.„NAVO - vlootpredikanten wensen
-]■ ill! ■«I in ui us ui elkaar tc leren kennen
GEEF ME EEN BOEK
31
Onkiese quiz
Spurgeons Metropolitan Tabernacle
wordt eindeli jk herbouwd
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 8 JUNI 1957
Dienaren van Goddie mensen willen dienen
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniii
Plannen voor tweede
conferentie voorbereid
llllllllllllllllllllllllllllllllll
illlllllllllllllllllllllilllllil
Drie hooggeplaatste officieren van de Amerikaanse
marine bezochten vorige week ons land. Boven hur
gewichtige gouden strepen hadden twee van hen een kleir
kruisje op hun mouw geborduurd, de derde had op dezelfde
plaats een afbeelding van de stenen tafelen. Zij vertegen
woordigden geen nieuw wapen bij de Marine en kwamen
niet om een volgende strategische manoeuvre te bespreken
Vlootpredikanten, geestelijken en rab-
fijnen uit de landen, die b\j de Noord-
Atlantische Verdedigings Organisatie
(N.A.V.O.) aangesloten.
In de kermende winter zal in
15 landen ook in Nederland) in
samenwerking met de omroep van
Israël voor de radio een wekelijkse
quiz-uitzending worden georgani
seerd, waarbij men zich meten
kan in bijbelkennis.
Hoofdprijs: een bezoek aan Israël.
We weten niet wat u er van vindt,
maar voor ons gevoel is mast-
klimmerij en hersengymnastiek in
bijbelkennis toch eigenlijk een
teken van gebrek aan werkelijke
eerbied voor de bijbel.
bind;
c
Om een vergelijking te maken: kunt
u zich voorstellen dat men een
hersengymnastiek ging organiseren
over de geschiedenis van het
Nederlandse illegale Verzet of dat
een familie op een feestje een
mastklimspelletje ging doen met
de jeugdbrieven van de overleden
moeder? (excuus voor de wat
vreemde voorbeelden
Waarom doet men dat natuurlijk
niet? Omdat deze stof ons te heilig
is. En de bijbel dan?
(Faviago ln het
Luthers Weekblad).
inillllllllllllllllll|||||||||||i
Kandidaatsgemeente
af v
Nu ds. A. W. Meeder, van Spijkenisse,
naar 's-Gravenhage-Loosduinen overgaat
heeft de Irerkeraad van eerstgenoemde
gemeente besloten in zijn plaats een jon
ge predikant te beroepen en geen kan
didaat. Het ledental zal volgens progno
ses in de naaste toekomst groeien tot
ongeveer 1000 en daarom zijn de broe
ders van oordeel dat Spijkenisse geen
„kandidaaisgemeente" meer is.
(Centraal Weekblad)
lllinillllllllllllllllllinill
de
Moeder was
beste
De beroemde Engelse predi
kant dr. Campbell Morgan, stich
ter van de Keswickconferenties
had vier zonen, die allen hun
vaders voetstappen volgden. Eens
vroeg men een van de zoons: „Wie
van u vijf is nu de beste predi
kant? Uw vader, één van uw
broers of uzelf?" Zonder één ogen
blik te aarzelen antwoordde de
zoon: „Geen van ons. Moeder wat
de beste predikant, want zij preek
te door haar leven."
Zij vertegenwoordigden
wel het Oude en het Nieu
we Testament, ieder op
zijn eigen manier. De drie
hoofden van de protestant
se, rooms-katholieke en
joodse geestelijke verzor
ging bij de Amerikaanse
marine brachten een be
zoek aan Nederland om
een tweede conferentie
van vlootpredikanten en
geestelijken van de Navo
voor te bereiden. De con-
ferentie zal van 1028
oktober in de Verenigde
Staten worden gehouden.
Dit bezoek was een direct gevolg van een gedachte, die ds. Sillevis Smitt,
het hoofd van de protestantse geestelijke verzorging bij de Nederlandse
marine, reeds in de afgelopen oorlog door het hoofd had gespeeld. Men streed
toen tezamen op de wereldzeeën, men leerde elkaar kennen als geestelijke
verzorgers van verschillende nationaliteiten: waarom zou het niet mogellijk
zijn om eens samen met elkaar een gesprek te hebben, zodat men van elkaar
zou kunnen leren.
