NAALD. PLAAT
instrument met de 1000 stemmen
Heel ons hart
op Bezoek bij „musici" te einbhoven
een Beömjf waar muziek in zit
De metalen stripjes op de hals van
deze gitaar geven de plaats aan, waar
by het spelen de vingers geplaatst
moeten worden,
W,E aan de stad Eindhoven denkt,
verbindt daaraan onmiddellijk de
naam Philips. De Philips-industrie
heeft Eindhoven doen groeien van
dorp tot flinke stad en de naam be
kendheid gegeven over de gehele we
reld.
Toch vindt men er gedeelten, waar
het dorpse karakter bewaard geble
ven is.
Dat is vooral waar de groter wor
dende fabrieksstad zich uitbreidde tot
aan de nabij gelegen dorpjes, om deze
tenslotte te annexeren.
Dit was het geval met het dorp
Woensel, dat tegenwoordig tot Eind
hoven behoort. Gelukkig is het hart
van Woensel nog hetzelfde gebleven.
Aan het marktplein kan men nog in
een gezellige dorpsherberg in alle
rust zijn biertje of koffie drinken.
Dichtbij dit plein vinden wij de
muziekinstrumentcnfabriek „Musiea"
van de gebroeders Egmond. Dit
ondernemende drietal vindt het al
lang best, dat hun bedrijf tegenwoor
dig in Eindhoven ligt.
In de muziekwereld, waar hun pro
ducten een weg moeten vinden, is de
naam Eindhoven, door Philips, be
kend. En dat inderdaad ook de woor
den ..Musica" Eindhoven-Holland,
Zowel in een muziekwinkel op Nieuw-
Zeeland, als op het eiland Tahiti of
de Goudkust van Afrika uitgesproken
worden, bewijst de wereld-kaart, die
op het kantoor hangt en waarop ge
kleurde speldenknoppen vertellen van
de export naar alle werelddelen.
De Musica-fabriek maakt banjo's,
mandolines, ukeleles, maar voor het
merendeel toch gitaren. Iedere week
staan er weer een 300 klaar om ver
zonden te worden, waarvan 75 pet ge
ëxporteerd worden naar Zd-Amerika,
Mexico, Iran of de Tonga eilanden,
terwijl in Europa, Engeland, België,
Denemarken en Duitsland goede af
nemers zijn. Ja, zelfs in het hoge
Noorden, op IJsland, speelt men qp
Musica gitaren. Men heeft daar na
tuurlijk gitaren nodig, waarvan de
..zangbalken" zo geplaatst zijn. dat
er diepe warme klanken uit het in
strument „getokkeld" kunnen worden.
i zul-
wordt tegelijkertijd
de belangstelling voor de technische
kant van het bedrijf gewekt, waarbij
alles draait om de vraag: Hoe maakt
men een goede gitaar?
Verschillende soorten, zoals Spaan-
ze, Jazz- en Hawaiian-gitnren worden,
in totaal 25 variaties, bij Musica ge
maakt. Men heeft moderne gestroom
lijnde, maar ook de klassieke model
len, waarvan de kast de bekende
acht-vorm heeft. Bij het maken van
iedere soort, zowel in de goedkope
als duurdere uitvoering, houdt men
enige grondeisen goed in hel oog. Dat
zijn dan: de zuiverheid van de toets,
de gemakkelijke bespeel baarheid en
de goede klank.
Op de hals' van de gitaar is van
Afrikaans Wengé hout een toets nnn-
gebracht, waarop metalen stripjes
aangeven, waar bij het bespelen de
vingers geplaatst moeten worden. De
mnvere afstand van de frets" en de
hoogte van de snaar ten opzichte van
de toets, bepalen voor de gitarist of
het instrument licht of zwaar
te bespelen is.
