HET MEESTERWERK VAN
DE NACHTWAKER
mtoznemM]
DRAAIEND
RADIOKNOP
O
ma van 76 had geen bezwaar tegen operatie
HET ELEKTRONISCHE ORGEL
IN DE KERK
ZONDAGSBLAD
ZATERDAG 7 APRIL 1956
HARRY WAS GERAFFINEERD ALS GEEN ANDER,
MAAR HIJ WERD ONTMASKERD DOOR
MET een heerlijk
gevoel in zijrt
hart liep Theo
Seber het grote
bankgebouw uit in het centrum
van Den Haag. Theo Seber was
blij omdat hij weer geld ging
verdienen. Hij zou niet langer
meer behoeven te leven van de
ondersteuning. Hij had een be
trekking. Zojuist was hij aan
genomen als nachtwaker bij een
der grootste banken van Den
Het was wel een vreemd beroep,
overdacht Seber, toen hij met lijn vier
naar huis ging. Terwijl andere mensen
sliepen zou hij moeten werken: elke
nacht opnieuw. Een keer in de vier,
weken had hij slechts een „vrije nacht".
Seber glimlachte om deze uitdrukking.
Zijn werktijden waren, zo peinsde hij
verder in de schokkende tram, van
's avonds elf uur tot 's morgens zeven.
Maar ja. het was tenminste iets en de
zestig gulden, die hij zou gaan verdie
nen, kon hij best gebruiken. Bij de
halte op de Bezuidenhoutseweg stapte
hij uit de tram. En voor zijn 55 jaren
liep hij met grote, vlotte passen op
huis aan. Onderweg dacht hij nog even,
aan wat de directeur van de bank.
mijnheer Van Beerendonck hem gezegd
had. „Je krijgt een ware vertrouwens
functie", waren zijn woorden geweest
„van jouw paraatheid, Seber. hangt
voor ons een heleboel af. In dit gebouw
ligt meer dan drie miljoen gulden en
die worden aan jou toevertrouwd.
Denk daar wel om. Je voorganger
>.o vervolgde de heer Van
Beeténdonck ik zal het
je maar eerlijk vertellen, is
de vorige week ontslagen om
dat tij de controles is geble
ken. dat hü regelmatig zat te
slapen, en daar betalen wij
niemand voor. Laat dit eer
waarschuwing zijn Seber."
Theo had toen begrijpend
geknikt. Maar, voordat hij
wegging had de directeur hem
nog een vraag gesteld, een
heel vreemde vraag, vond Seber.
Mijnheer Van Beerendonck vroeg hem.
of hij kruiswoordpuzzles oploste
„Neen", was het antwoord van Seber
geweest.
„Gelukkig", zei de directeur toen.
„want het was alleen aan die dingen
te danken, dat je voorganger telkens
slaap viel. Als hij iets niet wist
deur en zag een keurig geklede man
staan: een indrukwekkende persoon
lijkheid, met een sympathiek gezicht.
Seber opende de deur op een kier en
vroeg de man. wat hij wilde.
„Ik ben van de afdeling huishoude
lijke zaken van deze bank", sprak de
man koel, „u bent de nieuwe nacht
waker zeker? Ik kom even alles contro
leren. Laat u me nu maar binnen. Het
is koud buiten."
„Uw kaart?" stamelde Seber. „Als
jeblieft", zei de man. terwijl hij een
gele kaart uit zijn portefeuille pakte,
„je bent anders wel een plichtsgetrouw
man, of doe je alleen maar zo voor
zichtig om een goede indruk te ma
ken?"
Seber glimlachte en liet de man, die
zich voorstelde als Van der Heuvel bin
nen. Hij ging hem voor naar zijn ka
mertje. waar hij hem een stoel aan
bood. De witte vellen tekenpapier la
gen uitgespreid over dê tafel. Seber
wilde ze wegbergen in zijn tas. De heer
Van der Heuvel merkte dit en zeide.
dat het niet nodig was. „Ik houd van
tekenen", vertelde hij, terwijl hij Theo
een sigaret aanbood „Ik ga veel naar
tentoonstellingen in het Gemeentemu
seum. Maar moderne schilders kan ik
helaas niet bewonderen."-
Zo praatte hij nog enige tijd over de
schilder- en tekenkunst. Seber luister
de belangstellend. „Zal ik eens een te
kening voor u maken?" vroeg hij teD
Henk van der Meijden
slaap viel.
