Soldaat Dauvilliers deed hem
de d
as om
muovvrnmi
Wtm i
m
Nederland heeft veel
voor vacantie over
Evenwicht en samenwerking
1
DRAAIEND
RADIOKNOP
Miebei bij de massajeugd
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 14 APRIL 1956
SERGEANT VAN DE WEEK PETERS WERKTE DRIE DAGEN
VOLGENS HET BOEKJE, MAAR
/"LP het kale kazernecomplex zag het er de avond
van die vieiae dag precies zo uit als op alle
voorgaande: Traag, vervelend en donker. De
dreinerige regen, die het plaveisel van de excer-
citieplaats deed glanzen, paste helemaal in die
typische sfeer. In de duisternis verloren de gebou
wen alle onregelmatigheden en als natte grijze
blokken steen stonden ze erbij ter illustratie van de
militaire straklijmgheid.
Alleen het wac-htgebouwtje, dat naast de hoofd
poort lag als een soort geperfectioneerde waakhond,
maakte met de uitbundig verlichte vensters een
jovialere indruk.
Buiten de poort stond de schildwacht. De schou
ders opgetrokken, het hoofd in de schamele be
scherming van de opgeslagen kraag. Hij stond
daar als een nietig stipje in de lichtkrans van de
lamp boven de poort.
De dienstplichtig sergeant titulair Chris Peters
had precies vier dagen nodig om in te zien dat ook
hij niet de ideale Sergeant van de Week zou worden.
Hy deed er wel moeite voor; van de ..Reveille" tot
aan de „Last Post" was hij op de been. Er werd zelfs
verteld, dat hij met het standaardwerk voor de goede
militair, de Inwendige Dienst, naar bed ging.
Het resultaat was aanvankelijk „iets uit de kunst":
drie dagen was de sergeant Peters zonder opvallende
stommiteiten „de moeder van de compagnie". En hij
was het in de juiste zin van die complimenteuze
samenvatting van de taak van de sergeant van de week.
Maar de vierde dag moest ook bij de strijd opgeven;
het dienstplichtige deel van de compagnies-inventaris
had hem de das omgedaan.
Van links en rechts groeiden de
lampen van de auto's op de weg tot
felle lichtkegels, steeds was er even
het zegend zoeven van de banden op
het natte wegdek en dan alleen nog
maar twee rode achterlichten, als
gaten in het hechte belegeringscordon
van de duisternis.
Maar hoe mistroostig alles zich ook
liet aanzien, toen eenmaal het falen van
de sergeant Peters als sergeant van de
week van de C-compagnie bekend werd,
was het weinige misverstand dat op
bataljonsniveau mogelijk is. meer dan
voldoende om er een vrolijke boel van
te maken. Er werd zelfs bij geschoten.
En dat was, gezien de hoge leef
tijd van de voorradige ammu
nitie, meer dan de op afwisse
ling beluste dienstplichtigen
mochten verwachten.
Het begon met de sirene, die
twee minuten te vroeg het
avondappèl aankondigde De
laatkomers buiten de poort
haastten zich naar hun kamers.
In de onderofficierskantine
schrokken de sergeanten van de
week op uit hun nog-120-seconden-de-
Öd-dommel en keken verwonderd op de
^■ok. 1
D
af
hun compagnies gebouw te gaan inven
tariseren: Zeven straatbezems, drie
stoffers, zevenentachtig soldaten, drie-
honderddrieenzestig sleutels en wat er
zo nog meer te tellen waard is. Maar
nog was de echo van het snerpende
sirene-geloei niet helemaal weggestor
ven, toen er de scherpe klik van de
geluidsinstallatie weerklonk. Even later
schalde de metalen stem van de cen
tralist over het duistere kazernecom
plex: ,,De soldaat der eerste klasse
Dauvilliers dient zicsh ten spoedigste te
melden bij de sergeant van de week
C-compagnie. Herhaling: De soldaat der
eerste klasse
DE eenzame ..post van het geweer"
bij de hoofdpoort grijnsde. Hü was
ook maar gemeen soldaat.
De sergeanten van de week bij de
kantine keken bedenkelijk. Zij waren
onderofficieren, die wisten dat er iets
verkeerd was gegaan bij een collega.
