DE MAN, DIE TE
LAAT KWAM
ïïSMsê MëSiS
Het geval van de dartele hond
EEN ZACHTE
WINTER?
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 14 DECEMBER 195?
T~\E hofmeester had
me, nog toen we
binnengaats waren,
aangeraden tijdig
naar dek te gaan en
daar te blijven tot we
de volgende haven
waren binnengevaren.
„Het is buiten boos
weer, meneer", zei hij,
„en voor u niets ge
daan in de salon of in
uw hut. Frisse lucht
zal u vrijhouden van
zeeziekte."
En zo stond ik. diep weggedo
ken in de kraag van mijn over
jas. aan de railing op het ogen
blik. dat de boot zich losmaakte
uit de omarming van de pieren.
Ik keek op mijn horloge. Het was
twaalf uur middernadht. Een zwa
re storm beukte de zee en joeg
water metershoog op. De boot
lllllill
stampte M.
naar mijn gevoel tientallen graden.
De lucht was inktzwart. Aan bak
en stuurboord zag ik. rijzende en
dalende, de groene lichten
in de wereld een nieuwe zaak op- treffen. Lach er niet om. zei de we Hongkong verlieten, was
zetten, het liefst een kunsthandel Chinees, toen John in lachen uit- j0}m buitengewoon opgewekt. In
mst een internationale naam." tmrstte het is de verschrikkelijke het beain schonlc ik'faar gee„
TIE MAN keerde zich neer mij k" dat' niet begrijp». en laT dat "«"da'ht aan. Ik had genoeg met
-L' toe. „Ik verveel u toch niet?" ook nooit begrijpen. Maar doe me mezelf te doen. China was me
,,Nee, nee," zei ik. „vertelt u een groot plezier, mijn beste vriend meer lief geworden dan ik had
rustig verder." En hij vervolgde: laat onze vriendschap niet ver- gedacht en het vertrek greep
„Dat is zijn ongeluk geworden. We broken worden door dit beeldje, tne aan. Maar toen ik
schommelde hadden vriendschap gesloten met dat het niet waard i
goede railing hing
het ver-
i tegenliggers. Zeven lange end vertellen.
dacht rk. en dan zijn we pas treerde hij met de mooiste kunst
moeten zijr.. en ik vroeg voorwerpen, die ik ooit heb ge
had ingewijd in de diepste ge- wilde niet luisteren. Elke keer, dat het iemand tot me ze
China. Hij kon boei- we bij de Chinees op bezoek waren op, John heeft het beeldje.
elk verhaal ill-js- begon hij over het beeldj-
me af hoe ik die uren zou door
komen. Ik had op het laatste ogen.
blik nog getracht mijn ticket in te
wisselen, maar bij
passage-afdeling had
men mijn bezwaren
tegen de nachtelijke
overtocht luchtig
weggepraat. Goed.
er was een stevige
storm, maar die zou
een paar dagen aan
houden en het
v—. avond, toen de Chinees, voor Be rende naar John's hut. Toen
de zoveelste maal had gezegd, dat lk binnenkwam zat hij op de
hij er nooit en te nimmer afstand IandYa" z*i? £°01t.en,"} zl>b ha.n-
doen, riep John uit: Dat hield^hy het beeldje
Ze maakten zelfs op mij
fascinerende indruk. John Macclod - -
kocht veel van de Chinees Kisten 'beeldje moet ik hebben, ter. koste Chinees rachag. niet. vroeg hij.
ÉÉN KOK.T
M0* H.J. WAALWIJK
..Toen John dat had
kwam er een angstige blik
ogen van de Chinees. Mijn beste
vriend, zei hij. behoud uw ver
stand. Doe geen ondoordachte din
gen, het zou u slecht vergaan.
