CHRISTELIJK
De verdwenen
miniatuur
I
Een beroep omstreeks 1900
Wervingsactie van onderwijzers en
leraren begint volgende week
Een woord voor vandaag
Kanttekening
Honderd maal het Evangelie
in een buurtbioscoop
AMSTLEVEN levensverzekering
Met een moraal
r\s. G. van Veldhuizen verza
melt gegevens voor de kerk
historie van zijn wijk Crooswijk
in Rotterdam. Onder de gegevens
zijn veel verhalen over dominees
die tegen het einde van de vorige
eeuw in Crooswijk werkten,
vooral over ds. Moquette.
Twee predikanten, bijna alle
ouderlingen en enkele diakenen
hadden de band met het synodale
kerkbestuur verbroken. Zoals
overal elders werd de doleantie
ook in Rotterdam beschouwd als
een heengaan uit de hervormde
gemeente, maar er zaten 1iog ge
noeg kerkrechtelijke kwesties,
die de aanwezigheid van een
kerkjurist in het ministerie nodig
maakten. Qat ministerie was niet
alleen gedund door het vertrek
van Lion Cachet en Geesink,
maar ook doordat een hele groep
bejaarde predikanten aan emeri
taat toe was. Maar goed: men
ging Moquette horen. Het verhaal
is te mooi om niet door te geven.
Ds. Van Veldhuizen vertelt het
in de Rotterdamse Kerkbode.
HET IS geen gelukkige hoor-
commissie geweest, die Mo
quette ging beluisteren. Misschien
waren de experts op dat gebied
óók dolerend geworden. In elk ge
val: zij vergaten bij hun gewichti-
?e arbeid eén nog gewichtiger in-
ormatie.
Dat zat zo: ze hadden geïnfor
meerd waar Moquette die zondag
preken zou. Ze gingen naar die be
wuste kerk en ze beluisterden een
preek die ze prachtig vonden. Ze
waren unaniem van mening: ,.Die
man moeten we hebben! Zo'n
preek en dan nog zo'n inzicht in
kerkelijke strijdvragen!"
En ze reisden verrukt naar Rot
terdam terug. Ik denk: ze konden
nog juist de trein halen. Ik vrees:
ze namen te weinig de beleefdheid
in acht en vonden het helemaal
niet nodig de aanstaande Rotter-
terdamse predikant nog even te
spreken te vragen. Maar in elk ge
val: ze kregen helemaal niet in de
gaten dat ze niet Moquette gehoord
hadden, maar een invaller, die
hem wegens ziekte verving. Dat
bemerkten ze pas toen het beroep
was uitgebracht en Moquette met
de gemeente kwam kennis maken.
DIE KENNISMAKING was des
tijds een hevig evenement.
Alles wat meeleefde was present.
In de eerste plaats wel de offi
cials, hoorcommissieleden voorop.
Maar toen de beroepene binnen
trad, verschoten ze van schrik. De
man die ze beluisterd hadden was
jong geweest, in de kracht van zijn
leven, vlug van beweging. De man,
die binnentrad was op leeftijd, de
kalmte in eigen persoon, afgaande
onder de mannen. Toen hij begon
te spreken, deed hij dat vrij dor en
eentonig, zeker niet zo pakkend en
innemend als die onbekende spre
ker wiens nergens vermeld
wordt. Wat dat? Wet beteken
de dit? Kon het mogelijk zijn dat
een predikant in één maand twin
tig jaar ouder geworden was?
Schoorvoetend trad ten slotte
één der hoorcommissieleden op
hem toe. ..Bent u dominee Mo
quette wel?" vroeg hij aarze
lend. Misschien dacht hij wel aan
die rare geschiedenis, die een jaar
of vijftien later door Charley Chap
lin verfilmd zou worden in ..The
Pelgrim": een ontsnapte gevange
ne komt in een dorpje binnen, ge
huld in het gestolen kostuum van
een eerwaarde heer en wordt daar
onmiddellijk begroet als de nieuwe
dominee, die meteen maar van
wal moet steken met zijn intree-
preek.
„Inderdaad, waarde broeder",
zei Moquette. „Ik bén Moquette!"
Hij zei het een beetje verbaasd.
„Maar u ziet er heel anders uit
dan toen we u een maand geleden
beluisterden", stamelde het hoor-
commissielid.
,.U hebt mij bij mijn weten hé-
lemaa' niet beluisterd", zei Mo
quette. „Ik ben een tijd ziek ge
weest, en anderen uit de ring heb
ben mijn diensten waargenomen!"
„Maar dan hebben we u hele
maal niet bedoeld!" biechtte
zijn ondervrager. Maar daarmee
was hij bij Moquette nu luist aan
het verkeerde adres. Want men
moet nooit tegen een man van het
kerkrecht zeggen dat men iets
ongedaan wil maken dat men ker-
keli'k-formeel-juist gedaan heeft.
