El
c
twee Zangeressen en een
Muzikaal echtpaar
in de baaierd van de 20ste eeuw
Cultureel
venster
BEDENKELIJKE i£oF
BROEDERS
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 27 APRIL 1957
Sinds dat
ene lettertje
E dichter Guillaume van der
Graft en de dominee W. Bar
nard hebben elkaar aanvankelijk zo
veel mogelijk ontlopen: „Poëzie in
pr act ijk" (1948) bracht de kente-
„Nóu" zei de ober, „of dat
nog es een tijd was!" Hij was
nu eenenzeventig jaar en hij
bedoelde de tijd van Jan Olie
slagers en van de-radio-in-op-
komst. Hij had het nog mee
gemaakt, zei de ober, dat er
tienduizenden te hoop gelopen
waren om een parachutist uit
een vliegtuig te zien springen.
Maar de parachutist, die toen
nog parachutespringer heette,
had ondanks de afspraak niet
durven springen.
Het was een plezierige dag ge
worden: de parachutespringer had
onder het vliegmasjien gehangen,
en iemand had hem net zolang
met een engelse sleutel op de vin
gers geslagen tot hij zijn afspraak
nakwam. Nee, een doodsmak was
het weliswaar niet geworden want
de parachute was opengegaan,
maar evenzogoed toch een mooie
dag zei de ober. Een mooie dag
in een mooie tijd. Een tijd van gro
te wonderen.
De ober had het ook nog mee
gemaakt dat een mijnheer pastoor
in een provinciestadje de eerste
was die in heel dat provinciestad-
i radio had. Toen had
,0 Heer geef mij e<
gezind is:"
i hart, een hart
dat
hadden het horen kraken in Parijt
mannetjes en vrouwtjes te worden.
Blasé en nauwelijks nog bereid
tot verwondering.
heer pastoor
lijkheden, onze techniek) nooit op
nieuw beginnen maar elke dag
verder gaan. Wij gaan zozeer el
ke dag verder, dat uw opdracht op reis gegaan
aan uw zesjarige kleuter om goed loofde land:
naar de schooljuffrouw te luiste-
de wonderlijke konsekwentie „De stilstand
Deze dubbelzinnigheid is verleden
tijd geworden, in het heden vormen
dominee en dichter een getuigende
eenheid. Het werk van Guillaume
van der Graft, m.n. zijn laatste
bundel „Woorden van brood en de
arbeid van ds. Barnard de Noctur
nen, die sinds kort elke dinsdagavond
in de Amsterdamse Maranatha-kerk
worden gehouden vullen elkaar
aan en verklaren elkaar.
Ik had hem dan ook niet beter
kunnen ontmoeten, dan in die kerk:
hier is hij in zijn element. Al sjou
wend en lopend om de dienst voor
te bereiden praat hij over de poëzie
en over de kerk: de kerk, die litur
gisch te ijl is geworden, waar we
weer houvast aan moeten krijgen.
Hij spreekt vol ernst, maar tegelijk
vol humor: als ik hem onder een be
paalde hoek zie
moet ik denken
aan Fernandel
en waarom ook
niet, tenslotte was
die het best als
pastoor.
Deze dominee
dichter is gericht
op de toekomst,
als Abraham is
hij geroepen
Van lüCltCr tot
EEN ONTMOETING MET GUILLAUME VAN DER GRAFT
Het zou een grove onbillijkheid zijn voorbij te zien aan
de tragische figuur -/an Jan H. Eekhout, eens een van de
bekendste protestants-christelijke dichters en romanschrij
vers, nu bijna vergeten en onopgemerkt in Zeeland levend.
Zijn roman „De Boer van de Waerdijcke" is enige tijd ge
leden in deze rubriek met veel waardering besproken. Nu
komt hij aandacht vragen voor een bundel poëzie.
