„WIE MOET ZICH DAN
ONTFERMEN OVER"!
MIENTJE"
VIERDE BABYHOTEL
Prof. mr. M. W. F. Treub, man
van grote begaafdheid
VROLIJK
OVERIJSSEL
Gedenksteen voor Multatuli
Zon zet de
kachel opzij
in *51)uitóiand
Hij zei:
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 29 NOVEMBER 1958
IJN TOEN?", drong de
inspecteur van politie
aan, „en toen?". Maar de
man zweeg abrupt, alsof
hij geschrokken was van
zijn eigen mededeelzaam
heid. Hij zat vooroverge
bogen, de ellebogen op
de knieën en het hoofd
tussen de handen. Hij dacht: als ik maar eens rustig mijn gedachten zou
kunnen ordenen, als die stekende pijn boven mijn ogen maar eens weg
trok, en hij drukte de handen, tot vuisten gebald, steviger tegen de
slapen. Ik moet verder vertellen, dacht hij, maar wat moet ik zeggenl
Ik weet het immers niet meer. Hij zuchtte diep. Zijn oogleden werden
zwaar. Hij voelde behoefte om te gaan slapen, slapen om te vergeten.
Als van heel ver hoorde hij de inspecteur tot hem spreken, maar het
was alsof de woorden niet tot hem konden ingaan. Hij dacht: waarom
wil hij toch alles weten? Wat valt er nog te vragen? De feiten liggen
duidelijk op tafel. Ik heb een staaf ijzer gegrepen en ik heb geslagen
HIJ voelde de hand van de inspecteur
op zUn schouder en hij hoorde zijn
stem nu vlak bij het oor. Ja. schreeuw
maar. dacht hij. schreeuw maar, en hij
zei: vraagt u maar niet verder, ik ben,
geloof ik. alles vergeten, het is hier alle
maal door elkaar gelopen, en hij tikte met
een vinger tegen het voorhoofd. Plotseling
schrok hij op. en hij probeerde de klan
ken. die hij opving tot woorden te vormen
Wat zei de inspecteur? Thuis? Hij dacht:
ja, zouden ze thuis nu wel weten, dat ik
hier zit? Ze hebben natuurlijk met het eten
op me gewacht en ik ben niet thuisgeko
men Ze hebben Uit het raam gekeken,
wie weet hoe lang, en eindelijk zijn ze aan
tafel gegaan. Ze zullen mijn hap wel in
een schaaltje apart hebben gezet, in de
keuken, en daar zal het wel blijven staan
tot ik thuiskom, vanavond laat. want ze
zullen me hier wel niet houden. Waarom
zouden ze me hier houden, dacht hij. ze
weten alles van me Ik heb niets ontkend.
Ik heb ..ja" gezegd, toen ze vroegen of
ik had geslagen. Waarom zou ik ontken
nen? Was het mijn schuld" Ik ben toch
niet begonnen" Nee. dacht hij. ik ben niet
begonnen. Hoe was het ook weer? O ja.
ik stond in het ruim van de „Stellendam"
en ik gaf de zakken op aan de jongens.
dat tempo waren doorgegaan, was van
avond het schip helemaal gelost en had
het vannacht nog kunnen vertrekken. Zou-
het werk nog hebben afgemaakt?
Als 7
r niet
vergeten die
kisten in een hoek
te stapelen, anders
zwaait er morgen
wat als ik bij de
baas kom. Hij dacht:
ze hadden me eerst
rustig het werk moe
ten laten afmaken.
Het had toch geen
zin me direct mee te
nemen? Ik was immers toch niet wegge
lopen. Waarom zou ik wegloper.? Dan zou
het net geweest zijn alaof ik schuld had. en
ik heb geen schuld. We waren rustig aan
het werk en we hadden net onze eerste
achafttijd achter de rug
MIJ hoorde de inspecteur schreeuwen:
Ja man. maar toen. wat gebeurde
er toen!" Hij dacht: als ik morgen even
tijd heb. moet ik naar de dokter voor die
pijn boven mijn ogen. Want dat houd ik
niet uit. Het is om gek van te worden
Wanneer heb ik die pijn ook alweer voor
het eerst gevoeld? Hij streek zich met de
hand over het voorhoofd alsof hii daarmee
dat ogenblik in zijn herinnering kon terug
roepen.
