VACANTIERUIL
KAY BOJESEN OVERLEDEN
ijn: proeven, maar niet doorslikken
!7a)V
een KOR7
Lode wijk XY
NEL: belangrijke schakel
TWEELING
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 18 OKTOBER 1958
,,B«ter laat dan helemóól niatl" zei meneer Hoppenbrouwers, toen met
de maandagochtendpost eindelijk de langverwachte brief uit Zeist op de
mat plofte. „Nou 't zal mij verwonderen kwam mevrouw, on
geduldig pogend wijs te worden uit het gemompel van haar echtgenoot,
„wat schrijven ze? Gaat het nu dóór of niet?" ,/k Mag zeker wel even
lezen, hè?" vond deze laatste verstrooid, zijn vrouw tot het kookpunt
irriterend door zijn onverstaanbaar geprevel. „Jó ze komen donderdag
tegen de middag even kijken aankomst twaalf uur zestienl"
„Dat is óók gauw! Waarom schrijven die
lui nou niet wat eerder? Nu moet ik alles
hals over kop. zei mevrouw geërgerd
Dan haastte ze resoluut: „Schiet Jij maar
op met ontbijten, dan begin ik meteen met
pakken en alles In orde te maken!"
,.Kalmpjes-a«n. lieve kind, nog drie hele
dagen! Tijd genoeg om het op Je gemak te
regelen!
„Ja. jij hebt makkelijk praten! Alles
komt op mij neer We kunnen er toch zó
maar niet uittrekken' Alle kamers moeten
een goede beurt hebben en de wasmand
moet nog klaar, ik moet nog.weet Je wat
jij wel es mag doen?"
„Mmm.?" vroeg meneer Hoppenbrou
wers, matig geïnteresseerd.
„Het voortuintje wat opknappen, dat ligt
weer vol met papierrommel en je bureau
opruimen en de papieren opbergen waar die
lui niks mee te maken hebben! We zullen
één kast afgesloten houden je kunt niet
alles open en bloot laten liggen, ze behoe
ven niet overal hun neus in te steken."
„Maak je toch niet zo druk kalmeerde
de heer des huizes zijn plots geagiteerde
eega. ..alles komt bést In orde! Een beetje
systéém. dat is alles wat je nodig hebt!"
Natuurlijk kwam er heel wat voor kijken,
maar het idee om hun stadse woning een
tijdje te ruilen voor een landhuisje in de
vrije natuur trok hen beiden wel erg aan.
„Als het maar niet zo'n bekrompen hou
ten optrekje is maakte
bezorgd.
J
mende badkamer
„Die Dompselaar schijnt ze aardig te
verdienen!" verbaasde mevrouw zich.
.Hoe is het mogelijk zo'n eenvoudig.
Hoewel eigen-
nogelijk z
letje' Hoe
lelijk..."
een zucht slipte hij het bed uit en opende
voorzichtig de slaapkamerdeur
Inderdaad drongen van beneden veront
rustende geluiden tot hem door! Meneer
Hoppenbrouwers hoorde duidelijk het ge
rinkel van sleutels en een ongeduldige,
luid uitgesproken verwensing! Opeens be-
{onnen zijn benen heftig te trillen en de
orte haartjes in zijn weldoorvoede nek
ie het knopje van het ganglicht ook weer
gezien? Wacht .vlak bij de trap!
Over de dikke loper sloop hij geruisloos
naar het beoogde doel. Die kerel durfde!
dacht hij griezelend, toen beneden kra
kend de tochtdeur van de vestibule open
ging; die rekende er natuurlijk op dat de
villa onbewoond was!
Omzichtig tastte zijn dikke hand
de afsluiter, maar opee-"
hee
■■■■■1 Joeg
pschrik door hem heen. toen h:
huis volkomen onverwachts i
licht baadden.
