En toen
kwam Paul
SCHOTTEN
Fotograferen verboden
een nota
VOOR U GELEZEN:
4 OP DE KOFFIE
ZATERDAG 7 SEPTEMBER 1957
jyjARIJKE va
Meden zat
der
het
venster van haar kamer-
tje te dromen. Het wag
een verrukkelijke sep- vwwwwwwwww»
temberdag. Aan de gtrak
blauwe hemel werd de zon door geen wolkje belemmerd en toch
kon je aan alles merken, dat de zomer op het punt stond om
definitief afscheid te nemen.
In de tuin bloeiden de herfstasters in volle pracht en de
gehele atmosfeer was vervuld met iets, dat zich moeilijk laat
omschrijven, maar dat doorgaans wordt aangeduid met naderend
Marijke rook de herfst en dat maakte haar weemoedig.
Het wisselen van de seizoenen had altijd op haar gemoed
gewerkt, maar de laatste tijd was zij overgevoelig. Opeens was
de onrust in haar gevaren en zeker duizend keer per dag vroeg
zij zich af, of ze wel juist gehandeld had. Of zij zich niet teveel
op de studie had geworpen, terwijl de mooiste jaren van haar
leven voorbijgingen.
Marijke had te lang vastgezeten in het web van haar verdriet,
maar op een zaterdagavond kwam zij daar over heen
ZIJ was nu dertig jaar, mai
steeds speelde die donkei
van acht jaar geleden een hoofd
rol in haar gedachten. Toen ze ..H
van kantoor thuis kwam. had ze melc
ogenblikkelijk gemerkt, dat er iets zich.
gebeurd was. Haar jongere
jes keken haar schichtig aa
nog „Zit jij de vrije zaterdagmid- Marijke stond op en samen
dag dag te verslapen, terwijl de hele delden ze naar de heg.
familie uit is?" informeerde hij. „Zeg", zei hij gejaagd voi
wa3 maar even ïngedom- de andere tuin binnengingen,
verontschuldigde Marijke moet ik je nog een ding zeggen.
v Vanavond gaan we samen
„Kom in de tuin Zitten, zeg antn van vaHpr Knm n
zei Paul. „Dan haal ik even 'n
paar luie stoelen uit de schuur".
Een paar minuten later zaten ze
moest, had niet geweten, hoe hij naast elkaar
ik bij Paul thuis wat gaan drin-
De hele familie nam met die
verklaring genoegen, maar zij had
er schielijk aan toegevoegd: „Van-
Met avond ga ik met hem uit. Hij
heeft gevraagd, of ik zin had in
een autotochtje!"
Ze voelde, dat ze bloosde bij
die mededeling, vooral omdat de
het vertellen zou. Joop was, toen
hij de straat overstak, door een
auto gegrepen en met zijn hoofd
.de stoeprand geslagen. Zijn
toestand bleek ~-nstig te zijn,
maar vader gezegd: „Mis
schien haalt 1 bet nog!" Joop
was immers gc^jnd en sterk.
Diezelfde avond
gestorven
op.
„Klopt", antwoordde Paul,
„maar nu ben ik er. Eindelijk kan
ik jou toch eens even alleen te
spreken krijgen. Weet je dat het
heel moeilijk is om met jou in con-
hij echter tact te komen."
Marijke zweeg, maar haar hart
klopte luider dan gewoonlijk.
Ik moet je iets vragen", ver-
de
Willem Korthout
Vader was e<
haar geweest
alles gedaai
ha" gezeten. -
en het serviesgoed stonden, die
samen hadden ge
kocht. Een paar da
gen voor heit ongeluk
had Joop nog gezegd,
dat ze over een half
jaartje konden trou
wen en toen ineens
was alles voorbij.
Een paar weken
was er een gedrukte
stemming in huis geweest. De
drukke zusjes hadden stil in
een hoekje van de kamer ge
speeld en vader en moeder wa
ren even diep onder de indruk van
het gebeurde als zij. Maar het
leven ging verder. Langzamer
hand werd alles weer gewoon en
Marijke nam dat niemand kwalijk.
Zij konden niet blijven treuren.
