GEWAPEND NAAR HUIS
UILEN en UILSKUIKEN
KLEIN INCIDENT
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 8 SEPTEMBER 193
Hij deed graag groter dan hij
was. Nu hij de wapenrok droeg,
was dit nog erger geworden en
op zekere dag ging hij
PI
KORT V ERHAAL DOOR J. W. OOMS
Toen ik moest opkomen voor eerste oefening om mijn dienst'
plicht te vervullen, bracht mijn vader mij naar het station in
Dordrecht. Hij had mij al wel honderd wijze lessen gegeven
en mij een vollemelkskaasje meegegeven voor mijn toekomstige ding/l
kapitein. Toen ik reeds
mij nog een laatste raad: „Jochie, als er soms ooit eens een
oorlog mocht komen, ga dan zoveel mogelijk achteraan staan,"
zei hij. „En wees voorzichtig met schietdingen."
Toen haalde ik de revolver te vroeg
of ik koffie wilde,
ging gauw
voorschijn. Moeder gaf
mijn zusters deinsden verschrikt weg,
achteruit
..Niet schieten!" riep moeder.
Voorzichtig met dat stink-
ig!" vermaande vader. ,,Die
de trein plaatsgenomen had, gaf hij krengen zijn gevaarlijker dan maakten het mij lastig, want
'"indbuksen." wilden allemaal het eerst 1
Mijn zusters keken vol ontzag komen
i drinken.
Ik was ingedeeld geworden bij blijk
de opleiding voor de militaire ad
ministratie. hoewel ik tijdens de
keuring, die plaatsgevonden had ged,
in een verwaarloosd bovenzaaltje
van een café ergens aan de Mer-
wededijk. gevraagd had, bij het volk.'
paardenvolk te mogen komen. ..Deel hem
Dat aan mijn
gegeven werd, wijt ik nog altijd grijzen
mijn bloed wel te kun- Pen;.
het wapen, dat ik
op tafel gelegd had.
,,'k Vind het maar ijzig," zei
Coba. ..Durf jij met zo'n gruwe
lijk gevaarlijk schietding te lo-
ik bedankte
want ik had geen cent op
Elf weken lang lag ik om zo te
zeggen krom om mijn schuld af
betalen. Mijn schuldeisers
i hun geld terug te krij-
mij gen. Elf weken lang was ik ver
stoken van roomsoezen en sprits-
zei koeken. En dat was allemaal het
we- gevolg van mijn onzinnige en dwa-
gewapend met vprlof
gaan
Als 't oorlog
Toen mij de stereotiepe vraag mannetje kunnen staan, dan moet plaaggeesten.te imponerem
onmisbaar apparaat. Op het dan
beslissende ogenblik liet ik door men
een onhandige beweging het ge- uan
vulde jampotje uit mijn handen
vallen, vlak voor de voeten van
de militaire arts. Hij werd
wapen ik ook voor jullie vechten.
Ik voorkeur had. antwoordde ik: ..Een soldaat mag niet kinder-
,,Ik wil graag bij het paarden- achtig zijn
..Doe dat ding toch weg!"
bij de ezels!" riep klaagde moeder angstig. „Als ie
geen gevolg de arts, terwijl hij nogeens vol af- afgaat vallen er nog dooien."
de vochtige plek op Ik stak de revolver weer ii
zak van mijn tuniek, want de ser-
kille dag geant had mij geen revolvertas
kunnen lenen. Maar ik had mijn
Toen ik eindelijk de laatste gul
den van mijn schulden betaald
had. sprak ik de sergeant
„Heb je niet gemerkt, dat ik je
destijds je eigen revolver niet te-
de ruggegeven heb?" vroeg ik hem.
er- „Natuurlijk heb ik het ge-
erkt," zei hij, alsof het de ge-
zaak ter wereld was.
militair administrateur doel bereikt: Mijn zusters keken ,,'k Ben er niet slechter
worden. Dat prul
dend en ging tegen mij tekeer als vast
een ketellapper. En de oude s ,uan
geant-majoor, die zijn hulp
en de boel moest opruimen gaf
mij wilde maken. hoog tegen mij op. ik
„Pas twintig jaar en nu al zo broer, met wie niet te spotten viel nog geen daalder waard."
ver van huis," hadden mijn zus- en het plagen zou voorgoed afge- Ik keek hem
ters meewarig gezegd. „Je krijgt lopen^zijn.
