Grote Taptoe raakte met kop
en staart verward
Défilé in Breestraat verliep
niet geheel vlekkeloos
Met Bowientje 3 october vieren
*WoHiïO
Aspirin*)
MEI WE LEIDSEHE COURANT
4
DONDERDAG 4 OKTOBER 19;
Achtduizend deelnemers
Overweldigende manifestatie
van levende traditie
GfO LANG WAS aan de vooravond van 3 oktober de taptoe, dat kop en
staart elkaar de nodige last hebben bezorgd. Een dergelijke over
weldigende deelneming van alles, wat Leiden aan verenigingen en instel
lingen kent, hebben we nog niet eerder gezien. Naar schatting hebben
wel achtduizend jonge en oudere Leidenaars meegedaan aan deze traditie.
Drie kwartier lang duurde het voorbijtrekken van deze enorme licht-
stoet. Bij het Gangetje stieten de koplopers en de hekkesluiters op elkaar,
wat helaas tot een hiaat aanleiding gaf.
Als algemene indruk willen we geven,
dat de stoet er wat het licht betreft be
ter verzorgd uitzag dan vorig jaar, en wat
de muziek aangaat zelfs uitstekend voor
de dag is gekomen. Het zal moeilijk val
len een andere stad in Nederland aan te
geven, waar een dergelijke manifestatie
als de Grote Taptoe op touw wordt ge
zet. Dit kan alleen maar als het woord
„traditie" geen inhoudsloze klank is ge
worden, doch integendeel levende werke
lijkheid is gebleven. Het zou voor psycho
logen en sociologen wellicht een interes
sante bezigheid zijn uit te maken hoe dat
precies komt. Vast staat dat geen enkele
Leld9e of Leidenaar op 3 oktober en de
vooravond van de grote dag in huis
blijft zitten, maar de straat op gaat om
deel te hebben aan de algemene vreugde
Fakkels
Na de gewone inleiding van trappelende
politiepaarden met daarop het stoere
nog lang niet uitgestorven soort politie
mannen, dat met deze edele viervoet
weet om te gaan, vormde Concordia, c<
pleet met majorettes, wel een bij uits
geschikt korps om de Taptoe te openen. De
padvinders met hun kransen voor Van der
Werff en het 3 oktobermonument stapten
voorbij, en dan kwamen de fraai gek'ede
heren van het bestuur der 3 Octoberver-
eeniging. Voor het stadhuis werd het eer
hele handenschudderij met burgemeester
en wethouders, de garnizoenscommandant
en de commissaris van politie, die zich
allen bij de optocht aansloten.
De heren liepen voor de met fakkels
gewapende vrouwelijke en mannelijk*
studenten uit, welke groepen, der tradi
tie getrouw, van enige ordening niet wil
den weten. Ook een student schudt
eenmaal gaarne kluisters af!
Een bijzonder applaus ging op voor
voortreffelijk marcherende veteran
legioen Nederland, voorafgegaan door
een drumband met een tamboer-
getooid met een waarlijk majesteitelijke
kolbak-met-witte-pluim. I
zagen er in hun kaki-tropenuniform
door een ringetje te halen uit. Er liepen
ook enkele vrouwelijke leden
Op het bestuur van de vereniging
Koninginnedag volgden de meisjes van
Brunhilde, witte trui en zwarte broek,
waarop K. en G. kwam aantrommelen,
met zelfs wel twee tamboer-maitres, van
wie één nog maar pas kwam kijken doch
dit zeer bijzondere vak degelijk onder de
knie bleek te hebben. De pijpers bevalen
het consumeren van klappermelk met
suiker aan, een ten onzent in tastbare
vorm helaas al te onbekende lekkernij
Helemaal paars werd de straat va
Z.W.V., en de padvinders zegden het mt
lampions. De Leidse gymnasiasten slin
gerden als een eindeloze slang van links
naar rechts over de route, waarop de
wandelsport met strakke rijen het even
wicht kwam herstellen.