De Engelse methoden waren zo heel
anders als de werkwijze, die de Neder
landse vlootgeestelijken toepasten. De
Amerikanen hadden weer heel andere
ideeën, vaak vol „vaart en visie", zoals
dat tegenwoordig in bepaalde kerke
lijke kringen heet. Heel schuchter wierp
hij een balletje op bij het hoofd van de
Engelse geestelijke verzorging
Het traditiegetrouwe Albion kon met
het nieuwe idee niet overweg. Het was
goed om met elkaar contact te hebben
over militaire problemen, maar wat
voor zin had het om samen over geeste
lijke dingen te gaan praten. Het werk
moest gedaan worden, was dat niet vol
doende? Kennelijk was de tijd er nog
niet rijp voor.
Enthousiasme
De gedachte ging echter niet verloren
onder de beslommerin-
van het na-oorlogse
tijdperk. Toén ds. Sille
vis Smitt vorig jaar dan
jok ln de West was. kreeg
/an de staatssecre
taris verlof om er twaalf
dagen in de U.S.A aan
vast te knopen om eens
met de geestelijke lei
ders van de marine daar
te praten over de moge
lijkheden van contact
Het idee werd daar en
thousiast ontvangen, en
die geestdrift was geen
uiterlijk vertoon om de
Nederlander een beetje gunstig te stem
men, neen, het enthousiasme dreef tot
werken.
Op 12 augustus 1956 groeide de ge
dachte uit tot werkelijkheid. Vlootgeeste
lijken uit Frankrijk, Noorwegen, Por
tugal, Italië, Turkije. West-Duitsland,
België, uit de Verenigde Staten, Groot
Britannië en Canada verdrongen zich
rond de receptietafel. Het conferentie
oord Beukbergen was een tweede Baby-
Ion van spraakverwarring, maar toen
ds. Sillevis Smitt op zijn manier de
ferentie opende met de woorden: ,.Wij
Samenspreking
Protestanten,
paar rabbijnen
bespraken s
ooms-katholieken,
n zelfs twee moslems
de problemen van hun
geestelijke arbeid. Zij luisterden naar
elkaar, leerden elkaar waarderen, zei
den elkaar soms de waarheid. De ken
nismaking verliep zoals ds. Sillevis
Smitt die graag wilde laten verlopen
men ontmoette elkaar in het ver?
woordelijkheidsbesef, dat ieder op zijn
eigen manier beleefde. Voor het eerst
in de geschiedenis hadden vlootgeeste
lijken uit verschillende landen elkaar
ontmoet.
De tweede conferentie, die in oktober
zal worden gehouden, wordt voorbereid
door de Amerikanen. Zij zijn bijzonder
kan samenspreken over de trai-
de functie van de geestelijke
bij de marine. Juist over die
onderwerpen kan men veel van elkaar
leren. Bovendien zal er een hele dae
besteed worden aan het uitgebreide
Amerikaanse karakter-opbouwprogram
ma en bovendien hopen de verschillen
de geloofsrichtingen een aparte confe
rentie te hebben van een dag. zodat óok
de problemen, die men niet met de an
deren kan bespreken, maar wel met ge
loofsgenoten aan de orde kunnen komen
Achttien dagen lang zullen de vlootgees
telijken in de U.S.A. doorbrengen. Naast
de conferentie zullen ze ook de speciale
gast zijn van de steden San Francisco
en New York en op de laatste zondag
zal iedere geestelijke in een kerk van
zijn eigen kerkgenootschap in de stad
New York voorgaan.
Ongetwijfeld zullen sommige mensen
die van de plannen van de conferentie in
de kranten lezen, de schouders ophalen
en meesmuilend zeggen: „Ze hebben
weer eens een gratis reisje. Wat berei
ken ie met al dat gepraat!" Maar ds.
Sillevis Smitt is er ten volle van over
tuigd dat als de Europeanen met hun
oude kerkelijke tradities, de Amerikanen
met hun visie en hun nieuwe methodiek
en de Canadese met hun zeer verant
woorde jonge geestelijke verzorging el
kaar begrijpen men veel van elkaar kan
leren zodat men tot een verdieping en
versterking van de banden die op de
eerste conferentie zijn gelegd, zal ko-
TER OVERDENKING
Pinksterfeest-
Zendingsfeestl
De slagzin stond op een plakzegel: Pink
sterfeest zendingsfeestl en op Pink
sterzondag zullen in alle hervormde
en gereformeerde kerken speciale col
lectes gehouden worden voor de zen
ding. We hopen dat niet alleen het be
nodigde geld binnenkomt, maar dat er
meer gegeven zal worden, opdat men
de plannen zal kunnen verwezenlijken,
die door geldgebrek nog maar steeds
uitgesteld moesten worden. We spre
ken bet laatste jaar veel over beste
dingsbeperking, maar in de woorden
schat van de zending moet dat woord
uitgebannen worden.