zeker heimwee naar
hebben je altijd met
ZIJ schoven gedrietjes, de mond van de winkeljuf, „Voor-
al de oudste moet u in de gaten
met ernstige gezichten houden." vervolgt de dame en
ae kleine volle winkel bin- haar blik gaat dreigend naar Nel-
nen, Nelly U, Peppje 9 en P"
Annie 8 jaar, trouwe vnen- „Oh nee." zei de oudste dieveg-
dinnen. Voor de grote toon- ge;,.-ze vielen
bank van de brood- en ban
ketzaak stonden de dames
klanten op deze drukke za
terdagmorgen, hun tassen
gesteund op de rand van de
toonbank. Links, haaks op
die grote toonbank, stond
de kleine tafel met het
snoepgoed voor de kleine
klantenveterdrop, lol
lies, pepermunt, dropjes....
zomaar voor het grijpen....
ja, zomaar voor het grij
pen
zettend veel liefde omringd
nóóit hebben wij je geplaagd
Ik beloofde, dat ik gauw met
verlof zou komen, hoewel mijn
vader herhaaldelijk gezegd had.
dat het reisgeld van Middelburg
naar de Alblasserwaard geen
muggespetje was en dat zuinig
heid altijd een mooi trekje in on
ze familie geweest was.
De eerste maand kregen wij,
grasgroene biggen, geen toestem-
Maandags keerde ik naar
mijn garnizoen terug. In de buurt
Roosendaal deed ik
verbaasde
ogen aan en ik vroeg hem, of het
dan geen goed wapen geweest
„Wat dacht
schrikkelijke ontdekking: Ik bezat gek," zei hij. „Denk je. dat ik le
de revolver
nuwachtig zocht ik onder de bank
in de coupé en in 't bagagenet,
vensgevaarlijk speelgoed uitleen
in een grasgroene bife? Dat re-
ilvertje van mij was een kermis-
vinden. Ik moest, dat kón niet
ders, het ding verloren zijn.
wanhopig. Natuurlijk
het wapen te geval. Je kon er alleen i
de klappertjes mee afschieten.
Volmaakt ongevaarlijk. Maar nog
•el bedankt voor 't mooie wapen.
ik de sergeant niet onder de dat je me teruggaf, 'k Heb die
durven komen zonder zijn cylinder-revolver voor vijftien pop
oppasser-rustkamer ver-
z'n rèvolver terug-
hoe dan ook, het kocht!'
Mdn°egtoc'LtEe"n^?nsSeklr£ SSSta?Krst ™Woend/mSitaire Beleende schietding terug móeten
Mogen
zinnige bewoonster
haar verschijning ux
volksmond noemt z<
Niet zonder raffinement had ze
de pepermunt weer tussen het
snoep geschoven. „Dat jok je,"
zei de juf in opkomende drift.
„Dat kan er niet afvallen, die rol- weer zei ze.
len heb je gestolen!" Peppie keek gend vingertji
als een schuw vogeltje en de klei- zei. dat me
ne Annie giechelde zenuwachtig.
De juf schoot van achter de toon
bank op het drietal af e
zich naar het drietal ove
hebben jullie gestolen, hé'
vertrokken gezichtj.
geven. Zelden heb ik mij
korporaal van een generaal we- schrikkelijk ontredderd gevoeld
„Zo, zei de politieagent, die ten te on<jerscheiden. Bovendien als toen. Ten slotte kwam het
moesten wij in de wapenrok ge; denkbeeld in mij op, een oppas-
kleed zijn; en onze aankleding ser-rustkamer in de arm te ne-
nam heel wat tijd in beslag. On- men en van hem een revolver te
geveer drie weken lang moesten kopen indien dat mogelijk was.
wij in ons burgerpakje lopen, eer Onmiddellijk na aankomst in de
onze uniformen gereed waren. kazerne ging ik naar kamer 34,
Eindelijk kregen wij ons eerste waar een soldaat gelegerd was,
- vrij-vervoertje. Ik die zijn dagen placht te slijten op
- huis en voelde de wapenkamer. Ik vroeg hem. of
jatte moste". Nelly mjj trots en manhaftig in het ik een revolver kon kopen. Zijn
haar kaken klapper- veldgrijs, dat mij ontegenzegge- wedervraag was, of ik gek
ter.
de kinderen onderzoekend
En tegen Nel-
wel?" Nelly kromp zichtbaar in
een, maar op datzelfde ogenblik
kwam Annie weer dapper naar
voren met een open snoetje en
weer zei ze. met een beschuldi- verlof op
nIJ verlangde
voorstellen? Dit is mevrouw Ransuil, de geheini
van het donkere bos. Een opmerkelijk deel raa
rdt gevormd door de pluimpjes op haar kop. D«
„oorpluimpjes", hoewel ze met de oren niets te
maken hebben.