„Hoort u eens", zei Mooüette
daarom, en hij rechtte zijn ietwaf
gekromde rug. „Ik ben wettig van
God en de gemeente geroenen. Tk
heb de stukken thuis gekregen. En
ik ben van nlan nm dit beroen aan
te nemen ook. Bii God weet u
bestaan geen vergissingen!"
EN HIJ NAM het beroep a
Of hij er veel plezier v
leefd heeft?
Onze briefschrijvers menen van
niet. Hij kon nu eenmaal niet de
toon vinden en zijn kerken waren
l be-
ïn een minimum van tijd allerake
ligst leeg. Op een zondagavond in
de Zuiderkerk waren er wel geteld
twaalf mensen in het gebouw aan
wezig, inclusief ouderlingen en
diakenen. Eén van die diakenen
meende er toen iets van te moeten
zeggen. „Zoudt u" begon hij
t beurten niet be-
t collega's over
aarzelend
kunnen doen. Ziet u
twaalf mensen in de kerk komen,
dan collecteren we maar zo ver
schrikkelijk weinig. Hier hebt u de
vanavond bijvoor
collecte
beeld. Voor de diaconie
dertig centen
„Ach ach", zei Moquette hoofd
schuddend. „Ja, dat is wel erg
Hij talmde even. nadenkend. Dan
zei hij: „En is daar het offer van
de broeders diakenen nu óók reeds
bij?" Maar hij dacht er geen mo
ment aan om zijn beurten aan an
deren over te laten. Ook het pre
ken stond in zijn beroepsbrief met
name genoemd. En een kerkjurist
zal men nooit kunnen beschuldigen
dat hij zich niet aan de letter
houdt!
Of hij er dus veel plezier van be
leefd heeft?
Ik weet het niet In geen geval
van zijn Crooswijkse arbeidsveld,
dat hij ten snelste nog binnen
het jaar— aan zijn opvolger heeft
afgestaan. Maar vermoedelijk in
andere opzichten toch wel. Want
ik vermoed zo dat hij één van die
mannen geweest is. die gezorgd
heeft dat de Rotterdamse gemeen
te de zware aderlating van de do
leantie weer te boven kwam. Zij
het dan ook met name door zijn
kerkrechtelijke werkzaamheden.
Een
leen maar e
dat de kerk
verwacht dat
historie? Ach neen. Al-
gevolg van het feit
n haar predikanten
duizendkunste-
zijn, die alles tegelijk kun
nen wat de beroepsbrief hun op
draagt: preken en catechiseren,
huisbezoeken doen en organiseren,
trouwen en begraven, kerkrechte
lijke dilemma's en gezinsmoeilijk
heden oplossen. En de hele lieve
rest. Een verwachting, die nog
steeds bestaat en die dus ook
steeds teleur wordt gesteld!
Wij brachten reeds
honderden voorstellingen
Ik ben met U
ds ontroerende film van het Zweedse
zendingsveld in Afrika
Minister Cals schrijft brief aan ouders
Ook over de radio
Minister Cals zal binnenkort een
brief schrijven 'aan de ouders en
verzorgers van eindexamenkandi
daten. In die brief vraagt de
minister aan de ouders, aandacht
te besteden aan de opleidings
mogelijkheden voor een functie bij
het onderwijs. De minister sluit
bij zijn schrijven in een folder,
bestemd voor de eindexamen
kandidaten zelf en een bestelkaart
voor een boekje, waarin alle moge
lijkheden om een functie bij het
onderwijs te verkrijgen worden
aangegeven.
Daarmee begint de
paganda-actie van het ministerie,
waardoor men enige verbetering wil
aanbrengen in het nu reeds bestaande
tekort aan onderwijzers en leraren.
In de eerstkomende jaren zal de be
hoefte aan docenten bij verschillende
takken van onderwijs sterk toenemen.
De geboortegolf van na de oorlog zal
dan^ het voortgezette onderwijs be-
vijf causerieën' worden
ciaal bestemd voor de leerlingen var
scholen waarvan het einddiploma toe
gang verleent tot voortgezette studie
of tot het afleggen •-djg
CHRISTELIJKE FILMACTIE
mbufeau
Tel. K2950^^- 13
Geref. Kerk Zuid-Afrika
over rassenscheiding
De synode van de Gereformeerde
Kerk een der Nederlandse reforma
torische kerken in Zuid-Afrika heeft
zondag rassen integratie-op-a lle-getoie den
verworpen. De synode aanvaardde wel
de gedachte van ontwikkeling van ei
gen, karakteristieke lijnen zowel voor
kleurlingen als voor blanken.
