en WONEN
NU
en STRA
ZONDAGSBLAD
Cultureel
venster
iels
mermiuie
Stad bij nacht
11
ZATERDAG 12 JULI 195f
jaar
cB.cn. j}.
Bruikbaar
maken van de
ruimten dat is
de taak van de
architect van
vandaag.
Architect geeft vorm aan
gehele samenleving
WIE ZICH naar de jubileumtentoonstelling van de Nederlandse
architecten in het Bouwcentrum te Rotterdam begeeft, in
de hoop daar kennis te kunnen maken met de belangrijkste
prestaties van onze architecten gedurende de laatste vijftig jaar,
zal teleurgesteld thuiskomen.
Afbeeldingen van belangrijke gebouwen wij beginnen dade
lijk te denken aan nieuwe kerken, provinciehuizen, grote kantoor
gebouwen, fabrieken, om nog niet te spreken over alles wat
op het gebied van de woningbouw is tot stand gebracht men
vindt ze hier niet. Deze tentoonstelling brengt iets geheel anders.
Eerst echter een andere vraag, vergeten de administratieve for-
Wja rom deze tentoonstelling? Om- mahteiten: de bouwvergunning,
dat de voornaamste organisatie de rtjksgoedkeuring. de revisiete-
van Nederlandse architecten jubi- keningen leen torenhoge stapel)
en heel die papiermassa, waarin
i menig bouwplan ia vast-
boUwo"nd™^erï B™ikbajr maken van ruimten
voorts belangstellen-
vkunst en het steden- nE samensteller van de tentoon-
schxm omvatte Op 29 februari stelling, de heer D. C. Apon,
1908 richtten enkele architecten formuleert de taak van de archi-
een nieuwe vereniging op. de Bond *'s bruikbaar maken van
van Nederlandse Architecten Hier- ruimten. Wij hebben allemaal
W werden slechts zelfstandige ar- ruifI}fe om te wonen, te eten
chitecten. die niet tevens
llllllllllll
llllllllllllllllllllINlllllllll
tot een
grandioos
debuut?
De roman „Het Afscheid" 1) van de Vlaming Ivo Michiels
verhaalt van een schip, dat in een havenstad ter beschikking
van de regering ligt; elke dag moet de bemanning zich mel
den, steeds nog konden ze weer aan wal gaan. Of ze ooit
weg zullen varen en waarheen weten ze niet.
Dit is de sistuatie waarin de schrij'ver de mens vandaag
ziet leven: angst en onzekerheid beheersen het bestaan van
de mensen in deze roman.
Van de marconist Pierre Wessel-
mans: wanneer zal het dagelijkse dak_
afscheid van zijn vrouw Laure
echt blijken te zijn?
Van Laure: Geeft hun huwelijk
veiligheid, blijft Pierre van haar?
..Ik weet het niet", zei hij ,,het
komt er op aan wat je onder ze
kerheid verstaat. Maar ik denk
niet dat het een zekerheid is. trou
wen niet en al de rest ook niet".
Tussen de kisten onder het af-
:e afscheid en Laure
fluisterde:
..Tot straks Pierre". Hij schud
de het hoofd „We weten het niet",
zei hij.
„Neen", zei ze, „maar zeg het
toch maar. Toe Pierre, zeg het".
„Tot straks", zei hij en hij
draaide zich om en girrg.
metselaar komt: de oorzaak blijl
in de oorlogsjaren te liggen toJ
maar raak verbouwd werd. „A
tijd", zei hij, ..'moeten de buizi
vrij liggen, zowel die van de aa|
voer als die van de afloop."
Luchten is de errige oplossi
de schrijver ontvlucht zijn huis
de herinneringen aan vroegere g
beurtenissen uit zijn leven komif
vrij... Met het besef dat i
stank blijft die men niet ruikt.