Dat was. wist hij ineens zeker, kort na
dat die rode waas voor zijn ogen was ge
trokken en dat was weer bijna tegelijk met
de uitroep van een van de jongens: Kijk
nou 's. 't lijkt kromme Mientje wel. O ja.
nu was hij er weer Hij glimlachte, blij
als een kind. dat hij de aansluiting had
gevonden. Toe maar. hoorde hij de inspec
teur sarcastisch zeggen, wel ja, man. la
ten we er eens om lachen. Hij knikte met
htt hoofd tui.tn d» handen. Je. hi) we»
er weer Ze hadden net hun eerste schaft
tijd achter de rug en ze waren weer aan
het werk gegaan Hij was naar het voor
ste gedeelte van het schip gelopen en on
der het lopen voelde hij plotseling een
steek in zijn knie en daardoor liep hij een
paar passen mank. Natuurlijk het begin
van rheumatiek. dacht hij. Daar hebben
meer mensen last van. Dat moet ik mor
gen ook togen de dokter zeggen. Dat kan
je niet hebben als je in de haven werkt.
En toen hij daar zo liep te manken, had
een van de jongens „kromme Mientje' go-
roepen en waren de anderen gaan lachen.
HIJ wond er zich opnieuw over op Het
is tuig. zei hij hardop, en hij herhaalde:
het is tuig. en er ging een lange siddering
door zijn lichaam Hij zei hardop: de schof
ten van Mientje blijven ze af. Wie is
die Mientje" vroeg de inspecteur m de ver
onderstelling een nieuw aanknopingspunt te
hebben gevonden, als ik het goed begrijp
was er dus een vrouw in het spel Hp
dacht: Mientje hoeft hier allemaal niet:
blijft altijd een waarom! Probeer
eens achter de dingen te kijken, dat gaat
immers niet? Het was ook wel te mooi
We hadden het goed met ons drieën en
we waren gelukkig. We waren zo gelukkig,
dat we er bang van werden. En dat heeft
altijd een schaduw op ons leven geworpen,
die angst, bedoel ik. Elke morgen dacht ik:
als er vandaag maar niets gebeurt. Ik heb
wel eens gelezen, dat angst voor ongeluk
ken, ongelukken aantrekt.
Er is mij wel eens verteld, dat een
vrouw zo in angst leefde voor een ziekte,
dat zij die ziekte ook kreeg. Zo is het. ge
loof ik, ook met ons gegaan. We konden
ons geluk niet op. En dat geluk wilden
we vasthouden Ach ja. u kunt wel zeg
gen: je bent dwaas geweest. We zijn ook
dwaas geweest, maar wat heeft het voor
zin ons dit nu te verwijten. Wc hadden
onze plannen met het kind. Ze zou betere
scholen moeten bezoeken, dan wij hebben
kunnen doen. Mijn vrouw en ik zijn maar
eenvoudige mensen. Meer dan de lagere
school hebben we niet gehad. Thuis hadden
ze het niet zo breed en er moest geld wor
den verdiend. Studeren was er niet bij- Ik
was graag onderwijzer geworden, en ik
had het kunnen worden, want ik had een
heldere kop en de hoofdonderwijzer zelf is
er nog met mijn vader over komen pra
ten. maar het ging niet.
At ET het kind hadden we daarom grote
•A' plannen. We gingen zuinig leven. Elk
dubbeltje legden we opzij. Wc ontzegden
ons alles. De buurt
heeft er ons om uit
gelachen. Want on
ze zuinigheid bleef
natuurlijk niet ver
borgen. We koc.iten
geen bromfiets, hoe
wel we die makke
lijk hadden kunnen
uzlalen. En we
kochten niet a] te
dikwijls nieuwe kle
ren, hoewel we daarvoor het geld wel had
den We gingen ook niet met vacantie naar
Zwitserland of Oostenrijk of naar de Ri-
vièra. wat ze op de trap we! deden We
gingen een daagje naa Scheverungen en
een daagje naar ac diergaarde en we wa
ren tevreden. We durfde geen geld aan
vakanties uitgeven, ook niet, omdat het
niet ons geld was, maar dat van het kind.
