geveltoerist
ZONDAGSBLAD
CANADA
te«wwwi
ly]oederdo
The American way ofjife"in een hotel te
Wiesbaden
ZATERDAG 10 MEI 1958
IN de hel ven het Perk-hotel we» het temelijk druk. Gesten liepen ef en een, chasseur»
zeulden met koffers en de receptionist hielp iedereen die bij hem kwam met dezelfde
beroepsglimlech. Liften schoten zoemend op en neer.
De kleine, pezige man, die zich tussen de mensen door naar de balie van de hoofdportier
werkte, viel dan ook helemaal niet op. Hij droeg een zwarte chauffeurspet en hield een
lange, smalle doos voorzichtig onder zijn arm. Door het cellofaan op de bovenzijde van de
doos kon men een bos prachtige rozen zien liggen.
de kleine man
het?" vroeg hij. met zijn hoofd
in de richting van de doos wijzend.
De ander tilde de dooe voorzichtig op de balie.
„Ze zijn voor mevrouw Wentinck. Die logeert
hier immers?"
„Ja. dat klopt. Laat maar staan. Ze zullen straks
wel naar boven gebracht worden".
De man met de pet knikte tevreden. „Mooi. dan
ben ik van dat vrachtje ook alweer af. Hij
bleef nog even staan om een sigaret op te ste
ken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij, dat de hoofd
portier met potlood de naam van mevrouw Wen
tinck op de doos schreef. Hij talmde nog even
en rekte zich om het kamernummer te kunnen
zien. dat er op werd gezet. Kamer vijftig! Nu
leek het opeens, of hij haast had gekregen.
„Nou, dan ga ik maar weer. hè? Tot de vol
gende keer, zullen we maar zeggen!"
De portier knikte hem toe. was al weer met iets
anders bezig. De kleine man keek. voor hij het
hotel verliet, nog even de lange gang in. Num
mer 1 tot en met 25, stond er op een bordje. Dan
lag kamer vijfentwintig hoogstwaarschijnlijk op
de hoek. aan de kant van het park, stelde hij
bij zichzelf tevreden vast. Toen liep hij fluitend
het hotel uit en verdween buiten in de menigte.
OCH, bet ging erg gemakkelijk; 't was net zoals
ik dacht. Die portier schreef het kamernum
mer op de doos en ik hoefde niets anders te doen,
dan het nummer in mijn
Seheugen te prenten. Vettig
i het".
In een armoedig gemeubi
leerde kamer zaten twee
mannen. De ene. klein en
mager, maar met het uiter
lijk van een acrobaat, was
net binnen gekomen en had
een zwarte chauffeurspet
achteloos in een hoek gegooid. De ander, een grote
lange kerel, had Juist een sigaret gerold en keek de
kleine bewonderend aan.
„Je hebt het keurig gedaan, dat moet ik zeggen.
Maar nou weet je eigenlijk nog niet veel. Van
binnenuit kun je nummer vijftig gemakkelijk ge
noeg vinden, maar jij moet het van de buitenkant
doen. Kat. Hoe kom je daar nou toch achter?"
De man, die met de naam Kat werd aangespro
ken, lachte even,
„Kijk eens, beste jongen, als ik niet altijd mijn
ogen goed de kost had gegeven, zat ik nu niet
hier. Dan was ik allang opgeborgen. In het hotel
heb ik natuurlijk meer gedaan dan alleen het num
mer noteren. Ik heb ontdekt, dat elke etage vijf
entwintig kamers heeft en dat de hoogst genum
merde kamer van elke verdieping op de hoek aan
de kant van het park ligt. Als ik dus nummer
vijftig moet hebben, leert een eenvoudig rekensom
metje me. dat de kamers tot en met vijfentwin
tig op de begane grond liggen en zesentwintig tot
en met vijftig op de eerste etage. Nummer vijf
tig ligt dan op de hoek aan het park. Gemakke
lijker kan het al niet, vind je wel?"
De Kat ging zich verkleden in een zwart, strak
om het Kchaam sluitend tricotpak. Een paar gym
nastiekschoen tj es completeerden het geheel. Tot
's avonds laat bleven de twee mannen bij elkaar
zitten lezen en roken. Toen het steeds stiller werd
op straat stond de Kat op. trok een regenjas aan
en zette een hoed op.