Natuurlijk is de goede
klank afhankelijk van de
vorm van de kast en het
verwerkte materiaal. Voor
het dekblad wordt veel spar
renhout gebruikt. Dit hout
heeft holle buisjes en is
zeer klankrijk. De achter
en zijkant van de kast wordt
van hard hout gemaakt. Voor
dure gitaren is dat ahorn,
maar men krijgt ook heel
mooie instrumenten van
Fins-berkenhout of Joego-
slavisch berkenhout of Joe-
goslavisch beuken-, mahonie,
en ebbenhout.
De Spaanse gitaar, met een
vlak bovenblad en een rond
galmgat, heeft over het al
gemeen een zachte roman
tische toon. De toon wordt
beïnvloed door het model
van de klankkast en de
plaats waar de zangbalken
in het inwendige van de kast
zijn aangebracht.
Van een Jazz-gitaar, welke
een gewelfd blad heeft en
klankgaten, die de vorm van viool
sleutels hebben, is de toon veel
scherper.
pAS in de tweede plaats komt het
goede uiterlijk van de gitaar aan
de beurt.
Bij de „make-up" van het instru
ment speelt de fijne smaak van de
ontwerper een grote rol. Een hagel
wit gespoten instrument, met een
smalle zwarte bandversiering, wekt
gedachten aan zomerse stranden en
zouden wij gaarne - in handen zien
van een Schone van de Bermuda-ei
landen.
Het donkere instrument, met wit-
celluloid ingelegde banden, zal op
haar plaats zijn in de danswijken van
Sevilla of aan de kampvuren van de
Cow-Boys. Er zijn tabaksbruine en
roodbruine gitaren, welke zacht in
kleur verlopen naar een lichter mid
denstuk. De aardige kinder-gitaren in
aantrekkelijk rood, groen en blauw ge
lakt, geven een indruk, dat ook in
grootte en breedte iedere variatie
mogelijk is.
Maar alle vakmanschap van de ge
broeders Egmond is ingezet toen zij
de bouwmethode ontwierpen van de
electrische gitaar Caledonie, waarbij
drie magnetische systemen zijn inge
bouwd, zodat men het geluid kan
mengen tot-iedere gewenste klank
kleur.
Dit was de geboorte van de gitaar
met de duizend stemmen!
Met behulp van vier knoppen kan
men het geluidsvolume en de klank
regelen. Door een eenvoudige mani
pulatie bereikt men, dat men nu al
le tussenvormen van de hoogste ci
tertonen tot het laagste basgeluid kan
voortbrengen.
Alle onderdelen, snaren, snarenhou-
|_|OLLAND kende vroeger geen mu
ziek-instrumenten bouwers. Sinds
het einde van de oorlog worden zij
bij „Musica" opgeleid. De vraag naar
gitaren is te groot om nog langer,
als weleer de vioolbouwers, een in
strument geheel door één man te la
ten maken. Men werkt met min of
meer specialisten voor ieder onder
deel volgens moderne systemen.
Men mag dan misschien machinaal
schaven en boren, rappe geoefende
handen geven vorm aan het hout,
richten de lakspuit, voltooien in de
montagehal, door het plaatsen van
snaren, kammen en draaimecha-
niekjes, het uiterlijk van de elegante
instrumenten.
Voordat de gitaren de fabriek ver
laten, wordt ieder exemplaar door
een muziekleraar gekeurd. En dit in
strument, in teamgeest opgebouwd,
heeft al in zijn ontstaansperiode zo
veel menselijk contact, dot het voor
bestemd lijkt, steeds weer opnieuw
contact te leggen. Op zijn weg door
de wereld zal het voortgaan te jui-
aitdrukken in staat is.
Vrijwel door alle tijden heen heb
ben er virtuozen bestaan, die de gi
taar als serieus instrument hebben
beoefend. Componisten van naam
schreven er muziek voor (Schubert,
Weber) of gebruikten de gitaar als
orkestinstrument (Rossini, Verdi, Ma
hler).