Want evenals het beeldje mij
niets. John stond op
kwam naar me toe. Wees er niet
jn_ boos om, zei hij. ik heb het te pak-
ken gekregen door bemiddeling
,V van een van de bediendes, maar de
j eigenaar is er schadeloos
ae ctelH TV VicT
men. Maar één
niet kopen. Dat was e=n
beeldje van ongeveer 25
te. Het was vervaardigd
wit ivoor, maar dat wa:
aantrekkelijkste. De aantrekkings
kracht van het beeldje zat in de
ogen. Die ogen keken je
hoog-
niet het
JK tuurde door de donkere nacht
naar de verdwijnende kust
lichten. Het slingeren van het
schip maakte me onpasselijk. De u
felle wind drong door mijn kle- hielden je
ren en ik was binnen de tien Als je eenmaal naar het
minuten verkleumd tot op de keek, kon je er je ogen niet
botten. Ik overdacht of ik er Y3J} afhouden. Je moest er naar doordaehte Hinsen
Mar 3"\aZ'rtaZaJm *%8» ïdd
beschutting te zoeken, numr ie w.t moest" het koste:
zekerheid, dat ik in korte tijd de Chinees. Maar deze schudde j„„_ lh.hl,.n +r,t
.„eer rf.i, mordm ge- het hoofd. Nee, mijn beste vriend "1°*.-duur hebbe" tot
steld. Ik heb hem er 10.000 voor
laten uitbetalen. Ik denk, zei hij
lachend, dat hij het geld nu wel
ie pakken heeft. Ik wist niet," ging
E'Euau idciv.ee ti - de man verder, „wat ik moest doen.
geluk brengt als ik -het verkoop. De woorden van de Chinees kwa-
men mij in gedachten: Ik zei: je
stuurt dat ding terug van uit de
eerste de beste haven, die we aan
doen. Nooit, antwoordde John.
Nooit. Denk om de waarschuwing,
die het onrechtmatig in
krijgt. Ik wil u daarvoor» na
kelijk waarschuwen, mijn
vriend. Het werd verder een muei- TT..
lijke avond. De gesprekken verlie- beet lk "e.m *?e' Hy lachte. Man
pen stroef. De Chinees bleef in ge- wees verstandig zei hij denk je
dachten verzonken, en hoorde niet beus dat z0 n beeldje bet ]ev?ï}
eens wat hem werd gevraagd. Toen van een mens kan beïnvloeden,
we opstapten gaf hij John een hand
m
AVOND van de eerste dag.
Voorspellingen zijn vaak
teleurstellend
(Van onze weerkundige medewerker)
Er is zowel vóór, als even na de jongste wereld
oorlog een tijd geweest, dat ook het KNMI te De
Bilt in de herfst (november begin december) ziel
waagde aan een wintervoorspelling. De laatst
jaren doet het voorzichtige KNMI dat niet meer!
Ten dele omdat men nog niet zo ver is gevorden
om met een grote kans van slagen een voorspelling
op langere termijn te geven, deels ook omdat mei
er niet voldoende meteorologen voor heeft, die di
terrein der wetenschap kunnen verkennen, hetgeen tot dus
ver op de hoofden van slechts twee tot drie personen te
recht kwam.
Nu houdt mei
le landen, zoals
in het aardige t
je „Weersverwachtingen op lan
gere termijn" van dr. W.
zich in bijna al- sie ikwam, dat de winter 1957
ïen dit kan lezen gemiddeld een winter met een
duidelijke boek- ven normale temperatuur zal w
Nu heeft dit punt der weerkun
Of is een zachte winter
Bijl (KNMI) en verkrijgbaar bij de (in de toekomst zien) bij
de Rijksuitgeverij in Den Haag. nige lezer belangstelling, zoals
wel bezig met voorspellingen op uit verschillende reacties in
lange termijn, waarbij het toch loop der jaren wel is gebleken,
wel voornamelijk de Duitse me- In dit artikel willen wij in he
teorologen in Frankfurt zijn, die kort nagaan op welke gronden ge
elke maand in „Die Grosswetter- noemde meteorologen een gemid
lagen Mitteleuropas" een uitvoe- deld zachte winter m
rig overzicht en ook een progno- gen verwachten,
se voor de komende maand ge- Zo is in de periode van 1850 to
ven. 1956 gebleken, dat v
zonnevlekkengetal van middel
Conclusie zacht tot midden oktober met
stens tien eenheden toe nam i
Zo kregen wij dezer dagen een maal dal dit ?«"hiedde,
bijlage vin geniemde maandelijk- daaJ.°ï,,v°l8end' w™'ers 21 1
se uitgave in handen, waarinde zag" bl«ve? (88 ?ct'-
meteorologen Dinies, Hofman en Wanneer m september de ludhl
Trenkle een zeer uitvoerig over- ftV,t„in..^Ilddef- en Zuid-Euro^
zicht met vele cijfers hadden ge- f?13"?;?®1 te ,la?8 blag
geven, waaruit men tot de conclu- i,e h°°f' W'?1 d.'