De synode zei,> dat de volken der
aarde moeten samenwerken en dus
tot op zekere hoogte met elkaar moe
ten omgaan en gezag uitoefenen over
de ander, opdat het meer beschaafde
volk het minder beschaafde kan sti
muleren tot volle culturele ontwik
keling.
Ds. C. B. Bot bevestigd als
zendingspredikant
Zondag is in een dienst van de her-
vormde gemeente in Apeldoorn beves
tigd als zendingspredikant ds. C. B.
Bot, die bestemd is voor de Soendanese
kerk op West-Java met stand'plaats
Bandoeng. De bevestiging geschiedde
door ds. H. Fischer, predikant van de
Duitse evangelische gemeente in Rot
terdam. Zowel hij als a's. Bot spraken
over de wonderbare spijziging (Marcus
1630-42) en het bevel van Christus:
Geeft gij hun te eten". Aan de handop-
I legging namen meer dan tien predikan
ten uit de classis Apeldoorn deel.
Ds. C. B. Bot, die nu 33 jaar is, heeft
I van zijn 14a'e tot zijn 23ste jaar op een
kantoor gewerkt. Daana heeft hij in drie
jaar tijd het staatsdiploma gymnasium
A behaald, waarna hij in Leiden theolo
gie heeft gestudeerd. Vervolgens stu
deerde ds. Bot twee jaar zendingsweten
schappen aan rfe zendingshogeschool te
Oegstgeeest.
Na zijn laatste examen werkte hij een
halfjaar als vicaris in Rotterdam, in de
gemeente van ds. G. van Veldhuizen.
Daar het visum van ds. Bot nog niet
is uitgereikt, maakt hij thans enkele
reizen heen en terug met Engelse boten
naar Colombo om Nederlanders uit In
donesië op te halen.
Zonnegloren gaat een
kerkzaal bouwen
i onderwijs-
In de eerste van deze causerieën, op
niaandag 17 februari, zal de minister
zelf deze campagne inleiden met „Uw
toekomst voor hun toekomst". Op
maandag 3 maart spreekt de heer
C. Kleijwegt, lid yan de Tweede
Kamer der Staten-Generaal; op vrijdag
14 maart dr. A. la Fleur, rector van
het christelijk lyceum „Marnix van
St. Aldegonde" te Haarlem; op maan
dag 17 maart de heer G. N. Meurs,
voorzitter van de bond van leerkrach
ten bij het nijverheidsonderwijs en op
maandag 31 maart mej. M. A. Busée,
lerares aan de r.k. vakschool voor
meisjes te Leiden.
De minister zal zich schriftelijk richten
tot de docenten aan de scholen met het
verzoek leerlingen, van wie zij menen,
dat zy de geschiktheid bezitten later
een functie bij het onderwijs te be
kleden te wijzen op de mogelijkheden
welke een loopbaan bij het onderwijs
Uniecollecte lijst 20
Vijfhonderd plaatselijke comités heb
ben zo blijkt uit lijst 20 van de 79ste
Uniecollecte voor de scholen met de Bij
bel een bedrag van 265.012,92 bijeen
gebracht. Vorig jaar was dat bedrag
238.429,19.
Op lijst 20 komen de volgende plaat
sen en bedragen voor. Doezum: ƒ211,25
Godlinze: 147 (133,50); Kielwinde-
weer: 236,50 Onstwedder-Holte
378,50 (366); Ten Post: f 147,50
Stadskanaal: ƒ394,90 (340,50): Bolsward:
400,70 (367,70); Bornwird: 181,25
(188,75); Leeuwarden: 4143,40 (4288,35);
Nijawier: 242 (248,75); Oudeschoot:
(299,45); Rijperkerk: 293,80 (226,25):
Twijzel: 161 (161,35); Tijnje: 200
(182,50); Veenwoudsterwal: 175; Veen-
wouden: 150 (v.j. samen f 330); Alte-
veer: 526 (469): Assen: 1240 (1209,05);
Drouwenermond: 400 (305); Roden:
340 (440); Blokzijl: 168 Wilnis:
451 (293,32); Diemen: 431,95 (396,75);
Den Helder: ƒ828,96 (663,14); Waddinx-
veen: 807,25 (771,90); Poortvliet: 209,50
(193).
BEROEPIJNGSWERK
NEDERLANDSE HERVORMDE KERK
e Hillegersberg (jeugdpre-
de drie wijkgemeenten
Alers te Brielle;
Beroepen
dikant voor
gezamenlijk):
Sleeuwijk: kand. H. Koudstaal te Rot
terdam.
Aangenomen naar Groningen (vak.-H.