Uw gave met Pinksteren openbaart uw
geestelijke gezondheid. Als u niets
geeft dan bent u niet alleen tegen de
zending, maar dan bent u ervoor, dat
de heidenen in hun duisternis blijven
voortleven. U ziet hen liever verloren
gaan. Als u minder geeft dan verleden
jaar, zegt u dat de zendingsvelden best
met minder werkkrachten toe kunnen.
U ziet het zendingswerk graag inkrim
pen en de kleine posten en kerken die
-gesticht zijn moeten maar zien, hoe ze
zonder leiding „groeien in de genade".
Als u evenveel geeft als verleden jaar
bent u er tegen, dat het werk uitge
breid wordt. U ziet graag opbouw van
het bereikte, maar u bent niet bereid
die opbouw te bekostigen, laat staan
dat er nieuw werk wordt aangepakt.
Slechts als u meer geeft dan verleden
jaar plaatst u zich met heel uw hart
achter de uitbreiding van Gods Ko
ninkrijk.
Pinksterfeest-
Zendingsfeest
heen telken*
DE kruisdood van Jezus Christus is door de
weer het onderwerp geweest voor de kunstenaar. Velen kwamen
nimmer verder dan een gestorven Heiland, en in bepaalde
perioden van de geschiedenis der kerkelijke kunst komt men aan
de opstanding nauwelijks toe. De uitstorting van de Heilige Geest is
een nog moeilijker onderwerp. De Italiaanse schilder Titiaan (1477?
1576gaf zijn visie op het Pinkstergebeuren, waarbij de duif, die
het symbool is van de Heilige Geest een centrale plaats inneemt
boven de discipelen. Er zijn geen 120 mensen aanwezig, slechts de
overgebleven discipelen met drie vrouwen.
geschikt voor deze taak, omdat zij de
problemen kennen van een conferentie
waarin geestelijken uit de verschillende
godsdiensten elkaar ontmoeten.
Terwijl Nederland het systeem van de
verzuiling kent, en er twee hoofdvloot-
geestelijken zijn, één voor de protestan
ten en één voor de rooms-katholieken,
bezit de U.S.A. één kantoor en één hoofd
waaronder alle geestelijken, predikanten
en rabbijnen ressorteren. Op het ogen
blik is het hoofd van de geestelijke ver
zorging en het karakteropbouwprogram
ma van de marine een protestant, dil
Op de morgen van 11 mei 1941
vonden de gemeenteleden van de
Metropolitan Tabernacle in Lon
den, de kerk waar Spurgeon
preekte, hun gebouw in vlam
men. De „Blitzkrieg" van Hitier
had zijn tol geëist. De muren
bleven grotendeels staan en de
zaal onder de kerkzaal bleef
gespaard. De kerkdiensten vonden
sindsdien daar plaats.
Op 4 juli zal er een einde aan
deze „kelderkerkdiensten" komen.
Het stadsbestuur van Londen heeft
eindelijk besloten wat het ging doen
met de ruïnes van de wijk, waar de
kerk staat. Spurgeons Metropolitan
Tabernacle zal in zijn oude glorie
herrijzen. Zes slanke pilaren zullen
hem weer het aanzien geven van een
oude Griekse tempel. De zaal waar
de kerkdiensten zullen worden ge
houden zal 750 zitplaatsen hebben,
terwijl de galerij plaats zal bieden
aan duizend mensen.
De herbouw zal ongeveer twee
jaar vergen en na donderdag 4 juli zal
men tijdelijk verhuizen naar een
Baptistenkerk in de buurt.
In 1959, achttien jaar na de ver-
Elkaar leren kennen
Natuurlijk konden we het niet nala
ten om ds. Sillevis Smitt te vragen of
het niet veel gemakkelijker geweest
was alleen de geestverwanten bij elkaar
te roepen. De hoofdvlootpredikant
het daar roerend mee eens, mas
hij: „Eigenlijk Is deze conferentie ge
boren uit de oorlogsomstandigheden. In
geval van oorlog kan
geestelijke verzorger aan boord zijn. Als
het een protestant is zal hij op de één
of andere manier ook voor de
katholieke jongens moeten zorgen. We
moeten elkaar daarom leren kennen. We
moeten zien, hoe ieder het doet
moeten proberen het vertrouwt
elkaar te winnen," meende de predikant.