Seber had gegrinnikt en gevraagd
of de directeur er bezwaar tegen had.
dat hij 's nachts tekende. Hij volgde een
schriftelijke cursus portrettekenen en
zijn leraren hadden hem geschreven,
dat hij beslist talent had En ondanks
zijn leeftijd begreep Seber, dat men
nooit te oud is om iets te leren. En
bovendien: hij had er plezier in. Zijn
vrouw was wat trots op het tekentalent
van hem en liet een tekening, die hij
van haar gemaakt had aan iedereen
zien. „Hij lijkt sprekend", zeiden alle
familieleden en kennissen. Na dit suc
cesje was hij les gaan nemen en het
scheelde niet veel, of hij had nu zijn
hele familie en kennissenkring al uit
getekend. Gelukkig had de heer Van
Beerendonck er niéts op tegen, dat zijn
nachtwaker 's nachts tekeningen maak
te.
„Daar blijf je tenminste wakker bij",
was zijn argument geweest.
Theo Seber was al weer bij zijn
huisje aangekomen. Hij haalde de sleu
tel uit zijn zak. opende de deur en liep
de huiskamer in. Lien, zijn vrouw, zat
sokken te stoppen. Toen ze hem zag
legde ze ze op de tafel en keek hem
afwachtend aan.
„Het is gelukt, het is gelukt", zei hij,
„ik heb een baan." Als een jonge ke
rel sprong hij op de leuning van haar
stoel en zoende hij haar op het voor
hoofd. De zorgen leken van haar bleke
gelaat af te vallen. Hij had zijn vrouw
lange tijd niet zo blij zien kijken.
betrekking begonnen. Van
had hij natuurlijk de nodige instructies
gehad over de bediening van de prik
klokken. Men had hem het hele ge
bouw rondgeleid en verteld, waar de
belangrijkste kluizen stonden, hoe hij
alarm moest maken en, wat hij moest
doen, wanneer er brand zou uitbreken
Zo wandelde Theo Seber op een zach
te lenteavond dan naar het bankge
bouw. Een kerkklok sloeg elf uur. Pre
cies op tijd draaide hij de sleutel om
in het slot van de grote zware deur.
Het was aardedonker binnen in het
gebouw. Seber draaide de neonlampen
aan en liep de marmeren trap op,
naar het kamertje met de glazen wan
den, dat hem was toegewezen. Over
dag zat daar de portier. Het was er wel
gezellig vond' Theo. Seber zette zijn tas
neer en maakte zijn eerste ronde door
het gebouw. Bij al de 27 prikklokken
drukte hij op een knopje, zodat men
kon zien, dat hij er geweest was. Bij
de imposante kluizen bleef hij even
staan. Ze stonden in een lange, don
kere gang in de ruime kelder van het
bankgebouw. Voor meer dan drie mil
joen lag daar achter die zware deuren.
Seber streek met zijn handen over de
dikke stalen platen. Ze voelden koud
aan. Er waren in het geheel negen gro
te kluizen zag hij Hij wilde een sigaret
opsteken, maar stopte hem snel weg,
toen hij een bordje „Verboden te ro
ken" opmerkte.
Teruggekomen in zijn kamertje keek
hij op zijn horloge. De hele rondgang
dan drie kwartier geduurd
en zo zou hij elke nacht vier wande
lingen moeten maken. En als hij dit
-iet deed. zou men het de volgende
dag merken en dan zou Seber weer
zonder werk op straat staan, zoals dat
zo vaak gebeurd was. En dat wilde hij
beslist niet. Hij wilde deze betrekking
ondanks alles houden. Niet. omdat hij
het zo'n aardige baan vond. Néén, al
leen. omdat hij zijn lieve vrouw, met
wie hij al zoveel moeilijke jaren had
doorgemaakt een goed leven wilde
bieden.
In alle andere betrekkingen was hij
n. Hij was vijf
hij doorgebracht als loopjongen
bloemenhandel.
Hij pakte enige vellen tekenpapier uit
zijn tas en begon met het vers gesle
pen potlood te tekenen. Hij las de les,
die hij voor zich had liggen. Het was
les 53 „Portrettekenen". Hij bestudeer
de hem goed en begon toen aan de op
dracht. welke aan het einde van de les
stond. Langzaam gleed het potlood over
het blanke papier.