G. Groenewoud): G. van Moorsel te
Ellecom; naar Kolumerzwaag:: A. Bak
ker te Herwijnen,
Benoemd tot vicaris te Nagele- (N.O.P.):
kand. J. C. Krajenbrink te Dinxperlo.
Beroepsbaarstelling: J. M. Barendrecht,
emeritus-predikant te Zuiderwoude.
Toegelaten tot de Evangeliebediening:
J. van der Heijde, Lyceumlaan 35, Zeist.
GEREFORMEERDE KERKEN
Beroepen te Drachten (derde predi
kantsplaats): C. L- Timmers te St. Pan-
cras; te Loenen aan de Vecht: kand.
N. J. Goris te Apeldoorn.
Aangenomen naar Zwijndrecht (derde
predikaritsplaats): H. J. van Duinen te
Willemstad; naar Orillia Ont. (Chr.
Ref. Church, Canada): J. Kuntz te
Schoonebeek.
GEREF. KERKEN (önd. art. 31)
Beroepen te Alphen-Bodegraven: J.
Mulder te Gees (Dr.).
CHR. GEREF. KERKEN
Aangenomen naar Urk: J. Keuning
te Barendrecht; naar Rotterdam-West:
H. C. van der Ent te Werkendam, die
bedankte voor Ermelo, voor Klundert
en voor Schiedam.
GEREFORMEERDE GEMEENTEN
BEROEPEN te Aagtekerke: A. Elshout
te Utrecht (uit een tweetal met A. F.
Honkoop te Goes).
EVENG.-LUTHERSE KERK
BEROEPEN te Dordrecht: A. J. Meijer
te Rotterdam-Zuid.
DOOPSGEZINDE BROEDERSCHAP
AANGENOMEN naar IJlst-Hindelopen-
Staveren: J. Wieringa te Westzaan.
Een hoogleraar uit Pittsburgh, die enkele
maanden geleden naar Israël vertrok
op zoek naar de tempel van Jerobeam
(die Israël zondigen deed), heeft be
kendgemaakt dat hij de plaats
deze tempel heeft bepaald, maar
hij die niet bereiken kan.
De geleerde, prof. J. L. Kelso, meent
dat de resten van de tempel onder
de zuidelijke rand van Bethel liggen,
twaalf mijl van Jeruzalem. De reden
waarom prof. Kelso er niet bij kan,
is gelegen in het feit, dat de, huizen
hier zó dicht op elkaar gebouwd zijn,
dat er geen ruimte is voor enig «d-
gravingswerk.
De Almachtige schrijft aan Zijn gemeente in Laodiceg
„Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop." Let wel: aan Zijn
meente, aan mensen die Zijn naam belijden, die als het g^j
is willen gaan in Zijn voetstappen.
Het was niet goed in Laodicea. O, uiterlijk was alles
orde: nette mensen, oppassende mensen die ijverig hun bet
deden en welstand genoten. En die „hun plichten waarnametf
in de gemeente. Uiterlijk wel maar innerlijk? „Gij tc^
niet dat gij zijt de ellendige en jammerlijke en arme en blinii
en naakte
We hoeven niet verder te gaan het is in onze gemeer,
schap maar al te vaak niet anders. Het „jagen naar weivaan'
(niet verkeerd maar wel gevaarlijk) en daarnaast het „waai
nemen van de kerkelijke plichten" zijn ook kenmerken
velen onzer.
„Zie, Ik sta aan de deur en Ik klop!" Jezus klopt op d(
deur van ons materialistische hart. Hoor naar Zijn stem et
open voor Hem uw hart. Dan zal het ook u gegeven wordti
met Hem te zitten op Zijn troon, Als gij overwint,
overwinning op uw eigen materialistische hart.
HET GAT BLIJFT
F, Indonesië hangt de wereld nog karno en zijn mannen wordt beo»)
altijd van praten aan elkaar. Dit fend. Zij willen ook meer vrijhei
is van het begin af het geval ge
weest en het ziet er niet naar uit,
dat het voorlopig anders zal worden.
Hoe vaak al niet hebben wij mei-
ding moeten maken van meningen, ,ra nLr~cTakarUwórdt"'^™
die van Djakarta sehenen af te de„ Me„ spreekt er al van J
"«ken. Hoe vaak is met de schijn ge- MheiUse 00rl He, kin alj
wekt, alsof er in Indonesië mensen men er d Snmatra, eindeK
waren die er nn werkelijk ..keiweg" ook wcrkelijk va„ J
zelfstandigheid voor de gebieda
buiten Java.