Is stank dan het laatste w
het arjjwoord op de vraag
ik wist dat er veel was o
aldus aan te denken, veel
pijn deed en veel waar stank
zat. maar het was goed e
denken, want met de jaren 1
iets toch van de stank vervlucj
tigd en wat je overhield kon i
glimlach worden om mee
te leven."
Sterk geladen
Halfheid
In dit verhaal
Laat ik voorop stellen dat deze beeld, elk
iman uitzonderlijke en opvallen- dat ik
land. maar ook in de gehele we
reld nodig.
Daarom, zo eindigt de catalo
gus van de tentoonstelling, is het
duidelijk, dat er binnen de
levensfuncties moeten gericht zijn
op het welzijn van de gehele
mensheid."
Zo gezien toont ons deze ten
toonstelling. dat de architect
fe. te slapen, ruimte
chitectengemeenschap een bunde- doet dan tekenen en bestekken ondertitel
n„» krachten nodig is en maken. Hij is de vormgever van ro en yj"
gehele samenleving.
of makelaar waren, toegela- P!"atSl
ten na beoordeling van hun werk ontspan
door een toelatingscommissie. Dje
De Maatschappij tot Bevordering worden
ich HM
daarom ook is het. dat wij blij
kunnen zijn, dat deze bundeling
al reeds 50 jaar groeiende is.
w|) r
Toekomstschetsen
kinderen kunnen le-
W
der Bouwkunst ontwikkelde
sindsdien in dezelfde richting. w
dat in 1919 een fusie plaats had ven en gelukkig kunnen "leven" Wij wordt gevormd door drie grote op hun
De nieuwe vereniging heette bouwen du- zoals ook Lewis toekomstschetsen, die de visie w»rir
sindsdien Maatschappij isedert Mumford in'tal van publicaties weergeven
1957 Koninklijke Maatschappij) tot heeft betoogd voor mensen. Dit °P
a— t»~ag de architect noo:t verge-
Van hun bovenbuurman,
kunstrecensent Frenkels:
„Alleen zo'n vaasje kan
me alles doen vergeten,
het belet me te denken
aan al wat ons te wach
ten staat en waarvan we
niet eens weten of het
komen zal en wanneer,
aan de vernietiging die
we wellicht niet kunnen
ontlopen en aan de on-
Plate^ zekerheid die' onze enige
ro en ik" van Juan Ramon Jimé- zekerheid is."
nez. vertaald door P. Verhoog. Het
1» een keuze uit het omvangrijke |n eigen handen
werk „Platero y Yo Het bevat a
slechts 95 bladzijden, verdeeld in Tpn .lott. nppml Wesselmans halfheid gemaakt worden Half-
68 kleine hoofdstukjes. Dat zijn neemt esselmans hejd in het nog met geheel gevon-
evenzovele kleine proza-geöichten. z'in eigen handen, in „het den hebben van een eigen toon:
king Het zijn stemmingsbeelden, puur plotse bewustzijn dat hij het af- het begin herinnert te sterk aan
,ajL?aUd; ?°W ziin,fzel.ljef'3'"" scheid echt kon maken wanneer d« zinnebeeldigheid -
Platero en ik
L zullen bouwen en wonen, wordt
in belangrijke mate beslist door
de vraag of wij nu en straks
gen rekenen op de mede we r
architecten, die visie hebben o
k» die hun ziel ln hun weet de schrijver alles te doen le-
elke
sterk geladtf
nauwelijks v
len, dat het vervolg i
diezelfde intensiteit
schreven zal zyn.
Voorwaarde daai
is meen ik dat het
digt met de uiters
konsekwenties
probleem
chiels zich gesteld
de zin van ons bestap
Deze uiterste konsekw
ties nu 2ijn alleen
vinden in Nihilisme
Christendom, middenwf"
gen zijn uitvluchten.
Moge deze katholle)
schrijver het meeste^
erk maken, waartoe hij i
M. BEINEM
Standaard-Boekhai
2) l
rerpen.