Toen werd er plotseling gebeld De
bel van de bank klonk luid en hol in
het grote gebouw. Seber gooide het pot
lood neer en liep de marmeren trap
af naar de deur. Zijn hart klopte snel
ler dan gewoonlijk. Wie zou er 's nachts
hij.
luikje opzij in de
slotte. „Graag", zei de man. „dat zal
ik zeer op prijs stellen, Seber. Ik ben
er benieuwd naar."
„Waarvoor komt u hier eigenlijk?"
zei Seber, „vertrouwt men mij niet of...."
De heer Van der Heuvel liet hem
niet uitspreken. „Onzin", zei hij, „ik
ben er zeker van, dat jij betrouwbaar
bent, maar bij nieuwe nachtwakers,
weet je maar zelden, waar je aan toe
bent."
Voordat de heer Van der Heuvel af
scheid nam maakten ze nog een rond
gang door het gebouw. De man bleef bij
alle prikklokken staan om te zien of
alles in orde was. Ze kwamen in de
kelder bij de kluizen. De heer Van der
Heuvel bleef er even staan en ondanks
het bordje „Verboden te roken" stak hij
een nieuwe sigaret op. Seber durfde het
hem niet te verbieden.
„Ik kom altijd weer even onder de
indruk van het grote geldbedrag, dat
hier ligt, wanneer ik hier ben", zei de
heer Van der Heuvel glimlachend.
's Nachts om half drie had Seber de
deur achter „zijn controleur" gesloten,
maar voordat dit gebeurde hadden ze
nog iets afgesproken, dat geheim moest
blijven- De heer Van der Heuvel had
Seber nl. gezegd, dat hij van de direc
tie eigenlijk opdracht had, hem de eer
ste maand, dat hij in dienst was elke
nacht te controleren.
„Maar ik weet. dat dit bij jouw niet
nodig is, Seber". had hij gezegd, „daar
om kom ik maar een keer in de week.
Dat blijft tussen ons natuurlijk", had
hij er uitdrukkelijk bij verteld, „anders
krijg ik moeilijkheden."
Een buitengewoon aardige man. dacht
Seber. toen hij weer aan de tafel zat
te tekenen. Het werd een waar mees
terwerk vond hij, terwijl hij de tekening
goed bekeek. Hij was wel nog niet klaar,
maar dat kwam wel. Hij was in ieder
geval beter dan die opdrachttekening
van de les, die verfrommeld in een hoek
van het kamertje lag.
De uren gingen snel voorbij. Spoedig
was het al wey ochtend. De aprilzon
scheen door de wolken. Het was zeven
uur. Seber verliet zingend het bankge
bouw en liep van de Kneuterdijk naar
de halte van lijn vier. De eenden in de
Hofvijver kwaakten al het hoogste lied:
«en nieuwe dag begon. Maar oiet voor
Theo Seber
om zijn voeten, zijn benen, zijn borst en
zijn armen. Seber kon zich niet meer
bewegen en het touw sneed in zijn vlees.
Mijnheer Van der Heuvel stapte en
kele meters naar achteren en keek kri
tisch naar zijn werkstuk.
„Beter zou het niet kunnen", zeide
hij, maar af is het nog niet."
„Wat zou je nu bijvoorbeeld doen, als
je werkelijk in onraad verkeerde?"
„Gillen. Om hulp roepen!"
„Doe het dan, we moeten alles zo rea
listisch mogelijk doen".
Seber gilde. Nauwelijks had hij zijn
mond opengedaan of de heer Van der
Heuvel stopte er een doek in. Toen zag
Theo Seber ineens niets meer. Het werd
ineens nacht rondom hem: een nacht
met veel sterreft.
UREN LATER opende Theo Seber de
ogen. Hij zag tientallen mensen om
zich heen staan, maar hij kon ze niet
goed zien. Hij voelde een stekende pijn
in zijn hoofd. Het daglicht pijnigde zijn
ogen. Hij zat nog steeds op dezelfde
stoel Het touw was verdwenen. Ondui
delijk. alsof er een waas voor zijn ogen
hing. onderscheidde hij twee mannen,
die uit de kring mensen, welke om hem
gevormd was, op hem toe kwamen. Het
waren mijnheer Van Beerendonck, de di
recteur, en een andere man, die Theo
niet kende. Hij hoorde echter hoe mijn
heer Van Beerendonck hem commissa
ris noemde. Het was dus de politie.
Wat zou de politie hier moeten doen,
waarom had hij die vreselijke pijn in
zijn hoofd, waar was mijnheer Van der
Heuvel? Talrijke vragen schoten door
zijn brein.