We horen nu van het ene ultimatm
na het andere, zoals dit uit Sumi
Advertentie
ONDER ONS GEZEGD EN GEZWEGEN
„Ik ken geen béter geïllustreerd weekblad 1"
(Zó boeiend is nu PANORAMA
Vorige maand heeft het dagelijks be-
SmTeïïSSt^aSF tnijkoenteente
voor lijders aan longziekten en tubercü- zuidwestelijk Amsterdam werd al
lose te Utrecht aanbesteding gehouden jin 1953 hard met „De Open Deur"
van de bouw van een kerk annex recrea-1 gewerkt, enthousiast en met over-
tiezaal. j tuiging. Iedere veertien dagen trok
De nationale identiteit ^1 klein aantal f
moet te allen tijde worden erkend. De (jer Waj en steeds te Utrecht voor1 Ult 0171 een Paar honderd bladen te
synode legt er de nadnik op, dat nie- j becjrag van 259.740, exclusief' tech- 1 „plaatsen", zoals dat heet want
nische installaties en meubilair. 1 ook evangelisatiemensen hebben een
Het gebouw zal verrijzen op de terrei- eigen jargon. Het resultaat was echter
In het Amsterdamse Victoria-theater:
Zondagochtends
open deuren
mand minderwaardig is, en dat ieder
een recht heeft op uiteindelijke zelf
bepaling en zelfverwerkelijking.
De synode pleit voor afschaffing van
de huidige blanke voogdij over niet-
blanke kerken. De bestaande toestand
kan volgens de synode de nationale
identiteit en roeping gevaarlijk onder
mijnen.
De synode wil verder dat onnodige
rassen-discriminatie zal worden afge
schaft naarmate de niet blanken zich
ontwikkelen, aldus een bericht van As
sociated Press.
hadden. In feite een ijdele
droom.
Het enige wat men dan weer „deed",
was dat men niets deed en aUeen met "söèkamë'En
weer aan het praten sloeg. Praten,
praten en nog eens praten. Einde
loos praten.
Kenners van de Indonesische volken
hebben ons duidelijk gemaakt, dat
dit kenmerkend is voor de Indone
sische aard en mentaliteit. Men
tracht daar al pratend en al onder
ling overleggend tot een besluit te
komen. Zo gaat het er toe in de
kleinere dorpsgemeenschappen en
niet anders gaat het er toe ih' het
groot.
Het tragische alleen is, dat in het
groot het praten geen oplossing
blijkt te bieden. Naar buiten èn
de ondertoon van alle ultimatuB
van alle dreigingen is toch weet
overleg, overleg in het bijzondt
irno. En men heeft ook;
uitdrukking gegeven aan de bereid
heid, water in de wijn te doen,
Het heeft er alles van, dat ine
zich in Djakarta over die bewegt]
op Sumatra niet wezenlijk d
maakt. Men wil die kolonels
Sumatra kennelijk even Ia
betijen. Eens, vroeger of later,
men wel weer een aanvang maki
met het praten. Het zal een prak
worden met de bedoeling dat g«
der in het geding betrokken pa
tijen haar gezicht verliest. Maari)
steeds zal ook dit praten aan Indi
nesië en aan zijn miljoenenbevolkli
binnen blijft het een toestand seen brengen.
onzekerheid en van besluite
loosheid.
Men ziet het ook aan de ontwikke
ling binnen Sumatra. Daar zijn
mensen, die zeggen geen genoegen
te kunnen nemen met het beleid
zoals dit vanuit Djakarta wordt ge
voerd.
Het heet, dat er op Sumatra het
een en ander gaande is. Daar zijn
militaire leiders dje beu zijn van
het geflikflooi zoals dit door Soe-
Het is een publiek geheim, dat gut
mogendheden ook op Sumatra ha
„waarnemers" hebben. De officia
buitenlandse vertegenwoordigers ilj
uiteraard nog in Djakarta, maar di
is onder de bestaande omstandl|
heden niet de enige plaats waar
waar te nemen valt. Ook de wati
nemers op Sumatra zullen, ieder
zijn eigen taal, aan hun regering
hebben te berichten, dat ook von
Indonesië geldtt praatjes vullen get
gaatjes.
EEN SLECHTE BEURT
langrijk tekort, maar het was een
pracht van een avond. Dat tekort
3400 werd trouwens op de kop af j
gedekt door giften. Een tweede
kerstavond in 1954 bracht
JPRANKRIJK bewijst de westelijke maken, weigerde Frankrijk te vol
wereld in Noord-Afrika een bij- doen aan het Tunesische verzoek ts
zonder slechte dienst. Het is niet wapens. De vrees, dat deze wapu
prettig, dit te moeten constateren ten voor een deel in handen van de Al
aanzien van een land, waarmee wij gerijnse opstandelingen terecht wi
nauwe vriendschapsbanden onder- den komen, zal hier ook een belani
houden. Overigens is het niet voor rijke rol hebben gespeeld,
het eerst, dat we een afkeurend ge- Tunesië weigerde op zijn beurt
luid moeten laten horen over het hiermede genoegen te nemen
genoten van een uitmuntend program»-
Meer wilde men doen: er kwamen
koffieuurtjes in een kapel na kerk
tijd, waarvoor regelmatig een vijftig
tal gastqn werd uitgenodigd. Men
vond het wel prettig op die manier
elkaar te zien en te spreken. Maar
er kon nóg meer gebeuren....