Dit instrument is wellicht door de
Moren in de 12e en 13e eeuw in Span
je ingevoerd en daar spoedig een ge
liefkoosd volksinstrument geworden.
Ook onder de Nederlandse jeugd
verraden gitaar- en banjoclubjes de
populariteit van deze instrumenten.
De eerste beginselen, die leiden tot
het begeleiden van liedjes, zijn vrij
snel te leren. Maar wie waagt zich
aan, of liever, wie doet een Musical-
gitaar de eer aan van Jtlassipk solo-
spel?
Nog is de Musica-fabriek een be
scheiden bedrijf, doch een behoorlijke
uitbreiding met moderne outillage is
geprojecteerd. Nu reeds staat het per
soneel met opvallend veel plezier te
schaven, te lakken en te monteren.
Deze gunstige omstandigheid, ge
paard aan de ernst en zorg, waarme
de de bedrijfsleiders hun werk doen,
garanderen goede resultaten voor de
toekomst.
Eén ding is zeker: „Er zit beslist
muziek in dat bedrijf!"
N. DE BOCK—LUITING.
Avond
vondstemming
De avond legt zijn zachte handen
op wei en water, vee en volk,
In 't Westen, als een feeënscheepje,
drijft nog een kleine gouden wolk.
Geluiden vallen stil; een vogel
zit zonder zangen op een boom.
Uit sloot en greppels rijen nevels
zich samen tot een witte droom-
Het feeënscheepje lost zijn lading
van goudlicht op de kust der nacht'.
De handen van de stille avond,
ze zijn zo wonder-mild en zacht.
P. DE VRIES
T)AT staat er zo heel eenvoudig, in
Psalm 86:11: verenig mijn hart
om Uw naam te vrezen En toch ligt
er in deze uitspraak zulk een diepe
en vermanende gedachte.
Want verenigen, dat u tezamen
brengen hetgeen uit elkander is ge
gaan, hetgeén verdeeld petoorden en
gescheiden is. En dus wordt er in
deze tekst verondersteld, dat ook ons
hart is uit elkaar gegaan, en dat, om
't maar eens heel gewoon te zeggen,
de delen van ons hart in onder-
scheiden richtingen zijn èiteen ge
gaan. En is deze veronderstelling nu
niet v>ertolking van de werkelijkheid,
de werkelijkheid, zoals die er ook in
de nu voorbijgegane week is ge
weest?
Immers ja Want zie: er is een
deel van ons hart uitgegaan naar
ons pezin: naar de vreupden en d«
moeiten, die er icaren in ons samen
leven met man of vrouw, met ouders
of met kinderen. En er is een deel
van ons hart uitgegaan naar ons
toerfc: naar ons toerk op school, naar
onze arbeid in huis, naar de taak,
die wij te verrichten hadden in de
maatschappij. En er is een deel van
ons hart uitgegaan naar de samen
leving: naar hetgeen plaats vond in
eigen stad of land, naar hetpeen pe-
beurde in Europa en daar buiten.
En zo is aan het einde van de
week ons hart verdeeld en ver
scheurd. Verdeeld en verscheurd
vanwege onze vele bezigheden, van
wege onze veelvoudige belangstelling,
vanwege onze brandende begeerten.
Maar met een hart, dat zo verdeeld
is en verscheurd, rullen wij de meek
niet mogen beëindigen, en, veel min
der nop. zullen u>v ons morgen niet
mogen opmaken om God te gaan ont-
Elke week worden 300 instrumenten afgeleverd.
Want het is b(j God: alles of niets.
God toil niet een of twee vingers,
maar de hele hand. God toil niet een
of twee delen van ons hart, maar
ons ganse hart En anders komt Hij
tot ons niet. schenkt Hij ons de
vrede van Zyn gemeenschap niet. En
daarom zullen wij vanavond moeten
bidden gaan: verenig ons hart. Dat
hart. o Heer dat zo naar alle zijden
van het menselijk bestaan is u it
elkaar gegaan, voeg Gij het nm
vanavond saam. Voeg Gij het saam,
opdat nu alles in my zwijgen ga
en opdat er nu tenslotte nog slechts
één begeerte in m(j branden blijft:
Uw naam te vrezen.