De officier van piket verstrakte van
zijn glanzende schoenpunten tot aan de
zonnige baretgesp. Hij was een ser
geant-majoor met een ongelooflijk aan
tal dienstjaren en bovendien de verant
woordelijke man voor de komende
nacht.
En al die uiteenlopende reacties wa
ren begrijpelijk. De soldaat Dauvilliers
was niets minder dan een verzwaard
arrestant en hij behoorde derhalve op
dit uur van de avond in de cel te zitten.
Dat is de enige en juiste plaats voor
een militair, die zijn dienstdoend com
pagnies-sergeant-majoor, een sergeant
der eerste klasse met rood haar, „Rooie
Peter" waagt te noemen.
Maar waar de soldaat ook mocht zit
ten, in de cel beslist niet. En dat kon
niets anders betekenen, dan dat hij aan
de aandacht van zijn sergeant van de
week. Peters, was ontsnapt en de voch
tige avondlucht had verkozen boven de
muffe afzondering van één der veertien
Dat zag er niet zo best uit voor de
sergeant Peters. Het zoekraken van een
stoffer en blik was nog te verontschul
digen geweest, maar het ontbreken van
een complete, welopgevoede en goed
getrainde ..enkele man" was iets, dat
Peters zich niet kon veroorloven in zijn
wankele titulaire positie.
ZO dacht de officier van piket er ook
over. Met een enthousaisme, dat
toegeschreven moest worden aan zijn
komende adjudantsbenoeming, stortte
hij zich op de telefoon. In korte tijd had
hij welhaast het volledige beroepsper-
soneel gealarmeerd.
Het was alsof het hoofd
gebouw ontwaakte en de
ogen opende toen het licht
er werd opgedraaid en twee
vensters verlicht werden. Dat
was de kamer van de kolonel:
de officier van piket had de
zaak meteen maar op een
hoger niveau gebracht. In
het wachtlokaal werd het
drukker. De staande wacht
werd versterkt met het
wachtpersoneel van de vorige
dag. Groepjes van twee man
patrouilleerden langs de
kazerneafrastering met het
consigne: Vreemde elemen-
Rondom de hoofdpoort gons
den de gissingen. Alleen de
dienstplichtige wachtcom
mandant en de dienstplich
tige korporaal van aflossing
hadden hun „hoe komen we
de nacht door houding" ge
handhaafd.
Buiten de poort ronkten
enkele motoren. Met een
levensgevaarlijke snelheid
brulden drie dofgroen ge
lakte 500-cc'ers het terrein
op. Bij het wachtlokaal
stopten zij met heftig pie
pende remmen. Het waren
een sergeant en twee sol
daten der eerste klasse van
de Koninklijke Marechaus
see. Drie witgehelmde le-
gerdetectives. kalkemmers
voor de kenners die met
hun conclusies de gissingen
in de juiste banen kwamen leiden.
Toen het drietal de deur van het
wachtlokaal naderde, stormde een klei
ne. roodharige sergeant der eerste klas
se naar buiten. Hij matigde zijn vaart
bij het opmerken van de drie militai
ren en keek of er nog iemand bij was.
die recht had op enig militair eerbe
toon. Dit bleek niet het geval en zon
der een groet dook hij in de jeep van
de chauffeur van dienst. Vinnig draai
de hij aan het stuurwiel en snel «n
scherp sneed hij de wagen door de
smalle ruimte, die er in de hoofdpoort
vrijgelaten was.
De schildwacht schrok op uit zijn
feestelijke gedachten over de voortvluch
tige militair. Hij reageerde snel en bij
na foutloos. Het geweer lag al in de
heup. Het grendelen en afvuren was
één vloeiende beweging. De kogel floot
over de jeep voor deze de grote weg op
gedraaid was.
De scherpe knal ricochetteerde in de
poort en alarmeerde de menigte in het
wachtlokaal. Daar deed men in reactie
snelheid niets onder voor de soldaat
aan de poort. De eersten arriveerden
nog juist op tijd om de schildwacht tot
driemaal toe duidelijk en gearticuleerd
te horen zeggen: ,.Sta of ik schiet". Nu
is het in verband met de voorschriften
Zen "^eelenberg
gewenst om deze zinsnede te bezigen al
vorens tot schieten over te gaan. In
minder dan twintig seconden bedenktijd
waren de tot straffen bevoegde meer
deren dan ook tot de conclusie geko-
dat de schildwacht de verkeerde
volgorde gebruikt had. De man werd
halve zonder enige vorm van protest
de cel opgeborgen.
te brengen. Zuchtend stond hij op
greep de uitgebreide sleutelcollectie uit
de la van zijn bureau.