Olym piade
De Wilskracht van de Werkman gaf
een duchtig nummertje weg, en dat m
ook wel, want daar vlak achter liep de
A.V. Holland, met als kostbare trofee de
fakkel van de Olympiade 1948. De ineen
gestrengelde ringen duidden meteen op
het komende sportfestijn in Australië
Nieuw Brunhilde marcheerde voorbij.
L.Z.C. gaf een zwart-wit mootje in de
stoet en Docos een wit-rood dito. Nieuw
Leven luidde de opmars van Crescendo
in, met de naam in uitgesneden lampions,
en ook de zinspreuk „Steeds Hoger" in
lichtende bogen. K.L.C. Morskwartier ging
streefde, maar nog altijd niet bereikte
vriendschap, die de wereld omspant.
Zwemmers en hockeyers liepen achter de
R.K. Leidse Harmoniekapel aan, en op
nieuw werd de straat paars, ditmaal van
de Victorie-meisjes. Ons Eiland had het
in 't artistieke gezocht met meisjes ge
tooid met bontmutsjes en idem-capejes.
Het Eerste Leidse Jeugdorkest-met
drumband De Burcht deed het applaus
weer door de dik opeengepakte rijen gol
ven. Kort daarachter marcheerden D.W.S.,
de wit-blauwe jongelieden van Jahn, ook
al in gezelschap van een drumband, het
oranje-witte K.N.S. en dan weer een
groep studenten. Die kwamen tenminste
vooraf aan de blauwzwarte jongens vanI misschien
Roodenburg, de grappig uitgedoste toneel
groep van Westerkwartier en de bijzonder
talrijk vertegenwoordigde groepen
Vicus Orientis.
Tijd voor de muziek: Trouw en Durf
dan maar eens. Sportverenigingen, pad-
vindsters, de welpen van Jan van Galen.
Sportief, het St. Agneslyceum, het oog
kwam tijd te kort om dit alles op te
nemen. Warmonds Fanfare in de pas ge
kregen nieuwe uniformen marcheerde
stram voorbij, trots op deze eerste deel
neming aan de Leidse taptoe, en toen
kwam iets zeer bijzonders.
Aquarium
De Aquariumvrienden deden name
lijk hun ns
aquarium
kunstzinnig vervaardigd
tan te komen, niet
natuurlijk, maar toch drie-dimensio-
neel en met een bijzonder fraaie kleur-
werking. Zulke artistieke stukjes kan
de Taptoe wei meer gebruiken.
De meisjes-H.B.S. mogen de trou
ook niet uitvlakken met die aardige kos
tumering, en dan Oosterkwartier! Wat
hadden deze mensen veel werk gemaakt
van hun groepen. Die prachtige operette-
paartjes, gepruikt en piekfijn aangekleed,
i lust 1
Padvindei
komst in vi
St. Joris e
t drumband luidden de
ran 'een statig voortschrijdende
en een draak, die het tempo
et maar nauwelijks kon bijhou-
drumbands konden blijkbaai
ant de zeeverkenners kwamen
t dit samenstel
Opvallend was trouwens de grote
deelneming van de padvinderij In
haar schakeringen. We zagen zelfs
een echt brandend houtvuur voorbij
dragen, en een tent. Boisot kwam met
een boot van vlaggen en een verlichte
molen had helaas de wieken verloren.
Die werden er nu maar voor gehouden.
Die Leithe bracht de watersport met de
i de
GEURIG
Ergens tussen de langs de op
tocht route d-ichtopeengepakte me
nigte was zomaar een open plek.
Hetgeen onze verwondering wekte.
Nieuwsgierig aGs wij zijn bleven wij
even staan. Toen kwamen er twee
oude dametjes aan. Een had een^
wratje onder aan de linkerwang.