Het programma zal er in de eerste
plaats op uit zijn, dat de geestelijke lei
ders uit de verschillende landen elkaar
De kleine negerjongen keek met zijn donkere kijkers
Robert Kitch aan en een beetje verlegen vroeg hij:
„Blanke mijnheer, mag ik een boekje. Ik wil leren lezen".
Kitch keek hem na met een glimlach toen hij het kleine
boekje tegen zijn smalle borst drukte en hard wegholde,
maar de woorden: „Geef me een boekje", bleven voor
altijd in zijn herinnering kleven. Kitch stond voor het
eerst achter de persen van de Niger Press, de drukkerij
die het midden van Afrika van lectuur voorzag. In de
wereld regeerde de crisis met haar duistere macht, maar
in de Soedan was slechts honger, honger naar lectuur
en deze honger zou in de jaren die volgden steeds meer
uitgroeien tot een heel continent zou uitroepen als nooit tevoren:
„Geef ons een boek" Sneller en sneller gingen de persen draaien.
Modern materiaal werd moeizaam het binnenland in gesleept.
Ook Gowans bezittingen werden gesto-
De drukpersen
van de Niger-Press
spreken vijftig talen
1914 kwamen er duizend bedrukte
r_„_ia's per dag van de kleine hand
pers. De automatische pers. die nu het
blanke papier verslindt, levert 3000 be
drukte vellen per uur, en de gemiddel
de productie van de drukkerij is nu een
liljoen pagina's per maand.
Nauwelijks vijf en twintig jaar gele
den noemde een zendingsblad Afrika
„de etterende zweer van de aardbol" en
de Soedan „het donkerste deel van zwart
Afrika". In de binnenlanden van Afri
ka bevochten de stammen elkaar op le
en dood. Wegen waren er niet. En
de mohammedaanse emirs heersten
een volk. dat hun tot slaven was
geworden. Karavanen trokken de bin
nenlanden in op zoek naar jonge man
die op de markten van Arabië geld
zouden opleveren, maar de kerk van het
westen durfde die wegen niet te bewan
delen om dezelfde volkeren tot slaven
an Christus te maken.
GESLOTEN DEUR
Wel probeerde zo nu en dan een fana
tiekeling het om in het oerwoud door
te dringen. Graham Wilmott Brooke en
zijn metgezel Robinson stierven op de
drempel van Centraal-Afrika en een ex-
>editie naar het westelijk deel van de
ioedan werd door malaria weggeveegd.
De Soedan was een gesloten deur.
Toen Walter Gowans, een jonge Schot-
Canadees, een nieuwe poging wilde
wagen, was geen enkel zendingsgenoot
schap geïnteresseerd in zijn plan. Hij
werkte zo hard hij kon en spaarde vol
doende geld op om naar Engeland te
gaan en te proberen daar een zendings
genootschap te vinden, dat hem wilde
uitsturen. Overal haalde men onverschil
lig de schouders op. Een derde expe
ditie van White en Thomas Holt was
geëindigd met de dood van de eerste en
de terugkeer van de tweede. Het had
geei
zin i
leerde Gowans twee an-
nnen kennen Bingham en
dezelfde plannen rondlie-
zouden ze een poging on
dernemen. Met driehonderd gulden op
zak kwamen ze aan de kust van Nige-
rië aan. De maatschappij, die op de
rivier de Niger haar bootdiensten het
binnenland in had. weigerde hen mee
stroomopwaarts te nemen, want ze
kon in het binnenland geen pottenkij
kers hebben. De jonge kerels werden
gedwongen te voet de moeizame tocht
over de bergen te ondernemen. Ieder
een verklaarde hen voor gek. Een
deling in Lagos profeteerde: ..Jonge
mannen, jullie zult de Soedan nooit zien
Jullie kinderen zullen de Soedan nooit
zien. Misschien jullie kleinkinderen.
DE RIMBOE IN
de
gen, terwijl de beide andere
het binrienland Introkken.
