Bij de
van
mure
het
Machtige mogelijkheden in
het enorme Rusland
m
o
6
e
Soepele lijn biedt vele
mogelijkheden
Poolse prinses sluit in
Engeland spoorbomen
ZATERDAG 7 SEPTEMBER 1957
Van onze reiscorrespomlent
LINK VAN BRUGGEN
Alles, tot de beste champagne
is er te vinden
wekkend. Londen heeft een ondergrond-
Parijs, New York en ook Berlijn. Maar
geen van deze „wereldwonderen" kan ii
de schaduw staan van de „molsgangen'
welke Moskou bezit en door welke zich
dagelijks meer dan een miljoen m(
spoeden.
Reinheid is trouwens een eigenschap,
die Moskou siert. De buitenlander die Ne
derland als het reinste land van de
MOSKOU, augustus
RUSLAND IS GROOT. In feite 't grootste land van de wereld. Zijn
grondgebied strekt zich uit van de Oostzee tot de Stille Oceaan
van de Barentszee, bij Nova Zembla, tot de Zwarte Zee, die toegang tot
de Middellandse Zee verleent. Men moet een non-stop treinreis van
veertien dagen ondernemen om van Leningrad naar Wladiwostok te
komen een afstand van bijna tienduizend kilometer. Men vindt er
alle klimaatgordels, welke er op de aarde bestaan, behalve het vol-
tropïsche. Maarschalk Koetosov wist Napoleons heirscharen te verslaan,
omdat de ravitaillering niet meer uit te voeren was. Von Paulus en al
die andere legeraanvoerders van Hitier moesten zich overgeven, omdat
ze, met hun afgesneden divisies, in de enorme, Russische landkom
„verdronken".
Maar de Russen heb
ben die luxe slaapwagens toch maar, met
andere woorden, ze kunnen ze fabriceren.
Ik heb in Zims gereden, in Wolga's, in
Pobeda's. Men beweert, dat ze op de Wes
terse automerken geïnspireerd zijn, dat ze
copieën van Packards, Cadillacs en Opeis
zijn. Maar men heeft ze dan toch maar zo
goed gecopieerd, dat er motorisch niets op
aan te merken is. Alleen de lijnen zijn
wat minder uitbundig, doch men kan zich
afvragen, of dit als een achterstand moet
worden beschouwd.
Dat Rusland de atoombom, de water
stofbom en de ballistische raket bezit, is
een ieder welbekend. Niet voor niets heefl
het Westen een hecht defensie-systeem
opgebouwd en is de NAVO een onont
beerlijk schild, dat de Russen slechts als
een agressief zwaard willen zien. Of de
Sowjetunie, wat de ontwikkeling van zijn
kernwapens betreft, verder gevorderd is
dan de Ver. Staten, kan ik niet beoorde-
In dit weergaloos grote land, op gen herinneren,
deze ononderbroken bodemeenheid,
die het zesde deel van de totale
wereldoppervlakte beslaat, wonen
190 miljoen mensen (de Verenigde
Staten tellen 140 miljoen inwoners
en bezitten een oppervlakte, die iets
meer dan een derde van die van de
Unie der Socialistische Sowjet Repu
blieken is). Ruim vijfenzeventig pro
cent der bevolking behoort tot het
Slavische ras, is dus Rus (58,4
Oekraïner (16,5 of Wit-Rus
(3,1 Het resterende deel bestaat
voornamelijk uit Oesbekken, Tar
taren, Kazakken, Joden, Azerbaids-
jani, Georgiërs en Armeniërs). Dit
betekent, dat, in etnologische zin, de
stammen van Turkse origine na de
Slaven 't best vertegenwoordigd zijn.