Er staken een paar haartjes uit. De
ander had een mager grijs knoe
deltje onder het zwarte, ouder
wetse hoedje. Vergenoegd schoten
ze zo vlug ze konden naar de open
plek. .Jofel plekje, meid" zei de
een. „Nou", zei het andere vrouw
tje, „van welke kant komen ze
nou?" „Van die", zei haar vrien
din. Ze liet ineens haar vinger
zakken. „Ruik je dat?" zei ze. „Wat
stinkt het hier ailemaohies". „Ja",
zei het knoedeltje, „nou je het
zegt!" Het wratje keek om zich
heen, speurend naar geur versprei
dende zaken. Ze zag niet6. 't Is niet
om te harden", zei de ander. Toen
keek het wratje naar de grond.
„Meid", riep ze, „kijk nou, we 6taan
boven op een riool put". Ga je mee
weg?" Het plekje bleef de hele
middag open.
,flet doopfeest van Rembrandt". Chirurgijn meester Symon Vougen
wuift hoofs naar de poorters. Harmen Garritsz. heeft zijn boreling voor
een wijle op de arm genomen.
uit de kop ontsnapt.
Hoe vlug we ook onze balpunt hanteer
den op het bordes van het stadhuis, er zul
len wel vaandels zijn gepasseerd zonder
de daarop geborduurde naam
hebben kunnen ontcijferen. Men moet
naar niet kwalijk nemen, 't Is echt
drommels mooi geweest!
Receptie
i stopten de lif-
an het stadhuis,
t te laten. Daar
L.S.C., het be-
s om kwart voor ti
ten op de tweede etage
de receptiegangers
en het collegium vj
ir van V V.S.L., de garnizoenscomman
dant en het bestuur der aloude 3 October-
vereeniging. In de koffiekamer wijdde de
burgemeester woorden aan het zeventig
jarig bestaan der vereniging, waarbij hij
de verwachting uitsprak, dat het jubileum
feest over vijf jaar wel extra luisterrijk
vorden gevierd,
heer Van Kinschot was ook erg
dankbaar voor het feit, dat het bestuur
hem het nieuwe insigne had geschonkên,
•op het Leidse stadswapen uit het
bange jaar 1574 in ere is hersteld. Kort
het beleg heeft secretari:
it de leeuw met het opgeheven zwaard
in het wapen opgenomen, met de spreuk
Hec Libertatis Ergo. De burgemeeste:
vond het zeer te prijzen, dat het insigne m
aan de oude vorm is aangepast en hi
bracht een dronk uit op de 3 Octoberver
eeniging. na zowel de voorzitter als de
secretaris het oude Leidse stadswapen-
kleuren te hebben overhandigd. In
dankwoord sprak mr. Ph. J. de Ruyter de
Wildt de erkentelijkheid van zijn bestuur
uit voor de ontstoken feestverlichting.
Hij stelde een dronk in op het Leidse col
lege van burgemeester en wethouders.
Kapel Kon. Luchtmacht imponeerde
T"\E MILITAIRE MARS is gisteren, voor zover wij het van de standplaats
U bij het Stadhuis konden waarnemen, uitstekend verlopen. Het défilé
voor de burgerlijke en militaire autoriteiten, die op het platform voor het
Stadhuis stonden opgesteld, was niet geheel vlekkeloos.
eestraat-breedte besloeg en in volmaak
te orde „links uit de flank" maakte on
:ich voor het front der autoriteiten op ti
tellen. Hierna tekende zich eufemistisch
iltgedrukt, het vlekje af, waardoor het
défilé werd ontsierd. Het is moeilijk te
:eggen waar de oorzaak zich verschool.
De kapel van de Luchtmacht kan een iets
langzaam tempo hebben aangegeven.
Of de kadercompagnie en de twee instruc-
compagnieën van de militaire koks-
school hebben zich niet tijdig genoeg aan
het aangegeven tempo weten aan te pas-
hbewel later bleek, dat al na het be
treden van de Breestraat de marsorde
verbroken. Hoe het zij, deze onder
delen maakten een zeer onordelijke in
druk op het publiek.