Nelly:
geknepen lipjes en ogen die schuin kelruit
den alsof zij hevig de koorts nad.
boog De agent sprak
.Wat juf alleen en kwam
Drie ernstig gezicht op het drietal toe.
Tegen de buitenkant
tientallen neusjes
onderuit keken, schudden alleen platgedrukt Alsof hij zich los komkommers lustte
kloek voorkomen gaf. Beschaamd legde ik hem de hele
de Mijn zusters, die altijd geweten geschiedenis uit. Hij vroeg mij de
en schenen te hebben, dat ze door naam van de sergeant, van wie
mij te plagen niet lelijk werden, ik het zoekgeraakte wapen ge-
hadden mij dikwijls uitgemaakt leend had. Ik noemde hem die en
bloodaard omdat ik geen eindelijk zegde hij mij toe, dat hij
„Ik bedenk wel een boodschap",
had Nelly gezegd, „en als we ef-
fies wachte motte, jatte me
Het leek op straat allemaal erg
eenvoudig, maar toen het op „jat
te" aankwam stonden hun gezicht
jes toch wat bleek en betrokken.
Doch de poezelige handjes ble
ken watervlug. De daad werd
grondig en vlug bedreven. Als de
juf achter de toonbank zich om
draait om een brood uit het rek
te nemen, stoot Nelly Peppy aan
en haar donkere ogen flitsen even
terwijl ze de handeling dekt door
even achter Peppy om te gaan.
Doch dan komt opeens de
schrik. Als een klant wil afreke
nen met de juf zegt ze opeens:
,.U mag wel eens op die kinde
ren letten, ze hebben hun zakken
„MEMOIRS"
van Holl andse
emigranten in Amerika
ontkennend. „Haal je zak
ken eens uit, gauw. en als jul
lie het niet doen, dan
Er kwam geen beweging en de
juf maakte haar zin niet af
Ze keek naar de damesklanten die
als bliksemende rechters y> het moeder op m'n donder
maken s
dachte, zei hij na een ogenolik:
„Nou, gaan jullie maar mee."
leek het echt of Neliy's
igens de volgende dag zou zien, wat hij
doodsbang was voor spinnen, voor mij doen kon. Maar ik moest
Maar nu ik. waardig in het uni- goed begrijpen, dat alles onder
form onzer 'koninklijke landmacht diepste geheimhouding moest ge-
met zesendertig uur verlof
ontredderde trio neerkeken..
„Dan belt u de politie op," zei
de eerste dame weer. „Ja zeker,
dat moet u doen, dat is uw plicht,
al was het mijn eigen dochter, ik
zou het doen, ze moeten het afle
ren, dat groeit van kwaad tot er
ger."
„Ja maar." begon de juf. aar
zelde nog. maar de druk van de
beamende klanten was te groot.
Juf stapte plotseling kordaat
de telefoon. Ze had nog ee
me uitwijkmogelijkheid..
„Ja," zei de agent ernstig,
als dat nu maar het ergste
daar komt nog veel
schieden, want hij
mijn°martiale verschij- plan om terwille van mij de pe
ning bij mijn zusters ongetwijfeld toet in te draaien. En een cylin-
het ontzag inboezemen dat ik derrevolver kostte drieentwintig
dienstig oordeelde ter versteviging gulden, die ik contant zou moeten
mijn heldhaftigheid.
Maar één ding beviel mij niet.
betalen.