Daarna schreef hij de nieuwe arres
tant in het gastenboek'' bij, wees eer
ve ..post van het geweer" aan er
begaf zich op weg voor zijn eerste on-
troletocht.
Op de manschappenkamers verdron
gen de soldaten zich voor de ramen en
genoten van het schouwspel rondom het
wachtlokaal. Ook in het gebouw van de
sergeant Peters was weinig medeleven
met de mislukte sergeant van de week
te bespeuren. In het schamele blauwe
licht van de voorgeschreven nachtlam
pen zaten de militairen rechtop in hun
bed en luisterden naar het uitbundig
enthousiaste verslag van de korporaal,
die bij het 'raam stond.
Overal waren de tafels en banken be
dolven onder de achteloos neergesme
ten kleding- en uitrustingsstukken. Het
kraken van het bandijzer m de bedden
de overslaande stem van de ver
slaggever zorgde voor een sfeervolle
begeleiding. Al en toe struikelde de
wachtcommandant over een schoen. Dat
was op die kamers waar alleen nog
maar een flauwe weerschijn van de bui
tenverlichting viel waar te nemen. Een
situatie, waarin de wachtcommandant,
als min of meer geroutineerde onder
officier alleen maar tot de conclusie
kon komen, dat een uitstekend gewor
pen schoen een einde had gemaakt aaD
de lamp en aan de dagelijkse conver
satie over het al dan niet aanlaten van
de nachtverlichting.
Op de onderofficierskamer zat de ser
geant Peters met het hoofd in de ar
men. Hij keek op toen de wachtcom
mandant de deur opende. Peters maak
te een uitgebluste indruk.
„Is het zover?" vroeg hij en zijn
stem klonk zo wanhopig, dat zelfs de
meest geroutineerde Vragen in de Twee-
de-Kamer-steller overtuigd zou zijn van
het feit. dat in het onderdeel van Pe
ters ook de laatste sporen va
75-cent-een-nieuwe-mentaliteit
gewist.
„Nee," zei de wachtcommandant, „ze
hebben nog niet naar je gevraagd." Hij
zakte op een stoel naast Peters. Een g
beetje zielig zaten ze bij elkaar op de v
schemerachtige kamer. Ingespannen
wachtlokaal arriveerden, bleek er al
r het lot van de sergeant Peters
beslist te zijn.
Peters deed zijn best om nog iets goed
te maken. Hij klom model in de hou
ding en zijn groet was zó stram als
zelfs de illustrator van het Handboek
de Soldaat niet voor mogelijk had
gehouden.
.Sergeant Peters, sergeant van de
k C-compaj
hoopvolle kl
Maar het was tevergeefs.
De officier van piket keek over Pe
ters naar de wachtcommandant en zei:
.Wachtcommandant, brengt u de ser
geant Peters naar zijn cel. Hij heeft
voorlopig arrest."
Voor de tweede maal die avond greep
de wachtcommandant zijn sleutelbos en
liep in de richting van de cellengang.
Peters volgde hem gelaten. De offi-
er van piket sloot zich bij hen aan
Ti toe te zien op de naleving van de
voorschriften. Gedrieën passeerden zij
het drietal deuren, dat de toegang tot
de cellengang afsloot. Steeds sloot de
wachtcommandant een gepasseerde deur
demonstratief achter zich af. In de cel
lengang. waar veertien deuren '?egang
gaven tot evenveel „appartement
rook het allesbehalve fris. Dat wa<
fout van de wachtcommandant. Want
hij diende er op toe te zien dat
men des avonds te acht uur gedurende
tien minuten vijf en een halve centi
meter werden opengezet. Voor de ron
de kijkgaatjes verschenen de gezichten
van de andere arrestanten, die kenne
lijk belust waren op enige afwisseling.
En ze vonden het beslist geen onaan
gename verrassing om gezelschap tc
krijgen van een echte sergeant. Want
hoe Peters zich ook mocht voelen, zijn
strepen logen er niet om.
