c
Weerstanden tegen de
overorganisatie
i
Verantwoordelijk leven
in gevaarlijke wereld
Kommandant en mevrouw Thykjear
namen hartelijk afscheid
Puzzel mee
1
Hogere Chr. Landbouwschool
van de C.B.T.B. geopend
Knap öp die kale schnnr met Ceta-Bever Bnitenbiits
INNSBRUCK
Eert woord voor vandaag
Kanttekening
De kerk als oase
Ook in de RJC. Kerk worstelt
men blijkbaar met het probleem
van de over-organisatie. De
(r.k.) Bazuin schrijft:
szynski uit de gevangenis
bevrijd (in de nacht van 29 op 30
oktobr vorig jaar) heeft hij de
eerstvolgende zondag daarna (4
november) gepreekt naar aanlei
ding van het epistel van die dag
over het thema: ,.De liefde ver
vult de ganse wet". In zijn preek
vestigt hij er de aandacht op, hoe
tegenwoordig een koortsachtige
activiteit wordt ontplooid door de
meest uiteenlopende publiekrch-
t "ke ins* illingen, die een kolos
sale waarde hechten aan alles
wat door de wet is vastgelegd.
Maar al nemen de wetten in aan
tal toe, en raken bibliotheken vol
met wetboeken, tegelijkertijd zien
we zo dikwijls, dat wetten niét bij
machte zijn de elementairste
vraagstukken van het persoonlijke
en sociale leven op te lossen: „Wij
hebben de betekenis van de wet
overschat". Vooral echter ontwik
kelt zich een illegaliteit, die alles
aantast en haar scherpste uitdruk
king vindt in de concentratiekam
pen en andere oorden van ellen
de. waar de gewone staatsburger
wordt gekweld in naam der
wet!
DEZE WOORDEN kunnen ons
tot nadenken stemmen. Ook in
onze „vrije" wereld, die overigens
door haar overgeorganiseerdheid,
haar stapels papieren met wetten
en richtlijnen, haar nimmer ein
digende reeks formulieren en sta
ten voor administratie en contro
le, langzamerhand drukkend be
gint te worden.
Wij naderen met rasse schreden
de grens van het „te veel", dat
wij niet meer kunnen overzien,
dat ons tot onverschilligheid stemt
en het gevoel van onzekerheid
Ïeeft, als leefden we in een chaos.
<ok een teveel aan zorgen door
allerlei instanties voor het welzijn
van de afzonderlijke mens doet
niet steeds veilig en weldadig
aan, maar roept ook gevoelens
van onzekerheid op. zoals dat
steeds het geval is wanneer ie
mand te veel goede raad krijgt.
Er ontwikkelt zich een perfectio
nisme, dat op onmenselijke fout
loosheid is gericht. Er mogen een
voudig geen fouten worden ge
maakt. Daarom maar weer nieu
we wetten en richtlijnen; nieuwe
controlemethodes, nieuwe admi
nistratieve middelen. Tot in het
oneindige. Dit is een „streven
naar de volmaaktheid", waar de
levende mens onder door gaat. En
dat hem. om te beginnen, belet toe
te komen aan de levenskunst, wel
ke onder meer inhoudt, dat hij
weet. hoe hij met zijn fouten en
gebreken moet omgaan.
JAMMER GENOEG kan men niet
zonder meer zeggen, dat het in
praktische leven der kerk allemaal
anders is. Ook daar doet zich een
overgeorganiseerdheid en over-
verzorging gelden, ook daar ver
menigvuldigen zich wetten en
richtlijnen, instituten en instellin
gen.
En het is veelzeggend, dat theo
logen van naam, zoals Karl Rah-
ner en Michael Sehmaus, zich in
de loop van dit jaar hardop zijn
gaan afvragen, of er op die ma
nier voor de afzonderlijke gelovi
ge wel voldoende ruimte overblijft
voor het nemen van persoonlijke
beslissingen: dan wel of het ne
men van beslissingen niet hoe-
langer hoe meer wordt overgela
ten aan organisaties en Instanties,
ten nadele van de vereiste per
soonlijke ontplooiing der gelovi
gen.
Jammer is dat alles, omdat zo
het praktische leven der kerk te
weinig tegenwicht vormt tegenover
het leven in de maatschappij. De
kerk biedt dan te weinig verade
ming; de drukkende atmosfeer
van reglementering en adminis
tratie in het maatschappelijke le
ven wordt door de kerk niet vol
doende onderbroken. Er bestaat
vanouds een zekere tegenpolig-
heid tussen kerk en maatschappe
lijk leven: wat men zich in het
ene laat aandoen, verwacht en
aanvaardt men niet in het andere.