Met haarzelf was het echter an
ders. Zij kon de gedachte, dat
Joop weg was niet van zich af
zetten en zij werd een stil, terug
getrokken meisje.
In het begin had vader haar la
ten begaan, maar na een paar
maanden was hij met haar gaan
praten. Hij probeerde haar te hel
pen om over het dieptepunt in
haar leven heen te komen.
Marijke moest aan die tijd den
ken, terwijl zij voor het venster
van haar kamertje zat en naar
de tuin in herfsttooi keek.
•n grote steun voor
n ook moeder had
««co —i haar verdriet weg
te nemen. Maar het had weinig
geholpen. De vrolijke Marijke
was ze niet meer geworden. Ze
had wel begrepen, dat ze niet op
haar kamertje kon blijven treu
ren en daarom wierp zij zich op
de studie. Het was meer een
vlucht dan een liefhebberij, maar
toch had ze doorgezet. Met de
hardnekkigheid van een verzame
laar wast zij allerlei middelbare
akten te behalen. Op het kantoor
waar ze werkte, steeg haar aan
had ze al
THUIS ging men haar beschou
wen als iemand, die haar le
vensgeluk in een verantwoordelij
ke functie zocht. „Marijke trouwt
nooit", zeiden haar jongere zus
jes. „Ze heeft een veel te mooie
baan!"
Marijke liet ze maar praten. Het
geklets deerde haar niet. Zij was
ervan overtuigd, dat ze nooit zou
trouwen, maar niet vanwege die
mooie baan. Het was om Joop.
Zij kon er nu eenmaal niet over
heen komen!
Zo waren de jaren verstreken en
had zij langzamerhand het aureool
gekregen van de ongetrouwde
zuster, die later als suikertante
zou fungeren. iDe jongste zusjes,
die twintig en twee en twintig jaar
waren, beschouwden haar min of
meer als een moeder. Voor aller
lei plannen kwamen ze haar goed
keuring vragen en Marijke had
zich dat maar laten aanleunen. grü-trtr-CftrtrCr-tr-ü
Tot Paul kwam'
„Zeg", vroeg hij onzeker.
alleen gezegd:
moest „Dat is leuk, zeg! Als ik jou
toegeven, dat ze weinig zin had was. had ik die uitnodiging ook
)m tegen te sputteren. aangenomen".
Aan de arm trok hij haar mee nu zat ze dan naast Paul
tot ze achter de stoel stonden, m de a"to- Ze voelde zich opge-
waarin zijn vader lag te luieren. wekter dan ooit, maar het viel
.Zeg vader, mag ik vanavond h,ar dat .e£gJi""'ezaam
uw wigen een poosje?" vroeg "as' V?or de start hadden ze een
paul 6 discussie gevoerd, waar de reis
Dp 7Ppma.n keek niet on of nm heen 2,011 Saan- maar sinds de
maar op een toon die iedere ver- keus op Zandvoort was gevallen,
dere discussie uitsloot, antwoordde h8d h'J JaeS.woo£d ,me«
hij: „Je kan naar de pomp lo- .„ng? >e "og met
pen!" Het kwam er zo spontaan lachte Marijke,
uit, dat Marijke in de lach schoot. kan ,°»k. «W antwoord.
PaVuUzliïS"' Va'lel Va° "itsSirderW!?e hlbf^ss'chTen'de
„Verdraaide kwajongen", mop- £df„ukdat t uitge-
perde hij, „sta je mij
de maling te
loen hun naam eer aan
Nieuwe geschiedenissen over
een oud thema
KORT GELEDEN amuseerde de Angelsaksische wereld
zich met de historie van een Amerikaanse dame, miss
Elinor X, een gegoede koopmansdochter, die bij haar zo
merverblijf in Schotland tengevolge van een reisongeval
een verwonding opliep, welke zich ernstig liet aanzien.
Direkte bloedtransfusie was nodig. Haar arts riep per radio
vrijwillige bloedgevers op en drie Schotten stelden zich
ter beschikking. Na de eerste bloedtransfusie ging het de
Amerikaanse reeds zo goed, dat ze de bloedgever honderd
dollar schonk.