„Kom. Lange, we zullen eens gaan. "t Is zo ver.
We zullen die rijke mevrouw Wentinck eens van
haar juwelen afhelpen!"
i het park rond het
Lange geduldig te
wachten. Zij verroerden zich niet en spraken af
en toe op gedempte toon met elkaar.
„Zie je. dat raam daar op de hoek. op de eer
ste etage, dèt is het. Als straks het licht uit is,
wachten we nog een uurtje. Dan ga ik er op
af", fluisterde de Kat zijn metgezel in het oor
Deze knikte en keek eens op zijn horloge. Half
één!
Een ogenblik later ging het licht uit en lag het
hotel aan de parkzijde geheel in het duister. Lang
zaam vergleden de minuten. Na een drie kwartier
zette de Kat zijn hoed af. deed zijn regenjas uit
en trok een zwart alpinotje over zijn haar.
„Je weet het dus. Lange, je blijft hier tot ik
terug kom. Merk je onraad, dan miauw je als
een kater en ik weet genoeg. Nou, daar gaat-ie
dan!"
Als een schaduw gleed hij over het gazon op
het hotel toe. De Lange zag. hoe de Kat bij de
muur gekomen, langs de regenpijp naar boven
klauterde en in een oogwenk op het balcon van de
eerste verdieping belandde. Van daaruit begon zijn
tocht naar de kamer op de hoek. Vol bewonde
ring keek de Lange toe, hoe de kleine man langs
de steile muur schoof, elk uitsteeksel benuttend
om er zich aan vast te klemmen. Hij leek aan
de muur vastgekleefd. In zijn zwarte kleding was
hij in de duisternis haast niet te zien. Bij het
raam gekomen was het. of de Kat één ogenblik
tussen hemel en aarde zweefde. Toen zag de Lan
ge met een zucht van verlichting dat de ander het
venster openschoof en zich naar binnen liet glij
den. Het moeilijkste gedeelte was gelukt. De rest
zou de Kat ook wel volbrengen'
Een paar seconden stond de Lange zo. wat suf
fend. naar de nu verlaten gevel van het hotel te
kijken, tot hij plotseling opschrok van een hevig
lawaai. Een vrouw gilde lang en heftig, glas rin
kelde, een woedende mannenstem schreeuwde on
verstaanbare woorden. Achter het raam, waardoor
de Kat zo Juist naar binnen was geklommen, werd
het licht aangedaan. De Lange staarde geschrok
ken. met open mond. naar het verlichte venster,
wist niet zo gauw wat te doen Dan miauwde hij
een paar keer achter elkaar, begreep zelf het zin
loze van zijn lawaai, greep de hoed en de jas
van de Kat en verdween met een sprong in de
donkere nacht
de kamer van de hoteldirecteur was een bont
ote passen heen
en weer. De Kat rat, bleek en kleintjes, op een
stoel in elkaar gedoken, een uitdrukking van niet-
begrijpen op zijn gezicht. Achter zijn stoel stond
een reusachtige, breedgebouwde man. die. in roze
Eyama en met een paar moordzuchtige ogen. een
ichwekkende indruk maakte In de hoek van de
kamer zat een vrouw in nachthemd, het haar in
twee korte, grijze vlechtjes gescheiden. Ze huilde
onhoorbaar. Een ober serveerde met een onver
stoorbaar gezicht koffie; hij was tot in de puntjes
gekleed alsof het dag was. De Kat kreeg niets.
zijn kamer is men binnengedrongen en hij z
heeft de dader ook gearresteerd".
De brede figuur in pyama knikte. „Juist, zo cii ccii
hij. terwijl rijn ogen geen ogenblik de baas aoeken of technisch onder.
Vervolg van voorpagina.
loet iedere emigrant er verstan-
iig aan zich zo gauw mogelijk te
/erzekeren. De „Christian Refor-
ned Immigration Society" in Ed
monton verleent hierbij gaarne
medewerking.