Maar ontbreekt er wat aan die te-
genpollgheid. is de kerk te weinig
„oase", dan boet de kerk onher
roepelijk aan sympathie in. Wel
licht zullen we ook hier een van
de wortels van de toenemende on
kerkelijkheid moeten zoeken.
decentralisatie en om meer
ruimte voor persoonlijke beslis
singen in het leven der kerk wordt
ontegenzeggelijk bevorderd door
het overgeorganiseerde en ovtr-
verzorgende van ons moderne
maatschappelijke leven. „De Kerk
doet mij te veel aan politiek' bij
voorbeeld moge menigmaal een
uitvlucht zijn, waarmee mensen
de aandacht afleiden van de wer
kelijke doorslaggevende redenen.
met de kerk hebben
gebroken, er ligt in deze en der
gelijke opmerkingen wel degelijk
ook iets van een noodkreet en een
teleurstellr g.
De kerk moet inderdaad heel
haar spraakgebruik bewijst dat al
meer weg hebben van een ge
zin dan van een staatsgemeen-
schap. En het is geenszins ten on
rechte, dat men van de kerk tot
op zekere hoogte hetzelfde ver
wacht als van het gezin: herade
ming en herstel na de druk en de
nood van ons enerverende maat
schappelijke leven.
Daarom verdragen we het steeds
minder, wanneer de leidinggeven
de figuren in de kerk even ver van
ons af staan als de leden van het
hoofdbestuur van de organisatie,
en willen wij hen juist menselijk
Daarom mislukken in de pa
rochiekerken de goed bedoelde
pogingen om het te communie
gaan gereglementeerd te laten
verlopen („heen door het midden
pad, terug d or de zijgang" enz.)
Daarom is er een groeiend ver
langen naar kleine kerken, en
naar godsdienstige bijeenkomsten
„en petit comité". Daarom ook
is er het verlangen naar het ge
sprek. niet enkel in de strikte zin
van het woord, maar ook als stra
mien. als wijze waarop retraites
en verdere oefeningen dienen te
worden gehouden.
Het grondbeginsel bij dit alles
is de waarheid, dat de kerk meer
weg heeft van een gezin dan van
een staatsgemeenschap. We gaan
dan niet in de kerk wegvluchten,
om ons te onttrekken aan onze
verantwoordelijkheden in de maat
schappij. Maar we gaan in de
kerk herademen en nieuwe krach
ten opdoen voor onze taak in de
maatschappij. En zo ook zullen
we er effectief toe kunnen bijdra
gen, dat onze moderne maatschap
pij voor verdergaande ontmense
lijking wordt behoed.
Conferentie C.N.V.
Jaarlijks 1500 doden in verkeer,
1500 thuis en 300 in bedrijven
(Van een onzer verslaggevers)
Onze moderne wereld is een gevaarlijke wereld, waarin het leven
elk ogenblik van alle kanten bedreigd wordt. In ons land doen zich
jaarlijks 1500 dodelijke ongevallen in het verkeer voor en eveneens
1500 ongevallen met dodelijke afloop in en rond de gezinnen. Daarbij
komen dan nog 300 bedrijfsongevallen met dodelijke afloop. Helaas
maakt het schrikwekkende totaal van 3300 doden per jaar minder
indruk dan één spectaculair ongeval als de ramp van de Pamir. Be
zinning op en beteugeling van deze „normale" ongevallen is daarom
dringend gewenst. Deze uitlating is afkomstig van de directeur-ge
neraal van de Arbeid, mr. P. H. Valentgoed, die donderdag op een
te Utrecht gehouden conferentie van het C.N.V. sprak over „De vei
ligheid in de bedrijven".
Mr. Valentgoed wilde de bedrijfson
gevallen echter niet los zien van de
overige ongelukken. Bij de oorzaak is
Goedennacht
Slaapt U slecht door rheumatiek,
spit, ischias, hoofd- en zenuwpijnen,
neemt dan Togal. Verdrijft in al die
gevallen snel en afdoende die pijnen
en U slaapt heerlijk. Togal baat
Zuivert de nieren en is onscha
delijk voor hart en maag. Bij apo
theek en drogist f 0.95, f 2.40, f 8.88.
(Van een onzer redacteuren)
DE legervlag daalde tot boven de gebogen hoofden van commis
sioner en mevrouw Thykjear. En heilssoldaten en -officieren
zongen „De Here zegene en behoede u". Dat was het ontroerende
einde van de samenkomst in het Amsterdamse Krasnapolsky, waarin
gisteravond de kommandant van het Nederlandse territorie van het
Leger des Heils met zijn vrouw afscheid van Nederland en van de
aktieve dienst namen.