Alsof het van verre afstand kwam
hoorde hij mijnheer Van Beerendonck
hem iets zeggen. Seber probeerde te
luisteren.
„Er is hier vannacht ingebroken",
hoorde hij zijn directeur vertellen. „Er
is voor drie miljoen gulden gestolen: al
le kluizen zijn leeg." Seber kreunde.
Een jong meisje kwam naar hem toe
en hield een flesje onder zijn neus,
rook heerlijk, vond Theo.
hier geweest, van-
„Wie is dat?" hoorde hij de commis
saris vragen.
„Hij is van de bank. Hij kwam mij
controleren."
„Er werkt bij ons geen mijnheer Van
der Heuvel", hoorde Seber zijn direc
teur tegen de politieman zeggen. „Dit
móet een vergissing zijn." Flotseling
speelde er een glimlach over het ge
zicht van nachtwaker Theo Seber.
Op de tafel in mijn kamertje ligt
iets. wat ik hem wilde geven, brengt
u dat bij mij, het is een groene enve
loppe."
Hetzelfde meisje van het heerlijk rui
kende 'lesje haalde de enveloppe en gaf
hem aan Seber. Deze scheurde hem
open en drukte de politieman een teken-
vel in de hand.
„Ik wilde het hem geven", zei hij.
„hij hield ook van tekenen net zo als ik,
daarom wilde ik hem dit geven om te
laten zier....." Meer kon Theo Seber
niet zeggen- Alles werd weer donker.
Terwijl enkele ambulancemensen hem
weedroegen. hij had eeen ernstig letsel,
zei de dokter, bekeken mijnheer Van
Beerendonck en de commissaris de te-
aan öe
Resultaat niet altijd zo mooi
(Van onze medische medewerker)
Aan haar uiterlijk, haar houding en gang zou men niet zeggen
dat ze 76 jaar was. Ze zag er niet ouder uit dan een vrouw van half
in de zestig. Haar activiteiten en geesteshouding waren hiermee in
overeenstemming: ze vervulde nog een zeer werkzame rol in het gezin
van haar dochter hij wie ze inwoonde.
een van haar dochters
onderdak te krijgen.
Ze deed allerlei huis
houdelijk werk, hanteerde
stop- en naainaald met
grote vaardigheid en kon
zelfs met de elektrische
naaimachine overweg.
Geestelijk had ze een soe
pelheid. die bewondering
afdwong. De moderne op
vattingen over kinderverzorging en kin-
„U heeft geluk", sprak de politieman, deropvoeding had ze zich eigen gemaakt,
„het gebeurt maar zelden, dat we zopn haar oordeel over de jeugd was ze
-SBB* de goede oude
Toen haar man stierf, kon ze zelf van i als haar bordje middageten en het des-
het kleine weduwenpensioen niet rond- sert. Een koekje ertussen door en wat
komen. Daar de kinderen zowel als dei fruit 's avonds accepteerde ze graag,
kleinkinderen erg op haar gesteld wa- Op verjaardagen nam ze graag een ge-
geen moeite gehad om bij'bakje en dronk een flink glas rode wijn.
De laatste tijd had ze
geleidelijk wat maag
klachten gekregen, niet
bepaald van ernstige
aard, maar ze verwon
derde er zich meer over
dan dat ze er zoveel last
van had, omdat ze nooit
lets in de maagstreek
gevoeld had. Dit was de
voornaamste reden om
de huisarts te ontbieden. Reeds tijdens
K-» j i de diagnose gesteld.
MEDISCHE
RUBRIEK
_chtcr de identiteit
komen." ..Wie is deze man dan?" vroeg
mijnheer Van Beerendonck. terwijl hij
..ijn lorgnet opzette om de afbeeld:
van het mannenhoofd op de tekening
beter te bekijken. De commissars
lachte.
„Dit is mijnheer Van der Heuvel",
zei hij, „beter bekend als Harrv Stahl,
hij lijkt er sprekend op. Uw nachtwaker
verdient een compliment. Hij kan uit
stekend tekenen en over dat geld be
hoeft u zich geen zorgen meer te ma
ken. Binnen 24 uur hebben we Harry
wel te pakken. Het is een der meest ge
raffineerde inbrekers van het land. te
gen wie bijna nooit iets te bewijzen is,
behalve deze heer."
