Idomeneo: tegenvaller
Figfaro: ideaal
®e
Sultan Mohammed V
maar absoluut -
-een
bekwaam
regeerder
m
Zijn invloed gaf het land de
begeerde zelfstandigheid
O
Ook buiten de muziek alles in
het teken van Mozart
Distributie anno 1956.
l§§
snt
life!
G
k
ft
sspffiK
WOENSDAG 22 AUGUSTUS 1956
Het nieuwe Marokko (4)
(Van onze reiecorrespondent Link
Rabat, •augustus
Bruggen)
deze woorden mij door een van de hoogste regeringsfunctionarissen
van het nieuwe Marokko werden toegevoegd, ten antwoord op mijn
vraag, wanneer de inauguratie van een parlementair stelsel kon gorden
verwacht. Maar al spoedig werd me duidelijk, dat ik niet met een holle
kreet had te doen, met een verblindend frase, waarmee het onmondige
Marokkaanse volk gehypnotiseerd moest worden.
Sidi Mohammed Ben Yoessef is meer dan het parlement. Hij is de auto
riteit, die boven de vele autoriteitenen autoriteitjes in dit land uittroont,
de man, die het op elk gebied voor 't zeggen heeft. Hij is de opperwetgever,
de opperrechter, de opperbevelhebber van de strijdkrachten en de opper
priester van de Islam in zijn rijk. Hij kiest zijn ministers, zijn adviseurs
en zijn goeverneurs en het bestaan van elke bestuursambtenaar, hoe ge
ring in functie ook, is van zijn gunst afhankelijk.
'cde Als Europeaan, die bij de democratie
n" Is opgevoed, is men licht geneigd, elke
/er" vorm van absolutisme onmiddellijk van
en de hand te wijzen. Men heeft de wille-
•V.- keur van de potentaten uit de Middel-
'ele eeuwen voor ogen, de onmondigheid van
;uw de volkeren in die tijd en de gruwelijke
de uitbuiting door de leenheren. Bij dit alles
bij zal men echter nooit mogen vergeten, dat
de meeste, zogenaamd ontwikkelde vol
den keen van thans, eeuwen hebben nodig
-am Rebad om van e®n absoluut naar een de
uk mocratisch staatsbestel om te schakelen
aa^ en dat dit veelal met heftige schokken
an- gepaard is gegaan.
m" In Marokko en dit geldt voor vrij-
llle wel de gehele Arabische wereld heeft
**t. het tot nog toe aan elke politieke vor-
ge- ming ontbroken. Mentaal is het Marok-
aor kaanse volk nog op het feodale systeem
De Ingesteld, waarin de pasja's en caïds de
leenheren uit onze Middeleeuwen zijn en
de Sultan de absolute vorst.
J Een plotselinge overgang naar de de
mocratie zouden de meeste Marokkanen
"2 inlet kunnen verwerken Ze zijn slechts
Ier gewend in afgezonderde gemeenschappen
"d. te leven, in een stam bijvoorbeeld of in
de dorpsverband. bezitten dikwijls een eigen,
in. op traditie gegronde rechtspraak en heb-
ben er vooral behoefte aan. sterke figu-
u_ ren te adoreren en te volgen,
ch De tragiek van het westen is dan ook
a- vaak, dat het bij contact met oosterlingen,
-2 met volkeren dus, die, wat hun ontwlkke-
u- ling betreft, eeuwen hebben stil gestaan,
m door zijn eigen democratische leefregels
wordt bedreigd. Als de recente uitdaging
van president Nasser van Egypte onmid
dellijk met een bombardement op Kairo
had kunnen worden beantwoord iets
wat honderd jaar geleden zeker zou zijn
t geschied had dit de volken van Noord-
Afrika en het Midden-Oosten meer ont
zag ingeboezemd dan het thans gedane
voorstel, een conferentie te beleggen. In
de Arabische wereld wordt onderhande
len dikwijls als een teken van zwakte uit
gelegd. Korte, desnoods wrede metten
't spreken aan en spectaculaire persoonlijk-
d heden hebben gezag. Men onderwerpt zich
il aan hun autoriteit, omdat het denken nog
n massaal is gericht en de leidersfiguur on-
r ontbeerlijk is.