Herfststemming in het bos
Daar echter nog een tweede
transfusie nodig bleek, nam men
ook de hulp van de tweede
bloedgever aan; deze kreeg een
geschenk van vijftig dollar. Ten
slotte moest ook de derde Schot
opgeroepen worden; deze kon
met vijf en twintig dollar genoe
gen nemen. De drie bloedgevers
besloten het ontvangen geld aan
de armen te geven, teneinde op
deze wijze aan te tonen, dat de
Schotten ten onrechte van geld
zucht beschuldigd worden.
Maar de pers kwam de spot
zucht te hulp, want bij het ver
melden van de geschiedenis op
perden de bladen de veronder
stelling dat de van transfusie tot
transfusie geringer wordende be
loningen reeds de werking van
denken bij jullie thuis toch niet,
dat ik een van je zusters
welijk ga vragen?"
dat je die auto... Enfin, viel hij
zichzelf in de rede, wat doet het
er toe, wat ik dacht. Als je met
Marijke wil gaan rijden, kan je
de wagen nemen en anders
Marijke sarcastisch, er wordt
een moederlijke raad van me ver
wacht. Toch moest ze lachen om
de manier, waarop hij de vraag
stelde.
„Ik niet direct", antwoordde ze.
„hoewel ik het tot voor kort niet
onmogelijk achtte. Maar hoe de
anderen erover denken, weet ik
Hij zuchtte.
„Zal ik eer
hu- je maar fietsen!
„Je staat in de gunst hoor!"
grinnikte Paul.
acht „Kom jongens", zei zijn vader,
ordt „laten we even de droge kelen
'er- spoelen. Moeder heeft wel koele
drankjes!"
En met z'n drieën stapten ze het
ARIJKE was blij, toen ze een
maal naast Paul in de auto zat.
s zólang niet uit geweest,
dat ze het moeilijk vond om het te
kopje thee zetten?" vertellen. Vader had haar van
avond aan tafel aandachtig geob-
„Doe geen moeite", antwoordde serveerd en plotseling vroeg hij.-
hij- „Mijn moeder heeft heerlijke mai^m
appelsap in de koelkast staan. Als
je dorst hebt, kunnen we wbl e^
naar de andere tuin verhuizen.
Ze kon al prachtig de kopjes afdrogen en haar bedje afhalen.
Ze kan broertje helpen bjj het aankleden en je moet haar ee
tafeldekken!
Ze is echt .Moeder s grote hulp".
Maar of Moeder erg gelukkig zal zijn, als ze straks beneden kom
prestaties van haar dochter aan de breimachine ziet
„Ben je boos, dat ik dat gezegd
heb?" vroeg ze.
Hij lachte.
„Boos, hoe kom je erbij. Ik wil
de, dat ik wat meer spraakwater
had vanavond, maar het lijkt wel,
of mijn stembanden geblokkeerd
lige avond en Marijke had het
gevoel, of ze een nieuw leven was
binnengestapt. Hoelang was zij
eenzaam geweest en had niemand
kans gezien, om haar over de
moeilijkheden heen te helpen. En
nu was het Paul gelukt. Ze had
altijd het idee gehad, dat ze na
een uitgaansavond het gevoel zou
krijgen verraad te hebben ge
pleegd. Verraad tegenover Joop.
Maar dat gevoel kwam niet. In-
i de auto zat.
„Wat ie vanavond voor me ge
daan hebt, kan ik je niet uitleg
gen", zei ze plotseling.
bleetf voor zich uitstaren, r
een parkeerplaats draaide hij van
de weg en stopte. Ze voelde in het
donker, dat hij naar haar keek.
„Ik weet, wat er acht jaar ge
leden gebeurd is", zei hij. „Een
van je zusjes heeft 't mij verteld
en ik begrijp, wat je doorgemaakt
hebt. Ik vind 't beroerd voor je,
maar... eh... misschien zal je 't
eens kunnen vergeten." Hij pakte
haar hanid en zij liet haar hoofd
tegen zijn schouder glijden. Een
paar grote tranen blonken in haar
ogen. maar builen deed ze niet.