WA
hef c
zich
De mensen maken zo gauw op-
landhuis" en ik ben niet van
kostelijke woning te ruilen
gedacht had ging voor haar
corpulente echtgenoot verloren, want
lie stond al in de logeerkamer. Oók al
zo chic en geraffineerd-modern!
Mevrouw Hoppenbrouwers keek over zijn
schouder naar binnen en ineens rijpte een
vermetel plannetje in haar.
„Weet je wat we doen moesten?" giebel
de ze ln voorpret, „we moesten Jaap en
Mien voor een weekje te logeren vragen.
Zul je zien ópkijken! Vooral zij. met
naar kouwe drukte ze zal verschrikke
lijk jaloers zijn!"
„Dat zullen we dan nog wel zien.vond
meneer, de brede trap afdalend en zijn
colbertje ophangend aan de verchroomde
kapstok met het kostbare kleed.
„Toe Henk niet zo ordinair., in je over
hemd!" berispte mevrouw. „Je bent niet
thuis! Stel je voor dat de buren hier je
„Wat kunnen mij die lui schelen!" mop
perde de heer Hoppenbrouwers. „Ik ben
met vakantie, waar of niet?" Maar toch
schoot hij gehoorzaam zijn jasje weer aan.
Na het eerste, electrisch bereide diner
zette het echtpaar zich weelderig en breed
uit in de stoelen op het fraaie terras ach
ter de villa.
verbazing omlaag naar een wildvreemde
heer en dame. die ais verstijfd middenin
de vestibule stonden!
Minutenlang staarden zij elkander spra
keloos aan. dan stotterde meneer Hoppen-
brouwers met droge lippen: „Wwat mmoet
dat0 Wwat doet U hier? Hoe komt u
Hoe durft U
De reactie van de meneer beneden was
zó ontstellend dat meneer Hoppenbrouwers
zich blindelings aan de trapleuning moest
vastgrijpen om niet óók nog letterlijk uit
zijn evenwicht te raken.
„Wel illemensen nou wordt-ie hele
maal mooi! Dèt noem ik nog eens brutaal!
Wat ik hier móet° Dat mag ik U wel
vragen' Wat doet U in mijn huis?
Als zweepslagen striemden de veront
waardigde woorden
waaraigae wooruen mcucci Hoppenbrou- -
wers trommelvliezen, deden hem hulpeloos slokje wijn niet in, maar hij spuwt het uit. In dat
HET LEVEN
IB- bow
Brief voor aspirant-auteur
mde Amerikaanse schryver (Tom Sawyer,
;reeg in zijn tyd nogal wat brieven van
e zelf ook de inspiratie voor een belangrijk boek
bruisen. Een van deze aspirant-auteurs kreeg van
ide antwoord: „Ja. de grote Agassiz, heeft inderdaad
olen om veel vis te eten, omdat fosfor het hersen-
Ik kan u niet zeggen, hoe groot de hoeveelheid
i voor u moet zgn, maar als het verhaal, dat u stuurde, uw door-
eekwaliteit is. zou ik zeggen, dat u aan een paar walvissen wel
ldoende zult hebben. Niet van de grootste soort, maar toch wal-
behoorlijke afmetingen
Een uitermate vermoeiend werk
„Kijk", legde de heer Hendrik Matthys Jaco
bus Boelen ons geduldig uit, „kijk, het proeven
van wijnen vraagt van de wijnkoper ontzettend
veel vakkennis, een groot concentratie-vermogen,
en het is een uitermate vermoeiend werk. Als wij
op een dag zo'n 20 a 30 wijnen hebben geproefd,
moeten we er beslist mee ophouden. En niet om
dat we minder helder zouden zijn geworden, want
dat is uitgesloten. Een wijnproever slikt n.l. het
pomp enne de dinges ergens bulten
in de tuin!"
„Doe toch niet zo dwaas!" berispte
meneer korzelig ..Zeist is geen boeren
dorp zonder achterland maar een gecivi
liseerde villaplaats met waterleiding en
met enfin met èllea!"