Verhalen
Het zou niet ondienstig zijn als velen
de voorstelling die ze van de Rus hebben
corrigeren. Sommigen, de mensen vooral,
die nog nooit met een Rus hebben gespro
ken, beschouwen hem als een soort bar
baar een voorstelling, die gevoed wordt
door de afkeer, die het communistische
systeem terecht heeft opgeroepen en door
de verhalen, die over hen verteld worden
door degenen, die tijdens de oorlog in
Duitsland met de Russische legers hebben
kennis gemaakt. Die verhalen zijn door
het telkens weer vertellen nog eens extra
aangedikt. Men hoort van een Rus, die
een tank voor een wekker wilde ruilen,
omdat het ding zo mooi rinkelde; van
een andere Rus, die een kraan uit de
muur draaide, omdat hij er thuis geer. had
en het wel gemakkelijk vond om die in
zijn eigen keuken aan de muur te beves
tigen. Van Russen ook, die nog nooit een
fiets hadden gezien, nooit een vulpen en
nooit een aansteker.
Natuurlijk schuilt er in die verhalen iets
waars. In dit onmetelijke rijk leven nog
miljoenen mensen in bijzonder primitieve
omstandigheden. Maar men dient wel te
beseffen, dat er ook een ander Rusland is:
een Rusland van die mensen, wier poli
tiek er nog altijd op gericht is van het
communisme een wereldgodsdienst te ma
ken. En dan is niet meer het belangrijk
ste, dat er nog zoveel primitiviteit heerst.
Veel belangrijker is dan na te gaan. welke
mogelijkheden die machthebbers tot hun
beschikking hebben om hun idealen te
verwezenlijken.
Met dit voor ogen komt men tot de
haast ontstellende ontdekking, dat de mo
gelijkheden vrijwel onbegrensd zijn.
Rusland bezit onuitputtelijke bodemschat
ten: steenkool, ijzererts, uranium, goud.
fosfaten en olie. Het verbouwt zuidvruch
ten, graan, katoen en rijst. Het bouwt op
een zich steeds uitbreidende machine-in
dustrie, op krachtcentralen. die ongelimi
teerde hoeveelheden „witte steenkool" uit
zijn machtige rivieren halen. Zijn wijnen
doen niet voor die uit Duitsland onder; zijn
champagnes kunnen de beste uit Frank
rijk slaan. Alles wat een land nodig heeft
om zijn economie en zijn militaire strijd
krachten uit te bouwen, is in Rusland aan
wezig. Het is in geeS enkel opzicht van
een ander land afhankelijk en met zijn
munteenheid: de roebel, heeft het een
sterk, financieel blok gesmeed.
Treinen van
topklasse
Ik ken de Metropa-slaapwagens. die
van Wagons Lits en van de Trans Europa
Expresse. Ik heb ze altijd bewonderd,
omdat ze zo efficiënt ingericht en zo
fortabel zijn. Maar sinds ik in Russische
slaapwagens heb overnacht, weet ik, dat
er betere ontwerpen bestaan. Men
er douches in, donszachte matrc
theezet-machines en radio's. Men slaapt
er in als in zijn bed thuis, omdat de trein
stellen uitnemende veren hebben ei
ratelen der wielen nauwelijks te I
is. Op brandschone, kleurrijke tapijten
loopt men door de gangen; op de tafeltjes
bevinden zich bloemen en schemerlam
pen. Alle ruimte, tot het kleinste hoekje
toe. is gebruiktzonder de reiziger iets
zijn bewegingsvrijheid te kort te doen.
Natuurlijk, ik weet 't wel: dit soort
treinen doet alleen op de lange afstand
dienst en dan nog uitsluitend op interna
tionale lijnen. De wagons op de korte tra
jecten heb ik ook gezien en ik kan niet
anders zeggen dan dat ze aan de vroege
re vierde klasse van de Duitse spoorwe-
Ter gelegenheid van het inter
nationale jeugdfestival werd op
vele Moskouse pleinen de vrede
gepropageerd, zomede het ver
bod van kernwapens.
len Maar door de vele gesprekken, welke
Rusland heb gevoerd, weet ik thans
wel, dat, in de race naar die macabere
perfectie, Moskou een geduchte rivaal
Washington is. omdat het, met
heid, het communisme eigen, ns
plaats streeft.