Persoonlijkheid
FJE SULTAN van Marokko is zo'n
s spectaculaire persoonlijkheid. Hij
wordt geïdentificeerd met het natio
nalisme in zijn land, hij wordt als dé
man beschouwd, die de Fransen er
1 heeft uitgewerkt en die als balling
zware beproevingen heeft moeten
doorstaan.
In werkelijkheid is dit beeld sterk ver
tekend. De thans 48-jarige Sidi Moham
med Ben Yoessef is, wat men zou kun-
moette voor 't eerst werd de Sultan in
de gelegenheid gesteld, zonder Frans*
geleiders met een buitenlands staatshoofd
te confereren die in sterke bev
gen tot uitdrukking bracht, dat het hoog
tijd werd, dat Marokko onder het protec
toraat uitkwam en zelfstandig zou worden.
Van die tijd af dateren eigenlijk de
strubbelingen met de Fransen. Moham
med V drong steeds weer op meer rech
ten voor Marokko aan, sprak
bondenheid uit met de andere Arabische
landen en hield een troonrede
kritische punten ten aanzien
Franse bestuur behelsde.
T egenstand
"P\E FRANSEN, die de Sultan op de
troon hadden gebracht, omdat ze
hem kneedbaar en vatbaar voor hun
ideeën hielden, begonnen hem, voor
al na de oorlog, behoorlijk lastig te
vinden. Hierbij kwam nog, dat de
Istiqlal, de in '43 opgerichte clande
stiene onafhankelijkheidspartij, zich
ook meer en meer begon te roeren en
de onrust in het land met de daj
toenam.
Het was toen, dat de pro-Franse pasj
van Marrakesj, El Glaoui, ten tonele ver
scheen, met medeweten en waarschijnlijk
op initiatief van het in Rabat zetelende
goevernement. De invloedrijke
van elk nationalisme zijnde bestuurder -
hervormingen zouden hem, de feodale
grootvorst, schatten geld gaan kosten
vroeg een audiëntie bij de Sultan aan
beschuldigde hem er van, mede vera:
woordelijk te zijn voor de acties der i
tionalisten.
„Ga, hond!", moet Mohammed V s
het eind van dit onderhoud hebben ge
zegd en de oude, gekrenkt in
bereidde in 1951 met de hulp
Fransen de eerste coup tegen de Sul
tan voor. Terwijl de volgelingt
El Glaoui. het krijgshaftige Berbervolk,
met paarden en al in Franse leger
auto's werden geladen om naar de
vlakten rondom de grote steden te wor
den gereden, eiste maarschalk Juin, de
toenmalige resident-generaal van Ma
rokko, dat de Sultan zich openlijk van
de Istiqlal zou distanciëren of anders
af zou treden.
HET SCHUIM VAN HET BIER
SALZBURGER FESTSPIELE 1956 (II)
SULTAN MOHAMMED
MAROKKO
•chts als stropop heeft gefungeerd en peaniseerde intellectuelen wenst langzaam
ans zyn levensavond in Frankrijk slijt. tot de democratie over te gaan en staat
afschaffing van alle anachronismen voor.
A'
Roerig
De zaak was tamelijk gecompliceerd,
want alle partijten, die aan de coup deel
namen, streefden andere doeleinden na.
De Fransen wilden de Istiqlal een mo
rele klap toebrengen. El Glaoui wilde zich.
wreken door de Sultan te vernederen en
zijn Berberrulters waren alleen maar op
roof uit.
De situatie kon worden gered door tus
senkomst van de toenmalige president van
Frankrijk, Vincent Auriol, en de Amerl-
nen noemen, een nationalist par acciden
ce. Hij is eerder door het optreden van de
Fransen op het nationalistische voetstuk
geplaatst dan door zijn eigen denkbeel
den. Slechts geleidelijk wenste hij meer
zeggenschap in Marokkaanse zaken te
krijgen en hij is altijd een groot tegen
stander van een opstand tegen het Fran
se gezag geweest.