Onder opgetogen uitroepen van de ge
strafte militairen bereikten de dri; mi
litairen cel 13. De deur stond open Niet
helemaail, juist ver genoeg om ieder
een ervan te overtuigen, dat zij niet
afgesloten was. De sergeant-majoor
wierp een bestraffende blik op de wacht
commandant. Het is nu eenmaal ver
boden om de cellen open te laten staan.
De wachtcommandant trok de deur
verder open en gebaarde uitnodigend in
de richting van Peters. Deze iiep op de
deuropening toe. draaide zich nog eens
om en zei: ..Maf ze!"
Dat was tegen de regels van het mi
litaire spel. maar het gaf de wacht
commandant de zekerheid, dat Peters
de juiste dienstplichtige mentaliteit te
pakken kreeg.
Peters keek de cel in.
de natuur
in
Ingrijpen van de mens kan een chaos
teweeg brengen
Wie om zich heen ziet en let op hetgeen buiten geschiedt,
bemerkt dat in de natuur alles in elkaar grijpt als een fijn rader
werk. Het een kan niet zonder het ander. Neem bijvoorbeeld de
koekoek. Het voortbestaan van deze vogel is alleen verzekerd als
er insektenetende zangvogels zijn, in wier nest het koekoekswijfje
haar eieren kan leggen en als die straks haar jongen grootbrengen.
|P de houten brits zat
„Hallo sergeant", zei hij, „het duur
de zo lang voor je even tijd had om me
te brengen. Ik ben maar achterom ge-
Hij grijnsde. Het was de soldaat der
eerste klasse Dauvilliers. Buiten ronkte
de jeèp van de chauffeur van dienst.
Druk pratende officieren verlieten het
terrein.
De rest van de nacht heeft Peters
doorgebracht in de cel naast die van
de deserteur. Maar deze zat er die
nacht voor het laatst en Peters had nog
veertien dagen tegoed, minstens!
Ook in de insectenwereld zijn er voor
beelden. Denkt u eens aan het gentiaan
blauwtje, een klein, blauw dagvlinder
tje. dat haar eieren legt op de bloem
van de gentiaan. In de eerste tijd van
hun leven voeden de rupsen zich met
deze bloemen, maar op een dag laten
ze zich op de grond vallen, blijven daar
wachten opde mieren. Wanneer de
mieren zo'n rups vinden, nemen
deze mee naar hun nest. Daar wordt de
rups van vegetariër ineens vleeseters: de
mieren voeden .het dier met hun eigen
broed. Natuurlijk zit hier wat achter. De
gentiaanblauwtjesrups heeft namelijk een
soort honjngklier, die een zoetige vloei
stof afscheidt waarop de mieren dol
zijn. In ruil hiervoor krijgt de rups kost
en inwoning in het mierennest om
slotte, na de verpopping uit het donkere
mierennest de „grote wereld" in
vliegen.
Deze samenwerking zien we ook bij de
mierenvolken, die bladluizen houden als
Verstoord evenwicht
pen, uit noodzaak of., uit onnadenkend
heid die geen rekening houdt met de ge-
U herinnert zich nog wel de enorme
muggenwolken om het IJsselmeer.
Vooral toen de afsluitdijk pas was ge
legd. vormden de vele miljarden mug-
Sen een grote plaag voor het verkeer en
e bewoners van die streek. Hoe kwa
men die muggen daar zo opeens? De
oorzaak moeten we zoeken in het ver
stoorde evenwicht: voor de afsluiting
van de Zuiderzee stond deze in verbin
ding met de Noordzee. Toen leefden er
dus zoutwatervissen, die echter na de
afsluiting verdwenen omdat het water
begon te verzoeten. Tegelijkertijd werd
het IJsselmeer een broedplaats voor de
muggen. De muggenlarven ontmoetten
in het water vrijwel geen vijanden, om
dat de zoetwatervissen zich hierin
slechts zeer geleidelijk ontwikkelden.
Iets dergelijks is het geval met de
myxomatosis, de gevreesde konijnen
ziekte. Toen een of andere Franse land-
goedbezitter de dieren op zijn buiten-
plaats met deze smetstof infecteerde,
omdat hij konijnen zo lastig vond. ver
spreidde de ziekte zich als een olievlek
over Europa. Zo zijn de konijnen in het
Nationale park ..De Kennemerduinen"
bij Haarlem geheel verdwenen. Het ge
volg? Een grote verandering in de
plantengroei. Het gras wordt langer,
maar het mos verdwijnt, omdat dit al
leen schijnt te floreren op plaatsen,
waar konijnen gras en de andere plan
ten kort houden.