Gend en Loos
komen halen!"
Kalm nou maar
berustte
het tuintje
ia! Bel met-
i op. dat zij ze
mm
Peter Barry
stelde meneer heer geruat.
TX)EN de heer en
selaar donderdag teg«
*:offe
schikte
brouwer heer een tikje.Ja hoe
zeggen een beetje burgerlijk! Met huls-
vröüwclijke trots leidde ze de tijdelijke be
woners in heer domein rond en informeer
de nog eens achterdochtig r
landhuisje. Ze v
„Wet een zalige ruat. hè!" zuchtte me
vrouw innlf-voldaan. Voorzichtig schonk ze
laat dat maar thee in de ragdunne porceleinen kopjes.
Haar man gaf een tevreden knikje. Er was
toch veel te voelen voor buitenwone^ Héél
genoten
Tien uur was het toen zij zich naar bo
ven begaven en spoedig daarop knipte
meneer Hoppenbrouwers met een beschei
den klikje de bedlampjes uit
r het Zeister
s een keurige, comfortabe
le woning gewend, dat konden ze zélf wel
zien. en ze was nu eenmaal érg precies en
zou niet graag in een minder prettige om
geving
Meneer van Dompselaar grinnikte een
beetje, verzekerde heer bescheiden dat het
best mee zou vellen en luleterde gewillig
neer mevrouw Hoppenbrouwer's verdere In
structies.
Zo op het oog leken het beacheiden men
sen. had mevrouw tevreden geconstateerd,
toen ze gepakt en gezakt naast haar man
het station binnenstapte. Hóe bescheiden
bleek haar paa goed toen zij, ne een
warme rel» in volle treinen en naar ranzi
ge olie riekende bussen hun bestemming
bereikten en inplaats van een achterlijke
negorij een fraai en ruim gebouwd villa
dorp bereikten. De „veldwachter", die het
echtpaar de weg wees paar de Nicolaas
Beetslaan, we* een correcte, keurig geüni
formeerde politieagent, die in geen enkel
opzicht voor zijn stedelijke college s behoef
de onder te doen en meneer Hoppenbrou
wers stek dan ook welgemutst een sigaar
op.
Zijn vrouw bekeek met waarderend ken
nersoog de royale villa's links en rechts en
was geheel verzoend met hun ruil. Als dat
landhuleje van de van Dompselaar» nu
ook maar een beetje meeviel
„Nummer twaalf. zei ze in gespannen
verwachting, toen zij de zwaarbelommerde
Njcolaas Beetslaan insloegen, „'t Zal mij
M
ET
heftig g
zo'n onwillig oor siste de stem
vrouw: ..Hènk' Hènk toch! Word
ker! Een inbreker!"
Meneer Hoppenbrouwers had moeite om
tot de werkelijkheid terug te keren en mom-
mompelde iets onverstaanbaars
„Maak dan toch licht!" fluisterde me
vrouw zenuwachtig
De tastende hand van haar man raakte
het lampje naast zijn bedgedeelte en op
eens herinnerde hij zich dat hij niet in
zijn eigen vertrouwde stadshuis was. Het
volgende ogenblik lichtte de kamer op in
de kalmerende schijn van de nachtkast-
lampjes.
„Ga es kijken. Henk' Een Inbreker be
neden'" bibberde mevrouw benauwd.
„Waarom? Wat ls er nou aan een In
breker te zien?" wilde haar echtgenoot
met kennelijke weerzin weten. Doch toen
drong het tot hem door dat enige actie
van zijn kant onvermijdelijk was en met
neerzitten op de traptreden; „Uw huis
Uw huisstamelde hij. Zijn welbe-
vleesd gelaat maakte de indruk van een
verkeerslicht en werd van geelbleek, via
lichtgroen, langzamerhand vuurrood. Het
begon tot hem door te dringen dat er
ergens een misverstand moest zijn
„Ik. eh. .ik.stotterde hij. hopend
dat de wollige mist onder zijn schedel
wat zou optrekken. ..ik heb dit huis ge
ruild. enne
„Ennewie bént U eigenlijk, als ik
vragen mag?"
r toch slaakte hij een zucht
verlichting toen ineens, majestueus in
haar nieuwe kimono, zijn vrouw naast
hem verscheen en de draad van het gesprek
zonder meer uit zijn bevende handen trok.