Dit laatste wordt duidelijk geïllustreerd
door de reis, die de Sultan in 1950 naar
Parijs ondernam om de Franse regering
te bewegen, Marokko binnen twintig jaar
zelfregering te geven. Zijn tocht liep ove
rigens op een volslagen mislukking uit
Parijs keurde hem nog geen antwoord
waardig ondanks het feit, dat hij en
kele miljoenen francs had meegenomen
om als douceurtje onder welwillende de-
putaten te verdelen.
In 1927 als jongen van zeventien jaar
op de troon gebracht, danste de Sultan
aanvankelijk geheel naar de pijpen dei
Fransen. Dezen, welke in 1912 Marokko
hadden bezet vanwege de onrust on
der de Berbers op verzoek van de vo
rige Sultan! hadden het sultanaat
gehandhaafd om geen twijfel over hun
rol van beschermers te laten bestaan.
De wending, die Parijs echter aan de
bestuursvorm van Marokko gaf. liet aan
duidelijkheid niets te wensen over. Achter
elk besluit, dat in naam van de Sultan
werd uitgevaardigd, stonden de Fransen,
en ook de Oelema's. een soort Raad van
Wijzen, die de Sultan verkiest en die
grote politieke en religieuze invloed heeft.
hander
i het
Franse goevernement gebonden.
De conferentie, die de geallieerden in
1942 in Casablanca hielden, betekende een
mijlpaal In het leven van Mohammed V.
Het was daar namelijk, dat hij wijlen
president Roosevelt van Amerika ont-
Het vrij onaanzienlijke paleis
van de Sultan in Rabat.
Illllllllllllllllllinillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll!'!!!!!!!!''''!!!!!'!!11!!!!!!
kaanse ambassadeur in Marokko. De Sul
tan tekende een compromis-formule, de
Berber-benden keerden vermoeid en hon
gerig naar hun dorpen terug en El Glaoui
zelf, die nu tot doodsvijand van Moham
med V was gestempeld, bleef knarsetan
dend in zijn palels in Marrakesj achter,
zinnend op een nieuwe gelegenheid om
de Sultan te treffen.
Ruim twee jaar later, in augustus 1953,
kreeg de pasja een tweede kans. Al weer
met de hulp van de Fransen gingen zijn
Berbers dezelfde weg als ln 1951. En ge-
ntraal Guillaume, die maarschalk Juin
Inmiddels als resident-generaal was op
gevolgd en die „ter bescherming van de
Sultan" diens paleis door Franse troepen
had laten bezetten, bultte opnieuw de ge
spannen toestand uit om Mohammed V
eisen af te dwingen, welke de positie van
de Istiqlal moesten verzwakken.
De Fransen bleken hun hand echter
verre te hebben overspeeld Want achter
hun rug had El Glaoui een petitie opge
steld. waarin het aftreden van de Sultan
werd geëist en die In een geladen atmos
feer door tweeduizend oudsten op een
hoogvlakte bij Marrakesj was ondertekend
De coup gelukte deze keer. Parijs, dat
zich El Glaoui en zijn volgelingen niet
tot vijanden wilde maken, kon niet an
ders dan Mohammed V in ballingschap
sturen. De Berbers, die zich dreigend om
dc steden hadden verzameld, trokken, be
loond voor hun diensten, naar hun woon
oorden terug en de Oelema's verkozen de
door El Glaoui gewenste en door de Fran
sen waardig bevonden Mohammed Bei
Moulay Arafa tot Sultan, e
ISTIQLAL bleef zich echter
roeren en haar ondernemingen
a arden met de dag driester. Overal
in de steden en op het platteland
opereerden haar benden en in het
noorden, op de grens van de (vroe
gere) Spaanse zone, zagen haar Rif
rebellen zelfs kans een vast front
tegen de Fransen te vormen. In een
royale bui de Franse „colons"
hebben er nu nog of nu al spijt van
besloot Parijs toen Marokko zijn
zelfstandigheid te geven en de ver
bannen Sultan terug te halen.