j~. aMensen rtiet wijde blik meenden, dat
het sanatorium-,,Zonnegloren" telmoeilijk te peilen. Men voelde dat er ze verantwoordelijkheid moesten nemen
,n hohnpftM moestK b dt b voor andere mensen In hun stadsdeel,
meer moest geoeuren, nat men nel om wrfke ook
Uefst moest trachten persoonlijk cob- weg naar de kcrk waren kwlj,8eraakt.
tact te krijgen met hen die het blad Weer werd een plan gemaakt: de ploeg
ontvingen. van De Open Deur moest een bioscoop
huren, het Victorlatheater aan de Slo-
Een stout plan voor de begrip- terkade. Er moest enorm veel werk
pen van de organisatoren werd verzet worden,
gemaakt: een kerstavond in een 1
buurtrestaurant bracht een paar hon
derd gasten bijeen. Er was een be-
Soest. waarmee in een dringende behoefte
zal kunnen worden voorzien.
Het reeds enkele jaren geleden in het
leven geroepen „bouwfonds" blijkt niet
voldoende middelen te bezitten om de
bouwkosten hieruit geheel te kunnen
voldoen. Het bestuur hoopt met de mede
werking van geheel protestants Neder
land en de reeds ingeschreven „bouw
fondsleden". de laatste „stenen", nog be
nodigd voor deze bouw. te kunnen
dragen.
Adverten'i
venhonderd mensen in Bellevue, die j optreden van Frankrijk in zijn over- wendde zich tot de Verenigde Stata
b zeese gebieden. en Engeland met de mededeling, dl
Als we ons beperken tot Noord- het contact zou zoeken met de In
Afrika, dan zullen we ons herinne- den van het Sowjetblok, als dei
ren, dat er heel wat bloed vergoten westelijke mogendheden ook
is, voordat de Fransen tot het in- het verzoek om wapens zouden rei
zicht waren gekomen, dat hun posi- geren. Het gevolg was, dat Amertt
ties in Tunesië en Marókko onhoud- en Engeland besloten hebben, Turn
baar waren geworden. En zo kregen sië wapens te leveren, maar het i
deze vroegere protectoraten in de gebleven bij een symbolische z»
afgelopen jaren kort na elkaar een ding, toen Frankrijk fel tegen dei
grote mate van onafhankelijkheid. stap van zijn Navopartners heeft fl
Volledig is deze onafhankelijkheid protesteerd
ee™eefl; rdat "1 Sindsdien 2«n de moeilijkheden t«{
e 1' f11"31"" ""„I" sen Frankrijk en Tnnesië „os to...
grondgebied van de jonge staten ble- nomen -
ven gestationeerd en Frankrijk er
nog niet aan denkt, dere troepen 'lee,m ee,en "Y b" "njj
terag te trekken. '0!,slns ,s *ebrIcht' T"«"
Een van de belangrijkste redenen
voor deze weigering is de ernstige
situatie in Algerije. Frankrijk zegt,
dat de legering van haar strijdkrach-
18
Door zijn neergelaten wimpers bekeek hij het
meisje onafgebroken. Hij was verontwaardigd.
Juist deze Irene Trübner, dacht hij. Dat zij
nu juist zo'n knap. ding moest zijn! Sinds jaren
hoop je zo iemand te ontmoeten en als ze je
eindelijk in de armen loopt, komt het met gele
gen. De duivel hale Holbein de Jongere en al
de vrouwen van Hendrik de Achtste, onthoofd
of niet. Ach wat is het leven ingewikkeld!
Ze boog zich ver voorover en keek hem op
merkwaardige wijze aan. Het scheen hem, alsof
haar ogen steeds groter en nadenkender wer
den. Plotseling sloeg ze de ogen neer en werd
rood als een bakvis.
Daardoor verloor hij zijn zelfbeheersing en
werd wakker. „Is het uur om?" vroeg hij.
Ze schrok en streek het haar glad. „Welk nur?"
„De algesproken pauze,"^zei hij. „Die was ik
aan mijn familie verplicht."
„O ja." Ze keek op haar horloge en zei:
„U hebt nog de tijd. wel te rusten."
„Heb ik dan geslapen?"
„Ik hoop het," zei ze.