Bij alle goede en welgemeende woorden, die gesproken werden,
was het alsof de dank de vorm kreeg van een oude kathedraal: alles
wees naar Boven en naar de opdracht, die de kommandant zelf kort
samenvatte als: „Zielen voor Jezus".
En mevrouw sprak over het feit, dat
pensionering als officier beslist niet
betekent, dat zij heilssoldate-af is. Zij
dacht ook in Zweden wel gelegenheid
te vinden om te getuigen van Hem, in
wie zij sinds haar jeugd haar kracht
gevonden heeft.
Voordien hadden afgevaardigden van,
allerlei takken van Leger-arbeid het
woord gevoerd: de plaatselijke officieren]
en de soldaten, de maatschappelijke offi-1
eieren, de korpsofficieren, de gepensio-
neerde officieren („hartelijk welkom m'
onze kring"), het hoofdkwartier. Aardig
was de afscheidsgroet op rijm van een
delegatie van het Leger-jeugdwerk, die
een fruitmand aanbood. De delegatie
omvatte zowel een heel klein kaboutertje
als een forse voortrekker van de Leger-
padvinderij.
Dr. J. J. R. Schmal was verhinderd
namens de „leger-vrienden" te spreken.
Er zijn er veel in ons land, van de Ko
ningin af tot iemand die zo nu en dan
eens een zaal binnenloopt toe. Van hen
waren er ook in Krasnapolsky: wij zagen
o.m. prof. dr. M. J. A. de Vrijer, in wiens
vroegere Amsterdamse wijk ook het
hoofdkwartier van het Leger staat.
Zowel mevrouw als commissioner Thyk
jear spraken in het Engels. De komman
dant deed in zijn toespraak waarin de
humor niet ontbrak een klemmend
beroep op het Leger om getrouw te zijn
aar. de eens afgelegde beloften. Het
krachtigste getuigenis van Jezus is de
harmonie tussen belijden en leven. Kom
mandant Thykjear bracht bijzonder dank
aan de vrienden van het Leger, die er
voor gebeden hebben en het hebben ge
steund en soms verdedigd.
Niet heilsoldaat-af
Al verlaat het echtpaar Thykjear
Nederland als gepensionneerde officie-
om zich te vestigen in mevrouws
vaderland Zweden, nadrukkelijk
zeiden zij beiden, dat dit niet het einde
in hun loopbaan. Misschien is het
nog te vergelijken met een overstap
op een langzamer trein, maar het doel
blijft hetzelfde, zei de kommandant.
gemeenschappelijke factor in het
spel. Het gaat hier bijna altijd om de
geestelijke instelling van de mens, om
verantwoordelijkheidsgevoel en zijn
togen en plicht om de gevolgen van
zijn handelingen te overzien. Ook in de
bedrijven kunnen de ongevallen nooit
worden voorkomen door technische af
weermiddelen en beveiliging alleen. On
juiste menselijke handelingen vormen
de grootste factor bij de oorzaken hier-
Een goede vakopleiding, een goede
sfeer in ihet bedrijf zijn belangrijke fac
toren bij de preventie, maar de be
ïnvloeding in de richting van een ver
antwoord handelen moet al in 'het gezin
beginnen. Als Jantje bij zijn thuiskomst
uit school z'n tas op de trap neergooit,
de kiem voor een ongeluk al aan-
Juridisch gezien Is de ondernemer in
eerste instantie verantwoordelijk voor
de naleving van de veiligheidsvoorschrif
ten der Arbeidsinspectie in zijn bedrijf.
De Arbeidsinspectie zelf is verantwoor
delijk voor het toezicht op de naleving
der voorschriften.
Als we constateren, dat in Neder
land nog lang geen maximale be
drijfsveiligheid is bereikt, moeten
we tevens inzien dat één orgaan
alleen nooit in staat zal zijn om hier
verbetering te brengen, aldus mr,
Valentgoed. Hiervoor is nodig een
nauwe samenwerking tussen over
heid, werkgevers en werknemers.
Landelijk wordt dit contact al enige
jaren onderhouden in de zgn. „kring
van zes", waarin naast de Arbeids
inspectie de zes centrale werkgevers-
en werknemersbonden vertegenwoor
digd zijn.
In de ondernemingen hebben de vei
ligheidscommissies of -diensten een be
langrijke taak, terwijl ook aan de on
dernemingsraden op dit terrein in de
Beroepingsiverk
NED. HERV. KERK
Beroepen: te Mantgum, H. E. K.