Toen ze drie jaar was. had ze al meer
geld op haar spaarbankboekje, dan ik
ooit heb gehad. En nu is het op. allemaal
op Het is allemaal opgegaan aan dure
dokters en die hebben haar niet eens kun
nen helpen. En we hadden hun hulp toch
vroeg genoeg ingeroepen. Die zondagmor
gen. kort nadat J"
EEN KORT VERHAAL
DOOR
H. J. WAALWIJK
de trap
sukieeïd. We stonden in de kamer en wat
nog nooit was gebeurd, gebeurde die mor
gen. De deur was blijven openstaan en
het kind liep. zonder dat we er erg in had
den. de gang op. We hoorden ineens een
bons en een ail. en toen we gingen kij
ken lag ze onder aan de trap. Ze was op
het hoofd gevallen en later bleek, dat haar
rug bij de val zwaar was beschadigd. Ze
hebben haar nog in het gips gezet, maaT
het is nooit meer goed gekomen.
En de doktoren hebben alle hoop opge-
Kven. dat het nog eens goed zal komen,
is nu tien jaar en z-- heeft een hele
kromme rug. Haar hoofd zit weggezakt tus
sen haar schoudertjes en ze trekt een jeet
je met het linkerbeentje, niet veel. maar
ze trekt toch. Ze is ook niet zo helder van
verstand geloof ik. en dat komt ook door
die val natuurlijk. We hebben er elke dag
nog veel verdriet om, maar het kind zelf
weet het gelukkig zo niet. We houden haar
angstvallig uit de buurt van andere kinde
ren, want kinderen zijn zo tfreed, en ik
zou niet kunnen hebben, dat zij werd "be
spot. ik zou dan mezelf vergeten, want wie
aan dat kind komt, komt aan mij
JA MAAR", hoorde hij de inspecteur
zeggen, „wat heeft dat nou met die
Mientje te maken". De man zonk weer te
rug in zijn apathie. Hij dacht: hij begrijpt
het niet. hij begrijpt er niets van. En ik
heb het hem zo duidelijk gezegd. Hij her
haalde nog eens: wie aan het kind komt.
komt aan mij. En dat was het, herinner
de hij zich weer duidelijk, toen was het
begonnen. Dat hadden ze niet moeten doen.
dacht hij. We waren zo rustig aan het werk
en we schoten zo aardig op. Ik was er ook
helemaal niet op bedacht. Waarom had die
jongen dat nou geroepen en waarom waren
die anderen gaan lachen? Mientje kan er
toch niets aan doen. Die ijzeren staaf lag
vlak voor zijn voeten, als het ware zo
maar voor het grijpen.
Ik kon toch niet anders, dacht hij. Nee.
ik kon niet anders. Gek. dat ik een ogen
blik niets zag. Wat zou dat geweest zijn.
die rode waas voor mijn ogen. Ja. zag
niets en toch had ik die siaai meteen te
nakken. En wat begonnen ze toen hard te
schreeuwen. Nee, toen lachten ze niet meer.
Gemeen van die jongens om Mientjes
Ik moet dat later eens
uitpraten.
en, dat ik niets tegen ze
ok niet erg boos om ben.
Heen niet wil hebben, dat
geschimpt. Enfin,
hoe het uitpakt.
Wat wil die inspecteur nou van me? Hij
kan me langzamerhand toch wel laten
gaan. Hij weet nu alles. Maar hij begrijpt
het natuurlijk niet. Hoe laat zou het nu
zijn? Zou Mientje al naar bed zijn? Ik
zal een stukje chocolade voor haar ko-
TJIJ hoorde de inspecteur zeggen: „Zo
-TA schieten we niet op. je moet er vannacht
nog maar eens over nadenken, dan gaan
we morgen verder. Morgen verder, dacht
hij. morgen verder. Ja. dat is goed. Mis
schien. dat ik het hem morgen beter kan
uitleggen hoe alles is gegaan. Dan ga ik
nu gauw naar huis. want ze zullen wel
ongerust zijn geworden. En hij vroeg: Hoe
laat zal ik morgen hier zijn? Hij boog zich
wat voorover om het uur, dat de inspec
teur zou noemen, goed te verstaan. En hij
zag het gezicht van de inspecteur veran
deren. Hij zag de verbazing overgaan in een
hartelijk gelach.
Hier zijn? Hier zijn? hoorde hij zeggen.
Man je blijft hier, gewoon hier. gratis lo
gies. Hij begreep het niet. cn hij lachte
maar wat mee Wat zei de inspecteur?
Hier blijven? Hij zei. Hoe kan dat nou!