Een compagnie van de Nationale Re-
;rve defileerde in massale formatie en
ïn goede impressie achterlatend langs
autoriteiten en genodigden. Evenmin vie-
den aanmerkingen te maken op het nog
volgende detachement van de bewakings
compagnie Leiden, dat 40 man sterk was,
op het 60 man sterke detachement van het
334ste transport squadron van de Kon.
Luchtmacht en op de twee gemotoriseerde
batterijen van de 939ste afdeling 1
toriale lichte luchtdoelartillerie.
Het défilé werd afgenomen door de
territoriaal bevelhebber West, tevens
bevelhebber van de eerste militaire afde
ling, brigade-generaal G. Dijkstra. Parade
commandant was de reserve-majoor der
intendance Th. H. Evers.
Om half tien precies, naar goede traditie
dus, deed aan het eind van de Breestraat
het tamboerkorps van de Nationale Re
serve zich horen. In perfecte orde trok het
langs de in stemmig zwart en buitenmodel
gestoken gezagsdragers. Stram, zonder één
uit het ritme vallende tred en in voor
treffelijk aangehouden formatie trokken
twee pelotons van de studentenweerbaar-
heidsvereniging Pro Patria voorbij. De
kapel van de marine-luchtvaartdiepst
maakte als altijd een weinig indruk, alsof
de muziek niet strak beteugeld werd en
men aan het plechtige hele gedoe met iets
van een toch wel charmant aandoende lust
tot improviseren deelnam. Het personeel
van de marine-luchtvaartdienst, dat ver
volgens langs marcheerde, oogstte daaren
tegen onze onvermengde waardering.
De meest imponeerde formatie was zon
der enige twijfel de kapel van de Konink
lijke Luchtmacht, die in vijf rijen de hele
Modeshow op 3 oktober? Dat nu niet helemaal. Maar op de Breestraat
zag de fotograaf toch wel, dat de broek ook voor het vrouwelijk ge
slacht het feestelijk kledingstuk bij uitnemendheid is!
De titel
gisteravond
geboden, wa-
werk". Het
Feestavond in
gehoorzaal
het feeetpi
1 de stadsgehoorzaal werd
„Tussen optocht
vas verzorgd door Roland
Wagter en werd uitgevoerd door Petei
Piekos, het duo „Hij en ik", Judiith de
Leeuw, het duo Dankaert, The Rilt
there, Berny Wong en Joop de Leur. De
vele aanwezigen hebben zich van begin
tot eind goed vermaakt; het progi
stond dan ook op het gewenste peil. De
heer H. de Wilde opende met een
komstwoord. In de pauze werd geco
teerd voor het Prin6es-Irene-fonds.
ir het 3-oktoberfeest
'en heeft, zodat hij
■dacht i
rt z\jn Bowientje
]uw verslag ge-
deze reis sterl
tek te late1
gaan, omdat hij zich op die Leidse dag
der dagen met z\in Bowientje niett
in de vroege morgenuren op straat begaf
om enkel en alleen maar een argeloos
ommetje te maken, omdet voorts Carmen
Sglvia (18431916) eens gezegd heeft dat
de menigte is als de zee. die u voortdraagt
of verzwelgt, omdat voorts Bowientje e
uw dienaar er niets voor voelden op d\
schone dag verzwolgen te worden en zich
ergo door de menigte lieten voortdragen.
de feestelijke stad in. zodat zij ook dit
jaar niet aan hun Leidse noodlot konden
ontkomen, heeft meergenoemde dienaar
ten slotte maar weer zijn pen opyevat,
om u het relaas van zijn wedervaren
kortelings tg schetsen
En ge moogt het gerust weten: dwalend
door onze goede stad. die overgoten was
van het schoonste herfst zonnelicht dat
ge maar bedenken kun*, kwam reeds na
enkele ogenblikken opnieuw die vreug
de van elke 3 oktober weer over ons. De
vreugde van de herdenking. Iemand heeft
eens gezegd: „Als de klokken der her
innering luiden, wordt het zondag in het
hart". En Bowientje en ik hebben de
schone waarheid van deze wc-orden on
dervonden. Er is nu eenmaal iets mee
slepends in de algemene vreugde van een
dankbaar gedenkende stad. En Dante
1256—1321heeft gelijk gehad, toen hij
zei, dat er geen groter vreugde is dan
zich in dagen van voorspoed de tijden
van leed te herinneren.