Mohammed V, die met acht
veertig
Ook de positie
gens hen worden verbeterd, waarbij
zich tegen het polygame huwelijk en h
dragen van de sluier keren.
De laatste „democratische"' maatregel,
welke Mohammed V heeft genomen, is de
aankondiging van de instelling van een
Assemblée, alhoewel Raad van Adviseurs
een betere naam zou zijn geweest. De
bijna zeventig leden, waaruit dit lichaam
zal bestaan, zullen namelijk niet repre
sentatief zijn voor het electoraat, maar
voor de machten, die in Marokko bestaan.
De partijen zullen er in vertegenwoordigd
worden in welke, verhouding is nog
niemand bekend de industrieën, de
Kamers van Koophandel, de agrarische
bedrijven etc. Het aantal representanten
van elke groep ligt geheel ter beoordeling
van de vorst, doch vast staat reeds, dat
luxueus leventje op j hij zelf vijftien deputaten in deze slechts
had geleld, werd eind 1955 twee keer per jaar vergaderende Assem-
T^EN NOVITEIT dit jaar in Salzburg was ongetwijfeld de opvoering van
Mozarts „opera seria" Idomeneo, in 1780 voor München geschreven
en sedert die tijd nog slechts zelden uitgevoerd. Paumgartner bewerkte
de partituur voor deze gelegenheid, Oskar Fritz Schuh en Caspar Neher
zorgden resp. voor regie en decors, en Karl Böhm droeg zorg voor de
muzikale directie. Het initiatief tot het doen herleven van de Idomeneo
getuigt van moed en verdient onze grote waardering.
Wanneer
martelaar door zijn volk binnen- blée zal hebben,
gehaald. Vele pro-El Glaoui-mannen
vluchtten het land uit, of haastten zich,
evenals trouwens de pasja zelf, hulde aan
de teruggekeerde vorst te brengen en
hem typisch voor het feodale stelsel
in dit land met rijke giften te over
laden
Mohammed V verklaarde alles als ver
geten en vergeven, maar hij liet toch niet
na, alle ambtenaren, die hem ontrouw
waren geweest, of zich op hun Franse ge
zindheid hadden laten voorstaan, door an
deren te vervangen. Ook de vrouwen, die
t in ballingschap "hadden willen
kregen het zwaar te verduren.
Sommigen zijn spoorloos verdwenen, het-
ikkelijk is in dit land,
nste rechten
haremmuren
nogal g<
daar de vrouw niet
heeft en in haar ge-
durend achti
stopt v
>rdt.
70 LEEFT Sidi Mohammed Ben
*-1 Yoessef thans in Rabat als
absolute heerser met democratische
gebaartjes. Hij is machtig door de
verering, die men hem geeft, en door
de plaats, die hij in de Mohamme
daanse religie inneemt. Twee jaar
ballingschap hebben hem meer po
pulair gemaakt dan vijfentwintig
jaar regeren. Hij is de samenbinden
de kracht, waaromheen zich het
Marokkaanse volk heeft verenigd en
die de balans der meningen in even
wicht houdt.
idn twijfelden
.derneming, dan is
dit aan twee omstrr.dighedien toe te
schrijven: in de eerste plaats kan het vrij
zwakke libretto van deze classicistische
opera nauwelijks meer in staat geacht
worden een hedendaags publiek werke
lijk te boeien, ondanks de grotendeels
schitterende muziek waarmee Mozart dit
drama uit de middelmatigheid ophief;
in de tweede plaats en dit is veel
ernstiger, want het had vermeden kun
nen worden moet de bezetting var
hoofd- en bijrofllen middelmatig en ter
dele zelfs slecht genoemd worden.