Maar vrezen onderstelt ontzag.
Ontzag vanwege grote macht en
sterke daden. Waar vinden wij tfie
danWel, bovenal toch bij het Kruis
van Golgotha
Want zie, dat Kruis, dat zegt ons»
Via
s' V,:, ■-
Het Franse lied en de Zwitserse wijnbouw
XJeT Franse lied, niet gezongen door
A*de grote sterren aan de zanghemel,
maar door heel gewone mensen. Ook
niet het Franse lied zoals grote compo
nisten het schreven, maar zoals heel
eenvoudige lieden het maakten. Minder
echt daarom? Minder groots misschien?
Ach nee, juist in de eenvoud ligt de
kracht van dit Franse lied, dat niet in
de „ivoren toren" werd geboren, maar
op het asphalt van de straat, in het
park bij maanlicht, bij de bloemen in
het gras, tijdens een afscheid in het da
gelijks leven, altijd midden in het le-
Daarover drt keer deze ..Naald en
Plaat", niet zo maar uit willekeur maar
omdat gramofoonplaten-maatschappij-
en en radioverenigingen steeds meer
vraag krijgen naar dat Franse lied, dat
heel kleine dingen uit het leven tekent,
dat vreugde en verdriet doet horen, dat
de mens geeft in z'n liefde, z'n godver
latenheid en z'n geloof. Laten we over
dat lied. dat chanson genoemd wordt,
niet te licht denken. Het is een vorm
van récréation, van ontspanning Maar
de tekst is soms meer waard dan een
lied v«n Schubert, soms ook minder.
bracht, gezongen door negen
stemmen. Het zijn „Les Compagnons de
la Chanson". In 1941 werd dit groepje
te Lyon gevormd door opstandige jon
gelui, maar wegens hun actieve en pas
sieve ongehoorzaamheid jegens de be
zetter werd hun het Zingen verboden.
Dat was koren op de molen, zij voegden
zich bij het Franse bevrijdingsleger van
generaal de Lattre de Tassigny en tra
den later op als zanggroep voor het
Amerikaanse leger in Europa. Enige
tijd maakten ze een tournée met de be
faamde Parijse chansonnière Edith Piaf
en daarna gaan ze weer alleen avonden
verzorgen, waarbij aanvankelijk de ar
rangeur-pianist Mare Herrand, tot zijn
huwelijk met de chansonnière Yvette
Giraud, helpt bij het opbouwen van een
programma.
Op de nieuwe plaat zingen „Les Com
pagnons de la Chanson" tien nummers,
simpele nummers, maar door die sim
pelheid juist zo geniaal, (langspeelplaat
FS 1003». Hier is een zeldzame vocale
ensemble-techniek verkregen en een le
vendigheid in de voordracht zoals we
bij de zgn. klassieke musici heus wel
eens missen. Onverschillig of ze nu het
lied van de vrijgezel (La chanson du
célibataire), de charmante melodie van
„Moulin rouge", het trag'sche lied
„C'était mon copain" (Het was mijn
makker) of het zeer komische „L'objet"
(in ons land bekend als „Het ding")
zingen, er is steeds de bekoring van de
perfecte zang, van de echtheid der voor
dracht en van de directe tekening der
woorden. Het is een prettige plaat ge-
VOIX DE SON MAITRE", bracht een
nieuwe langspeelplaat (FDLP 1025) van
Yvette Giraud, de echtgenote van de
hierboven genoemde Mare Herrand. Zij
wordt door een orkest onder leiding van
haar echtgenoot begeleid. Als ik eerlijk
de waarheid mae zeggen, dan vind lk
Yvette Giraud een der allergrootste ver
tolksters van het Franse chanson. Zij
heeft noch de show van een Lucienne
Boyer, noch het harde neo-»-calisme i
voordragen, echt, zonder trucjes i
tussen is dan even de herinnering „N'ou-
blie jamais" (Vergeet nooit), een terug
roepen van de eerste dag der liefde, of
een romantisch „Fête des fleurs" dat
natuurlijk een „Fête des coeurs" wordt,
of een bakvisachtige verzekering „Inou-
bliable": „Jij zult altijd onvergetelijk
voor mij blijven". Zoals Yvette Giraud
(met meesterlijke orkestbegeleiding) da:
allemaal vertelt, soms onschuldig,, soms
ondeugend, soms bijzonder gevoelvol,
soms smartelijk, kan men werkelijk
uniek noemen. Yvette Giraud is een
groot kunstenares.