Bovendien lijdt Rusland onder een
systeem, dat aan z'n laatste stuip
strekkingen lijkt te zijn begormen.
De bureaucratie heeft de arbeidspro-
duktiviteit verstikt; de corruptie is
als staatsvijand nummer een in de
ideologie van Marx, Engels en Lenin
geslopen.
Men kan hier slechts dankbaar
voor zijn. Dankbaar, dat de Russen
de „gründlichkeit" van de Duitsers,
de dynamiek van de Amerikanen en
de beweeglijkheid van de Fransen
missen. Was Moskou door „Duits"
denkende en handelende mensen be
volkt, was Rusland in de greep van
het „kapitalistische systeem" gevan-
reld betitelt, is nog nooit in de Russische
hoofdstad geweest. Ondanks het feit, dat
in deze metropool bijna tien miljoen men
sen wonen, kan men ln het fascinerende
centrum geen stukje papier op de stra
ten vinden. Tenminste om de honderd
meter ziet men grote afvalbakken staan.
Het sigarettenpakje dat leeg geraakt is,
gaat erin, maar ook het buskaartje, of het
papieren omhulsel van een bonbon.
Op het gigantisch Rode Plein maakte
ik eens een Hollands pakje sigare"'-
open. Ik haalde het cellofaan eraf en
het achteloos uit m'n handen op de s
vallen. Wat was dat? Niks. Een stukje
kleurloos, Hollands cellofaan op een van
de grootste pleinen van de wereld. Een
stukje dat nauwelijks met 't blote oog was
te zien Maar drie soldatendie mij als
vreemdeling gadesloegen, hadden m'n
„slechte manieren" opgemerkt. Een van
hen stapte op mijn gids af en voegde haar
De moderne Moskouse onder
grondse munt uit door reinheid.
Op de voorgrond een vrouwe
lijke stationschef, die het sein
van vertrek van een trein geeft.
gen, dan zag het er voor de vrije
wereld triest uit. Dan was ik u
schijnlijk nooit in de gelegenheid ge
weest deze serie artikelen te schrij
ven
Volgende keer
Een Russisch visum.
1 ik.
hard-
Grote voorsprong
„Eigenlijk heb ik een heerlijk
leven," zei een (beroeps)uitvinder op
het brede terrein van elektronen
tegen me. ,,'t Enige, wat ik doe, is
m'n rug liggen en denken
Denken is natuurlijk moeilijk ge
noeg," vervolgde de man laconiek,
„maar zodra ik een idee heb, roep
ik m'n assistenten binnen, die dan
met mijn voorstellen gaan experi
menteren Geld speelt geen rol
Voor verbeteringen op technisch ge
bied worden miljarden roebels uit
getrokken en als mijn idee goed is,
kan ik vragen wat ik wil
Welk een voorsprong betekent dit niet?
Er is geen parlement, dat over de staats
uitgaven beslist, dat kritiek levert op ver
spilling of aan bestedingsbeperking doet.
Alles wat Rusland technisch vooruit kan
helpen, wordt ondernomen. Geld is er al
tijd, want de leiding in het Kremlin kan
door niemand op de vingers worden getikt.
Ik heb herhaaldelijk in de Moskouse on
dergrondse gezeten. Is de aanleg op zich
zelf al een meesterwerk, het materiaal,
waarmee gereden wordt, de reinheid var
perrons, muren en plafonds, zijn indruk-
„Wat zei 1
De gids lachte een beetje.
„Die buitenlander is niet erg beleefd"
luidde het antwoord. „Hij bevuilt onze
straten
Vliegtuigen en
camera's
Amerika bouwt aan zijn Boeing-straal-
vliegtuig voor de burgerluchtvaart. Enge
land aan de verbetering van z(jn Cornet.
Maar Rusland heeft reeds zijn Toepilov
104, een machine die naar zijn ontwerper,
een geniale luchtvaartpionier, is genoemd.