Vegter te Uitwierda; te Groote Lindt
en Heef Oudelands Ambacht (vac. J.
Ris, die industriepredikant werd), toez.,
H. Renting te Gendt (Gld.).
Aangenomen: de benoeming tot vi-
iris te Waalwijk, A. Sjollema, kand.
te Utrecht.
GEREF. KERKEN
Beroepen: te Leerdam, C. L. Tim-
mers te Sint Pancras.
Aangenomen: naar Hardenberg (vac.
van Reeven), D. Pasman te Niezijl
(Gr.); naar Emmen, M. Feitsma te
Oenkerk.
Benoemd tot onderwijzer: aan de
chr. nat. school t^ Gramsbergen de
heer T. Lotterman te Schoonebeek;
de chr. nat. school te Wagenbor
gen de heer J. van Duinen te Her-
veld; aan de chr. uloschool te St.
Anna Parochie de heer T. Sikkema
te Sneek.
De heer A. J. v. Duist
houdt zijn proefpreek
Onder voorzitting van prof. dr. A. A.
van Ruler hoopt op zaterdag 12 oktober
a.s. des middags drie uur in de Geerte-
kerk te Utrecht de heer A. J. van Duist
zijn kerkelijk voorstel te doen. De heer
Van Duist behaalde aan de chr. hbs He
negouwerplein te Rotterdam het diplo-
hbs-b en deed in 1951 staatsexamen
gymnasium a. In Utrecht schreef hij in
aan de rijksuniversiteit zowel voor theo
logie als voor rechten. Het kandidaats
examen rechten werd met succes door
hem afgelegd. Reeds vroeg ging Aad
van Duist in de politiek, aanvankelijk
via de CHJG in Capelle aan de IJssel,
later als secretaris van de ring Rotter
dam, redactie-secretaris van De Jonge
Nederlander, vaste medewerker aan CH-
weekbladen enz. Sedert 1952 verzorgt de
heer Van Duist het CH-nieuws in de
prot. chr. dagbladen, waarin hij ook an
dere artikelen schrijft. De Utrechtse
CHJG. de CH-studentengroep aldaar, als
mede het Pol. Jongeren Contact Utrecht
profiteerden van zijn krachten. Hij
spreekt vaak voor de CHU in het gehe
le land en heeft voor de Federatie van
CH-jongerengroepen zitting in de Unie
raad der CHU. Het leervicariaat hoopt
kandidaat Van Duist te volbrengen bij
ds. J. Th. Wiersma te Wassenaar.
een opdracht is verstrekt. Buiten
de bedrijven is er voor de preventie een
goede samenwerking tussen de Arbeids
inspectie en T.N.O.. het Instituut voor
Preventieve Geneeskunde e.d. zodat ge
zamenlijk de technisohe, medische en
psychologische aspecten van de ongeval-
lenbestrijding bekeken kunnen worden.
Het C.N.V. heeft hier echter ook
taak. Iedere groepering in de onder
neming kan nu eenmaal het best door
haar eigen organisatie beïnvloed wor
den. Het C.N.V. en de afzonderlijke
vakbonden moeten daarom hun leden
steeds weer wijzen op hun plicht om
bewust en verantwoordelijk te leven
in een gevaarlijke wereld; om in de
ondernemingsgemeenschap alle o
dige risico's te vermijden ter bescher
ming van eigen leven, maar ook van
het leven van de naaste.
/V. &/1AS
AsoerxADe. to
28
O Art.
OPGAVE PUZZEL No. 28
NAAMKAARTJE
OPLOSSING PUZZEL No. 27
Horizontaal: 2 Plagge,
romp, 8 kort, 9 as, 12 ge,
14 oker, 15 iets, 16 fataal.
Verticaal: 1 Viool, 2 portiek, 3 gips,
4 eeuw. 7 mandril. 10 koets, 11 zalf,
12 gort.
In Ede werd kroon gezet op
35-jarige arbeid
(Van een onzer verslaggevers)
In Ede is donderdagmiddag de eerste Chr. Hogere Landbouwschool
van d? Ned. Chr. Boeren- en Tuindersbond officieel geopend. De
school is voorlopig ondergebracht in enkele lokalen van een Mulo-
school, doch zal zo spoedig mogelijk naar een eigen noodgebouw
verhuizen. Tot directeur is benoemd ir. H. van Harten, thans direc
teur van de Chr. Middelbare Landbouwschool te Groningen. Ir. Van
Harten zal echter nog niet onmiddellijk in dienst treden en daarom
zal ir. L. Troost uit Hoofddorp tijdelijk als directeur optreden.