Ook voor bevallingen gaat men
steeds naar een ziekenhuis. Wie
echter langer dan een jaar in Al
berta heeft gewoond, krijgt bijna
alle hieraan verbonden kosten ver-
Kerken
ken. waarin gedeeltelijk in het
Nederlands wordt gepreekt. Merk
waardig is echter, dat de jonge
lui. die de Engelse taal nu een
maal vlotter leren dan moeder, al
gauw aan de Engelse diensten de
voorkeur geven. Voorts zijn er in
die stad drie christelijke lagere
scholen met tezamen een duizend
leerlingen, terwijl er hard gewerkt
wordt aan een chr. middelbare
school. In Edmonton is ook een
universiteit, zodat men er even
tueel zelfs hoger onderwijs ont
vangen kan.
Kinderen, die als ze 6 jaar oud
zijn, naar de lagere school gaan,
genieten eerst 6 jaar gewoon la
ger onderwijs. Men kent geen
vrije woensdagmiddag, maar za
terdags is de school gesloten. Na
die 6 jaar moet men nog 3 jaar
voorbereidend onderwijs ontvan
gen. Men gaat dan op de zgn. Ju
nior Highschool. Heeft men deze
3 jaar er ook op zitten, dan mag
de school verlaten
Kat losheten. die voor hem zat. „Ik denk, dat
net een uurtje geslapen hadden, mijn vrouw en
ik om ongeveer half één had ik het licht uitge
daan toen ik met een onrustig gevoel wakker
werd. Ik bemerkte, dat er iets niet in orde was.
Ik deed mijn ogen open en zag dat door het
raam een man naar binnen klom. Dat bleek later „c- A,iw f.
dit heerschap te zijn". De majoor knikte met zijn school doorlopen heeft
hoofd even in de richting van de Kat. „Ik bleef mppr ^r"'v"n
stil liggen, tot hij helemaal binnen was en sprong
hem toen op zijn nek. Mijn
wijs gaan volgen. Wie echter nog
3 jaar langer school gaat en
de meeste emigranten hebben dat
voor hun kinderen over kan
aan het eind van deze leertijd
b'ÏS^'ÏÏom-Daf'blS'la'tc" «f Hi.h-
- - - doorlopen heeft en dus veel
bereiken. Bij deze laatste
Wda j.L.roiiK opleiding sluit dan het universi-
schrok natuur" ^ire ndeiricM aan. Daar dc
lijk
op e
Zo is het gegaan, niet lieve?"
TYE vrouw met de twee grijze vlechtjes knikte
schuw en beet toen weer in haar zakdoek. De
rechercheur wendde zich tot de Kat.
„Wat ik graag
je bij de majoor op zijn kame;
De Kat keek de ander even aan alsof hij zich
met hem wilde meten. Dan draaide hij met een
nik zijn hoofd af en keek demonstratief een an-
de lippen vastberaden op elkaar ge-
wel wat de bouw als de exploita
tie betreft, geheel door de ouders
moeten worden bekostigd is het
schoolgeld hoog: respect. 60, 90
en 120 dollar per jaar voor één,
drie (of meer) kinderen.
dere kant
De politieman zuchtte. „Ook goed. Ga dan
met mij mee. Op het bureau praten we we
je weten wilde: Wat zocht Maar vele chr. emigranten bren-
gen graag dit offer, daar
de openbare scholen (Public
Schools) wel niet zonder meer
met onze openbare scholen verge
leken kunnen worden, doch voor
positief christelijk ingestelde
ouders nu eenmaal niet voldoen
de bieden.
Toen ze samen door de
lange hotelgang liepen en de
Kat zich afvroeg, hoe hij
zich toch zo vergist kon
hebben gleed zijn blik
Scholen
In het algemeen zijn de scholen
n Canada, evenals in Amerika,
r ingesteld op de praktijk
oesem-
pracht
op
j Jan van Straten
niets
r,
„Ah. eindelijk", zei de directeur „Nu kunnen
we deze onverkwikkelijke affaire tenminate zo spoe
dig mogelijk regelen".
De politieman vroeg, met een nieuwsgierige blik
op de Kat. wat er vannacht nu precies gebeurd
was De directeur nam het woord.
„De majoor hier zal u het beste kunnen vertel
len. hoe bet aDemaal in zijn werk ia gegaan. In
mompelde hij werktuig
lijk en liep als in een waas naar de uitgang.
