DE HAZENBERG" rustpunt
NINO CONCOLINI
voor
verschopte
dieren
vangt liever toeristen dan sardines
ANDERHALF MILJOEN VOOR
REISGELD
iv,
ZATERDAG 9 AUGUSTUS 1958
ieiuup CciKsrtic UTouranl
ff
,Het is afschuwelijk, wat zelfs beschaafde mensen nog met hun
jwe hond of lieve poes durven uithalen", zei ons mevrouw E. von
nau geb. gravin Van Oldenburg Bentinck te Amerongen, die haar
en ten dele slijt op het gelijknamige kasteel en voor het andere
op de Hazenberg, een grote heuvel in genoemde gemeente,
ir zich een modern ingericht tehuis voor verwaarloosde dieren,
ex dierenpension bevindt.
Soms komen de mensen me waarschuwen dat er ergens in de
in, niet ver van een grote verkeersweg, een mooie herder staat
Igebonden. Blijkbaar wilde de eigenaar eraf, nam hem dus mee
:ijn auto, zette hem in de buurt van ons tehuis aan een boomstam
en zei „adieu", in de hoop, dat anderen zich wel over het dier
en ontfermen. Misschien was een op handen zijnde verhuizing de
leiding tot zo'n onmenselijke daad, wellicht ook had het beest
land gebeten, of men kreeg plotseling genoeg van het dier, omdat
sdieren behalve veel plezier natuurlijk ook de nodige zorgen
schaffen.
et gebeurt even goed, dat
n een hond 's avonds over de
istering gooit, die om de lYs
grote weide van ons tehuis is
Igebraeht. Dan is men ook,
men als een last voelt,
rrijd. En weer anderen, die
naar weten, dat er in
lerongen „ergens" een tehuis
r verwaarloosde dierén moet
i, laten hun hond of poes
maar in het dorp „ontsnap-
met de gedachte, dat het
ist dan vanzelf wel op de Ha-
iberg zal belanden".
Nog schrijnender
foch doen zich nog schrijnender
fallen voor dan deze. Zo ge
arde het een paar jaar gele-
i, dat een autobestuurder zijn
jd, waarvan hij genoeg had,
de wagen moest trappen, om-
het beest er niet uit eigen be
uit wilde springen. Moge-
voelde het aan, wat er te ge
en stond. Maar toen de auto-
>iïist zijn weg vervolgde via het
a Eek en Wiel naar de
zwom het dier de Rijn
zich opnieuw bij zijn baas
roegen. Deze trapte de viervoe-
daarop zo venijnig van zich
dat hij geen moed meer had
maals een poging tot hereni:
te wagen. Jankend bleef hij
iuto nastaren. Gelukkig had
jeugdige Ameronger alles ge-
Hij nam de hond mee naar
Hazenberg, vertelde daar ziin
lerwaardigheden en kon naar
I gaan met de voldoening, dat
een eind had gemaakt aan veel
■enleed.
ehalve met gezonde dieren
;t men in het tehuis ook te
en met dieren, die te vonde-
worden gelegd omdat ze een
andere ziekte hadden opgelo-
Zelfs katten met schurft wor-
hier niet aan hun lot overge-
i. Wel isoleert men ze natuur-
opdat de andere bewoners
het tehuis geen slachtoffer
besmetting kunnen worden,
dan zijn daar nog honden, die
rden verschopt, omdat ze blind
ren gpworden; of katten met
Igen. Voorts aangereden bees-
of beesten die op een andere
lier gewond werden. ..Ziet u
roodwitte hond daar lopen?",
kte mevrouw Von Ilsenau te-
ons op. ..Dat beest werd het
ige jaar aangereden te Fij-
irt, in Brabant. Het was aan de
iterzijde totaal verlamd en
ïm via de plaatselijke politie in
klein noodasyl terecht. Daar
de hond echter maar kort blij-
omdat men voor verblijven van
gere duur niet is ingericht. Zo-
•nde werd hij ons aangeboden,
nvankelijk was het heel erg
ben met hem Maar dank zij
deskundige en liefderijke ver-
;ing knapte hij toch langzaam
ïu dartelt hij weer met al
„re honden mee, als ware
nooit wat met hem gebeurd,
heeft intussen een nieuwe baas
nonden, doch daar deze thans
t vakantie is, heeft hij hem
ang hier in pension gedaan".
iiiHiiniiiiiiiiiiiiHiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiimniiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
Ook „beschaafde" mensen
kunnen wreed zijn
llllllllillllllllllllllllllllllllHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIII
In de weide, die bij het dierentehuis „De
Hazenberg" te Amerongen hoort, is het ol
levenslust wat de klok slaat. De honden darte
len rondom verzorger Haddes. Zij zijn vaak
tijdelijk te logeren in het dierentehuis, maar
soms ook door hun baas trouweloos in de steek
gelaten. Heel wat van die viervoeters waren
meer dood dan levend, toen ze op „De Hazen
berg" arriveerden.
Toen hebben we het dier maar zon
der meer geaccepteerd, want ook
nu weer ging het ons alleen om
de hond en niet om de man. Later
vonden we een beste baas voor die
Toen we op een rondwandeling
door het tehuis verscheidene kat
ten zonder staart of ihet een
schijnbaar gecoupeerde staart za
gen rondlopen en vroegen of het
hier gevallen van mishandeling be
trof, vernamen we, dat deze kat
ten uit Indonesië afkomstig waren.
,,Het schijnt in het soort te zit
ten", zei mevrouw Von Ilsenau.
„Die katten werden meegebracht
door Nederlanders, die gedwongen
werden Indonesië te verlaten, 'k
Heb al plm. twintig van zulke kat
ten en een kleine zestig honden uit
Indonesië hier gehad. Die hebben
me heel veel werk gegeven, doch
ik deed het met plezier. Ook nu
nog zit ik soms tot middernacht
op het kasteel brieven te schrij
ven, om het onderbrengen van
die Indonesische dieren te rege
len. En er is geen boot meer van
de Rotterdamsche Lloyd^of ik ben
er op geweest.
op
Zestig honden
Mevrouw Von Ilsenau met
■ie verschoppelingen. De hond
bank adopteerde xe zelf,
nu al zeven jaar geleden. En
telde zij ons, dat hij altijd wel
uat humeurig zal blijven, om
dat hij jaren aan een dikke ket
ting lag en bovendien voort
durend pijn leed door de won
den, die die ketting veroorzaak
te En als u gezien had hoe
verschrikkelijk deze poes eruit
is nog slechts met een matige hy
potheek belast Onze inkomsten be
dragen van de 800 donateurs, die
we tot dusver wisten te maken
(Giro 4228). Voorts ontvangen we
af en toe losse giften. En een
belangrijke bron vormen verder
de gelden, die we van de eigena
ren van pensionhonden incasse
ren. Want al was en is nog steeds
ons eerste doel het opvangen van
zwerfdieren, toen ons bleek, dat
er ook heel wat mensen hun hond
of kat tijdelijk aan de Hazenberg
wilden toevertrouwen, omdat ze
er zelf niet voor konden zorgen
(vakantie, tijdelijk verblijf buitens
lands, ziekte e.d.) hebben we die
mensen niet afgewezen. Wij zagen
er immers een middel in om wat
extra geld binnen te krijgen, dat
we voor de zwervers uitstekend
konden gebruiken. Momenteel is
de toestand zelfs zo, dat we bijna
allemaal pensionhonden en -kat
ten hebben en ïyeinig of geen
zwervers. Dit kan echter spoedig
weer veranderen."