In het lange gras heeft
men echter reeds vele
dode jonge vogels aange
troffen. Vroeger konden
die daar zorgeloos rond
wandelen, maar nu raken
ze verward in de lange
sprieten, vooral als deze
na zware dauw of regen
nat en kleverig zijn. Deze
dieren, onder andere fa
zantenkuikens, worden
door de oudervogels niet
meer gevonden en ver
kleumen.
Ook vraagt men zich af
wat de hermelijnen hier
nu op hun menu moeten
zetten. Vroeger voedden
zij zich hoofdzakelijk met
konijnen, maar nu zullen
vogels de hoofdschotel
Het is in dit verband
interessant te weten, dat
elders de myxomatosis-
besmetting een averechtse
uitwerking heeft gehad.
Zo heeft Australië te lij
den van een miljarden-
leger van konijnen (waar- -
van de stamhouders eens
uit Europa werden inge
voerd omdat men het zulke leuke
beestjes vond!). In de laboratoria werd
een myxomatosispreperaat ontwikkeld
dat vijf maal zo sterk was. als hetgeen
wij hier kennen. De slachtoffers vielen
by duizenden. Maarvele konijnen
overleefden de vergiftiging. Zij wierpen
Vervolg van vorige pag.
Waarheen
De gemiddelde Nederlander
geeft voor zijn buitenlandse va
cantie 160 gulden uit. Waar gaat
hij naar toe? Wel in georgani
seerd verband (dus reisvereni-
gingen, reisbureaus en andere
groepsreizen) trokken vorig jaar
26.000 Nederlanders naar Oos
tenrijk. 14.000 naar Zwitserland,
14.000 naar Duitsland en 12.000
naar Frankrijk. Frankrijk daalt
wat in de belangstelling, en als
je de reisleiders naar de oorzaak
daarvan vraagt, kijken ze je gui-
,tig aan. „Ach meneer, dat heeft
een psychologische reden. De
taal. weet u. De reisgenoten wil
len tegenover elkaar niet laten
merken, dat ze eigenlijk maar
slecht Frans sprekenNaar
Italië willen ze wel, en ook naar
Griekenland en Egypte, naar
Spanje en Portugal want die
talen kun je rustig niet beheersen
zonder je prestige van vacantie-
ganger niet te verliezen.
„Duur"
Ja, en dat is tevens een aardige
illustratie van het feit, dat het
dure „wel goed zal zijn". De Ned.
Chr. Reisverenigmg organiseerde
vorig jaar een reis naar Israël
voor 1700 met 30 deelnemers,
dit jaar dezelfde reis weer met 30
en een 1650-gulden-reis naar Ca
nada. met 150 deelnemers, de Ne
derlandse Reisvereniging organi
seerde twee reizen naar Ame
rika, a 2465,per stuk;
het eerste schip is al vol, het
tweede heeft nu al voldoende pas
sagiers om de reis lonend te ma
ken.... En wat dacht u van Si
cilië, Joegoslavië, toch ook geen
goedkope reizen? En Egypte, Ma
rokko? Griekenland?
De Scandinavische landen
waarmee de uitwi^elingsreizen
na de oorlog in de deviezen-
schaarse jaren zo goed liepen
liggen er bij de Nederlander uit,
midden Frankrijk en de Franse
Alpen ook. De vacantieganger is
wispelturig maar één ding - is
voor de vacantie wel dringend
noodzakelijk: zon, veel zon, en
helemaal geen regen
Van Marken
Ook buitenlanders komen in
groepen naaT ons land en in dit
verband noemen we hier even de
pionier op dit gebied, de Delftse
fabrikant Van Marken (zijn fa
briek heet nu Gist en Spiritusfa
briek), die in 1906 uitvoering gaf
aan een zeer revolutionair idee:
hij haalde een gezelschap Belgen
naar ons land, liet hun zijn fa
briek zien en toonde ze daarna de
mooie plekjes van Nederland.