Dat was het dus geweest! Stom....! Stom. dat
hij daar niet aan had gedacht! Kamer dertien ont
brak! Dat ongeluksnummer bestond eenvoudig
illekeurig langs de ka- het leven. De kinderen krijgen bij de boer, in plaats van in de
winkel, want dan zijn ze kersvers
en kosten maar 30 cent het do
zijn. Als particulier houdt men er
geen kippen op na, zoals velen
in Nederland dat doen, daar dit
in verband met de lange winters
te verlichten. Zo worden te veel moeilijkheden oplevert.
merdeuren. En opeens
het of zijn hart een
blik stil stond. Met grote,
wijd-open ogen van schrik
bleef hij een moment staan, kwam pas weer tot de jongelui in de gelegenheid
zichzelf toen hij de rechercheur hoorde vragen tuele zorgen van vader
haast geen huiswerk op,
ogen- blijken toch wel heel wat kennis
vergaren.
Door het weinige huiswerk zijn
der
Comfort
de kranten in Edmonton uitslui
tend door scholieren rondgebracht.
En ook door in winkels te helpen
kunnen zij meestal zelf hun kle- xen besluite komt mevrouw
r ren verdienen. Meisjes van 16 Van Veldhuizen nor even ou de
ff ""fc** «SMLÏSj die ««.Senior Hishschool be- Êf "j° l£ eT
monton ook heel wat huizen met
Moeder zat een eindje verder, ge
nietend t an een welverdiende rust
in de voorjaarszon. Zij keek met
jongen in de kinderwagen, die olijk
achter zijn hand lachte. Dit is dè
plaat voor Moederdag, dacht onze
fotograaf en hij knipte. Het werd
een foto, vol tan het voorjaar, een
plaat, die waard was om opgedra
gen te worden aan alle Moeders.
ITat uy hierbij dan ook doen!
hij gezien hoe de nummers versprongen van twaalf zoeken, werken na schooltijd
op veertien. Men had de dertiende kamer zonder half 4 tot half 6 vaak nog als
meer nummer veertien gegeven.Nu wist hij verkoopstertje in een warenhuis,
ook. hoe het kwam, dat nij zich verteld had. Ka- En ook zaterdags doen
eethoek. Zulke hulzen ken nodig heeft. Na gedane
verdieping
laatste op de eerste etage. Dat
genen veertig geweestDe kamer van de ma-
Verslagen. met gebogen hoofd, stapte de Kat
in de wachtende auto.
„Op het bureau zal ik u alles vertellen", zei
1'.30—6
dat zijn zeer geschikt
iur. zonder kinderen. Ze hebben, ge
lijk de meeste woningen, ook ge
schilderde muren, die gemakke-
j®* lijk gereinigd kunnen worden, ter- trekkelijk maakt. Maar
wijl de tafels in de keuken, de
gauw 12 dollar per week.
Het aan huis bezorgen
vensmiddelen komt in Canada nJ
veel minder voor dan in Neder- aanrecht etc. veel chroom verto-
land. De melkboer komt wei aan „„j, al w„r om h,t gemak
de deur (met flessen of cartonne- te dienen.
De rechercheur knikte. Toen schoot de auto 'ies) maar de slager, de bakker
vooruit en draaide de oprijlaan af. de weg op. de groenteboer en de boterboer In de Canadese slaapkamers is
De Kat keek nog even om naar het hotel. Op ka- niet. Deze dingen haalt men in de de linnenkast steeds ingebouwd,
mer negenenveertig brandde licht. Dan gleed zijn b.uurtwinkels, die haast allemaal zodat zulk een kast aan een ameu-
zoekende blik een verdieping hoger. Naar kamer op het zelfbedieningssysteem zijn blement ontbreekt. De
vijftig. Daar was alles donker gebleven gebaseerd. Eieren haalt men vaak zijn zo breed, dat me
beid heeft men dus alle ruimte
te rusten.
et is vooral ook die ruimte,
die het wonen in Alberta
s het
feit. dat van de 365 dagen er
360 de zon schijnt. Wie zich daar
aan eenmaal heeft gewend en
dat went heel wat gauwer dan al
die regen heeft géén verlangen
meer later toch nog weer naar
Nederland terug te keren
l ameu- waarbij nog komt de band, die de
bedden kinderen door hun kinderen leg
gen
HET GEMAK VAN EEN GELIJKGESCHAKELD LEVENSPATROON
Het /lat-cchtiye, blauw ge
sausde hotel, waar men ons
volgens ons reisplan in Wies-
baden moest onderbrengen, was
niet Duits en had niets mei
Duitsland uit te staan, al had
men het dan wijdlopig naar
een zekere General Friedrich
WUhtlm von Steuben vernoemd.