Ik ben in dit vliegtuig geweest; ik heb
het van alle kanten kunnen bekijken
Het heeft een lijn die bekoort, kan tach
tig passagiers vervoeren en een kruis
snelheid van 850 kilometer per uur ont
wikkelen. De tijd van experimenten is al
lang voorbij. Op het tweehonderdduizend
kilometer lange, binnenlandse luchtnet
wordt er al druk mee gevlogen, terwijl
het in grote hoeveelheden wordt geprodu
ceerd.
In het Westen kent men geperfectioneer
de kleinbeeld- en refiex-camera's als de
Leica en de Rolleiflex. Maar copieën
hiervan zij 't met minder chroom uitge
voerd, liggen in de Russische staatswin
kels. Men noemt ze Fed en Zorki, de len-
jn even scherp, de resultaten even goed
New York heeft wolkenkrabbers. Mos
kou ook. Ze zijn weliswaar van een ar
chitectuur, die men als westerling niet
begrijpen kan. van een verwardheid var
stijl, die slechts met afgrijzen kan vervul
len. Maar de eerste wolkenkrabber die in
New York verrees: het zogenaamde Flat
Iron Building, is ook niet mooi. Pas in
het Rockefeller Building heeft Amerika de
stijl van de wolkenkrabber gevonden.
Wij hebben televisie-toestellen, de Rus
sen ook. Er zijn grote en kleine op de
markt, al of niet gecombineerd met
radio. De ontvangst is uitnemend; de pro
gramma's zijn goed. En op het kostenpeil
geprojecteerd, zijn ze goedkoper dan in
enig ander land ter wereld de reden is
duidelijk, televisie is 'n propaganda-m<
dium par excellence omdat men voc
de prijs van twee paar schoenen al 'n toe
stel kan hebben
Let wel: ik ben geen alarmist. Het
is waar, dat grote groepen Russen nog
„achterlijk" leven. Het is evengoed
waar, dat er in dit land mogelijkheden
zijn welke die van onze westerse lan
den overtreffen en dat die mogelijk
heden al op kleine schaal worden uit
gebuit. Men kan wat het westen ook
kan en in sommige opzichten zelfs
meer. Dat nog niet heel Rusland van
die mogelijkheden profiteert doet daar
niets aan af of toe. Dat er een andere
zijde aan de medaille is, we schreven
het al.
Geen hoofdstad is representatief voor
beeld van het land. Moskou wel op de
laatste plaats. Op het platteland heersen
nog vaak erbarmelijke toestanden. De
mensen gaan daar slecht en bepaald
ouderwets gekleed en de brede boule
vards en hoge flatgebouwen, die, in na
volging van andere wereldsteden, in Mos
kou zijn gebouwd, ontbreken ten ener
male. Het modderpad is daar de weg; het
ruwhouten, vrij primitief gebouwde huis
de woning.
Klachten in cle V.N.
Om niemandsland
bij Jeruzalem
De Jordaanse vertegenwoordiger bij de
V.N. heeft gisteren de Veiligheidsraad
verzocht de Israëlische regering te ver
bieden het gebied van Dsjebel El Moek-
kaber in het niemandsland bij Jeruzalem
voor de landbouw te gebruiken. Volgens
de Jordaniër is indertijd bij het bestand
bepaald, dat het neutrale gebied niet mag
worden bebouwd.
Israël beweert, dat dergelijke
zaamheden niet verboden zijn, m;
die van militaire aard, zoals bijvoorbeeld
het plaatsen van een schildwacht in het
neutrale gebied en het aanleggen
versterkingen. Aan dit laatste zouden de
Jordaniërs zich schuldig maken.
De Veiligheidsraad heeft de stafchef
van de politiemacht van de V.N. verzocht
binnen twee weken verslag uit te bren
gen van de toestand ter plaatse. Eerst
daarna zal de kwestie in de raad worden
behandeld.