De voorzitter van de C.B.T.B., de heer
Chr. van den Heuvel, verrichtte de
openingsplechtigheid ln aanwezigheid
van tal van genodigden en autoriteiten.
Hü verklaarde, dat deze dag zowel voor
Velen hebben kommandant en me- het chr. landbouwonderwijs als voor de
vrouw Thykjear voor het laatst de hand C.B.T.B. een uiterst gewichtige was. In
gedrukt Vele anderen zullen zaterdag-1922 werd door de C.B.T.B. de eerste chr.
avond tegen half acht aan het Amster-1 lagere landbouwschool opgericht. Thans
damse Centraal Station bij het vertrek j gaan meer dan 100 scholen van de lande-
tegenwoordig zijn. Iltyke en provinciale bonden uit en met
Advertentie
77
r
Ze rende naar het tafeltje, waar ze met hem
had gezeten. Er lag niets. Geen snippertje pa
pier, dat een boodschap zou kunnen bevatten.
Ze was ervan overtuigd, dat André een bood
schap zou hebben achtergelaten, als hij plotse
ling het vertrekkende paar zou zijn gevolgd. Hij
zou haar niet zo maar in onzekerheid hebben ge
laten. Er was iets gebeurd, dat weer een nieuwe
wending in deze hele onverkwikkelijke zaak kon
betekenen. André was niet vrijwillig meegegaan.
Marianne keek rond. Van die Amerikanen zou
ze niets wijzer worden en die Engelsen waren
te druk met zichzelf om op het vertrek van een
ander te letten. Ze was vertwijfeld. De kelners,
die hier af en aan liepen. Zouden die iets ge
zien hebben? Ze haastte zich naar één van de
kelners, die ook hun tafel had bediend. Ze vroeg,
of hij de heer met wie zij gekomen was, had
zien vertrekken.
Met het dienblad in de hand, stond de man
diep na te denken. „We zien zo veel klanten,
G'nadige Frau," zei hü, Ja, wacht eens, de
lange, blonde heer, die daar aan het tafeltje had
gezeten, heeft wel afgerekend, maar ik heb hem
niet zien vertrekken."
„Heeft hij helemaal niets gezegd, toen hij af
rekende," vroeg Marianne, „heeft hij niet ge
vraagd, of u mij het een of ander wilde vertel
len."
^aadóets in
faire, die op niets was uitgelopen. Hij wiegelde
het dienblad op zijn vlakke hand en vroeg „Ver-
zeihung" en boog beleefd. „Nee, de heer heeft
werkelijk niets gezegd en heb hem ook niet zien
vertrekken."
Een nasale Amerikaanse stem schreeuwde:
„Waiter" en de man draaide zich dankbaar om-
Marianne was nog niet veel verder. De minu
ten kropen traag voorbij. Ze kon niet weglopen,
nu Zuckwaller spoedig hier zou zijn. Ze wist ook
niet waarheen.
Marianne van der Bij werd nerveuzer. Ze
voelde haar hart in de keel bonzen en trachtte
vergeefs in haar gedachten een weg te vinden
uit deze nieuwe doolhof. Waar was André Rost?
Waarom was hij zo plotseling weggegaan? Was
hij vrijwillig de Japanner en de waardin uit
„Die Kapelle" gevolgd?
Het meisje stelde zich die vragen voor de zo
veelste keer.
Seconden werden minuten en eindelijk kwam
Gustav Zuckwaller het terras op.
Hij wild« weten, wat er precies gebeurd kon
zijn. Marianne kon er geen antwoord op geven.
Zuckwaller toonde zich resoluut in zijn optreden.
Hij ging naar het tafeltje met de Engelsen en
stelde enkele vragen in vrij behoorlijk Engels.
„No," ze hadden niets gezien.
De kelner, die Marianne ook niet verder had
kunnen helpen, werd er weer bijgehaald.
Hij werd iets toeschietelijker, toen hij ontdek
te, dat Zuckwaller van de politie was en daar
uit concludeerde, dat er hier toch iets anders
dan een liefdesaffaire gaande moest zijn. Maar
hij kon niets meer vertellen dan dat André Rost
was vertrokken en dat hij er -niet op had ge
let in welke richting.
Zuckwaller verspilde niet meer kostbare tijd
aan deze man en stapte naar het tafeltje, waar
de Amerikanen zaten.
Eén van de Yankees, een man met een bor-
stelkuif, keek Zuckwaller aan. „Yeah", zei hij,
„yeah, this Jap left with the dark dame
Die Japanner was met die donkere juffrouw ver
trokken en er was ook nog een lange, blonde
kerel bij geweest. Het was hem opgevallen, dat
zij zo'n vreemd trio vormden. Hij had ze weg
zien gaan.