Eekhout heeft zich hierin dich- deze versen een beroep op het
terlijk vermomd als een Chinees menselijk meegevoel van de le-
hoveling, Chen genaamd. Een al zer en dat beroep is niet ver
te vrijmoedig gedicht van zijn geefs.
hand heeft hem de gunst van de Wie geregeld poëzie bespreekt,
keizer gekost. Hij wordt verban- verkrijgt vanzelf in de loop der
nen naar het Eiland der Zwarte jaren een verzameling dichtbun-
Rotsen. De fictie wil dan, dat dels. Laten we eerlijk zijn: hoe zei-
zeel later de weinige verzen, die den zal men uit behoefte naar een
door de verouderende en tot in- verzenboek grijpen. Het is waar-
keer gekomen Chen zijn nagela- devol materiaal, uit een oogpunt
ten en als echt herkend, in deze van literatuurgeschiedenis, wijzi-
bundel bijeengebracht zijn. Ds. L. ging van de smaak, wisseling van
S. Blom, die een kort woord ter de tijdgeest, kennis van de mo-
inleiding heeft geschreven, meent derne mens. Hebben deze bundel
dat deze mystificatie ongetwijfeld tjes ons hart gewonnen? Zeer en-
zou hebben kunnen slagen. Maar kele. Tot die enkele behoort het
hij acht het beter haar doorzich- na-oorlogse werk van Eekhout, en
tig te maken. Eekhout zet hiermee niet in het minst deze jongste bun
trouwens een traditie voort: ook del. Hij is niet in de handel, maar
Willem de Mérode schreef zijn verkrijgbaar bij de dichter, Jan
Chinese verzen, en vóór hem H. Eekhout, Lange Viele 46, Mid-
wrocht J. H. Leopold zijn ,,Oos- delburg. Laat ik tot slot een en
ters", geïnspireerd op Perzische kei, kort, voortreffelijk vers voor
voorbeelden. u overschrijven.
gevoeler^Vlthansl^nooit "wprSèiJ «Want dicht bij de dood dan
tatief geweest, maar zijn dichter- wordt men als kindren
schap is ongetwijfeld echt en waai-- Van
achtig, terwijl het nu bovendien
door ervaring en lijden gerijpt is.
Al loopt de waarde van deze pseu- En brekelijk als de vleugels
do-Chinese verzen nogal uiteen, er van vlindren
staan gedichten in dit boekje die Een heel kTein ademeni hortend
tot het beste behoren dat Eekhout beklemd
Ee?Ejts;hZ-t" i*,"" En tot dit kleine wist ik mij
momming
lokaal gehuurd a'5 wat ^at eigenste ogen- kan inhouden dat eens zijn hand de
blik ook in Bussum of nmnr atmirkniinnpl van hot rnimtocnhin
zijn parochianen
avondje uitgenodigd. Tijdens dat dan ook
avondje zouden door de radio de
klokken van Parijs te horen zijn.
De ober had ook tot de uitgeno
digde parochianen behoord en hij
vertelde dat de vloer vol gelegen
had met kabels en dat het plafond
volgehangen had met draden, en
ook dat mijnheer pastoor er de he
le avond erg druk mee
geweest was. Met de dra
den en de kabels en ook
met zijn parochianen.
Omdat hij zijn parochia
nen telkens liet zingen
wanneer de radio het
niet deed en omdat de
radio het de hele avond
niet gedaan had. De ra
dio had alleen maar ge
kraakt, en zodoende, zei
de ober, was er die
avond veel gezongen.
stuurknuppel i
te zien, knipperen zal omvatten. Verblijdt het u? Dat
niet eens met de ogen. En be,s.taat, nauwelijks. Desondanks
dan kunnen we de polsende J**,»
een aai
voorgoed
--voorbij"
alles wordt iedere keer weer
;uw, steeds geldt:
„De wereld
gelukkig,
de dichter zelf als voor de
lezer. De dichter kon zich geheel
uitspreken, en toch, door de iden-
tificatie met i
(Vogels i
haar begin"
vissen, 1953)
vertelt hoe Ambrosius bij het ma- brood de weg, van het grondwater
ken van een dergelijk lied gewaar- van de dood. naar Hem, wiens
schuwd werd: „Kijk uit, wat je naam ,,met wijn" is geschreven,
oproept!" Deze poëzie behoort al op zich-
Uitkijken wat je oproept, uit- zelf tot het beste, dat de laatste ruimte onderstellenderwijs ge-
kijken welke woorden je gebruikt, jaren is geschreven: veel hieruit leefd hebbend mens, een zekere
ja, dat moet de dichter ook. Van is echter niet als gedicht zonder distantie bewaren. De lezer ziet
der Graft laat niet, als de experi- meer bedoeld, maar moet functio- een verkleding, die hem herinnert
mentelen alle woorden opkomen, neel gewaardeerd worden Daar- aan de techniek van de gelijkenis,
over zich komen; hij kiest zijn mee wil deze dichtkunst in dienst Zekere versluieringen doen de
woorden, omdat God ze gekozen staan, in dienst van dè gemeente, waarheid vaak des te navranter
heeft:
Hij lóat het verleden echter Diet
helemaal los daarvoor was hij
als dichter alleen er ook te veel
aan gehecht hij neemt mee niet
waar hij zin in heeft, maar wat
zin heeft.