'lint*
Bouwkunst,
fees t-
De behoeften van de
den tot de noodzaak
ïgTvlrVr' worden "h'!£.e.n. nlim1»' Het
Bevordering
B.N.A.
Het S0-jarig Jubileum
B N A. is herdacht in
vergadering op 16
Nijmegen en zal J
gevierd door twee tentoonstellin
gen: van 19 mei tot 1 oktober in
het Bouwcentrum te Rotterdam en
de tweede van 28 juni tot 1 okto
ber in het Stedelijk Museum te
Amsterdam. Op de tweede tentoon-
te komen.
leggen
enkele architecten het scheppend vermogen beschik-
admi- ken om de juiste
werkge- aan datgene, wat nu nog i
vaag en in de verte wordt
nistratiecentrum
bied.
Wij z:en hier de toekomstige zien, maur wat onweerstaanbaar leumsneden
woonwijk met hoge en lage woon- dichterbij komt door dezelfde ont-
gebouwen, met^ scholen, winkels wikkeling, die volken en rassen
"li" J |ÉM|g| steeds nader tot elkander brengt.
Het is de taak van de architect.
lc mm niet le Uien onder;,an san winkelen
In vormlote, onmeetbi Hj
'WiJ bij' moet lorjten.
Van 1908 af nen leven bi een ruimte
DE tentoonstelling in het Bouw- d5„*0Tin'
centrum tracht een beeld te 7**' de
geven van de ontwikkeling van de de mense«Jke
architcctuur in Nederland, in het Jkheld gezonde ontwlkke-
bijzorrder van 1908 af hrt gezinsleven worden
De architectonische situatie. l>evor,Ierd.
waarin ons land in dat jaar zich Kommervol
bevond, wordt voorgesteld door
een aantal achtergrondschilderin- Deze tentoonstelling verhult ons
gen. dia's, werktuigen en model- niet. dat hieraan nog veel ont-
len. die iets trachten weer te ge- breekt, dat een groot deel van de
v*rr van de sfeer, waarin in die tegenwoordige mensheid nog in
tijd moest worden gebouwd. Ver- kommervolle omstandigheden
derlopend zien wij. hoe er werd woont, werkt en leeft,
gebouwd, zien wij iets van de stijl-
ontwikkeling, die ons geleidelijk Dlt Probleem, dat door de in-
brenjt tut het probleem van vin- d'
alle noodzakelijke
gen. alles ruim en rustig, met
gescheiden verkeersgebieden,
waar enerzijds de voetganger rus-
n winkelen en anderzijds het
,mll- snelverkeer door middel van ra-
loe-t helder dar word* beveiligd, zodat zich
geen stagnaties en congesties kun
nen voordoen, zodat rustig kan
w worden gewoond en efficiënt kan
de buurt, de worden gewerkt,
rln de ontplooi- Een toekomstbeeld, wellicht
soms kunstmatig. Halfheid ook in
alle dingen om hem heen. wilde en hij de macht bezat ^et blijven staan tussen zekerheid
Elk woord draagt de liefde tot om op dit ene punt zijn eigen ze- en onzekerheid: het slot is een
:i*h. Het is nu de kerheid te scheppen" gaat hij niet wel zeer relatief vertrouwen in de
eze kleine bundel, wüf» van ons leven,
voorzien van 4 prachtige lino- teru8 naar zijn vrouw, maar blijft
Jenny Dalen- een nacht in de havenbuurt. „Het afscheid" is, hoop ik, voor Ongetwijfeld heeft A. DefresqJ
oord. Een bundel om te lezen cn Michiels het einde van een wor- de allerbeste bedoelingen met z'
heel'gewone ïn"dfö Laure gaat op zoek en vindt dingsperiode; ook zelf wil hij het t™alï''t°,(Em!UQuërido'a
","L' blijkens zijn woorden „dat mij. Amsterdam). Hij wil hieri
Het eeuwige toeval
Laure gaat op zoek
taal en met deze 'dichterlijke"vi! hem- vlak voordat hij
Prof. dr. ir. H. G. v. BEUSEKOM. sie plotseling zo schoon worden, boord gaat om zich te melden.