„Ik ben zo blij, dat je me be
grijpt", fluisterde ze.
Een 'hele tijd bleven ze zo zit
ten. Toen legde hij voorzichtig zijn
arm om haar hals en kuste haar.
Even later draaide de auto de
weg op met twee gelukkige men
sen. Aan de straatweg bleven zij
nog even praten en daarna stap
ten ze hand in hand de tuin in.
Vlak bij de deur van haar huis
zagen ze plotseling twee sigaren-
puntjes oplichten in de waranda.
Verschrikt liet hij haar hand los.
Toen klonk plotseling de zware
stem van zijn vader.
„Die hand mag je wed vasthou
den. jongen", zei hij, „iwant hier
zitten de twee vaders en die heb
ben er geen bezwaar tegen!"
Lachend ging Marijke naar de
ex-zeekapitein toe en kuste hem op
beide wangen.
„Dat is nou de schoondochter,
waarop ik gewacht heb", schertste
hij. „Een meisje, dat weet, wat
een oude man toekomt."
,,Naar Puccini? Dan moet u
nog een paar kilometer door
rijden in de richting Pisa. U
vindt een bord langs de weg!"
Zo maakt men in Viareggio
vreemden wegwijs, die het huis
van de grote componist van
„Butterfly" en „Tosca" willen
bezoeken. Eigenlijk behoorde
men te verwijzen naar Torre
del Lago, maar dit dorpje, aan
de weg naar het zuiden heeft
een paar jaar geleden zijn
naam veranderd: TORRE DEL
LAGO PUCCINI staat nu op
een verkeersbord aan de in
gang van het dorp. Voorzover
bekend is Puccini de enige $ant
componist ter wereld, naar
wie een plaats is genoemd, de
componist ook, wiens laatste
wens letterlijk vervuld werd.
Hij wilde namelijk onder of
achter zijn piano begraven wor
den. In zijn stervensuur heeft
hij vermoedelijk niet aan het
hoe daarvan gedacht, maar in
de ommuurde villa aan het
Massaciuccoli-meer heeft men
zich aan de wens gehouden:
men metselde zijn kist in de
muur, waar het klavier voor
staat, waarop alle grote opera';
van de meester
uren ontstonden.
Aan dit van speciale geluid-
dempers voorziene klavier zat gemaakt
de organistenzoon uit Lucca bij
gekleurd licht, draaide zich op
zijn stoel om naar de schrijfta
fel en noteerde steeds onmiddel
lijk de gespeelde accoorden.
Andere naam
voor Torre
del Lago
geweren schijnen erop te wach
ten, dat hun eigenaair ze van de
muur neemt en in zijn mantel
met hoge kraag naar buiten gaat.
Want zó kon men hem destijds in
Torre del Lago zien: de hoed
over de ogen getrokken, de re
vers van zijn modèrne zomerjas
opgeslagen. En zo heeft men de
eenzame wandelaar langs het
meer ook op een voetstuk in brons
vereeuwigd.
Puccini
dienares en zij streelt de onvol
tooide partituur van „Turandot"
die op de schrijftafel schijnt te
het Schotse bloed in de aderen
van de Amerikaanse bewezen.
Wie eenmaal de naam heeft
erg op de duiten te zijn, raakt
deze faam niet gemakkelijk
meer kwijt, des te minder, wan
neer zich tegelijkertijd een ge
val voordoet, gelijk dat van de
Schot McCormickdat als de
nieuwste illustratie aan de bo
venstaande geschiedenis toege
voegd kon worden. Wat was het
geval? De heer McCormick is
houder van een leesbibliotheek
te Aberdeen in Schotland.
Kort geleden prijkte voor de
vensters van zijn zaak in grote
letters de bekendmaking: „Bij
mij kunnen deze week alle boe
ken voor de tijd van veertien
dagen gratis geleend worden".