„Zwerven er de laatste tijd dan
zo weinig beesten rond?" vroegen
Von Ilsenau.
hek. Op deze manier kan men de Reeds nu weet i
bewoners van binnenuit bcreikc-n, boot, die over enke
maar ook van buitenaf. Daar de Maasstad aankomt
vloer van het hele tehuis uit be
ton bestaat is in elke kooi een
brede plank aangebracht, waarop
de dieren kunnen rusten, zonder
het slachtoffer van reuma te wor
den. In vele gevallen zagen we op
dat houten geval ook nog een oude
wollen deken uitgespreid, om de
ligging nog wat comfortabeler te
maken.
de
brengt. Is zo'n schip eenmaal bin
nen. dan rijd ik er met mijn auto
heen en neem de dieren, na de ver
eiste formaliteiten te hebben ver
vuld, in de wagen mee naar de
Hazenberg. Hier moeten ze soms
maanden blijven, daar de eiger.a-
den ze tweemaal per dag op het
dek „uitgelaten", maar dat is na
tuurlijk slechts een ogenblikje. En
voorzover ze de reis volbrengen
komt er een aantal ziek aan. Soms
hebben ze te kampen met een ge
heimzinnige ziekte, waar de art
sen nog niet achter zijn. Ze krij
gen etterende ogen, eten niet r
Afstandshonden
gewezen. Teneinde hun moeilijkhe- worden steeds magerder en gaan
idood. Misschien dat de klimaatver
andering ook verkeerd werkt.
te verlichten berekenen
we voor hun honden slechts een
pensionprijs van 1,per dag." Voorts zijn
Van alles
„Van alles. Natuurlijk ge\
ederlandse honden, die des
clandestiene manier", vertel
de mevrouw Ilsenau ons desge
vraagd. „Er zijn er ook, die met
hun beest naar je toekomen en
vragen of je het hebben wil- Zulke
honden noemen we afstandshon-
den. Maar dan maak je toch nog kamponghonden, gele.
Wel zonderlinge dingen mee. Een
Nederlandse honden, die destijds
uit ons land naar Indonesië wer
den meegenomen. En dan veel
tijdje terug vervoegde zi.ch e
beesten, die soms angstwek-
kend kunnen huilen. Het zijn af-
die zijn hond kwijt stammelingen van de wilde din-
Nu vragen we voor afstands- gos en ze zijn net zo mager. Soms
hebben ze wat weg van een Hol
lands herdertje. Alleen de kop
doet meer aan een vos denken."
„Volbrengen ze de overtocht in
het algemeen goed?"
„Lang niet allemaal. Onderweg
gaan er nogal wat dood, daar
bi.j. 'die schurft heb
ben. Daar leden ze dan meestal
reeds aan, toen ze op het schip
werden gebracht."
„Wordt daartegen dan niet ge-
„Neen, het enige wat men voor
het vervoer verlangt is een bewijs,
dat ze ingeënt zijn tegen hondsdol
heid"'
afge
dacht i
MINO CONCOLINI heeft de gashandel naar voren geduwd en
stuurt de ronkende motorboot het Gardameer tegemoet. De
golven, die in kleur variëren van helgroen tot diep blauw, spatten
glinsterend uiteen als een regen van duizenden diamantjes. Het
vuurtorentje van Garda glijdt voorbij, de rotsen wijken en dan
/Worden alle honden uit Indone- ligt het meer als een kostbare edelsteen vol majestueuze pracht
1 voor de boeg. Een edelsteen met steeds weer nieuwe kleurschake
ringen, gevat in een ring van hoge bergen, aan de voet waarvan
zich de stadjes hebben genesteld, waar de citroenen en olijven groei- J}"^,
Een strop
honden steeds 5 daar
al het nodige geld voor moet wor
den uitgegeven alvorens we er
een nieuwe baas voor gevonden
hebben. Dat deden we dus ook in
dit geval. De man in kwestie werd
echter nijdig en zei zonder meer:
„Daar denk ik niet aan. Als ik ge- migen
weten had dat dat zo ging had ik
hem al in de Rijn verzopen".
.Misschien wel, maar het ziet er
ar uit. dat we er een grote fi-
iciële strop aan krijgen. Want
als de mensen geen geld hebben,
steken.
leslist niet tegen kun-
twee maanden in een hokje
boord vast te zitten. Wel wor-
we dat het er
kleine zestig zijn, alsmede een
katten. Onlangs was er ook
_n ree, dat een ongeluk had
iad. En zelfs vogels zoals meeu-
m met een gebroken vleugel,
inden op de „Hazenberg" een
■tekende verpleging.