DOWIENTJE en ik, w\j waren ons be
wust dat we, ook d't jaar, de schoon
heid en grootsheid van het feest niet moes
ten afmeten naar de details, die ieder op
zichzelf vaak onbetekenend en zelfs lelijk
z\jn. Ik denk bijvoorbeeld aan de man
zonder benen op de Prinsessegracht, het
hol geblèr van een groep jongelui, die
anderen lastig vielen in de Doezastraat,
de dronkelap op de Haarlemmerstraat,
die om half elf in de morgen al laveloos 1?N DAN DE OPTOCHT, Rembrandt
en dus uitgefeest was. aan het inzielige zijn Leidse tfcd. Een niet te lange
kereltje op de Breestrait met zijn nóg maar wonderschone stoet, met veel ge
el iger buikorgeltje, die heide zó uit het duld en kunstzin en begrip voor historie
meer, die, ieder apart, een minder pret
tige smaak in de mond brachten. Mai
men moet nu eenmaal niet een schot
geweven kleed ook geen feestkleed
door de loep bekijken op onderdelen,
want dan gaai de harmonie van he
heel verloren in de massa van los naast
elkaar liggende ongerechtigheidjes.
1WIJ HEBBEN zomaar gezworven,
wientje en ik, naar waar de wint
dreef, en als een nieuwe bladzij in
Leidse album van herinneringen is ook
weer deze 3 oktober geweest. In de vi
morgen stonden wij in het Van der Werff-
park, terwijl de zon schuine stralen
de museumgebouwen wierp en de ir
tipe treurwilgen langs de wallekant gou
den kronen op hun hoofden zette. Wjj
mochten meedoen aan de lof aes Heren,
omdat wij 50 cent hadden neergeteld voor
het bundeltje van de heer IJdo. en plech
tig klonken de koralen op in de stille
morgen. (Wanneer zullen de Leidenaars
voor niets de Heer op 3 oktober in
het park met een lied mogen prijzen?).
Wfj waren bij de uitdeling van ht
n wittebrood, het manna der verlossing
n de bange tijd van 1674. en zagen de
•liegende vaandels en slaande tiom voor-
ij de pui van het stadhuis.
En overal door de stad de kramers en
e muzikanten, de lachende meisjes en
uitdagende jongens, bedachtzame paren-
op-leeftijd en schuchter dribbelende
n van dagen. Ongemerkt hield de
politie extra opgepoetst het feest
de feestvierenden in de galen, een
glimlach van begrip om%hun dienstgezich-
ten. Kinderen bliezen vol hartstocht op
papieren toeters en kropen angstig weg
achter moeders rok als knapen met ver
vaarlijke mombakkesen hen joelend voor
bij trokken. Geuren van gerookte paling,
gebrande pida's, verse via/els en zure
bommen trachten uit te stijgen boven de
walmen van hutspot met klapstuk, die
uit de huizen en restaurants naar buiten
sloegen. En de zon bleef schijnen, al dook
ze af en toe weg achter een vette wolk,
om even adem te scheppen.
schetsboek van Dori gestapt hadden
die de pr\js van
loos omhoog brachten als de t
samengesteld Bowientje en ik. wij von
den de mooiste wagen die. welke de in-
'rhrijving van de jonge Remhrandt als
tudent aan de Leidse Hogeschole voor
stelde. De waardige senaat, het prach
tige academiepoortje, de schuchtere
geling Rembrandt, het was allemaal
stijlvol. En in de Hogewoerd, vlak bij
de Kraaierstraat, zullen honderden Lei
denaars Constantijn Huygens nooit
vergeten, want hij bereed een zo 1
ros, dat de smalle straat te eng was
zijn drift, zodat een ogenblik van paniek
dreigde. Een paniek, die werd afgewent
door de vaardige hand en de koelbloedig
heid van de edele berijder.