Zo kan hij. kiezend uit het ver
leden, in de liturgie gebruik maken
van te lang door ons verwaar
loosde schatten d^r oude kerk:
kan hjj, staand in de toekomst,
andere zijn bestemd
m uitgesproken te worden
n andere onderdrukt"
(Woorden van brood)
'ant woorden zijn immers niet
ïaar woorden, woorden doen 111Q
iets. -En er zijn ..ondermijnende houden
woorden", de woorden
6U nail ,VJi |CODI^ JIBSSL., overweldigende natuurlijke, van
het geschil tussen Hervormden de verlokkende chaos, gesymbo-
drogen gevoeld. Omdat het wonder
van de avond niet gelegen was in
de omstandigheid wat er vanuit
Parijs te horen viel. maar in de
omstandigheid dat er iets vanuit
Parijs te horen viel. En het was
er helemaal niet op aangekomen
of dat nu klokgelui of gekraak was.
Daarom was iedereen tevreden
huiswaarts gekeerd. Voldaan.
Want ze hadden het horen kraken
in ParUs. Kom daar nü eens om:
geheide heren die er alles van hij de tong tegen de juffrouw moet
weten of doen alsof ze er alles uitsteken. Het zou u in teveel con-
van weten, horen vertellen dat flicten brengen,
de regisseur voortaan een Er is dus geen houden meer
aan. Met al onze geleerd
heid zitten wij, met de
het dwangbuis der voor
uitgang een mooi
woord voor een hache
lijke zaak. Het liep ons
uit de hand. Het bus-
kruit-vuurwerk van de
oude chinezen culmineer
de in de oncontroleer
bare H-bom, het eerste
draaiende wiel laat dage
lijks een spoor van
slachtoffers na op onze
wegen, de radio kraakt
niet meer maar braakt,
beetje kwieker met zijn kame- de televisie wringt zich in duizend
ra's moet zijn en Hat hij best bochten 1
een urrempje meer of minder voeden,
licht had mogen geven. Maar Nu dames en heren, u weet er
geen woord over het wonder, eigenlijk alles ai van: het boek,
en dat is hen zelfs niet gera- naar zijn huidige vorm ontstaan
dm. Zo we hen ergens voor ^d»t em «chteloo» ta het i.nd voorbereiding gesproken en ge- 5^ be>rf"wördi heel'on. menee-
nodig hebben, daar niet voor. .tSfhül worden ook te leven Daar- Hjk ieven omhooggetild, geheiligd houdt. Op de fo,
joenvoudig vermenigvuldigde blad- om verdwijnt er veel, de negen- denken allemaal veel te gezien van de i
Eerste krokus S,
woord! Dan vallen wellicht onder beklemmende ademhaling,
het gejuich „laten we zingen
dat het een aard heeft" kerk
muren als de muren van Jericho
en dan verdwijnen er misschien
ook wel een paar afgeleide dog
ma's. die geen belevenis, alleen
formule, zijn. Maar dan
nog genoeg
mindren
CHEN'S ONTDEKKING
Bergen. Goddelijke standvas
tigheden.
Wijze rust van alle onrust
ontleegd.
Maar ik zie hoe een klein
stil water, beneden
Mij, even licht rimpelt en de
bergen beweegt.