De jonge man was ingestapt in een zwarte,
dichte auto.
„Welke richting ging die auto?" vroeg Zuck
waller.
„That way", zei de Amerikaan en hij wees
naar links.
Zuckwaller bedankte.
ji (Wordt vervolgd)
'erk gezet
Thans behoeft niet meer in de eerste
plaats de strijd om meer scholen gevoerd
te worden maar moet vaak de degen
worden gekruist met mede-belijders, die
het chr onderwijs met alle mogelijke
middelen bestrijden. Ten slotte werd ir.
Van Harten met enkele woorden door
spr. als directeur geïnstalleerd.
Ir. N. J. A. van Keulen, directeur
de afd. Landbouwonderwijs van
ministerie van landbouw, bracht vervol
gens de gelukwensen van dit departement
over. Hij wees erop, dat de middelbare
landbouwscholen (oude stijl) slechts eer
bredere vakopleiding konden geven aar
jonee boeren. De nu in hogere landbouw
scholen om^ doopte onderwijsinrichtingen
worden echter tevens dienstbaar gemaakt
aan de opleiding van leerkrachten voc
de lagere landbouwscholen.
De C.B.T.B. heeft voor zijn scholen
ongeveer 250 leerkrachten nodig en
kan deze ln de toekomst onmogelijk
meer putten uit de groep onderwij
zers met land- of tuinbouwakte. De
bond toonde daarom de verantwoor
delijkheid voor zijn scholen te besef
fen, toen hij mede met het oog op de
toekomstige personeelsvoorziening tot
oprichting van een hogere landbouw
school overging.
Ir. Van Keulen deelde mee, dat op
5 oktober a.s. de commissie» zal worden
geïnstalleerd die advies moet uitbrengen
over de uitbouw van de programma's der
hogere landbouwscholen. De cursusduur
zal waarschijnlijk van 3 op 4 jaar worden
gebracht, zodat een opleiding wordt
kregen die gelijkwaardig is aan die
de hogere technische scholen. Naast de
specialisatie in de richting van het onder
wijs- zullen er nog twee specialisatie
mogelijkheden komen. nl. in cultuurtech
nische en in sociaal-economische richting.
Burgemeester H. M. Oldenhof van
riep de nieuwe school een welkom
in zijn gemeente Ir. Dijkema bracht ten
slotte de gelukwensen over van de chr.
middelbare landbouwscholen (tot vooi
enkele dagen 'andbouwwinterscholen ge
naamd) ir r"
de r.k. en r'
de heer R
Boeren- en Ti
namens de
i feliciteerde
'-hogere landbouwscholen,
s namens de Chr, Jonge
Van de tien mensen zijn er zeker negen, die graag een
ander willen zijn. Dat klinkt misschien een beetje vreemd,
maar wij bedoelen er dit mee: bijna ieder ziet in een groot
(of ook wel minder grooV figuur zijn ideaal. Die figuur moet
voor de een sterk zijn, voor de ander wijs en voor een derde
misschien knap. Aan zulke mensen willen wij graag een voor
beeld nemen. Sterker: wij willen hen navolgen en het liefst
ook zo wezen. Mogen wij ook Christus als zo'n ideaal, als zo'n
navolgenswaardig voorbeeld beschouwen? Johannes schrijft:
„Wie zegt, dat hij in Christus blijft, behoort ook zelf zó te
wandelen als Hij gewandeld heeft". Dat is een opgave, waar-
mee we ons hele leven niet klaar komen! Hij ons voorbeeld,
dat is gaan in Zijn voetstappen. Dat is: verdrukking en smaad
ervoor over hebben, heilig zijn zoals Hij heilig was. Zó wan
delen, dat wij een voorbeeld zijn voor anderen. Een brief, voor
ieder leesbaar, die wij Hem elke dag opnieuw laten schrijven!
GEMEENTE-AMBTENAREN
TNE regering, die onlangs de sala-
rissen der hoge ambtenaren niet
onaanzienlijk heeft opgetrokken,
schijnt thans geweigerd te hebben
de lonen en salarissen der lagere en
middelbare ambtenaren eveneens te
verhogen. Wij hebben daar op dit
ogenblik nog geen oordeel over, om
dat de motivering die de ministers
Suurhoff en Struycken hiervoor heb
ben, ons nog niet bekend is. Onge
twijfeld zullen vele leden der Tweede
Kamer hierover nog wel het hunne
zeggen, want zij hebben de eerst
genoemde salarisverhoging destijds
geslikt na de minister de belofte te
hebben afgedwongen dat hij ook de
salarissen van de laatstgenoemde
groepen onder de loupe zou nemen.