Wat moet er dan met Mientje? Wie moet
haar dan helpen" Nee. dat gaat niet. Dat
gaat niet herhaalde hij. ik heb dat toch
allemaal verteld. Hij begon weer te lachen
toen de inspecteur hem toebeet: laat die
Mientje dan zichzelf maar helpen, daar
heeft ze jou niet bij nodig, en tussen zijn
lachbuien, die steeds heviger werden, sta
melde hij: Je weet toch. dat Mientje dat
niet klaarspeelt? en hij bleef lachen, en
hij lachte nog lang nadat twee agenten,
ijlings op het alarm van de inspecteur toe
geschoten. hem uit de stoel hadden ge
sleurd en in de cel hadden opgesloten.
helemaal met
Ze moeten
heb. Dat ik
maar dat ik
er op Mientje wordt
morgen
In onze jonge
Jaren hebben we
het nooit zo goed
kunnen vinden. We
zaten te veel in de
knoop met hun regeringsperioden
en met hun verdiensten op staat
kundig gebied om hun een warm
hart toe te dragen. En dc tijd heeft,
hoewel hun namen wel niet heie
herinnering zijn ver
dwenen, hun daden vrijwel doen
vervagen. We weten niet zo best
meer wat Cort van der Linden
heeft gedaan en hoeveel kabinetten
hy heefl gevormd. Met geen mo
gelijkheid zouden we op dit ogen
blik uit het blote hoofd u alles
over minister Sam van Houten, zo
als we deze staatsman vroeger
familiair plachten te noemen, kun
nen vertellen. Abraham de Gewel
dige is ons het helderst voor ogen
hlyven staan, maar dan alleen van
wege de caricaturen. die in de loop
der jaren van hem zyn verschenen.
Nee, met onze staatslieden hebben
we nooit zo op intieme voet ge
leefd. We vonden ze te moeiiyk, te
knap. te yverig, te universeel om
ze te bewonderen, zy hebben onze
eigen tekortkomingen, vooral op
het gebied van de yver, te veel
doen uitkomen.
IB"b(tooU&
DIKBUIKEN EN BONESTAKEN
Volgende maand gaan de Italiaanse dikbuiken de vorken en de
lepels kruisen met dc Italiaanse honestaken. zo horen we uit
Bologna. Voordat de heren zich aan de maaltijd zetten, worden zg
echter gewogen, want hun gewicht mag resp. niet meer bedragen
dan 75 of niet minder dan 95 kilo. Zg zullen zich te goed gaan doen
aan tortcllini in brodo, vleespasteitjes in een dikke saus, die de
vorm hebben van kleine appelbeignets en naar ravioli smaken. Om
de eerste ronde Ie winnen, moeten de deelnemers drie kommen
tortillini, elk van een pond. in drie kwartier leeg eten. Wie daarin
slaagt, komt in dc finale. Gedurende anderhalf uur zal hun nog dc
ene na de andere kom tortcllini worden voorgezet. Hg, die het groot
ste aantal ponden tortellini verzet, wordt lot winnaar uitgeroepen.
Hg krggl een gouden tortellini. Dc organisatoren hebben al bekend
gemaakt, dat zg geen verantwoordelijkheid willen dragen voor de
gevolgen van de eetpartg.
We hebben altgd bezwaren ge
uit tegen de wijze, waarop we op
school de vaderlandse geschiedenis
moesten leren. We vonden deze
wijze te stijf. Het onthouden van
jaartallen lag ons niet zo. Behalve
het jaartal 1600 is geen enkel
jaartal in ons geheugen blijven
vastzitten. En daarom haasten we
ons u te vertellen, dat Bertus
Aafjes en Piet Worm alle kinde
ren in Nederland, die vrolijk ge
schiedenis willen leren, in twee
delen de „De vrolijke vaderland
se geschiedenis" aanbieden, die
door J. M. Meulenhoff en Van
Holkema Warendorf te Amster
dam is uitgegeven. De dichter
Aafjes heeft en we haasten ons
ook dit te vertellen niet van
droeve feiten vrolijke gemaakt.
Hij behandelt de geschiedenis met
alle eer, die zij verdient. Maar de
manier, waarop dit gebeurt, is
wel zeer aantrekkelijk. Jammer,
dat er in onze jeugd geen Bertus
Aafjes was, en ook geen Piet
Worm.
De veelomvattende werkzaamheden van staatslieden zijn
ons weer duidelijk geworden na de vluchtige studie, die
we hebben gemaakt van het leven van prof. mr. Marie
Willem Frederik Treub, een van onze begaafdste en
geniaalste ministers uit het verleden. Op 30 november is
het honderd jaar geleden, dat deze grote man werd ge
boren en ter gelegenheid daarvan hebben we ons in zijn
leven verdiept.