Genoeg steenkool
voor cle winter
Een commissie van deskundigen voor de
kolenvraagstukken van de Kolen- er
Staalgemeenschap heeft te Luxemburg ge
constateerd, dat men met vertrouwen de
winter kan tegemoet zien, omdat de
raden redelijk zijn en de produktie sta
biel is, terwijl men een belangrijke invoer
van kolen kan verwachten. De voorziening
van de huisbrandsector toont in het bij
zonder gunstige vooruitzichten.
Grote Drie nemen
Oostduitsers in
bescherming
Engeland, Amerika en Frankrijk hebben
Rusland gewaarschuwd de bewegings
vrijheid van Duitsers, die in Oost-Berlijn
wonen en in West-Berlijn werken,
te beknotten. In de Oostduitse bladen
wordt nl. op het ogenblik een campagne
gevoerd tegen de 36.000 Duitsers, die dage-
lijks met de ondergrondse naar het westen
reizen, waar ze werken.
De burgemeester van Oost-Berlijn,
Fritz Ebert, heeft aangedrongen op maat
regelen tegen deze „parasieten", die .ge
nieten" van de voordelen van het socia
lisme en aan het westen hun arbeids
kracht geven. De westelijke Grote Drie
hebben aan de Russische commandant
doen weten, dat elke maatregel tegen de
arbeiders een schending is van de vier-
mogendheden politiek en zal lelden tot
een verhoging van de spanning.
Bouw reactor in
Petten begonnen
Nu de vergunningen, nodig om met de
bouw van het reactorcomplex van het Re
actorcentrum Nederland te beginnen, ont
vangen zijn, is op 26 augustus opdracht
gegeven met de uitvoering te beginnen.
Dientengevolge zijn op 28 augustus de
graafmachines in actie getreden. De aan
nemer is de Bataafse aannemingsmaat
schappij te Den Haag, terwijl de directie
op het werk gevoerd wordt door het
ingenieurs- en architectenbureau J. van
Hasselt en De Koning te Nijmegen. Ruim
een half jaar geleden is reeds aan de Vries
Robbé te Gorlnchem het maken
stalen reactorhal opgedragen.
(Van onze moderedactrice)
DE NEDERLANDSE modeontwerpers komen reeds nu, zo
kort na de Parijse shows, voor het voetlicht. Na de eerste
shows, welke wij gezien hebben, kan met voldoening worden
geconstateerd, dat zij daarbij een eigen visie doen blijken, zon
der de Parijse lijnen geheel te verwaarlozen.
Opvallend is bijvoorbeeld, dat de blousende rug, op heup
hoogte bijeen gehouden en bij de knie verstrakkend tot een
nauwe koker, ook hier geaccepteerd is.
Bijzondere aandacht wordt besteed aan het materiaal, ten
slotte de basis voor ieder ontwerp. Daarbij is voor de mantels
dikke ruige stof, bij voorkeur mohair, gekozen. Daar dit echter
ongeschikt is voor japonnen worden smaakvolle trois-pièces
gecomponeerd, met de blouse met het korte manteltje van jersey
in precies dezelfde kleur als de dikke mantel en rok.
De kraag van de blouse wordt dan over de mantel gedragen.
De typische garnering van de japonnen
is de drapering, die een a-symmetrische
lijn aan het model geeft. Vooral het soe
pele jersey en de zachte crèpestoffen,
lenen zich hiervoor bijzonder goed. De
drapering is meestal aangebracht op
kniehoogte, waardoor de vloelende lijn,
die zo kenmerkend ia, als het ware even
wordt vastgelegd.
Er is een zekere vrijheid in de mode
voor deze winter, vooral omdat bijvoor
beeld de mantels dikwijls op de rug een
losse slip hebben, waarbij het aan de
élégance van de draagster wordt overge
laten er sierlijk mee te manoeuvreren.
Ook mag er gerust een versiering zijn
van een andere stof, bijvoorbeeld een V-
vormig stuk als pas in de rug. V-vormige
décolleté's aan de rugzijde worden even
eens veel gezien.
De soepele lijn van de ruim-
vallende japonnen gevangen in
een draperie.