Toen was het misverstand spoedig opge
lost!
„De van Dompselaars" had de vreemde
dame verbaasd uitgeroepen. „Die wonen
hiernaast, op nummer veertien!" En in
eens was ze in een geamuseerd gegiechel
uitgebarsten, luidruchtig geaccompagneerd
door de bulderende lach van haar echtge
noot. De Hoppenbrouwers stonden er wat
gerafeld bij en eigenlijk voelde mevrouw
zich in haar wiek geschoten bij dit ver
toon van vrolijkheid. Maar zij nam zich
voor om onder dc gegeven omstandighe
den „dame" te blijven.
Toen ze een half uurtje later, bepakt en
beladen in het donker overstaken naar het
popperige villaatje naastaan, legde me
neer Hoppenbrouwers de fundamenten voor
een stevige ruzie, door verwijtend op te
merken: „Ik zé: jc "c dat het nummer
veertien was. maar JU wist zo pósitief
De terechtwijzing gleed echter lings me-
vrouw's welgedaanheid af als kaaisvetvan
een hete pook.
„Ik heb het dadelijk geziensnauw
de ze onlogisch, „dat die Dompselaars
doodgewone lui waren, maar jij móest en
zóu ruilen jij wou een villa buiten! En
fin nou heb je Je zin., mij behoef Je
maar niets
voorgaan in het
kleine.' witgepleisterde vestibuletje. waar
het naar kool en aangebrande melk rook..
uitspuwen ligt overigens niets ongemanierds, het
is Ln ons vak heel normaal. En het ls ook heel
normaal dat als wijnproevers een wijn keuren aij
uit hetzelfde glas een slokje nemen".
De heer Boelen vertelde ons dat v^«vwv\aaa.
allemaal in zijn grote wijnkelders,
die zijn ondergebracht in het Am
sterdamse Entrepot-dok. Ter ge
legenheid van het 225-jarig be
staan van het handelshuis Jacobus
Boelen, waarover we vorige week Boelen haar verruk-
schreven, had hij een wijnproef- kelijka Beaujolais
te laten keuren. Na
de dood van haar
Madame
ergekom
x{j de leidi
het Hi
over. Als
tij de
ling
I. Ft
toe goed zijn ingelicht, i
'ge vrouwelijke Uijnbouuei
waren. Allemaal mensen, die met
de ogen dicht een slokje wijn ne
men en dan precies weten te ver
tellen wat voor soort wijn het is,
en ook nog het jaar. waarin hij
werd verbouwd, weten te noemen.
Allemaal keien in hun vak, die daarna brengt hij het glas aan
•h««r»iier.ha de niond om de wijn te proeven,
naast een grondige theoretische Voldoen kleuri geur
kennis op een jarenlange ervaring de eisen, die hij aan wijnen stelt,
kunnen bogen. dan is het produkt goed"
De Engelse dr. G. P. Gooch
is een groot historicus. Wie zyn
Lodewijk XV (uitgave Uitge
verij Het Spectrum. Utrecht/
Antwerpen. Prisma-boeken)
heeft gelezen, zal dat beamen.