Va„ het ogenblik af, dat John het 'J.™
di" wiida Mi bet kopen. S^n^iteS oog op JU
doet U dat niet- dan zai U rust
dreven, weerhield
wonderde me, dat het stil bleef
aan dek. Van de overige passa
giers was er dus blijkbaar nie
mand. die als ik, van die vreem
de ziekte, die bij passagiers niet
alleen maar ook bij ervaren zee
lieden kan optreden, kort nadat
een schip buitengaats is, last had.
Ik vroeg me af wat beter zou
zij.i óf stilstaan óf heen en weer
lopen. Ik besloot tot het laatste.
Maar juist toen ik m\j wilde
omdraaien om de wandeling te
beginnen voelde ik een hand op
mijn schouder en ik hoorde een
stem: ,JZn, gaat het al wat
beter?"
"l/ERRAST en verschrikt tegelijk
V keek ik om. Voor me stond een
man. wiens gezich'. gedeeltelijk
schuil ging onder de neergeslagen
brede rand van zijn hoed. Hij was
Iets langer dan ik, en wat breder,
en naar ik vluchtig schatte
een paar jaar ouder. Toen mijn
antwoord wat lang uitbleef, her
haalde hij: „Ik vroeg of het al
wat beter gaat."
„Het gaat best," zei ik. „waar
om dacht u, dat het met mij niet
goed zou gaan."
Hij haalde de schouders op, ..De
hofmeester vertelde me zo iets.
Hij zei me, dat u hem om een mid
del tegen zeeziekte had gevraagd
en dat hij u toen had aangeraden
de hele overtocht aan dek te blij-
„Dat klopt," antwoordde ik.
„maar wat doet u aan dek, ook
moeilijkheden?"
Op die vraag antwoordde de man
niet onmiddellijk. Hij zei: „Mijn
ervaring is, dat je als Je goed zee
ziek bent, de behoefte krijgt naar
de kapitein te lopen en te zeggen:
man, gooi me maar overboord, dan
ben ik er tenminste van af. Maar
zo te zien, bent u nog niet zo ver.
Met u zal het wel loslopen."
Een ogenblik zweeg hij en ver
volgde toen: „In de salon is het
rustig op het ogenblik, maar ik
kon het er niet uithouden. Het
stormt me te veel en dat werki op
mijn zenuwen. Bij weer als het nu
is, drijven onrust en herinnering
hij. vraag wat je hebben wil,
maar dit beeldje mag ik je niet
verkopen. Het hoort bij mijn fa-
De 1
later. De weerberichten
voor de eerstvolgende 48 uur wa
ren goed geweest, en niemand be
greep iets van de plotselinge ver
andering. Het schip slingerde zo
als deze schuit nu slingert en het
de lucht. Fel-
g John niet. Heb je
sirtsu»,*.
een wrede uitdrukking. Ik hapte
naar adem. Het beeld, stamelde ik
in mezelf, het beeld. Ik rende mijn
hut uit naar het dek en doorzocht
het tot in alle hoeken, maar ik
echt niets aan doen."
het geval was, volgde hierii
van deze .gevallen 13 maa
chte winter (93 pet.)
In de 16 jaren (sinds 1844) da
ner in Midden-Europa
bleef en de regenval zoa
augustus als in september
Ion. John
in onze hut. We luister
den naar de gierende
wind. Geen woord werd
tussen ons gewisseld.
Plotseling zei John: Ik
voel me niet goed, ik
ga wat frisse lucht ha-
Chinese bediende. tfjn gezicht
als een masker. Zo juist nog op
het dek, zei hij en vervolgde zijn
WJ^eiaten, ik kan dek. Ik ging naar mijn hut. de
Wie is deze man? vroeg ik
zweeg Hij sumrde uit mezelf af. In mijn hut open- "ehSfSStsuiid fiii* Kn'
Map 7'j. ACe' tvera. opge- de ik mijn koffer. Ik graaide maal kwam te liggen, volgde hier
sr»"o^suer£ «rn
hij: „Op een avond, maanden i* hield een beeldje in mijn In de 18 jaren sinds 1844
later, zat ik op mijn kantoor in hand. Een Chinese boeddha. Duitsland zeer
hotel in Londen, toen de ik keek er naar. Het beeldje volgden hierop" i¥ Mchte'winteS
staarde me aan met ver- «Spet.)