We hebben prof. Treub nog ge
kend. Hij overleed, toen we al
jaren en jaren de schooltijd achter
ons hadden, in 1931. Voor het
ondergaan van een ernstige ope
ratie was hg naar een Haags zie
kenhuis gebracht. De chirurgen
probeerden nog zijn leven te red
den. maar het heeft niet mogen
baten. Tot het einde toe was hij
aktief en had hy een warme be
langstelling voor alle terreinen van
het leven. Tijdens zyn leven nog
heeft hij aUe eer gekregen, die hij
verdiende. Op zijn zeventigste
verjaardag werd hij door de eer
sten uit den lande gehuldigd en in
het comité, dat de feestelijkheden
voorbereidde, zaten ook politieke
tegenstanders.
DRIETAL
N.V. Van Gorcum te Assén). U ^POOK
moet dat boek eens lezen. U leert
een man kennen, die van de libe- m
rale Vrijheidsbond t
geweest, onder
schap veel tot stand is gekomen:
minister- kasteel in Engeland is door de auto-
scherpzinnige. vooruitstreven- belasting toegezegd,
i belangrijke verlaging v
mdat
lordeel zgn, dat zgn bi
enorm is gedaald. Hg had hun nl.
meegedeeld, dat in zgn kasteel een
spook rondwaart, dat verkoop onmo
gelijk maakt.
militante figuur,
die wispelturig is genoemd en dit
ook wel was, maar wien6 ster
heeft geschitterd aan het politieke
firmament van het eerste kwart
der twintigste eeuw.
„De voornaamste uiting van het Overysselse regionalisme", zo
schreef ons de Zwolse uitgeefster N.V. J. J. Tyi, Is: Overyssel. Jaar
boek voor cultuur en historie". We hebben het jaarboek 1959 met ge
noegen gelezen en kennis genomen van wat er leeft en streeft op enkele
terreinen van het Overgsselse land. Het verhaal van Aar van der
Werfhorst „Reis achter een schim aan", de gedichten van Nel Hunink,
van J. A. Rispens, van Wim Gij sen en Rie Peet, de bespreking van de
schryfster Amoene van Haersolte, de „Roem van een barokorgel", om
zo maar eens een greep te doen, zgn van een verrukkeiyke schoonheid.
Overgssel is ons door dit boek belangryk dichterbij gekomen. Zonder
aan iemand te kort te doen. willen we u graag laten delen In onze
waardering voor Wim Ggsens
Ontmoeting
En deze
i
heeft weten te verzetten.
„jr. N. E. H. van Esveld
de middelste, vertelt daarover in het boek. dat
Treub is gewijd (Uitgave
Prof. Treub stamde uit een fa
milie, die meer knappe koppen
heeft voortgebracht. Hij werd ge
boren in Voorschoten,
vader burgemeester v
vader had drie zoons, aic aiien
van zich hebben doen spreken. ene r
Melehior. dc oudste, werd plant- prof.
kundige. Hector, de middel
maakte naam als gynaecoloog,
de jongste Marie Willem Frederik
zou blijven voortleven als staats
man. financier en econoom. Drie
zoons, allen vereerd met een pro
fessoraat. alle drie naamgever
van een straat ln hun geboortestad.
Het leven van Marie Willem
Frederik is zeer spectaculair ge
weest. In zijn jonge jaren hadden
voornamelijk het notariaat en de
belastingen zijn belangstelling. In Multatuli m Brussel zijn Max Havelaar schreef
België plannen om een gedenk-
de Brusselse Bergstraat.
80 stond n.l. het estaminet „Lc
Vandaag heb ik een vreemdeling ontmoet,
ik zoek de langste weg zei hij mij zacht,
kun je me zeggen hoe ik lopen moet
en of men mij daarginder nog verwacht?
Ik wees hem op de halte van de tram
en hij verdween. Het leek gezichtsbedrog,
eerst later op de dag herkende ik hem
de gaten in zijn handen bloedden nog.