Wie betaalt dat nu allemaal?,
men wellicht vragen. En hoe
hm mevrouw Von Ilsenau er-
e. zich al die zorgen op de hals
,Als kind", zo vertelde zij ons,
ing ik al veel om met dieren,
int op het kasteel hadden we
rden, ponny's, honden, katten,
Is enz. enz. Ik raakte er dus
vertrouwd mee en ging er
langer hoe meer van houden,
idaar, dat toen ik van tijd tot
zwerfdieren te maken
leg. de gedachte bij me rees.
hiervoor iets gedaan moest
den. Ik trad toe tot de „Die-
ïscherming" en werd op ze-
r- dag benaderd door de Haag-
,J Stichting Amivcdi, met het ver
zou stuk terrein af te willen
.„n de 20 ha. die bij het
Isteel horen. Die Haagse Stich-
'hg hield zich nl. al met de zorg
)r zwerfdieren bezag. Dat heb
toen gedaan. We konden voor
zacht prijsje een kinderhuisje
-•nemen van Huize „Doorn"
welk huisje de kleinkinderen
ii de ex-keizer nog hadden ge
leld en dat huisje kreeg hier
de Hazenberg een plaatsje,
ar het als dierentehuis dienst
g doen. Enige tijd later on:-
nden er echter strubbelingen
1 Amivedi en werd de samen-
rking verbroken.
In 1954 kwam ik in contact met
t journalist M. Reckman, door
Bijens toedoen de Stichting. Nat.
lerenpark voor Zwerfdieren De
nèzenberg eerst recht tot oni-
looiïng kwam-
Dierenvrienden
""Tal van dierenvrienden traden
3Je en we besloten, dat er iets
JVters moest komen. Er volgde
en campagne in de pers om geld
Ijeen te brengen voor een be-
I toorlijk stenen gebouw met kooi-
I D en rennen, alsmede een woning
oor de dagelijkse beheerder. De-
5# campagne heeft zo'n groot suc-
es gehad, dat op 16 maart 1957
ESt mooie tehuis kon worden ge
iend. Het kostte ongeveer een
■alve ton; inclusief de woning, en
„Genoeg," antwoordde ze,
„maar ondanks het feit, dat we er
voortdurend aangeboden krijgen,
raken we ze meestal weer heel
gauw kwijt ook. Herhaaldelijk
kloppen hier mensen aan, die een
hond of kat willen hebben. Die
kunnen ze dan gratis van ons he
komen, met dien verstande, dat
wij er de zeggenschap over hon
den. Blijkt bij een controle, dat
het beest by de nieuwe baas geen
goede behandeling heeft, dan ha
len we het weer weg. Dat maak
te Ik nog niet lang geleden mee.
We bedingen altijd, als iemand
om een hond komt vragen, dat
hij niet aan de ketting wordt ge
legd. Maar dan blijkt bij een on
verwachte inspectie, dat dit soms
toch gebeurt. In zo'n geval ne
men we de hond onmiddellijk mee.
Dat geeft wel eens woorden, doch
het gaat ons uitsluitend om de
Pensionprijzen
„Wat zijn uw pensionprijzen?"
„Die variëren, al naar gelang
de hond groot is van 1 tot 2
per dag. Hiervoor krijgen ze twee
maal per dag brood met pens of
ander afvalvlecs. En rauwe groen
ten voor de vitaminen. Het mooie
is hier, dat. als de beheerder,
de heer H. Haddes. ze 's ochtends
in de hokken gevoederd heef.,
hij ze vrij kan laten in de wei.
waar ze naar hartelust kunnen
ronddollen. Bijten doen ze elkaar
zelden, daar ze allemaal hun baas
missen en dus geheel op elkaar
zijn aangewezen. Natuurlijk komt
al die achterstallige pension- dat hij vandaag
kosten te betalen Daarom heb- naar Gardone Ri
ben we al een avond voor de tele
visie gehouden, tijdens welke ui;-
zending we een beroep op de hon
denvrienden deden om deze bees
ten voorlopig tot zich te nemen.