liftboy
de storm Chinees heeft het afgegeven, zei t i"T* Vi7" a0ok wanneer de eerste septem
f was ik hij. Ik scheurde de envelop open. wrongen trekken. Ik stopte berhelft te nat was en de e
niet naar bed geweest en ik Er zaten f 10.000,in en een het in mijn zak en ging weer oktoberhelft droog, volgde i;
loos doodmoe. Ik stelde de kapi- stukje papier, waarop de ivoor- naar dek. De man stond nog 18 maal
tem op de hoogte van de ver- den: „Het spijt me voor uw Wi j_ „-jt,*-- tj.-: b-OQip mo rü i i
ÜSh.Hï.»W mi,smg van John. Hij Malde de vriend ik had hem gewaar- aa„ LanESim^baalde b«,tol wllto Se.'™il
schuwd. En Je ondertekening niet aan. L,angzaam^naame gens metMrologeDi de ksn
zachte winter in Duitslani
»ferni5it»r wün schouders op. Misschien is me gcl
neer in een van de andere hut- was van de Chinees uit Hong- ik het beeldje uit mijn zak op
ten gekropen, zei hij, er zijn kong.
wel twintig lege hutten op het
ogenblik. Op mijn verzoek liet
Ik bleef achter. Mijn
gedachten dwaalden af
naar Hongkong, naar
en wierp het met een
grote vriend, de hij het gehele schip doorzoeken,
Chinees. Plotseling
het alsof mijn hart stil
stond. Ik keek angstig
de hut rond en toen
bleef mijn blik rusten
op het beeldje. Daar
stond het, njaar er was
■reemds
bleef weg.
TK KEERDE terug
hut", vervolgde de
plan was het beeldje
het bij de eerste de beste ge-
„Waarom vertelt u mij dat al- in zee....
lemaal?" vroeg ik de man. Hij
zei: „Om u te waarschuwen! Wel-
ke hofmeester heeft u aangeraden
naar dek te gaan?"
V.
„Een keer ben ik te laat
oor u gelezen
legenheid met een excuusbriefje gekomen, laat het bij die ene keer
erdwenen, en in- Ik vertelde het de kapitein, maar
die haalde zijn schouders op. Jam
plaats daarvan
blijven. Ik heb op de passagiers
lijst gezien, dat u kunsthandelaar
bent. Mag ik mijn verhaal nu ein-
Ik knikte en verliet het
dek.
het
bij
ZOMER 1952. Ik wes. vertelde Arbetti,
n Genêve om een kleine opdracht uit te
'oeren. Daar ontving ik een tele-
jram van mijn chef, luidende:
Verzoek Gaston bespreking
'oortzetten stop zelf onmiddellijk
Spionnen in de schaduw (slot)
terugkom
stop c
i Césa
slingeren van het schip werd he
viger. Fijne waterdruppels woei
en mij in het gezicht. Met beide
handen greep ik mij vast aan
railing uit vrees, dat ik anders o
dersteboven zou gaan. De mi
naast me deed alsof de storm t
hem geen vat had. Hij had bei
de handen in de zak en stond enigs-
wijdbeens op het dek.
Ik wist toen, dat ik
onri» mij bekende vert
Zwitserland de Geneefae affaire moest lalen
uitwerken, omdat mij elders een belangrijke
opdracht wachtte, die geen uitstel gedoogde.
.Belangrijk' en .geen uitstel' lagen namelijk
besloten in de ondertekening oom César.
Ik trof mijn maatregelen. Ik droeg de Ge-
neefse zaak over aan .Gaston'. Ik vloog naar
de hoofdstad van mijn land. Ik arriveerde
om tien uur. Ik belde de chef op. Hij zei:
Ik verwacht je; kom direct naar mij toe.
Zijn stem klonk ernstig.
TK reisde de volgende
-*■ fiaff naar de stad
Ik bekeek de gegevens. Delluzia
de stad woonde in de straat.