Het hyper-moderne complex,
dat aan de rand uan Wiesbadens
stadskern is gebouwd en dat uit de verte op gluspoten lijkt te staan, is
een van de centra van „Amer.co in Germany" een merkwaardige natie
zonder eigen territoir, maar me' een volledig eigtn bestuurs-. verzorgings-
en politieapparaat en met een bevolking die haar stempel heeft gedrukt op
heel het leven in het zuidelijk deel van West-Duitsland. In verscheidene
Duitse steden is men al gewoon de prijzen in de etalages behalve in
,J)eutschmarken" ook in Amerikaanse dollars aan te geven.
Amerikaan met de
Amerikanen
Als men de ga&t is in het Von Steu-
ben-hotel, doet men maar het best
Amerikaan met de Amerikanen te zijn:
zijn dagelijkse „Stars and Stripes" te
kopen in de grote „Stars and Stripes
News Stand" in d« hall. zijn kinderen
het zoetige pop-corn te laten snoepen
en een halve of hele dollar te besteden
in het winkeltje onder de lichtreclame
met „Flowers for Milady". Wij hebben
ons laten vertellen, dat de Amerikanen
van plan zijn overal in de wereld, waar
zij buiten de States min of meer per
manent hun tenten hebben opgeslagen
dergelijke hotels te bouwen. Allemaal
ongeveer volgens hetzelfde plan. zodat
Dick Howard en zijn vrouw uit Ohama
(Nebraska) weten, dat in Tokio en
Taipeti precies als in Wiesbaden de
lift rechts en de receptie lirtks. de shoe-
shine-shop in de kelder en de club op
de eerste etage te vinden is. En wat
vergemakkelijkt het leven meer dan te
weten, dat op Groenland evenals in
Rijad. Saoedi-Arabië. uniformen en ja
ponnen in vijf uur tijds ge-dry-cleaned
kunnen worden: de hall uit, eerste
gang rechts
Amerikaan met de Amerikanen!.
Het moét wel. als men in het Von
Steuben-hotel. waar elke gast een VIP.
een Very Important Person" is, een
prettig verblijf wil hebben. De Euro
peaan schrikt van zoveel gelijkvormig
heid tussen de keerkringen. Hij gaat in
Parijs maar liefst op een terrasje zit
ten. en eet in Dusseldorf z'n Ree-rücke
in een donker typisch-Duits hol met
bier-leuzen en houtsnijwerk, en duik!
voor z'n „Heurigen" in Wenen in de
riool-raadskelder „Am Hor'.
Hoe heerlijk is het niet om in de Ro
meinse oktober-zon te mediteren over
de Europese verscheidenheid? Toch ge
tuigt het van werkelijkheidszin als men
wil accepteren, dat een groot en be
langrijk deel van de mensheid zich
blijkbaar het beste voelt bij één groot
gelijkgeschakeld levenspatroon. En
waarom zou men zich het ge-grillde
kuiken ir. Wiesbaden minder laten sma
ken dan het broertje van datzelfde kui
ken. dat toevallig in New York City in
de 'iskast terecht gekomen is?
/Vog in vrijheid....