C- R.
i Gereformeerden „een ordinal
burenruzie van mensen, die aan
hetzelfde traphuis wonen" noe
men. In beide gevallen kiest hij
het leven: dat, wat nog leeft: dat,
wat leven gaat.
Hier hebben we gelijk bet meest
0.kenmerkende van ds. Barnard's
hongerige kijkers te Nocturnen: deze diensten zijn vol
het boekleven, ze moeten ook wel leven,
want ze zijn gericht op het Woord,
dat vlees is geworden, ze eindigen
met de viering van het Avondmaal.
Dus dienen alle woorden, die tot
achteloos in het zand
liseerd door het water:
„Het water van de
wereldschoot
is het grondwater van
de dood"
(Deep River, Roeping 1956)
Wat dan te doen? Dan eten we
„woorden van brood", dan eten
we „de maaltijd die een brok is
in de keel van de dood". Dat is
ons dagelijks maal, ons „Meimaal
de Amsitel",
te kunnen tellen:
„ik kan ze allemaal
leren in twee naturen
drie namen, in vier keren
God, vader, moeder, kind."
(Woorden van brood).
M. BEINEMA.
Voorden van brood, De Wind-
De Herv. Maranalhakerk te Am
sterdam-Zuid, uaar ds. Barnard
(alias Guillaume van der Graft
elke dinsdagavond zijn Nocturnen
r ik i
i bladzij bedrukt
les wat maar mooi en lelijk
Maar meest met lelijk.
Het kan, dunkt me, de moe
waard zijn eens te bekijken I
Nochtans heeft u zich,
toewens, dit voorjaar opnieuw _.j„
blijd over de eerste krokus. Meer het"boek en aan mei name uei
Kinderkoor in Hongkong verblijd dan u ooit blij geweest protestants-christelijke boek
bent bij het zien van uw radio of zich gehouden heeft in de baaierd
televisie, of bij de harde boemen
de atoombom of de
tiende-eeuwse ïeligieuze poëzie,
waarin het geloof en de gelovige
slechts beschreven worden, zult U
er niet horen. Wel hymnen uit de
eerste eeuwen der Christenheid, hlii
waarin het woord nog bezwerend
denken
de mens. of we nu existen
tialist zijn of calvinist" maar
dat is ook Gods maal. Vanuit
Christus' „morgen" wordt ons van-
i dat
Denkt U zich
een mijnheer pastoor of een domi
nee of desnoods een burgemeester
een lokaal huurt en ons dan uit
nodigt; niet om de klokken van
Parijs te horen beieren, maar om.
laten we zeggen een kinderkoortje
te zien zingen in Hongkong. Op het
televisiescherm en dan natuurlijk
in kleuren want voor zwart-wit
verzetten we al helemaal geen
voet meer. Maar denkt u dat we
zouden komen? Ik heb er een
En aangenomen dat we gingen,
zou u dan genoegen nemen met
alleen maar een beetje gekraak
en bereid zijn, in afwachting van
het kinderkoortje. tot zingen?
Wien Neerlands bloed en In een
blauw geruite Kiel? Weineen, zo
flauw bent u niet meer. 'U ging
naar huis en u liet mijnheer pas
toor of de dominee of de burge
meester lekker zitten met zijn
koortje in Hongkong. Misschien J
zou u nog gelijk hebben ook. Maar n-oiassi
laat ons met het vaststellen
het ruimteschip. Dat komt dan
omdat de natuur elk jaar opnieuw
begint en omdat wij (onze moge-
Dat magische, oproepende karak
ter van het woord is ook het
ideaal, waar Guillaume van der
Graft naar streeft. Ik hoor dan ook
mengeling van verlangen
„laten we eten en drinken
en spelen
want morgen leven wij"
(Vogels en vissen)
B. NIJENHUIS. begrip in zijn stem. als hij mij Zo wijzen deze woorden
Over decadentie en rottigheid
VIA NAALD
ÉN PLAAT
De lezing van de drie klei
ne romans, waaruit de twee
de serie van „De Literaire
Raat" bestaat, nl. „Ik ga weg
tot ziens" van Winnie Pen-
dèl, „Gewapende Vrede" van
Koko Wolff en „Calendula"
van W. O. J. Nieuwenkamp
(uitg. De Bezige Bij, Amster-
op de borst te slaan voor de
samenleving die zij aan hun
kinderen kunnen presenteren.