Het is een belangwekkend boek
je over een periode, die direct
aan de Franse revolutie vooraf
ging. en over een vorst, die de
minst imposante is geweest uit
het Huis van de Bourbons. Lo
dewijk XV regeerde een zestig
jaren over Frankrijk en die
periode was niet glorieus. Maar
dr. Gooch heeft er een boeiend
verhaal van gemaakt, dat een
diep inzicht geeft in tijd en per
sonen. We hebben het met aan
dacht gelezen. We vinden Lo
dewijk XV een beklagenswaar
dige figuur. ,,Een glimlach van
Madame du Barry was hem
meer waard dan het lot van
Frankrijk. Het woord misluk
king staat met grote letters
over heel zijn regeringsperiode
geschreven. Als een heerser het
respect van zijn onderdanen
heeft verloren en herstel langs
constitutionele weg niet mogelijk
is, dan staat de revolutie voor
de deur".
TREINTJES
ERVARING
HET GLAS
„Zeer belangrijk ls", zei
ingelicht, is Boelen verder, „het middel tot
drinken, das het glas. Voor het
drinken van stille wijnen gebrul-
ke men bij voorkeur glazen, die
een tulpvorm hebben. Het mooi- creatie zal
smaak Van ste model het tulpenglas van
Baccarat, en in Nederland het
Gildeglas. En let er wel op: men
houdt het wijnglas bij de steel
of bij de voet vast: nooit aan de
9 Enthousiaste bewonderaars van de
Engelse spoorwegen offeren hun vrije
weekeinde en hun verlof op om in
Wales met een privé-treintje te spe
len. Ze hebben een club opgericht,
die 850 leden sterk is, en ze onder
houden spoorbaan en trein zelf. De
trein dateert nog uit de begintijd
van de spoorwegen.
HANDTAS
9 Parijse mode-ontwerpers hebben
een handtas ontworpen voor heren.
Ze sijn van de veronderstelling uit
gegaan, dat zü zo'n tas op prijs zullen
stellen. „Heren", zo zeggen zij, „heb
ben altijd een heleboel paperassen
hij zich, die zü niet in de zakken van
hun kostuum kunnen opbergen, om-
dit hun pakken bederft. Onze
itkomst brengen."
b heer kelk".
„Van die ervaring moeten wij.
wijnbouwers en wijnkopers, het
hebben", vertelde de heer Boe
len. „Als wij een jonge wijn proe
ven. dan moeten wij, natuurlijk
maar bij benadering, weten hoe
hij over vijf jaren zal zijn. Dat
bereik je alleen met een grote
toewijding voor het vak. Wij, als
wijnkoper, leggen andere maat
staven aan dan de consument. De
:onsument moet op drie dingen We waren op het koperen feest van de jubilerende Wegenwacht
etten. Als hij een glas wijn heeft en daar Werd ons een kopje koffie en een gebakje geoffreerd door
gif"t«enkh,t ffi'van een' ka«Js e™ jongedame, die een eacht-grijze zakjurk droeg. Ze vertelde:
houden om te zien of de kleur Jk heet Nel Wassenaar, ik ben 17 jaar en ik woon in Den Haag",
helder is. Vervolgens brengt hij gn ong VOOrkomen, dat ze het jongste lid is van het perso-
i de
merkte haar echt-
verwonderen
„Ik dacht véértien...
vriend bescheiden op
k ■«lÜTL"1/' i Nonch«iant- «ls waren het
broodkruimels, veegde mevrouw de inter
ruptie van zich af en atevende meteen naar
een monumentaal hek.
Even stonden de Hoppenbrouwers geïm
poneerd te kijken naar de majestueuze vil
la. die temidden van een grote, keurig
onderhouden bloementuin, voor hun bewon
derende blikken oprees.
„Asjeblieft'" fluisterde mevrouw onder
de indruk, zich met een vleugje schaamte
haar misprijzende opmerkingen over het
„optrekje" herinnerend. Maar Ja. zo vergoe
lijkte ze dadelijk haar wantrouwen, hoe
had zij kunnen wetendie Dompse
laar's spraken zo bescheiden over hun
dorp en landhuis dat zeenfin, des
te beter, nietwaar!