Het bleek al gauw dat hun reisvoor-
raden lang niet voldoende warer
Kent ging terug om meer. Gowans
trok alleen op zoek naar de stad Ka
no. Toen hij op een dag in een kleine
negerstad wakker werd, was de stad
omgeven door Arabische soldaten, die
een aanval deden om slaven te vangen.
r Amerika. Ook zij hadden
len. Men beloofde dat hij zijn eigendom-
vergoed zou krijgen en bood hem
schelpen aan. In plaats daarvan «tuur
de men hem een aantal slaven, die zij
niet gebruiken konden, een betaling, die
ituurlijk geweigerd werd. Zonder geld
i zonder middelen om handel te drij-
:n met de inlanders trok Gowans ver-
:r naar Zaria. Een groep Engelse rei
zigers troffen hem daar ziek aan. Ze
zorgden ervoor dat hij naar de kust zou
kunnen terugkeren, maar eer hij aan
kwam was hij overleden.
GOEDE MOED
Kent, die teruggegaan was om meer
handelsgoederen te gaan halen trok voor
de tweede maal met goede moed de bin
nenlanden in. Een half jaar lang werd
er niets van hem vernomen tot het be
richt kwam dat ook hij in Bida overle
den was. Bingham keerde
den terug
gefaald.
Bingham werd predikant van een
kleine hervormde kerk in de staat New
York, maar zijn hart bleef in de Soe
dan, die hij nooit had gezien. Zeven jaar
lang bad hij en maakte hij plannen
voor een tweede poging en eindelijk in
1900 vertrok hij met twee nieuwe vrien
den uit New York voor een tweede po
ging. Ditmaal haalde hij nauwelijks de
kust van Nigerië. Weèr kreeg hij èen
aanval van koortsen ea werd gedwon
gen naar zijn vaderland terug te keren.
Zijn metgezellen raakten zo ontmoedigd
dat zij hem met de volgende boot ach
terna reisden. Men bleef bidden.
Rond het begin van deze eeuw wer
den de slavendrijvende emirs langzaam
maar zeker uit hun machtspositie ver
dreven. De Engelse legers annexeerden
ook de Soedan, legden wegen aan,
brachten rust in het land van vechten
de stammen. Men vond de reden van
de koortsen, die aan zoveel expeditiele
den het leven hadden gekost en kon
zich toen beter tegen aanvallen bescher-
DERDE MAAL
Bingham had niet stil gezeten. Hij
begreep dat de veranderde politieke om
standigheden het zendingswerk gunstig
zouden kunnen beïnvloeden. Het kleine
interkerkelijke zendingsgenootschap dat
hij had gesticht stuurde een derde ex
peditie uit. Zelf kon hij niet meer mee
om gezondheidsredenen, maar hij vorm
de de achterhoede. Onder de vier eerste
die de Soedan bereikten, was ook Ban-
field, de stichter van de Niger Press
Jaren besteedden deze mannen aan de
studie van dc taal. De werktuigkundige
Banfield was de eerste, die er in slaaf
de een gedeelte van de Bijbel in
landstaal te vertalen en hij gebruikt'
de eerste pers om zijn vertaling Ln druk
tc doen. verschijnen. Zijn werk bleef
niet zonder zegen. In 1910 waren er nog
nauwelijks vijf bekeerlingen, in 1920 on
geveer vijfhonderd, in 1930 2500 en sinds
dien is het getal met rasse schreden gr
leiding over te nemen van het werk
van het Brits en Buitenlands Bijbelge
nootschap in Afrika. De kleine drukke
rij, die hij had opgericht, kreeg het
druk. Het zendingsgenootschap achtte
het niet wijs zelf de drukkerij te hou
den.
Andere zendingsgenootschappen en
kerken zouden zich misschien afzijdig
houden en de drukkerij ging over in de
handen van een volkomen onafhankelij
ke evangelische uitgeverij in Canada, zo
dat alle zendingsgenootschappen van de
persen gebruik kunnen maken Handper-
worden nauwelijks meer gebruikt.
perste automatische pers stelde de
drukker voor een geweldig probleem,
want er was wel een pers maar geen
TRAPPERS
In allerijl werd er een fiets aan de
pers gekoppeld en trapte de donkere
Yoroeba-jongen Bella zich een weg door
de stapels papier. Nu er electriciteit is
gekomen, is Bella met pensioen gegaan.
In meer dan vijftig talen rollen de
kranten, tijdschriften, tractaatjes en
boeken van de persen die geheel be
diend worden door de inwoners van Ni
gerië en de Soedan zelf. In Jos wuiven
de palmen in de hete middagzon. Het
zand van de weg stuift hoog op, en in
de drukkerij buigen zich een rij donke
re gezichten over de machines. De zet
machine laat tikkend zijn blokjes lood in
het schuifje vallen, en de motor van de
automatische pers zoemt gestaag. Het
wonder van Pinksteren wordt in zekere
zin op moderne wijze herhaald, als uit
dc persen de boodschap van het Evan
gelie in zoveel verschillende talen tevoor-
schijnt komt.