Het Von Steuben-hotel is een gewel
dig en imposant gebouw, dat zijn om
geving domineert. Een tikkeltje wrang
liet een van onze reisgenoten zich iets
over wereld-kolonialisme ontvallen,
toen we in de hall van het Wiesbadense
hotel de „Ameri' an way of life" op ons
lieten inwerken. Allemaal best in de
States, maar waarom hier? 'Vel. om
dat we het zonder de in wezen toch
zo genereuze Amerikaan (en praat mi
niet zo snel over eigenbelang) hier
toch eigenlijk niet kunnen stellen. Een
kwartier gaans van het hotel ligt Lind
say Base. een onmetelijk terrein met
gebouwen, waarin het Europese hoofd
kwartier van de Amerikaanse lucht
macht is gevestigd. Een paar uur naar
het zuiden ligt Heidelberg, van waar
uit generaal Hoddes de 200.000 man
van de landmacht met haar fenomenale
wapens naar Europa's bedreigde pun
ten dirigeert. En in Bonn zijn evenals
in alle andere Europese regeringsste
den de handelsmissies gevestigd,
waar de draden samenkomen van het
Amerikaans-Europese handelsverkeer,
dat voor Europa een levensbelang
Haastige openheid
Eén ding trof ons bijzonder in deze
prachtige hall. Het werd ons nl. niet
precies duidelijk, wat de voor- en wat
de achteruitgang van het hotel was
Zowel van links als van rechts kwamen
door wild heen en weer slaande glazen
deuren Amerikanen met veelkleurige
vrouwen en kinderen, bepakt en bezakt
het hotel binnenwaaien. Aan de noord
en de zuid-kan} was het een af en aan
rijden van pastelkleurige droomwa-
gens van lieden, die, met hun dollars,
naar Europese begrippen meer dan
goed betaald, op een van de talloze
bureaus en missies hun overzeese taak
vervullen en in het hotel komen over
nachten of in de club komen eten. Eén
haastiggonzende massa van aankomen
de. wachtende en vertrekkende gasten,
hollende loopjongens en met lange pas
sen voortsuizende Duits-serviele kell-
De hall van het hotel met zijn grote
glazen Ingangen suggereerde een haas
tige openheid, typerend voor al deze
Amerikanen, die van de ene plek op
de aardbol naar de andere worden ge
sleept. Een merkwaardig onrustig volk
je. Nauwelijks heeft de echtgenoot van
een uit Japan naar Duitsland overge
plaatste hoofdofficier in haar gouver-
nements-flat (met standaardmeubelen
en gordijnen - volgens - de - voor
schriften) haar souvenir van de heilige
Foedzjijama-vulkaan aan de muur ge
spijkerd. of ze moet het ding weer in
pakken om het een paar weken later,
in Engeland misschien, opnieuw aan de
muur te prikken, nu naast een plaat
van een Duits kasteel en van de Hol
landse „tulips". Het gaat allemaal zo
haastig dat ze het niet goed meer uit el
kaar weten te houden en hartelijk aan
je vragen of men in Nederland Duits
spreekt. Een Amerikaanse vader ver-
lelde ons van zijn tien-jarige zoon. die,
toen hem van een overplaatsing naar
Duisland werd verteld, geen enkele ver
bazing meer toonde, maar alleen
vroeg of Duitsland een deel was van
Holland (het land van de legendarische
Hansje Brinkers met zijn vingertje-in
de-dijk). De mannen, vrouwen en kin
deren worden allemaal zo vreselijk
haastig-bereisd en haastig-wereldwijs,
en misschien is dat een van de redenen,
waarom ze het in Wiesbaden zn goed
als in Tokio, Rijad en Taipeh allemaal
zo precies hetzelfde, zo precies als in
de States willen hebben. En vandaar
misschien ook die enorme, gelijkvor-
vormlge hotels met die gelijkvormige
„American way of life".
Von Steuben
Generaal Von Steuben, naar wie het
Wiesbadense hotel is genoemd, heeft
die „American way of life" nimmer
gekend. Deze Pruisische officier trok in
1780 als een Duitse Lafayette naar
Amerika om er mee te strijden in de
vrijheidsoorlog tegen de Britten. Als
inspecteur-generaal van het Amerikaan
se continentale leger en als organisator
van de Amerikaanse strijdkrachten had
hij een groot aandeel in de overwin
ning van president Washington. In de
anderhalve eeuw sedertdien is de Ame
rican way of life gevormd en nu is
ze door dezelfde Amerikaanse strijd
krachten, die Von Steuben destijds or
ganiseerde, tezamen met de vrijheid
naar diens oude vaderland overge
bracht. Wat zou de oude Pruisische
vechtjas denken als hij het Von Steu-
benhotel nu eens zou kunnen zien.
wetenswaardig irnrfJ
merkwaardig liLUKlPI
uil de wereld van vandaag en gisteren.