Maar de groepsreizen zowel
van Hollanders naar buiten als
van buitenlanders naar Holland
kwamen pas goed op gang,
toen na de eerste wereldoorlog de
autobus haar intrede deed. En nu:
130.000 Nederlanders gaan in het
buitenland met vacantie en spen
deren daar ruim twee miljoen
gulden aan. En het buitenland
komt naar Nederland en spen
deert daar ettelijke miljoenen meer
aan. Kennen al die uitvliegende
Nederlanders hun eigen land, en
die buitenlanders het hunne
Nee. aan dat probleem beginnen
we hier toch écht niet meer
öe
Samenwerking in de natuur. De woestijn-
eekhoorn gebruikt een schildpad als
rJrapleerom te kunnen knabbelen aan
de blaadjes van dé xanddoornstruik.
(Foto Walt Disney)
Oit de
VOLKSWIJK
Jongen van de rekening u;ewop
schopt. Ik constateer alleen maar
dat er telkens weer en in 'de
loop der jaren ook telkens méér
momenten zijn dat Henkie
JE kunt beter over meisjes ver
tellen dan over jongens. Gek l
dat en ik begrijp maar niet
u,e up wvruiK, iuid-erse uuyeu m ,nlVnmpn prnppt
eind april en begin mei, want dan En wan
het dan behoorlijk
zit. Bij verhalen over zijn, terwijl de kampkosten nog
meisjes worden de
gedaan en zeggen zoiets
stakkerd Jongensgeschiede
nissen daarentegen worden beant
woord met een „Zo'n mispunt
En toch zijn jongens óók maar
kinderen van de rekening. Mis-
t t mie leiders en leidsters reeds
*ten nnn hebben opgemerkt, zonder dat het
ons helemaal duidelijk was waar
de oorzaak lag. Enfin, dat weten
we dan nu
aan- aanmerkelijk lager liggen
„De late'" in. het seizoen. En we moeten
zuinig zijn. Dit jaar zuiniger dan
ooit, gezien het feit dat het vorige
jaar ons met een gillend tekort Het was zijn moeder zelf, die
schien zelfs nog
dan de aangegroeid. Mogelijk zullen daar-
het brood laatste moeten zijn en zullen
deze twee dozijn jongens en
twee dozijn meisjes geen
meisjes. Want de jongens zullen
later als gezinshoofden het bi
moeten verdienen, en indien
dat niet vermogen te doen, zal nop
men misprijzend het hoofd over
die lammelingen schudden: „Wat
een vent kan nog niet eens zijn Dat
armen uit zijn mouwen stekenrooi
O zeker, ook over de mislukte doen als Holland niet
huisvrouwtjes zal een vernietigend kinderen
vonnis geveld worden: „Die slonsEn in elk
maar op een geheimzinnige uit. Ze zijn z,elft gl gekeurd
manier zal men haar toch nog
vlugger te hulp snellen dan JA. die keuring.
erover begon. Natuurlijk had
ze eerst luide de lof van haar zoon
gezongen, want dat doen alle
deze eerste kampen tevens de moeders uit vrees dat het kamp
eens over zou kunnen gaan. Maar
toen opeens bekende ze dat het een
raar kind was. Ze beleed zelfs dat
hem. Zit hier de overtuiging achter
dan een vernietigende slag dood geweest zou zijn dan met dit
hen, maar wat zul je anders joch opgescheept te moeten zitten.
id niet aan zijn Iets wat in de aanwezigheid van
de rekening denkt?! het joch in kwestie geen prettige
elk geval: deze jongens gaan mededeling kan genoemd worden,
maar Henkie zelf was zich toch
juist weer van niets bewust. En
er de moeder vervolgde haar jere-
iade met een uitvoerig verslag
verschrikkelijke aanvallen die
ditmaal bijgezeten, terwijl de
dat de vrouw toch de" zwakkere medicus zijn knapen onder de
is en dus ook zijn mag'' Speelt loupe nam en de ouders gewetens- Henkie thuis doormaakte, waarbij
hier de door mannen bepaalde vragen stelde. Soms keken we hii zich gillend op de grond wierp,
wil iedere elkaar tersluiks over het hoofd
de onderzochte peinzend aan.