irü-Crtr-CrtritirtrtrCrCrCtirCrirCi irCrCrtrtrtririririrtrtrtrtrtrirtrtr
"dprobleem is geworden, kan
architect, hoezeer hij zich ook
zijn verantwoordelijkheid be-
t is. niet alleen oplossen. Daar-
r is samenwerking in Neder-
wereld raakt
volgebouwd. Maar dan voor de
mensen in de gebieden, die wij
thans onderontwikkeld noemen,
en welke wij hier in enkele ty
pen zien vertegenwoordigd.
Immer.- de wereld zal zich
noodzakelijk tot een politieke
sociale en economische een
heid moeten ontwikkelen om
voor de toekomstige generaties
bewoonbaar te blijven
Beheersing
..Beheersin» en duidelijke vor
ming van alle beschikbare ruim
te en heldere ordening van de on
derlinge relaties der ?rschillende
K
voor strijkers en
een jongenssopraan
daag: het bouwen in een land met
eerr zeer grote bevolkingsconcen
tratie. waar alles ataat in het te
ken van bet toenemend ruimtege
brek.
Hier splitsen zich de wegen. De
ene leidt tot niets: de volgebouw
de. ongeordende stad. de asfalt-
jungle De andere brengt ons u»
aanraking met de stedebouwkun-
dige facetten van de architectuur:
de juist ingedeelde ruimte, de
goed geplaatste gebouwen. het
groen in de stad, de recreatie.
De materiële middelen, waar
mee de architect werkt, wij vin
den ze hier in natura tentoonge
steld: bouwmaterialen, een wand-
element van een montagewomng.
een houten dakconstructie, een
stalen kap6pant. Maar ook de
taak van de architect: zijn schet
sen, die ten slotte uitmonden in
de definitieve tekening, bestek
ken. werktekeningen en niet H" jaarlijkse internationale muziekfestival te Luzem bevat
- - 11 i i i naast vele concerten en opera-voorstellingen ook meester-
cursussen. Internationale grootheden als Carl Flesch en Georg
On i na Kulenkampff leidden de vioolcursus en Edwin Fischer is nog steeds
de grote meester van de pianocursus. Jonge musici uit vele landen
Bij A. A- M. Stols te Den Haag worden h,er O^traind, krijgen hier de finishing touch. Vanzelf-
is een klein dichtbundeltje ver- sprekend zijn bij deze jonge musici ook vele afgestudeerden van
schenen van S. l^rbara Degen. het coraervatormm m Litzem.
onder de titel „Op Weg". Men
spreekt bij tangers en zangeres
sen over de omvang van de stem: Uit deze afgestudeerden
aoms is die beperkt, soms feno- keuze gemaakt voor de
menaal. zoals b v. bij Marian An- stelling van een klein kameror-
dersen Welnu, de omvang van kest. een ensemble var
het dichterlijk geluid van S. Bar- leden Dat geschiedde
ba ra Dagen is klein; hier spreekt geleden op initiatief van de hui
een typisch vrouwelijke, op de dige leider van de meestercursus
c.gen emotionaliteit gerichte aan- voor viool, de Oostenrijkse violist ensemble
dacht. De wereld is al gauw groot prof Wolfgang Schnetderhan Zijn het Festival m Luzem
genoeg, wanneer die m.,r binnen .wistent „n deze cursus. RudoU hjk wordt v.ak geeoncejwe'rf
de eigen gemoedservanng kan Baumgartner. is de repetitor var -
worden gevangen. De dichtende het ensemble. Wolfgang Schnei
scheid van te nem
met „Journal Brut"
kunnen debuteren".