Volgend jaar
i geleden, dat
Prince Beige" en in een dakkamertje van dit
nl* estaminet heeft Multatuli gewerkt. In de loop
de omgeving wel veranderd. Op de
deed hij zijn intrede
daadwerkelijke politiek. Hij werd
eerst raadslid en later wethouder steen te plaatsen
van Amsterdam. En in 1913 be
gon zijn ministeriële loopbaan. In Op
het kabinet-Cort van der Linden
kreeg hij de portefeuille van land
bouw, nijverheid en ha
ruim een jaar verwisselde hij de-
portefeuille voor die van finan- der jaren
Linden vol. want hij trad tussen- „w
tijds af. toen de Tweede Kamer wxt kantoorpand.
in februari 1916 een motie van de
S.D.A.P.-er Schaper
het verband, dat gelegd
Wat we u verder graag wil- Hendrik Nicolaas
n vertellen is, dat er al eens voelde daaraan i
eerder plannen zijn beraamd te en de plannen
voor het aanbrengen van een toen zelfs in een vergevorderd
gedenksteen. „De vrienden yan stadium van verwezenlijking.
Multatuli", een vereniging, in De heer Van Kalken liet een
de negentiende eeuw opgericht marmeren -plaat vervaardigen.
bVzingwêkkènd hoeveel werk deze door de Nederlandse leraar stelde de dag vai
vast en nodigde
MILITANT
Kalken, had verdiept in de werken
behoef- van Multatuli. Toen hij de boe-
fffr*rriirri ken had gelezen schreef hij
aan de initiatiefnemer een brief
je, waarin hij verklaarde, dat
hij op zijn gevel niet de naam
de onthulling wilde hebben van „deze af-
de minister schuwelijke ketter, anti-cleri-
ik heb moeten overwerken omdat het
druk was cn dat het schip weer varen
moest. Mientje heeft er allemaal niets mee
te maken Wat weet ze van het leven?
Ze zou zich maar opwinden en dan krijg
ik moeilijkheden met de dokter, want die
heeft me op het hart gedrukt er voor te
zorgen, dat emoties haar bespaard blijven.
Gelukkig, dat het kind nog een vader heeft
Wat zou er van haar moeten worden als
ze in een inrichting was opgenomen, wat
die juffrouw van de geneeskundige dienst
adviseerde!
\'EE. zolang ze nog een vader heeft, die
voor haar elke dag wat bot» /hammen
kan verdienen, hoeft er geen vreemde aan
te pas te komen Wat kan het toch vreemd
gaan ln het leven, filosofeerde hij verder.
We hadden zo lang op dat kind gewacht,
en toen we het hadden kwam ook het ver
driet. Zou dat nu zo hebben moeten zijn?
Hadden we misschien niet zo naar dat
kmd moeten verlangen? Ja. maar daar zit
toch niets verkeerds in Als ik het op de
keper beschouw weegt het verdriet toch
niet op tegen de vreugde. Zou die vreugde
er nu ook zijn geweest, als dat ongeluk
niet was gebeurd" Alles heeft een doel in
het leven, heeft de dokter eens gezegd
Ik begrijp het allemaal niet zo. o, als die
pijn boven mijn ogen maar wilde wegtrek-
In Amerika:
Kolen, olie, houtblokken, gas.
electriciteit: de mogelijkheden
om ons huis te verwarmen zijn
behoorlijk groot. Deze lange
reeks is thans tenminste in
Amerika weer vergroot.
Want daar staat een huis, dat
's winters door de zon
heerlijk wordt verwarmd.
Het is een zogenaamd „proef-
huis". dat door het Technolo
gisch instituut van Massachu-
Vf ET een schok veerde hy overeind en
i'-I hy begon te praten, zo maar te praten
En wat hij zei sloot aan op zijn gedach
ten. Hij zei. en de woorden golfden als het
ware uit zijn mond: ..Je kunt over een
heleboel dingen lang nadenken en toch niet
tot een resultaat komen Het waarom
setts werd gebouwd. Het heeft
een schuin glazen dak. waardoor
het zonlicht binnenvalt, zoals dit
bij ons met groente-, fruit- en
bloemenkassen het geval Is.
Een ingenieus buizensysteem
zorgt er voor. dat een grote
hoeveelheid water door de zon
nehitte wordt verwarmd en dat
water maakt op zijn beurt het
huis weer beha gelijk. Dit sys
teem kan ook omgekeerd wer
ken. Als het "s zomers zeer heet
is. wordt het water in de gro
te tank gekoeld en als koude
lucht de kamers ingeblazen.