Peinzend of verschrikt of ontzet,
best wat
mogelijke oplos-
1 moment, waar-
Tedere willekeurige officier de oplos
sing zoekt met de kreet: „Het kan me
niet schelen wat je doet, maar doe
iets!" Maar Peters was echter een be
ginnend sergeantje en had daarom te
weinig afzetmogelijkheden binnen zijn
bereik om ook -J—*--g| *-
kunnen volgen.
samenleving
man dus op zijn beurt nog een
riddertje spelen tegenover de be
laagde onschuld? Zelfs indien deze want het was niet
belaagde onschuld een kennelijk allemaal
belaaende schuld op zich aeladen kregen,
heeft? Ik weet het niet. Maar ik
neem het ditmaal toch lekker
eens op voor onze clubjongens.
te horen hebben.
Wnt ze dan deed? Nou, hem stil
laten leggen, tot ie vanzelf wel
opstond Iets wat hij tot
op heden altijd gedaan bleek te
Daar was Henkie. Ik heb hem
op een van onze clubs en ik moet
erkennen dat hy het uiterste
„Hij kan toch wel mee?"
informeerde ik wat angstig, toen
Henkie en zijn moeder vertrokken
de arts grimmig door-
volgens ie ie leiding vergt. Dat komt omdat veinsde Hij knikte: ..Als jullie
het land: je Henkie van tijd tot tijd volmaakt *r
extra op hem let
erkt het nog wel niet op het afwezig is. Ik zal niet zeggen dat ditioneerde hij. En met een zucht.
afsehuifpolitiek te g moment dat ik dit schrijf,
hy lastig, ongehoorzaam, onver- De „akkerd Hij zal niet veel j
De wachtcommandant stond op
pakte Peters bij de arm. „Kom me
zei hij, „we zullen eens zien wat
officier van piket ervan zegt."
de
best mogelijk dat u het tijdens de biedelijk is. Ik zal nog minder nlezier
eerste en laatste hittegolf van de zeggen dat hij expres alles, twee
lente leest. In elk geval rekenen tot viermaal per uur, in de war
zijn leven krijgen
MIEBEL.
Een zelfde verschijnsel is in Amerika
geconstateerd bij insecten, die de be
strijding met D.D.T. te boven kwamen.
Nazaten van deze D.D.T.-slachtoffers
zijn immuum voor dit gif. Zo herstelt
de natuur zelf het verstoorde evenwicht.
Ook op de Veluwe
Er is een tijd geweest, dat -de sper-
wers op de Veluwe onbeperkt werden
afgeschoten en dat men grootscheeps
jacht maakte op de boommarter van-
wege de waarde van zijn pels voor de
bontindustrie.
Gelukkig is men hiervan inmiddels
teruggekomen, want wat geschiedde? De
sperwers, die als roofvogels heus af er
toe wel eens een zangvogel buitmaak-
ten, hielden vooral een geduchte op-
- ruiming onder de Vlaamse gaaien- De-
ze gaaien zijn prachtige vogels, ma
staan bekend om hun moordpartiji
van allerlei nuttige zangvogels. De ma
h ters voeden zich hoofdzakelijk met eek-
l hoorns. Deze lieve knagertjes mogen
y nóg zo leuk en vertrouwelijk zijn, ze
y zijn eveneens grote liefhebbers van ei-
eren en jonge vogels.
y Toen dan ook de boommarter vrijwel
was uitgeroeid en het aantal sperwers
y was gedecimeerd, konden eekhoorns en
y Vlaamse gaaien onbegrensd toenemen.
Dit had een enorme achteruitgang
van de zangvogelstand tot gevolg. En
- wat het resultaat ls van een dergelijke
vermindering van insekteneters kunt
zelf nagaan. Eén staartmezenfamilie eet
bijvoorbeeld per dag ongeveer 2000
sen van de zo schadelijke eikenbladrol-
Ier. Eén paar vliegenvangertjes (een
klein zangvogeltje) vangt op één enke-
ie dag 800 insecten voor de Jonge
gels in het nest en daarenboven nog
zo'n slordige 600 voor eigen gebruik.
Een klein rekensommetje leert ons,
wat de dood van deze beide vogelpa
ren tot gevolg zou hebben: meer dar
100.000 schadelijke insekten zouden per
maand in het leven blijven
FREEK VAN DER MEER.