HET LEVEN
IR bondig
ZEEMAN
Z°I
OUD als we zijn schamen we er ons
m eerlijk te bekennen, dat
neten of we het goed heb
ben gedaan. Als knaap liepen we met het
verlangen in ons rond zeeman te worden,
an op de grote vaart, zoals we dat
noemden. We hadden een plaat be
machtigd, een grote plaat van een levens-
ikering en in het midden van die
plaat stond een zeekasteel afgebeeld en
ln één van de hoeken het portret van de
kapitein. „Hij brengt u veilig over,"
stond er onder. En we herinneren ons, dat
we dat een mooi onderschrift vonden en
dat wc dat later ook wilden doen: mensen
veilig overbrengen, op een groot schip,
dat voer over een kalme zee, van het ene
werelddeel naar het andere. En we spra
ken daarover met alle tantes, die ons
voorhielden dat we dan maar goed moes
ten leren, en ons ter aanmoediging een
kwartje gaven.
AFSCHEID
We zijn nooit zeeman geworden. We
hadden moeite met de wiskunde en mei
het zwemmen. En we kozen een ander
beroep, waarin het er niet op aankwam
of je wist hoe je sterren moest schieten,
en in de loop der jaren kregen we et
vrede mee. Het enige wat ons nog bleef
verbinden met de zee was, dat we te pas
en te onpas zeemanstermen gingen ge
bruiken, dat we gingen spreken over de
lange deining en over allerlei wind
krachten, tot 12 toe. En nu op de af
scheidsreceptie van de zeesleper kapitein
Jan Kalkman uit Maassluis, is het oude
verlangen, de trek naar de zee weer sterk
geworden en we vinden het jammer, dat
we toen we nog jong waren niet beter
naar alle tantes hebben geluisterd en
hebben doorgezet. Misschien waren wa
dan nu wel kapitein van de Oranje of
van de Willem Ruys, en hadden we met
Jan Kalkman en met de andere slepers,
die de receptie opluisterden, een gezel
lige zeemansboom kunnen opzetten.
BURGER
Jan KaOkman was in burger. En dat
vonden we jammer. We hadden gedacht,
dat hij wel in uniform zou zijn. Met al
zijn onderscheidingen op de borst. Ne
derlandse en buitenlandse. Maar het
uniform had hij thuisgelaten. Hij zat ln
burger deftig achter een tafel, met zijn
vrouw en zijn zoon. En af en toe keek
hij met plezier naar het grote aquarium,
dat de jongens van de Oostzee hun ouwe
hadden cadeau gedaan- En hij keek naar
de reusachtige taarten, die hij helaas niet
aansneed. Prachtige taarten waren het.
zoals we zelden hebben gezien. Op één
taart stond een sleper en een schip, dat
natuurlijk onklaar was geraakt Hele
maal van chocolade. Een voor een kwa
de slepers binnen en gaven de oude
hand en dronken een biertje en gin
gen met elkaar in een hoekje zitten pra-
sleepreisjes en reizen, die ze
hadden gemaakt. En we dachten: mis-
scbienn komt er dadelijk iemand naar
toe, die zegt: hé, kapitein, doe eens
gezellig, kom er bij zitten. Maar niemand
wat tegen ons. Alleen een dame, die
vroeg wat we wilden gebruiken-
NELLY
Op. deze receptie kregen we spijt als
haren op ons hoofd, dat we niet hebben
doorgezet en zeeman zijn geworden. En
die pijn in het hart om het gemis
hebben gevoeld, zijn we zo bang voor
Nelly. We kenden Nelly niet, maar bur
gemeester Aschoff van Rozenburg heeft
te ld. We liepen toeval
lig bi; hem binnen om een nieuwtje en
toen hoorden we, dat woensdag de tele
foon in zijn gemeente automatisch wordt.