(Neen, zei Arbetti,
toen ik hem vroeg.
welke stad, neen. in
dit geval noem ik-de cafés op het Buitenhof! "veef
gezelschap van ee
(ruim dertig jaar)
geboorte, sedert
Des avonds ontmoette ik het dat Marie-Josée het kon horen.
stad
man" woonde. Ik be
gaf mij naar zijn wo
ning. Ik liet mij
7 drietal, Na korte tijd vertrok Del
helper. Albert Parago. lunzia. Een conférence rouge, zei
In orde Gedrn® in huis, hij. Liefde of politiek? vroeg ik.
Gaan wel -
lunzia. Het
Josée was
jonge vlotte bijzonder. Vóór wij het be-
Belgi- seften, was het sluitingstijd. Wij
verlieten het café. Bij de uitgang
Papieren in orde. Gedrag
correct..Des avonds veel
Vertoefde dan als regel
dienen. Hij ontving woonachtig. Deze jonge stond mijn vertrouwensman. Hij
bezat
gemakkelijk te herkennen
Zij stond bij de politie gunstig be- middellijk. Ik
„dat de chef in de buurt
jou onmiddellijk verwachtte."
Toen Marie-Josée die woorden
i Del- hoorde, gaf ze een teken, in dit ge-
Marie- val een zwaai met haar arm. Zij
opgewekt. Het gesprek bevestigde het kokertje met twee
,nH»r K~ -"-o-foto's aan de halsband van
ist, dat Dellt
1 geven, waarop de
Lastige kli[
Bij al deze zoëven genoemdi
verschijnselen, die alle op eet
zachte winter wijzen komt toet
nog een lastige klip voor, een
waarvan het niet onmogelijk
dat deze de genoemde meteorolo!
Capri Amore e Poesla, door §en t°ch nog schipbreuk doet lij
Wim Allngs jr. Uitgeverij Het de"-
Wereldvenster, Baarn. Pe winter 1957—1958 valt
lijk nog geen jaar na een
Op vlotte en levendige wijze vlekkenmaxi-mum. De er
verhaalt journalist Wim Alings Jr. 'ieeft geleerd dat juist dan i
over zijn zwerftochten door Italië V6!1" en West-Europa niet zeidei
en over Capri. Het is een log- julst zee^ koude tot strenge
boek geworden van zijn beleve- ir»n^13
nissen. In dit geval geen uit los- j^na.aï ei? ^oc
se reportages bestaand boekwerk. Id® PuJtse weerkundigen, di
J» ""t zon'heeft'weerl Im d°°»la88—d
gegeven. Uit dit alles, hoe summier hlei
voor wie Italië kennen zal dit ook weergegeven, blijkt wel, da|
boekwerk vele herinneringen op- ilj die zich niet alleen vóór' elk
roepen, maar ook zij die dit land winter en vóór elke zomer, n
nooit hebben bezocht zullen er eUte maand met het opstellen
aangename uren mee kunnen verwachtingen op lange tcrmljr
doorbrengen. bezig houden, niet zelden teleur
Het geheel is verluchtigd met stelllngen krijgen te slikken ei
fraaie foto's van de Italiaanse J de *ewonc
kunstenaar R. Rossi.
Alles in de wind, door Toos
Blom. Illustraties en omslag
Alle Evers. Uitgeverij
rijn scherpe kritiek niet spaart.
Dan ja dan
Ploegsma, Amsterdam-C.
Saartje is een schipperskind
s uiterst hem, dat wt) het
belangrijk. Het geval ligt moeilijk.
Wij verdenken een m
rang, een ambtenaar
zer bondgenoten, van hoogst be- ja_dan
denkelijke contacten. Het is ver
moedelijk een geval van chanta-
van politieke chantage. Tot
kort gold de man als een
waicii. 11ci naa njij cc.i vllc- toonbeeld van fatsoen en plichts-
gende storm, dat John Macclod b®se*' a'f e®n trouw dienaar van
overboord sloeg." herhaalde hij Z1in lan£f- De laatste maanden
„We kwamen uit Hongkong I g^jj| gigjjfe
beleefd,
koeltjes. Ik nam mijr
toevlucht tot de direc
te methode. Ik zei
wat mijn vak was er
met welk doel ik bij tlV
gekomen. Ik vertelde wY,'T"a l" ^arag0 W
een en snder van ÏÜSSkl**?»