Jf wij in ons bepaald niet zon-
doorstoofde klimaat ooit wel
eens in zo'n huis zullen wonen?
op zonne-energie inge
richte woning, ook in Ameri
kaanse ogen. nog erg duur.
In Holland zou een nog veel ge
compliceerder installatiesys
teem moeten worden toegepast
dan in warmere streken, daar
het mogelijk moet worden ge
maakt de zon voor langere tijd
„in te blikken". Voorlopig dus
nog maar kolen. olie. gas. of
wat u maar stoken wilt.
Terwijl de branding bruist:
wachten op een onbekende....
Karlsruhe is al de vierde
grote plaats in Duitsland
met een hotel voor zuigelin
gen. Vreemdelingen, die de
stad bezoeken kunnen er
hun baby achterlaten onder
de hoede van ervaren kin
derverzorgsters. Maar be
langrijker is misschien nog,
dat jonge ouders die in de
buurt van het hotel" wo
nen, met vakantie kunnen
gaan als ze daar behoefte
aan hebben, zonder zorgen
om hun kind.
ir. loge-
Gasten ouder dan __J[
ren er niet in deze hotels. Som
migen komen er maar voor en
kele uren, anderen blijven een
paar dagen. Het hotel wordt ge
ëxploiteerd door een gediplo
meerd verpleegster, die wordt
bijgestaan door twee ervaren
kinderverzorgsters. Er is ruim
te voor vijftien jeugdige gasten,
maar de directie hoopt al op
zijn"
Jonge moeders, hoewel ze zich
verheugen op een paar dagen
volkomen rust en ontspanning,
zien er meestal tegenop hun
kind aan vreemden toe te ver
trouwen. In dit zuigclingenhotel
komen ze echter onder de in
druk van de vrolijke kleuren,
de frisheid en de praktische in
richting van de kamers. Er zijn.
behalve vijftien ledikantjes. ook
vijftien boxen. Achter het hotel
strekt zich een grote tuin uit.
waar de jonge gasten van licht
en lucht kunnen profiteren.
De babies, of liever hun ouders,
brengen hun hele hebben en
houwen mee. zuigfles, kleertjes
en stapels luiers, als ze een tijd
je blijven. Vaak houdt de minia
tuur-hotelgast zijn eigen pop of
beertje stevig in de arm en
taalt hij niet naar het vreemde
speelgoed, dat in grote hoeveel
heid voor hem klaar ligt.
De moeder, die het inschrijvings
formulier invult, vermeldt daar
op o.m., of het kind een bepaal
de voeding nodig heeft, mogelijk
een bijzonder diëet. Maar zieke
kindere worden niet gehuis
vest. Steden als Mannheim.
Frankfurt en Bad Godesberg be
schikken reeds langer over een
zuigelingenhotel. Toeristen ma
ken er veelvuldig gebruik van.
maar ook stadgenoten.
.Een paar weken geleden kwam
er een Jonge moeder binnen
met donkere kringen onder de
ogen", vertelde ons de hoofdzus
ter van het Frankfurter hotel.
„De huisarts had haar rust
voorgeschreven, maar zij had
geen familie die de zorg voor
het kind kon overnemen. Haar
s bijna altijd van
ïen het kind onder
haar man bracht
aar een hotelletje
in de bergen. Toen zij een klei
ne week later haar jongetje
kwam halen, was zij een ander
mens: ze was werkelijk uitge
rust I
huis. Wij nai
.onze hoede e
de moeder
openbaar onderwijs, -ac
burgemeester en nog enkele cf en vrijmetselaar
autoriteiten uit.
De
Het zou allemaal goed
gegaan als de eigenaar
het estaminet zich maar
plaat is er toen ook niet geko-
zijn men' Maar waar hij zich be-
van vindt, is tot de dag van van-
niet daag onbekend gebleven.
Havens en schepen aan de
kaden hebben altijd dichters,
schrijvers en schilders geïnspi
reerd. De imposante oceaan
reuzen, aan machtige trossen
vastgelegd, en omgeven door
hoge kranen, spreken een taal,
die elk hart beroert. Zo was het
in het verleden en zo zal het
ook in de toekomst zijn. Havens
en schepen, rivieren en luchten
voeren de mens in gedachten
naar verre landen, naar gebie
den. achter de horizont, waar
naar hij zo intens kan verlan
gen. Onze fotograaf Wil Eiselin
werd gegrepen door een haven
gezicht in Rotterdam en hij
legde het vast op de plaat.
%Louwi,