blijft om af- ?e" aiscussie openen over God
het toeval. Vandaat
n vooraleer achter de titel,
definitief te Toch moet ons vai
zo'n discussie op het toneel
zo'n omgeving (een zakkenroller
een dame en een heer, een zee"
Afzonderlijk affaire, een politie-inspecteur,
dokter van de G.G. en G.D.)
nig geloofwaardigs biedt. Discufct
op het toneel kan ~z
Welnu, het eerste gedeelte var
dat .Journal Brut" is thans afzon
derlijk verschenen. 2)
tuurlijk niét zonder
zen (daarvoor heeft het toneel t
zeer de functie van „moraliscl
De schrijvende ik-figuur begint Anstalt") maar dan moet
zich bezig te houden met het raad
sel „wie ben ik?" Gelijktijdig
dringt zich het raadsel op van de
stank die van uit de kelder bezit
neemt van het hele huis. Een
harmonie zijn tussen discuss
en milieu, tussen gedachte en g
beuren en hiervan heeft de lezin
van dit stuk niet kunnen overti
gen.
Ev. G.
Hei land van
l
de echte niet
ring. Hier voelde
slechts 13 musiceerlust, hier ook
jaar zuivere concertprincipe van de ou
de muziek.
Thans is het optreden van dit
gebeurtenis tijdens
werken klinken. Men is als Neder
lander jaloers op zo'n ensemble.
Wat zou een Ned. Kamerorkest,
dat helaas nog steeds onder lei
ding staat van Szymon Goldberg,
kunnen le-
Daarnaast is er dan nog de op
name-techniek, die voor deze plaat
werkelijk subliem is. De D.G.G.
Op het podium in Luxern, vlak voor de uitvoering tydens het
Festival. Nog even een repetitie van de Festival Strings Lucerne,
waarbij de vermaarde violist prof. H olfgang Schneiderhan gespannen
toeluistert of zyn strijkersensemble u-el in topvorm is. I an dit
ensemble maakte de Deutsche Grammophon Gesel/schaft een prach-
tige plaat met l ier barokke werken.
Hans Andreus (geb. 1926) heet eigenlijk J. W. van der Zantjj
maar dichters houden nu eenmaal van schuilnamen. En hij ifc<
dichter: dat zullen zelfs zij moeten erkennen, die zich in d^
dichttrant van de jongste school nog steeds niet kunnen vinden^
Hoezeer tot de experimentelen gerekend, is er van de eerstér
bundel, „Muziek voor kijkdieren" (1951) af, in zijn werk voor^V
ritmisch iets geweest dat min of meer bij het traditionele
sluit. Op de flap van zijn nieuwste dichtbundel, Het Ia
van horen en zien (uitg. De Bezige Bij, Amsterdaml!'
leest men o.a.: „Hij wijdt zich geheel aan schrijven. Ook i
kinderen.
r
ïr- Mensen als hij zoeken geen p<
hij pulariteit, noch minder gemakk)
dc lijk succes. Ze zijn belangelooi
in. bezeten van vernieuwingsdrift. ni«
geneigd tot een compromis. En z
weten dat hun werk gevaar loo|è<
op de achtergrond te raken, j
vergeten te worden,
hen dichters opstaan die van hu j
de laatste tijd aanmerkelijk wat dc technische kant
inten- derhan de spiritus rector De be- Seefned» als aolist. De groepering orenkwellerij.
iners: doe in» van H't cr11corv.it- i
hoger op. hetgeen juist bij de
de muziek zulk een veel beter
klankbeeld geeft Toch vervalt
bij de D.G.G
Zeventig maal
doeling van d strijkersensemble
haar kleinere wereld kan door die is de beoefening van de oude mu-
rijk geschakeerde innigheid uiter- nek. de kunst uit de tijd van de
mate boeiend worden en geen barok. Toen deze groepering twee
man kan haar daarin evenaren:
del is het |ii lullaga
en het geheim van haar anders
zijn dan de man Maar wanneer
die intensiteit en die rijke genuan
ceerdheid ontbreekt en den lezer
alleen maar meerdere of mindere
zuiverheid wordt geboden, dan r,m nnmQ QI
wordt men door de lectuur niet V ClIIlIclcll
bevredigd. Toch zijn er bijzonder
aardige passages, zoals
de dichteres zegt:
de dolle kervel is tot rust Nederland is
gekomen en Voorhoeve te Zwolle
ln de laatste nestelplaats van njfuwe roman uitgekomen
de angst de secretaris van deze bond, C. strijkorkest"
overheersen daad wel
uitvoering betreft.