poedel, zodat zij zei tamelijk luid: Arbetti. de ohe( snelde mïtde toatblr.To" Frail
kend. Politieke betrouwbaarheid dan
in orde. Naam: Marie-Josée
Delabarre. Andere vaste contac-
Dellunzia en Parago niet
i mef Huib,
Marie-Josée vroeg: Zo'n haast? v^n8 de hond hij beet
Ik zei: Ja, ik moet een bevel op- *n ,lr
volgen. O-la-la, zei ze. Ze greep
•Q haai" tasje. Aaide haar poedel.
de buurt v.
hond hij beet me bijna! dat bet. sdhip te klein wordt,
en ik maakte mij meester van het kleine broertje er bij is, en rfe
het kokertje. Toen Dellunzia dat ook beter is voor Saartje dat dat'
zag, vloekte hij luid. Dat hoorden Z11 een Poosje aan de wal gaat
voorspellingen
willen wij de lezers wel aanradei
het reeds voor brandstof opzij gi
Amsterdam "im Saar" -gke 'Seld. na deze voorspellint
school. Ze leert mS*dLrvol
1_ de aprilmaand maar
arwadhten. Een verwachting
Engels,
haar is toch dat zij sa-
medeleerling,
geweest' ik 5liaöwVaZmSSS'SSS Slere'TZ
,t Uiidat het srthin te lrTein T,„ "'"mere Kans
i heel i
uitkomen dal
verwachting voor de komei
4 uur. Wanneer r.
er zelfs dan wel eens drooj
erwacht'"
Ik had
gezorgd.' dat le- <*W. orgel spelen en
„,,Atl.:,ook ontmoet Til illftrsniiu, Arr-tUr. el
hi^te^herm^en^r^nc^hifiH?^ de cafés o^Sfiïtte^oL Op^wéë Buiteiüióf'vloekte "iemand"luid! ZehS °P du antecedent,en van die merkt06^ =ata^oaYt?
,bJe," J f® «ffeht i? van die drie avonden zag ik het Marie-Josée keek op. In haar blik schooier. Hij is nu wel opgepakt, '^k^t dat Saartl
te spelen. Hij was een slecht ac- drietal on de torrati». mt la«r iets van verraccin» Parago gaat in dit geval vrii uit. wone belangstellin
spelen. Hij
ïr. Ik zei: Heel goed. U weigert
medewerking. Dan ga ik onmid- indruk Paraan
-""k ar jsaaLasj»
drama speelde zich af in de Zuid-
Chinese Zee. Maar laat Ik bij het
begin beginnen, tenminste," zo on
derbrak hij zich. „als u belangstel
len
dellijk
minister. Ik heb alle introducties.
Toen ging de man door de knieën.
i zijn houding. Wij hebben Hij vertelde. Het
lang,
lijk en levendig. Ik overwoog: Wat
te doen? Ik zond mijn vertrou
wensman naar de chef met een
het licht, dat hij in de oorlog gen, dat het belangrijkste
is: Den Haag centrum
activiteit van de groep, naam
de oorlog de leider Pietro Dellunzia.
i het licht.
mijn verhaal"' De betrokken is geweest in verwikke-
knikte „Goed." zei hij. „daar komt lingen. die niet verkwikkelijk
het dan. ren. Onmiddellijk na de oo
kwam de zaak niet aan het li
John en ik hadden een jaar Blijkbaar is het geval later be- weigerde ik de hand
of tien in China handel gedre- kend geworden aan een groepje Ik zei: In uw plaats
jx-r? nlc nnonf iv7n ppt» Rrito mannen, die ik zal bestempelen maandje met ziekteverlof
nannt.phnninn n» als documentenhandelaren. Zij Die Dellunzia kan gevaarlijk
maatschapp j. ue eerste jaren hebben de ambtenaar benaderd den. als hij hoort, dat u loslippig
waren erg moeilijk en zwaar. en hem de man is geen kracht-
i nog contacten leggen figuur gedreigd
7elfs laf "aa> tnex mei
k?rt faPP°rt- Daags nadien
zeg- vmg ik een telegram, luidende:
Aandelen Belgische maatschap
pij stijgende stop adviseer koers
'ïetro Dellunzia nauwlettend volgen stop morgen
ïeiro Deuunzia. nader bericht stop Oom César
afscheid. Demonstratief Ik wist tnen Hat iv h. r!i"'
Parago gaat
Hij deed wel
aai x-ai in z'^n *even' docb
wee te^eaan mentenzwendel wist hij niets. Hij
weg te gaan was de lijfwacht en fiStJerke hand .J
van Dellunzia. Ja, heren, zo laj
Iemand kwam naderbij. Hij had het Seval.
de poedel aan de halsband. Het
was de chef. Uw hond, madame
Dupré? vroeg hij. Marie-Josée
T°-rsS =1;
dit geval vrij^ uit. vYone belangstelling heeft v
- lelijke dingen ziek- Door haar bemiddehng mag
van die docu- SaartJe gaan studeren aan het
conservatorium. Een fris boek
voor meisjes van 12 jaar en ouder.