maatschappij, bleef
Michel Le
grand. Het is een zgn. Life-recording,
een directe opname, gemaakt in de gro
te concertzaal Salie Pleyel aan de Rue
de Faubourg Saint-Honoré te Parijs.
Dus met de conferences van Salvador
en met het daverende applaus en ge
juich van het publiek. Dat geeft aan
deze plaat wel een bijzonder aardig ca
chet. Het is alles echter geworden, net
alsof we er zelf bij zijn.
En de manier waarop Henri Salvador
voor de microfoon speelt is ook bijzon
der suggestief. Bijvoorbeeld in „Télé-
phone", waarin hij door hem opgebelde
mensen voor de gek houdt. Of in „Enco
re un verre de fine", dé man die na een
glas cognac droom» in een groot kasteel
te zijn en er een heel mooi blond meis
je te ontmoeten, maar plotseling z'n
droomkasteel ziet verdwijnen. Men moet
van de teksten van dit soort chansons
helemaal niet veel verwachten, het zijn
geen literaire kunstwerken en willen dat
ook niet zijn. Het zijn slechts typeringen
uit het dagelijks leven, met een beetje
liefde, een beetje romantiek. Bij meer
dere chansons maakte Salvador zelf de
muziek of de woorden. Ook van het char
mante „Je vous aime", het korte ver
haal over een jongen die alle handboe-
ken en dichtwerken bestudeert om op
de juiste wijze zijn liefde te verklaren,
doch op het kritieke moment niet anders
w«t te zeggen dan „Je vous aime", ik
houd van je.
zijn het. Ze zijn
land opgenomen en worden gezongen
door een koor van jonge Zwitserse wijn
bouwers uit Vevey, de prachtige stad
aan het Meer van Genève. Het is de
langspeelplaat „Fête des Vignerons
feest van de wijnbouwers. (S 06071 R).
In Vevey wordt zo drie of vier keer
per eeuw een groot feest gehouden
waarop de lof bezongen wordt van dc
wijnbouw. Aan dat feest neemt iedereen
deel, onverschillig of men al of niet met
de wijnbouw te maken heeft. Aan dit
festival van muziek en zang deden dit
jaar 6 solisten, 450 zangeressen en zan
gers, 120 muzikanten, 950 kinderen, 3500
volwassenen en 300 paarden, ossen,
koeien en schapen
(AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA
Miebei bij de massajeugd
geding
Uit de
VOLKSWIJK
z°„ ontdekten we dus Hennie
Hops: in de achterkamer, ver-
gezelschapt èn besmet door een
zware long-patiënt. Waarschijn
lijk zou ik onder dergelijke om
standigheden thans iets verstan
diger optreden, maar destijds was
ik net 'n maand aan de slag en
ik had nog niet geleerd om me
altijd rustig, toys en evenwichtig
uit te drukken. Ik ontplofte. En
de juffrouw deed het ondanks
haar meerdere ervaring! óók.
Ooohhwat een klap.'