LUISTEREN
De Nederlandse omroepvereniging»
brengen dikwijls korte progn
het aanhoren ten volle waard zijn. De«
uitzendingen verdienei
treerd luisteren, zonder dat de aandack
wordt afgeleid, omd:
en de activiteit prikkelen. Zo had ik hj
het luisteren naar „Speel jij dit ook?'
woensdagmiddag van tien voor drie tc
vijf over drie, de neiging zelf de blokfluit
te pakken en mee tc spelen met 1
ensemble voor de radio. Maar het
beslist niet geklonken hebben. Ook de
uitzending van maandagavond vai
voor acht tot acht uur „Huisi
was min of meer een voorbeeld s
beoefenen van muziek in huiselijke kriof
Deze periodiek terugkerende progt
kunnen niet genoeg op prijs worden p
steld. Ze bevorderen de zelfwerkzai»
heid. Niet de minste lust om iets te does
kreeg men daarentegen tijdens het optn
den dinsdagmiddag om half zes voo
AVRO van de jazzvirtuozen. Deze
zending was te veel een demonstratie vu
vaardigheid en techniek.
KLASSIEK
Het zou interessant zijn om te ondtr-
zoeken hoeveel en waarnaar er echt gs
concentrecrd geluisterd wordt. De uitsh|
van een dergelijke onderzoek zal
delijk tegenvallen. Ik geloof, dat d»
hoorspelen er nog het beste zullen i!
komen. Jammer, dat deze uitzendingn
niet altijd op even goed peil staan. E«
goed figuur slaat de VARA met „Meester
werken uit de wereldliteratuur". W<
dagavond werd Sophocles' Elektra in
vertaling van dr. P. S. Boutens uitgezoe
den. Het is een hele opgave om naar
klassiek werk te luisteren. Maar ik
me er beslist de volgende keer toe zei
Er bestaat geen betere gelegenheid
kennis te nemen van deze door ona
vergeten schoonheid.
HARDE STRIJD
De N.C.R.V. bracht maandagavond
haar doen een goed luisterspel. Het
„Mans", geschreven door A. J. den Oudti
naar het gelijknamige verhaal van J. Wini
en werd vermoedelijk uitgezonden tc
gelegenheid van het jubileum
Bond van Chr. Textielarbeiders „Unitai'
Het spel gaf een aangrijpend beeld vu
de harde strijd, die de opkomende vil
beweging heeft moeten leveren aan tv
fronten: tegen het wanbegrip van de
kommervolle omstandigheden levet
arbeiders en tegen dc strenge zakelykheic
van de patroons. Respect kreeg je do«
dit spel voor het werk van de pi
in de christelijke vakbeweging. Een bt
zwaar tegen dit hoorspel is, dat
veel cliché-uitdrukkingen in voorkomen
uitdrukkingen, die niet een voldoendi
klankbodem in liet verhaal zelf
Zij, die vertrouwd zyn met deze klanken
kunnen geneigd zijn de volle waarachtig
heid ervan in twijfel te trekken
die minder hekend zijn met deze klanken
worden er misschien door afgeschrikt.
HONDERD KEER IN
DE MAST
Hulde voor de collegae-journalisten, vc
de wjjze waarop zij donderdagavond hd
mastklimmen hebben versierd. Zij v
aan Johan Bodegraven gewaagd, di<
gepresteerd heeft dit gezellige radiospel
honderd keer voor de microfoon te breo-
gen. En nog verveelt het niet. Tijdeni
deze steravond werden Wessel Dekker
zyn Vry en Bly eveneens in het zonnetje
gezet ter gelegenheid van hun 10-jari|
jubileum.
DE KOMENDE WEEK
De Nederlandse programma's bicdi
morgen opvallend weinig ernstige muzie
Daarom maar een greep uit de buiten
landse programma's: Engeland 330 m
BBC Symfonie Orkest; België 324 m.
18.05 Wiener Streichtrio; Engeland 464 0
22.25 Symf. no. 1 Brahms.
landip
onbe
Het luisterspel van de N.R.C.V. i
nd is
teldPel
reikbaar oord. Het begint om
negen. Wie er dan nog niet genoeg v
beeft kan om kwart voor tien nog lub
teren voor Hilversum II naar „Schoon
Fieke en de Reuzensnoek", naar d
haal van Johan Fabricius.
Voor liefhebbers hebben we nog genoteerd
een causerie over het oude Jericho voor
Duitsland 506 m om kwart voor t
dinsdagavond en een lezing woensd
avond om twintig over tien door prof.
G. Quispel te Bilthoven over de ha
schriften, die in Egypte gevonden were
en hun belang voor dc bestudering i
de Bybel (N.C.R.V.).
R. A. I