Met lege handen, door Mie
van 't Sant. Uitgeverij M
Eu Marie-Josée?
niet alleen met de Chinese han- making
delaars in de havensteden maar wensen
ook met die in de binnenlanden, sen wai
En daarom werd het in die eer-
ste jaren veel reizen en trekken, mee{! zf
niet altijd van gevaar ontbloot
en erg vermoeiend. Langzaam
aan echter bouwden we een or
ganisatie op. die hecht en stevig
was, ook financieel.
bent geweest. Misschien moet ik
openbaar- hem dat wel laten weten. De zaak Bu7tïnhrf.'7k"7e'fte'mtt'
1 hl) pniEP iQ hplanffnilrpr Han TTu/ met TTo het drietal
toen. dat ik de Belgische
>luu>v 'uet uit ket 00g mocht ver-
„sn ule?zen\ dat ""Jn omtrent haar
bijzonderheden wist en dat ik de
ilgende dag nadere instructies
u krijgen.
Die avond ging ik
kort met haar. Ik hoorde Marie-
Josée mompelen: Goed, zoals U
wilt. Toen verdween zij met Para-
Mees. Uitgave L. J. C. Boucher, het schrijven van dit boek ongt
Den Haag. twijfeld goede bedoelingen gehaa
Ook dit Goddelijke kind is niet SetreiW^t indJUk ge
A vergeet het belangrijkste. Wat reid^e^baimeV^He? k* niet heeft aangekund. °^nvei
gebeurde er met die Marie-Josée? rfnHs fiat J haal over d€ ion®ge vrouw
Beunin-gen doet
Begrijp je dat niet, zei Arbetti,
de aanvaarding
h„r poedel in "de 55SSÏ Ï&JSZSL
:p.rt hed! «SÏÏl ^'d- SSSlk"
geringe omvang. Mien
de Lange Vijverberg
Hoe het wu
gesprek
"Ja. dat heb je verteld. En....?
Man »i irKntti Ui j.z vernaien i
5 belangrijker dan Uw rust. De
ïan werd bleek om de neus en rj» hnnH
de gebruikelijke: Ont- liet zich imponeren. Twee dagen mij de 'gewenste aanleiden,
n amhtnliikp sphaimen latar las ik in Hp krant Hat hii in. *._J 8 .Wen?ce aanieidin|
de buurt
tafeltje.
dartele poedel, gaf
itelijke geheimen, later las ik in de krant, dat hij
papieren en wat dies derdaad ziekteverlof had gekre- wr„llluw,r,nn.l.B(i
?r„dik sus-tas1' ïiïrj:
doch beheerste mijn neiging tot
de chef)
En hij toonde
der bars.
Rit:
te opge
Man. «I Arbettii hij" wist, dat SSSS wdïeprXj
aar was. En hij zei. U be- inverdraaezaam) mat Bot va.Cf heeft gedaan heeft bij ons een oc
gt my alle gegevens, die ik feest eifenliik niot.Q tl malnÜ' bevredigd gevoel achtergelaten.
Marie-Josée
karakter en aanleg
treft zeer verschillend waren
konden we het uitstekend met el-
De man in kwestie verdient na
tuurlijk oneervol ontslag en even
tueel een fikse straf. Toch hebben
wij zijn regering niet verwittigd
van een en ander, omdat voor ons
het oprollen van die documenten
bende heel wat belangrijker is
dan de val van die ambtenaar.
Den Haag
deed metalen kokertje. Dat heb ik (ver
een beetje uitdagend. Ik maakte
haar een compliment over de poe-
afspraak
del. Ik maakte voorts
met het drietal voor de volgende Arbetti, toen ik ji
prettig, 1
telde hij) van de halsband
poedel genomen. Met een clips be-
«tigd. D, zaak was «nvcjjdl, <ufIT'haar'
avond. Het
I r* Ku.« u«»x Den Haag. Ik had ®e"s. 'F' tF,r/ns lTe *kunn/r?