Toch moet ik een enkel bezwaar
maken tegen deze uitvoering. Men
heeft hier en dat gebeurt inder-
de boventoon zoals dat :n *e zwaarwichtig genomen. De in-
Hier is het strumentale partijen hadden veel
gewerkt in deze
kleine gediscipli
neerde werkge
meenschap en
komt voor het
festival Wolfgang
Schneiderhan
naar Luzem dan
krijgt alles de
definitieve glans, de warme klank.
prachtige midden gehouden,
hard der enige ruis. zonder enige sto-
i£. Wat dit be-
VIA NAALD
€N PLAAI
ment ontbreekt. Dat
'reft de meest *root deel al z')n opgelost als de
dcale plaat die '"npl van da twea
TN de zgn. Ar-
chiv-Produkti-
on heeft de Deut
sche Grammophon Gesellschaft in
de serie „Die deutsche Vorklassik'
plaatje uitgebracht
Bood van fltr. Kunttapaar, Ut D V
j I. La Riviere GESELLSCHAFT heeft deze wereldlijke cantate
J7 II kamermuziekvereniging
k recitatief iets sneller zouden zijn
genomen. Het is een vreugdevolle
cantate die het landleven bezingt.
Waarom dan niet wat speelser,
waarom dan ook niet wat meer
accent op die kleine echo-effect-
jes in de fluitpartij?
Wat Telemann nodig heeft is ve
ring. Een cantate als deze moet
dansend karakter hebben. Dat
Baardman, onder de titel ..Ze
ventig maal zevenmaal". De
schrijver, wiens verteltalenten
t'i>.E?CÏLSm voldo,ttdr bekend ,ijn. heeft in
deze roman het leven van de
zocht voor een grote plaat met
werken, nl. Concert voor
A-dur van Vival
di. vioolconcert no. 2 in E-dui
Bach, pavane
Purcell en Concertino
G-dur van Pergolesie (3
langspeelplaat LPM 18460
u'.tge- Phillip Telemann (16811767). Het
is een der cantates uit zijn Morali-
sche Cantaten, nl. „Die Landlust",
sopraan, dwarsfluit
hoort bij de tijd van Telemann.
i tijd die ook de tijd van Bach
s. Dat de uitvoerenden op de-
plaat ernst van hun werk heb-
.Vierde Dimensie'
dat de dichteres
heeft dan ze nog - .A
Maar een bezwaar is. dat hier een werkt. Het is een schippers:
tamelijk conventioneel-romanti- man, die niet beoogt hoge lite-
ache visie zich tracht uit te spre- ratuur te geven, maar die toch hoort men bet meest ideale klank
ken in de moderne vrije vers- getuigt van een goed inleven in beeld. Een reine doorzichtigheid
ouderwets te jiet onderwerp en waarin de wordt gepaard
verschillende figuren met veel toonvorm!ng
tinuo «cello en cembalo» óp d«ê w?t ST-er"!k'*
Chaconne plaat wordt het werk uitgevoerd ,m?er Ple?l.er jfl' mis«ehi»n
a door de jongenssopraan Bruno
Brückmann. de fluitist Rolf Er-
meier, de cellist Heinrich Hafer-
Vioolconcert J_aijd, ,®n, de cembali^ Georg Goe-
bel (45-toerenplaat EPA
In deze vier barokke werken
i dc jongenssopraan
zangrijke
bovendien is er
grote homogeniteit. Hier wil
niemand soliëren. i
zeggen vorm en inhoud, die
"h"* Mh.Tr0""' ,y" ld<>P' StüitüT B.VrtlmVn
Indien dit r.n debuut t. het d"*f d"t .rom'" .—„„en w
geen sterk debuu'. hoewel men christelijke boodschap uit. En Bovenal echter is
niet kan zegaen dat hier elke be- dat is al heel bijzonder in onze stijlbegrip waardoor deze werken
lotte ontbreekt. C R. moderne literatuur. (191 bis.) ook echt aia sprankelende barok-
De keuze i
(lid van de Lübecker Kantorei) L
zeker uitstekend te noemen. Tele
mann bracht trouwens deze heer
lijke werkjes ook met jongens.