Het succes was groot, doch dan
rezen er af cn- toe weer moeilijk
heden. als de eigenaar zijn hond
kwam ophalen. De pleegvader of
-moeder was soms Udell*
1 wel avonden heeft ge- iedere
had, die een paar duizend bezoe
kers trokken, ziet men ook de ko
mende voorstellingen met vertrou
wen tegemoet. Trouwens, de Ame-
rongers leven erg
gen. Bleke gezichten, splinter
nieuwe shorts zo uit de koffer, en
uit die shorts mooie en lelijke,
maar in elk geval zeer witte be
nen. Dat verandert gauw. weet
Concolini. Sinds de touringcars
Europa hebben veroverd heeft hij
bussen vol Noorder
groepje passanten.
Ze verstaan weliswaar geen
woord van wat de twee Gardesa-
nen elkaar hebben te vertellen,
maar afgaande op de woeste ge
baren en de luide toon weet een
van de vreemdelingen al spoedig
te vertellen, dat het menens gaat
worden. „Dat draait op vechten
beweert hij en de anderen
meteen de pas i.n om de
kunnen bijwonen. Ze schuifelen
door, verbaasd en weer een Ita
liaanse indruk wijzer, als de „ru
zie" opeens eindigt in een bulde
rend gelach en schouderkloppen.
Ze wandelen verder. Onder de
kastanjes en de palmen langs de
het r
- al-
werk op de Hazenberg. En dat
hoop gaan koesteren, dat
beest voor altijd mocht houden
Zo is er steeds wat anders. Het den wi
liefst hebben we dus maar heel scheid
veel honden in pension van men- te nenr
sen, die er behoorlijk voor kunnen
en willen betalen. Des te meer
kunnen we voor de zwerfdieren
doen. Bovendien hebben
zekere plannen. Zo gaan
dachten uit naar een hospitaal'
de zieke beesten apart
.Bent u nooit gebeten?" zo wU-
nog weten, alvorens af-
an mevrouw Von Ilsenau
_i. ,,U komt toch iedere
dag weer met honden in aanraking
die u helemaal niet kent?"
Ze lachte eens en moest beken-
nen, inderdaad eenmaal het slacht-
ge- offer te zijn geweest van een ja-
loerse hond. Dat was, toen ze met
een zwerfkat in de armen liep en
dat beest blijkbaar te veel ver-
Ie comfort in de hotels ten spijt
de vrouwen nog op de stenen
.ja.u,. stoepen de was moeten doen; ze
die stroom ruimschoots kopen in een van de vele fruit-
„il capitano" heeft al- wjokeltjes een kilo perziken voor
met het lang begrepen, dat die toeristen "je (zestig cent) en dwah
j_» betere buit zijn dan de aal en de door de kronkelige
sardientjes, die hij vroeger uit het
meer placht te 1
lingen zien afleveren in de plaats
jes rond het meer. Ook Garda
krijgt
zijn deel e
De heer H. Haddes, een grote
op de Hazenberg geheel in zijn elei
kooien van het tehuis, dat loodr
Haddes is gebouwd. „Dat had
het
dat
kwaadaardige hond tussen zit. die
toch graag de anderen in de ha
ren vliegt. De heer Haddes kijkt
het dan even af en scheidt de
vechtersbazen. Maar als dat vech
ten zich telkens herhaalt, wordt
de schuldige voor straf in zijn
kooi opgesloten."
Deze kooien zien er overigens
lang niet slecht uit. Men stelle
zich een langwerpig gebouw voor,
opgetrokken uit baksteen en afge
dekt met een zadeldak. Midden
door dit gebouw loopt een brede
gang met aan weerszijden de kooi
en. Deze kooien hebben zowel aan
de kant van de gang als in de
twee lange buitenmuren een tralie-
ierenvriend uit Drente, die zich
ent voelt. Rechts ziet men enkele
•ht op de woning van de heer
iien wel beter gekund", zegt zijn
geen oog dicht
S. Bakker uit Langbroek, die te
vens deel uitmaakt van het stich
tingsbestuur. Hem is nooit iets te
veel, ofschoon hij er toch ook nog
een particuliere praktijk op na
houdt."