De commissaris glimlachte en zwaai
de met de tekening: het meesterwerk
van Theo Seber.
de dader m:ld. Ze sprak nooit
tijd. Hoogstens zei ze tegen de kinderen
van haar dochter: „Mijn vader en moe
der zouden dit of dat nooit goed gevon
den hebben", maar prompt liet ze er op
volgen: „De tijden
anderen en in dit spel moet je meespe
len anders ben je een buitenibeen!" Ze
kleedde zich ook moderner dan de mees
te andere dames boven de zeventig.
Niet alleen was ze kras voor haar leef
tijd. maar ze had ook een jong hart en
vormde een vitaal element in het jonge
gezin van haaT dochter.
Iedereen begreep, dat er vandaag of
morgen een kink in de kabel zou ko
men. Dit gebeurde dan ook. Vroeger
had ze nooit over haar maag geklaagd.
Ze was matig, maar de twee boterham
men. die ze 's morgens en 's middags
at, nuttigde ze met veel smaak even-
het onderzoek
In de maagstreek was een kippeëi-
groot gezwel voelbaar. Niemand noem
de het woord, maar iedereen dacht ahn
kanker.
Nu realiseerde men zich pas goed,
dat oma 76 jaar was. Een operatieve
ingreep was de enige behandeling, die
ingesteld kon worden met kans op suc-
De dokter onderzocht de urine. Deze
was normaal. De bloeddruk was voor
haar leeftijd normaal en al kloppende
en luisterende had de arts aan het hart
geen afwijkingen gevonden. Zijn beslis
sing was, gezien de vitaliteit van deze
patiënte, spoedig genomen. Hij adviseer
de opneming in het ziekenhuis en zou
de chirurg alvast in kennis stellen.
Zo gauw mogelijk
Oma behoefde er niet lang ove
denken. „Als dat het beste voor mi.
ga ik zo gauw mogelijk!" Haar dochter
en schoonzoon wilden eerst eens fami
lieraad houden. Zou ze deze ingreep wel
kunnen doorstaan? Moeten we haar dit
nog laten doormaken? Hoe lang zou ze
nog leven als ze niet geopereerd wordt?
Zou ze veel pijn en narigheid krijgen?
Je hoort vaak, dat deze ziekte snel. ver
ergert als de buik eenmaal open ge
weest is. Tal van opmerkingen werden
gemaakt. Veel ervan waren ingegeven
door het sentiment, de liefde en alge
mene waardering, die men voor deze
vrouw had.
U weet hoe het gewoonlijk in
geval gaat. De oudste zoon ging nog
eens bij Hp dokter een praatje maken.
Deze had zijn advies op goede gronden
gegeven en bleef er bij, alle bezwaren
van de kinderen ten spijt.
„Nu, dan moet Oma het zelf r
weten". Deze wist allang wat ze
de. Spoedig werd ze opgenomen. In het
ziekenhuis werd ze internistisch grondig
bekeken alvorens tot operatie werd over
gegaan. Het viel de chirurg niet moei
lijk het gezwel te verwijderen. Uitzaai
ingen had hij tijdens de operatie niet
Het Tierstel na deze ingreep verliep
zeer vlot. Slechts één dag had ze koorts
gehad boven de 38 gr. Ze lag in bed
alsof er niets gebeurd was. De familie
en de artsen waren verbaasd ove:
geringe reactie van patiënte. Na '12 da
gen stapte ze in de auto van haar
schoonzoon om naar huis te gaan.
De huiskamer was vol bloemen. Fa
milieleden en kennissen kwamen haar
gelukwensen met de goede afloop.
daar tussendoor tekende hij. Toen brak
de nacht aan een week later dus
dat mijnheer Van der Heuvel weer zou
komen. Theo wachtte met spanning op m* 1 1 1 1
5?. WK*# Miebei bij de massajeugd
de heer Van der Heuvel, die hem
vertrouwde. Het was iets moois,
waaraan Seber al zijn krachten had ge- -tj
geven. Nadat hij de eerste ronde had ge-
maakt klonk de bel. Zoals Theo ver- r
wacht had, was het mijnheer Van der
Heuvel. Hij had een glanzende actetas -n
bij zich en begroette Seber uitermate g
vriendelijk. Hij scheen zeer opgewekt te g
*ijn, vond Theo. Seber wilde naar zijn
kamertje gaan om de heer Van der Heu-
vel zijn cadeau aan te bieden, maar de-
ze liep door naar de ontvanghal, waar
hij Seber zei te gaan zitten. Zijn stem
klonk hol in de grote hoge ruimte. g
„Wat is er mijnheer Van der Heuvel
dat we hier gaan zitten?"