Ook is de moraal die alleen
maar burgerlijk is, waardeloos
in zichzelf en de religieuze nor-
(waar Victor Babin nog composi- dam) maakt de lezer met men worden door hen die zich
mededeling op et
grammofoonplaat zal
misschien velen niets
zeggen. Er zijn natuur
lijk ook in ons land nog mensen die niet weten u
Kolassi is en voor wie de woorden „oude aria's" iets t
ïipnen van veling betekenen. Nu ben ik beslist niet van plan deze
dit gelijk dan meteen vaststellen te bekeren, want dan zouden ze mij misschien, als teVf"JFesf
dat we allemaal met elkaar hard tatie. proberen interesse by te brengen voor allerlei voetbal-
op weg zijn om vervelende ouwe helden. Daarom: laten we een ieder zn eigen interesse gunnen.
Voor hen die het iets hoger zoeken dan dat laag op de grond
rollende balletje, is het wellicht prettig te weten, dat Irma
Kolassi een der allergrootste mezzo-sopraanzangeressen is.
STRAATMADELIEVEN
ik echt niet zo veel beluisteren (en
ook'niet zo graag) als de stem van
Rita Streich.
En daarom ben ik ook met haar
nieuwe plaat erg blij, een plaat
waarop zelfs niet eens grote kunst
werken staan, doch heel eenvoudig
populaire dingen. U kent ze wel met enkele lichtere zaken. Victor
het Franse „Villanelle", de Oos- Babin, die zelf een uitstekend
tenrijkse Strausswals „Dorfs- ponist is (zijn Concert
Het is al een jaar of 7 geleden,
dat de Haagse dirigent Artur Oro-
bio de Castro r~
De aantrekkelijke bundel volks
poëzie. die Dr. de Haan uitgege-
karakter, zoals dit rich in de Gr»..'-||"
„echte" dichtkunst toont. De vele acnier
Vinsert bij- naien i
i daai
opgenomen
ie-liederen
voorbeeld zijn meestal, evc
if/, ^^Vue" Engeland "TJnTm
l_ Irma Kolassi
schrijfmachine weg te
als soliste op te treden
bij zijn uitvoering van „Le miroir
de Jésus" van Caplet in Den
Haag. In 1949 had zij die partij
alleen hier dan geen liefde
de dichter zelf. maar
derde. Opvallend veel
de uitzen
ding daarvan heeft tot het boven
genoemde resultaat geleid. Thans
Irma Kolassi mevrouw Orobio
deze liederen hebben moord-dadige dg Castro Irma Kolassi studeerde
motieven, evenwel bedoeld als D:ano on ran» in Griekenland en
voorbeeld hoe het niet moet. Zo
r,„. TDVimT.TPn Wüfl Phn
eindigt het TREURLIED
Jongeling, welke door zijn Meisje
werd afgewezen en haar toen uit
jalouzie heeft vermoord met de
volgende toespraak van de ter dood
veroordeelde:
„Ziet, jongheid, mij hier
op 't treurtoneel.
Wilt een exempel nemen.
Mijn liefde was rein, mijn
hart was vol.
Ik liet me haar niet
ontnemen.
Ach, bedwing uw hart.
De liefde baart mij dees
smart.
VaarwelIk sterf,
En ben nu weldra
Verenigt met mijn Sophia
r ook de dichters aangeboren,
Ieder, die nog niet
tchaafd" is, dat hij a__
voor het volkse verloren heeft, zal
met deze verzameling enkele
aangename
zang in Griekenland
bij Alfredo Casella) en
heeft vooral in Parijs grote naarp
gemaakt. Zij is bij uitstek geschikt
voor de vertolking van de latijnse
sfeer.
Decca heeft nu een opname van
haar uitgebracht met oude aria's
van Alessandro Scarlatti, Giovanni
Pergolesi. Giulio Caccini. Giovan
ni PaisieUo, Andrea Falconieri en
Georg Friedrich Handel, Oude Ita
liaanse aria's zijn het, voor het
merendeel liefdeszangen. soms
sprankelend, soms van een lyrische
schoonheid. Verrukkelijke aria s.
aria's zelfs voor hen die menen,
dat alles wat oud is vervelend
moet zijn. Integendeel, hier is de
tegenspraak, hier is een muzikale
levendigheid die heel wat moder
nen en zeker heel wat romantici in
de schaduw stelt. '25 cm lang
speelplaat LW 5245).