„Gesnurkt?"
„Hoe kan een mens zo vergeetachtig zijn!"
Op dit ogenblik ging er een heer door de gang.
Een heer, met een witte baard en een donkere
bril. Hij keek in de coupé en liep langzaam ver
der.
Juffrouw Trübner vroeg: „Kent u die heer?'
„Neen," antwoordde de heer Struve, „maar
ik heb zo'n voorgevoel, dat de gewaardeerde
kennismaking spoedig zal plaats vinden."
En hij kreeg gelijk.
Toen hij op de veerpont tussen de eilanden
Seeland en Laaland de coupé verliet om een
Erich Kdstner:
beetje beweging te nemen, ontmoette hij die
heer opnieuw. Deze bleef juist voor een van de
passagiers staan en vroeg om vuur. Een wan
trouwig mens moest het opvallen, dat de man
die hem zijn sigaret toestak, de wit-gebaarde
iets toefluisterde. Opmerkingen tussen vreemden
worden gewoonlijk niet gefluisterd. De oude
heer ging verder.
Rudi Struve slenterde achter hem aan.
De oude heer nam de coupé-vensters op.
Struve volgde zijn blikken en merkte daarbij
een man op, die uit een coupé derde klas naar
buiten keek en een oog dichtkneep toen de oude
heer voorbijkwam.
En deze man had onder het oog dat hij
dichtkneep een opvallend rode neus. Die neus
kwam Struve bekend voor. Hij liep naar de
reling en keek vijf minuten naar de Oostzee,
de zilvermeeuwen en de boeien, die de vaar
geul aangavenDaarna draaide hij zich om
en sloeg het venster van de coupé derde klas ga
de. dat het hem blijkbaar had gedaan.
Naast de man met de rode neus ontdekte hij
de kleine man met de omhooggeschoven oren.
En ook de derde, die hij voor de Amalienborg
enige kans van slagen had: er
was geld voor twee keer maar, maar
Victoria werd gehuurd, voor dertien
zondagochtenden....
Mastklimmen
Op 27 februari 1955 werd de eerste
„ochtend" gehouden. Er was veel be
langstelling waarschijnlijk ook om de
spreker. De bekende Johan Bodegra
ven had namelijk de primeur met als
onderwerp „Mastklimmen Het
bleef voor hem niet bij deze eerste
keer Nog vaker heeft hij het publiek
geboeid met onderwerpen als: Het ei
en ik; Bent u hoog genoeg verzekerd?;
Wie brengt me thuis?
Men herinnert zich trouwens nog wel
andere onderwerpen: „Is Elvis Presley
'evensmoc?": „Wat Billy Graham kan,
kunnen wii nok". Wie in Vi
Veel meer dan predikanten spraken an
deren: Leo Pasman, Goos Kamphuis,
Wika van Ginkel Er waren forum-!
ochtenden en filmochtenden. Er was'
muzikale begeleiding van een saxofoon-j
kwartet een violistengroep, het Cros
kwartet en van vele anderen.
Dit zondag jchtendwerk in de Victoria-1
bioscooo heeft in heel Nederland de]
aandacht getrokken, ook buiten Amster
dam, ook in ons blad.
had gezien. En tegenover hen, louter tussen
boeventronies, zat de goedmoedige, reusachtige
loden toerist, die met Irene Tübner in d'Angle-
terre had gezeten! Rudi Struve begreep dezt ds. Langstraat, roept herinneringen op
groepering niet. Wat had die athletische, recht
schapen kerel tussen zoveel boeven te maken!
Of was hij soms helemaal geen rechtschapen
kerel!
Struve ving ten spoedigste de terugtocht aan.
In een versneld tempo ging hij naar zijn coupé.
Het was te hopen dat er gedurende zijn afwe
zigheid geen verrassingen waren gebeurd. Hij
sprong de wagontreden op en rende dbor de
gang. Vlak voor zijn compartiment remde hij
en dwong zich tot kalm lopen.
Juffrouw Trübner zat nog op haar plaats en
peinsde.
Hij ging in zijn hoek zitten.
Ze wendde hem haar gezicht toe en hief plot
seling de blik. boven zijn hoofd uit. Hij volgde
haar ogen en bekeek het bagagenet Neen, de
koffer was er nog. Zij glimlachte en vroeg:
„Speelt u brievenbesteller met uzelf?"
Hij begreep niet wat zij bedoelde.
„Kijk maar eens naar uw hoed," zei te.
Hij nam hem af. In het lint van zijn hoed stak
een enveloppe.
„Merkwaardig," meende Ihij, nam de brief en
opende hem.
Op het blad papier stond, geschreven in blok-
lettersWIE ZICH IN GEVAAR BEGEEFT
GAAT ER IN TEN ONDER!