Ik voelde mij geruïneerd. Mijn
had je niet gedacht, hé? Dat komt Wij"haddën nog° geen" bewapening va^er T^mi^^en ®t/en tie "el"
prvnn rip aerpnt oincr vnnrnn iir r>m hii vaaer naa mij een uenije ge
schonken en mijn zusters ieder
- __f een gulden. Maar er bleef geen
te boezemen, met een keus. de sergeant moest een wa-
karabijn op mijn schouders teruehebben
zeiden: „Zo thuisgekomen zijn. p Qp mgn sold'atenkamer van
In het militair tehuis ontmoette kiasse E wist ik na veel praten
„Ze hebben gejat zei de jeugd jkeen sergeant-capitulant. aan elf gulden bij elkaar te lenen, ver-
e geldschieters. Elf
De agent ging voorop gekregen Graag
en maakte ruim baan voor de mijn zusters nog
kleine arrestanten. De deuren var
de blauwe wagen klapten beslis
send dicht alsof
gejat." zei c_
■joning
hiei een takkennest, hoog in een
boom. Deze vogel pleegt niet
zelj een nest te bouwen. Meestal
oud nest tan een ekster, een
kraai of een duif. Soms nestelen
ze ook wel in een holle boom
of op de
diep onder de indruk
stige schrik stond
kleine pientere oogjes. De
zoefde
ik mijn verlangen kenbaar deeld
sommige maakte. Hij zei, dat soldaten tij- weken lang zou ik mijn totale sol-
dens een kort verlof nooit bewa- dij m0eten afstaan en dus zonder
weg. Het
eigenlijke
ernstige na
spel bleef
pening mochten meenemen en dat cent op zak lopen. Elf
de groenhalzen van de admini- jten jang ZOu ik geen roomsoes oi
stratie niet met een^ karabijn, geVulde koek in de kantine kun-
ïen kopen.
In het diepste geheim of
schoon al de soldatenmakkers op
spaard
Schonk professor Henry Lu
cas van de University of Wash
ington ons het vorig jaar zijn
omvangrijke geschiedenis „Ne
therlander in America", thans
verrast hij ons opnieuw met
een tweedelig werk over onze
landgenoten in de U.S.A-
In zijn zojuist bij Van Gorcum
te Assen verschenen „Dutch lm-
migrant Memoirs and related draaide
writings" heelt Lucas een teer vroeg polltiehulp
groot aantal levensherinneringen dieven,
van oude pioniers verzameld uit Peppie kreeg het zichtbaar be-
Amerikaanse bronnen, zoals ker- nauwd, haar lipje begon te tril-
kelijke jaarboekjes, plaatselijke len en ten overstaan van de meer
bladen en onuitgegeven gedenk- dan verbaasde klanten werd een
schriften. Men kan deze zeer per- behoorlijke voorraad snoep schuw
soonlijke herinneringen dan ook op de toonbank geschoven. Ivlaar
beschouwen als een levendige ïl- Nelly zei kleinerend: „Gek kind.'
lustratie van zijn geschiedkundig Annie met het angstvisioen van
overzicht, dat wij hierboven reeds de mannen in uniform voor ogen
noemden. werd opeens heel dapper en ter-
Voor de wordingsgeschiedenis wijl haar; vingertje naar Nelly
van vele Amerikaanse dorpen zo- prikte zei ze met een sc.nerp
wel in Michigan als in de staten stemmetje: „Ik zal vrage wat
Iowa, Illinois, Wisconsin en Min- een spritskoek kost en dan motte
nesota zijn de hier bijeengebrach- jullie in die tijd jatte
te herinneringen van grote histo- „Oooooch!!" kreet Nelly op-
rische waarde. Lucas is van huis eens verschrikt, werd rood en
uit nauw betrokken bij de uittocht bleek en beet: „Zij liegt
uit Nederland onder leiding van ze liegt altijd d'r moeder
ds. Van Raalte. Hij bewaart nog zegt het zelf."
herinneringen aan de stichters van „Welles toch lekker welles'
de Christian Reformed Church,
welke kerk volgend jaar haar
eeuwfeest hoopt te herdenken. Hij
beklemtoont altijd weer de grote
geestelijke en culturele bijdrage
van deze Hollandse afgescheide
nen aan de ontwikkeling van de
Verenigde Staten. Zij brachten hun
Bijbel, hun oude schrijvers en hun
Heidelberger mee.