„Niets," zei deze, „ik heb alleen van
de directie opdracht gekregen, na te
gaan, in hoeverre jij in staat bent je
monnoHn te staan in eeval van on- r
De dominee van de rekening
Uit de
VOLKSWIJK
gehad. Behoudens dan die ieder geval: de kerkmedewer-
enkelingen, die met hein optornden kers van dominee Een hebben
MEEN, dominee Een heeft het niet nast kapitalisme
gemakkelijk gehad! De opper- cialisme, die o
vlokkige beschouwer kon wel den- woedden,
ken dat hij alles bezat wat een
predikant maar wensen kon
overvolle kerken; uitpuilende cate
chisatielokalen; een trouwe zuster,
Af™ vraagt zich af:
hebben de vele anderen niet
geluisterd en waarom hebben ze
Niet altijd zo gunstig
Het spreekt vanzelf, dat het verloop
niet altijd zo gunstig is. Ik zou na dil
verhaal direct een ander kunnen schrij
ven over een 10 jaar jongere vrouw,
die voor een kleine ingreep aan de oog
leden opgenomen moest worden. Helaas
ft stierf zij kort na de operatie aan een
plotseling optredende stoornis van hel
5 hartvaatstèlsel.
Wat ik onder uw aandacht wil bren-
ft gen is het operatierisico bij oude men-
sen. Nu bij ons de gemiddelde leer
s' tijd ongeveer 70 jaar geworden is, ver
ft sta ik onder oude mensen mannen en
ft vrouwen boven de zeventig. Vroeger
g en dat is nog niet lang geleden deed
jj. men bij deze patiënten eigenlijk alleen
ft maar operaties, die levensreddend wa-
zoals een operatie voor beklemde
het darmkanaal.
de volkswijk geest te kunnen weerstaan. Mis
schien snapt u nu ook pas goed
waarom in de volkswijk hervormde ^aia ccu u
en gereformeerde werkers thans b7éuk'77 afsluiting'
weer eendrachtig taken verdelen en
in geregeld onderling contact staan.
Laten we zeggen dat we samen
iïts van de nalatigheid oneer voor. RH
vaderen inhalen. Misschien snapt J tijdstip beklemd raakt. Kolieka an vallen
u nu tevens dat het heel best mo
gelijk is dat het ene werk mede-
,mmmarbeiders heeft, die in feite tot de
de kens'herhaalt:'Jzodra de kerk door ?ndcr« kerk behoren en blijven be-
buitenaf besprongen hor«n-. Dat kan niet anders, wan-
die zijn zorgen onophoudelijk deel- hem zo in de kou laten staan? Het
de; tenslotte ook een echtgenote uit antwoord is niet moeilijk te geven
agend aan.
er deze week inge-
an het Korte Voor-
Seber keek hem v
„Zoals je weet. is
broken bij een bank
hout"
Theo knikte. Hij had erover in de
kranten gelezen-
„Wel", vervolgde mijnheer Van der -»
Heuvel, „dat kan ook hier gebeuren.
Daarom heeft de directie gemeend ver-
sterkte veiligheidsmaatregelen te nemen.
In verband daarmee kom ik je nu le- 'f.
ren. wat je moet doen wanneer je vast-
gebonden wordt, want dat gebeurt te-
genwoordig nog wel eens."
„Gaat u me vastbinden?" vroeg Se-
ber angstig.
ben kunnen bewonen
oppervlakkige beschouwer rekent vijanden
eenmaal enkel met_ de dingen, wordt, openbaren zich ook
En temidden ningsverschillen binnen haar
ateriële voorrechten
Geraakt de kerk i
leed dominee Een zijn onuitspreke- situatie, dan geeft ze er op
lijke leed; streed hij ma
hopeloze strijd.
Als de gemeente hen
grepen had! Als de wijkbroeders
die volks-
Maar nog eens in ieder ge
val is dominee Een het kind van
de rekening geworden. Hij heeft
het lang volgehouden. Hij heeft
zich krampachtig verzet tegen de
zinking die hij voelde aankomen.
Tegenwoordig zal
5- zonde man van 72 jaar met een breuk,
ft die hem veel last veroorzaakt, niet la-
5 *?.n. ^P6.11 .t?tdat ze °P ee" ongunstiger
akt. Kolieka an vallen
door galstenen zal men ook bij oude
ft mensen verhelpen door galblaas met
g galstenen weg te nemen, indien de al-
tj. gemene toestand van de patiënt het toe
ft- l&at.