Dan komen de motieven wel uit de
doeken.
Door dit alles heen speelt nog een
andere moeilijkheid: dat sommige
gemeenteraden weigeren de salaris
sen voor hun hogere ambtenaren op
te trekken tot het niveau dat het Rijk
thans betaalt. Met alle eigenaardige
moeilijkheden die uit deze situatie
kunnen en zullen voortvloeien.
Hebben die gemeenteraden ongelijk?
Die vraag is niet zomaar met ja of
neen te beantwoorden, omdat het ene
geval anders zal liggen dan het an
dere. Toch zijn er wel enkele opmer
kingen over te maken.
In de eerste plaats moeten Rijk èn
gemeenten beseffen dat men niet
verder kan springen dan de stok lang
is. Vele gemeenten zitten tot over de
oren in de schuld een dergelijke
financiële positie is met salarisver
hogingen moeilijk te rijmen. An
derzijds mag zeker van de overheid
verlangd worden dat zij de mensen
die bij haar in dienst zijn behoorlijk
betaalt. Heeft een gemeenteraad
reden om aan te nemen dat dit niet
het geval Is, dan zal hij tot ver
hoging moéten besluiten. Wat dat
betreft hebben Rijk en gemeenten
alles voor op particuliere onderne
mingen die soms wel willen maar
niet kunnen betalen en zo aan de
grond raken.
Een tweede punt is echter dat de
gemeenten die extra-mogelijkheid
niet dusdanig mogen uitbuiten, dat
zij de verhoudingen scheef trekken.
Een dikwijls gehoord argument voor
het optrekken der salarissen van ho
gere ambtenaren is, dat zij anders
weglopen naar het particuliere be
drijfsleven we willen niet ontken
nen dat die mogelijkheid bestaat,
Maardie mogelijkheid bestaat al
tijd in een stelsel van gedifferen
tieerde loonvorming. Als de goed flo
rerende metaalindustrie haar arbei
ders meer kan betalen dan de land
bouw bijvoorbeeld, dan bestaat altijd
de kans dat landarbeiders zich laten
omscholen tot industrie-arbeiders,
Desondanks zijn wij aanhangers van
gedifferentieerde loonvorming, om
dat dit stelsel beter appelleert aan
het verantwoordelijkheidsbesef van
de enkeling, aan zijn liefde tot zijn
vak en aan zijn verbondenheid aan
zijn bedrijfsgem eenschap, dan het
vervlakkende loonronden-systeem,
Behoort datzelfde ook niet voor de
hogere ambtenaren te gelden? Be
staat er echt wel reden om aan te
nemen dat een hoge ambtenaar, die
verantwoordelijk werk verricht in
dienst van een gemeente en die de
moeilijke financiële positie van die
gemeente kent, dat hij dat werk
de steek zal laten omdat hij elders
meer kan verdienen? Wij menen dat
dit een onderschatting is van de men-
taliteit van deze mensen. Mits zij
erop kunnen vertrouwen dat men
hen in tijden van voorspoed ook niet
vergeet. Misschien dat hier toch
wel ergens de schoen wringt!
En een derde punt: een gemeente
raad dient dergelijke beslissingen te
kunnen nemen zonder drang
dwang van boven af. De zelfs
digheid der gemeenten is de laatste
jaren (helaas dikwijls noodgedwon
gen) wel zeer in de knel gekomen
op dit punt kan die zelfstandig
heid echter onverkort gehandhaafd
blijven.
HET VOOR EN TEGEN VAN EEN DEBAT
jVTA de rede, die de Amerikaanse
minister van buitenlandse zaken,
Foster Dulles, in de Assemblee van
de Verenigde Naties heeft gehouden,
ls bij vele delegaties de vraag ge
rezen of het wel verstandig is, de
Russische wapenleveranties aan
landen in het Middenoosten ln de
Assemblee aanhangig te maken. Uit
berichten van de afgelopen dagen is
gebleken, dat landen als Italië,
Griekenland, Japan en Saoedi-Ara-
bië voor het verminderen van de
spanning meer effect verwachten
van diplomatieke onderhandelingen
dan van een openbaar debat. Sa-
oedi-Arablë heeft Dulles zelfs la
ten weten, het tactischer te achten,
dat de Amerikaanse minister zich
wat matigt in zijn uitlatingen over
het gevaar, dat een door de Sowjet-
unie bewapend Syrië vormt.