Het liep stortn. De Aberdeeners
stroomden in scharen naar
McCormick en binnen vijf uur
na de bekendmaking waren de
kasten van McCormick volko
men leeg gehaald. Toen veertien
dagen later de leeslustige boe-
kenleners prompt hun boeken
terugbrengen wilden, prijkte er
een nieuwe bekendmaking aan
de pui van McCormick's zaak:
„Mijn zaak is vanaf heden
aan die nachten,
zich liederen uit
voorzingen, waar
grammofoonplaten vastgelegde
muziek uit Oost Azië liet
spelen, alles
van zijn leven te kunnen voltooi
en. „Hij dacht slechts aan „Tu
randot", zei men na zijn dood en
nu nog zou de meester zo de ka
mer kunnen binnentreden, zo le
vend is diit alles. Hij zou daar
staan, de kii
handen diep in de zakken,
doornatte, koude sigairet, als al
tijd, tussen de lippen geklemd..
Puccini cliënten van de leesbibliotheek
rare ian<len zic^ haastig naar het nieuwe
„"S15L2E "lires McCormick begeven
.TW.1C hoi ,uuu. hun gratis boeken weer in
heT'laatste werk leveren. McCormick was in
deze veertien dagen verhuisd en
zijn vernuftige list had hem
vijftig pond transportkosten be
spaard. De grap kwam in de
pers en werd zo goed bevonden,
opgeSïa°gen°aS ddt bovendien populair werd
6 en m- zijn nieuwe winkel het
getal zijner cliënten snel zag
toenemen.
Nederlandse
Bouwkunst na 1900
„Een goed mens, de maestro,"
zegt signora Nicche vandaag nog
ontroerd, wanneer zij bezoekers, D qMANSCHRIJVER en kunst
die onder geen voorwaarden mo- K Riüctra heeft in 18
gen fotograferen, rondleidt langs AL.cnticusR-, B:a
het beeld van Caruso en een affi- kleme Pagina s een overzicht ge auuie
o Che van een première. Hij kon ook geven van Nederlandse Bouw- fjguur denkt
chtelijke wel eens knap lastig zijn. Eens kunst na 1900 Hij deed hetjkun-
witsloeg hij op staande voet al dlg; gedetailleerd _en^ mei Jtë*
zijn personeel. De nachten
dende, hinderlijke achteloosheid
zoals een brandende sigaret die
men ergens heeft vergeten". Zo al
thans formuleert de Vlaming Mau
rice d'Haese het in zijn korte ro
man „De witte muur", die ver
schenen is bij Daamen, Den Haag
De Sikkel, Antwerpen. De ik-
dit huis niet zelden tot dag
kt wanneer er gekaart
werd, wanneer mooie ope
ren uit Milaan op bezoek
en men zich bij maanlicht i
racostuums stak om dan met af-
recht ruime kritiek, 'beginnend
de Beurs van Berlagi
lindigend met de Haagse Advent- ken betekenis blijkt te hebben. Wel
de door hem gepleegde i
daad maar komt niet verder dan
een klacht over zijn leven, waarin
het sexuele een ziekelijk-overtrok-
kerkvan Symons. Men kan te- nu_ dat komt
gen de manier waarop Blijstra nog geen reden om er bijna elke
zijn verhalen opdist bezwaren heb- bladzijde mee te bekladden en de
ben (het is alles wat droog, wat rest te vullen met zinnen die
schuwwekkende maskers door de te veel psommend en met wat (naast de herhaalde godslastering)
tuinen te dwalen. te veel namen gegeven), Blijstra maar enkele kernwoorden hebben:
a Nicche, die over de
naar het tuinhek sloft,
de bel weerklinkt, heeft
Giacomo Puccini jarenlang ge-
kend. Zij herinnert zich nog, hoe boom zijn gasten, deze
nmponist onder een branden
de zon de regeninstallatie in
palmentuin in werking stelde
weet wel wat hij zegt en zijn doelloos, krankzinnig, walg,
j was een der eerste pio- kritiek is gefundeerd, vooral ten vloekt en hopeloos. Dat is een
s op autogebied: met ziijn aanzien van de woningbouw, als- gruwelijke vertekening van het le-
in een doek ontving hij na mede ten aanzien van de zaken- ven. Er was een tijd dat Daamen
onzachte aanraking met een lieden die opdrachten geven en wel wat anders uitgaf
geen inzicht tonen en van_ de w,
tijd
i de
de nacht leefde, die tegelijker- overheid die te weinig detief is.