Het valt me op, dat men in deze be-
g slissingen vaak bezwaren bij de fami-
ft l'e aantreft, terwijl dc patiënt zelf er
ft geen probleem van maakt. Men stelle
p vertrouwen in het advies van de art-
rt. sen, als ze dit na uitvoerig onderzoek
ft van heel de patiënt genomen hebben.
NIET ALLEEN HET WEER.,.
i Het
de i
isdagen
Wel zond de N.C.R.V. in de vroeg
Paasmorgen indrukwekkende niaswli
samenzang uit, uilzendingen, die nif
genoeg op prys kunnen worden gestel^
en waren er natuurlijk, goed geteU]
tien kerkdiensten, die we niet alleinai!
beluisterd .hebben, maar daarmee lui
den wc liet dan, enkele andere ernstig)
itgezonderd, zo ongeveer:
ar thuis zitten en voor
mets aan Be radioknop draaien. Ma#
bg ons is de sfeer en gezelligheid niel
afhankelijk van de radio. Gelukkig niel
SLEUR
gehad.
Hilv.
rsint
geen hyzondere zorg wordt ln
de programma's voor de f«
zodat een gaaf en afgerond geheel wnri
opgebouwd. Is het programmaheleii
niet wat lijdelijk en wordt sonn
vergeten, dat men publiek wer
is? Te veel onderdelen waren
ingelast om de zendtijd te vulh
te vee] profane klanken werde
kamers ingeslingerd, wellicht als r
op de traditionele lijdensweek, t
ik vrolijke klanken wel eens
Traditie kan zyn een sleur en is e
vaarlijk ding voor de sanienstellei
de programma's.
DAVID OISTRACH
ik de
i Hilv,
lakkelijke taak hebben
te zwart maken. Wie kritiek
is geneigd te genera
eerlijk. Er viel nog
Zondagmiddag
eroemde Russische violist Davidj
voor Hilversum II (A.V.R.O.Ij
hem opgedragen
d kl.
Üistrach werd he-|
esidenlieorkest. Wi,
ek niet ligt, mnel
•offen zijn door hel
spel van deze violist. Be-I
uitschieter was dit program-
tqch
HEEL DICHT BIJ
iud het Paasgebeure
het
Woensdagmiddag abonneer ik n
bijzonder op de N.C.R.V. Het middag
concert (concert voor viool en orkesl
van Brahms en de negende van Beet
hoven resp. onder leiding van Thomai
Beerham en Wilhelm Furtwangler)
deed twee uur lang de tyd vergeten.
En 's avonds bracht deze omroepvereni
ging een eerste uitvoering van een
orgelconcert van Thomas Arne. Voor
een tweede uitvoering van deze ver
rukkelijke muziek houd ik me aanbe
volen. Ook aan het programma later
op de avond, „Ja 'k geloof en daarom
zing ik", moet iedereen wat gehad
DE KOMENDE WEEK
Uit het programma van de komende j
week is een grote keuze mogelijk. Van
de ernstige muziek moet Psyche, een i
symfonisch gedicht van C. Franrk, 1
maandag om twee uur voor dc N.C.R.V.,
genoemd worden en om twintig over j
tien voor dezelfde zender composities
over gedeelten van het Hooglied. België
484 ,ni brengt maandag ont drie uur
het vijfde pianoconcert van Beethoven
en ten slotte wijs ik op het concert van
woensdagavond (N.C.R.V.) ter gelegen
heid van het 40-jarig bestaan van de
Chr. Redryfsgrocpen Centrale in het
Kurhaus in Scheveningen.
De V.A.R.A. brengt deze week weer J
een meesterwerk uit de literatuur voor
de microfoon en wel woensdagavond
om vyf voor negen Elektra. De goede
roofridder en de hovaardige kluizenaars, j
een Middeleeuwse legende in verzen, j
zyn zondagavond om tien over negen j
voor de K.R.O. te beluisteren. Louis
Saalborn draagt om kwart over vier
donderdag een verhaal van de meester
der vertelkunst, Gorki, voor.
Het loont wellicht ook de moeite om I
woensdag om tien voor drie af te stem
men op de V.A.R.A. voor „Speel jy dat
ook?" en vrijdag om vijf over half
zeven op de N.C.R.V, voor „D'r uit"
een raharetprograinma voor de school- I
jeugd door de Centr. Herv. Jeugdraad
van Gioot-Rotterdam.