Feestavonden
Verder vernamen we, dat men
nog een derde bron van inkomsten
heeft, door het organiseren van
feestavonden voor de burgerij in
de tuin van het oude jachthuis, dat
bij het kasteel hoort. Zo wordt
daar op 21 en 23 augustus
En de beheerder Haddes liep to;
dusver tweemaal een beet op.
Eenmaal toen hij een hond in zijn
kooi wilde doen en die hond tegen-
ipartelde. En de tweede keer
Vroeger. Toen heerste er armoe
in het vissersgezin dat soms nau
welijks de allergoedkoopste land-
wijn uit de trattoria op de Piazza
Catullo kon betalen. Het was in
die tijd, dat Garda uit het noor
den alleen per vissersboot was te
bereiken. Tot Mussolini een weg
langs en door de
straat-
chter de boulevard, waar
Garda nog zijn oude karakter
heeft bewaard. Het karakter van
vroeger bet vissersplaatsje met de vis-
er armoe sersman die aan de voordeur zijn
rode en groen gekleurde netten
>ms nau- boet, met de schoenmaker in de
openlucht en de sjouwerman, die
vergeefs zijn ezeltje voor de twee
wielige kar tot spoed aanmaant.
Dromend
ken: de Strada Ponale met 70 tun-
•fÜ" nels- Het zware werk. dat vele ja-
duurde en tientallen mensen-
hij twee vechtende honden wilde levens kostte, betekende echter de
groot openluchtspel opgevoerd. Én als je door het dorp fietst.
scheiden. Een derde hond wilde ontsluiting van de stadjes rond het
de belaagde hond te hulp komen. Qartlamppr pn ]ptrrip dp7p aantrpk
doch inplaats van de aanvallende Gardameer en legde deze aantrek
hond een knauw te geven kwa- kelijke streek open
men zijn tanden per ongeluk in
een der zwaaiende handen van de
heer Haddes terecht.
„Maar och", zei Haddes. „je kunt
ook door een hond gebeten worden
Een heerlijk stadje, dat onder
liet hak- de gulle Italiaanse zon ligt te dro
men in de uitgestrekte armen van
de Rocca del Garda en de Mon
te Baldo, die een natuurlijke
baai vormen, met de romantische
en door cyprussen omzoomde
Punta San Vigilio als baken voor
rman cn toerist. Een stadje
hoge. duistere huizen, waar-
en ergens gezinnen kan vcr-
zelcnd op gang komend toerisme, moeden. met stoffige bergpaadjes
Twee Arabische potentaten, de
erfprins van Koeweit en de emir
van Kwatar, zijn In Genève. Bel
den komen zU uit miniatuur-
vorstendommetjes aan de Perzi
sche Golf, stoffige stukjes grond,
die rijker met aardolie doordrenkt ontboden met de opdracht
colectie „kleine geschenken
Ig van de emir de hoteldirec-
lee. dat de prins genoeg had J WfÊ §RH§
zijn speelgoed. De directie toerde met vreemdelingen*
Visserman af
Aanvankelijk waren het alleen
de welgestelden. die zich een reis
je naar dit milde oord konden
veroorloven, maar sinds de tou
ringcars de stoot gaven tot het
sociaal toerisme, ontdekten steeds
meer Hollanders. Duitsers en
Skandinaviërs, de bekoring van
het wijde en toch intieme Garda
meer. Gelukkig voor hen, maar
ook voor Nino Concolini. Hij liet
voortaan de sardientjes in de net-
zijn collega's springen en
langs welvarende wijngaarden i
met een boulevard, waar zich
heel het leven concentreert. Van
de vrouwen, die de was doen. tot
de visserslui, de marktkooplieden,
de botenverhuurders, de carabi
nieri en de toeristen toe. Daar
klokt de koele landwijn in hogo
glazen, daar sissen de vernuft'ge
espresso-machines, daar ook zingt
soms in een fluweelzachte zomer
nacht het koor van de vissers uit
Garda, terwijl uit het Lido flar
den dansmuziek komen waaien en
aan de overkant van het gladde
meer de lichtjes twinkelen van
Gardone, Sirmion. er Peechle-a
de blauwe golven. Het logde hem Stadie», die alle hun aandeel
lijn, dan welk ander stuk. Koe
weit is tegenwoordig de eerste,
Kwatar de zesde olleproducent
te brengen. Na drie uur had hij
hun juwelen en sieraden verkocht
waarde van ongeveer 115.000
hel nabije Ooalen. Dat brengt gulden. De onderhandelingen gin-
gen als volgt; de juwelier werd
gen op en enkelei
hen menen, op tafel i
dat zij dit het Westen moeten to-
spreiden. De Emir
de stukken die hij hebben
wilde, met de vinger aan. waar
na deze op de hoek van de tafel
op een hoop werden gelegd. Iede
re keer, wanneer zo'n hoopje een
bepaalde grootte bereikt had.