Bruno Brückmann heeft
misschien
al geholpen hebben. Overigens zijn
de klankverhoudingen, uitstekend
en het werk zelf is een lust om
te horen. Daarom moet U dit
plaatje aanschaffen en er uit le-
dat ook de oude componis-
volkomen op elkaar ingespeeld.
zijn allen prachtige stem en is bovendien bij het opzetten
Tot slot nog een practische
wenk: denkt U er om de lang-
speelsaffier niet langer dan onge-
gebruiken en steeds
muzikaal. De instrumentalisten
zijn eveneens technisch zeer knap
en het geheel is dan ook een waar
devolle opname geworden, althans
Dreigend.
Valt de avond over de stad.
Geruchten vervagen
en mist
bedekt de verlaten straten.
Schuwe mensen
sluipen uit hun kleine huizen
en zoeken hun weg
langs het schijnsel van de lantaarns.
Met wantrouwende blikken
passeren zij elkaar
zwijgend en bang
tot ze plots'ling
een deur binnengaan.
In de café's wordt het
rumoeriger
en ruwe kreten
doen de stilte van de nacht
sidderen.
In de verte rijdt een trein.
De natrium-verlichting
maakt de lucht droevig rood
ANNEKE GELUK.
CORN. BASOSKI.
Zijn werk is een poging tot
nieuwing, dat wil zeggen:
tracht, de oude dingen met
grootst mogelijke poëtische in
dringendheid steeds opnieuw te
zeggen." Deze karakteristiek lijkt
mij in haar kortheid juist en moei
lijk te verbeteren en de permanen
te behoefte aan hernieuw zeggen dichterlijke pioniersarbeid
van de oude dingen maakt hem vruchten plukken. Want het is bi;
na niet mogelijk dat zij. strevei
de naar een totale vernieuwin) I
tevens c^e rijpe en klassieke uit
drukking van die vernieuwin j
vinden; hoogtens zal het hun ge»,,
lukken het zoeken naar steed
weer nieuwe poëtische uitdruk
kingsmogelijkheden zo uit te spre*
ken dat het niet meer vergetei
wordt. Op deze wijze bijvoorbeeld
GEVANGENIS
Geklonken aan het woord. 'e
Elk woord het verkeerde.
Niets wordt hoorbaar. r
Elders spreekt hij van
een woord, 'o
een dekmantel voor de
betekenis, K
die zich nooit laat zeggen, n
Of hij zegt: „weerstreven!
spreek ik, spreekt
Want duidelijk beseft de dichter!
dat hij een functie vervult, dal
door hem heen een collectivite
zoekt naar nieuwe woorden 1
nieuwe gevoelens in een nie
tijd. Eeuwig jammer dat er steedi
kortsluiting ontstaat met traditiJ
en openbaring: in het vers „Oorj
log van Angel" noemt de
ter zich „bang voor de kortslui
ting: de god" Inderdaad: all«|
dingen moeten nieuw wordet
maar dit kan alleen door Christu
die gezegd heeft. Zie, Ik
alle dingen nieuw.
C. RIJNSDORf