Zoals men wellicht weet, gaat het ln
jde Idomeno om het volgende: koning
Idomeneo van Kreta ziet zich door de
omstandigheden en door een door hem
tijdens een schipbreuk afgelegde gelofte
gedwongen zijn zoon Idamantes aa
zeegod Poseidon te offeren; Idamantes
wordt in het geheim bemind door een
jaanse gevangene Ilia, en door de Griek
se Elektra. Wanneer een poging van Ido
meneo om Idamantes met Elektra
Kreta weg te zenden door een door Po
seidon gezonden zeemonster wordt
ijdeld, en wanneer bovendien Idamantes
heeft bemerkt dat Ilia hem liefheeft,
zoekt hij de dood en bindt de strijd aan
het genoemde zeemonster, dat hij
echter verslaat. Idamantes biedt zich dan
:i)n vader en het Kretensische volk als
offer aan, doch Ilia stort zich tussen hem
werklust, die men nooit achter
hem had gezocht hij hield van de jacht,
het verzamelen van auto's en wilde
ïn en van het gezelschap van v
begon de Sultan aan de opbouw
de jonge staat Marokko. Hij bem
en regering, waarbij hij er oplettend
op toezag, dat hij niet de gevangene van
htige Istiqlal kon worden en open-
de onderhandelingen met de Fransen over
de toekomstige betrekkingen.
Caïds en pasja's (de eersten zijn platte-
nds-, de tweeden stadsbestuurders) wer
en en worden ook nog steeds aan dc
band benoemd. Opmerkelijk hier
bij
zijn beslui
t deze
-oortaan gesalarieerd zouden worden. Dit
vas een democratisch gebaar van dc
te orde, want in feite betekende ei
indcr, dat hy zichzelf van miljocnci
Inkomsten per jaar beroofde
oor zijn verbanning was het namelijk
dat de bestuursambtenaren, die in
ist van het „Empire Chérlfien" ston-
hem voor hun benoeming met klin
kende munt betaalden en hem daaren-
regelmatig aanzienlijke geschenken
deden toekomen. Zelf leefden ze dai
het land", zoals dat officieel heett<
betekende, dat ze de inheemse be
volking schattingen oplegden en diensten
"eten verlenen.
Inmiddels is echter al komen vast te
staan, dat de Sultan nog wel eens de hand
licht met de persoonlijk door hem inge
voerde. nieuwe bepaling. Er zijn natuur
lijk bestuursambtenaren, die worden be
taald, of beter: betaald zullen worden,
want de regering van het nieuwe Ma
rokko heeft (nog?) niet de beschikking
voldoende geld. Maar aan de andere
zijn er ook velen, die geen andere
verdienste hebben dan gunsteling van
Mohammed V te zijn. Ze weten dit te
waarderen als in vroegere dagen, evenals
s de Sultan zelf.
Jitterbug
Even opmerkelijk is vo
yn vrouwen angstvallig
het publiek verbergt als
kom
t alle i
'(jderd
zich onaangekondigd i
kleed op straat begeven,
jitterbug zoals een Ameri
te kennen, spreken i
f<
dat de vorst
ergens
nannen worden
jn beide doch-
n Europees ge-
Ze kennen de
kaanse die be-
oor de radio
zij?
/ushAb
/iÜ?6
DEUTSCHE
DEMOKRATTSCHE
REPUBLIK
i<M5b
FLBMC//
JÓK Sb
2gtrg
W
Lebensmittel-
Grundkarle
Jimi 1956
ZUatfP
Aaqpg
ÏV.KJÏC//
JM5 b
jGJsb
km
JifrfSb
Jjpi*
9-2S3
-
Zl
Monafsrallonen:
ElciS'h 1150 u tell 900y
Zinker 1200 g
Nam
Vorname
mi
nm
Jtn/sb
me
nWg
J<M5b
'ft
FEJC.T
jUsb
Hf
Bel VerJusl kein fcrsatz
U)«e AbsdtnlBe unoUlfig
Nltbf Ohenrocjbar
w
Jö>T56 i JVVJfc
F$j?