i de wereld was „Men durft hier geen radicale
beslissingen te nemen", conclu-
deert Blijstra terecht en hij be- Over het lezen van Kafka
Is hij eigenlijk
dood, deze wonderlijke meester,
wiens hoed en jachtlaarzen van
daag nog in de garderobe liggen,
alsof hij zoeven is binnengeko-
De altijd tot
>n paraplu, met held. En op het gemeentehuis
i», zijn dorp staPelden de klachten treurt ook de angst
over nachtelijk lawaa. zich op! meentebesturen tegen noogoouw ,n de Boekvlnk-reeks van De Ar-
Slechts vijf personen mogen Cmt^t het' .eSgeThét "Zo- SfSwSt^v^SlETrnS US
eluleertijd binnentreden", deli»" aspect te bewaren. En SSWbdSJKk Sym Ctaïï
ten slotte komt hij tot de verzucn- Sötemann over Kafka onder de ti-
i de rand
gevulde asbakken staan op de merkwaardige begraaf „plaats", ting dat de Ned. architect vrijwel tel „Over het lezen van Kafka'
schrijftafel, samen met de portret
ten van zijn vriend Franz Léhar,
Maria Jeritza en de Montene-
grijnse prinses Militza. De jacht-
zijn werkkamer. De verdikking geen
in de muur, vlak naast de werk
tafel met de portretten en dt
voile asbakken, berg, in zich wkariTÏUieTeworfln Set'
publieke
heeft, doch in
werkt met slechts geroep
„zuinig te zijn"
miHi muur iiiiHi iiiiiii whim minim iiiiihii iihiiii iiiimh mmi iiiiiip miii iiiiiiii mini .mm iimmi immii imimi nmiii iiiiih iimiimi iiiiiim mmiiiiii mimi <111111111 iiihih
belangstelling j}jt essay wil niet
luchtledig een inleiding, teneinde verschillen-
zich ^2 verkeerde gedachten over Kaf-
ka weg te nemen. Speciaal wel
"ztleedt hij de interpretaties door
1 pagi-
ririnrirtr^ciririi
HET landhuisje, waarvan de tuin
aan hun tuin grensde, was ge
kocht door een gepensioneerde zee
officier. Een paar maanden ge
leden was hij er met zijn gezin
ingetrokken en kort daarna kwam
hij op een avond kennis maken.
Hij had een aardige vrouw en een
geestige dochter. Later op de
avond was er een lange, donkere
jongeman binnengekomen, die ook
deel bleek uit te maken van het
gezin. Paul heette hij en hij bezat
de rondborstigheid van zijn vader
en de charme van zijn moeder.
Paul, die economie gestudeerd
had en aan een bank was verbon
den. werd al spoedig een huis
vriend. Hij kwam dikwijls even
binnenwippen en zijn aanwezig
heid werd altijd op prijs gesteld.
Vooral door de twee jongste zus
jes, die er geen geheim van maak
ten, dat ze naar zijn gunst dongen.
Marijke'ging er zich op betrap
pen. dat ze veel minder dan vroe
ger op haar kamertje zat en dat
ze zidn dikwijls teleurgesteld voel
de. als Paul een avond niet kwam
En toch ging zijn belangstelling
kennelijk niet naar haar uit. Hij
was altijd erg hoffelijk tegen haar.
maar met de twee jongste zusjes
ging hij veel gezelliger en uitbun
diger om. Misschien beschouwde
hij haar ook al als de suikertante
van zijn toekomstige kinderen!