Irma Kolassi zingt de werkjes ge
-tip» een zuiverheid van stem en
zuiverheid van stijl,
tieles kreeg van Franz Schreker) benauwende klem een oud
en eenmaal getrouwd vestigden zij
Zich in Amlriks. Als hit duo vraagstuk opnieuw bewust.
Vronsky-Babin maakten ze grote D kwestie namelijk of het
concertreizen en ook in ons land
treden deze Russen vrijwel jaar- er bij een boek alleen maar
grote'vriemUnkring!16""6'1 °P komt of het goed ge-
Philips heeft van dit muzikale schreven is.
en fantastisch spelende echtpaar
een interessante bP-^gem^kt. QET ziJn
elke demonstratie van ta
lent, ook al worden bij het le
zen alle denkbare negatieve
gevoelens opgeroepen? Moet
men jonge talenten aanmoedigen,
ook al zijn ze
tegaallied van Alabjef. de Frans- uitgevoerd door de componist
Spaanse lyriek „Les filles de Ca- zjjn vrouw), bewerkte zeer knap -
dix" van Délibes, het eense Grin- enkele kleinere werkjes, o.m. de voor een geestesgesteldheid,
zing-lied Draussen in Sievering", „Dans van de tuimelaars" (uit de die niet anders dan verderfelijk
Hp ppht Italiaanse Kus-wals en het opera .Sneeuwmeisje" van Rim- genoemd kan worden? De jury
Ierse volkshedje ülnsl Rok of K""C M'
Summer". Heel gewone zaken dus ponfat en de Circus-polka en de
maar door Rita Streich zo perfect Tango van Strawinsky, beide in
gezongen, dat ik ze ineens alle- overleg met de componist. Verder
maal mooi ging vinden. Mijn fout nog de Wals uit Suite I
natuurlijk: ik heb meer op de ky
i dan op de muziek gelet.
christenen noemen maar al te
vaak verloochend. Maar ziet zo'n
jury dan niet in, dat door be
kroning en eervolle vermelding
van schrijftalenten als de on
derhavige aan het jonge ge
slacht een exempel wordt ge
steld en dat dc lezers via de
knappe weergave die verderfe
lijke indolente, naar het nihilis
me tenderende geest in zich
opnemen en zich ermee laten
infecteren?
ALS de Nederlandse jeugd
in haar geheel zou zijn
representatief zoals die waarvan men in deze
hooggeprezen boekjes lezen kan,
dan is er voor Nederland geen
Maar wanneer dat
dan zijn deze boek
jes ook niet representatief, of
alleen maar representatief voor
een bepaald soort jeugd en kan
men alleen maar hopen, dat die
andere jeugd ook nog eens een
kans krijgt talentvol en naar
waarheid te worden beschreven.
Maar de jonge auteurs gaan nu
menen, dat decadentie en rot
tigheid de enig mogelijke on
derwerpen zijn en dat wie er
anders over denkt een letter
kundige outcast is. Daarom kan
men de verschijning, eervolle
vermelding en bekroning van
het betrokken werk in kwestie
alleen maar zien als een be
denkelijk teken des tijds, mis
schien wel een teken aan de
wand van onze cultuur
C. RIJNSDORP
_.lGeer-
ïigprijs 1956 heeft toegekend
aan het werkje van Winnie
Pendel, en die aan de beide
andere boekjes een eervolle
vermelding heeft toegekend,
meende van wèl. De wijze waar-
afgebeeld, de vaar
digheid in het hanteren van
een zekere stijl, het geven van
een helder en genuanceerd
beeld van wat dan ook, is
blijkbaar het enige criterium.
fonie-Orkest o.l.v. Kurt Gaebel. ver weven "als" üT d it ConcertSrSet Van een mogelijk verpestende
De plaat heet: ..Rita Streich sings een brok tintelende en levende invloed, die van deze lectuur
famous waltzes and unforgettable muzjek, onovertrefbaar gespeeld van jonge mensen voor jonge
melodies" door Vronsky en Babin, twee gro- -
te kunstenaars. (30 cm langspeel-
■yOT SLOT vandaag een^hed piaat N 02100 L).
de eigen compositie „Rus
sisch dorp".