'J®
F<m 12rag
A
ts ongehoord!
enwereld en zelfs de werking van
amvgorn is haar niet vreemd
De Sultan heeft kennelijk concessies ge-
aan aan de moderne stromingen, die zich
ontegenzeggelijk in zijn land
die I Een aantal jonge, bijna geheel
Met deze bonkaart hebben de Oostduitse vrouwen in juni 1956 hun
inkopen moeten doen. Voor één maand wordt 1350 gram vlees ver
strekt, 900 gram vet en 1200 gram suiker. Wie daar niet genoeg aan
heeft (dagrantsoen resp. 45, 30 en 40 gram), kan in de staatswinkels
bijkopen, maardaar doen de prijzen denken aan de zwarte markt
uit de hongerwinter 1944—1945. Verder is de aanvoer zó ongeregeld,
dat er een voortdurend gebrek is aan verse groenten, vlees en vet.
en de offerpriester. Bij monde van deze
priester verkondigt dan Poseidon dat htf
verzoend is en dat het echtpaar Idaman
tes en Ilia over Kreta zullen heersen
Idomeneo treedt als vorst af.
Mozart heeft deze zgn. opera seria, d.l
ernstige opera in strenge traditioneli
18de eeuwse vorm, gecomponeerd in eei
pathetische, zeer knappe, sterk aan Gluck
herinnerende stijl, met indrukwekkende
koren in de 2de en 3de acte, met
begeleide recitatieven van sterk drama
tische allure, en met vaak prachtige, rijk
gefigureerde aria's en ensembles. Vooral
de 2de en 3de acte, met de verschijning
van het monster bij het scheepgaan
Elektra en Idamantes, en met de offer
plechtigheid, bevatten sterke fragmenten
Aldus is de partituur.zeker in staat ons
het conventionele en ietwat drakerige van
het tekstboek te doen vergeten, mits deze
partituur dan ook op superieure wijze
wordt gerealiseerd. Dit nu was wat de
solisten betreft, ndet het geval.
Rudolf Schock was niet ln staat de
titelheld te doen herleven of zelfs i
om overtuigend zijn aria's voor te dra
gen, Waldemar Kmentt gaf een ner-
veuse, weinig stemvaste Idamantes, ter
wijl Christl Goltz een hysterische, vaak
meer gillende dan zingende Elektra re
presenteerde. Slechts Hildcg&rd Hille-
brecht als Ilia had goede momenten in
haar zeer fraaie liefdesaria's in de
eerste en de derde acte. De enscenering
was wat st(jf, hetgeen door het ietwat
houterige optreden der zangers werd
verergerd. Dat de boeteling ln het
groen gekleed ging verbaasde ons. Toch
vielen er ook positieve hoedanigheden
aan te wijzen: de decors waren, behou
dens enkele kleinigheden, zeer aan
vaardbaar ter suggestie van een door de
ogen van de 18de eeuw geschouwde
oudheid. Het orkest en het koor ver
vulden hun taak schitterend. Het blijft
echter jammer dat men gemeend heeft
deze opera met secundaire krachten te
kunnen realiseren.
De Figaro
TEN GROTE TEGENSTELLING met de
Idomeneo-opvoering bood de opvoe
ring van de Figaro, die zonder twijfel tot
het beste behoorde dat deze Festspiele
1956 hebben gebracht. Onder leiding van
Karl Böhm en wederom met de Wiener
Philharmoniker werd van deze heerlijke
opera buffa een opvoering gegeven, zo
als men nauwelijks kan hopen ooit weer
te zien, zo schitterend van vokale kwali
teit. zo sterk van dramatiek en zo vol
maakt van ensemblekunst. De rolver
deling was bijzonder sterk:
Irmgard Seefried als Susanna, Elisa
beth Schwarzkopf als gravin, Dietrich
Fischer-Dieskau als de graaf, Erich Kunz
als Figaro, Christa Ludwig als Cherubino,
en voorts in de kleine rollen Peter Klein,
Oskar Czerwenka, Elisabeth Höngen,
Murray Dickie e.a..
