. Maar het laatste stukje, tot
het strand, moest worden afgelegd
met een boererljtulg. Koningin Wilhel
mina en de Prins konden daarin plaats
nemen. Voor de lakeien was echter
geen plaats. Deze waren zodoende ge
noodzaakt. al badende dc vaste wal te
bereiken, 'k Heb er een prachtige
plaat van gemaakt, die zelfs een plek
je kreeg In de New York Times.
Zo heb ik ook wel eens bij hoog be
zoek moeten fotograferen achter was
goed vandaan. En lk weet al niet wat
verder nog.
Nog méér herinneringen? Ontelbare!
Aan zes Amsterdamse burgeme ters.
Van Leeuwen, Tegelen, De Vlugt, Voü-
te, D'Ailly en Van Hall. Aan Buziau,
aan „Baasje" Bouwmeester (zoon van
Louis) en tal van andere grote artis-
ten; aan grote staatslieden als Poin-
caré. Briand en Stresemann, aan gro
te branden als op de „P. C. Hooft"
van de Mij. Nederland en de brand in
het Paleis voor Volksvlijt; aan Antho
ny Fokker en Plesman, aan Van Lear
Black, de machtige Amerikaanse kran
tenmagnaat (Hearst-pers). die na pech
met een gehuurd vliegtuig zo maar
een K.L.M.-machine kocht en bij die
maatschappij de piloten Geyssen-lorfer
cn Scholte leende om zich door heel
„Maar toch ben ik vandaag no^ dooi Europa tc laten vliegen. Allemaal ge-
die sneeuwrommel heen geweest' zegt fotografeerd.
Sandhurst is wereldberoemd
door het Wellington-college, een
kadettenschool voor de zoons
van officieren. Honderd jaren
geleden werd deze school opge
richt en grote Engelse aanvoer
ders hebben er de eerste be
ginselen van de krijgskunde
bestudeerd. Wellington, de man,
die zo'n belangrijke rol speelde
in de slag bü Waterloo, werd
de naamgever. Zijn borstbeeld
heeft in de hal van de militaire
academie een ere-plaats.
Noten
De 25-jarige Engelsman Tom
King, zo vernemen we uit
Londen, zegt lager te kunnen
zingen dan wie dan ook en
daarom gaat hij misschien
binnenkort naar Rusland om
voor hem passende liederen te
zoeken. King beweert, dat hij
een octaaf lager komt dan de
Russische bas Tsjaljapin, maar
hij heeft niet voldoende liederen,
die voor zijn stem geschikt zijn.
In Rusland moeten die liederen
wel zjjn en uit Moskou is hem
al de toezegging gedaan, dat de
archieven er op zullen worden
nageslagen.
/Lloewi,