L telefonisch toestemming gevraagd E" ®"'rizeii}k Marie-Josée. Zij
ik hield cr helemaal geen liefheb
berij op na Mijn doel was ln dc
kortst mogelijke tijd veel geld ver
dienen om dan na een aantal jaren
ergens waar het klimaat goed was
te gaan rentenieren. John hielt ledreigingen. Het
niet van rentenieren. Als we ove
de toekomst spraken, was hij al
tijd degene, die met nieuwe plan
nen kwam. Met het geld in China
verdiend, wilde hij ergena anders
Jouw taak. Arbetti.
bende op te blazen. Ik raad je
om die ambtenaar (en mijn
noemde een naam. die een goede
<lank had in de internationale po- formaties
litiek) op te zoeken en uit hem
oersen wat je maar kunt.
gebleken, wijkt
de Nederlandse instanties
assistentie te verzoeken. Ik kreeg
de die toestemming met de toevoe
ging: Zo weinig mogelijk. In Den
mijn chef Haag zocht ik een onzer vertrou-
op zej hem, in-
betreffen-
De volgende avond
F\E volgende ochtend kwam mijn
A-f vertrouwensman bil mii. Hii traf
dat mijn chef niet schertste of
blufte. Daarom stemde zij toe
..Goed, zoals U wilt" waren haar
slotwoorden. Jij (zei Arbetti tot
informatie Vmdt natuurlÜk. dat we haar
RplJi^hP hadden moeten laten arresteren
Doch je miskent onze stelregel:
1M». kort SIJS 5^82%? 1
iartele Hond". Een vrije Marie-
Tosée was voor ons als inlichtin
genbron veel waardevoller dar
aen Marie-Josée achter de tra-
r wolven, doo1
Geen winter
Kurt Lütgen. Vertaald"'
mevrouw A. Rutgers van de
Doeif-Baseau. Uitgave Ploeg!
vertrouwensman by my. Hy gaf nimrë
een briefje van de chef. Op -upré -
eenmaal had. Een Belgische
met een poedel, dat zette stairegei:
een. In 1945 kort ^_za?k 18 belangrijker dan de
de wapenstilstand,
een jonge Belgische vrouw. Z.1
opereerde met een andere hond,
een Groenendaler. Ik wist spoedig,
dat Marie-Josée Delabarre en die
uit 1945 zy heette toen
Seizoenen, door Siegfried E.
van Praag. Uitgave H. P.
Leopolds Uitgevers Mij N.V.,
Den Haag.
fHI!LetTr,S®LZ°eSen" bewijst Siee- poolijs."d7 dë^d"
gaSd fchrlWer tea7gii^"eHr- f®"* mann}ng is zeker, maar stui
1Jver laat dr. man Jarvis van „De Beer'
Een te
b^l. .wordt jingesióten""door C hë fl
j.. J {je gehe2e bf.
de de verblyfplaats van Pietro het eerste gezicht v
Dc Dellunzia en verdere bijzonderhe- zellig briefje van ee
den omtrent deze n
dezelfde
Ik be
sloot te handelen. Ik liet Dellunzi
veten, dat jij „verdacht" was en
met de politie samenwerkte.
natuurlijk len. Mijn
mocht niet ge-
aak is in dit hoogst ernstige ge- schrijding.
worden. Gooi het bij de
op illegale grensover-
•i ik. Tv
dagen la- Marie-Josée des avonds zo lang buurt. Ik wachtte op de „honden-
p„„ - mali uarvis van „De Beer
Benedix, leraar klassieke talen op het waanzinnige besluit
oensioengerechtigde leeftijd, ver- met de X^sarte MaeAUaT'e
lalen over een lyceum schrijven, reddingstocht te ondernemen!
En die ambtenaar, Arbetti? vf13 utv®/ geworden, die Dankzij de prachtige hulD van Fsl
Di, kzerd, ttiet van ziaktt- F'l
- ï.e?maM^"dÓn1ïïlTïnVraag di"l2 J' F^e"rbattr°^'e" "«Si "ill
gewilligd. zijn 8cherp en raak getekend.
Basenau uitstekend.