Nu moet er een duidelijk verschil
worden gemaakt tussen het voorleg
gen van de kwestie der Russische
wapenleveranties aan Syrië, Egyp
te en Yemen aan de Assemblee van
de Ver. Naties en de houding, die
de Ver. Staten en andere westerse
landen menen te moeten aannemen
ten aanzien van de politieke ont
wikkeling in bepaalde landen. Men
kan tegen deze houding in het alge
meen bezwaren hebben, zonder dat
men zich behoeft te verzetten tegen
een openbare behandeling van een
probleem, dat een groot gevaar
voor de wereldvrede kan opleveren.
Enkele weken geleden hebben we
er nog op gewezen, dat de Ameri
kaanse politiek in het Middenoos
ten zich kenmerkt door een teveel
aan lawaai en te weinig tact. Hier
door dreigt met betrekking tot Sy
rië het gevaar te ontstaan, dat de
politieke en militaire leiders, die
daar de teugels in handen hebben,
geen andere mogelijkheid zien, dan
op de eenmaal ingeslagen weg voort
te gaan. Intussen zou het verstan
diger zijn geweest, wanneer met na
me de Amerikanen niet zo luid
ruchtig te werk waren gegaan, maar
achter de schermen pogingen ge
daan hadden, het gevaar te locali-
Ook nu loopt Dulles onbewust het
gevaar, dat hij de moeilijkheden in
het Middenoosten doet toenemen
door een debat over de Russische
wapenleveranties te verlangen. On
getwijfeld behoort elk probleem,
dat de wereldvrede in gevaar dreigt
te brengen door de Verenigde Na
ties te worden behandeld. Er zijn
evenwel vraagstukken, die zich op
een bepaald ogenblik niet lenen
voor een openbaar debat, vooral
Wanneer er prestlge-kwesties in het
geding zijn. Het is bekend, dat ook
Hammarskjoeld, de secretaris-gene
raal van de Ver. Naties, geen voor
stander van dergelijke debatten is,
omdat zij meestal een slechte dienst
bewijzen aan de zaak, die het on
derwerp van gesprek is.
Syrië is een uitermate moeilijk
probleem, waaraan de Assemblee
van de Ver. Naties weinig zal kun
nen doen, zonder Syrië nog verder
in de armen van de Sowjetunie te
drijven.
Het nieuws, dat Saoedi-Arabië en
Irak trachten, de Syrische leiders
tot betere gedachten te brengen en
dat Dulles zich bereid heeft ver
klaard, besprekingen met Syrië te
voeren, duidt er op, dat er wel de
gelijk andere methoden zijn om een
oplossing te zoeken voor de moei
lijkheden.
Ropk
VAN Dt DAG
Vakantie met de Luna. Uitgave
Het Spectrum, Utrecht-Antwer-
pen.
Jongens van 13 tot 17 jear met een
avontuurlijke aanleg zullen van deze
nieuwste uitgave in de Prisma Junio
res volop genieten. De mogelijkheid
van de ruimtevaart, waarover de ge
leerden in de gehele wereld aan het dok
teren zijn, is hier werkelijkheid gewor-
de
Een
Nieuwzeelandse scholier, tijdens zijn
vakantie in Engeland, mag, nadat hij
een Russische spion heeft ontmaskerd,
ook van de partij zijn. Is de reis naar
de maan al een aaneenschakeling van
avonturen, nog veel spannender zijn de
gebeurtenissen op de maan zelf. Pa
trick Moore heeft de jeugd hier een
boek gegeven, waarvan de jongens en
ook sommige meisjes evenvee] zullen
genieten als wij in onze jeugd van de
werken van Jules Verne.
Twintig jaar Convent chr.
sociale organisaties
Het convent der christelijke sociale
organisaties, waarin christen-onderne
mers en christen-arbeiders reeds twin
tig jaar overleg plegen en samenwer
ken, zal op donderdag 14 november in
de stadsschouwburg te Utrecht zijn twin
tigjarig bestaan vieren.
Prof. mr. P. Borst, buitengewoon
hoogleraar aan de Vrije Universiteit,
zal de zin en de betekenis van de con-
ventsamenwerking in een rede schetsen.
Des middags zal een forum het vraag
stuk van de bezitsvorming bespreken.
In dit forum hebben zitting de heren G
J. van Mastrigt, bestuurder van het
C.N.V.; H. van Eijsden, lid van de Twee
de Kamer. prof. mr. W. Rip, lid der eer
ste Kamer; drs. J. W. de Pous, econo
misch adviseur van het verbond van
prot. chr. werkgevers in Nederland,