PLOTSELING sprong Marijke
overeind. Ze was even inge
dommeld. msiar door een ritselend
geluid was ze wakker geschrok
ken Over het zeil van haar ka
mertje zag ze nog enkele kleine
ateentjes rollen, zodat het duide
lijk was, dat haar belager zich
od het grindpad moest bevinden
Zij boog zich uit het
Met ingang van de volgen- het draait. Je staat op een post worden, met alle gevolgen, die
de week draag ik mijn taak tussen kerk en wereld. En he- dat heeft voor de waarde van
weer over aan Miebel. Een laas is het zo dat die kerk de onze gulden,
Miebel die popelt van verlan- wereld niet vertrouwt, en de En zo ziet de wereld in de
•d gen om weer aan de slag te wereld vertrouwt de kerk niet. volkswijk de kerk: als kapi-
gaan. In de wijk. In het jeugd- Ze hebben beide een besmet talistisch, als gierig en als
Jj zorgwerk. In de krant. Ik be- oordeel over elkander. Ze zien hoogmoedig. Als kapitalistisch
nijd haar 'n beetje om die werk- de dingen niet zoals ze werke- omdat haar ambtsdragers en
v drift, en om die jeugd. Weet U: lyfc zijn. Ze kijken elkaar niet trouwe leden toch altijd in veel
mü begint de aanvang van 'n regelrecht in de ogen. Ze ne- betere woningen huizen dan de
nieuwe cursus wel wat zwaar men elkander op in een bezoe- mensen in de nauwe zonloze
■h te vallen. Het komt allemaal delde, gebarsten, stoffige en straatjes. Als gierig omdat zij
zo op je aanstormen. Daar is verweerde spiegel, die de ge- ongetwijfeld naar aller gedach-
de wijk weer met z'n duizenden stalten vervormt. Ik weet dat ten wel grandioos helpen kan,
■ti noden, vraagstukken, taken, uit veel bif- maar dat
kansen: kansen op zegen, maar tere ervaring. doodgewoon
-d ook kansen op 'n verkeerde Zo ziet de niet wil doen.
aanpak. Daar zyn de proble- kerk na HVHHk4ÉApiH9t|R^H aJ* hoog-
men van het werk: we zijn in mÜn stukjes |lf«l '1-41 Tl fe [fl moedig, om-
de afgelopen zomer lelijk vast 'n dez.e tus" ■■■■■■AéIMIH az? zlc
1senpenode zo anders ge-
komen te zitten en het resul- kan {k beter draagt met
taat daarvan is geweest dat we zeggen: de oude kerk! de een hele verzameling aanstel-
met vier man minder begin- werei^ de volkswijk: als be- lerige gewoonten, terwijl de
dan verleden jaar. En by- voorrecht, als zonder verant- volkswijk zich met dergelijke
kening v
zingen, v
voeding i
i zonder een rooie duit: hoe
we aan het eind van deze
maand onze salarissen aan Mie
bel en haar mede-helpsters
moeten uitbetalen is me als
ik dit schrijf nog een angstig
raadsel. Het is maar goed als
een ouder wordend wijkpredi-
kant omringd is door jonge
mensen: hun elan, hun moed.
hun jeugd en hun geloof hel
pen hem heen over dat
zame opnieuw beginnen!
Moeizaam? Ja!
Weet u: bij de start
woordelijkheid, als bedreiging, tierelantijntjes niet ophoudt.
Bevoorrecht omdat er immers Een oordeel naar de mate
tegenwoordig zo onnoemelijk Van een tragische lachspiegel,
veel sociale zekerheden gescha- £en oordeel waarvan elk on-
pen zyn waar menig midden- derdeel zonder veel moeite ont-
stander met aan toe komt Zon- zenuwd kan worden,
der verantwoordelvkheid om- Maar omdeel
dat de mensen m de volkswvk
wanhopige misverstanden aan-
de waarde van het geld niet
schijnen te kennen en allerlei ei lTl° 9eefl-
j weeldevoorwerpen bezitten - Er nataurhjk mets van
voorop televisietoestellen en viaar. Er ie naast sporadische
bromfietsen die dan toch weelde in de volkswijk nog al
maar betaald moeten worden, tijd bittere armoede. Er is ook
je Als bedreiging omdat al hoger een gezonde spaarzaamheid. Er
ontaardingsgevallen,
heel scherp de zaak waarom lonen daardoor noodzakelijk zijn
staan veelal op re-
an de slechte behui- p.
an de gebrekkige op-
en van een totaal ge-
juiste levensscholing.