Mooi en goed waren vooral ook de boe
renwagens met hun zakken graan en hun
bossen korenhalmen. En van de leuke
ezeltjes, bepakt en bezakt, hadden de
toeschouwers danig deugd.
Zeer grappig waren de Romeinse sol
daten (De Clementie van keizer Titus),
waarvan sommige schokvrije en water
dichte polshorloges droegen, en weer an
deren het nieuwstes nufje op brillenge
bied. (Is er nu niemand, die daar een:
TOT SLOjT het vuurwerk. Met opei
mond keken Bowientje en ik naar di
lichtende sprookjes, die de avondlijke he
mei boven het Schuttersveld in gloed
zetten. Wij zagen en hoorden de drie vol
automatische batterijen gekleurde boe-
kettenbommen. magnesiumtourbillons, de
duizenden schelwitte stralen ik citi
een stukje beschrijvende literatuur v
de heer Kat-zelf in welker midden
zonnen kettingen vormden van vloeibaar
zilver, een menigte bliksemende sterren,
direct gevolgd door zwaar afweergeschut
en ontbrandende standaards, welke een
schitterende verlichting over het terrein
wierpen, waarna grote lianen in ver
schillende kleuren hoog in de lucht ste
gen, om telkens aan het eind van hun
banen bloemknoppen uit te werpen.
Het was allemaal om nooit te vergeten,
en toen w{j, Bowientje en ik, ten slotte
moe maar dankbaar naar huis togen, za
gen wij nóg grote fonteinen, vuurstralen
ogen schitteren.
En toen de verlichte straten nog wemel
den van de feestvierendi menigten, kro
pen Bowientje en ik uitgeput onder onze
Leidse dekens.
Ik zal zowat een half uur geslapen heb
ben, toen ik opnieuw een machtig onder
deel van het vuurwerk zag: een draaiende
rozet, plotseling omringd door prachtige
fonteinen, welke duizenden glinsterende
dukaten uitwierpen, waarin kleurige fla-
ontstonden met dubbel gekleurde
Was ik opnic
op het Schuttersveld?
woelde een beetje. Het
i m\jn rechteroog.
Rembrandt (Jaap de Ruyter de
Wildt) aan de voeten van mees
ter Woldendorp. Meester laat
even de teugel vieren en smookt
in het volle besef zijner waar
digheid de Goudse.
Is één van de weinige
middelen die helpen bij
verkoudheid. Elk tablet
is voorzien van het merk
Origineel idee
gevraagd
Als Rembrandt niet 350 jaar
het 3 oktoberfeest van 1956 tra»,
boren, was het beter geweest
ren niet een historische optocht
wijden aan „Rembrandt in zijn L,
se tijd". Leiden was het nu vana
sprekend aan zijn waardig
Rembrandts geboortestad "verp'li,
Mr. Ph. J. de Ruyter de Wildt,
voorzitter van de „3 October-t
eeniging" schreef in het voorwa
in het feestprogramma: „Zij dit
vraag stellen of de „3 October-i
eeniging" geen origineler onderv
voor haar optocht had kunnen
denken, vergeten, dat Rembrandt
15 juli 1606 te LEIDEN het leut
licht zag en in deze stad ook zijn
ste roem oogstte." Zo is het. De ei;
stadshistorie is de laatste jaren inr
tochten uitgebeeld; in 't Remhrait
iaar was men aan het uitbeelden
Rembrandts Leidse levensperiode:
bonden. En uiteraard was dit dè
legenheid om het de wereld nog
goed te vertellen: ..Rembrandt u
Leiden geboren, lekkur!".