Onvergetelijk waren
vooral Irmgard See
fried en Fischer-Dies
kau. welke laatste de
rol van de graaf nu
eens werkelijk als
grand sejgneur cre-
dle, met de gravin, tot
de centrale personen
van het drama be
hoort. Miste Elisabeth
i-arzkopf aanvan
kelijk enigszins de se-
nlteit en dc verin
nerlijking van dc gra
vin, later werd dit
beter, en zo werd
•eeds de onvergclijke-
Uk briljante finale
•an de 2de acte. waar-
In ook Irmgard See
fried en Fischer-Dies
magnifiek zongen
acteerden, tot een
eerste -iimax. Ook de
virulente Figaro van
Kunz en de bekoorlijke Cherubino van
Christa Ludwig dwongen grote bewon
dering en geestdrift af. De balletten van
de derde acte waren charmant, terwijl
de laatste finale een nieuw en schitterend
hoogtepunt vormde.
Eigenlijk was alles in deze opvoering
van eminente hoedanigheid, de actie zo
wel als de zang, terwijl ook de regie van
Schuh en de kostuums en de decors van
Neher het voortreffelijk deden. Slechts
de Marcellina van Elisabeth Höngen viel
wat tegen. Kortom, dit was over het ge
heel genomen een opvoering van grote
stijl, tegelijk robuust dramatisch als ver
fijnd muzikaal, waarbij het ideaal zeer
dicht werd benaderd.
De Mis in c.kl.t.
"T\AT DE BELANGRIJKSTE solisten van
deze opvoering, Irmgard Seefried,
Elizabeth Schwarzkopf en Dietrich Fi
scher-Dieskau zeer veelzijdige kunste
naars zijn van wereldformaat, bewezen
zij weer ieder op hun beurt in drie liede-
renavonden in het Mozarteum. Daarvan
konden we er slechts twee bijwonen. We
releveren met geestdrift de prachtige
Wolf- en Strauss-vertolking van Elisa
beth Schwarzkopf, en de onvergetelijke
interpretatie van Schumanns Dichter-
liebe door Fischer-Dieskau. Deze laatste
vertolking te overtreffen lijkt voor het
ogenblik haast onmogelijk.
Vermelding verdient nog het Dom-
concert van 12 aug. in de Erzabtel-
Kirche St. Peter, waarbij Mozarts be
langrijkste bijdrage tot dc kerkmuziek
op het Requiem na, de Mis in c kl. t.,
werd ten gehore gebracht door het
Salzburger Rundfunkchor en het Mo
zarteum Kammerehor, het Mozarteum-
orchester en solisten o.l.v. dr. Bernhard
Paumgartner. Bij deze zeer Indrukwek
kende uitvoering van deze prachtige
mis verdienen vooral de sopranen Ma
ria Stader en Annelore Cahnbley ver
melding, al wisten zij niet steeds de
opera-allure te vermijden.
Tussen Credo en Sanetus werd het be
kende, zeer schone motet „Ave verum
corpus" ingelast, hetgeen een bijzondere
indruk maakte.
Alles Mozart
TTET BEHOEFT geen betoog, dat ook
bulten het directe kader der concer
ten en opera's Salzburg in de*e weken
een echte Mozartstad is. Zo kan men o.a.
ln het Mozarthaus een tentoonstelling
zien van muziekinstrumenten uit Mozarts
tijd, waarbij een prachtig exemplaar van
een zgn. „Flötenuhr" ons opviel. Voorts
worden de toerist Mozart-shawls, Mozart-
slgaretten en zelfs Mozart-pruiken te koop
aangeboden. Daarnaast werd op het St.
Peters Friedhof een herdenking gehouden
van Michaël Haydn, Josephs jongere
broer, die in Salzburg een grote muzikale
rol heeft gespeeld en wiens kerkmuziek
op Mozart grote invloed had.
Dr. J. van der Veen
De Figaro: Dr. Bartolo Oskar
Czerwenka) en de Graaf (Die
trich Fischer-Dieskau) trachten
Susanna (Irmgard Seefried) te
overtuigen, maar onder het
kleed op de stoel zit de page
Cherubino verscholen