V|ET kittige etappen, nog wat rechterop
dan gewoonlijk, wandelde ze naast
naar verrukt rondziende echtgenoot het bre
de grintpad op naar de vorstelijke, glan
zend gelakte voordeur, keek met ccn hui
vering van prettige verwachting In de lich
te ruime woonkamer, waarin warm het zon
licht lag op de fraaie moderne meubelen
•n op een weelde van frlsae bloemen.
„Een vleugel. Henk! Die lui hebben een
vléugel!" stootte xlj verraat haar man aan.
die nerveus en onwennig prutste met de
vreemde sleutel
„Hij pakt niet mompelde hij. geagi
teerd kracht zettend en dan opgelucht grin
nikend. toen de sware deur ineens geruis
loos opendraaide.
„Betreedt Je nieuwe stulpje, kind!" nood
de hij. galant terzijde stappend. Even later
stonden ze stil van bewondering ln de grote
lichte woonkamer, modern in tweeén ge
deeld door een lage. met planten en bloe
men bezette afscheiding. Met een zucht
van welbehagen het meneer Hoppenbrou
wers zich diep wegzakken ln een kostelijke
fauteuil er. strekte zijn vermoeide benen.
„Da's héél wat ander* dan dat hokje van
Jou. hé!" grinnikte hij even later tijdens
hun eerste terreinverkenning Die ruime
hall. en die prachtige keuken die glansen-
de koelkast' „JIJ moest nodig zo uit de
hoogte doen tegen die lui' Wat zullen te
wel gedacht hebben'"
„Hoe kon Ik dat weten?" verdedigde zijn
▼rouw zich wat gegeneerd. „Ze deden zo
gewoon, zo bescheiden. Kijk e» .een luikje
naar de eethoek. dat Is gemakkelijk, zeg'
En hier een electrische koffiemolen en een
klutser of hoe zo n ding heet de vloer ls
van een soort kurk. voel Je wel?"
„Een mixer.." vulde meneer verstrooid
een. door het achterraam de tuin in kij
kend: „Een garage óAk nog! Die lijkt op
zichzelf al haast ccn villa!'
Boven opende zün vrouw vol verwachting
daur na aeur. Zij werden er «til van en
liepen haast op hun tenen door de ruimt
man overleden, die ontelbare Denemarken verloor een van zijn
grote ambachtskunstenaars
volwaseen
kinderen op zijn eigen manier
een stuk leuenebltfhetd bracht.
Deze man u'as Kay Bojesen,
een wan de grootste Deense
kunstambachtsmensen ran deze
tijd. Hij was de man. die kon
toveren met zilver en hout. De
grote mensen schonk hij prak
tische èn sierlijke gebruiksvoor
werpen, de kleine mensen wer
den zijn vrienden omdat hij als
geen ander speelgoed kon ma
ken. Speelgoed, dat mooi van
vorm was en toch solide. Man
netjes. vrouwtjes, dieren, die
grappig gestyleerd waren, doch
tevens genoeg ruimte openlieten
voor de eigen fantamie van het
kind.
hy niet recht, maar sterk gebogen. Dat vergemak
kelijkt het snijden. De lepels maakte hij kleiner
en ronder van vorm. De tanden van de vorken
kortte hij aanzienlijk in.
KAY BOJESEN
QE op ruim 71-jarige leeftijd overleden Kay
Bojesen was een typische Deen. Evenals zijn
landgenoten moet hty pan goed eten hebben ge
houden, want hij was een gezet man. Een bol
gericht met ogen die lachten achter de glazen pan
zyn dik gerande bril Een gemoedelijk man met peel
gepoei poor hu-
- mor. Hy had een
'7~ A 7" "f~"\ A speelse fantasie
L\ 1-^ fl en kunstzinnige
J J handen, die met
grote vaardig
heid gestalte kon
den geven aan
hetgeen in zyn
fantasie werd ge
boren.