Rembrandt of geen Rembra*
historische optochten worden, ali
maar geregeld genoeg door de
trekken, min of meer vervelend,
beseffen we niet zozeer, omdat
steeds een vol jaar tussen zit, mi
als we zes dagen achtereen een
paald historisch onderwerp zouj
zien uitgebeeld in een optocht,
zouden we heel duidelijk te teel
komen, dat karossen karossen
ruiters ruiters en een kuitbroek
kuitbroek en dat het verdraaid
excusez le mot moeilijk is
elke volgende stoet zulke gewaden
vinden, dat de dames langs de
steeds weer roepen ..Ooooh".
Reveille op bordes
Het ls een prijzenswaardige gewoonte,
dai de Leidse politie het feest met een
reveiile op het achterbordes van het stad
huis opent. Die gewoonte is dubbel te
prijzen omdat de politie het op deze dag
toch al zo druk heeft. Die drukte noopt
haar zelfs, politiemensen van bulten aan
te trekken om de feestvierende massa's
in ordelijke banen te leiden, op het ver
keer in de stad, dat, zij het in mindere
mate. toch moet doorgaan, toe te zien en
als dat nodig is bij mensen en verkeer
regelend op te treden.
Langslapers kent Leiden op 3 oktober
niet. En dus mag de politiemuziek er al
tijd op rekenen, dat zij een aandachtige
schare op het Stadhuisplein aantreft. Er
waren ook. gisteren vrij veel mensen op
de been. Dat wordt ook gestimuleerd door
de grote uitdeling van haring en witte
brood en de koraalmuziek.
Toen om 7 uur de politie de dag met
het Wilhelmus inzette, verstomde het ge
roezemoes dadelijk. Steeds meer mensen
kwamen naar het plein gewandeld. Zij
bleken de muziek, getuige het applaus,
zeer te waarderen. Vooral het nummer
„Nationaal Embleem" sloeg in. Met het
gezang „Dankt, dankt nu allen God" werd
de reveille besloten. Commissaris Dreeuws
woonde de uitvoering van zijn mannen bij.
Was de optocht van gisteren i
niet mooi? Verre van dat. De optot
was prachtig. Wij hebben onverhol
de Romeinse soldaten met hun b
kende kurassen en rode speren l
wonderd. Wij hebben net als iedr j
andere toeschouwer in onze nat
heid in loffelijke bewoordingen
elegantie van flambards, kan: le
plooikragen en pruiken geprezen,
de heer G. A. Baljeu kan
overtuigd zijn, dat wij niet de
sten willen zijn, als het er
de distinctie, de stijl van zijn pro
wagen-decor te roemen. Want
optocht moge op het feestpalet
fraaiste kleur hebben gevormd,
optocht zelf troffen des heren
jeu's decor-ontwerpen ons het mei
In hun geconcentreerde eenvoud
het zo te zeggen. Het zijn vooral
decors van de heer Baljeu gewet
die de optocht een eigen karak
hebben gegeven. Heeft iemand
eens gezegd, dat het talent
kunstenaar zich vooral daar demi
streert, waar het overbodige
breekt?
Wij wilden alleen maar zeggi
dat wij gisteren vaak aan vorige
torische optochten moesten denk
Dat kan natuurlijk liggen
onvermogen om nuance-verschill
te ontdekken tussen zestiende-
zeventiende-eeuwse mode. Maar
het niet daaraan ligt
meer toeschouwers vergaan als
dan moet de „3 October-vereei
ging" als ze na de vermoeieniss
van het feest met frisse geest aan
volgende gaat zitten denken
beren zeer origineel te zijn. Wij
nijden mr. De Ruyter de Wildt en
medebestuurders die taak niet.
had. De molenaar
Een molenbedrijf, zoals Rembrandts vader i
werd gespeeld door tuinder P. de Graaf uit Leiderdorp, die zich tus
sen de bloemen wel op zijn gemak voelde.