Hij vouwde het blad op, stak het in zijn jas
zak en fronste zijn wenkbrauwen.
„Iets onaangenaams?" vroeg ze.
„Ach wat," zei^ij en deed zijn best onschul
dig te glimlachen. „Een grapje van een oude
kennis." (wordt vervolgd):
maand het eerste incident bij Sakhli
Sidi Joessef plaatsvond en
het leven
gekomen, dreigde de Franse p«
mier Gaillard met vergeldingsmail
Rode leger bezorgd
over de godsdienst
Op 23 februari gaan de deuren van
Het Victoria-theater, dat de groep zo
nu en dan „ons" theater noemt, voor|
de honderdste keer open. Bijna honderd]
maal lieeft nu al in Victoria de bood-|
schap van de overwinning geklonken in:
de samenkomsten. De vaste bezoekers!
hebben voor die dag een jubileumgift
opzijgelegd.
Het Evangelie Ir» een bioscooo. Het is
voor velen een begin van een ander Ie- -
ven geworden. Velen die de weg naar De godsdienst is een probleem, dat de
de kerk kwijt waren, vonden door de Sovjetstrijdkrachten nog zorgen baart,
onen deur van de bioscoop, de weg zo moet het orgaan van het rode leger
die ten leven leidt. de Rode Ster toegeven. In een lang ar
tikel noemt het te Moskou verschijnen-
Zcs kerken in het oude gedeelte van de] de blad de religie een „schadelijk bij-
Engelse universiteitsstad Cambridge I geloof, dat het leger in de weg staat
zijn „overbodig" verklaard en zullen bij zijn vorming van goede soldaten en
niet meer gebruikt worden voor kerk- geschoolde strijders voor het communis-
■Tiensten, maar voor andere kerkelij- me".
ke doeleinden. Men heeft uitgemaakt. Tijdens de laatste oorlog zijn er ge
lat er in het centrum van Cambridge vallen voorgekomen van dienstweige-
te veel en aan de buitenkant van de.ring oo religieuze gronden, zo deelt de
stad te weinig kerken zijn. IRoae Ster mee.
ten in Tunesië en Marokko noodza-
kelijk is om te voorkomen, dat AI- r«elen' ,a s de van aTfJ
serijnse rebellen naar beide landen s,e er niet voor da'
uitwijken of van daar uit aanvallen
doen op Franse stellingen. De vroe.
gere protectoraten verschillen in dit ™Sen.
opzicht van mening met de Fransen gebeurtenissen van zateraij
en het geschil, dat hierdoor ont- kan worden opgemaakt, dat de
staan is, heeft reeds geruime tijd de ütaire autoriteiten in Algerije w
nieuwe relaties tussen de landen on- degelijk instructies van de regent!
derling vertroebeld. in Parijs hebben ontvangen. Het t
Tunesië en Marokko zijn van me- evenwel de vraag, of deze legem
ning, dat ook de Algerijnen recht instructies niet wat al 1'
hebben op onafhankelijkheid en ruim heeft opgevat, ook al bewetf
vooral de Tunesiërs hebben de laat- «lat slechts militaire doelen wef
ste tijd de Algerijnse opstandelingen den geraakt.
openlijk gesteund. Zij weigeren te We kunnen ons niet voorstellen, ds'
erkennen, dat Algerije sedert 1947 het de bedoeling van premier Gal'
een integrerend deel van Frankrijk lard is geweest, zich
uitmaakt, zoals de Franse politieke moord te bedienen om een tegen-
partijen trachten vol te houden. stander tot rede te kunnen brengen
Om te voorkomen, dat het leger van Hij dient de aanval van zaterdag dm
Tunesië snel zou worden opgebouwd ook streng te veroordelen, wil hij d'
en de aanwezigheid van de Franse Schande kunnen uitwissen, die ovei
troepen in het land overbodig zou zijn land is gebracht.
Benoemd tot onderwijzeres aan d
Prinses Beatrixschool te Huizen (N.HJ
mejuffrouw M. E. Rebel te Monster,
aan de Ds. Van Koetsveldschool te R":*
terdam-West: mejuffrouw J. Meestert
te Rotterdam: aan de Da Costaschw
(afd. g.l.o.) te 's-Gravenhage: meju?
frouw E. M. Belger te 's-Gravenhagn
aan de Derde school met de Bijbel tt
Emmeloord: mejuffrouw G. Riernei-
sma te Koudum; aan de Van Löbes
Selsschool te Arnhem: mejuffrouw
M Morsink te Harskamp.
Het blad denkt zijn waarschuwinl
voor de godsdienst kracht bij te zetteï
door het meedelen van enkele gruwel
verhalen over secten.