Ineens draaien en ineens aansluiting, zei
hi). Geweldige vooruitgang. Tot op heden
hadden we een juffrouw, die de verbin
ding tot stand bracht. En die juffrouw
overbodig geworden. Na woensdag
zal Nelly Romers u met niemand meer
verbinden. Ze heeft het altijd met hart
ziel gedaan, prees de heer J. van
Riel jr.. van het postkantoor. Maar ze
scheidt er mee uit. Ze kon een overplaat
sing krijgen naar een groot kantoor, maar
dat wilde ze niet. Het is jammer, zei de
heer Van Riel jr. Ze gaat nu naar het
raadhuis, ze wordt overgenomen door de
burgemeester.
feest, toen de heer Van Riel de PTT
veertig jaren had gediend. Maar die
schade gaan we woensdag inhalen.
HONDERD DRIE
Nelly is achttien, zei de heer Van Riel
Ir., en ze had al een jaar dienst by
En nu gaat ze naar het raadhuis. Een
jubileum bij de PTT zal ze nimmer vie-
dachten we. Nooit zal de directeur-
generaal der PTT haar toespreken, hoe
oud ze ook mag worden. Al wordt
honderd en drie jaar, dachten we, zoals
meneer Willem Frederik de Ronde dat
vandaag is. Omdat Nelly niet op kantoor
was, zijn we een paar huizen verder op
bezoek gegaan by de 103-jarige. Ik ben
altijd in mijn jeugd een stakkertje ge
weest, vertrouwde meneer De Ronde ons
en feitelijk ben ik dat nog. Maar het
zal wel met hem loslopen. Zijn gezond
heid is nop prima, vertelde zijn dochter.
Het gaat gelukkig nog goed met vader.
Alleen kan hij niet meer zoveel drukte
aan zijn hoofd hebben. Altijd met hel
water te doen gehad, zei h\j. En we voel-
weer de pijn in het hart, omdat wt
geen zeeman zijn geworden Moeilijk
heden met de wiskunde en met het zwem-
Maar nog altijd die hang naar de
En daarom vrezen we voor Nelly.
Omdat ze nooit meer Hallo? kan roeper.
JUBILEUM
vinden het erg dom van Nelly. We
hadden haar dat willen vertellen, x
ze had geen dienst en was dus niet op
kantoor. We hadden haar willen zeggen
van ons eigen verlangen naar zee,
nu heviger is dan ooit te voren. We had
den willen zeggen: beste meid, daar krijg
je spijt van. De burgemeester en de ge
meente-ontvanger en de ambtenaren var
de burgelijke stand mogen nog zo aardig
zijn, eens komt de tijd, dat je weei
roepen: Hallo? en aansluitingen tot stand
brengen. Schoenmaker, houd je bij je
leest, hadden we haar willen influisteren.
Door de ervaring wijs geworden hopen
we van alle mensen, dat zij hun beroep
trouw blijven. Daarom hebben we zoveel
respect voor de directeur van Nelüy,
meneer J. van RieJ sr., die woensdag al
46 jaar bij de PTT la. Op de dag, dat de
telefoon in Rozenburg automatisch wordt,
wordt hij gehuldigd. Viert hij een verlaat
jubileum. Want in Den Haag hebben ze
niet goed opgelet en daarom was het geen
Max Heijmans
IfAX HEIJMANS neemt onder de Ne-
derlandse couturiers een heel aparte
plaats ln. Hjj is eigenlijk veel meer ar
tiest dan een ontwerper van kleding. Hij
speelt liever met stoffen en vormen, dan
dat hij er op uit is iets werkelijks draag
baars te maken. Zjjn ontwerpen zijn ge-
drufd en extravagant, maar plezierig
n naar te kijken, want de speelse, zwie-
ge en artistieke noot is onmiskenbaar.
Zijn herfst- en wintercollectie is een
verrassing. De kleuren zijn ditmaal zeer
sober gehouden, bruin, zwart, beige
met als uitzondering de tinten mauve en
taupe. Een gloeiend rood bij een enkele
baret is daarop dan weer een variatie.