Neen, er is niets van waar:
de kerk is niet kapitaalkrach- T36
4 X de halflcionkeri
tig; ze tracht vaak eerlijk te
helpen; ze offert soms boven L
haar vermogen. De vele brie-
ven óók van lezers en le- £-
zeressen die de binnenko- T
mende giften begeleiden leg-
gen daarvan vaak de meest ont- ü-
roerende bewijzen af.
Maar het is zo ontzettend
moeilijk om elkander werkelijk
te zien; elkaar wezenlijk oog
in oog te ontmoeten. En dat T
voelt een wijkpredikant het
zwaarste, als de nieuwe cur-
sus weer aanvangt. Hij heeft
beide groepen leren kennen, s-
Hij heeft beide groepen lief
gekregen. Hij vertegenwoordigt
de een bij de ander en de an- xj
der bij de een. Een vreemde si-
tuatie, omdat hij daardoor ner-
gens meer helemaal bij behoort.
Misschien bedoelt Jeremia 1
wel iets dergelijks, als daar ge
zegd wordt dat een profeet ge
steld wordt tot een ijzeren zuil
en een koperen muurz een
vreemd ding tussen de men-
Rest het vervolg: „Ik ben
met u, luidt het woord des He- 2-
ren om u te bevrijden!" En
daarmee wagen we het.
WIJKPREDIKANT. S
j waarung uuckj
drie zerken. Hier rust Puccini prachtige foto's en een grote lijst de dichter'Max Brod. In -
sedert die novemberdag, dat van bouwwerken. Uitgeverij De na's heeft Sötemann kans
men hem dood uit Brussel Bezige Bij te Amsterdam zorgde een goed inzicht te geven
hierheen bracht. Hier rust ook voor een fraai gewaad. leven en het werk van Kafk
zijn vrouw, Elvira Bonturi, die
achttien jaar lang lief en leed
met de meester deelde, voor hij
haar trouwde. En hier werd
ook, na de laatste wereldoorlog,
Puccini's zoon Antonio be
graven. De eerste Puccini
i het
De witte muur van een cel
dat is het uitzicht waarvan menige
moderne schrijver slechts weet te
gens, die met de familietraditie gewagen. Op die
brak en geen musicus werd.
„Hij was een kind, een goed
kind, de maestro," fluistert
teert hij zijn gedachten over het
„zinloze" bestaan. En in die ge-
dachtenwereld is een moord.„niets
de oude anders geweest dan
r twintig jaar met even veel toewijding echte thee t
echte koffie schenken?
„BALANS"
door Maria van der Steen
Maria van der Steen is het
zij vooraf nadrukkelijk gezegd
een schrijfster met talent. Haar
boek B a 1 a n s x), dat een vervolg
is op Totale uitverkoop, bewijst
dat ook weer. Verder is er echter
over haar boek weinig goeds te
vertellen. Kennelijk is het geboren
uit ressentiment en daardoor is
het vaak niet meer dan een staal
tje van ongebreideld antipapisme,
waarbij ook de protestantse ker
ken nog met enkele sneren wor
den „behandeld". Is Maria van
der Steen gewond door allerlei
kwalijke bejegening en we ho
pen oprecht dat zij slechts daar
om haar boek heeft doen uitgeven
dan kunnen we alleen maar
deernis met haar hebben en het
diep betreuren dat de mensen en
in dit geval ook de christenen on
der hen, iemand zover van zijn
God hebben weggedreven.
Ondanks dat medelijden kunnen
we echter niet zover gaan dat we
het boek geheel hiervan uit kun
nen beoordelen. Er staat te veel
in dat gezwollen is en de kenmer
ken van waarachtigheid mist.
Dat tast de waarde van deze
„schreeuw om rechtvaardigheid"
in zijn grondslagen aan.
We hopen dan ook dat Maria
van der Steen nog eens de balans
zal opmaken en zich daarbij zal
laten leiden door iets van de be
wogenheid waarmee Christus de
schare bezag, zodat haar oordeel
niet alleen eerlijker maar vooral
liefdevoller zal worden.
Bakker-Daamei