Maar dat doet U ook als U deze De andere plaatzijde bevat het
plaat beluistert, uitgebracht door Concert voor twee piano's (zonder
de Deutsche Grammophon Gesell- orkest) van Strawinsky. een werk
schaft. (25 cm langspeelplaat LPE ""ÓuM m'pïïSsTen
17052.. Rita Streich wordt mtne- hie,d Zelden 2ijn ,w„ piano,
mend begeleid door het RIAS-Sym- partijen zo geniaal tot één geheel
i dat i
SS22?'& SS»
weinig hoort. Het vertolkster v
Maria Ivogün en Erna
Berger. Rita Streich is het type
de Mozart-zangeres. de grote
ander genre, d.w
ook in de lichtere sferen. In 1929
ontmoetten elkaar
in Berlijn twee
Russische mensen.
vrouw. Beiden
speelden piano en
beiden kregen les
van de befaamde
Arthur Schnabel.
Het waren nogjon.
CORN. BASOSKI.
n kunnen doorbren
i haar
rikale' dictie, de lichte spranke-
ïs, het vaak even aantik-
een noot. het is alles van
iet Sieuic J1CU uczrx.
1 het iets lichtere besloten
genre. Een Mozart-
van Schubert, een simpel Kerst
lied of een lichte wals. het heeft
bij Rita Streich alles z'n_eigen
i". Een bundel me
voor het meren-
boekvorm jïepu
volumineuze
Bijeengezameld
Dr Tl. W R c
boeken Uitgevd
Utrecht - Antwerpen.
meerdere malen
Italiaanse opera-sopraan te geven.
1 ik al dan is dat niet denigrerend be
doeld. doch slechts een uiting
Kiew) en Victor
Babin (geboren in
Het Spectrum
„riek schreef is de Duitse lichte smaak. Een grote (meloldramati- *?'uU«"ek|"Jij
sopraan Ria Streich, oud-leerlin- sche Italiaanse sopraanana kan uit naar Berlyn
Vitya Vronsky en V,
en oud-leerlingen run Arthui
tarnen het Concerto var.
mensen kan uitgaan, wordt niet
gerept. Voor de burgerlijke mo
raal, waarmee men in het maat
schappelijk leven als vanzelf
sprekend rekening houdt, heeft
men in de kunst niet alleen
geen goed woord meer over, ze
bestaat eenvoudig niet meer.
Religieuzer normen achter en
in deze moraal kent men niet
DE jongelui uit deze werkjes
vegeteren op een andermans
zak, luieren, drinken, hoereren,
houden nu en dan wat dronken-
mansbeschouwingen over de zin
van het leven en over God,
gespeld met een kleine g, viaar
vóór alles vrijblijvend natuur
lijk. Ongetwijfeld, de wereld
waarin zij volwassen aan 't
worden zijn is er een met pro
blemen zó groot en angstaan
jagend als wellicht nog nooit
is voorgekomen, zolang de we
reld bestaat (al zijn wij veel
vergeten) en de ouderen heb
ben allerminst het recht zich
Wie heeft er om jullie gehuild
anders dan je geschonden vrouwen
mijn kleine bruine broeders
op celebes
die voor God gebrand hebt
aan het kruis der liefde
wie heeft jullie bidden begrepen
armeense broeders van Hassaké
die vergeefs hoopt
op een huis voor uw Heer
Als Spanje de Bijbels confiskeert
en Ecuador de zendelingen ombrengt
is het meer voor ons
dan buitenlands nieuws
Wanneer de begrotingen dan geen geld overlaten
en overheidssteun onaanvaarbaar is
laten we dan tenminste
telkens
één cigaret minder roken en
één koekje minder eten
voor de minste onzer broeders
en elke dag met ze bidden
bidden desnoods onder het werk.
Franfk Daen