Wil men de geestesgesteldheid
der Amerikaanse gereformeerde
christenen peilen dan zal men er
goed aan doen van deze gedenk
schriften kennis te nemen. Dat de
nazaten van de afscheiding in Ne
derland en Amerika, ondanks veel
waarin zij ook na een eeuw nog
overeenstemmen. thans soms
vreemd tegenover elkaar staan,
blijkt wel uit de ingezonden stuk
ken in de kerkelijke bladen. Dit
staat wel vast, dat de sedert
1946 plaatsvindende voortdurende
injectie van nieuw Hollands bloed
zowel voor de Reformed als de
Christian Reformed Church van
grote betekenis zal blijken te zijn.
i de door prof. Lucas
karabijn,
doch met een cylinderrevolver
uitgerust werden. Maar als ik zo
graag gewapend met verlof naar
huis ging, wilde hij mij wel hel- mijn kamer er van afwisten
pen. Voor twee pakjes piraten kocht ik de volgende morgen van
kon ik een revolver van hem le- de oppasser-rustkamer een cylin-
ar en noe nen 0nder voorwaarde evenwel, der-revolver. Het ding was veel
het einde dat ik het strikt geheim zou hou- zwaarder en groter dan het wa-
1 dit klei- den en dat ik het wapen aan nie- pen, dat ik van de sergeant ge-
incident... mand in handen zou geven. Ik leend en verloren had
U blieft, ging gretig op zijn aanbod in. Es Na de dienst ging ik naar het
evrouw," 20 Sing ik dan voor het eerst met militair tehuis. De sergeant was
de jufverlof naar huis, gekleed in uni- reeds aanwezig. Hij zat met de
en wach- I°rm. met op mijn hoofd een bui- huisvader te schaken, maar toen
pn daar tenmodel kepi en bewapend met hij mij binnen zag komen, kwam
een revolver. hij naar mij toe. Ik overhandigde
Mijn verschijning dwong thuis hem de revolver. Verrast keek
-* respect af en ik stelde hij naar het wapen, onderzocht de
dat bij mijn kerkgang loop. de haan en de veiligheids-
de volgende morgen alle kerkgan- pal
het cent- Sers met ontzag naar mij zouden
omhoog kijken. Mijn zusters gaven
gretig
snoep.
juflet
Dankjewel, dankjewel' 't Is
i- dik in orde. Je mag nóg es wat
wonden toe, dat de uniform mij van mij lenen."
een vent gemaakt had en dat de Ik was dankbaar, dat hij er
kraaizwarte Dingena Watergang geen aanmerkingen op maakte,
wel extra lief naar mij zou kij- dat hij niet het oorspronkelijke
ken wapen terugkreeg. De huisvader
De broedende vrouwtjesuil stelt
het bezoek van de fotograaf in
het geheel niet op prijs Nijdig
kijkt ze achterom, alsof ze wil
zeggen: „Blijf uit m'n buurt;
uat heb je hier te maken?"
Hill mill mini Uil» min min mui iinv urn muf nun mui mum mui min «nu mui iiimi imiii min. iimi uit hui mm het bos'
Met trage tred sjokt het
oude paard over het mulle
zandpad. Bij elke stap
knikt het plechtig met de
kop en werpen de hoeven
kleine stofwolkjes op, die
langzaam wegdrijven onder
de bolderende kar. Op de
bok van de wagen zit de
voerman dromerig voor
zich uit te staren, naar de
verre einder, waar heide
en bos in elkaar over
vloeien als een wazige,
blauwgroene golflijn.
Langzaam vervlakt het geluid
van de wagen, naarmate deze
verder over het zandpad njdt.
Ten slotte zien we alleen nog de
op en neergaande paardekop bo
ven de meterhoge gele rogge
uitsteken, tot zc verdwijnen in
een boslaantje, dat als een zwar
te poort in het groene lover
gaapt.
De heldere hemel, waarop de
ondergaande zon zo-even nog ro
de en gouden banen schilderde,
hult zich in de fluwelige avond-
kleur. Spookachtige nevelslierten
kruipen geruisloos aan over de
heide en draperen zich als ijle
sluiers om de gebogen schou
ders van de knoestige dennen
aan de bosrand.
Dan wordt het stil. Alles
ademt rust en vrede, tot opeens
een gierende schreeuw weer
klinkt. die door de echo in het
bos wordt teruggeroepen. Een
grote schim glijdt van tussen de
donkere bomen en is met twee,
drie vleugelslagen boven het pad.