„Maar bent U nu helemaal ra
zend?" barstte ik uit.
tegenwoordigheid t*an het slachf-
offer. Toen zei ik: „ran streek
maakt" en ik had het gevoel
dat de enigen, die dit ronduit, en
afdoende deden juist wij beiden
zelf waren: de wijze goed-meni n
de opvoedsters, waarnaar Hennie
met gespannen angstogen lag te
gluren. Op het moment dat ik die
ogen zag. draaide ik rne abrupt
óm en stapte het gangetje weer
in. „Kom méé2ei ik in het
algemeen tegen vriend en vijand,
en pas toen de juffrouw, de moe
der en de opnieuw blaffende oom
me gevolgd waren en ik de deur
had dichtgedaan, vervolgde ik:
„Wie is uw dokter?"
Ze noemden de naam van een
fectjes. Die voordracht is boeiend, niet
alleen door de welluidende stem maar
ook door de expressie.
Ook zij zingt tien chansons op de nieu
we plaat, beginnend met „Un homme
est un homme" (een heel fijne tekening
van een man die verliefd wordt) en ein
digend met „Adieu", een gevoelvolle
groet aan „allen van wie ik veel hield
en die mij alles gegeven hebben". Daar-
zó haatte God de zonde, zó minde
Hij de zondaar. Dat Kruis, dat is de
openbaring van degrootste macht,
m alle tijden; dat Kruis, dat is de
vreselijkste, en toch: tegelijkertijd
ook: de heerlijkste daad in alle
eeuwen. Hoe groot, hoe vrees'lijk zijt
G' alom.' Ja, inderdaad. Doch ook:
hoe groot, hoe vrees'lijk zijt Gij
borenal daar by dat Kruis ran
Golgotha, alu'aar G' Uw eigen Kind
de bittere dood wel sterren liet.
En daarom: Here, verenig myn
hart, om Uw naam te vrezen, te
vrezen vanwege dat Kruis: open
baring ran Uw vreselijke gramschap,
openbaring rot» Uw eindeloos erbar
men. Voeg Gtf myn hart tezaam,
opdat het ganselijk zich richte op
dat Kruis alleen, en opdat het daarom
zingen ga: Heer, myn God, ik zal U
loven, heffen t ganse hart naar
Als try dat zo bidden, dan zullen
wij rein zijn aan het einde ran de
week. Want naar het woord ran
Kierkegaardreinheid des harten is:
maar één ding te trillen, namelijk
God te vrezen. Wilt U het anders''
Reinheid des harten is: met diep
ontzag alleen maar zien naar dat
Kruis. Al* deze reinheid by U is, zal
God zeer zeker tot U komen, en U
dan schenken de vrede van Zijn ge
meenschap. Ds. M. G. TON.
iraamaar Henny met gespannen angstogen lag te gluren.
J)at is toch een liederlijk
schandaalknalde de school
juffrouw.
„U moest U doodschamen om
een kind by een zieke té laten
slapen!" oreerde ik.
„Hebt dan helemaal geen ver
antwoordelijkheidsgevoel?''
echode de onderwijzeres. Het was
een mooi woord, alleen misschien
een beetje onbegrijpelijk voor de
hoestende oom die er lummelach
tig en niet byster snugger bij
„Begrijpt U niet dat U zó Hen
nie helemaal eh Ik wou zeg
gen: „vermoordt", maar het kwam
me nog net op tijd voor dat dit
niet de juiste uitdrukking was in
arts die we kenden; een /linke ke
rel, die van aanpakken weet.
„Goed", zei ik, ,JDie gaat u onmid
dellijk halen...."
De vrouw keek bedenkelyk naar
haar broerlief. Morgen ken het
ook nog wel!" stribbelde ze te
gen.