Een van de drukkers-zendelingen
schreef onlangs naar huis: „Wij, die bij
de Niger Press samen werken, zijn erg
dankbaar voor de wijdopen deuren van
de laatste jaren. Tot nu toe was ons werk
tamelijk beperkt, omdat de meerderheid
van de Afrikanen niet kon lezen. Nu ech
ter de grote massa leert lezen Is dc
gelijkheid om ze met literatuur te
reiken bijna onbeperkt. We hebben
Juist een oplage van 120.000 klaar ge
kregen van het blad „Duba Dal" (Kijk!)
in de Hausa taal 80.000 in onze eigen
letters en 40.000 exemplaren in het Ara
bische schrift voor hel noorden. Deze
laatste uitgave zou enkele jaren geleden
nog volslagen onmogelijk geweest
maar de houding van de mohammeda
nen begint geheel te veranderen."
I« Pinksteren echter wel eén zendings
feest? Onze Heiland gaf op Hemel
vaartsdag de opdracht om te getuigen,
om er op uit te gaan, om de wereld
voor Christus te winnen. Hemelvaarts
dag Is eigenlijk zendingsdag, maar in
de kebk is het een christelijke „feest
dag van de tweede rang". De Veluw-
se boeren gebruiken hem om te wie
den, de georganiseerde jeugd om hun
bondsdagen te vieren de rest van de
jeugd om te gaan aauwtrappen. Pa
uit de stad gaat fietsen en ma maakt
er een uitje van. De Hemelvaartsdag
is dan ook maar een dag en geen
feestdag, zoals het Kerst- Paas- en
Pinksterfeest.
De opdracht van de Heiland Is nu veel
al verschoven naar de dag van de
Heilige Geest. We spreken veel over
vaart en visie over „missionair be
wogen zijn, over een wereldtaak" van
de gemeente. Dat die opdracht slechts
vervuld kan worden als wij zelf ver
vuld zijn, raakt soms op de achter
grond. Op die eerste Pinksterdag.werd
tus. Op die dag bond de Heilige Geest
deze Jonge mensen samen tot het li
chaam van Christus, zodat de Heiland,
die was opgevaren ten hemel zich
toch op aarde kon openbaren.
Wat nodig is
Ds. J. Bonda schreef ln het Centraal
Weekblad onder de kop „Verplicht tot
onrust" over de nood van de kerk en
het antwoord dat de kerk moet ge-
i te trekkén. Een kerkeraad zal
niet meer moeten staan in het teken
van de sigaar, maar van de worste
ling. Ja, werkelijk: in het teken van
het alarm. We zullen het moeten ge
loven: als het blijft zoals het nu is,
dan komt er een oordeel over ons. Dat
zal moeten dóórdringen tot ons. Daar
van zal de prediking, de catechese, het
huisbezoek de gemeente moeten door
dringen. En de bereidheid zal moeten
worden gevonden om maatregelen
te nemen die een omwenteling bete
kenen in ons kerkelijk leven. Het zal
moeten beginnen met een beoefenen
van het stu-zijn tot God. Dat zal de
grootste revolutie zijn: dat het gewoon
te wordt om dagelijks Zijn aangezicht
werkelijk te zoeken; dat daar door
Gods kinderen de tijd voor wordt ge
nomen. Als het gebed weer leven gaat,
het gebed-dat-men-niet-laten-kan om
de Heilige Geest dan wordt het an-
Nodig daartoe is met name ook het be
oefenen van de gemeenschap met el
kaar, en het is verheugend dat men
hier en daar daarmee begonnen is door
straatkringen e.d. Genoemd moet wor
den ook het avondmaal: het zal zover
moeten komen dat dit elke zondag ge
vierd wordt gelijk het behoort; d.w.z.
zó dat men zichzelf onderzoekt op zijn
verhouding tot Christus (zelfbeoorde-
ling) en de regelrechte gemeenschap
met Hem zoekt. En zo zal er veel meer
te noemen zijn. Nodig is deze houding:
vanuit Christus revolutionair durven
zijn tegenover de bestaande toestand;
experimenten aandurven en misluk
kingen willen aanvaarden, m.a.w. zoe
ken; en bereid zijn tot lijden. In één
woord: Hem liefhebben meer dan de
bestaande toestand, meer dan ons ge
mak en meer dan ons geld.
Drie pionier» van de Niger
Kent, Welter Gow