R. A. DIO.
Begrijp me goed:
kerkeraadsleden maar iets had- niet op het vlak van deze dogma- Maar m 1887 knapt hij af. Onduld-
den gesnapt van al die goede ad- tische en kerkrechterlijke kwesties, bare hoofdpijnen verhinderen hem
een kleine, Ze liggen me niet. Ik heb er ook nog één huisbezoek te brengen,
waardevolle geen verstand van. Ik zou er al- nog
leen maar gekke dingen over kun
nen beweren. Ik spreek geen
oordeel uit over alles wat er
viezen welke hij
maar ongelofelijk
brochure heeft neergesch
Een pamflet, dat tot titel draagt
„Proeve van beantwoording
catechisatie te leiden, nog
preekbeurt te vervullen. Hij
kei ontvlucht de stad die hem zo har
die telijk heeft ingehaald. Hij neemt
•meritaat, en is zelfs niet in staat
- - v'i-en afscheidsrede uit te spreken.
De heer Van der Heuvel glimlachte. gen den wassenden stroom der mag zij dan zeg ik dat de kerk In een landelijke dorpsgemeentu
socialistische woelingen van den bete
tegenwoordigeh tijd.
later in een veel
boekwerk „Het sociale vraagstuk;
een wekstem voor de gemeente" is
omgezet. Maar wie brochure en
boek thans leest, beseft dat do-
dovemansoor heeft
„Ja wees maar niet bang", zei hij, „het
is alleen maar een soort oefening, waar
je nog veel plezier van kunt hebben."
Uit de glanzende actetas pakte hij een
rol touw, waarmee hij Seber aan de
stoel vastbond.
„Moet dat, zo stevig?"
„Tuurlijk", lachte de man, „het moet
zo echt mogelijk zijn. Als er inbrekers
eensgezind naar buiti..
dat vechten als er dan perse geknokt 'ater herstel vinden
nvangrijker moet worden dan dat zij zich bloei komen. Hij is het
tweedracht verteert. Maw
schien is de kerk wel precies als
elk aards huisgezin, t
vaak ziet dat men zich
istandigheden niet aaneensluit.
het Ge.lderse zal hij
lachfoffer van een taak, die te
zwaar viel omdat de mede-gelovi-
je ook oen hem in de steek lieten. En je
moeilijke begrijpt niet waarom ze dat deden.
Te kunt wel iets verklar
gesproken. Wie zo thans vanzelf- doch juist elkaar in de haren het rechte snap je niet Ik tenmin-
sprekende waarheden zo omzichtig
iliegt. En ov dat punt kan i
nrnten. want de ouders van
clubkinderen hebben nog al
Fn >k heb medelijden
dominee Een
MIEBEL.
ft De leiding van de Lutherse Kerk in
g Sleeswijk Holstem heeft besloten, om
voorlopig geen toestemming te verlenen
ft elektrische orgels zoals Hammond en
ft Baldwin in de kerken te gebruiken.
Jf Men zegt, dat men de draagwijdte
van de daarmede verbonden theolot i-
ft schc cn muzikale vragen nog niet over
g zien kan". Men is bang, dat men door
deze instrumenten een groot deel van de
ft erfenis der evangelische kerkmuziek
ft zou verliezen. Volgens deze voorgan-
gers. werd bewezen, dat de elektro-
nisch ontstane tonen in het geheel niet
ft geschikt zijn voor het begeleiden van
g de samenzang.
ft Geheel anders denkt de kleine Chris
telijk (Vrije) Evangelische Gemeente
van Wemeldinge er over. Zij hadden
reeds lang getobd met een groot oud
harmonium, dat niet meer voldeed. Een
pijporgel werd veel te kostbaar en bo
vendien miste men de plaatsruimte.
Enkele weken geleden werd het Ham
mondorgel, dat nog geen tienduizend
gulden kostte in gebruik genomen. De
kleine angst bij sommige gemeentele
den, die het geluid slechts kenden van
de moderne radio- en bioscoopmuziek,
is geheel verdwenen en van heinde en
ver komen hoorders, ditmaal niet om
een beroep op de predikant uit te bren
gen, maar om naar het orgel te luis
teren. Ook de organiste zelf is enthou
siast, hoewel ze nog veel moet oefenen
alle registers op de juiste manier
te gebruiken.