GEVARENGELD
Veertien baby-sitters liepen vorig jaar brandwonden op, om
dat de lieve kleintjes borden met gloeiend-hete pap naar het
hoofd van de „bewaaksters" slingerden, 21 andere werden op
gesloten in badcellen en 200 moesten zich door de dokter la
ten behandelen, omdat ze op punaises waren gaan zitten, die
door de opgepaste, maar niet oppassende jeugd voor dat doel
waren neergelegd. Dit alles maakte de Amerikaanse vereniging
van baby-sitters bekend en eiste daarbij een gevarengeld.
KOEKOEK
Het (deftige) Londense dagblad „The Times" staat bekend
om zijn degelijkheid en om de merkwaardige ingezonden stuk
ken, die de kolommen vaak bevatten. Eén gepensioneerde kolo
nel schreef enkele weken geleden opgetogen aan de redactie:
„Ik heb de eerste koekoek van het jaar gehoord en het geluid
van deze vogel direct vastgelegd op een bandrecorder." Deze
week schreef de kolonel nog eens: „Ik verontschuldig mij
voor de vergissing. Ik heb de koekoek niet gehoord. Het was
n.I. de koekoeksklok van mijn buurman, die per abuis om 5.20
uur zes keer sloeg.
TEGENVALLER
In het Oostenrijkse dorpje Punitz heerste grote vreugde,
nadat men zich enige zorgen had gemaakt over het feit,
dat de koeien weigerden het water uit de beek te drinken.
Men proefde zelf eens en ontdekte een duidelijke petroleum-
smaak. In het dorpscafé zagen de boeren al fata morgana's
van grote olieboortorens en grote stapels bankbiljetten. Men
heeft nu uitgevonden, dat een passerende toerist een groot
blik met benzine per ongeluk in het water had laten vallen.
EN ZOON
Da Franse kunstschilder De Villiers voelde zich al jaren
lang een miskend genie. Hij was er tot dusver niet in geslaagd
ook maar één van zijn nogal grillige kunstwerken te verko
pen. Een paar dagen geleden kwam er toch brood op tafel,
want zijn zoon Pierre kreeg zestig gulden voor zijn eerste
schilderij. Pierre is in april drie jaar geworden
OPSCHEPPER
Een timmermanslcerling te Bremervörde in Noord-Duits-
land kwam maandag de werkplaats binnen en begon zijn vrien
den en collega's met trots in zijn stem te vertellen, dat hij zich
in het afgelopen weekeinde had verloofd met de dochter van
de graaf van Delmenhorst. Eén van de andere aankomende
timmerlieden kon die komende mésalliance maar moeilijk ver
kroppen en Informeerde op het gemeentehuis, of het kon. Hij
kreeg een kort antwoord: „Het moet hier om een heel oude
dochter gaan, want de laatste graaf van Delmenhorst is al in
1642 gestorven."
DUUR DUTJE
En Oostenrijks soldaat stond op wacht en dat werd in de
nachtelijke uren zo eentonig, dat hij in slaap viel. Hij sluimer
de zo vast. dat de controlerende sergeant verschillende keren
op de helm van de jongen moest kloppen, voordat de ogen
opengedaan werden. De soldaat heeft nu acht maanden
„zwaar" gekregen.
DUUR REISJE
Vier reizen per raket naar de ruimte en terug kosten volgens
een publicatie van het Amerikaanse leger. 38 miljoen gulden.
De eerste bemande ruimtevaarten zullen met apen gedaan wor
den. de twee laatste met mensen. Voor deze tochten hebben zich
al vrijwilligers gemeld. Dat is dus gemiddeld zo'n 91- mil
joen gulden per sprong in het heelal. De Amerikanen zijn vast
van plan de reizen te laten doorgaan.
DUUR LESJE
„De universiteit beloofde me, mij wijsheid bij te brengen.
Deze belofte is zij niet nagekomen," schreef een 26-jarige
student van de Amerikaanse Columbia University, toen hij,
na daartoe gemaand te zijn, bleef weigeren om zijn studie
beurs af te lossen, omdat h\j het geleerdf het geld niet
waard vond.