Daar scheert hij omlaag, vlak
over de bloeiende heistruiken en
wiekt gelijk weer omhoog. Even
cirkelt hij boven de bomen
waarbij zijn silhouet donker af
steekt tegen de sterrenlucht,
duikt nog eens en verdwijnt dan
-1 vreselijke schreeuw in
worden bijna
weken bebroed, hetgeen alleen
door het vroutetje wordt gedaanl
Als de jongen zijn gehore nJ
voorden
kere hapS
uilet
bekeken). Op deze fotij
isuil als muizenverdelger. Di
itrand is gestoffeerdm«f
vier muizenboutjes.
i het heus niet /iel]
outc Ransuil, maai
je kinderen met dt
van de wereld niet
trizifirifü-trCr
Het is de ransuil, een nacht
vogel die u overdag zelden te
zien krijgt. Soms, als u goed op
let, kunt u hem in de nazomer
Gezin achter matglas (XI)
die konden Als je die kinderen
WERGEEF me bij voorbaat,
maar ik móét mopperen.
Ik móét ergens mijn over-
kropte gemoed kunnen luch
ten. Anders knap
mekaarKijk, ik vertelde
over Jaapje met z'n lieve hu'P
smoeltje, die naar de afgrond
koerst, hè. En ik zei erbij
toch maatregelen
zoveel ellende te voorkomen?
Ik heb
uit dat ouders
stuur zitten
onderging. Het gezin, dat uit
spatte. De zieke, besmette-
reeds gezegd lijk-zieke jongen in één kamer
ouderen aan het met ouders, zusjes, een inge-
afschuwelijke operatie blijven begeleiden. Als
alleen trouwd span met i
zijn te bieden,
ve deze volwassenen oude
eerst zelf zouden kunnen die
dit werk
waren. En als er maar geld
was. Altijd weer dat ellendige
geld dat ontbreekt.
Zo'n eerste dag: dan i
komst. De liederlijk bedrogen haas d, wijkpredikant. ook b-
dagen De jongen
op zijn post. En zijn
misdaad beging. Het eerste daad is dan gemeenlijk
dat duizenden kinderen dat redden of op een of andere clubmeisje, dat verleid werd. dat hij het kasboek der giften
doen. Ze beseffen het zelf wiize de hinderen konden ont- Allemaal komen
hield Annie dapper vol
ge verweer van Nelly was ae ver
nietigende opmerking: „Ze het
zelf ook gejat kijk maar in
Weer ontsteltenis toen er een
formidabele hoeveelheid drop te
voorschijn kwam. „Ik lust het niet
eens." zei Annie. „Ik moest.
Toen begon zij erbarmelijk te
huilen.
„En nu jij deugniet!" sist; op
eens de juf die over het kookpunt
geraakt was en stoof op de oud
ste af: „Je zakken leeg vooi-
uit!" en haar kleine blanke hand
sloeg links en rechts in het brutale
bleke kindergezicht.
„Dat moet u niet doen." zei de
eerste dame weer bestraffend
„Dat is natuurlijk fout, u moet de
politie bellen
trekken aan deze verderfelijke dag
'door invloeden. En hoe kunnen we toe. Het
ouderen roekeloos dat? Begrijp
oom- toch eens dat
dood ue zonder geld
zitten, zonder
kordaat Toen Nelly zag. dat
het volkomen mis was. begon ze
ingehouden te huilen en zei: „Nou
krijg ik van m'n moeder op m'n
VN™dSffi £!r"akkS to «"rteeld," d"
ioor Annie =nder .„„en ward ge-
De boeken zijn goed geïllustreerd °e vrees voor moeder bleek
voorzien van een personenre-
niet. Ze weten niet dat
schuitjes varen,
ouders
regelrecht naar de stroom
versnellingen van
worden gestuurd. Wij, buiten
staanders, zien dat het mis
gaat. We zien dat precies zo
zoals een mens, uit zijn raam
kijkend. ontdekt dat een
spelend kind op het punt staat
om in het donkere water van
een gracht te vallen Die mens dag c
slaat het gebeuren gade zon- weer
der iets te kunnen doen tegen togen,
het dreigende gevaar,
schreeuwt misschien o
waarschuwen, maar hij
ver weg: zijn stem bereikt
het kind niet. Hij steekt moge
lijk zijn armen uit. maar het
is een machteloos aehaar HU
holt wellicht zijn kamer uit
der krachten
Terwijl er zo
mateloos veel
ellende i
Uit de
VOLKSWIJK
voorgoed wèg willen lopen den
Ik schrijf dit op de eerste uit de narigheid. Iets houdt je drin
die eerste tg voorschijn haalt. Hij weet:
l,e augustus is de koudste maand
van het jaar. Dan brandt de
Hel: een men- nefde £0t de naaste zo laag
geling van ge- dat er nauwelijks meer van
iou.erden, van een vlammetje sprake is. Hij
qeschondenen, weet tegelijk dat deze maand
verwoeste njettemin aan kampen, aan
onderhoudskosten, aan salaris
sen. aan gebouwvoorzieningen
'iifduizend gul-
En
levens. Je
willen gaan
gillen. Je zi
de vakanties tegen: dit, dat je daarmee t
het werk zijn ge- e<~n 1
de nood stormt van
alle kanten op
zoudt helpen
meer mee schuldig
zoudt staan aan alle mis-
te dadigheid.