De hoeden zijn onder zijn vingers ju
weeltjes geworden van drapeerkunst
Maar soms lijkt het ook, alsof hij met een
ekere nochalance zomaar geknipt heeft,
In de cloches, de oorspronkelijke hoe-
denvorm en die dan heeft omlijnd met
borduursel of een rijtje parels of gitjes.
Het lange, slanke silhouet is de basis
waaxyan Heijmans uitgaat. De lengte
wordt geaccentueerd door volmaakt tall-
leloze hemdjurken een ceintuurtje te
geven op heuphoogte. De neiging van de
Parijse couturiers, om de jaren '26—'30
te doen herleven heeft ook Heijmans niet
onberoerd gelaten. Daarom zijn de rok
ken van japonnen en de mantels ook kor
ter dan gewoonlijk, zo ongeveer 40 cm
van de grond.
De stoffen waarvan hij zioh bedient
variëren van grof geweven tweed tot
dunne, soepele zijden Jersey en voorts
De cloche nonchalant gedeukt
levert een elegant hoedje van
Max Heijmans.
verwerkt hij veel bont in de hoeden en
mutsen, een bijpassende mof of tas wordt
er dan bij gedragen.
Wat de tailleur betreft: de rok
ken zijn nauw en glad, het jasje ls
recht, vallend tot even boven de
heupen. Hij laat er enorme omslag
doeken bij dragen, die de naam stola
al lang niet meer waardig zijn! Eén
doek was versierd met beverstaart
jes. De kragen van de mantels zijn
zo groot en omvangrijk, dat men de
Indruk krijgt, dat Heijmans een
strenge winter vreest: de neus van
de mannequin kwam nauwelijks bo
ven de „omheining" uit
Houston benoemt
ereburgers
De Nederlandse ambassadeur in Wash
ington, dr. J. H. van Roijen, is met alle
leden van het officiële gezelschap, dat
de eerste K.L.M.-vlucht Schlphol-Houston
volbracht, het ereburgerschap van deze
stad in Texas ten deel gevallen.
Dat zijn o.a. de minister van verkeer
en waterstaat, mr. J. Algera, de vice-
president van de Raad van State, dr. A
A. L. Rutgers, de commissarissen van de
Koningin in Overijssel en Limburg, Ir.
J. B. G. M. ridder De van der Schueren
en dr. F. J. M. A. H. Houben en de pre
sident-directeur van de K.L.M., de heer
I. A. Aler.
Eindelijk een goed huis
Madelaine Gabriëlle Alexandra
von Dembinska sloot vanmorgen in
Sudhury in Engeland de spoorbo
men, toen de trein van 6.10 pas
seerde. Dat was het begin van haar
loopbaan als overwegwachtster.
.Ik houd van treinen," zei ze, „dat is een
van de reden, waarom ik deze baan
heb genomen." De andere redeD is. dal
ik eindelijk %an een goede vierkamer
woning ben gekomen, waarvoor lk niet
behoef te betalen."
Ja, deze Poolse prinses, die nooit haar
vaderland zag, heeft het arm. ZIJ en
haar broer, prins Eric von Dembinski.
kwamen tijdens de tweede wereldoorlog
toen veel bezittingen in Suffolk.
Prins Eric vertelde dit, terwijl hij bij zijn
zuster op bezoek is om te kijken hoe
haar het nieuwe beroep bevalt.
„Kijk, wij moesten de meeste van deze
bezittingen verkopen om geld te krij
gen voor een rechtzaak, die nu al negen
jaar gaande is bij de Franse justitie.
Want wij maken aanspraak op een for
tuin van tien miljoen gulden van onze
voorouders
Maar dat fortuin is nog ver weg. Nu moet
prinses Madelaine elke morgen vroeg
opstaan Om zes uur begint haar werk
voor het weinig vorstelijk inkomen van
vijf pond.
„Maar de baan heeft toch mooie kanten,
zoals de prachtige treinen," zegt de
Prinses overwegwachtster, terwijl de
dit deel van Engeland. Zij hadden goederentrein van 9.38 langs raast.