„Goed", zei ik. „Dan ga ik di
rect naar hem toe. Ik zal hem
wel waarschuwen U vermoordt
uw eigen kind!'' Ik voelde me op
gelucht dat ik deze uitdrukking
nu toch te berde kon brengen,
zonder dat het slachtoffertje het
hoorde. Ik voelde me zelfs zo op
gelucht, dat ik resoluut naar de
voordeur stapte. De moeder brom
de nog wel wat en dc oom hoest
in totaal duurt
dat feest veertien dagen, waarbij b«5
verdeeld is in vier verschillende afdelin
gen (naar de vier seizoenen) met een
Rroloog en een epiloog. Het is een echt
ilkloristisch feest met passende zang
Van dit unieke festival heeft PHI
LIPS een prachtige opname ge; laakt
met echte wijnliedercn als „Chanson du
vin nouveau" (Lied van de nieuwe wi»n),
„Oianson du pressoir" (Lied van de
wijnpers), Chant du semeur" (Lied van
de zaaier), enz. Dat alles wordt geaon
gen door dat koor van 450 leden en ge
speeld d'/or het orkest „La musique de
la garde répirbllcaine" o l.v. de compo
nist Carlo Hemmerllng. Medewerking
verlenen Charles Janquier (tenor) en
Paul Sandoz (bas). Als u ooit eens en
thousiast en prachtig getraind wilt hoi en
zingen door amateurs, dan moet u deze
plaat beluisteren. Voor de luisteraar die
er geen wijn bij drinkt is het een feest
van muziek, geniaal gerealiseerd door
de geluidstechnici. Een blij-makendo
plaat.
CORN BASOSKI
te opnieuw, maar ik schonk er
geen aandacht meer aan.
We holden samen naar die ge
neesheer, de schooljuffrouw en
ik. Hg was thuis en hoorde ons
belangstellend aan. Toen we uit
verteld waren zei hij laconiek:
„Een aspirientje!" en grinnikte.
„Maar het is héél erg met Hen
nie. Ze is vast besmet!"
„Ik heb het over jullie ze If,
zei hij en lachte nu ronduit. Jul
lie wint je te veel op Werk eerst
maar eens een jaar of tien in de
wijk, dan leer je dat wel af. Je
breekt geen ijzer met handen. En
besmetting praat er niet over!
Wie tegen besmetting toil oechten.
vecht hier tegen de bierkaai. Alles
is besmet. Maar dat kind zal ik
onderzoeken, en als het mis is,
gaat zij naar een sanatorium!"
Ja. en zo is Hennie Hops dan
toch in zo'n inrichting terecht ge
komen. Ze was inderdaad aange
stoken en twee broertjes toaren
eveneens besmet. Maar de hoofd
schuldige was niet te vinden: die
was al niet meer in huis, toen de
dokter een uurtje later aanbelde.
De moeder gaf eerlyk toe, dat hy
een tijd by hen had gelogeerd,
maar ze bezwoer by hoog en laag
dat ze zjfn nieuwe adres niet ken
de. Ik waag dat te betwijfelen.
Hy zal wel bij een of andere broer
of zus zyn ondergebracht: hy trekt
zyn bloedig spoor toel verder door
stad en land.'
En nu zijn we dus een jaar ver
der. Hennie is nog niet terug, al
knapt ze aardig op. Ze Is geen
schichtige grijze muls meer: se
heeft een lekker rond snoetje ge
kregen. Ik heb het zelf mogen con
stateren, want ik ben er op een
van die mooie Septemberdagen
heen geweest. Ze rtichtte tettreden
toen ze me zag. Een beetje ver
heerlijkt omdat ze haast nooit be
zoek krygt. Want de moeder vindt
een sanatorium nog altyd dood
eng: ze kan haar kind niet zo zien
iyden. En de vader heeft ztf.» »oerk
en zyn voetbalclub, waarvan hij
geen wedstrijd mag overslaat- En
de oom kykt wel uit dat h(j zich
hier niet vertoont. Rest voor het
bezoek dus alleen de schooljuf-
frpuw en de jeugdleidster. En die
hebben wel wat anders te doen.
Nog daargelaten dat ook reiskos
ten een kastekort helpen vergro
ten!
MIEBEL