Het was Kay
Bojesen. die de
stoot gaf zilveren
gebruiksvoorwer
pen meer voor
hun doel geschikt
te maken. H\j
maakte het lem
met van het mes
korter omdat
by een lang mes
toe h maar een
klein gedeelte
Ds Deense meester-houlsnijder
mmJa. zoor .ijn -Mol In ''bruM
Koponlrozon luoo zon doz. pop- '""'P
pi|i „uithangborden"het mes maak te
J-flJ was van oordeel, dat het maken van mooie
dingen niet alleen een kwestie van smaak is,
doch ook van verstand. Zijn zilveren gebruiksvoor
werpen kenmerken zich door de praktische han
teerbaarheid. Allerlei ornamenten vond hij over
bodig. Hij legde de nadruk op de schoonheid van
de eenvoudige vormgeving en van het materiaal
zelf.
Eveneens wereldberoemd werd de vaardigheid
waarmee hy allerlei figuren in hout sneed. Wie
ooit in Denemarken is geweest, heeft va&t en zeker kan zijn.
kennis gemaakt met de chimpansee van Kay
Bojesen. De opzet was een stukje kinderspeelgoed
de aap uierd een troeteldiertje voor groot en
klein. Een bezield voorwerp dat menig toerist in
zyn koffer meevoerde als een smaakvolle herin
nering aan Denemarken.
[fAY BOJESEN had zijn tpinkel in een souter
rain in de Bredgade te Kopenhagen. Een ge
zellig klein winkeltje, dat men bereikt pia een
trapje. Op de leuningen van dit trapje staan twee
speelgoedsoldaatjes gekleed in de uniform van de
lijfgarde des konings: platte pet, rode jas, blauwe
broek. Een „uithangbord", zoals alleen Kay Bojesen
kon maken.
De soldaatjes zijn ook in kleinere maten ver
vaardigd als speelgoed. Met de paardjes, boeren
en boerinnetjes, olifanten en andere dieren vormen
z\j de sprookjeswereld die Bojesen heeft gescha
pen. Eenvoudig van vorm, degelijk van constructie
j£AY BOJESEN was een voorvechter voor het
kunstambachtsgilde. Hij beijverde zich zeer voor
het tot stand komen pan de permanente tentoonstel
ling van Deense kunstnyverheids- en kunstproduc
ten, die is gepestigd op de Vesterbrogade. In de
souvenirafdeling van „Den Permanente" treft men
een opervloed van Kay Bojesens werk aan; de
aapjet hangen by trossen pan het plafond. Zij be
zetten de hoogste plaats, alsof zij zich ervan be
truit zyn, dat zij wereldberoemd zijn geuiorden.
Maar oók de sierlijke bakken, door de meesterhand
uit teakhout gesneden, vragen de aandacht. En op
de keurig gedekte tafels in de afdeling zilverwaren,
liggen de voor on« Nederlanders nog niet alge
meen bekende vorken, messen en lepels die af
wijken van het klassieke model.
tN menige kunstnijverheidswinkel in ons land kan
men produkten kopen, waarvan de vormen wer
den geboren in de grote fantasie van Kay Bojesen.
Maar tevens worden over heel de wereld van die
produkten te koop aangeboden, die het „net niet"
zijn. Aangelokt door het succes van de Deen
Bojesen, zijn er lieden gekomen die zijn werk pro
beerden te imiteren, soms zelfs brutaalweg co-
pieerden.
Bojesen tras van huis uit zilversmid, maar tijdens
de eerste wereldoorlog, toen er gebrek aan het
edele metaal kwam, nam hij het houtsnijmes ter
hand. Met zijn zilveren en houten voorwerpen
behaalde hij prijzen op tentoonstellingen. Maw
bovendien verwierf hij zich de dankbaarheid van
hen die zijn kunstprodwkten gebruiken.
Met Kay Bojesen is een man heengegaan, die
bekend en gehiefd was by zyn landgenoten en met
zijn kunstzinnige geest en vaardige handen de
wereld heeft getoond, waarin een klein land groot
Het aapje, dat een wereldberoemdheid werd.