veegde een dienaar met zijn
de juwelen in een reistas,
De beide vorsten bewoonden sa
men twee luxe-appartementen in
een der duurste Geneefse hotels.
Volgens mededelingen, die een „HBS
zeer betrouwbare indruk maakten die diende als bergplaats
liet alleen de Emir van Kwatar je sieraden,
al voor een veertiendaags ver
blijf voor zichzelf en zijn gevolg
van 15 man een bedrag van t
dc anderhalf miljoen gulden
al-
Enkele dagen tevoren had één
tegen der jonge prinsen van Kwatar,
die zijn vader op dit reisje mocht
inschappelijke uitstapjes koch- t
ten de heren twee Ford „Continen- vader,
tals" „the ten-thousand dollar-
car" twee Cadillacs met air
conditioning. twee Oldsniobiles,
een Ford „Thunderbird" en een
stationcar.
Op een dag aan het einde van
stukje speelgoed
hem te kopen. Onmiddellijk
werd de vertegenwoordiger van
deze apparaten opdracht gegeven,
er een aan het hotel te bezorgen.
Prijs: zevenduizend gulden. Twee
dagen later deelde een lid van het
het toerisme opeisen. Mondain'
„c„, .o ><u at en luxueuzer misschien, ma:
fóhouder in de Via Manzoni. Want stellig niet echter en spontaner,
de toeristen, zo bleek hem al snel,
zijn niet alleen verzot op varen cn Internationa;
zwemmen, maar ook op Bardoli-
no en de Vino Santo, die hij in
grote glazen a raison van 60 lire
(ongeveer 40 cent) uitschenkt.
Soms als het druk
half i
Op de terugweg koerst Nino
Concolini zijn boot om de hoek
V.Het kij San Vigilio. Tegen de nnchte-
Anker" moeten de passagiers wel lijke hemel tekenen zich de
OP kade te contouren af van de Monte
tultan t an Koeweit gaai niet altijd
vakantie. Af en toe legt hij
mbezoeken af, zoals hier by
Nasser in Cairo.
schijnt de zon in Garda even
mild als in Salo of Limonc. En
wie zeurt dan over een half uur
tje? Je moet alles niet zo pre-
Luigiano. buschauffeur pur
sang is dat volmondig met hem
eens. Als hij de bebouwde kom ras)es
(maximumsnelheid 40 km) neemt mense
met een vaartje van 80. nog ge-
volkomen gerust zijn
zich niet precies aan ae v.
schriften en afspraken houdt.
Dit gesprek, dat op het hobbeli
ge terrasje bij Maria-onder-de-pi
van voortsnellende auto's tot zij
tussen de huizen van het stadje
verdwijnen. Ergens bij Lazise
spatten de kleurige sterren van
vuurwerk uiteen cn op de ter-
de haven genieten de
mensen van de koelte van de
avond. Ze zien de boot van Nino
de passagici
t
dam of Enkhuizen, uit Naarden
en Nijmegen, uit Kopenhagen,
Keulen of Kingston upon Thames
Gesprek Want het Gardameer is interna
tionaal. Omdat het een plaatsje
beeft gekregen onder de warme
wordt gevoerd trekt de aan- Italiaanse zon.