te schrikbarende nood, die je als
met natte dweilen in je ge
zicht slaat. Deze eerste dag is
een verschrikking boven alle denken wat je tegen zoveel
verschrikkingen. Je hebt nog onheil eoudt kunnen beginnen
alle aiften samen En dat is
in nuanstus 1956 geweest
tweehonderd en negenentwintig
nuldev Een fractie van wat
er nodig was om het werk
"onrt te zetten. En geen rooie
duit om iets uit te breiden;
te
rht zim kamer uit wat zomerregen kunnen Je beseft dat
til beneden h«/f proeven. D, oolkstbijk i, even ZZlTZ. ftT
i} zich het onheil voltrokken
de achtergrond
Je begriivt dat je
groter dan voor de politiemanr.ei
wallekant en gevallen
dronken Ja, zó is onze situatie
in de uolkstoijk, en nog wat bet^ allemaal opje
ingewikkelder en nog
tepen opge-
Moor door komt ^oar je eiet ook haarscherp
dat heel veel ellende wel voor-
helde Memoirs is een Hollandse I zaak verschenen omringd door
vertaling opgenomen, hetgeen de een grote kinder stoet. Zo stonden
aantrekkelijkheid 1
verhoogt. P.
Laat niemand i
•ste dag: het gezin
waar een plotselinge dood een
kind wegnam. De man, dje zijn
komen had kunnen worden
Misschien wil hij er nu ook 5
'»je7 uitloven.
En toch lopen we er niet P
vit. Terwille van Jaapje met
zijn lieve snoetje En terwille ij-
van duizenden anderen. Mis- S
schien. misschien werdt iemand J
'imkker op de tweede dag van g
■^entember; op de tweede
-ondag van die maand g
MIEBEL. 3
knapt" op de tak van e
Dan kan hij het er Van nemen.
Zijn kroost is grootgebracht en
hij heeft alleen maar voor zich
zelf te zorgen.
Pas als de schemering valt,
wordt hij actief. Dan scheert hij
als een spookschim geruisloos
door de dennenbossen en. zweeft
akkers en heidevelden, op
ar zijn lievelingsgerecht:
Want ransuilen zijn nut
tige vogels, die zich hoofdzake
lijk met deze schadelijke kna-
gertjes voeden.
En mag zijn verschijning al
iets huiveringwekkends hebben,
het wordt nóg erger, wanneer de
ransuil zijn roep laat horen: het
hoe-hoe-geluid, afgewisseld met
krijsende en gillende klanken en
luguber snavelgeklepper.
De vogel is eigenlijk een gro
te slokop en slikt zijn prooidie
ren in hun geheel door. Botten
en haar worden later weer uit
gebraakt. Vogelkundigen verza
melen deze om te bestuderen
wat de uilen precies eten. En uit
deze onderzoekingen is gebleken
dat de ransuil in de tijd van de
vogeltrek zijn muizendieet wei
eens pleegt af te wisselen, dan
legt hij een bedenkelijke voor
liefde voor zangvogeltjes aan de
dag
Het familieleven van de rans
uil speelt zich in alle geheimzin
nigheid af in het eenzame bos.
Onze fotograaf heeft met grote
moeite deze fotoserie gemaakt,
die hiervan een beeld geeft.
FREEK VAN DER MEER
CFoto's George Quedens)
De uil is het symbool van
itijsheid. Maar zijn kindere
Die noemen we „uilskuiker
het scheldwoord voor een dt
oor? Waarom dit zo i
Door de goede zorgen groeiden
de uilskuikens als kool. Hier
zit er één, heel eigenwijs op
de tak van de nestboom, alsof
hg denkt: „Wat staat die
toch met dat fototoestel te
melen? 'k Zal hem eens nijdig
aankijken, misschien gaat-it
dan weg!"