Want de Wegenwacht mag dan
ln het hele land populair zijn,
dat zij zo feilloos werkt moet
toch voor een gedeelte ook op re
kening worden geschreven van
de dames en heren, die dag in
dag uit over tabellen zitten ge
bogen. brieven tikken, loonstaten
bijhouden, het benzineverbruik
noteren enz. En daarom vinden
we Nel Wassenaar even belang
rijk als de heer A. J. M. Mos
heuvel, die hoofdinspecteur is en
zelfs even belangrijk als de heer met
Van Leeuwen, die het hoofd is
van de hele Wegenwacht.
„Hoe vind je het hu hier'
vroegen
NEL WASSENAAR
„Ik ben blij", zo vertelde ons
de Britse admiraal Sir William
Davis, „dat ik in Nederland ben.
is nu de gelegenheid
admiraal H. H. L. Pröp-
per oude vriendschapsbanden
nauwer aan te halen. Samen
hebben we als commandant van
'nieuwsgierig, terwijl schepen deelgenomen aan de lan
ding" in Normandië in juni 1944.
De heer Pröpper was toen com
mandant van het fregat Hr. Ms.
Soemba. Hij opereerde met het
fregat Hr. Ms. Flores, en deze
twee schepen hebben zich zo ver
dienstelijk bedragen en wisten
de vijand zo'n schrik in te boeze
men. dat wij ze dc bijnaam, u
kunt ook zeggen: ere-naam: Ter
rible Twins (verschrikkelijke
tweeling) gaven".
snel een tweede gebakje
de schaal namen.
„Geweldig", antwoordde ze.
„In één woord geweldig. Voor
dat ik hier kwam werkte ik op
«en verzekeringskantoor, maar
dat vond ik niets. Het is bij de
Wegenwacht prettiger omdat het
werk afwisselender is. Het is ge
lukkig niet elke dag hetzelfde".
Toen trad een volgende gast de
zaal binnen en Nel Wassenaar
liep vlug op hem toe om hem
een kopje koffie en een gebakje
aan te bieden.
Initiatief in New York
De heer L. M. Reuvers te New-York werd
kortgeleden benoemd tot voorzitter van de Neder
landse Kamer van Koophandel te New-York en
zijn eerste daad ln die functie was het uitgeven
van een maandblad, dat de naam draagt „Nether
lands-American Trade". Het doel van dit blad ls,
zo hebben we gelezen: feitelijke voorlichting
te verschaffen, de belangstelling te prikkelen, het
enthousiasme aan te wakkeren en het advies te
geven, waarmee Nederlandse commerciële belan
gen ln de V.S. in de praktijk zijn gediend."
„Netherlands-American trade"
is een prachtig blad, dat naar
we geloven Nederland belang
rijke diensten kan bewijzen. In
de eerste aflevering hebben we
met belangstelling twee exclusie
ve interviews gelezen met voor
aanstaande Amerikaanse rege
ringspersonen over handelsaan-
gelegenhcden tussen Nederland
Amerika.
L. M. Reu,
De Amerikaanse minister van
landbouw. Ezra T. Benson, ver
klaart het niet waarschijnlijk te
achten, dat op korte termijn de
beperkingen op de invoer van
Goudse en Edammer kaas zullen
worden opgeheven. Met nadruk
St*?ts„crc.ari, vert.Ü Kij? daf de invirb.p.r!
in het ministerie van handel iri„*
ïisterie van handel
betoogt, dat het huidige, voor Ne
derland zo sterk ongunstjge dise
quilibrium op de Nederlands-
Amerikaanse handelsbalans het
best uit de wereld kan worden ge
holpen indien Nederlandse be
drijven „ons meer van hun pro
dukten verkopen". Voor het be
reiken van succes zijn drie voor
waarden nodig: marktonderzoek,
een zorgvuldige keuze van de
best mogelijke handelskanalen,
en het ontwikkelen van de be
langstelling voor het Nederland
se produkt.
lement is ingesteld.
